စုိးခုိင္ညိန္း ● ႏွစ္အေဆြးမ်ား

စုိးခုိင္ညိန္း ● ႏွစ္အေဆြးမ်ား
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၆၊ ၂၀၁၇

၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ကာလမ်ားတဝိုက္၊ ကြၽန္ေတာ္ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတယ္။ စာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မဖတ္တတ္ေသးေသာ အခ်ိန္ကာလေပါ့။ အတန္းစာေတြ စသင္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ျမန္မာစာဘာသာမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ စတင္ထိေတြ႔ရတယ္။ ကဗ်ာကို အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး စိတ္ဝင္စားတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရစႀကိဳ ေနရွိန္ ဆိုတဲ့ကေလာင္နဲ႔ စာေတြေရးတဲ့ ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာေတာ္တပါးဆီမွာ ေလးခ်ိဳး၊ ေဒြးခ်ိဳး၊ သံေပါက္၊ လကၤာ၊ ေတးထပ္၊ ေလးလုံးစပ္ စသည္ ကဗ်ာဖြဲ႔နည္းေတြ သင္ယူရတယ္။ အဲဒီကတည္းက နတ္ရွင္ေနာင္၊ ရာဇဓာတုကလ်ာ၊ ျပည္နဝေဒး၊ ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ရွင္ေတေဇာသာရ၊ စတဲ့ သူတို႔ရဲ့ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ရမွတ္ရတယ္။ သင္ျပတဲ့သူက သူတို႔ရဲ့ ကဗ်ာမ်ားကို ဥပမာျပဳကာသင္ျပတာေၾကာင့္ ရွင္ေတေဇာသာရရဲ့ ေရႊရုပ္သြင္ကဗ်ာကို အေတာ္ေလး စြဲလန္းခဲ့ရတယ္။ ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ့ ပုလဲတကန္႔ ရြဲတကန္႔နည္းနဲ႔ေရးထားတဲ့ ျမတ္မ်ိဳးျမင့္မွန္ဆိုတဲ့ကဗ်ာကိုလည္း အခုခ်ိန္ထို မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္၊ မင္းသုဝဏ္ရဲ့ကဗ်ာေတြ၊ ေနာက္ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) ရဲ့ဝတၳဳစာအုပ္ ေတြဖတ္မိရာမွ ဝတၳဳထဲမွာ ပါ ပါလာတတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြကိုႀကိဳက္မိရာမွ ပထမဆုံး ေသာကေျခရာ ရတနာကဗ်ာစာအုပ္ကို ဝယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာအေတာ္မ်ားမ်ားကို သုံးေလးငါးခါေလာက္ဖတ္ရုံနဲ႔ အလြတ္ရသည္အထိ ႀကိဳက္နွစ္ သက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက သူ႔ပုံစံေတြအတုခိုးကာ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးေရးခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ကဗ်ာက အဲဒီကေန စ ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ မႏၱေလးေတာင္ျပင္မွာေနေနတဲ့အခ်ိန္ အေဆာင္မွာအတူတူေနတဲ့သူတေယာက္က ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၿပီး ႀကိဳးစားေရးေနတာပါ။ သူ႔ကေလာင္က လင့္ခါးတဲ့။ ေက်ာက္ဆည္က လင္းခါးမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မဂၢဇင္းထဲကကဗ်ာေတြကို သတိထားဖတ္ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ္အျမဲတမ္း ဖတ္ ျဖစ္တဲ့ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို ကဗ်ာမျဖစ္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ကဗ်ာေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ပို႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တပုဒ္မွ မပါခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ လင့္ခါးက သူေရးေရးၿပီးတဲ့အခါတိုင္း သူ႔ကဗ်ာကို လာလာျပတယ္။ ရြတ္လည္းျပတယ္။ ဘယ္မဂၢဇင္းထဲက ဘယ္သူ႔ ကဗ်ာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးေတာ့လည္း အလြတ္ရြတ္ရြတ္ျပတတ္ပါတယ္။ ပန္းလိႈင္စိုး (က်ံဳေပ်ာ္) ရဲ့ကဗ်ာ တပုဒ္ သူလာရြတ္ျပတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ကဗ်ာေတြဖတ္ေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ နာမည္ေတြကို မွတ္မွတ္သားသား မရွိတတ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ ျမားနတ္ေမာင္ထဲက ကဗ်ာေတြကိုဖတ္ေနေပမဲ့ အကုန္လုံးနားလည္တဲ့ကဗ်ာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္နားလည္ၿပီး လြယ္ က႐ရိုးရွင္းတယ္ထင္ရတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးေတြပဲ စိတ္ထဲမွတ္မွတ္ထင္ ရွိတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ လင့္ခါး ကေခၚလို႔ ေတာင္သမန္ လူထုေဒၚအမာပြဲကို ပထမဆုံး ေရာက္ဖူးတာပါပဲ။ ညမွာ သြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ မနက္လင္းမွ သြားၾကတာပါ။ မယ္ဇယ္ပင္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ သူအုပ္စုနဲ႔သူ ၀ိုင္းဖြဲ႔စားေသာက္ ကဗ်ာေတြေအာ္ဟစ္ရြတ္ဖတ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘာမွမဟုတ္ေသးလို႔ ဘယ္ကဗ်ာဆရာတေယာက္မွလည္း မသိပါဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ မေယာင္မလည္နဲ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေငးၾကည့္ အားက်ေနရုံေလာက္ပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာေတြ အေတာ္မ်ားတာပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ကိုယ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ကဗ်ာေတြပဲျဖစ္မွာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာ ပုံေတြ႔ဖူးလို႔ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေဝးကိုေတာ့ ပထမဆုံး အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေဘးက လင့္ခါးကိုလက္တို႔ၿပီး ေဟ့ေရာင္ အဲဒါ ေအာင္ေဝးကြလို႔ ကိုယ္က ခပ္တိုးတိုးေျပာၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္လိုက္ရေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အေနာက္ျပင္ စိန္ပန္းကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘဝရဲ့အလွည့္အေျပာင္းလို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ေျမာက္ျမားလွစြာ ေသာသူေတြထဲမွ ကဗ်ာနဲ႔တိုးမိတိုက္မိၿပီး ခ်ိတ္ဆက္မိသြားၾကတာေပါ့။ ပထမဆုံးကိုယ္ေနတဲ့အေဆာင္ကို ေဆာင္းခူးလက္ ေရာက္လာတယ္။ လင္းလက္က ကို္ယ္နဲ႔အတူတူ ေရာက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ မင္းေဇာ္ဦး၊ သစ္စတို႔နဲ႔တြဲမိ။ စ်ာန္ခတို႔ ဇိုးတို႔ အုပ္စုက ေမာ္ဒန္ဆင္းရိုင္းတို႔၏ ေတာတိုးသံ ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ေတာ့ (စ်ာန္ခနဲ႔ မရင္းႏွီးေသး) ကိုယ္တို႔လည္း တအုပ္လုပ္ လိုက္တယ္။ ႏွလုံးသားျပတင္းကဗ်ာမ်ားတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ စ်ာန္ခ၊ ရွင္ဖုန္းေမာင္၊ ဇိုးတို႔နဲ႔သိရတာပါပဲ။ သူတို႔နဲ႔က အ ေဆာင္ခ်င္းကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ ေတြ႔ဖို႔ သိဖို႔က မခဲယဥ္းပါဘူး။ ေမာင္ခိုင္မာရဲ့ဧည့္ခန္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းျခင္း၊ ေအာင္ေဝး ရဲ့ကဗ်ာ အလုပ္ရုံကေလးေတြ၊ ေမာင္သာႏိုးရဲ့ထင္႐ူးပင္ရိပ္ေတြဖတ္ၿပီးစမို႔ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာနဲ႔ အစိမ္းႀကီးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာနဲ႔ကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ နာမည္ေတြကိုလည္း တြဲၿပီး သတိထားမွတ္တတ္လာပါၿပီ။ အဲဒီမွာ ေအာင္ေဝးရဲ့ ကဗ်ာခံစားမႈ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ လင္းလြင္ရဲ႕အခန္း ၂ ကဗ်ာကို ေဝဖန္ထားတာဖတ္ရမွ လင္းလြင္ကိုမွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ၿပီး လင္းလြင္ဟာ ဒီအထဲမွာပဲေနတာလို႔သိလိုက္ရေတာ့ ရင္နည္းနည္း ခုန္သြားပါတယ္။ လင္းလြင္နဲ႔ စမိတ္ဆက္ေပးတာ စ်ာန္ ခပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္တိုင္း သူေရးတဲ့ အခန္း ၂ နဲ႔ သူေန တဲ့ အခန္း ၄ ကို ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ ထဲတစုံတရာ ခံစားမႈ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္ ဒီကဗ်ာဆရာ ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြးမိေစတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မင္းဆက္ေပါ့။ သူ႔ကို သျဗဴးဓမၼာရုံေရွ႕က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ သူကြမ္းယာေစာင့္ယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အသိ တ ေယာက္က အဲဒါ ကဗ်ာဆရာ မင္းဆက္ပဲလို႔ ေမးေငါ့ျပတယ္။ လွမ္းၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ခံစားမႈတခုရလိုက္တာပါပဲ။ ဒီလူတေယာက္ကို ကဗ်ာဆရာတေယာက္အေနနဲ႔မဟုတ္ပဲ သာမာန္လူတေယာက္အေနနဲ႔သိထားရင္ ဒီခံစာမႈ မ်ဳိးရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္ ရန္ကုန္က ညီမြန္ေရာက္လာတယ္။ လင္းလြင္ရဲ့ အင္ၾကင္းခိုင္ရဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကတယ္။ ကဗ်ာသေဘာ တရားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကပါတယ္။ ကိုယ္က နားေထာင္ရုံသက္သက္။ အဲဒီ၀ိုင္းမွာပဲ လင္းလြင္က သူေလာေလာ လတ္လတ္ ေရးထားတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္ျပတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားေရာက္ရွိေနတဲ့စာမ်က္ႏွာတဲ့။ ပိေတာက္ ပြင့္သစ္မွာပါ သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကိုယ္က သူ႔စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္ရွိႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲတုန္းက လင္းလြင္က ကဗ်ာေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ဒီစာမ်က္နွာကို ဆြဲလွန္ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲလို႔ေျပာၿပီး စာရြက္ကိုဆြဲလွန္ပစ္လိုက္တာ မေမ့ေသးဘူး။ ေနာက္ ဆူးရင့္ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ့အိပ္မက္နဲ႔ ဝင္တိုက္ခံရတဲ့ ေန႔ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ ေပးတယ္။ ဘဝမွာ ပထမဆုံးရတဲ့ လက္ေဆာင္ရတဲ့စာအုပ္ပါ။ ေနာက္ ဘြဲ႔လာယူတဲ့ ေမာင္ မင္းစိုး ေရာက္လာတယ္။ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ ရြတ္ၾကဖတ္ၾကေပါ့ေလ။ ေမာင္မင္းစိုးဆိုျပတဲ့ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးတမ္းခ်င္းကို အဲဒီက်မွ စၾကားဖူးတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေအးမင္း ေမာင္ကို ထပ္တိုးတေယာက္အေနနဲ႔သိရတာပါပဲ။ ကမ္းစပ္ညေတြမွာ လင္းလြင္ရြတ္တဲ့ ေမာင္သိန္းေဇာ္ ရဲ့ညကဗ်ာကေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ပါပဲ။ ကြန္ထဲကလြတ္ထြက္လာတဲ့ ညရယ္ ငါ ခ်က္မစားရက္ပါဘူးတဲ့။

တညမွာေတာ့ လင္းလြင္က ကိုယ္တို႔အေဆာင္ေရာက္လာၿပီး လာေခၚတယ္။ ႏြယ္စိမ္းေဝရာက္ေနလို႔တဲ့။ ႏြယ္စိမ္းေ၀ဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္းကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ အေတာ္ေျပာႏိုင္သလို ကဗ်ာလည္း အေတာ္ရြတ္ႏိုင္တဲ့သူပါပဲ။ ကဗ်ာရြတ္ ကလည္း တယ္ေကာင္းသကိုး။ ဘယ္ေလာက္အထိလဲဆိုရင္ ၃၅ လမ္းကို အုပ္စုလိုက္ညႀကီးခ်ီတက္ၾကတ့ဲအခါ လမ္းသြား ရင္းကို ကဗ်ာကိုေအာ္ရြတ္တဲ့သူပါ။ ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမုတ္ဆိတ္ေမႊး အရွည္ ႀကီးနဲ႔ဥကၠာေက်ာ္နဲ႔ ရိုးဒီတို႔ ေရာက္လာတယ္။ ဥကၠာေက်ာ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဒီလိုမ်ဳိးပါလားလို႔ ကိုယ္လည္း သူ႔လိုမ်ိဳးထားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ မ်ဳိးနႏြယ္ ရဲ့စာအုပ္လက္ ေဆာင္လာေပးတာပါ။ အဲဒီတုန္းက မ်ဳိးေနႏြယ္လည္း ပါတယ္ထင္ပါတယ္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့။ အဲဒီလို ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ တေျဖးေျဖးတိုးခ်ဲ႕သိလာရတာ။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေတာင္သမန္က အေမမာပြဲကိုသြားေတာ့ ပခုကၠဴကအုပ္စု ေကမ်ဳိးညိမ္း၊ မင္းသန္႔စင္၊ မင္းသစ္ႏြယ္လည္း ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ရယ္၊ (လင္းလြင္က မနက္မွ လိုက္လာတာထင္တယ္)၊ မင္းဆက္၊ စ်ာန္ခတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ညမွာ အနယ္ နယ္အရပ္ရပ္က ကဗ်ာဆရာေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကတယ္။ ကာတြန္းဆရာေတြလည္းပါတယ္။ ခင္ေဇာ္ျမင့္ ေရာက္လာ ၿပီတဲ့ဟ ဆိုၿပီး အသံေတြၾကားရတယ္။ ေနာက္ပထမဆုံးေတြ႔တဲ့ လူက ေျပးေပြ႔ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အုပ္စုအသီးသီး မီးပုံေလးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔လို႔။ ကိုယ့္မွာက ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်ေတြက အံ့ၾသ စရာေတြခ်ည္းပဲ။ ေျပာသမွ်ေတြ နားေထာင္ေနရုံပါပဲ။ ရုတ္တရက္ မင္းသန္႔စင္က မေျပာမဆို ထၿပီး "ငယ္ေတာ့ ပိုၿပီးမွားလို႔ေကာင္းတယ္" ဆိုၿပီး ေမာင္ဖီလာရဲ့ ဘိုဟီးမိီးယန္မ်ားကို အသံ ကုန္ေအာ္ရြတ္လိုက္ေတာ့ အကုန္လုံးၾကက္ေသေသသြားတယ္။ ဟိုဖက္ကဆူညံေနတဲ့ဝိုင္းေတာင္ တိတ္ၿပီး ကိုယ္တို႔ ဝိုင္းကို လွည့္ၾကည့္ကုန္တယ္။ ကိုယ္လည္း အဲဒီမွာ စဖ်ားေတာ့တာပါပဲ။ ဝိုင္းေတြက တေျဖးေျဖးနဲ႔ အရွိန္ေတာ္ေတာ္ေကာင္း လာတယ္။ စကားသံေတြလည္း က်ယ္က်ယ္လာတယ္။ ကဗ်ာရြတ္သံေတြလည္းက်ယ္က်ယ္လာတယ္။ ဥကၠာေက်ာ္နဲ႔ ခင္ေဇာ္ျမင့္ နံဘမ္းထလုံးတာ ပုဆိုးေတြကိုကြၽတ္လို႔။ ကိုယ္လည္း ကြၽတ္က်ဲလို႔။ တိုးေႏွာင္မိုးက ဟဲမင္းေဝကို ဖိနပ္နဲ႔ပါး ထရိုက္တာလည္း ကိုယ့္မွာ မ်က္စိထဲ မီးပြင့္လို႔၊ အဲဒီမွာ ကိုယ့္တဖက္သတ္အေနနဲ႔ မွတ္မွတ္ထင္သိခဲ့ရမွတ္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာေတြက တိုးေႏွာင္မိုး၊ ရာမ်ိဳး၊ သားဦး၊ စံညိမ္းဦး၊ တင္လတ္ကို ေမွာ္ေအာင္စသည္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေနာက္ ေခ်ာက္က ေဖတင္ညြန္႔ တို႔အုပ္စု၊ ေနာက္ ေက်ာက္ဆည္က အဖြဲ႔၊ ေမာင္ၾကည္ေသာင္းဆုံးသြားတာ ရက္ပိုင္းပဲရွိေသးတယ္တဲ့။ ကဗ်ာ ဆရာတေယာက္က သူ႔အမွတ္တရကဗ်ာရြတ္တာ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္။ မနက္လင္းေတာ့ လင္းခါးက ကြၽန္ေတာ္ လင္းခါးပါ၊ ေက်ာက္ဆည္ကပါဆိုၿပီး ကိုယ္တို႔အဖြဲ႔ကို လာမိတ္ဆက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ပုံစံက ေသးေသးသြယ္သြယ္ပါ၊ သူလည္း ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို အသည္းအသန္လိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူက လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္ကေတာ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး ရွိေနတုန္းပါပဲ။

၂၀၀၅ ခုနွစ္လားမသိ၊ ကလ်ာမွာ ပထမဆုံး တစ္မ်က္ႏွာဝတၳဳတိုပါလာတယ္။ စာ တိုက္က စာအုပ္နဲ႔ စာမူခေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ကဗ်ာ "အေမ့ဆီ ေရးပို႔ခ်င္တဲ့ စာ" ဘဝဟန္ပန္မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့အေၾကာင္း မင္းဆက္က ထြန္းဦးစာေပသြားလို႔ ေတြ႔တဲ့ အေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ္လည္း ျပာယာခတ္သြားတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ Heart ႏွလုံး အိမ္မဂၢဇင္းမွာ စိတၱသုခလမ္း ကဗ်ာပါတယ္။ ေမာင္ပန္းေဝနာမည္နဲ႔။ အဲဒီကဗ်ာေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စိုးခိုင္ညိန္းလို႔ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ မင္းဆက္က မင္းကေလာင္က ေပ်ာ့တယ္။ ေရွ႕က ေမာင္ထည့္တာ ေခတ္မစားေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေျပာင္းလိုက္တာပါ။

တစ္ႏွစ္ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ငါးႏွစ္ျပည့္ထင္ပါတယ္။ ပံသုစႏၵာပန္းခ်ီခန္းမမွာလုပ္ေတာ့ ကိုယ္ရယ္ လင္းလြင္၊ မင္းဆက္၊ သြားၾက တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွန္းေရးေတြနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္မသိ ပြဲပ်က္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ျမိဳ႕သစ္မွာရွိတဲ့ ဥကၠာ ေက်ာ္အိမ္ကို အဖြဲ႔လိုက္ ေရြ႕ၾကတယ္။ အဲဒီကိုေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မင္းဆက္ပဲလိုက္ၿပီး၊ လင္းလြင္ကမလိုက္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာေတြရြတ္ၾကဖတ္ၾကေပါ့၊ ဒါကလည္း ကိုယ့္ရဲ့ပထမဆုံးပြဲအေတြ႔အၾကံဳပါပဲ။ အဲဒီပြဲမွာ ကိုယ္ရြတ္တဲ့ ကဗ်ာက ေမာင္ေခ်ာ ႏြယ္ရဲ့ ပန္းခ်ီအမည္ရတဲ့ ကဗ်ာပါ။

ေအာင္ပင္လယ္မဂၢဇင္းမွာ တစ္မ်က္ႏွာ၀တၳဳတိုေလးပါလို႔ စာမူခသြားထုတ္ေတာ့ အယ္ဒီတာ ကိုေနမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ ပထမ ဆုံး မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာရုံးခန္းကို ေရာက္ရတာမို႔ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥကၠာေက်ာ္နဲ႔ ရိုးဒီတို႔က စတိုင္သစ္မဂၢဇင္းကို စတိုင္အသစ္နဲ႔ လုပ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္ကဗ်ာ "ေလာင္ကြၽမ္းျခင္းမ်ား" ကဗ်ာေရြးၿပီး စီစစ္ေရးၿငိလို႔ မပါလိုက္ရဘူး။ ေလးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွ အဲဒီကဗ်ာ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ပါသြားတယ္။

အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ေျမာက္ျပင္ကို ေျပာင္းေနရတယ္။ ေန႔တိုင္းလိုလို ထြန္းဦးစာေပေတာင္ ဘက္က ယူနီစန္မွာ ေက်ာက္ခ်မိေတာ့ တာပါပဲ။ အဲဒီမွာအျမဲတမ္းထိုင္တာက စိုးေအာင္ မႏၱေလး၊ စိုးဘားဒိုင္၊ ဥကၠာေက်ာ္၊ ေမာင္သင္းပန္၊ ေမာ္မင္းသန္း၊ တခါ တေလ ေမာင္ေႏြထက္ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ခင္ေအာင္၀င့္ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ပလိပ္က ေမာင္ရဲေႏြ ေရာက္လာ တတ္တယ္ မင္းဆက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ကိုထြန္းဦးကေတာ့ မၾကာခဏပါပဲ။ ကိုယ္က ဥကၠာေက်ာ္တို႔ စတိုင္သစ္ရုံးခန္း ေရာက္လိုက္၊ မဂၢဇင္းထြက္ရင္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေပါ့။ ထြန္းဦးစာအုပ္ဆိုင္အေရွ႕နားက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုၾကည္ဝင္း အိမ္ဝင္း ထဲမွာ စတိုင္သစ္မဂၢဇင္းအထုတ္ေတြေျဖၿပီး ေၾကာ္ျငာေတြကပ္လိုက္ျဖန္႔ေတာ့ ကိုယ္က ေဘးကေန မိုးတိုးမတ္တပ္ေပါ့။

အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ စာေရးဆရာကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ အမည္နဲ႔ ေနရပ္လိပ္စာေတြကို ကိုထြန္းဦးက စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္အေနနဲ႔လုပ္ဖို႔စီစဥ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ေန႔လယ္တိုင္း ယူနီစန္မွာ ဥကၠာေက်ာ္က ေရွ႕ကနာမည္ေခၚ ကိုယ္က ေနာက္က လိုက္ေရး ကေလာင္ရဲ့ေနာက္မွာ စာေရးဆရာျဖင့္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာျဖင့္ ကဗ်ာဆရာ စသည္ျဖင့္ စားရင္းလုပ္ ရတာပါ။ အဲဒီက်မွပဲ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာေတြရဲ့အမည္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို သိရတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ေလး ရိုက္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သက္ ဆိုင္ရာက သိမ္းယူသြားေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲပ်က္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစိုးရက ကဗ်ာ ဆရာ စာေရးဆရာေတြ ဘာလုပ္လုပ္အေတာ္ေၾကာက္ပုံရတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ လိုက္ဖ်က္ေန ေတာ့တာ။

အဲဒီအေနအထားမွာပဲ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေပၚေပါက္လာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က အိမ္ေတာ္ရာ စစ္ေၾကာင္းမွာ ေရွ႕ဆုံးကလိုက္တာေပါ့။ ျမိဳ႕တပတ္ပတ္ၿပီး အိမ္ေတာ္ရာဇရပ္မွာ သပိတ္သိမ္းေတာ့ ဥကၠာေက်ာ္တို႔က ေနာက္ကပါလာတယ္။ ကဗ်ာ ဆရာၿငိမ္းသစ္ (အခုလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္) နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ညမွာ DVB နဲ႔ ဗ်ဴး မလားဆိုၿပီးေမးတယ္။ ၿငိမ္းသစ္က ခ်ိတ္ေပးမယ္ေျပာတယ္။ ကိုယ္က ဗ်ဴးမယ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲညမွာပဲ ၿငိမ္းသစ္ ကိုလာဆြဲလို႔ ထြက္ေျပးသြားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ကိုယ္လည္း မဗ်ဴးလိုက္ရပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဘာလာလာ ေစာ္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။

အဲဒီလိုနဲ႔ လူေတြေသာက္ေသာက္လဲေသတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းျဖစ္တဲ့ႏွစ္မွာ ကိုယ္ဟာ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာ တယ္။ ရန္ကုန္ဟာ ထိုးစြခံထားရသလို အပိုင္းအျပတ္ ျပတ္ျဖစ္ေနတယ္။ လဲက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြက လမ္းမေတြေပၚမွာ ပိတ္ဆို႔လို႔။ ရန္ကုန္မွာ ခံတပ္ေကာင္းေကာင္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေဆာင္းေဝကိုအားကိုးၿပီး ေရာက္လာတာပဲ။ သူ႔ အကူ အညီနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ့လမ္းေတြကို လုိက္မွတ္ရတယ္။ မဂၢဇင္းေတြ တတိုက္ၿပီး တတိုက္ သြားရတယ္။ ပထမဆုံး နာမည္ေက်ာ္ ၃၃ လမ္းက ေလထန္ကုန္းကို ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ ဝင္ထိုင္ရတယ္။ ဓမၼာရုံရဲ့ အဖီေလးထဲမွာ အဲတုန္းက အျမဲတမ္း သြားတိုင္းေတြ႔တာက မ်က္မွန္ နက္ႀကီးတပ္ထားတဲ့ ဆရာေမာင္ရန္ပိုင္ေပါ့။ တခါတေလ သူနဲ႔ တဝိုင္းတည္းထိုင္ စကားေျပာ၊ ေနာက္ ျပည္က ဆရာခ်မ္းၿငိမ္းေအး။ ရန္ကုန္ပါး၀ေနတဲ့ ေဆာင္းေဝက ဟိုႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔လူက ဆရာေကာက္ႏြယ္ေလ၊ ဟို စိုက္စိုက္လာေနတဲ့သူက ေအာင္ဘညိဳ။ ဟိုမ်က္မွန္နဲ႔ဟာက ေမာင္စိမ္းနီ၊ ဟိုဘက္က ထီးေကာက္ႀကီးနဲ႔ ထိုင္ေနတာ ထြန္း ေဝျမင့္ ဟိုမွာ ပန္းခ်ီကားႀကီးကိုင္ဝင္လာတာ စိုင္းဝင္းျမင့္ စသျဖင့္ မွတ္သားရတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္တည္း လည္း ဝင္ထိုင္ရဲသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႏွလုံးအိမ္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ ေကမ်ိဳးညိမ္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔။ ေတြ႔တိုင္း မၾကာခဏ ပိုက္ဆံေတာင္းတတ္တဲ့ ေအာင္ရင္ၿငိမ္းနဲ႔ေတြ႔။ အျမဲတမ္း တုန္တုန္ခ်ိခ်ိျဖစ္ေနတဲ့ ေဇာ္မိုးလြင္နဲ႔ေတြ႔ လင္းသဏ္ညီနဲ႔ေတြ႔ တခါတေလ စိုးမင္းေအာင္နဲ႔ေတြ႔ ဆူးရင့္နဲ႔ေတြ႔ ဝိုင္ခ်ိဳနဲ႔ေတြ႔ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေတြဟာ ျပန္စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ ပိတ္ ကားေပၚက အရုပ္ေတြလို တကြက္ခ်င္းတကြက္ခ်င္း ေပၚေပါက္လာတာပါ။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ အခုေတာ့ ကိုယ္ဟာ ေသြးေအး သတၱ၀ါတေကာင္လို ျဖစ္နပါၿပီ။ အခုရက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက အတိတ္အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးေရးလာလို႔ ကိုယ္လည္း ျပန္လြမ္းဆြတ္မိတာပါ။ ေရးစရာ သတိစရာအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးေပမဲ့ ဒီေလာက္ပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေပၚလာသလို ေရးလိုက္တာမို႔ ေရွ႕ေနာက္ေတြ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ လြမ္းစရာႏွစ္ကာလမ်ားေပါ့။

စိုးခိုင္ညိန္း
၃၀ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၅