ဒီလူည ● ျပတင္းေပါက္ရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ

ဒီလူည ● ျပတင္းေပါက္ရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၄၊ ၂ဝ၁၇

(00:00:01)
က်ေနာ့္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား ရိွပါတယ္။ ထိုေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားသည္ ဝါက်င္က်င္ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးထဲက စကားလံုးမ်ား မဟုတ္ပါ။ ခ်ာလီခ်က္ပလင္၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မရိွပါ။ ဦးေမာ့စ္၏စကားသံမ်ားတြင္ မရိွပါ။ ဝိုင္၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္နဲ႔ ဒင္နီတို႔ို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္ မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္တြင္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားရိွသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။

(00:00:10)
နယူတန္သည္ ကမၺာ့ဆြဲအားကိုရွာေဖြေတြ႔ရိွခဲ့သည္ျဖစ္ေစ/မေတြ႔ခဲ့သည္ျဖစ္ေစ သစ္ပင္ထက္တြင္ စိမ္းစိုေဝဆာခဲ့ေသာ သစ္ရြက္တို႔သည္ တခုေသာကာလ၌ ေျမျပင္သို႔ေႂကြက်မည္မွာမလြဲပါဟု ေက်းဇူးကန္းေသာအေတြးမ်ဳိး က်ေနာ့္တြင္ မၾကာ မၾကာ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ "မရိွရင္ မျဖစ္ဘူး" ဆိုေသာ စာတန္းကို အခန္းထဲကေန အျပင္ထုတ္ထားခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္ အားျဖင့္ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ နယူတန္၏ေတြ႔ရိွခ်က္သည္ သိပၸံပညာအတြက္ႀကီးမားေသာ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အသံုးဝင္မႈရိွေသာ္ လည္း သစ္ပင္ေလးေတြအတြက္ေတာ့ မ်က္လံုးမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းကိုခံရၿပီး လြတ္လပ္ေသာ ခံစားမႈတခ်ဳိ႕ ဆံုး႐ံႈးသြားၾက သည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ထိုယံုၾကည္ခ်က္မွာ မွားသည္ ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ  ထိုယံုၾကည္မႈအေပၚ မည္သည့္ အခါမွွ က်ေနာ္ဟာသက္ေသျပမည္မဟုတ္ပါ။

ယံုၾကည္ျခင္းသည္ ေဆာက္လုပ္ဆြဲသားခ်က္မ်ားျဖင့္ အေျဖရအာင္တြက္ထုတ္ရေသာ ဂ်ီဩေမႀတီပုစၧာမ်ဳိး မဟုတ္ဟု ယူဆ မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

(00:01:00)
က်ေနာ့္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားရိွပါတယ္။ ထိုေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားသည္ သာယာလွပေသာကမ္းေျခရိွသဲေသာင္ျပင္ေပၚတံင္မရိွပါ။ ရႊင္ျမဴးတက္ႂကြသည့္သီခ်င္းမ်ားၾကား လြင့္ပ်ံေနေသာ မီးေရာင္မ်ားေအာက္တြင္ မရိွပါ။ မီးကိုေတြ႔ရွိခဲ့ေသာ ေရွးဦးလူမ်ဳိးတို႔ တြင္လည္း မရိွပါ။ သို႔ေသာ္  က်ေနာ့္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားရိွသည္ ကေတာ့ မျငင္းပယ္ႏိုင္သည့္ အမွန္တရားတခုပင္ျဖစ္ပါတယ္။

(00:10:00)
မေန႔ကမိုးေလဝသတိုင္းထြာခ်က္အရ ဒီေန႔ေကာင္းကင္ဟာ တိမ္ထူထပ္ေနပါတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာအကြက္ေဖာ္ထားေသာ မွန္ကြက္ကေလးမ်ားဆီက အလင္းေရာင္ဟာ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ က်ဆင္းေနပါတယ္္။ နံရံေပၚကအိမ္ေျမႇာင္တေကာင္ဟာ သူ႔ေရွ႕ျဖတ္သြားေသာအစာကို လွ်ာနဲ႔ဖမ္းယူလိုက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ႏိုးလာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးနားမွာ ညကလက္စမသတ္ရ ေသးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ ေသြးထြက္လြန္ေနပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေလထုထဲမွာေညႇာ္နံ႔ေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕အနံ႔ခံအာ႐ံုဆီ အရိွန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဝင္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ လူေသတေယာက္လိုေအးစက္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ခဏတာ ၿငိမ္သက္ေနမိပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈခံ ရေသာလူတေယာက္ရဲ႕ အခ်ဳိ႕ေသာဆံု႐ံႈးမႈေတြအေၾကာင္း၊ ေနပူထဲကလူထက္ပူျပင္းလွေသာ အပူဒဏ္ကို ဘယ္သူမွပိုၿပီးမသိႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ သန္းေခါင္ထက္နက္စရာမရိွေတာ့တဲ့ညေတြအေၾကာင္း၊ အခ်စ္ခံရသူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ တို႔ တိတ္တဆိတ္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့အေၾကာင္းတို႔ကိုု က်ေနာ္ဟာ မွန္ေလွာင္ အိမ္ထဲကေရႊငါးေလးေတြကိုေျပာျပခ်င္မိပါတယ္။ သူတို့လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ ထိုသို႔တခုခုမွာ တေနရာရာမွာ တစံုတခုဆံး႐ံႈးေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ္ဘယ္လိုကာကြယ္ေပးႏိုင္ မလဲလို႔ စိတ္ႀကီးဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။

(01:00:00)
က်ေနာ့္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားရိွပါတယ္။ ထိုေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာတခ်ဳိ႕၏စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ မရိွပါ။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာမိန္႔ခြန္းမ်ားတြင္မရိွပါ။ တေယာက္ကိုတေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး ထိုးထားေသာလက္မွတ္မ်ားေပၚတြင္မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား က်ေနာ့္တြင္ ရိွပါတယ္။

(10:00:00)
ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းဟာ မိုးရြာသြန္းၿပီးစသစ္ပင္ေတြလိုု စိမ္းစိုေနပါတယ္။

"ဒီ" ထိုးတမ္းကစားေနတဲ့က်ေနာ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ေနာင္မွာက်ေနာ္လို႔ယူဆႏိုင္လာမယ့္ ခ်ာတိတ္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနပါတယ္။ က်ေေနာ္လွမ္းေခၚလိုက္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ေခၚသံကိုၾကားပံုမေပၚပါဘူး။ က်ေနာ့္ဘက္ဆီလည္း လွည့္ မၾကည့္ပါဘူး။ က်ေေနာ္ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ေခၚဖို႔ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာပဲ အေတြး တခုဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔လွမ္းမေခၚျဖစ္ေတာ့ပဲ ျပတင္းေပါက္နားကေန လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ ခ်ာတိတ္နဲ့သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစု ကစားရင္းျငင္းခံုလိုက္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာေပၚေနတဲ့ အၿပံဳးရိပ္ေလးေတြကို က်ေနာ္ၿငိမ္သက္စြာေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာ ေတာ့ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုေခါင္းခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ကစားနည္းတမ်ဳိးကိုကစားဖို႔ မဲခြဲေနၾကပါတယ္။ တ ေယာက္ကေျပာလိုက္တဲ့သစ္ရြက္ကို က်န္တဲ့လူေတြက အေျပးအလႊား လိုက္ခူးၾကရတယ္။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္း သားပါပဲ။ တေယာက္ေျပာတဲ့စကားကိုေဝဖန္ပိုင္းျခားဖို႔မရိွဘဲ ကိုယ့္ကိုမမိေအာင္ အေရးတႀကီးလိုက္လုပ္ေနၾကတဲ့ ခ်ာတိတ္ ေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္မိတယ္။ "ကေလးကြက္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္လို႔" လို႔ က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္။

က်ေေနာ္ေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ ပတ္ဝန္းက်င္ျမင္ကြင္းဟာ ႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲလာတယ္။ အလင္းေရာင္ဟာမိွန္လာတယ္။ မိုးတိမ္တိုက္ေတြဟာ ညိဳလာတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ေရေတြစီးက်လာပါေတာ့တယ္။ ခ်ာတိတ္ေလးေတြ ဟာ သစ္ပင္ေအာက္ကိုေျပးသြားၾကၿပီး မိုးခိုေနၾကတယ္။ က်ေနာ္သူတို႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ သံေတြဟာ ဒီမိုးေၾကာင့္တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့အတြက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အေတြးမွားသြားေၾကာင္း ေနာက္ ထပ္ မိနစ္ အနည္းငယ္အၾကာေလာက္မွာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ေဘာလံုးတလံုး ကို သူတို႔ေတြမိုးေရထဲမွာဝိုင္းလုေနၾက တယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးေတြဟာ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဒီ့အရင္ရယ္သံေတြအတိုင္းပဲ။ "ဂိုး" "ဂိုး" ဆိုၿပီး သူတို႔ဆီကအသံတခ်ဳိ႕ကို ခဏၾကာတိုင္းၾကားရတယ္။ တဖက္အသင္းကိုဂိုးသြင္းၿပီး ေအာင္ပြဲခံေနပံုကလည္း သိပ္ၿပီးထူးထူးျခားျခားမရိွပါဘူး။ သူတို႔ဆီကပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ လတ္ဆတ္သင္းပ်ံ႕တဲ့အသံေတြဟာ က်ေနာ့္အၾကားအာ႐ံုမွာ ပဲ့တင္ ထပ္ေန တယ္။ မိုးစက္ေတြစင္ေနတဲ့ ျပပတင္းေပါက္ကိုမပိတ္ႏိုင္ေအာင္ပဲ က်ေေနာ္ဟာ အမ်ဳိးအမည္မတပ္ႏိုင္တဲ့ခံစားမႈေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ အခ်ိန္ေေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးကိုလာစင္တဲ့ေရစက္ ေၾကာင့္ မ်က္ ေတာင္တခ်က္ခတ္လိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီတိုေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္ခဏေလးမွာပဲ က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းဟာ ေျပာင္းလဲသြားျပန္ပါတယ္။ အလင္းေရာင္ဟာျပန္ၿပီး ေတာက္ပလာပါတယ္။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စြန္လႊတ္ေနၾကတယ္။

"ဟား ဟား  ဘယ္ရမလဲ ငါ့ကိုလာျဖတ္တဲ့စြန္ ခုေတာ့ျပတ္သြားၿပီ"။

အဲ့ဒီအသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ေလထဲ ဝဲေနတဲ့စြန္ေတြဆီ အၾကည့္ေရာက္ သြားပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေရာင္စပ္ စြန္ကေလးတေကာင္ဟာ ႀကိဳးတန္လန္းနဲ႔ ေလႏွင္ရာ လြင့္ပါေနပါေတာ့တယ္။
**

က်ေနာ့္မွွာေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားရိွပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာေငးေမာေနမိပါတယ္။ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္းမွရယ္ျမဴးသံေတြဟာ လသာေနတဲ့ညေလးတညလိုပါပဲ။

(00:00:00)
ျပတင္းေပါက္ရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ။  ။

ဒီလူည