(မုိးမခ) ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၇
In China, a butterfly flaps its wings, leading to unpredictable changes in U.S. weather a few days later.
တရုတ္မွာ လိပ္ျပာတေကာင္ ေတာင္ပံခတ္လိုက္တာနဲ႔ အေမရိကရဲ႕ မိုးေလဝသဟာ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းသြားတယ္။
ဒါကေတာ့ ၁၉၆၀ ေစာေစာပိုင္းေလာက္မွာ မိုးေလဝသပညာရွင္ အက္ဒ္ဝပ္ေလာရန္႔ (Edward Lorenz) ေျပာခဲ့တဲ့ စကားျဖစ္ၿပီး လိပ္ျပာေတာင္ပံအက်ဳိးဆက္ (butterfly effect)လို႔ လူသိမ်ားပါတယ္။ (နယူးမက္ဆီကိုမွာ လိပ္ျပာေတာင္ပံ ခတ္တာနဲ႔ တရုတ္မွာ ဟာရီကိန္းမုန္းတိုင္းႀကီး ျဖစ္လာတယ္လို႔လည္း မူကဲြရိွပါတယ္)
နယူတန္ဟာ သူ႕ရဲ႕နိယာမေတြနဲ႔ ေခတ္သစ္ကမၻာႀကီးကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တယ္္။ ေခတ္သစ္ကမၻာႀကီးတခုလံုးဟာ နယူတန္ရဲ႕ နိယာမေတြေအာက္မွာ စည္းကမ္းတက် ေသေသဝပ္ဝပ္နဲ႔ လွေပခ်စ္စရာေကာင္းေနေတာ့တယ္။ အရာအားလံုးဟာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒအတိုင္းပဲ လႈပ္ရွားၾကတယ္။ စည္းမေဖာက္ၾကဘူး။ ဥပမာ ေဘာလံုးေလးတလံုးကို ဘယ္ေလာက္ေထာင့္နဲ႔၊ စဦးအလ်င္ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ပစ္လိုက္ရင္ အဲဒီေဘာလံုးေလး ဘယ္လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သြားမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္သြားမယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ က်မလဲဆိုတာကို ေသခ်ာေပါက္တြက္လို႔ရတယ္။ ေဘာလံုးေလးဟာ နယူတန္ရဲ႕ နိယာမေတြေအာက္မွာ ေသေသဝပ္ဝပ္ပါပဲ။
တိုတိုေျပာရရင္ ေလာကႀကီးတခုလံုးဟာ ရူပနိယာမေတြေအာက္မွာ ရိုးရွင္းခိုင္ခန္႔ေနပါေတာ့တယ္။ ကနဦးအေျခအေနေတြကို သိရင္ ေရွ႕ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ဘုရားသခင္လို အတတ္ေျပာႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါမွမဟုတ္ ေရွ႕ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ၊ အဲဒီ့အတြက္ ကေနဦးအေျခအေန ဘာေတြျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကို အတတ္ေျပာႏိုင္ပါၿပီ။
နယူတန္ဟာ အလြန္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အစြမ္းလည္း ထက္လွတဲ့ ေခတ္သစ္မကၠင္းနစ္ဝါဒ (mechanism)ကို ေမြးဖြားေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သဘာဝဟာ လူသားေတြ ထင္သေလာက္ မရိုးရွင္းပါဘူး။ ဒါကို စၿပီသတိျပဳမိသူကေတာ့ ျပင္သစ္ပညာေက်ာ္ ပိြဳင္ကာေရး Jules Henri Poincaré (1854-1912) ပါ။ (ပိြဳင္ကားေရးဆိုတာ စြယ္စံုရသခ်ၤာပညာရွင္၊ ရစ္ေလတစ္ဗစ္တီကို ေတြ႕ဖို႔ လက္တကမ္းပဲ လိုေတာ့တဲ့သူဟု မွတ္ခ်က္ခ် ခံရသူ) သူက ေနအဖဲြ႕အစည့္ဟာ နယူတန္ရဲ႕လူေတြ ထင္ေနသလို ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းလို႔ မရဘူးလို႔ စရိပ္မိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အေလးမထားခဲ့ပါဘူး။ လူေတြကလည္း မကၠင္းနစ္ဝါဒရဲ႕ ေအာက္ျမင္မႈေအာက္မွာ ေက်နပ္ယစ္မူးေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ မိုးေလဝသပညာရွင္ ေလာရန္႔က မိုးေလဝသကို ဘာလို႔ ခန္႔မွန္းလို႔ မရသလဲဆိုတာကို ရိပ္မိသြားတဲ့အခါ မကၠင္းနစ္ဝါဒဟာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ပဲ သံုးလို႔ရတဲ့ဝါဒျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလာေတာ့တယ္။
1960 ေလာက္မွာ ေလာရန္႔က မိုးေလဝသအတြက္ model တခု တည္ေဆာက္ပါတယ္။ သေဘာက ေလထုဖိအား၊ စိုထိုင္းဆ၊ ေလထုအပူခ်ိန္စတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အီေကြးရွင္းေတြထဲ ထည့္တြက္ၿပီး ေနာင္လာမယ့္ မိုးေလဝသကို ႀကိဳခန္႔မွန္းႏိုင္ဖို႔ပါ။ (သူ႔ model သာ ေအာင္ျမင္သြားရင္ ေရရွည္မိုးေလဝသကို အတိအက်နီးပါး ခန္႔မွန္းႏိုင္မွာပါ) တရက္မွာ ေလာရန္႔ဟာ ျဖစ္စဥ္တခုကို ေသခ်ာေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာကို ႏွစ္ခါျပန္တြက္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ အတူတူထြက္လာရမယ့္ ရလဒ္ႏွစ္ခုဟာ လံုးဝမတူေတာ့ေၾကာင္း အလန္႔တၾကားေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘယ္နဲ႔ေၾကာင့္လဲ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့မွ အေျဖကို ေတြ႕ပါတယ္။
မတူရတာက ပထမနဲ႔ ဒုတိယ အသြင္းဂဏန္း (input)ေတြ မတူလို႔ပါ။ ပထမတခါက 0.506127 ... အဲဒါကို ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္တြက္ေတာ့ ေလာရန္႔က 0.506 နဲ႔ တြက္ခိုင္းမိတာပါ။ သူ႕အေနနဲ႔ 0.506127 နဲ႔ 0.506 ကို (အပံုတေသာင္းပံုတပံုေလာက္ပဲ ကြာတာဆိုေတာ့) အတူတူပဲဆိုၿပီး တြက္ခိုင္းလိုက္မိတာ ... ဒါေပမဲ့ ရလဒ္က အစပိုင္းမွာ တူမေယာင္ျဖစ္ေနေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာေလေလ ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ တျခားစီျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ (ေအာက္ကပံုကို ၾကည့္ပါ) အစကနဦးမွာ နည္းနည္းေလးကြာတာနဲ႔ ရလဒ္က (အခ်ိန္ၾကာေလေလ) မထင္ေလာက္ေအာင္ ကြာသြားေလေလပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ အက်ဳိးရလဒ္ဟာ အစကနဦးအေျခအေနမွာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕မီခိုေနပါတယ္။ အဲဒီ့သေဘာကို ညႊန္းၿပီး ေလာရန္႔က butterfly effect လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ ပညာရပ္လို sensitive dependence on initial conditions လို႔ ေခၚပါတယ္။
တကယ္လို႔ ေလထုဖိအားကို စတိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ လိပ္ျပာေလးတေကာင္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေလးကို ထည့္မတြက္မိဘူးဆိုပါစို႔။ ဒါဆို ကိန္းဂဏန္းဟာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားမွာပါပဲ။ ဒါဆို ေသခ်ာပါၿပီ .. အခ်ိန္ၾကာလာေလေလ ရလဒ္ႏွစ္ခုဟာ ကြာေလေလပါပဲ။ (ပထမပိုင္းမွာ တူပါေသးတယ္၊ ၾကာလာေလေလ မမူေလပါပဲ) က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ကနဦးအေျခအေနေတြကို အလြန္႔အလြန္တိတိက်က် ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိုးေလဝသကို ေရရွည္ခန္႔မွန္းႏိုင္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ အဲလိုရဖို႔ကလည္း လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ [ေနာက္ ကြမ္တမ္သီအိုရီရဲ႕ မေရရာမႈစည္းမ်ဥ္း (uncertainty principle)ကလည္း အေျခအေနတခု၊ အရာဝတၳဳတခုကို ဘယ္လိုမွ အျပည့္အဝ အတိအက် မတိုင္းတာႏိုင္ဘူးလို႔ ယတိျပတ္ဆိုပါတယ္] ဒါ ... မိုးေလဝသကို ဘာလို႔ ေရရွည္ခန္႔မွန္းလို႔ မရသလဲဆိုတာပါပဲ။ (ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ ရပါတယ္)
တနည္းအားျဖင့္ စနစ္တခု၊ ျဖစ္စဥ္တခုဟာ အဲလို ကနဦးအေျခအေနေပၚ အလြန္မီခိုေနၿပီဆိုရင္ ေရရွည္ေဟာကိန္းထုတ္ဖို႔ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲလိုအေျခအေနမ်ဳိးကို ေခးေအာ့စ္ (chaos)လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေခးေအာ့စ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ကေသာင္းကနင္း၊ ပရမ္းပတာလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ တကယ့္ေလာကႀကီးဟာ နယူတန္တို႔ေျပာသလို မကၠင္းနစ္နိယာမေတြေအာက္မွာ ေသေသဝပ္ဝပ္မေနဘဲ စိတ္ရူးေပါက္သလို ထထေဖာက္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕မွာလည္း ေဘာလံုးရဲ႕တည္ေနရာကို ခန္႔မွန္းသလို ခန္႔မွန္းလို႔ မရတဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးဆိုတာ ထင္ထင္ရွားလာပါတယ္။ 1980 ေက်ာ္မွာ ရူပနဲ႔ ဇီဝစနစ္အမ်ားစုဟာ ေခးေအာ့စ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသျပခ်က္ေတြ တသီႀကီး ထြက္လာပါေတာ့တယ္။
ရာသီဥတုဟာ ေခးေအာ့စ္ပါ။ ဝဲဂယက္ဟာလည္း ေခးေအာ့စ္ပါ။ စေတာ့အိပ္ခ်ိန္းဟာလည္း ေခးေအာ့စ္ပါ။ ႏွလံုးခုန္သံဟာလည္း ေခးေအာ့စ္ပါ။ ေျပာရရင္ ဓာတုဓာတ္ျပဳျခင္းေတြကေန ၾကယ္စုႀကီးေတြရဲ႕ ေရြ႕လ်ားမႈအထိ ေခးေအာ့စ္ပါ။ (Poincaré ထင္ခဲ့သလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ေနအဖဲြ႕အစည္းဟာလည္း ေခးေအာ့စ္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေစတန္ (စေန)ၿဂိဳဟ္ရဲ႕ လမင္းငယ္ Hyperion ရဲ႕ ေရြ႕လ်ားမႈနဲ႔ ပလူတိုရဲ႕ ေနပတ္လမ္းေၾကာင္းတို႔ဟာ ေခးေအာ့္စ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္) ဟုတ္ကဲ့ ... က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေလာကႀကီးဟာ ေခးေအာ့စ္ေလာကႀကီးပါ။
မကၠင္းနစ္ဝါဒရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အားလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ကိုင္တြယ္ႏိုင္တယ္လို႔ မာန္တက္ေျခဖ်ားေထာက္ေနတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ ေျခဖဝါးဟာလည္း ေျမနဲ႔ ျပန္ကပ္သြားပါတယ္။
ခက္ၿပီ ... ။ ဒါဆို ေလာကႀကီးဟာ ထင္ရာစိုင္းေလာကႀကီးေပါ့ ... ဘာဆိုဘာမွ ခန္႔မွန္းလို႔ မရတဲ့၊ အစိုးမရတဲ့ ေလာကႀကီးေပါ့။ ... အဲ .. အဲလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့ဗ်။ ပရမ္းပတာျဖစ္ေနေပမယ့္ အထိမ္းအကြပ္ရိွတယ္တဲ့။ ဒါကိုလည္း ေလာရန္႔ကပဲ ျပခဲ့ပါတယ္။ ေလာရန္႔က သူ႕ရဲ႕ေခးေအာ့စ္ျဖစ္ေနတဲ့ မိုးေလဝသကို 3 dimenssion နဲ႔ (ထပ္ေက်ာ့ ထပ္ေက်ာ့) သရုပ္ေဖာ္ၾကည့္တဲ့အခါ လိပ္ျပာပံု အဆင္အကြက္ (pattern)ေလးတခုကို ရလာပါေတာ့တယ္။ (ေအာက္ကပံု)
အဓိပၸာယ္က ဒီလိုပါ ... ေခးေအာ့စ္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရလဒ္ေတြကို ခန္႔မွန္းလို႔ မရေပမယ့္ (ရလဒ္ေတြက ပရမ္းပတာ ျဖစ္္ေနေပမယ့္) အဲလို ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ေနတဲ့ ရလဒ္ေတြဟာ တကယ့္တကယ့္ ပရမ္းပတာထြက္လာတာ မဟုတ္ဘဲ အဆင္အကြက္တခုမွာ ရိွေနပါတယ္တဲ့။ ပရမ္းပတာေတာ့ ပရမ္းပတာ ... ဒါေပမဲ့ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ စည္းရိွပါတယ္တဲ့။
ဥပမာ ရာသီဥတုဆိုပါေတာ့။ တႏွစ္အတြက္ ရာသီဥတုကို ဘယ္လိုမွ မခန္႔မွန္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းဆိုတဲ့ အကြက္အဆင္ရိွပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ မိုးဦးစက်မလဲ အတိအက် မသိႏိုင္ေပမယ့္ ေႏြၿပီးရင္ မိုးလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေခးေအာ့စ္ဆိုတာ အဲလိုသေဘာပါပဲ။
ဒီ့ထက္ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ စနစ္၊ ပရမ္းပတာျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြမွာ စနစ္တခု ရိွတယ္ဆိုိတာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ အကန္႔အသတ္တခု limit တခုတည္းမွာ လႈပ္ရွားေနျခင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ ကာလရွည္ၾကာမွ (long term ျဖစ္မွ) ထင္ရွားလာတဲ့ သေဘာေတာ့ ရိွပါတယ္။ ဥပမာ ရာသီဥတုရဲ႕ အကြက္အဆင္ကို ရဖို႔အတြက္ အနညး္ဆံုး ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ (ေျခာက္လ တႏွစ္နဲ႔ ၾကည့္လို႔ကေတာ့ ဟာ ... ရာသီဥတုဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ခန္႔မွန္းလို႔ မရတဲ့ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတယ္ဆို အရာႀကီးပဲလို႔သာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိမွာပါ၊ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ ေစာင့္ၾကည့္မွသာ ေႏြမိုးေဆာင္းဆိုတဲ့ အကြက္အဆင္ကို ရိပ္မိမွာပါ)
ဒါေၾကာင့္ ေခးေအာ့စ္ကို လို႔ ေျပာျခင္းပါ။
ေနာက္ ေခးေအာ့စ္မွာ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္တခု က်န္ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ feedback ပါပဲ။ ေခးေအာ့စ္ျဖစ္တဲ့စနစ္တိုင္းမွာ feedback ရိွတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ feedback ရိွလို႔လည္း ေခးေအာ့စ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ စနစ္တခုကို feedback ေပးလိုက္ၿပီဆို အဲဒီ့ feedback ေၾကာင့္ စနစ္ဟာ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေျပာင္းသြားရပါတယ္။ feedback ေပးတာ ၾကမ္းရင္ စနစ္ရဲ႕ ေခးေအာ့စ္ျဖစ္မႈဟာ သိသာသြားပါလိမ့္တယ္။ feedback ဟာ မသိသာေလာက္ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ စနစ္ဟာ feedback ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ တုန္႔ျပန္ႏိုင္တယ္ဆို ေခးေအာ့စ္ျဖစ္မႈဟာ မသိသာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္တမ်ဳိးလွည့္ေျပာရရင္ စနစ္တခုဟာ feedback ေတြကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ တုန္႔ျပန္ႏိုင္တယ္ဆို အဲ့ဒီစနစ္ဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ား တည္ၿငိမ္ပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ထဲမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္က အေကာင္းဆံုး (အတည္ၿငိမ္ဆံုး) ျဖစ္ေနတာဟာ အဲဒီစနစ္ဟာ ျပည္သူေတြဆီကလာတဲ့ feedback ကို အေကာင္းဆံုး တုန္႔ျပန္ႏိုင္လို႔ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ feedback ဆိုတာ တမ်ဳိးတည္းမဟုတ္ဘူး။ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုက ဝင္မွာပါ။ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမွာ တည္ၿငိမ္ေပမယ့္ စီးပြားေရး ဒါမွမဟုတ္ လူမ်ဳိးေရးကေန feedback အႀကီးႀကီးဝင္လာရင္ (ဥပမာ စီးပြားပ်က္ကပ္လိုဟာမ်ဳိး) ႏိုင္ငံေရးဟာ ဝုန္းခနဲ ေခးေအာ့စ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
က်န္းမာေရးဆိုလည္း အဲလိုပါပဲ။ ဇီဝရုပ္ႀကီးက ေတာ္ရံုတန္ရံု feedback မ်ဳိးကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ တုန္႔ျပန္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အဟာရ .. တခုခုကေန feedback အႀကီးႀကီးဝင္ခဲ့ရင္ က်န္းမာေရးကလည္း ေခးေအာ့စ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ဟုတ္ကဲ့ ... ေျပာခ်င္တာက အရာအားလံုးဟာ ျပဳျပင္ခံေနရပါတယ္။ (feedback ေတြ ဝင္လာတယ္၊ ဝင္လာတဲ့ feedback ကို တုန္႔ျပန္ရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ) အဲလိုေၾကာင့္လည္း အရာအားလံုးဟာ ေခးေအာ့စ္ျဖစ္လာရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သိသိသာသာ၊ တခ်ဳိ႕က မသိမသာ ... ။
ဒါေၾကာင့္လည္း အရာအားလံုးဟာ အစိုးမရတဲ့သေဘာ (အနတၱသေဘာ)ကို ေဆာင္လာၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲလိုအစိုးမရေတာင္ သူလိုက္နာတဲ့ အကြက္အဆင္ရိွေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အက်ဳိးနဲ႔အေၾကာင္းဆိုတဲ့ နိယာမႀကီးပါ။ ဒါ သဘာဝရဲ႕ အကြက္အဆင္ပါပဲ။
ဥပမာ လူ႕ဘဝဆိုတာ feedback ေပါင္းစံုကို တုန္႔ျပန္ရတဲ့ စနစ္ႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘဝဆိုတာႀကီးဟာ ေခးေအာ့စ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခးေအာ့စ္ျဖစ္ျဖစ္ ... ကမၼနိယာမဆိုတဲ့ အကြက္အဆင္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ... လူသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေရးႀကီးဆံုး (တကယ့္အေရးအႀကီးဆံုး) အရာတခု က်န္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဘဝအတြက္ feedback ကို က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ႀကိဳက္ေပးလို႔ရတာပါပဲ။ ကမၼနိယာမကို မလြန္ႏိုိင္တာေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ feedback က က်ေနာ္တို႔ လက္ထဲမွာပါ။
ဘဝႀကီးက အစိုးမရတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေကာင္းဆံုးဘဝေတြျဖစ္ဖို႔ ၾကမၼာ feedback ေကာင္းေကာင္းေပးဖို႔က က်ေနာ္တို႔လက္ထဲမွာပဲ ရိွေနပါတယ္။
အေကာင္းဆံုးေသာ Feedback ကိုသာ ေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ျဖင့္ .............. ။
မင္းခိုင္
ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၇
[ေခးေအာ့စ္အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ဉာဏ္မီသေလာက္ မိတ္ဆက္ပါသည္။ အမွားအယြင္းတိမ္းပါးမႈမ်ား ရိွပါက ေဝဖန္ေထာက္ျပၾကပါကုန္]