ေက်ာ္ထင္ ● ကုကၠိဳသားေတြထဲမွာ မေကာင္းဆုိးဝါးေတြ
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၇
၁။
၁၉၉၀ ေက်ာ္ကာလေတြတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြအားလုံးလုိလုိ စီးပြားေရးၾကပ္ ကပ္စုိက္ေနၾကတာ။ ဘာမွ လုပ္စား စရာလည္း မရွိၾကဘူး။ ၁၉၈၈ အုံႂကြမႈႀကီးၿပီးစ လူေနမႈဘဝေတြမွာ အထာမက်ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ အရင္ကတည္းကလည္း အထာမက်ခဲ့တာဆုိေတာ့ အခုလုိ ေခတ္ပ်က္အလံထူတဲ့ကာလမွာ ပုိဆုိးတာေပါ့။
အိမ္မွာကေတာ့ က်ေနာ္က မဂၤလာပြဲေတြမွာ သတုိးသား၊ သတုိ႔သမီးနာမည္ေတြ စာလုံးထြင္းေပးေနရလုိ႔ ဝင္ေငြရၿပီး ေတာ္ ေနေသးတာ။ တပြဲကုိ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ရတယ္။ နတ္ေတာ္လနဲ႔ ဝါဆုိၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ့ဝင္ေငြက မဂၤလာမေဆာင္ၾကလုိ႔ ဝါမကြၽတ္မခ်င္း မရွိျပန္ဘူး။ မမ္မမ္ တူတူပုန္းေလမလား။ ဒါေပမဲ့လည္း ဟုိတံတားဖြင့္ပြဲ၊ ဒီလမ္းဖြင့္ပြဲေတြနဲ႔ ၾသဝါဒခံယူပြဲေတြ ဆီက ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားေငြဝင္ေနေသးေတာ့ မဆုိးဘူးေျပာရမယ္။
ရာသီစာအလုပ္ေလးေတြကုိလည္း က်ေနာ္က မေရြးပါဘူး။ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလုိ လုပ္လုိက္တာပဲ။ သီတင္းကြၽတ္ကာလေတြမွာ မီးပုံးေလးေတြလုပ္တယ္။ အိမ္တြင္းလက္မႈပညာေပါ့။ က်ေနာ္လုပ္တဲ့အပုိင္းက ဆီစိမ္စကၠဴေတြကုိ မီးပုံး႐ုပ္ေလးေတြေပၚမွာ ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ စပ္ဟပ္ကပ္ေပးရတာ။ အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အဝါေရာင္၊ အျပာေရာင္အစုံပါပဲ။
ဟယ္လီေကာ္ပတာ႐ုပ္ေလးေတြ၊ ယုန္ကေလးက နားရြက္ေထာင္ အ႐ုပ္ေလးေတြ၊ ဂ်စ္ကားပုံစံေလးေတြ၊ သေဘၤာပုံေတာင္ ပါေသး။ အ႐ုပ္ေလးေတြအားလုံးကုိ ဂ်ပန္ဖိနပ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ဘီးလုပ္ၿပီး ဝါးတုတ္တံရွည္ေလးေတြ တပ္ထားေပးတယ္။ တြန္းရတယ္။ တြန္းလုိက္တဲ့အခါ ဖိနပ္ဘီးနဲ႔ဆက္ထားတဲ့ ဝါးတုတ္တံေလးက သူ႔ေရွ႕မွာတပ္ထားတဲ့ အိႏၵိယေဆးေမႊးဘူးေလး ကုိ သြားသြားေခါက္တယ္။ တေတာက္ေတာက္နဲ႔။
ကေလးေတြ နားဝင္ခ်ဳိတဲ့အသံေပါ့။ သီတင္းကြၽတ္ရဲ့အသံေလးေတြေပါ့။ ညဆုိရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ့မီးပုံးေတြကုိ မီးထြန္းၿပီးလမ္း ေပၚမွာ တြန္းၾကတာ။ ေရာင္စုံပဲ။ အေရာင္ရယ္၊ အသံရယ္၊ ကေလးေလးေတြရယ္။ အဲ့ဒါ သီတင္းကြၽတ္ရဲ႕ ေနနဲ႔လ၊ ေရႊနဲ႔ျမ ေပါ့။
၂။
အဲ့ဒီလုိ အက်ပ္အတည္းကာလမွာပဲ ရွမ္းတ႐ုတ္လား၊ ဝလား၊ က်ေနာ္ေတာ့ မကြဲဘူး။ အဲဒီ့ စကားဝဲဝဲေတြ ရပ္ ကြက္ထဲေရာက္ လာတာေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ကအိမ္မွာ အဝင္အထြက္ သိပ္စိပ္လာတယ္။ သူတုိ႔တေတြ၊ လက္နက္ကုိင္အုပ္စုေတြ ၁၉၈၉ ေလာက္က တရားဥပေဒေဘာင္ထဲဝင္လာတယ္လုိ႔ စစ္အစုိးရေၾကညာထားတာကုိေတာ့ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီဘက္ထဲထိ ဝင္လာၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္မိခဲ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲကလမ္းတလမ္းမွာ ဝ ေတြ ကက္စီႏုိ ဆုိင္ဖြင့္ထားတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္တာတဲ့။ ခပ္လွမ္းလွမ္းၿမိဳ႕ျပင္မွာေတာ့ အႏွိပ္ခန္း။ အခု အိမ္ေရွ႕က အိမ္ကုိလာတဲ့သူေတြကေတာ့ ပန္းပုတဲ့ ပန္းပု႐ုပ္ေတြ ဝယ္ဖုိ႔တဲ့။ က်ေနာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေဒါင္ခ်ာစုိင္းသြားတယ္။ ပန္းပု႐ုပ္ေတြက ဘယ္မွာဝယ္မွာလဲ။ ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ဝယ္မွာလဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲ့ဒီ့အိမ္မွာ ဘာပန္းပု႐ုပ္မွမရွိတာပဲ။ အဲ့ဒီ့အိမ္က ႏုိင္ႏုိင္ဆုိတာ က်ေနာ္နဲ႔ တခင္တမင္ရွိလွတယ္။ သူ ငယ္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သြားေဖာ္လာဖက္လို႔ေတာ့ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သူက က်ေနာ့္ေအာက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္။ ဒီေကာင့္မွာ ဘာအႏုပညာမွ ဝါသနာပါတယ္ မေတြ႔မိဘူး။ အဲ့ဒီ့ေခတ္ ဗီြဒီယုိၾကည့္တာေလာက္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာေလာက္ပဲ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတာ။
သူ႔အေဖကလည္း ၿမိဳ႕နယ္သမဦးစီးမွာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့တဲ့သူ။ အႏုပညာေတြ မတီးေခါက္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ့အိမ္မွာ ဝ ေတြ ဝင္ထြက္ၿပီးကတည္းက ေငြေလးေၾကးေလး သုံးစြဲလည္ပတ္လာတာကုိ ေတြ႔ရလုိ႔ဝမ္းသာတယ္။ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းလြန္းတဲ့ရပ္ကြက္ထဲက မိသားစုေတြ အဆင္ေျပေနတာ၊ ေခ်ာင္လည္ေနတာကုိ ျမင္ ခ်င္တယ္ေလ။
မၾကာပါဘူး။ သစ္သားတုံးေတြ သယ္လာတာေတြ႔တယ္။ ဒါကေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူး။ ပန္းပုထုမယ္ဆုိရင္ သစ္သားတုံး လုိမွာေပါ့။ ထူးဆန္းတာက ႏုိင္ႏုိင္တုိ႔သားအဖေတြ ပန္းပုထုၾကေတာ့မယ့္ကိစၥပါ။ သူတုိ႔ေတြ ပန္းပုထုတတ္ေနတာကုိေတြ႔ရလုိ႔ အ့ံၾသတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက သင္လုိက္တာတုန္းဆုိေတာ့ …လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ကတဲ့။ ပန္းပုက အဲ့ဒီ့ ေလာက္ပဲ လြယ္လား။ လြယ္တယ္ပဲထားဦး အႏုပညာေကာ ေျမာက္ပါ့မလား။ အႏုပညာစ်ာန္ေကာ ဝင္စားႏုိင္ပါ့မလား။
ဆရာပါရဂူရဲ့စာတအုပ္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူတဲ့ပန္းပုကုိထုဆစ္ဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူခဲ့ရပုံကုိ ျခယ္ မႈန္းထားတဲ့ဝတၳဳကုိ စူးစူးနစ္နစ္ဖတ္ဖူးထားေတာ့ အဲ့ဒီ့ခံစားမႈအရွိန္နဲ႔သူတုိ႔ေတြရဲ့ပန္းပုေတြကုိ မယုံခ်င္မိဘူး။ သူတုိ႔ကေကာ ဘာ႐ုပ္ေတြ ထုဆစ္ ၾကမွာလဲ။ ဝယ္တဲ့သူေတြကေကာ ဘယ္လုိအကဲျဖတ္ၿပီးဝယ္ၾကမွာလဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ေကာင္းတယ္။
အဲ့ဒါနဲ႔ အားရင္ပန္းပုထုတဲ့ေနရာ ေရာက္ၿပီ။ ပန္းပုထုေနတာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီ။ သူတုိ႔ေတြထုတာ ဆင္႐ုပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ထု ေတာ့လည္း ပုံစံတူေတြခ်ည္းပဲ။ ေျခတဖက္ေျမႇာက္၊ လက္တဖက္ေျမႇာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ သူတုိ႔ပန္းပုထုတာ ျမန္တယ္။ သစ္ သားတုံးကုိ ေျမျဖဴနဲ႔ေကာက္ေၾကာင္းဆြဲၿပီး ေျဗာင္းဒုိင္း ေျဗာင္းဒုိင္းနဲ႔ မလုိတဲ့အသားေတြ ႐ုိက္ထုတ္ပစ္လုိက္တာ၊ ေျခေျမႇာက္၊ လက္ေျမႇာက္ ဆင္တေကာင္ အသာေလးထြက္လာတယ္။
ထြက္လာတဲ့ဆင္႐ုပ္ၾကမ္းကုိ ေကာ္ပတ္ေတြနဲ႔တုိက္စားၾကတယ္။ မိသားတစုလုံးပဲ။ ဒီအလုပ္ကုိ တက္ညီ လက္ညီလုပ္ၾက တယ္။ ဆင္႐ုပ္ေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ေဘးနားက အလုပ္မရွိ ညီမေတြဆီေတာင္ အလုပ္အပ္ၾကတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက အဲ့ ဒီလုိ ဆင္႐ုပ္ေတြထုတာ အိမ္ေရွ႕ကအိမ္တင္မကဘဲ ၿမိဳ႕တႏွ႔ံမွာပါ ထုၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆုိ ပန္းပု႐ုံမွာသြားၿပီး အခစား လုပ္ကုိင္ခဲ့ေသးတယ္။
ပန္းပု႐ုပ္ေတြကေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြခ်ည္းပါပဲ။ တပုံစံတည္း၊ ေျခေျမႇာက္လက္ေျမႇာက္ ႏွာေမာင္းေထာင္၊ ႏွာေမာင္းခ်ေတြခ်ည္း ပဲ။ က်ေနာ္ ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့ ဘာမွအႏုပညာေျမာက္လွတယ္ မရွိပါဘူး။ ထုဆစ္တဲ့သူေတြကလည္း တကယ့္ပန္းပုဆရာ ေတြမွမဟုတ္တာ။ လြန္ခဲ့တဲ့တပတ္၊ ဆယ္ရက္ေလာက္ကမွ လက္ပူတုိက္ သင္ယူထားတဲ့သူေတြ။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတုိ႔လက္ ရာေတြက ပယ္ပစ္ရတယ္ဆုိတာမရွိဘူး။ သူတုိ႔ထုဆစ္သမွ် အ႐ုပ္ကုိ အကုန္ယူတာ။ ဆင္႐ုပ္ေတြသာထုထား။ သုံးလတန္ သည္၊ ေလးလတန္သည္ျခားၿပီး လာလာယူၾကတယ္။ ထုထားသမွ် အကုန္သိမ္းက်ဳံးယူတာ။ စရံဆုိၿပီး ပုိက္ဆံေတြလည္း ေပးသြားေသးတာ။ တခါတခါ ပုိေတာင္ေပးသြားေသးတယ္တဲ့။ ရင္းႏွီးသြားၾကတာကုိး။
က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ ဒီပန္းပု႐ုပ္ေတြ ဘယ္ေနရာမွာသုံးမွာလဲ။ အိမ္မွဴးခန္းမွာ အလွထားရ ေအာင္ကလည္း လက္ရာေတြက အဲ့ဒီ့ေလာက္ ေျမာက္လွတာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ မေနႏုိင္လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဝ ေတြ ဝယ္ တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ပုိ႔တယ္ပဲ သိတယ္တဲ့။ ဒါဆုိ ေပါက္ေဖာ္ေတြဟာ ပန္းပုခ်စ္သူေတြမ်ားလား။ မသိဘူး။ ပန္းပုအႏုပညာကုိ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိ ရမလား။ ဒါလည္း မသိဘူး။
ဆင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အစဥ္အလာရွိတဲ့က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြေတာင္ ဒီဆင္႐ုပ္တုကုိ ဧည့္ခန္းမွာ အလွျပတင္ထားဖုိ႔ဆိုိတာ သိပ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္လြန္းအားႀကီးေနသလုိပါပဲ။ ကေလးေတြကေတာ့ လုိခ်င္ေကာင္းလုိခ်င္ၾကမယ္ ထင္တယ္။ သူတုိ႔က အ႐ုပ္ ခ်စ္သူေတြေလ။
၃။
တႏွစ္ေလက္ၾကာေတာ့ သူတုိ႔လက္ရာေတြ ေကာင္းလာပါတယ္။ အေကာင္ေတြလည္း စုံလာတယ္။ သြား ထုိင္ၾကည့္မိသ ေလာက္ ၾကံ့ေတြ၊ ျခေသၤ့ေတြတုိးၿပီးထုဆစ္လာၾကတာေတြ႔ရတယ္။ အဲ့ဒီလုိ သူတို႔တုိးတက္လာသေလာက္ တဖက္မွာလည္း ေလ်ာ့သြားတာေတြ ေတြ႔ရတယ္။ အဲ့ဒါက လမ္းေဘးကုကၠဳိပင္ေတြပါ။ ပန္းပုထုဖုိ႔ဆုိၿပီး ကုကၠိဳပင္ေတြခုတ္လွဲတာခံရတယ္။
ဘယ္သူတားျမစ္သလဲဆုိေတာ့ ဘယ္သူမွမတားၾကပါဘူး။ မတားရဲတာလည္း ပါမယ္ေပါ့။ သစ္ပင္အႀကီးႀကီး ေတြခုတ္တာကုိ သာ မ်က္ေစ့အရသာခံၿပီး ၾကည့္သြားၾကတာမ်ားတယ္။ အဲ့ဒီ့ကရတဲ့ကုကၠိဳသားစုိစုိေတြနဲ ့ပန္းပုထုၾကတာ။ ေဝေဝစည္စည္ပဲ။ အၾကားအျမင္ေတြအရလည္း ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတုိ႔ဆီပုိ႔တာပဲ သိၾကတာ။ ပန္းပုထုတဲ့သူေတြေကာ၊ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ေဘးထုိင္ေတြ ေကာရဲ႕အသိမွာ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒီ့ထက္ပုိၿပီး ဘာမွမသိၾကဘူး။ အ႐ုပ္ေတြ မျပတ္ထုရတယ္။ ဝယ္တဲ့သူ အသင့္ရိွတယ္။ ဝင္ ေငြေကာင္းလုိ႔ စုိစုိဖတ္ဖတ္ေလး ရွိလွတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲ အုိးမကြာ၊ အိမ္မပစ္ အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ႏုိင္ၾကတယ္။
ဒါကလြဲရင္ ပန္းပုထုတဲ့သူေတြလည္း ဘာမွထပ္မသိေတာ့ဘူး။ ဒီပန္းပု႐ုပ္ေတြကုိ ဘယ္လုိအသုံးခ်လုိက္ၾကသလဲ။ လက္ရာ လည္း အေျမာက္ႀကီးမဟုတ္လွတဲ့အႏုပညာကုိ ဘယ္လုိခံစားၾကသလဲ။ ဘယ္သူမွ မစူးစမ္းမိၾကဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း စိတ္ မဝင္စားၾကဘူး။ အဲ့ဒီ့ကရတဲ့ေငြနဲ႔ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ဝတ္ၾကရတာကုိပဲ ဘဝျဖစ္ၾကရတယ္။
အဆုံးသတ္ ...
ကုကၠိဳသားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သိထားတာတခုရွိတယ္။ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြလုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကုကၠိဳသားနဲ႔မလုပ္ဘူး။ ကုကၠိဳ သားဆုိတာ မေကာင္းတဲ့ဝိညာဥ္ေတြ ပူးဝင္လြယ္တဲ့အသား။ ႐ုပ္ေသးကရတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ေနဝင္မုိးခ်ဳပ္နဲ႔ ညဆုိေတာ့ ကုကၠိဳသားနဲ႔ လုပ္လုိ႔မျဖစ္ဘူးတဲ့။
အဲ့ဒါကုိ က်ေနာ္စဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။ ေတြးလုိ႔လည္း သေဘာမေပါက္ခဲ့ဖူး။ ကုကၠိဳသားဆုိတာ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြက ဘာလုိ႔ ဝင္ပူးၾကတာတုန္း။ က်ေနာ္တုိ႔ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြေအာက္ အျမဲျဖတ္သြားေနၾကတာ။ ဘာမွမေတြ႔ရပါဘူး။ အရိပ္အေရာင္ ေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။ နည္းနည္းပါးပါးေလးေတာင္ ထင္သာျမင္သာ မရွိပါဘူး။ ဒါဟာ ခုထိပါပဲ။
ကုကၠိဳသားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ဆန္းက်ယ္တာပဲ။ ကုကၠိဳသားနဲ႔လုပ္တဲ့အ႐ုပ္ေတြအေၾကာင္းဟာလည္း ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရ ၾကပ္တာပဲေလ။
ေက်ာ္ထင္
Comments