ကုိသန္းလြင္ ● ဧကစာရီ

 ကုိသန္းလြင္ ● ဧကစာရီ
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၈၊ ၂ဝ၁၇

(၁)
“လူ႔ဘဝအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားမွာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ ဒုကၡ၊ သုကၡမ်ားႏွင့္ စိုးရိမ္ပူပန္ရမႈမ်ားမွာ လူတို႔၏အလို လိုအပ္ခ်က္ ကိုမွန္မွန္ကန္ကန္မသိရွိမႈ မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရသည္” လူ႔ဘဝအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားအထိ ေလ်ာ့ခ်လိုက္ေသာ အခါမွ လူသည္ မလိုအပ္ဘဲ ဒုကၡမ်ားကို ဖန္တီးယူသလိုျဖစ္ေနေၾကာင္းေပၚေပါက္လာသည္။

ဤသည္မွာ ဟင္နရီေဒးဗစ္သူရူး (Henry David Thoreau) ၏ေရးသားခ်က္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ၁၈၅ဝပါတ္ဝန္းက်င္ က အေမရိကန္ျပည္တြင္ ေနထိုင္သြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူ႔ဘဝအေတြ႔အၾကံဳကို စာအုပ္ေရး၍တင္ျပခဲ့ရာ ေႏွာင္းလူတို႔လက္စြဲ ျပဳရမည့္စာအုပ္ျဖစ္လာသည္။ သူသည္ ေဝါလ္ဒင္ (walden) ေရကန္ၾကီး၏ေဘးမွာ အိမ္ေဆာက္၍ေနခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း၂ဝဝခန္႔ကမူ သူ႔ေနရာဝန္းက်င္တြင္ေတာၾကီးမ်က္မဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔အိမ္သည္ အနီးဆံုးလူေနရပ္ကြက္ႏွင့္တစ္ မိုင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေဝးသည္။ သူသည္ ထိုအိမ္တြင္ တဦးတည္း ႏွစ္ႏွစ္ ႏွင့္ ႏွစ္လၾကာေအာင္ ေနထိုင္ခဲ့ပါသည္။

သူ၏ဖီလိုဆိုဖီမွာ ပါတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခါ လူ႔ဘဝအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္သာျဖစ္ေအာင္ ေန သြားရန္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး တစ္ေယာက္တည္းေနထိုင္ျပီး ျဖစ္သလိုစား ျဖစ္သလိုေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေနစဥ္ ကာလ အတြင္း ေန႔စဥ္ဂ်ာနယ္တခုကို အျမဲဒိုင္ယာယီအျဖစ္ ေရးမွတ္ျပီး သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို စာအုပ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ထုတ္ေဝခဲ့ပါသည္။

သူ႔ဂ်ာနယ္မွာ အဘယ္မွ်ျပည့္စံုသနည္းဆိုေသာ္ ပန္းမ်ားပြင့္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ ဘယ္ရာသီေရာက္ျပီ၊ ေႏြဦးရာသီ၊ ေဆာင္းဦး ေပါက္ရာသီသို႔ေရာက္ျပီ စသည္ျဖင့္ ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္ ဆိုပါသည္။ ထိုစဥ္က ဒါဝင္၏သီအိုရီမွာ စာအုပ္အျဖစ္ ထြက္ရွိလာ ေသာအခါ ဒါဝင္ ႏွင့္သူကို ႏိႈင္းယွဥ္၍ Naturalist အျဖစ္ ေျပာၾကပါသည္။

လူ႕ဘဝအတြက္ အေရးၾကီးဆံုးမွာ ခႏၶာကိုယ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးထားႏိုင္ရန္ အပူကို လိုအပ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။  “ Liebig” ဆိုေသာလူ၏ ေရးသားခ်က္မ်ားအတိုင္းဆိုေသာ္ လူသည္ မီးဖို ႏွင့္တူသည္။ အစားအစာသည္ လူအတြက္ေလာင္စာပင္ျဖစ္ ၏၊ ခ်မ္းေအးေသာရာသီတြင္ အစားအေသာက္ ပို၍လိုသည္။ ပူေႏြးေသာရာသီတြင္လိုအပ္ေသာအပူကိုရရွိရန္အစာအနည္း ငယ္ကိုသာစားရန္လိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစာစားရန္လိုအပ္ျခင္းမွာ ထိုအပူဓါတ္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ တိရစာၦန္ မ်ားတြင္ အပူေငြ႕လိုသည္မွာပိုမိုထင္ရွားျပီး၊ အစာသည္သတၱဝါတို႔ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိ ေစရန္ဖန္တီးေပးသည္။

ထိုအပူအတြက္ လူတို႔သည္ ဒုကၡအမ်ားၾကီးေရာက္ရပံုကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မွာ Food and Shelter ဆိုသည့္အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အိပ္ရန္အိပ္ရာႏွင့္ အက်ႌအတြက္ပူရသည္။ ငွက္မ်ားကိုၾကည့္လ်င္ သူတို႔၏ အသိုက္မ်ားႏွင့္ အသိုက္ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေစရန္စီမံရျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕အရပ္ ေဒသမ်ားတြင္ ေနေရာင္ျခည္သည္လိုအပ္ေသာ အပူကိုေပးသည္။ ထိုေနေရာင္ျခည္ကပင္ အပူဓါတ္ႏွင့္အသီး အရြက္ မ်ားကိုေႏြးေထြးေစျပီး လူကိုစားစရာစီစဥ္ႏိုင္သည္။

ထိုသို႔လူကိုသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစရန္စီစဥ္ေပးေသာအရာမ်ားသည္ လူ႔ဘဝအတြက္မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည္သာမဟုတ္ ေသး၊ လူကိုအပိုအလုပ္မ်ားျဖင့္ ရႈတ္ေထြးေစသည္။ အတိုင္းအတာကို မသိဘဲ ထိုအရာမ်ား၏ေနာက္သို႔လိုက္ရင္း လူ႔ဘဝ ကိုတိုးတတ္ေအာင္ျပဳလုပ္ေရး၌ အဟန္႔အတားျဖစ္ေစတတ္သည္။ ထို႔အယူအဆေၾကာင့္ ဟိႏၵဴမ်ား၊ ပါရွန္မ်ား၊ ဂရိ ေတြးေခၚ ပညာရွင္မ်ားသည္ လူတို႔၏အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကိုပယ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔သည္ဘဝအတြင္ မရွိလ်င္မျဖစ္ အရာမ်ား ႏွင့္သာခ်ိဳးျခံစြာေနခဲ့ၾကသည္။ အျပင္အေနဆင္းရဲေသာ္လည္း စိတ္တြင္းက ျဖစ္ေနေသာအရာမွာမေဖၚျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုခ်မ္းသာၾကသည္။

လူသည္သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ျပီးေႏြးသြားသည္ႏွင့္ ဘာေတြဆက္လက္လိုအပ္ပါေသးသနည္း၊ ေသခ်ာသည္မွာပိုျပီး ေႏြးေသာအရာကိုသံုးခ်င္လာသည္။ အစားအစာကို ပို၍ပို၍ေကာင္းေသာ အစားအစာ ျဖစ္ေစလိုသည္။ ပိုမို၍ၾကီးမားေသာ ပိုမို၍ျပည့္စံုေသာ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းမ်ားကို ရွာေဖြလာသည္။ ပို၍ေကာင္းေသာ ပို၍ျပည့္စံုေသာ အဝတ္အစားေတြကို ဝတ္ခ်င္လာသည္။

တေယာက္ထည္းေနရျဖင္း၏ အက်ိဳးက်းဇူးအျဖစ္ သူသည္ညေနခင္းတခုကိုေဖာ္ျပရာတြင္ သူ႔တကိုယ္လံုးၾကည္ႏူးမႈမ်ားျဖင့္ လႊမ္းျခံဳေနျပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ရွိ အေပါက္ကေလး မ်ားမွ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ စီးဝင္လွ်က္ရွိသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ေရကန္ၾကီး၏ နေဘးမွေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲကေလးမ်ားကိုျမင္ရသည္။ သူသည္သဘာဝၾကီး၏ အစိတ္အပိုင္းတခုအျဖစ္ၾကည္လင္ေသာ ခံစားမႈတခုကို စံစားရသည္။ တိမ္ထူထပ္ျပီး ေလႏုေအးကေလးတိုက္ေနေသာ္လည္း မည္သည့္အရာကမွ သူတို႔စိတ္ လႈပ္ရွားသြားေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါ၊ ကန္၏ျငိမ္းေအးလွေသာပါတ္ဝန္းက်င္က သူ႔ကိုပိုမိုေအးခ်မ္းျငိမ္သက္ေစျပီး သူ႔ရင္ ထဲဝယ္ကန္ေရျပင္၏လိႈင္းကေလးမ်ားကသူ႔ရင္ကိုလိႈင္းထပ်က္စီးေစသည္မဟုတ္ပါ၊ ေျမေခြး၊ ေတာဝက္၊ ယုန္စေသာ သတၱဝါ ကေလးမ်ား လြတ္လပ္ စြာေျပးလႊားေနၾကသည္။ ေၾကာက္ရႊံ႕စရာမလို၊ သူတို႔သည္ သဘာဝၾကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။

သူ႔ဘဝသည္အရာရာျပည့္စံုၾကြယ္ဝ၍ေန၏၊ သူ႔မွာကိုယ္ပိုင္ေနမင္း၊ လမင္းႏွင့္ၾကယ္တာရာမ်ားရွိ၏၊ သူပိုင္ေသာစၾကၤာဝဠာ မွာအျခားလူမ်ားႏွင့္ဘာမွ်မထူး၊ အျပင္လူ၏အကူအညီမလိုဘဲရပ္တည္ႏိုင္သည္။ လူတို႔အတြက္ ဧခ်မ္းတည္ျငီမ္မႈကို သဘာဝ (Nature) ပစၥည္းမ်ားတြင္ေတြ႔ရ၏၊ သဘာဝပစၥည္းမ်ားသည္ အျမဲတန္းမေျပာင္းလဲေသာ တည္ျငိမ္ေသာအေတြ႔ အထိ ကိုျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။ တခါတရံလူကိုမုန္းတီးသူမ်ား၊ လူျဖစ္ရျခင္းကိုမုန္းတီးသူမ်ား ကိုပင္သဘာဝၾကီးကဧခ်မ္း တည္ျငိမ္မႈကိုေပးႏိုင္ပါသည္။

သူ႔အတြက္စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ဘြယ္အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မ်ားမွာမိုးၾကီးသည္းထန္စြာရြာသြန္းသျဖင့္ အျပင္ကိုမထြက္ႏိုင္ဘဲ အိမ္ တြင္းမွာသာေနရေသာအခ်ိန္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ တခါတရံ တညေနခင္းျဖစ္ေစ တခါအရံ ေနမြန္းမတည့္မွီ အခ်ိန္မ်ားမွ အစ ျပဳ၍ျဖစ္ေစ၊ တေနကုန္ အိမ္တြင္းမွာသာေနရ၏၊ မိုးေရစက္မ်ားကလည္း တဆက္တည္းတေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနၾကသည္။ သူသည္ ေတြးခ်င္ရာေတြး ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူအေတြးမ်ားမွာ ေတာင္ေအာက္ေရာက္လိုက္၊ ေတာင္ေပၚေရာက္လိုက္၊ အေတြး ပါတ္ခ်ာရမ္းေနတတ္သည္။

“ကြ်န္ေတာ္ဟာ တေယာက္ထဲေနတဲ့အက်င့္ကိုရခဲ့ပါတယ္၊ တေယာက္ထဲေနရတယ္ဆိုတာထက္ေကာင္းတဲ့မိတ္ေဆြမရွိပါ ေတာ့ပါဘူး” ဟူ၍ေျပာခဲ့သည္။ “တဦးထည္းေနတဲ့အက်င့္ဟာေကာင္းပါတယ္၊ လူေတြၾကားမွာအလုပ္လုပ္ေနလဲ ကိုယ္စိတ္ ကူး နဲ႔ကိုယ္ေနတတ္ရင္ရပါတယ္၊ လယ္သမားၾကီးကြင္းျပင္ထံမွာ တေယာက္ထည္းအလုပ္လုပ္ေနရင္လဲ တေယာက္ထဲ လုပ္ေနတာဘဲ၊ တျခားလူေတြနဲ႔ လုပ္ေနရင္လဲ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ဘဲ “ ဟုဆိုသည္။

တစ္ဦးတည္းေနျခင္းကို ခ်ီးခ်ီးပပေျပာဆိုခဲ့ေသာေနာက္တဦးရွိပါေသးသည္။ အိႏၵိယမွကဗ်ာဆရာၾကီး ရာဘင္ျဒာနတ္တဂုိး (Rabindranath Tagore) ျဖစ္၏၊ သူသည္အသက္ ၂၅ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဂဂၤါျမစ္လမ္းအနီးမွ Boat house တခုတြင္ တဦး တည္းေနခဲ့ဘူးသည္။ သူ႔တြင္မိတ္ေဆြဆို၍ ဟိမဝႏ ၱာေတာအုပ္မွ ပ်ံသန္းလာေသာ Wild duck မ်ားသာရွိသည္ဟုေရးခဲ့၏၊ “ကြၽႏု္ပ္သည္ေလဟာျပင္က်ယ္၌ ေနေရာင္ျခည္နဲ့အတူ ပိုလ်ံစီးက်လာေသာ ဝိုင္အရက္ကို ေသာက္ရသလို” ျဖစ္ေနခဲ့၏ “ျမစ္ၾကီး၏တီးတိုးေျပာသံမွာ သဘာဝၾကီး၏လွ်ိဳဝွက္ခ်က္ မ်ားကို တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳးမရုိးရေအာင္ေျပာၾကားေနသလို” ျဖစ္ေန ေတာ့သည္။

တဦးတည္းေနရျခင္း ေၾကာင့္ အေဖၚျဖစ္သူကဖန္တီးမည့္ ျပႆနာမွန္သမွ်မွာ ပေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ကိစၥတခုအတြက္ မည္သူကိုမွ်ေဝဖန္ ေနစရာမလို မိမိကိစၥကိုမိမိ ဖါသာေျဖရွင္းရသည္။ ဘဝ၏ျပႆနာမ်ားမွာ သိသိသာသာၾကီး အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေလွ်ာ့က်သြားပါသည္။

(၂)
သိပၸံေခတ္တြင္ လူတို႔၏ဦးတည္ခ်က္မွာ အနာဂါတ္၏သားေကာင္းမ်ားကိုေရြးခ်ယ္ရန္အတြက္ ပါတ္ဝန္းက်င္အလိုက်ေပါင္း သင္းေနထိုင္တတ္သူမ်ားကိုေရြးထုတ္ေပးရန္ပင္ျဖစ္သည္။ လူေလာကပတ္ဝန္းက်င္တြင္ေအာင္ျမင္မႈရႏိုင္ေရးအတြက္ လူ သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္တတ္ေစရန္အေရးၾကီးသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပါတ္ဝန္းက်င္ကို အဆက္ျဖတ္ေစ ရန္ေျပာ ေနျခင္းမွာေခတ္ကိုေနာက္ျပန္ဆြဲေနသလိုျဖစ္ေနေပသည္။ ပညာရွိၾကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္ကေျပာဖူးသည္မွာ “လူေတြရဲ့ တန္ဘိုးဆို တဲ့အရာဟာ မိဘမဲ့ကေလးလို အထီးက်န္ျဖစ္မေနရဘူး၊ အသိမိတ္ေဆြေတြ ဟာရွိကိုရွိရမယ္” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျခင္းမတူျခားနားပံုကိုသတိျပဳရမည္။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားေတာ္မ်ားတြင္ လူသည္တရားကိုသာ စူးစိုက္၍ အလုပ္လုပ္ေတာ့မည္ဆုိပါလ်င္ လူတို႔ ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ေသာ အရာဆယ္မ်ိဳးကို ပယ္ေရွာင္ရမည္။ ထိုအရာမ်ားကို ပလိေဗာဓဟုဆိုျပီး ဆယ္မ်ိဳးေဟာ ၾကားခဲ့ သည္။၊ အာဝါသပလိေဗာဓ သည္ ေက်ာင္းေနရာအရိပ္အာဝါသအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ရျခင္း၊ ကုလပလိေဗာဓ သည္ အလုပ္ အေကြၽးအေစအပါး၊ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမအတြက္ ပူပန္ရျခင္း၊ လာဘပလိေဗာဓ၊ ဂဏပလိေဗာဓ၊ ကပၸပလိေဗာဓ အစရွိ သျဖင့္ ဆယ္ပါးမွ် ေရြးထုတ္ျပခဲ့၏။

ထိုဆယ္ပါးကိုၾကည့္ပါလ်င္ လူသည္ အပူဓါတ္ လိုသည္။ ထိုအပူဓါတ္ကို ပို၍ေကာင္းေအာင္၊ ပို၍ျပည့္စံုေအာင္ ရွာေဖြသူလို ျဖစ္ေနသည္။ ထိုမလိုလားအပ္ေသာတရားမ်ားကို ပယ္သတ္ရန္နည္းမွာ မလိုဘူးဟူ၍သေဘာေပါက္ ရန္ပင္ျဖစ္ ပါသည္။ လူတြင္ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိေသာ အပူအေငြ႔ဓါတ္ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္ တနည္းဆိုေသာ္ ဝမ္းမီးျငိမ္းျပီဆိုပါက အသက္ရွင္ ေနထိုင္ ဖို႔သည္ မပူပင္ရေတာ့ေပ၊ ဤသို႔ဆိုလ်င္ စိတ္သည္ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ျပီး တရားဘာဝနာကို အားထုတ္ႏိုင္မည္ျဖစ္၏။

လူတို႔၏အမ်ိဳးအႏြယ္၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္း၊ မိတ္ေဆြဆိုသည္မွာ အပိုသက္သက္သာျဖစ္ေတာ့သည္။ သဘာဝၾကီး ကဖန္တီးေပးေသာ လူ႔ေလာက၌ ထိုပါတ္ဝန္းက်င္သည္ မလိုအပ္ေပ၊ ထိုပါတ္ဝန္းက်င္မွ ဖယ္ခြာ၍သာတရားအားထုတ္ ပါ ဟုဆိုလိုသည္။

တရားကိုဆက္တိုက္မထိုင္ႏိုင္ဘဲ တနည္းမဟုတ္တနည္း ျဖတ္လိုက္ရျခင္းမွာ ထိုပလိေဗာဓတရားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ ပလိေဗာဓကပယ္သတ္ရန္မွာ မစၥတာသူရူးေျပာသကဲ့သို႔ လူ႔ဘဝတြင္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္သာ ျဖစ္ပါ သည္။ 
       
ကိုသန္းလြင္