ေမာင္စြမ္းရည္ - ကၽြန္ေတာ္သိဖူးတဲ့ ဦးလြင္ႏွစ္ေယာက္


ေမာင္စြမ္းရည္ - ကၽြန္ေတာ္သိဖူးတဲ့ ဦးလြင္ႏွစ္ေယာက္

(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၁၊ ၂၀၁၇

ဦးလြင္ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္သိဖူးပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ဒီမိုကေရစီ ဦးလြင္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ကြန္ျမဴနစ္ ဦးလြင္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ စစ္သားလူထြက္ ဦးလြင္နဲ႔ သူပုန္လူထြက္ ဦးလြင္ပါ။ ဒီမိုကေရစီ ဦးလြင္ကို သူပုန္ဦးလြင္ထက္ လူသိမ်ားပါလိမ့္ မယ္။ ဒီမိုဦးလြင္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆရာႀကီး ကဗ်ာဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္နဲ႔ခမည္းခမက္ေတာ္လို႔ သိရွိ ခဲ့ရျခင္းပါ။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕သားက ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ လက္ရွိသမၼတ ႀကီး ဦးထင္ေက်ာ္ျဖစ္ပါတယ္။ သမၼတႀကီးကေတာ္ ေဒၚစုစုလြင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္လြင္(ဦးလြင္)ရဲ႕ သမီးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာဦးစီးဌာန ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္အဖြဲ႕မွာ အဂၤလိပ္စာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မ်ားျပဳစုေရးအတြက္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္လြင္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးရဲ႕ နာမည္နဲ႔တြဲၿပီး အထူးေလးစားခဲ့ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိနဲ႔ေဆာင္းပါးေတြမွာ သူတို႔ဟာဗမာျပည္ရဲ႕ျပည္ပရန္သူျဖစ္တဲ့ တရုတ္ျဖဴေတြကို ရြံ႕ရြံ႕ခၽြန္ခၽြန္တြန္းလွန္ေမာင္းထုတ္ခဲ့တဲ့သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတာ္ကို သူပုန္ရန္ကကယ္တင္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရး ေတာ္ပံုႀကီးအၿပီးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ဖြဲ႕စည္းတည္ ေထာင္ေတာ့ ဦးေအာင္ေရႊ၊ ဦးလြင္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦးၾကည္ေမာင္၊ ဦးခ်စ္ခိုင္စတဲ့ တပ္မေတာ္ထိပ္တန္း အရာရွိ အၿငိမ္းစားပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားဟာ ေရွ႕ဆံုးတန္းကဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ တပ္မေတာ္ထိပ္တန္းပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ေရွ႕တန္းကဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့ၾက သလို စာေပ၊ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္စတဲ့ အႏုပညာေလာက ကအေက်ာ္အေမာ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားလည္း ေရွ႕တန္းက ရင္ေဘာင္တန္းပါ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဖြဲ႕စည္းဆဲကာလ မွာ ဗမာျပည္အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္း ေန႔စဥ္၊ ညစဥ္ တဖြဲဖြဲလာေရာက္ စုေ၀းေနၾကတဲ့အတြက္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုးမွာေကၽြးမႏိုင္ေအာင္စည္းကားေနခဲ့ပါတယ္။ ထမင္းထုပ္ေတြက လည္း ေထာင္ပံုရာပံု(ေတာင္ပံု-ယာပံု)ဆိုပါစို႔။ ႀကံဳလို႔ေျပာရရင္ မင္းသိခၤနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္း လက္ဆံု စားခဲ့လိုက္ရဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ရဲ႕အေစာပိုင္း၀တၳဳေတြကို ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာႀကီးဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ ဆရာႀကီး စစ္ကိုင္းဦးဖိုးသင္းတို႔၀တၳဳေတြက ယူခဲ့တာေတြကို ေထာက္ျပခဲ့ဖူး ပါတယ္။ (ဆရာႀကီးမ်ားကလည္း သူမ်ားႏိုင္ငံက၀တၳဳေတြကို ဘာသာျပန္ၾက၊ မွီးခဲ့ၾကေတြပါပဲ)။ အဲ သလို မ်က္ေၾကာတင္းခဲ့ၾကတဲ့စာသမားႏွစ္ဦးဟာ ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ အၿပံဳးခ်င္းဖလွယ္ၿပီး ထမင္း လက္ဆံုစားခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္နဲ႔ေမာင္စြမ္းရည္တို႔လို ရွစ္ေလးလံုးမွာ တစင္တည္း ေဟာေျပာၾကၿပီး အတူလည္ပင္းဖက္ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ဘံုရန္သူ စစ္အာဏာရွင္ကို အတူတိုက္ၾကစို႔လို႔ အဓိဌာန္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးရဲ႕ ေက်းဇူးေတြအျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။

အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုးမွာ ဦး၀င္းတင္၊ ဗိုလ္ေသာ္က၊ ဦးခ်မ္းေအး၊ ေမာင္စူးစမ္း၊ ကဗ်ာဆရာတင္မိုး၊ ပန္းခ်ီ တင္မိုး၊ ဘာသာျပန္ဆရာ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ေမာင္မိုးသူ၊ သတင္းစာဆရာေမာင္၀ံ့သ၊ မံုရြာတင္ေရႊ၊ မင္းသားေအာင္လြင္ စတဲ့စာေပပန္းခ်ီရုပ္ရွင္ေလာကသားမ်ားလည္း ေန႔စဥ္လိုဆံုေတြ႕ၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာေတာ့ စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)၊ ေရႊကူေမႏွင္း၊ ၾကဴၾကဴသင္းစတဲ့ စာေရး ဆရာမေတြလာၾကပါတယ္။ (တစ္ခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေနပါၿပီ)

တစ္ေန႔ေတာ့ ဦး၀င္းတင္က ကၽြန္ေတာ့ကို “ကိုစြမ္းရည္ ခဏ” ဆိုၿပီး လူၾကားထဲကဆြဲထုတ္ ေခၚယူသြားခဲ့ပါတယ္။ စားပြဲတစ္ခုမွာ ကေလာင္ကိုင္ၿပီးအလုပ္ရႈပ္ေနရွာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးေရွ႕ကို ေခၚသြားၿပီး မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။

“ ကိုစြမ္းရည္ ဒါ ဦးလြင္ ပါ။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ဘ႑ာေရးတာ၀န္ယူထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္လြင္ပါ”၊

“ ဦးလြင္ ဒါက ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ ပါ။ အမည္ရင္း ဦး၀င္းေဖ တဲ့။ မႏၱေလး လူထုကပါ။ အခု ရန္ကုန္မွာပဲ ေနပါတယ္” စသည္ျဖင့္ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဦးလြင္က အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ အားနာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဘဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္ က

“ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဘယ္သူနဲ႔တူတယ္ထင္သလဲ၊ ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ တူတယ္ဆိုၿပီး ခဏခဏ လူမွားၾကတယ္ဗ်” လို႔ ေျပာျပေတာ့မွ-

“ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ခန္႔ေခ်ာႀကီးပဲလို႔ေတြးေနတာ” လို႔ ျပန္ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေၾသာ္..ရဲေဘာ္ႀကီး ဦးလြင္၊ သူရဲေကာင္းႀကီး ဦးလြင္။ အသက္တို ခဲ့ရွာတယ္။

သူပုန္ဦးလြင္ကလည္း မူလက ဗမာ့တပ္မေတာ္ကပဲလို႔ ေရးေတးေတးမွတ္မိပါတယ္။ တပ္မ ေတာ္ကေန သြားတာလား၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေန သြားတာလား ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါ။ (သူ႕ေျမး မိုးမခ ေမာင္ရစ္သိရင္ျပင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ႀကိဳတင္ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါတယ္)။ သူက ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတြကို သြားရတာပါ။ စာေရးဆရာမင္းလတ္(ရဲေခါင္)လိုပါပဲ။ မင္းလတ္ရဲေခါင္ကေတာ့ ဘာ သာသိပၸံကိုစူးစုိက္ေလ့လာသူျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဦးလြင္ကေတာ့ စာနယ္ဇင္းပညာကိုစူးစိုက္ေလ့လာခဲ့ပါ တယ္။ ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္ ႏိုင္ငံျခား(နယ္သာလန္)မွာ သင္ယူခဲ့ရပံုနဲ႔ အတူတူပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါ တယ္။ ရုရွားနဲ႔တရုတ္သေဘာကြဲလြဲၾကေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တရုတ္ဘက္ပါခဲ့ပါ တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဥေရာပေရာက္ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားလည္း တရုတ္ျပည္ကိုကူးေျပာင္းခဲ့ၾကရပါ တယ္။

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ေတာခိုကြန္ျမဴနစ္ေတြမဟုတ္လား။ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက “ၿမိဳ႕ခိုကြန္ျမဴနစ္” ေတြနဲ႔ အေနအစားမတူႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ေတြးေခၚယူဆပံုေတြမွာလည္း မတူႏိုင္ၾက ဘူး။ မင္းလတ္ရဲေခါင္လည္း ေနလို႔မရလို႔ ဗမာျပည္ဘက္ကိုျပန္လာရင္း လမ္းမ်ားကျဖစ္ကညစ္နဲ႔ အေသဆိုးေသခဲ့ရရွာပါတယ္။ ဦးလြင္ကေတာ့ လူငယ္အေဖာ္ေတြ ၄-၅ေယာက္ပါလာခဲ့ပါတယ္။ မအိတို႔၊ သန္းစုိးႏိုင္တို႔ ပါလာခဲ့ၾကာတမွတ္မိပါတယ္။ သန္းစိုးႏိုင္က မၾကာခင္ အဖိုးမိႈင္းရဲ႕ ျမစ္ သမက္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဦးလြင္က ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါသတဲ့။ လူပ်ဳိႀကီး တစ္ကိုယ္တည္းေနတဲ့အခန္းထဲမွာ သူ႕ပန္းခ်ီကား ေတြခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနတတ္သတဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အခန္းထဲမွာ ပန္း ခ်ီဆြဲေလ့ရွိတယ္။ အဲသလို အႏုပညာေမြ႕ေလ်ာ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားေနထိုင္တာကို ေတာခို ကြန္ျမဴနစ္တစ္ခ်ဳိ႕က ဓနရွင္ေပါက္စလူတန္းစား၊ ဘူဇြာဆန္တယ္လို႔ ယူဆခဲ့ၾကသတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ေနမွ ပစၥည္းမဲ့ဆန္တယ္ဆိုၿပီး တမင္စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ေနတတ္ၾကသတဲ့။ ဦးလြင္ အႏုအလွကို ဥကၠ႒ႀကီးသခင္သန္းထြန္းလည္းႀကိဳက္တာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာ အလွအပ ႀကိဳက္ရတယ္လို႔ ျပန္ေျပာေလ့ရွိသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္သာႏိုးဟာ အိပ္ယာခမ္းနား၊ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တယ္။ မီးပူတိုက္ ေၾကြတင္အကီ်ၤ၊ လံုျခည္ကို ၀တ္ေလ့ရွိ တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ခ်ဳိ႕သူ႕ရဲေဘာ္ေတြက “ ဗိုလ္ႏိုးက ဘူဇြာဆန္တယ္။ တယ္ၿပီး အလွအပ၊ အသန္႔အျပန္႔ ႀကိဳက္တာကိုး” လို႔ မၾကာခဏေ၀ဖန္ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ “ကြန္ျမဴနစ္လဲ ဆိုေသးရဲ” လို႔ တစ္ခ်ဳိ႕ေနာက္ဆက္တြဲ မွတ္ခ်က္ထည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ကိုသားႏိုးက “ က်ဳပ္က အေကာင္း ႀကိဳက္လို႔ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္တာ” “ က်ဳပ္ ကြန္ျမဴနစ္မို႔ အလွၾကိဳက္တာ” စသျဖင့္ ေျဖတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကြန္ျမဴနစ္ဂိုက္ဖမ္းတယ္ဆိုၿပီး ခံုဖိနပ္နဲ႔ ဖ်င္ၾကမ္းလံုျခည္၊ အကီ်ၤနဲ႔ မဖြတ္မေလွ်ာ္ေနေလ့ ရွိတယ္။ “ပစၥည္းမဲ့” ဆိုတာကို “စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္” လို႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္ၾကလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ ကြန္ ျမဴနစ္က ကြန္ျမဴနစ္ကိုအထင္ေသးတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဟာ “ အေကာင္း၊ အလွ” နဲ႔ ႀကံဳရင္ ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။

ဦးလြင္က က်န္းမာေရးလည္းသိပ္မေကာင္းလို႔ အနားယူေဆးကုဖို႔လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာျပည္ရွိသူ႕ရဲ႕အစ္မအရင္းရွိရာကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အစ္မအရင္းက ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ ပါ။ ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ပါ။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး တို႔နဲ႔ အတူေနခဲ့ၾကလို႔ မူလကကြန္ျမဴနစ္နဲ႔နီးစပ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဦးလြင္ ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ “ ဒီမို” ေတြျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ဦးလြင္ရဲ႕ အမည္ရင္းက ဦးသိန္းေအာင္တဲ့။ ဦးလြင္ဆိုတာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တြင္း နာမည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္မွာ ေမာင္ငယ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာကို လံုး၀မသိဖူးပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တို႔အိမ္နဲ႔ နီးပါတယ္။ မၾကာမီ လူတစ္ေယာက ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ပဲတူပါရဲ႕။ ကာကီစိမ္း၀တ္စံုနဲ႔၊ တရုတ္ကြန္ျမဴ နစ္ေတြေစာင္းေလ့ရွိတဲ့ လွ်ာထိုးဦးထုပ္နဲ႔။ ဦးထုပ္မွာ ၾကယ္နီ နဲ႔ပါ။ ပိန္ပိ္န္ရွည္ရွည္ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ တို႔ပံုစံပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကထြက္ေတြ႕ေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ပါတယ္။ “ေမာင္လြင္” တဲ့။ ျမင္းၿခံက ကၽြန္ေတာ့္ညီ၊ ကၽြန္ေတာ့တူ၊ ကၽြန္ေတာ့အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ တရုတ္ျပည္မွာေတြ႕ဆံု ခဲ့ ၾကဖူးတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း တမ္းကတဲ့ပံုစံပါပဲ။ စာသမား၊ ပန္းခ်ီသမား ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခ်က္ခ်င္းခင္မင္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးစကား မေျပာၾကပါ။ စာေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီအေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာၾကပါတယ္။ သူ႕အစ္မဖို႔ လက္ေဆာင္ယူလာတဲ့ သူ႕ပန္းခ်ီကား တစ္ကား၊ ႏွစ္ကားကိုလည္း ျပပါတယ္။ သူေရးတဲ့ ျမန္မာစာ စာတမ္းတစ္ခုကိုလည္း ျပပါတယ္။ မိုးမခေမာင္ရစ္တို႔က စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ မိုးမခ မွာ တင္ျပရင္လည္း အမ်ားဖတ္ရတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ခ်င္းရင္းႏွီးခင္မင္သြားၾကတယ္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တို႔အိမ္ကိုလည္း အသြားစိတ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္က ကၽြန္ေတာ္သြားရင္ “ ဟဲ့ေကာင္ … နင္ ငါ့ဆီလာတာလား။ နင့္ အေဖဆီ လာတာလား။ ငါ့ဆီလာတာမဟုတ္ရင္ အေပၚမတက္ခဲ့နဲ႔။ ေအာက္မွာပဲ နင့္ အေဖနဲ႔ စကားေျပာေခ်ၾက” လို႔ ေမာင္းခ်ေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ၿခံထဲကသစ္ပင္ေတြၾကားထဲ မွာ ခံုေလးမ်ားနဲ႔ထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကပါတယ္။ ဦးလြင္မွာ ကၽြန္ေတာကလြဲၿပီး ဧည့္သည္မရွိပါ။ ဆရာတက္တိုးဆီသြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လိုက္ပို႔ရဖူးပါတယ္။ ပန္းသီးေတြ ထင္ပါရဲ႕။ ၀ယ္ၿပီး အိတ္နဲ႔ ထည့္လာခဲ့ပါတယ္။

ဆရာတက္တိုးဆီေရာက္သြားေတာ့ အံ့ၾကရပါတယ္။ ဆရာတက္တိုးက “ ဟဲ့ ေမာင္သိန္း ေအာင္လား” လို႔ ငယ္နာမည္ေခၚၿပီး ဦးလြင္ကိုဆီးႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဦးလြင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္က သစ္သီးေတြ ဆရာ့ေရွ႕ခ်ၿပီး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ဆရာက ဆုေပးၿပီး “ ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္ေတြထဲ မွာေတာ့ ဒီေကာင္ အေတာ္ဆံုး” ကြလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာလို႔ “ဓနရွင္လူႀကီးေတြမွာလည္း ဒီဆရာ အေတာ္ဆံုး” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလို႔ အားလံုး ရယ္ၾက၊ ေမာၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျမဴနစ္ မျဖစ္ဖူးေပမယ့္ ကြန္ျမဴနစ္သေဘာတရားေတြနဲ႔ စာေပေ၀ဖန္ခဲ့လို႔ ကြန္ျမဴနစ္အေခၚခံခဲ့ ရပါတယ္။

မၾကာခင္ ဦးလြင္ ေဆးရံုတက္ရပါတယ္။ အစကတည္းက က်န္းမာေရး မေကာင္းရွာလို႔ပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေမာင္ငယ္ရဲ႕ လက္ကေလးကိုကိုိင္ၿပီး အစ္မႀကီးက ဘုရားစာေတြရြတ္ေတာ့ ေမာင္ငယ္က သူ႕လက္ကို ဆတ္ခနဲရုတ္ၿပီးျငင္းဆန္လု႔ိ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကသတဲ့။ ေဆြမ်ဳိးထက္ ကြန္ျမဴနစ္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ခု ေသခါနီးမွ ငါ့ကို ဒုကၡလာေပးတယ္လို႔လည္း ဆိုသတဲ့။ ေဆးရံုကဆင္းလာၿပီးေတာ့ ဦးလြင္က အိမ္မွာသိပ္မကပ္ေတာ့ဘူး။ ဦးခင္ေမာင္လတ္ရဲ႕ တူ (ရဲအရာရွိ ဦးဘေသာ္ရဲ႕သား) ခင္ေမာင္စီ(ခင္ေမာင္ရီရဲ႕ညီ)အိမ္မွာ သြားေနေလ့ရွိပါတယ္။ အေနာက္နားမွာ သိပ္မေ၀းပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ဦးခင္ေမာင္လတ္က ထမင္းပို႔ေပးပါတယ္။ ၾကက္ေပါင္း လာပို႔တာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြန္ျမဴနစ္ေဟာင္း ဦးႀကီးျမင့္ဆိုသူကလည္း စားစရာ အထုပ္ကေလးနဲ႔ လူမမာလာေမးသလိုလာေလ့ရွိလို႔မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ရဲ႕ ပဲခူးတပ္ရင္းအိမ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔သခင္စိုးတို႔ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကိစၥ ေဆြးေႏြးရ ေအာင္စီစဥ္ေပးဖို႔ သခင္သန္းထြန္းကတာ၀န္ေပးခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ႀကီးလို႔ စာေတြထဲမွာဖတ္ရဖူးပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စာေပေဟာေျပာပြဲခရီးေတြက ျပန္အလာမွာ အိမ္နီးခ်င္း ေရႊကူေမႏွင္း က ဦးသိန္းေအာင္ ဆံုးၿပီ။ ခုပဲ ဆရာ့အိမ္ေရွ႕က ႀကံေတာကိုသြားၿပီး သျဂိဟ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ခုပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ လိုက္သြား…..လိုက္သြား…….. အေလာတႀကီးေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးလြင္ရဲကတူ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ဇနီးေရႊရီ၀င္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ မီးသၿဂၤဳိဟ္ တဲ့ေနရာကထြက္လာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္းသြားၿပီး ဂါရ၀ျပဳလိုက္ရပါတယ္။ လက္အုပ္ခ်ီရင္ သူက ႀကိဳက္မယ္မထင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္သီး ဆုပ္ၿပီး ကိုယ့္နဖူးအနီးေျမွာက္ၿပီး အေလးနီ ျပဳခဲ့လို္က္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ႀကီး ဦးလြင္ ေရာက္ရာဘ၀မွာ (ေနာင္ဘ၀ကို သူမယံုေတာင္၊ ကၽြန္ေတာ္က ယံုလို႔) သူ ဒီဘ၀ျဖစ္ခ်င္ရွာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာျဖစ္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းလို္က္ပါတယ္။

ေမာင္စြမ္းရည္ (၂၀၁၇ ၊ ၾသဂုတ္ ၂)

Comments