ေက်ာ္ထင္ ● တံတားခုံးေလး ရွိေသးတယ္
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁၇
(၁)
ဗိသုကာပညာကုိ နကန္းတလုံးမွ နားမလည္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေဆာက္အဦ လွ မလွ၊ ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ကုိေတာ့ ဟဒယ နဲ႔တုိက္စစ္ျပီး တုံ႔ျပန္တတ္ပါတယ္။
ဒီစကားအရဆုိရင္ေတာ့ တံတားေဟာင္းေလးကုိ ပုိလြမ္းမိတယ္။ တံတားေဟာင္းေလးက ခုတံတားလုိ ကြန္ကရစ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ တေျဖာင့္တည္း မဟုတ္ဘူး။ တံတားနဲ႔တြဲျပီး ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္မထားဘူး။ တံတားေဟာင္းေလးက သစ္သားတံတား။ ၾကမ္းကလည္း သစ္သားၾကမ္း။ ဘယ္လုိတံတားမ်ဳိးနဲ႔တူသလဲဆုိရင္ ဦးပိန္ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပရမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔တံတားမွာက လက္ရမ္းေလးေတြရွိတယ္။
တံတားအလယ္မွာက ထုိင္စရာ အပန္းေျဖစရာ ရွိတယ္။ ခုံးေလးတခုံးနဲ႔တံတားကုိ ေကြးမုိထားတယ္။ ခုံးေလးရဲ့ေဘးပန္းမွာ ခုံေလးေတြ တပ္ဆင္ေပးထားတယ္။ တံတားေလးၾကည့္ရတာ မမာဘူး။ မခက္ထန္ဘူး။ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ခက္ခက္ မာမာ တေျဖာင့္တေရာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်္ား မဆန္ဘူး။ အႏြဲ႔အေပ်ာင္းနဲ႔ ဣတၳိယအလွေတြ ယွက္ႏြယ္ေနတယ္။ တံ တားတုိင္ရိပ္၊ တန္းရိပ္ေတြ ေရမွာထုိးက်ေနတာ ပန္းခ်ီဆရာ ျခယ္မႈန္းထားတဲ့ အလင္းအေမွာင္ေတြလုိပဲ။
တံတားေလးဟာ ကန္ေရျပင္ကုိ သံလုိက္အိမ္ေျမႇာင္တခုလုိ တန္းေနတယ္။ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္။ ကန္ေရျပင္ကေတာ့ အေရွ႕ နဲ႔အေနာက္က ပုိက်ယ္တာ။ တံတားေပၚကုိ ညဆုိ ေသခ်ာေလွ်ာက္ရတယ္။ ေန႔ဆုိလည္း နေမာ္နမဲ့ လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ၾကမ္း ခင္းေတြက အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ က်ဳိးေနတယ္။ မရွိေတာ့တဲ့ေနရာက မရွိေတာ့ဘူး။ ညဆုိေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။ ေမွာင္လြန္းလုိ႔ လူသိပ္မေလွ်ာက္ၾကဘူး။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ က်ဲတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးဆုိတာကလည္း ညထဲမွာ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။
ဒီအေမွာင္ကုိ ႀကိဳက္တဲ့ ညတြဲေတြကေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေခတ္လုိ မမ်ားဘူး။ လူဦးေရကလည္း အဲ့ဒီ့တုန္းက နည္းေသး တာပါမယ္ထင္တယ္။ ထူးတာ၊ ျခားတာကေတာ့ ညတြဲေတြထဲက မိန္ကေလးေတြ။ သူတုိ႔က ခုေခတ္ေတြ႔ေနရတဲ့ မိန္းကေလး မ်ဳိးေတြလုိ မဟုတ္ၾကဘူး။ ညငွက္ေလးေတြ။ ပျခဳပ္သည္ေလးေတြ။ ခႏၶာနဲ႔ဝမ္းစာကုိ လဲလွယ္စားေသာက္ရသူေတြ။ ခႏၶာ မပါရင္၊ ဝမ္းစာ မလာတဲ့သူေတြေလ။
ခုေခတ္မွာေတြ႔ရတဲ့ ညတြဲေတြထဲက မိန္းကေလးေတြက်ေတာ့ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသူေလးေတြ။ ဒီ့ထက္ ငယ္တာ ေတြလည္းပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြလည္း ပါတယ္။ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ေလးေတြလုိ႔ေျပာရင္ရမယ့္ အမ်ဳိးအစားထဲက ေပါ့။ သူတုိ႔က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ဆႏၵ၊ ေသြးသားရမၼက္၊ ဒါေတြအတြက္လား။
က်ေနာ္တုိ ့တဆယ္ေက်ာ္ အသက္ေတြတုန္းက မိန္းမေကာင္းေလးေတြ ညမထြက္ၾကဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တဲ့ယဥ္ေက်းမႈမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ မထုိင္တတ္ၾကဘူး။ ထုိင္ရင္လည္း ဘာလုိလုိညာလုိလုိအၾကည့္ခံၾကရတာ။ ေဘာင္ဘီရွည္ဝတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတာင္ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ခုလုိ အတုိအျပတ္ေတြဆုိတာ ေဝးေပါ့။
မွတ္မိေသးတယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ အင္တာပေရာ္ညာလုပ္တဲ့ ေကာင္မေလး။ စြန္႔ဦးတီထြင္ စျပီးဝတ္ဆင္ တဲ့ ေကာင္မေလး။ သူက ဦးျမိဳင္သမီး။ ဦးျမိဳင္ဆုိတာက သုဘရာဇာ။ သခ်ဳႋင္းလုပ္သား။ အဲ့ဒီ့မ်ဳိးဆက္ေလးေလ။
သူေဘာင္းဘီဝတ္ျပီး ရွမ္းကန္ေျမာက္ဘက္ေဘးလမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္ျပန္သြားတာ မွတ္မိေနတယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ဘယ္သူ႔မွ ဂရုမစုိက္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း သူ႔ကုိ ဂရုစုိက္ဟန္ မရွိပါဘူး။ အားလုံးဟာ အျပန္အလွန္ ဘာသိဘာသာပါပဲ။
အဲ့ဒီ့အရင္က သူကလြဲရင္ ေဘာင္ဘီရွည္ဝတ္တဲ့ မိန္းကေလးကုိ က်ေနာ္ေတာ့ မေတြ႔ျမင္ဖူးဘူး။ မရွိဘူးလုိ႔ထင္တာပဲ။ က် ေနာ္တုိ႔ေယာက်္ားေလးေတြဝတ္ရင္ေတာင္ တခ်ဳိ႕က ေမ်ာက္ႀကီးလုိ႔ စတတ္ၾကတာ။ က်ေနာ္ ဖင္က်ပ္ေဘာင္ဘီေလးဝတ္သြားေတာ့ အဲ့ဒီလုိ အစခံခဲ့ရဖူးတယ္။
(၂)
က်ေနာ္ ငါးတန္းေလာက္မွာ ရွမ္းကန္ႀကီးရဲ့ကံၾကမၼာက ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒီ့အရင္ ရွမ္းကန္ သမုိင္းကလည္း မေရ မရာပါ။ ရွမ္းေတြ တူးခဲ့လုိ႔ ရွမ္းကန္ တြင္သလုိလုိ၊ ကန္ရဲ့ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္မွာ ေတာင္ကုန္းေတြရွိေတာ့ မုိးရာသီမွာ ေရေတြစီးက်တယ္။
ေတာင္ကုန္းႏွစ္ဘက္စလုံးကေရေတြဟာ ေနရာတခုတည္းကုိ စီးဝင္လုိ႔ ေရေတြလွ်ံတယ္။ ဒါ ကုိအစြဲထားျပီး လွ်ံကန္ေခၚရာက ရွမ္းကန္ျဖစ္လာတယ္လည္း ေျပာတာရွိတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေျပာခံရတဲ့ ကန္ပါ။
ကန္ႀကီးေျပာင္းလဲဖုိ႔ဖန္လာတာက ျမိဳ႕နယ္ပါတီယူနစ္က ရန္ပုံေငြရွာေဖြေရး မဟာဗ်ဴဟာေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီဗ်ဴဟာ အရ ကန္ထဲမွာ ၾကာေတြစုိက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကန္ထဲမွာ ၾကာေတြဖူးခဲ့တယ္။ ပြင့္ခဲ့တယ္။ ဖူးလုိက္ပြင့္လုိက္တာမွ ေသာ ေသာလႈပ္ပဲ။ ေနာက္ဆုံး ေရကုိေတာင္ မျမင္ရေတာ့တဲ့အထိ ၾကာေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ကန္ေရျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာင္ ေငးခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ ေရပင့္ကူေလးေတြ ကူးသြားတုိင္း ျဖစ္လာတတ္တဲ့ ေရဂယက္ဝိုင္းဝိုင္းေတြကုိ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ မၾကံဳေတာ့ ဘူး။ ကန္ေဘာင္ေဘးေပါက္ေနတဲ့ စိန္ပန္းရိပ္ေတြ ေရျပင္ေပၚ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး ထင္ဟပ္ေတာ့မလဲ။
ၾကာေတြက သန္လုိက္တာ။ ၾကာခြက္ေတြလည္း တအားပဲ။ ၾကာေစ့ ျပဴးျပဴးအာအာေတြကုိ စားရတာက အရသာရွိလွတယ္။ ၾကာခြက္ေတြ ခူးေရာင္းလုိက္ရလုိ႔ရန္ပုံေငြ ဘယ္ေလာက္ရသြားသလဲေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔က ကေလးေတြ ကုိး။ သိတာကေတာ့ သိပ္မၾကာတဲ့ကာလမွာ ကန္ေရေတြ ခမ္းကုန္တာ။ ေရေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ၾကာေတြက ေရေတြကုိ အ ကုန္ေသာက္ပစ္တာ။ ၾကာဒဏ္ကုိ ေရေတြမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ေရေတြမရွိေတာ့သလုိ ေရခမ္းတဲ့ေနရာေတြက ၾကာေတြလည္း အျပိဳျပိဳအလဲလဲနဲ႔ အပင္ပုပ္နံ႔ လုိလုိ၊ ေရပုပ္နံ႔လုိလုိေတြ နံ လာတယ္။ ရႊံ႕ဗြက္ေတြ ေပၚလာတယ္။ ရႊံ႕ေတြထဲမွာ ငါးေတြ လူးလူးလြန္႔လြန္႔။ အခ်ဳိ႕ေျမႀကီးေတြဆုိ အေပၚပုိင္းမွာ ပတ္ၾကား ေတာင္ အက္ကြဲကုန္ျပီ။ လိပ္ႀကီးေတြကေတာ့ ေနစရာ မရွိ စားစရာမရွိ ျဖစ္ကုန္ျပီေပါ့။ မသမာတဲ့သူေတြကေတာ့ အတိဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ အဲ့ဒီ့လိပ္ႀကီးေတြကုိ သယ္ယူသြားၾကတယ္။ ငါးေတြကုိလည္း လြယ္ လြယ္ကူကူပဲ ဖမ္းယူၾကတယ္။ တကယ္ ေတာ့ ကန္ထဲက ငါးေတြ၊ လိပ္ေတြဆုိတာ ဇီဝိတဒါန ျပဳထားၾကတာ။ ဒါဟာ ကန္ၾကီးရဲ့ ကန္မမာသက္တမ္းမွာ ျမင္လုိ႔ မေကာင္းဆုံး ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ဇီဝိတဒါနအမိန္႔ကုိ အဓမၼ ယုတ္သိမ္းတာခံလုိက္ရတာ။ ဒါနရဲ့ မူလဘူတသားေတြ သိရ ျမင္ရ ရင္ေတာ့ ရင္ထုမနာျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
(၃)
ဒီကန္မမာႀကီးကုိ ေနာက္ဆုံးမွာ ျပင္ဖုိ႔လုပ္ၾကတယ္။ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္းပါပဲ။ ျပင္ေတာ့လည္း ကမ္းလုံးညြတ္မွ် လာ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေျမတူးစက္ေတြ ေျမေကာ္စက္ေတြဆုိတာ ျမင္မွ မျမင္ဖူးၾကတာ။ ကန္ထဲဆင္းျပီး backhold ေတြနဲ႔ ေျမတူး ေနတာဟာ အဲ့ဒီ့ေခတ္ကေတာ့ အံ့ဖြယ္သရဲ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကေလးတသုိက္အတြက္ေတာ့ မ်က္ေစ့ပသာဒ ရွိပါ့။ ကမ္းလုံးညြတ္လာၾကည့္တဲ့လူေတြဆုိတာ အနီးအနားက ရပ္ကြက္သား ရပ္ကြက္သူေတြ အမ်ားဆုံးေနမွာပါ။
ေတာင္ကုန္းတကုန္းနဲ႔ လမ္းတလမ္းျခားတဲ့ ရဲစခန္းထဲက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ပါေသး။ ေက်ာ္ထြန္းနဲ႔တုိးနုိင္။ တုိးႏုိင္ႀကီးကေတာ့ ပညာလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ရွာဘူး။ ဆုိက္ကားနင္း အရက္ေသာက္နဲ႔ပဲ ေစာေစာစီးစီး ထျပန္သြားရွာျပီ။ ေက်ာ္ထြန္းကုိေတာ့ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ယာဥ္ထိန္းလား နယ္ထိန္းလားမသိဘူး။ မႏၱေလးလား၊ တံတားဦး လားလည္း မကြဲဘူး။ ၾကားတာပဲရွိတယ္။ မေရရာဘူး။
ဒီေကာင္ေတြႏွစ္ေကာင္နဲ႔ကန္ျပင္တာ သြားၾကည့္တယ္။ ကန္ႀကီးထဲကုိ ဆင္းၾကတယ္။ ေျမတူးစက္ေတြနဲ႔ေဝးေဝးမွာေပါ့။ အရင္ဆုိ ေရေအာက္မွာပဲရွိၾကတဲ့ ေျမႀကီးေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ေျခေထာက္ေအာက္ကုိ ေရာက္ေနၾကတယ္။ နင္းရတာ အိတိ အိတိနဲ႔၊ ေျမရဲ့အေပၚေၾကာက ေျခာက္ေနျပီး အတြင္းထဲမွာက ရႊံ႕အျဖစ္နဲ႔ရွိေနေသးေတာ့ စပရိန္လုိပဲ။ ခုန္ေပါက္လုိ႔ ေကာင္း တယ္။
ဟုိဘက္နားမွာေတာ့ လူႀကီးေတြေကာ၊ က်ေနာ္တုိ႔လုိ အရြယ္ေတြေကာ အမ်ားႀကီးဟာ ငါးေတြကုိ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ဖမ္းေန ၾကတာ။ သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငါးေတြဆုိတာ အမ်ား ႀကီးပဲ။ အေထြးလုိက္ အလုံးလုိက္ပဲ။ ငါးခူေတြ၊ ငါးက်ီးေတြ၊ ငါးဖယ္ေတြ အစုံပါပဲ။ သူတုိ႔ ဘယ္မွ မေျပးႏုိင္ဘူးေလ။ လည္စင္းခံလုိက္ၾကရတာ။ လိပ္ေတြရဲ့အျဖစ္ဆုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ဖုိ႔အေကာင္း ဆုံးပဲ။ ေျမတူးစက္ေတြ နင္းလုိ႔အခြံေတြ ထက္ျခမ္းကြဲတာ ကြဲ။ ေျမေကာ္ကားရဲ့ သံထည္ေတြမွာ ကုိယ္ေတြ ျပတ္လုိျပတ္နဲ ၊့ ေၾကေၾကမြမြ ျဖစ္တဲ့အေကာင္က ျဖစ္ပါပဲ။
ဒီအျဖစ္ေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း ငါးေတြ လိပ္ေတြဟာ စနစ္တခုရဲ့သားေကာင္ျဖစ္ရတာပဲလို႔ ျပန္ေျပာင္း မိတယ္။ ၾကာေတြသာ မစုိက္ခဲ့ရင္၊ ကန္ မေကာဘူး။ ကန္သာ မေကာရင္ ေရ မခမ္းဘူး။ ေရ မခမ္းရင္ ကန္ မျပင္ဘူး။ ကန္ မျပင္ရင္ လိပ္ေတြ ငါး ေတြ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ ေနာက္ငါးေတြ ေကာင္းစားဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔အသက္ေတြ စေတးလုိက္ရတာပဲေလလုိ႔ သူတုိ႔ကုိ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေတြးၾကည့္ေပးခဲ့တယ္။
(၄)
တကယ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔လူ ့ေလာကမွာ ေခတ္ဆုိးက လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္လွန္ေရး လုိတယ္ေလ။ အဲ့ဒီ့အတြက္ မ်ဳိးဆက္တဆက္ဟာ အနာခံျပီးေတာ္လွန္ရမွာပါပဲ။ ဒီသီအုိရီဟာ ဒီေန႔ထိေအာင္ အမွန္ပဲ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ မမွားဘူး။ မ ေတာ္လွန္ရင္ မစေတးရင္ ဘာမွ မရႏုိင္ဘူး။ ရရင္လည္း ေပးစာကမ္းစာေလာက္ပဲရမွာ။ လုိခ်င္ရင္ တုိက္ယူေလ။ စေတးယူ။
ဘယ္သူမွေတာ့ မ စေတးခ်င္ၾကဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေလာကႀကီးက ဒီတရားကုိပဲ အမွန္လုပ္ျပီး ခြင့္ျပဳထားေသးတာဆုိေတာ့ စေတးရဦးမွာပဲ။ စစ္မွန္တဲ့အခြင့္အေရးေတြ၊ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမုိက ေရစီေတြကုိ ရဖုိ ့ဆုိတာ တုိက္ယူမွ ရမွာပဲ။ စေတးႏုိင္မွ ရမွာပဲ။
ဒီအေတြးအျမင္နဲ႔ပဲ ေသခဲ့ ပ်က္စီးခဲ့ၾကတဲ့ လိပ္ေတြ၊ ငါးေတြကုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔စေတးခဲ့ၾကတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြလုိ႔ေျဖေတြး ေတြး ေပးခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ရဲ့အျဖစ္ဆုိးေတြကုိ စိတ္ထဲကထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္မိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ စေတးခဲ့ၾကလုိ ့ရွမ္းကန္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။
အသြင္သစ္နဲ႔မ်က္ႏွာစာ အသစ္ကုိ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္လုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တံတားဟာ ရုပ္ထြက္ အသစ္နဲ႔ေပၚထြက္လာခဲ့တာ။
တံတားခုံးေလးဟာ တျပန္႔တည္းျဖစ္သြားတယ္။ ကြန္ဂရစ္နဲ႔။ကြန္ဂရစ္ေဘာင္ကုိ ေခြလုိ႔၊ ၾကားမွာ သံတန္းအကာေတြ တပ္ ထားၾကတယ္။ တံတားေလးက လွသြားလုိ႔ တံတားေျမာက္ ဘက္ထိပ္မွာ စံျပဓာတ္ပုံဆုိင္ေလးေတာင္ ဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကန္ႀကီးက တေသြးတေမြးနဲ႔ လွသြား လု႔ိ လူေတြလည္း ဓာတ္ပုံရုိက္လာၾကတယ္။ ကန္ေဘာင္မွာ ေရတမာနဲ႔ စကၠဴပန္းရုံေတြ တုိးလာတယ္။ လူသြားလမ္းေလးလည္း ကြန္ကရစ္ခင္းတဲ့လမ္းေလး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ မည္းမည္းႀကီးလည္း ဝါဝါျဖစ္သြားျပီး ယူနီေဖာင္းအေရာင္ ေျပာင္းသြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကုကၠဳိပင္ေတြနဲ႔ တရုတ္မန္က်ည္းပင္ေတြကေတာ့ လူေတြ စနစ္ေတြလုိ အရင္အတုိင္းပဲ။ တျခာေကာ ... က်ေနာ့္ အ ထင္မွာေတာ့ ခုံးတံတားေလးဟာ ဒီအတုိင္းပဲ ရွိေနေသးတယ္။
ေက်ာ္ထင္
Comments