စံပယ္ ● ေနျခည္လည္းရပါေစ၊ ေျမဆီလည္း ဝပါေစ

စံပယ္ ● ေနျခည္လည္းရပါေစ၊ ေျမဆီလည္း ဝပါေစ
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၁၊ ၂၀၁၇

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ အစမွာေပါ့။

ေမွာ္ဘီ GTC ( Government Technology College) ကို တာဝန္က်တယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာလည္းမဟုတ္၊ စိတ္ညစ္တာလည္း မဟုတ္တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတမ်ိဳးနဲ႔အတူ ဒတ္ဆန္း ေမွာ္ဘီကားေသးေလး စီးၿပီး တာဝန္သတင္းပို႔ ဖို႔ လာခဲ့ပါတယ္။

ကားေသးေလးက ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ထဲမွာတင္ ဂိတ္ဆံုးသြားေတာ့ ဆက္ရန္က်န္ေသးတဲ့ GTC ေက်ာင္းေတာ္ကို သြားဖို႔ ကားေစာင့္ ေနတုန္း ၅၃ ဆိုတဲ့ ဘတ္စ္ကားႀကီး ထိုးဆိုက္လာပါတယ္။ ကားဂိတ္ကလူေတြက ေဘာလံုးကားလာၿပီ တက္တက္၊ GTC ကိုေရာက္တယ္ဆိုလို႔ တက္လိုက္ရင္း မ်က္လံုးတခ်က္ေဝ့လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အရြယ္တသိုက္ကို ကား ေနာက္ဖက္မွာ ျမင္မိသည္။

ထိုင္စရာေနရာမရွိလို႔ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ရင္း ဘာလို႔ ေဘာလံုးကားလို႔ ေခၚပါလိမ့္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ စပါယ္ယာေလးကို GTC ေရာက္ရင္ေျပာပါလို႔ ဆိုလိုက္ခ်ိန္မွာ နေဘးကထိုင္ခံုက အမ်ိဳးသမီးက ဝမ္းသာသြားပံုနဲ႔ တို႔လဲ GTC ဆင္းမွာတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ရဲ့ ခရီးဆံုးကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ စပါယ္ယာေလးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္သတိေပးလိုက္ပါတယ္။

“ေရအိုးစင္ --- ေရအိုးစင္ေရာက္ၿပီ ၊ GTC ဆင္းမယ့္အန္တီတို႔ ေရာက္ၿပီ ” တဲ့။

၂ ေယာက္သား အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၿပီး ေဆးျပယ္လြင့္လြင့္ ဆိုင္းဘုတ္ေပၚက ေမွာ္ဘီအစိုးရနည္းပညာေကာလိပ္ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလးကိုဖတ္ရင္း ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားေပၚကအတူတူဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ထဲက မိန္းက ေလးငယ္က ၿပံဳးျပရင္း စပ္စုရွာတယ္။

တီခ်ယ္တို႔က ဆရာမေတြလားတဲ့။ က်မတို႔လည္း ဝမ္းသာစြာနဲ႔ပဲ ဟုတ္တယ္သမီးေရ သူက ရူပေဗဒ (သိပၸံဌာန) သြားမွာ ဆရာမက IT ဌာနကိုဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးက ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ သမီးက IT ေက်ာင္းသူတဲ့။

ပထမဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ IT ေက်ာင္းသူ ေအးသႏၱာၿဖိဳးရဲ့ လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ က်မတို႔လည္း ဆရာမႀကီးရုံးခန္းမွာသတင္းပို႔ၿပီး ဌာန အသီးသီးကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

မိုးရာသီမို႔လားမသိ ဖားေပါက္စေလးေတြ အမ်ားႀကီး လမ္းမွာေတြ႔ရပါတယ္။ လယ္ေျမေဟာင္းေတြမို႔ ရႊံ႕ေတြကလည္း စီးပိုင္ ေနတာပါပဲ။

သူတို႔ စံုတြဲက က်မတို႔ကို ေမွာ္ဘီေက်ာင္းမွာ ေပါတဲ့ အေကာင္ဘေလာင္ေတြအေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်သြားပါေသးတယ္။ အခု ဖားေပါက္စပဲရွိေသးသတဲ့။ ေနာက္ရက္ေတြဆို ေမွ်ာ့ႀကီးေတြလဲရွိတယ္။ ေႁမြလည္းေပါတယ္တဲ့။ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူ ငယ္ ဆရာမ (၂) ေယာက္မွာ သူတို႔ စံုတြဲေျခာက္သမွ်ကို အသည္းတယားယားနဲ႔ ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္ေပါ့။ တကယ္ လည္း ေႁမြေပါတဲ့ ေနရာပါ။
@@@

ဒီလိုနဲ႔ က်မစတင္ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ေမွာ္ဘီ နည္းပညာေကာလိပ္၊ ေနာင္က် နည္းပညာတကၠသိုလ္ (ေမွာ္ဘီ) ဆိုေသာ ရပ္ဝန္း ေလးမွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ထိ အမွတ္တရ ရွိခဲ့တာေလးေတြကို စာစီၾကည့္ပါတယ္။

ပထမဆံုး သတိရမိတာကေတာ့ လယ္ကြင္းနံေဘးက စာသင္ခန္းေလးပါ။ က်မေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ IT Major ရဲ့ အတန္း အႀကီးဆံုးက B.Tech 3rd Year ပါ။ သူတို႔ အတန္းေလးဟာ ေမွာ္ဘီေက်ာင္းရဲ့ တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ အစြန္ဆံုးမွာပါ။

IT ဆိုတာ “ငအ” လို႔ အဂၤလိပ္စာလံုးကို ျမန္မာ font ေပၚေစတဲ့ အေနနဲ႔ ရီစရာေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မ စေတြ႔ရတဲ့ သူတို႔ ေလးေတြက ပထမဆံုးေတြ႔ခ်ိန္မွာပဲ က်မကို ပညာစမ္းၾကပါတယ္။က်မလည္းသူတို႔ရဲ့ အစမ္းသပ္ခံရင္း “ငအတို႔ဆရာမ” ငတံုးမျဖစ္ေအာင္ အေတာ္ႀကီးကို ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။

ေမွာ္ဘီေက်ာင္းကို ေရာက္စမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကစလို႔ ဌာနတြင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြအျမင္မွာေတာ့ က်မကို ဝန္ႀကီး တိုက္ရုိက္ကိုင္တြယ္တဲ့ ဌာနကေန ေျပာင္းလာသူမို႔ ဝန္ႀကီးလႊတ္လိုက္တဲ့ စပိုင္ (spy) လို႔ ထင္ေနၾကပံုပါ။

ေက်ာင္းကလူေတြ စပိုင္ထင္ရတဲ့အေၾကာင္းက က်မ မေရာက္ခင္ တစ္လနီးပါးေလာက္ကမွ IT ဌာနရဲ့ စက္ခန္းထဲက ကြန္ ပ်ဴတာ (၅) လံုးသူခိုး ခိုးခံလိုက္ရလို႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းပိုင္ပစၥည္းေပ်ာက္တာမို႔ ျပႆနာက ဝန္ႀကီးရုံးထိေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မက ဝန္ႀကီးရုံးကေနေျပာင္းလာသူမို႔ အားလံုးက ခပ္ရွိန္ရွိန္ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဝန္ႀကီးက အျမင္ မၾကည္လို႔ သင္ၾကားေရးကိုလႊတ္ဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ထိထားသူပါ။ အဲဒီတုန္းက ဝန္ႀကီးက နည္းပညာေကာလိပ္ေတြကို မဲဇာလို႔ ထင္မွတ္ထားသူပါ။ စာသင္တာဝါသနာပါတဲ့ က်မအတြက္ စိုင္ေကာ္ၿခံဳေပၚေရာက္တာလား၊ ေသခ်င္တဲ့က်ားေတာေျပာင္း လားေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။)

က်မလဲ လူရွိန္ခံရနည္းလားဆိုၿပီး “မီးစင္ၾကည့္က” ရေတာ့တာေပါ့။

ခရီးေရာက္မဆိုက္ပါပဲ၊ IT ေက်ာင္းသူေတြ အိမ္သာထဲ စာကပ္လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းမွာ စတင္ ျပႆနာရွင္း ရပါ တယ္။ ကပ္တဲ့စာက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို ကဗ်ာစပ္ထားတာေလ။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းေတြ ဘာေတြ ထည့္ႏိုင္မွာပါ။ ခုေတာ့အိမ္သာထဲ ကပ္တယ္ဆိုေတာ့ ဌာနမွဴးက ရွင္းပါေပါ့။ (တရားခံရွာၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံအပ္ပါတဲ့)။

‘ငအတို႔ဆရာမ’ လည္း ေလခ်ိဳေသြးရပါေတာ့တယ္။ တရားခံရွာ အျပစ္ေပးတာေတြလုပ္ရင္ ျပႆနာက ပိုႀကီးက်ယ္သြား ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအေနနဲ႔ မသိလိုက္ဖာသာထားလိုက္တာ ပိုေကာင္းမွာပါ။ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာေတြထပ္ မစပ္ေအာင္ က်မ တာဝန္ခံပါတယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ မင္းတို႔ကဗ်ာဟာ အိမ္သာထဲေလာက္မွာပဲ ကပ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးမျဖစ္ေစနဲ႔။ ဒီထက္အဆင့္ျမင့္တဲ့ကဗ်ာေတြ ႀကိဳးစားစပ္ပါ။ နံရံကပ္စာေစာင္ေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ လုပ္ၾက တာေပါ့လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့အဲဒီအခ်ိန္က နံရံကပ္စာေစာင္လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ “နာရီတစ္လံုးေကာက္ရသည္။ IT ဌာနလာယူပါ” ဆိုတဲ့စာ ကပ္မိတာေတာင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္း အသိမေပး ခြင့္မေတာင္းပဲ ကပ္မိလို႔ ေခၚဆူခံရတာလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

မီးစင္ၾကည့္ယံုမက ကြန္ပ်ဴတာခန္းထဲ ဖေယာင္းတိုင္မီးပါ ထြန္းလိုက္ရပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကြန္ပ်ဴတာေတြ ျပန္ေတြ႔ဖို႔ ယၾတာေျခတာပါ။ ဌာနက ဆရာငယ္ေလးေတြက လံုးဝ လက္မခံ။ အေျခအေနကေတာ္ေတာ္တင္းမာခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး စက္ခန္းထဲမွာ ဘုရားစင္ရွိတဲ့ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဆီမီးပူေဇာ္တယ္သေဘာထားၾကစို႔ ဆိုၿပီး ဘုရားအ က်ယ္ႀကီးရွိခိုး ရင္း စိတ္ေမာေမာနဲ႔ အားလံုးကို ေမတၱာေတြ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ပို႔လိုက္မိပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ IT ဌာနက ဆရာ၊ဆရာမေတြဟာ ေမာင္ရင္းႏွမ မိသားစုေတြလိုျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မအတြက္ ဘယ္ ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြေပါ့။ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ေတြနဲ႔ စကားႏိုင္ေတြလုရင္း မ်က္ရည္ေတြက် လိုက္၊ ဌာနထဲမွာ ေကာ္ဖီေတြေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း တဟားဟားရီလိုက္။ တပည့္ေတြကလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာၾကည့္တိုက္ ေလးေထာင္၊ ဆရာေတြကလည္း ပံ့ပိုးနဲ႔၊ ေက်ာင္းပြဲေလးေတြ မွာ လည္း အားလံုးဝိုင္းၿပီး စည္စည္ကားကားလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါရဲ့။

IT လူရႊင္ေတာ္ေတြဟာ ‘စတား’ ေတြပါပဲ။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကိုခ်စ္ခြန္းတို႔အဖြဲ႔ရဲ့ ဟာသပ်က္လံုးေတြ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ စတိုင္လုပ္ျပရာမွာ ဆရာမေဒၚသူဇာႏိုင္ရဲ့ပံု ပီျပင္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းသားေတြ တဝါးဝါးပြဲက်။ အဆိုပိုင္း၊အကပိုင္းေတြမွာလည္း မေခၾကသူေတြ မနည္းမေနာပါပဲ။ ဇြန္သဥၹာရဲ့အက ကိုလည္း ႏွင္းဆီပန္းေတြေပးရင္း အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။

IT ဌာနက စကားရည္လုပြဲေလးေတြကိုလည္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအဆက္ဆက္ သေဘာက်ခဲ့တာပါ။ “အဆိုေတာ္မ်ားသည္ ေဘာလံုးသမားမ်ားထက္ လူငယ္မ်ားကို ပိုမိုလႊမ္းမိုးႏိုင္သည္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လည္းဆိုေတာ့ ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္း အစည္းအေဝးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး (Dr ေမာင္ေမာင္လတ္) နဲ႔ အဂၤ လိပ္စာဌာနက ဆရာတို႔ ဆက္ၿပီး အျငင္းပြားၾကလို႔ပါ။

စကားရည္လုပြဲေတြကို တျခားဌာနေတြက ေက်ာင္းသားေတြပါ လာအားေပးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြရဲ့ အေတြးေလးေတြဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အေျပာေတြလည္းေကာင္းပါ့။

အေတြးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းသလို အျပဳအမူေလးေတြက တခါတေလ လိုက္မမွီ ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

တစ္ရက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ကားႀကီးေတြေပၚ ေနရာယူ ျပန္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခ်ိန္ IT ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ မူးေနလို႔ ဆိုတဲ့ သတင္းေရာက္လာေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဌာနတံခါးဖြင့္ ၾကက္ေျခနီေဆးဘူးယူၿပီး အေျပးေလး သြားၾက တာေပါ့။

အနားေရာက္ေတာ့ ဒင္းကေလးက အသည္းကြဲၿပီး အရက္ေသာက္လိုက္တာ မခံနိုင္ပဲ လူမွန္းမသိျဖစ္ေနတာကိုး။ နံေဘးက သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသား ၂ေယာက္က ယပ္ေတာင္ေတြခပ္ေပးလို႔။ မင္းတို႔ေကာ ေသာက္ထားလားဆိုေတာ့ သူတစ္ေယာက္ ထဲေသာက္ေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေခ်ာ့ေခၚလာတာပါတဲ့။ ေနာက္တေန႔ ဌာနမွဴး စည္းေဝးပြဲမွာေတာ့ နံမည္ေက်ာ ္IT ဌာနမို႔ ဟိုလူကေမး၊ ဒီလူကေမးနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုပြင့္ေနေတာ့တာပဲ။

ေမွာ္ဘီေက်ာင္းမွာ Mechanical major နဲ႔ Machetronic Major ကေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သံေယာဇဥ္ပိုခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကားအတူတူစီးခဲ့ရတဲ့ Major စံု ကတပည့္ေတြကိုလည္း သတိရမိပါေသးတယ္။

ေက်ာင္းကားေတြက ရန္ကုန္ကေန ၆ နာရီခြဲဆို စထြက္ၾကပါတယ္။ ၇ နာရီခြဲေလာက္ဆို ေမွာ္ဘီမီးရထား သံလမ္းေက်ာ္ၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းကားေတြက ဆက္တိုက္လာၾကတာဆိုေတာ့ သံလမ္းအေက်ာ္ ၿမိဳ႕လည္ေခ်ာင္း ဂံုးထိပ္မွာ အသက္၄၀ နီးပါး အမ်ိဳး သမီးတစ္ဦးဟာ မိတ္ကပ္ေတြအေဖြးသား၊ ပန္းေတြအေဝသားနဲ႔ ပုသိမ္ထီးေလးေဆာင္းၿပီး ေက်ာင္းကားေတြကို လက္ျပ တတ္ပါတယ္။ သနားဖြယ္စိတ္ေပါ့သြမ္းသူတစ္ဦးပါ။ အဲဒီအနားေရာက္တာနဲ႔ ကားေပၚက ေက်ာင္းသားေပ်ာ္ေတြဟာ ထြက္ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ တေယာက္နံမည္တေယာက္ေခၚၿပီး အခ်င္းခ်င္း စၾက ေနာက္ၾကေတာ့တာပဲ။ က်မမွတ္မိေနတာ ကေတာ့ “ဖိုးစီ ေကာင္မေလး” ဆိုတာပါပဲ။ (မၾကာေသးခင္ MC major ဆရာကန္ေတာ့ပြဲသြားေတာ့ ေမွာ္ဘီတံတားနား ေရာက္ခ်ိန္ ဖိုးစီေကာင္မေလး သက္ရွိထင္ရွားရွိေသးရဲ့လားလို႔ သတိရမိပါရဲ့။)

က်မေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ GTC ေက်ာင္းသားေတြ၊ဆရာေတြ အားလံုးယူနီေဖာင္းအျဖဴနဲ႔ အျပာ ဝတ္ရပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ကေန မိုင္ ၃၀ ေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သြားျပန္ၾကရာမွာ ကားေပၚမွာ ကုန္ရတဲ့ အခ်ိန္က ၃ နာရီေက်ာ္၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာ တေနကုန္။(Roll Call ရဖို႔ကို အဓိကထားရတဲ့ စနစ္) ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္း၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စာၾကည့္ႏိုင္ၾကပါ့မလဲ၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြ ဘယ္လို ရွင္သန္ႏိုင္ၾကပါ့မလဲလို႔ ေတြးရင္းပင့္သက္ရႈခဲ့မိေပမယ့္ ဟို တုန္းက အျဖဴအျပာေလးေတြဟာ ခုေတာ့ အမူအယာအသီးသီးနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာ တစ္ခုကို သတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့ လူရြယ္ေတြျဖစ္ လာၾကတာ ကိုျမင္ရေတာ့ က်မ သိပ္ကို ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

ေမွာ္ဘီ ေက်ာင္းေရာက္ခ်ိန္ က်မအတြက္ အံ့ၾသရဆံုး ကိစၥတရပ္ရွိခဲ့ပါတယ္။

တခါတရံ ဌာနက လူငယ္ဆရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး တျခား Major ေတြနဲ႔ အတူ ေက်ာင္းနဲ႔ မနီးမေဝး ေဘာလံုးကြင္း မွာ ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္ေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မတို႔ တကၠသိုလ္တက္စဥ္တုန္းကလည္း ကိုယ့္ Major ေဘာလံုးပြဲ၊ ေဘာလီေဘာပြဲ စတာေတြကို တစ္တန္းလံုး လိုက္အားေပးေလ့ရွိတာမို႔ က်မလည္း စာသင္ခ်ိန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာပဲထားလိုက္မိပါ တယ္။

ေန႔မဆိုင္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေခၚပါေတာ့တယ္။ ဆရာမတို႔ Major က ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စာသင္ခ်ိန္ေဘာလံုး ကန္ေနတဲ့အတြက္ ေခၚယူသတိေပးတာပါတဲ့။ (IT က ေက်ာင္းသားရွားေတာ့ ေဘာလံုးတစ္ဖြဲ႔ရဖို႔ အတန္းစံုက ကစားခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔တင္လူမျပည့္လို႔ ဆရာေတြပါ လိုက္ၾကတာေလ) က်မက လွ်ာရွည္မိတယ္၊ တခါတရံမို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္တာပါ ဆိုေတာ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြမွာ ေဘာလံုးပြဲေတြကို လံုးဝပိတ္ပင္ထားပါတယ္၊ ဒါဟာ ျပစ္မႈေျမာက္တယ္၊ ေက်ာင္း သားကို ေက်ာင္းထုတ္နိုင္တယ္တဲ့။

ေနာက္တႀကိမ္ဆို ဌာနမွဴး ထုေခ်လႊာတင္ရပါမယ္တဲ့။ ဝန္ႀကီးကိုယ္တိုင္ထုတ္တဲ႔အမိန္႔ဆိုေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေက်ာင္း အုပ္ႀကီးမွာပါ ထိခိုက္လာႏိုင္တဲ့အတြက္ သူ႔ခမ်ာလည္း စိုးရိမ္ရွာတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြ ေဘာလံုးကစားျခင္းဟာ ျပစ္မႈေျမာက္တဲ့အခ်ိန္ေတြကို က်မတို႔ေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဘူးတယ္ေလ။

ခုေတာ့လည္း ပြင့္လင္းစျပဳလာတဲ့ေခတ္မွာ နည္းပညာ Major ေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲေတြ တၿခိမ္းၿခိမ္းက်င္းပၿပီး ဆရာ၊ ဆရာ မေတြကိုပါ တာဝန္နဲ႔ လိုက္လံအားေပးခိုင္းေတာ့ တခ်ိဳ႕ က်ဴရွင္ေတြဖ်က္ရလို႔ စိတ္ညစ္ရွာၾကရဲ့။ လူ႔သေဘာကိုက အတင္း အၾကပ္လုပ္ခိုင္းရင္ မႀကိဳက္ခ်င္၊ မလုပ္နဲ႔လို႔ ပိတ္ပင္မွ လုပ္ခ်င္တတ္တဲ့ သဘာဝပဲေလ။
@@@

ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကို သတိရမိတယ္။

သစ္ပင္ေလးႏွစ္ပင္ရွိရာမွာ တစ္ပင္ကေတာ့ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ခံရၿပီး အလင္းေရာင္ႂကြယ္ဝေတာ့ ေနဆီကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ ရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ႀကီးထြားလာသတဲ့။ အျခားတစ္ပင္ကေတာ့ ဒီလို မ်ဳိးအေျခအေနမရရွာေတာ့ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏိုင္ဖို႔ “ေျမဆီ” ကိုပဲ အားထားရသတဲ့။ ေျမဆီရွိရာ တိုးဝင္သတဲ့။

ေလျပင္းတိုက္ခ်ိန္မွာ ေျမလႊာမွာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အျမစ္တြယ္ေနႏိုင္တဲ့ အပင္က ပိုၿပီး ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ (ေျမဆီလႊာဆီ မထိုးေဖါက္ႏိုင္ပဲ ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ အပင္ေတြလည္းရွိႏိုင္ပါတယ္)

ဒီလိုပါပဲ လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့၊ လြဲေခ်ာ္ခဲ့တဲ့ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ လူငယ္ေလးေတြ ရဲ့အဖိုးတန္လွတဲ့ အခ်ိန္ေတြ တိုက္စားခံခဲ့ရ သလို၊ တခ်ိဳ႕ အိမ္မက္ေတြ က်ိဳးပ်က္ခဲ့သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို အေျခအေနၾကားကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွင္သန္ေအာင္ ေျမဆီလႊာကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ေမွာ္ဘီေက်ာင္းကတပည့္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္အကိုင္ကိုယ္စီနဲ႔ အဆင္ေျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မေျပေသးသည္ျဖစ္ေစ ဘဝမွာ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေန ၾကတာကို ျမင္မိ ေတြးမိတဲ့အခါ ေမွာ္ဘီေက်ာင္းေရာက္စ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဖားေပါက္စေလးေတြကို သတိရမိတယ္။

ေပါက္စနေလးေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဖားႀကီးေတြျဖစ္လာၾကသလို ဟိုတုန္းက ေမွာ္ဘီနည္းပညာေက်ာင္းသားေလးေတြလည္း ခုေတာ့ တကယ့္ကို ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ထြင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ဘဝပင္လယ္ကို အသီးသီးေလွာ္ခတ္ ေနၾကၿပီေလ။

ေရအိုးစင္မွတ္တိုင္ရွိရာ ေမွာ္ဘီနည္းပညာေကာလိပ္/တကၠသိုလ္ ႀကီးရဲ့ သုတနည္းပညာဌာနကေန ပညာသင္ယူ ထြက္ခြာ သြားၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာတပည့္အားလံုးကို (ေအာင္ျမင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ႀကိဳးစားဆဲျဖစ္ေစ) သတိရ လြမ္းဆြတ္ရင္း၊ “သုတ ေရအိုးစင္” ကို တည္ခဲ့ ေရျဖည့္ၾကတဲ့ တပည့္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳရင္း ဒီေရအိုးစင္ေလးမွာ ကူညီ ေရျဖည့္လိုက္ပါတယ္။

(ဒီစာေလးကို ေမွာ္ဘီ IT ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ သုတေရအိုးစင္အတြက္ ေရးေပးထားတာပါ။ ခုရက္ပိုင္းမွာ ေႂကြလြင့္ခဲ့ရတဲ့ ေမွာ္ဘီနည္းပညာတကၠသိုလ္ IT ဌာနက ေက်ာင္းသူေလး မခင္ပြင့္ျဖဴအတြက္ အထူးစိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရ တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ wall မွာ တင္လိုက္ရင္း ေခတ္၊ စနစ္ေတြ အျမန္ေကာင္းမြန္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါ တယ္။)