လင္းသက္ၿငိမ္ ● မာလာေမ ျမင္မသြားခ့ဲဖူးတ့ဲၿမိဳ႕မွာ တေန႔လည္
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇
ေက်ာင္းကုန္းန႔ဲမေဝးဘူးဆိုတာရယ္၊ ဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္န႔ဲ ကိုအန္းကူက လာဖို႔ခဏခဏေျပာေနတာရယ္န႔ဲပဲ ဝါးခယ္မကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ဖို႔အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာခ့ဲေတာ့တာေပါ့။ ကိုညိဳဝိုင္းလည္းလိုက္မယ္ဆိုေတာ့ အေဖာ္လည္းရၿပီေလ။
အရင္ႏွစ္ေတြကဆရာမခင္ႏွင္းယု အမွတ္တရပြဲ၊ ဆရာေငြယံဦး အမွတ္တရပြဲေတြကိုလာဖို႔ လားရိႈးက လေရာင္လမ္းခ်ဳိး ကိုေကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေကာ ဖိတ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မလာျဖစ္ခ့ဲ။ အခုေတာ့ အေၾကာင္းသင့္ၿပီ။
ဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္န႔ဲဖုန္းဆက္ထားၿပီးၿပီ။ ကိုအန္းကူကလည္း ေန႔လည္ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ေျပာေတာ့ အားလံုးစိုေျပျပီပဲေလ။
ေက်ာင္းကုန္းကေန ဝါးခယ္မလမ္းဆံုကို လိုင္းကားစီးရတယ္။ တေယာက္ကို ေထာင့္ငါးရာေပးရတယ္ထင္တယ္ ကားခကို ကိုညိဳဝိုင္း ရွင္းလိုက္တာမို႔ အတိအက်မမွတ္မိ။ လူျပည့္ေအာင္ေစာင့္တင္ၿပီး ကားထြက္လာခ့ဲတယ္။ သူတို႔က သိပ္မေဝးဘူး ဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းကုန္းန႔ဲ ဝါးခယ္မလမ္းဆံုက ေတာ္ေတာ္ေဝးပါတယ္။ ကားေမာင္းၾကမ္းခ်က္ကလည္း လွေတာသားေျပာ သလို ပုဏၰကဘီလူးေနာက္က ဝိဓူရအမတ္လိုျဖစ္ေနၿပီေျပာရမယ္။
ယိမ္းလိုက္ ခုန္လိုက္ ေရွ႕ဟပ္ထိုးက်လိုက္န႔ဲ။ ကားတစီးန႔ဲတစီးေရွာင္တိုင္း ဘုရားတေနရတယ္။ အႏၱရာယ္ႀကီးတ့ဲယာဥ္ေမာင္း ပံုပါပဲ။ ခရီးသည္အားလံုးရဲ႕ အသက္ေတြကိုကားေပၚတင္ျပီးေမာင္းေနရတယ္လို႔ ေတြးမိဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ ေန႔တြက္ မကိုက္တာတို႔ ေရွ႕ကကားကိုမီဖို႔အေရးႀကီးတယ္တို႔ သူ႔မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့ရိွေနမွာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ခံုက အဘိုးႀကီးတေယာက္က ေပါက္စီေတြ တလံုးၿပီး တလံုး ထုတ္စားေနေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးခံုကအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ကေလးက အဘိုးႀကီးကို လက္ညိႇဳးထိုးေအာ္ငိုၿပီး မုန္႔ေတာင္းေတာ့တာပဲ။ ေခ်ာ့မရပဲပိုပိုငိုေနေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက ဦးေလးရယ္ ကေလးက မုန္႔ေတာင္းေနလို႔ နည္းနည္းေလးေပးပါလို႔ လွမ္းေတာင္းတယ္။ အဘိုးႀကီးကလည္းေရာ့ေရာ့ဆိုၿပီး ေပါက္စီတလံုးေပးလိုက္ပါ တယ္။ အငိုတိတ္ၿပီး ေပါက္စီကို ပလုပ္ပေလာင္းေနတ့ဲစားေနတ့ဲကေလးကို ၾကည့္ၿပီးျပံဳးမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည္ႏူးေစတ့ဲျမင္ကြင္းေလးပါပဲ။
ဝါးခယ္မလမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ကားကမရိွေသး။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္နာရီျခားတခါ လာတယ္ဆိုတာန႔ဲ လမ္းေဘးကဆိုင္မွာမုန္႔ဟင္းခါး ဝင္ေသာက္ရင္းေစာင့္မယ္ေတြးၿပီး ဆိုင္ထဲဝင္ထိုင္ မုန္႔ဟင္းခါးမွာ စားပြဲခင္းမည္းညစ္ညစ္ေပၚ ယင္ေကာင္ေတြအံုေနတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးကလည္း မည္းမည္းညစ္ညစ္ႀကီးန႔ဲစားခ်င္စဖြယ္မရိွ။ မွာၿပီးမွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီးေသာက္ၾကည့္ေတာ့ အရသာက အေတာ္ကိုေကာင္းတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးခါနီးမွာပဲ ကားေရာက္လာၿပီဆိုတာန႔ဲ ကမန္းကတန္းကားေပၚ ေျပး တက္။ ကားထဲမွာလူေတြအျပည့္ပဲ။ ကားတံခါးနားမွာ ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္ထိုင္ၿပီး စပယ္ယာန႔ဲစကားေျပာေနၾကတယ္။ ဆြဲျခင္းရယ္ အျဖဴအစိမ္းရယ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာမလို႔ ကြၽန္ေတာ္သတ္မွတ္လိုက္တာပါ။ ဒီကားကုိ စီးေနက်ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သနပ္ခါးဝါဝါေတြက သူ႔ပါးျပင္မွာ ဝင္းလို႔။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္းလားရိႈးမွာ ေက်ာင္းဖြင့္တိုင္း ျမင္ရတ့ဲျမင္ကြင္းေတြကို သတိရမိတယ္။
လားရိႈးၿမိဳ႕ျပင္ကိုသြားရင္ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုန႔ဲ ေက်ာင္းဆရာမေလးေတြ လက္ကေလးေတြျပျပၿပီး ကားၾကံဳတားေနၾကတာကို ျမင္ရေလ့ရိွပါတယ္။ အ့ဲဒီျမင္ကြင္းကကြၽန္ေတာ့္ကိုနာက်င္ေစပါတယ္။ အရြယ္ေကာင္းအမ်ဳိးသမီးေလးေတြ၊ သူတို႔ေျပာတ့ဲ ပညာေရးမ႑ိဳင္ရဲ႕ေရွ႕တန္းမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတ့ဲ ဆရာမေလးေတြ။ သူတို႔ဟာ ၿမိဳ႕န႔ဲေဝးတ့ဲ နယ္ဘက္ရြာဘက္ ေတြကို အျမဲတမ္းကားၾကံဳလိုက္စီးၿပီး ေက်ာင္းသြားေနၾကရတယ္။
ေက်ာင္းႀကိဳပို႔ဖယ္ရီေလးန႔ဲဆို အဆင္မေျပဘူးလား။ ဒီလိုျမင္ေနရတ့ဲ ယိုေပါက္ဟာ ျဖည့္စရာမရိွဘူးလား။ ကားတိုင္းက မရပ္ေပးပါဘူး။ ရပ္မေပးတ့ဲအျပင္ ရိသ့ဲသ့ဲ ေျပာသြားကိုလည္း ခံၾကရမွာပါပဲ။ လမ္းၾကံဳတင္တ့ဲကားေပၚမွာေကာ အဆင္ ေျပ ပါ့မလားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။ ၿမိဳ႕ခံလူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အရင္ကတည္းက အ့ဲဒီအတိုင္းပဲတ့ဲ။ အ့ဲဒီျမင္ကြင္း ကိုျမင္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးန႔ဲ စိတ္မေကာင္းသလို ဝမ္းနည္းသလိုႀကီးျဖစ္ရတယ္။ ပညာေရးေလာကအေၾကာင္းေတြ ဌာနဆိုင္ရာလုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ ဘာမွမသိေပမယ့္ အျပင္ကျမင္ရတ့ဲျမင္ကြင္းမွာျဖစ္မိတ့ဲကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေပါ့။
ကားစီးရင္းဆရာမတေယာက္ကိုျမင္ၿပီး ျပန္႔ကားလာတ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးစေတြကို ျပန္စုစည္းကာ အၾကည့္ေတြကို လမ္း ေဘးဝဲယာခ်ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုး အစိမ္းေတြ။ အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါေကာေဇာႀကီး ျဖန္႔ခင္းထားသလို အစိမ္းေတြ။ ဧရာဝတီ တိုင္းရဲ႕ စိမ္းစိုတ့ဲ အႏုပညာေတြ။ လမ္းေဘးဝဲယာေခ်ာင္းကေလးေတြစီးဆင္းလို႔။ ေလွကေလးမ်ား၊ စက္ေလွမ်ားကိုလမ္းတေလွ်ာက္ျမင္ရတယ္။ အဝါေရာင္မရိွတ့ဲနယ္ေျမပဲဗ်လို႔ ကိုညိဳဝိုင္းကိုေျပာမိတယ္။ မိုးတြင္းက်က္သေရန႔ဲႏုပ်ဳိေနတ့ဲ ျမင္ကြင္း ေတြ။ စိတ္ေလလြင့္သူကဗ်ာေရးသူဟာ ခြန္အားေတြနဲ႔ တဖန္ျပန္ႏိုးထလာရသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထြက္လာၿပီလို႔ ဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္ဆီဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္။ ကိုအန္းကူဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူညေနပိုင္းျပန္ေရာက္မယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
တံတားေတြကိုျဖတ္သန္းရင္း လမ္းေတြကိုျဖတ္သန္းရင္း ရႈခင္းစိမ္းစိမ္းကိုျဖတ္သန္းရင္း ဝါးခယ္မကို လာခ့ဲၿပီ။
သူတို႔ကမေဝးဘူးဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကနီးနီးေလးထင္ခ့ဲမိေတာ့ ေရွ႕ကစုစုဆို ဝါးခယ္ခ်ည္းထင္ေနေတာ့တာလည္း အမွတ္ တရေပါ့။ နီးလာၿပီဆိုတ့ဲအသိက ရင္ကိုခုန္ေစတယ္။
တံတားႀကီးတစင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားရႈပ္ေထြးေနတ့ဲလမ္းတခုကို ကားေရာက္လာ တယ္။ ေရာက္ၿပီလား ဟင့္အင္း မေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္တံတားႀကီးတစဟစင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ေရာက္ပါၿပီ။ ကားဝင္း ဆီ ကားဟာ ျဖည္းညင္းစြာ ဝင္ေရာက္လာခ့ဲၿပီ။ ထီးေကာက္ကေလးတေခ်ာင္းန႔ဲဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လိုက္ရွာေနတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါးကဗ်ာဆရာဟာ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲျပံဳးလို႔။
`လမ္းေလွ်ာက္ပဲသြားရေအာင္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္စီးလို႔အဆင္မေျပလို႔´။
သံုးေယာက္သား ကားဂိတ္ကေနထြက္လာၿပီး လမ္းေဘးကပ္ေလွ်ာက္လာခ့ဲၾကတယ္။ လမ္းညာဘက္မွာ ဦးႏုစာၾကည့္တိုက္ကိုေတြ႔တယ္။`လတိုင္းစာအုပ္ေတြေရာက္တယ္´၊ `စာဖတ္အားကေကာ´၊`မဆိုးပါဘူး ငွားတ့ဲလူေတြ ရိွပါတယ္´။ တာ ေတစေနသားရဲ႕အေငြ႔အသက္ေတြန႔ဲၿမိဳ႕ကေလးစိတ္ကူးထဲသိပ္မမွတ္မိေတာ့တ့ဲ ေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႕ အတြတ္န႔ဲေမႊးတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕က ေလး။`ေသာ္ကဘုရားကေကာ ဘယ္နားမွာလဲ´ဆိုေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းမွာတ့ဲ။
ၿမိဳ႕နံ႔ပီပီသသရတ့ဲလမ္းရ႕ဲေဘးက ဘီယာဆိုင္မွာထိုင္ရင္း ဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္န႔ဲ စကားဝိုင္းအစျပဳ။ သူက ေသာက္လို႔မရဘူး တ့ဲ။ နားထားရတယ္တ့ဲ။ ေရာဂါရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈန႔ဲအားအင္နည္းနည္းျပံဳးေနတ့ဲကဗ်ာဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဟီး႐ိုးကဗ်ာဆရာႀကီးကိုသတိရမိတယ္။ ဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္ဆိုတာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္မကြယ္လြန္ခင္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ သူ႔အိမ္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြကိုေနရာေပးထားခ့ဲတ့ဲ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ခ်စ္သူ ကဗ်ာဆရာပါပဲ။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ကြယ္လြန္ၿပီးတ့ဲေနာက္ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေနသြားခ့ဲတ့ဲ အခန္းကေလးကို ခ်ိပ္ပိတ္ထားခ့ဲသူေပါ့။ ေမာင္သက္ၿငိမ္ေျပာျပတ့ဲ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အေၾကာင္းေတြန႔ဲ ညေနေပါ့။ ေျပာျပသူမွာ မ်က္ရည္စေတြန႔ဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တခါမွ မျမင္ဖူးခ့ဲရတ့ဲ ကဗ်ာတေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းမွာ ထိထိရွရွ စို႔စို႔နစ္နစ္။ တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ၿပီးထိုင္ေနတ့ဲ ေမာင္သက္ၿငိမ္ဟာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဝိညာဥ္ပူးကပ္ေနတ့ဲ အတိုင္း။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကေန ေငြယံဦး ေမာင္သိန္းေဇာ္ အစရိွသျဖင့္ သူန႔ဲထိစပ္ခ့ဲသမွ် ကဗ်ာေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြန႔ဲ ဝင္းပေနတ့ဲ စကားဝိုင္းကေလးထဲ ဆရာလူမ်ဳိးလြင္ပါထပ္ေရာက္လာ။
တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းန႔ဲ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြကို အားမာန္အျပည့္န႔ဲ ပြင့္က်လို႔။ ဆရာေမာင္ေလးေဇာ္ ကေတာ့ ရန္ကုန္ေရြ႕သြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြေတာ့ မေတြ႔ခ့ဲရ သိပ္မရိွဘူးလို႔လည္း သိရ။ ခ်စ္သူ ေတြရဲ႕အခ်ိန္ေတြဟာ အေျပးျမန္လြန္းလွပါတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ဟာ တေယာက္္ေယာက္က ဆြဲခ်ေနသလို အေလာတႀကီး ႏိုင္ေနရဲ႕။ ဝါးခယ္မမွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အေငြ႔အသက္ေတြ အမ်ားအျပားက်န္ေနရစ္မွာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေလွ်ာက္ေနတာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေလွ်ာက္ခ့ဲဖူးတ့ဲလမ္းေတြေပၚမွာေပါ့။ ကမာၻေက်ာ္ျမိဳ႕ပိုင္ နယ္ပိုင္မရိွဘူးလို႔ေျပာခ့ဲတ့ဲ ကဗ်ာဆရာဟာ ၿမိဳ႕ေတြ ကို ပိုင္ဆိုင္ေနခ့ဲသလိုပါပဲ။
ကိုအန္းကူေရာက္လာေတာ့ ညေနဟာကုန္ဆံုးခါနီးေနၿပီ။ ညအိပ္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ေက်ာင္းကုန္းကို ကိုအန္းကူ က သူ႔ကားန႔ဲလိုက္ပို႔ေပးမယ္တ့ဲ။ ဆရာေမာင္သက္ၿငိမ္န႔ဲ ဆရာလူမ်ဳိးလြင္ကလည္း လိုက္ပို႔ၾကမယ္တ့ဲ။မၾကာခင္ ေနက် ေတာ့ မွာမို႔ တဖက္ကမ္းကို ဘယ္လိုမွမသြားႏိုင္ေတာ့။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေနခ့ဲတ့ဲ အခန္းေလးဆီလည္းမေရာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရ့ဲလက္ေရးမူေတြကို ျမင္ခြင့္လည္းမရႏိုင္ေတာ့။
ၿမိဳ႕တပတ္ကားေလးန႔ဲ လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ သက်မဟာသီရိဘုရားႀကီးကိုဖူးခ့ဲတယ္။ ျမစ္ဆိပ္မွာရပ္ၿပီး မီးခိုးတလူလူ စက္ရံု ကေလးေတြန႔ဲ အိမ္ကေလးေတြကို ေငးၿပီးအမည္ေဖာ္မရႏိုင္တ့ဲခံစားခ်က္ေတြန႔ဲ တင္းက်ပ္လို႔ေနခ့ဲရ။ ညေနဆို ေမာင္ေခ်ာ ႏြယ္က ပုလင္းေလးခါးၾကားထိုးၿပီး သမၼာန္ဆရာကိုေခၚၿပီး ေလွကေလးန႔ဲ ျမစ္႐ိုးအတိုင္းစုန္ဆင္းတတ္သတ့ဲေလ။ လြမ္းစရာ ေတြအျပည့္န႔ဲၿမိဳ႕ဟာ ေနဝင္တိမ္ေတြန႔ဲေတာက္ပလို႔။ ကားကေလးထဲမွာ အသံေတြၿငိမ္သက္လို႔။ အေတြးကိုယ္စီ အေငး ကိုယ္စီ။
`ျမိဳ႕ကိုထမ္းၿပီး ျပန္လာခ့ဲရတာပဲဗ်ာ´တ့ဲ တိတ္ဆိတ္မႈကို လႈပ္ခတ္လိုက္တ့ဲ ကိုညိဳဝိုင္းရဲ႕ စကားမွာအားလံုး အသက္ျပန္ ဝင္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းကုန္းအျပန္ကားလမ္းဟာ ေမွာင္မည္းေနေလၿပီ။ ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္ရဲ႕သမိုင္းေတြ၊ ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြ န႔ဲကားေပၚက စကားဝိုင္းေလးပါပဲ။ ေရထဲၿမိဳ႕ကိုေခါက္ေတာ့ အေရာက္ထပ္လာခ့ဲဖို႔ေတြးထားမိပါတယ္။ဟ ေက်ာင္းကုန္းကိုေရာက္ေတာ့ညရွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေမာင္သက္ၿငိမ္ရဲ႕အမ်ဳိးသမီးက ဖုန္းဆက္သည္။ ျမစ္ဖက္ကမ္းက ေမွ်ာ္ေန သူရဲ႕အသံ ေတြေပါ့။ ေက်ာင္းကုန္းကျပန္လာမယ့္ကဗ်ာဆရာကို ေလွကေလးန႔ဲ သူလာႀကိဳပါလိမ့္မည္။ ပခံုးခ်င္းဖက္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခြဲခြာ ခ့ဲၾကရတယ္။
ေနာက္တခါ ျပန္ဆံုၾကမယ္ေပါ့ေလ။ အသက္အရြယ္ခ်င္းေခတ္ခ်င္းမတူညီခ့ဲၾကေပမယ့္ ကဗ်ာလို႔ေျပာလိုက္တ့ဲ တသား တည္းျဖစ္သြားတတ္တ့ဲ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အရသာဟာ ထိထိရွရွ။
ကားျဖဴကေလးေဝးသထက္ပိုေဝးသြားေလၿပီ။ ကဗ်ာဆရာ အရင့္အမာႀကီးကို ဆြဲငင္ခ့ဲတ့ဲၿမိဳ႕ပဲေလ။ ကြၽန္ေတာ့္လို ႏုသက္ တ့ဲကဗ်ာေရးသူရဲ႕ရင္ထဲ ဝါးခယ္မဟာ ေငါေငါႀကီး တင္က်န္ေနရစ္ေတာ့တယ္။
* မာလာေမျမင္မသြားခ့ဲဖူးတ့ဲၿမိဳ႕ - ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ကဗ်ာစာသား
လင္းသက္ၿငိမ္
Comments