ေမာင္ေမာင္စိုး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၂၇)
(မုိးမခ) ေမ ၂၂၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေမ ၂၂၊ ၂၀၁၇
● မုန္းကိုး နိုင္ငံေရးဌာန
မုန္းကိုးကြင္း မန္ပန္ရြာအနီးအေျခစိုက္ထားေသာ မုန္းကိုးနိုင္ငံေရးဌာနဟုေခၚၾကသည္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသျမစ္အေနာက္ဖက္ကမ္း႐ုံးခြဲတြင္ မိမိ ၁၉၇၆ ေအာက္တိုဘာမွ ဒီဇင္ဘာအထိ ၄ လခန္႔ ၾကာျမင့္ခ့ဲသည္။ မ်က္မွန္တဝင္းဝင္းတပ္ထားေသာ မိမိႏွင့္ ကိုျမင့္ထြန္းအား ေရွ႕တန္းႏွင့္ မသင့္ေလ်ာ္ဟုလည္းေကာင္း ကိုေဇာ္ကိုေတာ့ ေျမေပၚဆက္သားအျဖစ္အသုံးျပဳ ရန္ ရည္ရြယ္၍လည္းေကာင္း ေရွ႕တန္းတပ္မဟာ ၂ မွ ေနာက္တန္းသုိ႔ျပန္ေခၚျပီး မိမိႏွင့္ကိုျမင့္ထြန္းက နိုင္ငံေရးဌာနသုိ႔လည္း ေကာင္း ကိုေဇာ္ (က်ဆံုး) ကေတာ့ ႂကြက္တြင္းသုိ႔လည္းေကာင္း ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။
နိုင္ငံေရးဌာနကို ဦးစီးသည္က ရဲေဘာ္စိုးသိန္းျဖစ္သည္။ သူ၏တ႐ုတ္အမည္က လင္ထင္္ဟုေခၚပါသည္။ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ ေဟာင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၅၀ ဝန္းက်င္ တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ CPB ရဲေဘာ္မ်ားသည္ တ႐ုတ္ျပည္ စစ္ခြၽမ္းျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္ ခ့ဲရျပီး ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္း၏တပ္မွရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေကြ႕က်ဳိးျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္ခ့ဲၾကသည္။ သူတုိ႔ေနထိုင္ခ့ဲၾကသည္တ႐ုတ္ျပည္ အတြင္းမွ ျပည္နယ္မ်ားကိုအစြဲျပဳ၍ CPB မွရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားကို စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းဟူ၍လည္းေကာင္း ယခင္ဗိုလ္ ေနာ္ ဆိုင္းတပ္မွရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားကို ေကြ႕က်ဳိးရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားဟုလည္းေကာင္း ေခၚေဝၚၾကပါသည္။ ရဲေဘာ္စိုးသိန္း၏ ဇနီးကေတာ့ စစ္ခြၽမ္းသူ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သည္။ သားႏွစ္ေယာက္ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သား ၂ ေယာက္ကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းရွိ ၁၈၂ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေနသျဖင့္ မိမိတုိ႔ေရာက္ရွိစဥ္ကာလက သမီးငယ္ ၂ ေယာက္သာရွိသည္။
ရဲေဘာ္စိုးသိန္းသည္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ ဒုနိုင္ငံေရးမွဴးႏွင့္ CPB အရန္ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ျဖစ္သည္။ သူ႔အား နိုင္ငံေရးမွဴး ဟုလည္းေကာင္း တ႐ုတ္အမည္ ေရွ႕စာလုံးအားယူ၍ ရဲေဘာ္လင္ဟုလည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္။ CPB မသုံးလုံးေဒသမွ တ႐ုတ္ျပည္သုိ႔ ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ခံရသည္ ပါတီေကဒါတဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ နိုင္ငံေရးစကားေျပာရာတြင္ အာ ေဘာင္အာရင္းသန္သူျဖစ္သည္။ စစ္ခြၽမ္းျပည္တြင္ တ႐ုတ္ကဖြင့္လွစ္သည့္ မတ္နင္ဝါဒ သင္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္က ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ေဘက်င္းမွ ပဲခူးရိုးမျပန္သြားသည့္ ေဘက်င္းျပန္ ဗိုလ္ထြန္းျငိမ္းႏွင့္ရဲေဘာ္စိုးသိန္းသည္ နိုင္ငံေရးသေဘာ တရားမ်ားကို ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေဆြးေႏြးျငင္းခုံေလ့ရွိသည္ဟု စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားက ေျပာၾကေလ့ရွိပါသည္။
ရဲေဘာ္စိုးသိန္း၏ တာဝန္မွ သံလြင္ျမစ္အေနာက္ဖက္ကမ္းရွိ တပ္မဟာ ၂ ကြတ္ခရိုင္ နမ့္ခမ္းခရိုင္တုိ႔၏ နိုင္ငံေရး စစ္ေရး ေထာက္ပ့ံေရးကိစၥရပ္မ်ားကို စစ္ေဒသ၏ညႊန္ၾကားခ်က္ႏွင့္ တာဝန္ယူသည္။ ေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးထက္ တပ္မဟာ ၂ ၏ နိုင္ငံ ေရး စစ္ေရးကိစၥမ်ားကို ပို၍တာဝန္ယူသည္။ ခရိုင္ႏွစ္ခုႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ စစ္ေရးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္သည့္ကိစၥကိုသာ တြဲဖက္ တာဝန္ယူသည္။
● နယ္စပ္ေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုံး
မုန္းကိုးကြင္း ေနာင္ခမ္းရြာအနီး၌ ႐ုံးစိုက္သည္။ ေနာင္တြင္ ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴရို႐ုံးျဖစ္လာျပီး ယခုေတာ့ ျမန္မာစစ္ဖက္၏ စစ္ဗ်ဴ ဟာ႐ုံး ႐ုံးစိုက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ေမလ သခင္ဗသိန္းတင္ဦးေဆာင္သည့္ ဗဟိုေကာ္မတီတက္လာျပီးေနာက္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္သည့္႐ုံးျဖစ္သည္။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအား အစိုးရတရပ္၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္အတိုင္း ကြပ္ကဲႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ဖြဲ႕စည္းျခင္းျဖစ္ပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္တြင္ နယ္စပ္ရွိခရိုင္မ်ားကို ကြပ္ကဲေနသည့္ စစ္ေဒသမ်ား၏လုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ခြဲျခားသတ္မွတ္နိုင္ျခင္းမရွိခ့ဲသျဖင့္ ၁၉၇၉ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးျပီးေနာက္ ျပန္လည္ဖ်က္သိမ္းခ့ဲသည္။
အဆိုပါ နယ္စပ္ေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုံးတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ရဲေဘာ္ရဲထြန္း အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္မ်ားျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ဖရန္ ဂန္ဒီး ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိန္ စသည့္ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ ၃ ဦး႐ုံးထိုင္သည္။ ရဲေဘာ္ရဲထြန္းက CPB တြင္ အသက္အၾကီးဆံုးဗဟိုေကာ္မတီဝင္ျဖစ္သည္။ CPB ၏ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲအစ ပ်ဥ္းမနား လယ္ေဝးသူပုန္ထဲကထဲက ပါဝင္ေခါင္း ေဆာင္ခ့ဲ သူျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ဖရန္ဂန္ဒီးကေတာ့ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္မွ ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ေလာက္ထဲက ကခ် င္သနက ၁ တြင္ ဗိုလ္ၾကီးေနာ္ဆိုင္းလက္ေအာက္မွ တပ္စုမွဴးအရာရွိတဦးျဖစ္သည္။ ကခ်င္မ်ဳိးႏြယ္စုထဲမွ ခႏံုတိုင္းရင္းသားျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္စိန္ကေတာ့ ပဲခူးရိုးမက လူေဟာင္းျဖစ္ျပီး ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ေရာက္ေနသည့္ သူ႔မိသားစုသည္လည္း မိမိတုိ႔ႏွင့္ မေရွး မေႏွာင္းတြင္မွ အေျခခံေဒသကိုေရာက္လာသည္ဟုသိရသည္။ သူ၏ဇနီးႏွင့္အတူ ကိုေက်ာ္ထင္ (ယခု ကြယ္လြန္) ကိုသက္ ေအာင္ ကိုေဝမိုး (ကြယ္လြန္) ကိုေအာင္မိုး (ကြယ္လြန္) ဆိုသည့္ သားေလးေယာက္လည္းပါဝင္သည္။ သားေတြလည္း CPB တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။
● ဗဟိုဌာနမ်ား
မုန္းကိုးကြင္းအတြင္း မန္ပန္ႏွင့္ေနာင္ခမ္းၾကား လမ္းမေဘးတြင္ဗဟိုမွ ဌာနအခ်ဳိ႕ တန္းစီေနသည္။ တခုကေတာ့ ဗဟို ဘာ သာျပန္ႏွင့္ ပုံႏွိပ္တိုက္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယတခုက ျပည္သူအသံဆိုင္းအဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ တတိယတခုကေတာ့ ႂကြက္တြင္းဟု ေခၚၾကသည့္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ထိုသုံးဌာနက တဆက္တည္းျဖစ္သလို ရဲေဘာ္ေတြကလည္း အားလုံးဝိုင္း
လုပ္ေနရသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။
ဗဟိုဘာသာျပန္ႏွင့္ ပံုႏွိပ္တိုက္တာဝန္ခံက ရဲေဘာ္လြင္ေခၚ ဗိုလ္သိန္းေအာင္ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ စတုတၳပတ္ ဗိုလ္သင္ တန္း ေက်ာင္းဆင္းျဖစ္ျပီး မဆလေခတ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္မ်ားျဖစ္ခ့ဲသည့္ ဦးေမာင္ေမာင္ခ ဦးထြန္းတင္ (ကခ်င္) တုိ႔ႏွင့္ အပတ္စဥ္ တူျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္လြင္က တ႐ုတ္ပညာေတာ္သင္မဟုတ္ခ့ဲေပ။ သူက ႐ုရွားျပန္ျဖစ္သည္။ ႐ုရွားတြင္ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ႏွင့္
ပတ္သက္၍ မဟာဘြဲ႕ယူခ့ဲသည္ သိရသည္။ လက္ရွိ CPB ၁၉၇၅ ဗဟိုေကာ္မတီတြင္ အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္ျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္လြင္သည္ စာေရးဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္၏ေမာင္ျဖစ္သည္။ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း ခပ္ပိန္ပိန္ ထိပ္အနဲငယ္ေျပာင္ စျပဳ ေနျပီျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္လြင္သည္ က်န္းမာေရးေတာ့သိပ္မေကာင္းလွေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း မုန္းကုိးကြင္းထဲရွိ ဌာနေပါင္းစုံ သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တေနရာတြင္ၾကာၾကာမေန လွစ္ကနဲဆို ေပ်ာက္သြားတတ္သည္။ ဌာနေပါင္းစုံ ေရာက္တတ္ျပီး ရဲေဘာ္အားလုံးႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေမာ္စီတုန္းလက္ေရြးက်မ္း အတြဲ ၅ ကို ဘာသာျပန္ ရန္ ဦးစီးေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တ႐ုတ္ျပည္အေျပာင္းအလဲႏွင့္အတူ ထိုဘာသာျပန္အစီအစဥ္ ပ်က္သြားသည္။
"ကိုယ္လူတုိ႔က တယ္ေခတာကိုး" ဟူေသာစကားက သူ၏လက္သုံးစကားျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ ျမိဳ့ ေပၚမွလာေသာရဲေဘာ္မ်ား အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ လုပ္လ်င္ေျပာသည့္္ လက္သုံးစကားျဖစ္သည္။ သူ၏ "ေခသည္" ဆိုသည္က ည့ံသည္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ သည္။ သူမည္သုိ႔ေျပာသည္ျဖစ္ေစ မည္သူမွ သူ႔ကို စိတ္မဆိုးၾကေပ။ ရဲေဘာ္လြင္ဟုလည္းေကာင္း ဦးလြင္ဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေဝၚ၍ေလးေလး စားစားဆက္ဆံၾကပါသည္။
သူ၏ပုံႏွိပ္တိုက္ အျမဲတမ္းလုပ္သားရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဗန္းေမာ္မွကိုေအာင္ ပန္းႏွင့္ ကိုအိုက္ထြန္းတုိ႔သမီးေယာကၹျဖစ္သည္ဘာသာျပန္မ်ားအျခားဌာန မွသူမ်ားျဖင့္ အားျဖည့္ေပးထားသည္။ တ႐ုတ္ဘာသာျပန္မ်ားအျဖစ္ ဗဟိုမွ ကိုဟန္စိန္ (ရဲေဘာ္ ထြန္း၏ေယာက္ဖ ယခု အေမရိက)၊ ကြတ္ခိုင္ခရိုင္မွ ႐ုံးအုပ္ ေရွာက္အိုး (ဟြာေခ်ာင္အမ် ဳိးသမီး)၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္မ်ားအျဖစ္ ရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္း (ကြယ္လြန္)၊ ရဲေဘာ္စိုးနိုင္ (ယခုစာေရးဆရာသန္းစုိးနိုင္)၊ ရဲေဘာ္ျမေမာင္ (ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ၏သား ကို ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ) တုိ႔ျဖစ္သည္။
ဆိုင္းအဖြဲ႕အား ေျမေအာက္လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ႏွင့္တြဲထားသည္။ မႏၲေလးမွ စည္း႐ုံးေခၚေဆာင္လာသည္ ဆိုင္းဆရာၾကီးတဦးျဖစ္ ေသာ ဦးသက္ရွည္အား အေျခတည္၍ က်န္သည့္တူရိယာမ်ားအား ေျမေအာက္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ရန္္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားက ဝိုင္းဝန္းတီးခတ္ေပးၾကသည္။
ေျမေအာက္လုပ္ငန္းတာဝန္ယူေနသူမ်ား၌ ဦးေဇာ္ဝင္းအျပင္ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ အေစာဆံုးေရာက္လာၾကေသာ မႏၱေလး ပုလင္းဝင္းမွ ကိုသက္ခိုင္ (ယခု မႏၲေလး) ကိုေအာင္ေငြ (ယခု ေရႊလီ) ကိုေက်ာ္ရ (ယခု မိုင္းလား) တုိ႔အျပင္ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာေသာ လူသစ္မ်ားကိုလည္းစုစည္းထားသည္။ ထိုအထဲမွ အခ်ဳိ႕ကို ေျမေအာက္လုပ္ငန္းတြင္ တာဝန္ေပးရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ကို အျခားဗဟိုဌာနမ်ားတြင္ တာဝန္ေပးရန္ရည္ရြယ္ထားပုံရ သည္။ ထိုစဥ္က ထိုဌာနတြင္ မႏၲေလးမွ ကိုေက်ာ္စိုး (ယခု စာေရးဆရာ ေနဦးေဝ)၊ ကိုတင္ထြန္း (မန္းတကၠသုိလ္ ယခု မႏၲေလး)၊ ကိုသန္းေမာင္ (ပုလင္းဝင္း၊ ကြယ္လြန္)၊ ကိုရန္နိုင္ (ပုလင္းဝင္း၊ ကြယ္လြန္)၊ ကိုထြန္းေအး (ပုလင္းဝင္း၊ ကြယ္လြန္)၊ ကိုေက်ာ္ေလး (ေရႊလီ၊ ကြယ္လြန္) ကိုဝင္းသိန္း (RIT ယခုေရႊလီ)၊ ကိုဇင္ထက္ ေခၚ စိုးထြဋ္ (RIT ယခု မႏၲေလး) ကိုသန္းေမာင္ေခၚ ကိုၾကည္စိန္ (ကိုးကိုးကြၽန္းျပန္၊ က်ဆံုး)၊ ကိုေက်ာ္ႀကီး (ကြယ္လြန္)၊ ကိုေနနိုင္( ကြယ္လြန္) တုိ႔ရွိသည္။ ကိုေနနိုင္၏မိသားစုဝင္မ်ားျဖစ္သည့္ သူဇနီးျဖစ္သူ မျပံဳ းၾကည္ႏွင့္ သမီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္ ႏြယ္ႏြယ္၊ မာမာ၊ ေဝေဝ၊ ေဆြေဆြတုိ႔လည္း ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရာက္လာၾကပုံရသည္။
အေစာဆံုးေရာက္ေနေသာ ကိုသက္ခိုင္၊ ကိုေအာင္ေငြ၊ ကိုေက်ာ္ရတုိ႔မွအပ က်န္သူမ်ားမွာ ၁၉၇၅/၁၉၇၆ တုိ႔တြင္ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ေရာက္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
● ဦးလေထာ္တဲ
မိမိမုန္းကိုးနိုင္ငံေရးဌာနသုိ႔ေရာက္ရွိေသာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ မတိုင္မီေရာ ေနာက္ပိုင္းမွာပါ ျပည္မမွ ရဲေဘာ္မ်ား တဖြဲဖြဲေရာက္လာမစဲ ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၄/၇၅/၇၆ ၿမိဳ႕ပြဲ သပိတ္တိုက္ပြဲမ်ား၏ အရွိန္အဝါေၾကာင့္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ ထိုတိုက္ပြဲမ်ား တြင္ပါဝင္လႈပ္ရွားျပီး လိုက္လံဖမ္းဆီးခံရသူမ်ားေရာ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ပါဝင္ျပီး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွ သိရွိသြား ၍ လိုက္လံဖမ္းဆီးခံရသူမ်ားပါဝင္သည္။ အခ်ဳိ႕ လက္နက္ကိုင္တိုက္မွျဖစ္ေတာ့မည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ေရာက္လာၾက သူမ်ားလည္း ပါဝင္သည္။
ထိုသုိ႔ေရာက္ရွိလာေသာသူမ်ားအား ဗဟ္ိုဌာနတြင္ထားသက့ဲ့သုိ႔ မိမိရွိရာ မုန္းကိုးနိုင္ငံေရးဌာနသုိ႔ ေရာက္လာသူလည္း မနည္းလွေပ။ ထို႔ျပင္ မုန္းကိုးနိုင္ငံေရးဌာနလက္ေအာက္ခံ အျခားစခန္းတခုတြင္လည္း ထားရွိသည္။ စခန္းဆိုသည္ထက္ လယ္တဲဟုလည္းဆိုနိုင္သည္။ မုန္းကိုးမွ မန္ကန္းေတာင္အတက္ ေတာင္ေျခတေနရာတြင္ နိုင္ငံေရးဌာနမွ ေလွခါးထစ္လယ္ ေဖၚထားျပီးလည္းေကာင္း၊ လယ္အေပၚတြင္ တဲႏွစ္လုံးသုံးလုံးခန္႔ရွိသည္။ တဲတလုံးတြင္ ထိုလယ္ကိုတာဝန္ယူသည့္ ဦးလ ေထာ္ဆိုသည့္ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္မွ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးအျမဲေနထိုင္၍ ဦးလေထာ္တဲဟု အသိမ်ားၾကသည္။
က်န္တဲမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွေရာက္ခါစရဲေဘာ္မ်ားကို ယာယီထားေလ့ရွိသည္။ မိမိႏွင့္တပ္မဟာ ၂ တြင္ေတြ႕ခ့ဲေသာ ကိုေမာင္ ႏုိင္တုိ႔ ၄ ဦးမွာလည္း ထိုဦးလေထာ္တဲတြင္ တလေက်ာ္ခန္႔ ေနခ့ဲရသည္။ သူတုိ႔၏ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္မ်ားကို စစ္ေဆးျခင္း အေျခခံစစ္ပညာသင္ေပးျခင္းကို ထိုတဲတြင္ပင္ ျပဳလုပ္ခ့ဲျပီးမွ တပ္မဟာ ၂ သုိ႔ ပို႔လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
မိမိနိုင္ငံေရးဌာနတြင္ ေရာက္ေနခ်ိန္၌ ထိုဦးလေထာ္တဲတြင္ ရဲေဘာ္ ကိုအုန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္ခ်စ္သန္းတုိ႔ရွိၾကသည္။ ကိုအုန္း၏ အမည္ရင္းမွာ ကိုၾကည္ေငြျဖစ္သည္။ ၁၉၇၄ ဇြန္ အလုပ္သမားအေရးေတာ္ပုံအျပီး အစိုးရသတင္းစာမ်ားတြင္ ဗကပ အမာ ခံမ်ားအျဖစ္ ေဖၚျပျခင္းခံရသည့္ ဂံုနီစက္ရံုမွ ဝန္ထမ္းတဦးျဖစ္သည္။ ေနာက္တဦးျဖစ္သည့္ ကိုေက်ာ္သက္ကေတာ့ အဖမ္းခံ ရသည္ထင္သည္။ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ေရာက္မလာခ့ဲေပ။ ကိုၾကည္ေငြက ထိုစဥ္ကထဲက အသက္ ၃၅ ခန္႔ ရွိျပီထင္သည္။ ျမိဳ့ ေပၚ၌ ဇနီးႏွင့္ သားသမီး ၂ ဦးက်န္ခ့ဲသည္။
သူ၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ျဖစ္လာေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာက်မ္းဂန္မ်ားကို ႏွံ႔စပ္သူျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က နံမည္ရွိသည္ ဘုန္းၾကီးတပါးျဖစ္သည့္ ရွင္အာဝါသဝ၏တပည့္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မည္သုိ႔ဆိုေစ အေရွ႕ေျမာက္ေရာက္ သူပုန္မ်ားထဲ၌ သူ႔ေလာက္ ဗုဒၶဘာသာက်မ္းဂန္ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ေလ့လာခ့ဲသူ ရြတ္ဖတ္သရဇၨါယ္နိုင္သူ မေတြ႕ခ့ဲေခ်။ ခပ္ပိန္ ပိန္ပါးပါးႏွင့္ လက္ျပင္ကိုင္းေသာ္လည္း အရြယ္တင္ႏုပ်ဳိသည့္ ကိုအုန္းသည္ အလုပ္လုပ္စရာရွိရင္လည္း ေလးပင္ျခင္းမရွိသက့ဲသုိ႔စကားေျပာလွ်င္လည္း မေမာနိုင္မပမ္းနိုင္ ေလေအးေလးႏွင့္ တရစပ္ေျပာနိုင္သူျဖစ္သည္။ လူၾကီးဆန္သူလည္းျဖစ္ သည္။ ကိုအုန္းသည္ ၁၉၉၄ ေနာက္ပိုင္းသူ့ဇာတိျဖစ္သည့္ ၾကံခင္းၿမိဳ႕နယ္ ဘက္ရဲရြာသုိ႔ျပန္ေရာက္သြားျပီး သတင္းမၾကား ရေတာ့။
ကိုအုန္းႏွင့္အတူ ဦးလေထာ္တဲတြင္ရွိေနသူတဦးမွာ ကိုခ်စ္သန္းျဖစ္သည္။ ကိုခ်စ္သန္း (ယခု မႏၱေလး) သည္ ကိုေမာင္နိုင္ တုိ႔အဖြဲ႕ႏွင့္ အေရွ႕ေျမာက္ေရာက္လာျပီး ဦးလေထာ္တဲတြင္ ေရွ႕ဦးစြာတလခန္႔ ေနထိုင္ေလ့က်င့္ခ့ဲရသူျဖစ္သည္။ တပ္မဟာ ၂ အေျမာက္တပ္ေရာက္ျပီးမွ သူလည္း မ်က္မွန္တဝင္းဝင္းႏွင့္သူမို႔ ေနာက္တန္းျပန္ပုိ႔ ခံထားရသူျဖစ္သည္။ ကိုခ်စ္သန္းသည္ မႏၲေလးမွ ဟင္ဒူ ဘဂၤါလီတဦးျဖစ္သည္။ သူ၏ဖခင္သည္ အိႏၵိယမွ ျမန္မာျပည္သုိ႔ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားေခၚလာသည့္ အိႏၵိယမွ ဆရာဝန္တဦးျဖစ္သည္။ မႏၲေလးတြင္ ထိုကာလကေတာ့ ေဒါက္တာ မဇြန္ဒါးဟု သိၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရျပီးခါစ ျမန္ မာျပည္၌ ပညာရွင္နည္းပါးသျဖင့္ ဦးႏုအစုိးရက အိႏၵိယမျပန္ဘဲ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆက္ေနရန္ဆြဲေဆာင္ျပီး ျမန္မာျပည္သား အျဖစ္ေပးခ့ဲသူမ်ားတြင္ ပါဝင္သည္။
ကိုခ်စ္သန္းကေတာ့ မန္းတကၠသုိလ္တြင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေျဖျပီး အေရွ႕ေျမာက္ေရာက္လာသူျဖစ္သည္။ အရပ္ ၆ ေပေက်ာ္ ခန္႔ရွိသည္။ ဆိုဒ္အၾကီးဆံုးစစ္ဝတ္စုံပင္ သူ႔အတြက္ အနည္းငယ္ တိုတက္ေနသည္။ သူ႔အရပ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ကို အေဝးကပင္ျမင္နိုင္သည္။ အဂၤလိပ္စာေကာင္း၍ စာဖတ္အားလည္းေကာင္းသည္။ ထိုစဥ္က သူႏွင့္ကိုအုန္းသည္ စစ္ေျမျပင္ မွ ဖမ္းဆီးရမိသည့္ သုံ႔ပန္းရဲေဘာ္မ်ား ပညာေပးလုပ္ငန္းလုပ္ရင္း ဦးလေထာ္တဲေရာက္ေနၾကသည္။ သုံ႔ပန္းပညာေပးဆ္ို၍ ထိုင္၍စကားေျပာပညာေပးရသည္မ်ဳိးေတာ ့မဟုတ္ေပ။ အတူတကြ လယ္လုပ္ရင္း ထင္းေခြရင္း ေရခပ္ရင္း ထမင္းခ်က္ရင္း ရွင္းလင္းေျပာဆိုေဆြးေႏြးရသည္မ်ဳိးျဖစ္သည္။
မုန္းကိုးကြင္းမွ ဆင္ေျခေလ်ာ တက္လာသည့္ေနရာအဆံုး မန္ကန္ေတာင္သုိ႔ ေထာင္၍ စတက္သည့္ေနရာေလးရွိ ဦးလေထာ္ တဲေနရာသည္ သစ္ၾကီးဝါးၾကီးမ်ား အုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ သာယာလွသည္။ မန္ကန္ေတာင္ေၾကာမွ စီးဆင္းလာသည့္ စမ္း ေခ်ာင္းေလးသည္လည္း တဲႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနသျဖင့္ စမ္းက်ေရစီးသံ ခ်ဳိသည္။ ထိုေနရာေလးတြင္ ျပည္မမွရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕ ဘဝအခ်ဳိးအေကြ႕ကို စတင္ခ့ဲၾကသည္။
"မန္ကန္ေတာင္တန္း သြင္ျပင္ဆန္းသမို႔ တခါလွမ္း၍ ေရာက္စမ္းခ်င္သည္" ဟူ၍ ေမာ္စီတုန္း၏ က်င္ကန္း ေတာင္တန္း ကဗ်ာအား မန္ကန္ေတာင္တန္းအစားထိုး၍ ရြတ္ခ့ဲၾကဖူးသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စုိး (Mg Mg Soe)