ေမာင္ေမာင္စုိး ● အသစ္ျမင္ ျမန္မာျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး - အပုိင္း (၈)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● အသစ္ျမင္ ျမန္မာျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး - အပုိင္း (၈)
(ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္သုံးသပ္ခ်က္)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၇


● ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္နဲ႔ အသားက် ေနသည့္စဥ္းစားမႈမ်ား
မိမိတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ျဖတ္သန္းရသည့္ ဘဝတေလ်ာက္ ေန႔စဥ္ေနထိုင္မႈ ဘဝမွစ၍ မွန္တမ္းက်သည့္စဥ္းစားမႈမ်ား အသားက် ေနသည့္စဥ္းစားမႈမ်ားႏွင့္ ျဖတ္သန္းလာခ့ဲ ေျဖရွင္းလာခ့ဲၾကသည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ျပႆနာတခုခုကို ေျဖရွင္းတိုင္း အသားက်ေနသည့္စဥ္စားမႈမ်ားမွ ကင္းလြတ္ရန္ခက္ခဲေပသည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္း လူတုိ႔၏အသားက်ေနေသာ စဥ္းစား မႈမ်ားကို ေျပာင္းလဲပစ္ရန္လိုသည္ဟု ဆိုၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားၾကရန္ ခက္ခဲၾကေပသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ပထမဆံုးေတြ႕ရွိရေသာ အသားက်ေနသည့္ စဥ္းစားမႈတခုမွာ မိမိလိုခ်င္သည့္ နိုင္ငံေရးရည္မွန္း ခ်က္ေပါက္ေျမာက္ေစရန္တဖက္အား ဖိအားေပးျခင္းျဖစ္သည္ အစိုးရႏွင့္တပ္မေတာ္ဖက္လည္း လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ ၇၀ ျပည္ တြင္းစစ္စကတည္းက မိမိ၏နိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ေစရန္ စစ္ေရးအရ ဖိအားေပးလာခဲ့သည္။ တဖက္အဖြဲ႕ အစည္းမ်ား ၿဖိဳခြင္းအားနည္းေစၿပီး မိမိရည္မွန္းခ်က္ေပါက္ေျမာက္ေစသည္။ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း အေတြ႕အၾကံဳ မ်ားအရ ပုန္ကန္ေနသူ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားအား တဖြဲ႕ခ်င္းခြဲ၍ စစ္ေရးဖိအားေပးခ့ဲသည္။ ဤနည္းလမ္းျဖင့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ အခ်ဳိ႕ ပ်က္သြားသည္။ အခ်ဳိ႕ကို ပသစ BGF စသည္ျဖင့္ မိမိလက္ေအာက္ခံအျဖစ္သိမ္းသြင္းနိုင္ခ့ဲသည္။ အခ်ဳိ႕ကို အင္အား ခ်ိနဲ႔ေစၿပီး မိမိနိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေထာက္ခံေစနိုင္ခ့ဲသည္။

ထို႔အတူ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္ကလည္း လက္နက္ကိုင္အင္အားကိုႀကီးထြားေအာင္တည္ေဆာက္ျခင္း၊ စိုးမိုးနိုင္သည့္ နယ္ ေျမတိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ စစ္ေရးအရထိုးႏွက္ျခင္း၊ လူထုအားစည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းျခင္းျဖင့္ ျပန္လည္ဖိအားေပးကာ မိမိနိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ့ဲၾကသည္။ ဤသည္တုိ႔မွာ ျပည္တြင္းစစ္ ႏွစ္ ၇၀ လုံး အသားက်လာသည့္ စဥ္းစားမႈႏွင့္လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားျဖစ္သည္။

လက္ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္လည္း ထိုအသားက်ေနေသာ စဥ္းစားမႈမ်ားမွလာသည့္ အင္အားသုံးဖိအားေပးသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကိုေတြ႕ျမင္ရဆဲျဖစ္သည္။ လက္ရွိၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ထိုအသားက်ေနခ့ဲသည့္စဥ္းစားမႈ မ်ား မွ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားရန္လိုအပ္သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႏွင့္ ရွိေသာျပႆနာမ်ား အခ်က္အလက္ျပည့္ျပည့္စုံစုံႏွင့္ ခ် ျပေဆြး ေႏြးၿပီး အတူတကြ အေျဖရွာၾကသည့္နည္းလမ္းျဖင့္ စဥ္းစားလုပ္ကိုင္ရန္လိုသည္။

အင္အားသုံးဖိအားေပးသည္ဆိုရာ၌ လူအင္အား စစ္လက္နက္ယႏၲရားပိုမိုေတာင့္တင္းသူက ပိုမိုဖိအားေပးႏိုင္သည္ျဖစ္သည္။ အင္အားပိုႀကီးသူကသေဘာထား ပိုႀကီးျပရန္လိုအပ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမႈသည္ အကန္႔အသတ္မရွိေတာ့ မဟုတ္။ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ရွိသည္ဆိုသည္ကား ျငင္းပယ္စရာမရွိေပ။ ထိုအခ်ိန္အကန္႔အသတ္လြန္၍ ေဆြးေႏြးမႈ မေအာင္ျမင္ပါက ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ၾကမည္မွာ ေရွာင္လႊဲ၍ ရမည္မဟုတ္ေပ။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ လက္ရွိၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးသည့္ကာလကို စဥ္းစားပုံေျပာင္း၍ အျပည့္အဝ လုပ္ၾကည့္ၾကရန္လိုသည္။ မိမိအျမင္အရဆိုေသာ္ အနည္းဆံုး ၃ ႏွစ္ခန္႔အပစ္အခတ္ရပ္၍ စားပြဲဝိုင္းေပၚတြင္ ေဆြးေႏြးၾကပါက အေျဖတခု ထြက္နိုင္ေကာင္းသည္။ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးမလိုပါ။ ၃ ႏွစ္ခန္႔ တျပည္လုံး အပစ္ရပ္ၿပီး (ဝါ) အင္အားသုံးဖိအားေပးသည့္စဥ္းစားမႈကိုေျပာင္းလဲၿပီး ပြင့္လင္းစြာညိႇႏႈိင္း အေျဖရွာသည့္နည္းလမ္းကို ေျပာင္းလဲၾကည့္ရန္လိုပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ႏွစ္ ၇၀ တြင္ ၃ ႏွစ္ခန္႔ အတိုက္အခိုက္ရပ္ျခင္းသည္ မမ်ားလြန္းသည့္ ေတာင္း ဆိုမႈသာျဖစ္ပါသည္။ ထို ၃ ႏွစ္အတြင္း အေျဖမရဘူးဆိုပါက ျပန္တိုက္ၾကမည္ဆိုသည္ကေတာ့ ေရွာင္လႊဲ၍ ရသည့္ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ မည္သုိ႔ဆိုေစ ၃ ႏွစ္ခန္႔ေတာ့ အသားက်ေနသည့္ စဥ္စားမႈမွ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားၾကည့္ၾကရန္ လိုပါသည္။

ဒုတိယ အသားက်ေနသည့္စဥ္းစားမႈ မွာ သက္ဆိုင္ရာနိုင္ငံေရးအုပ္စုမ်ား၏ စဥ္းစားမႈမ်ားမွလာသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ လက္ရွိ နိုင္ငံေရးအျမင္မ်ားအရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ပါဝင္ေနၾကသည့္ အုပ္စုႀကီး ၃ စု၏ စဥ္းစားမႈမ်ားမွာ မတူညီၾကပါ။ NLD ႏွွင့္ သူ႔အားေထာက္ခံသူမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္သြားမွရ မည္ဟူသည့္ စဥ္းစားမႈဘက္က စဥ္းစားသည္။ တပ္မေတာ္ႏွင့္သူအားေထာက္ခံသူမ်ားက ျပည္ေထာင္စုႀကီးမၿပိဳကြဲေရး အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးအတြက္ တပ္မေတာ္အခန္းက႑ကို ထည့္သြင္းေရးဆြဲထားသည့္ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒအား ရပ္ခံကာကြယ္ေရးဘက္က စဥ္းစားသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာကို ၂၀၀၈ ေဘာင္အတြင္းက ေျဖရွင္းရန္ စဥ္းစားသည္။တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ား တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အမ်ားစုက တိုင္းရင္းသားတုိ႔၏ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို အသိ အမွတ္ျပဳေရးဆြဲထားသည့္ အေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ျဖင့္ အစားထိုးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာကို စဥ္းစားသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ပါဝင္ေနသည့္ အုပ္စုႀကီး ၃ စု၏ အေျခခံစဥ္းစားမႈမ်ား ကြဲျပားေနသည္။ ထိုကြဲျပားမႈမ်ားကို အသိမွတ္ျပဳ၍ အားလုံးေျပာင္းလဲစဥ္းစားႏိုင္မွသာ အေျဖထြက္နိုင္ေပမည္။

လက္ရွိ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ၂၀၀၈ ေျခဥအား ေဘးဖယ္ထားၿပီး နိုင္ငံေရးမူေဘာင္မ်ား သတ္မွတ္ေဆြးေႏြးေနသည္မွာ ထြက္ေပါက္ေတြ႕နိုင္သည့္လမ္းစဟုဆိုနိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အဆံုးသတ္တြင္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ေရွာင္လြဲ၍ မရနိုင္ေပ။ ျမန္မာျပည္နိုင္ငံေရးျပႆနာကို မည္သုိ႔ေျဖရွင္းမွ မွန္ကန္နိုင္မည္ဆိုသည္ကို ေရွ႕႐ႈသည့္ စဥ္းစားမႈမ်ဳိးႏွင့္သြားမွသာ အားလုံး လက္ခံႏိုင္သည့္ အေျဖရနိုင္ေပမည္။ သုိ႔မဟုတ္ဘဲ မိမိတုိ႔အေျခခံသည့္ စဥ္းစားမႈမ်ဳိး၌သာ အေျခခံရပ္ခံေနၾကမည္ ဆိုလ်င္ ညိွႏႈိင္းအေျဖထြက္ရန္ ခဲယင္းေပလိမ့္မည္။ ယခင္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံ၌လည္း တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕မ်ားတက္ေရာက္ေဆြး ေႏြးခ့ဲၾကဖူးသည္။ နအဖ၏ အေျခခံမူ၁၀၄ ခ်က္ကို ျပင္ဆင္နိုင္ျခင္းမရွိခ့ဲ။ ထိုအေျခခံမူမ်ားေပၚမွ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ေပၚလာၿပီး ယေန႔တိုင္ ျမန္မာျပည္သည္ အေျခခံအုပ္စုႀကီး ၃ ခုၾကားတြင္ နိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းျဖစ္ေပၚေနဆဲျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ားစုလက္သင့္ခံႏိုင္သည့္အေျဖထြက္ဖို႔ အသားက်ေနသည့္စဥ္းစားမႈမ်ားကို ေျပာင္းလဲရန္ လိုအပ္သည္။

တတိယအခ်က္မွာ လက္ရွိၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာအား မည္သုိ႔ စဥ္းစားေျဖရွင္းမည္နည္းဟု ဆိုရပါမည္။ အေျခခံစဥ္းစားနည္း ႏွစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ တခုမွာ တည္ျငိမ္ေသာ နိုင္ငံေတာ္တခုအား မည္သုိ႔တည္ေဆာက္မည္နည္းဟု စဥ္းစားျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္စဥ္းစားနည္းတခုမွာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ တိုင္းရင္းသားျပႆနာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ ဖြဲ႕ျပႆနာ ေျဖရွင္းရန္စဥ္းစားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္းစား ၂ ခုအနက္ပထမစဥ္းစားမႈ မွာ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ စဥ္းစားမႈမွာ အသားက်ေနေသာစဥ္းစားမႈဟု ဆိုရပါမည္။ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားၾကရန္ လိုအပ္ပါမည္။

စတုတၳအခ်က္မွာ တိုင္းရင္းသားမ်ားဘက္က အသားက်ေနေသာ စဥ္းစားမႈတခုျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး ကိုယ္ ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ဖက္ဒရယ္မူတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္မွ တင္ျပေတာင္းဆိုရာတြင္အလြန္အကြၽံ တင္ျပေတာင္း ဆိုေလ့ရွိသည္။ ဤသုိ႔ေတာင္းဆိုၾကျခင္းသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ေနခ့ဲရၿပီး တိုင္းရင္းသားတုိ႔၏ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာႏွင့္ အခြင့္အေရး ဆံုး႐ႈံးရသည့္အေပၚမွလည္း အေျခခံသည္။ ေနာက္တဖက္အရဆိုလ်င္ တိုင္းင္းသားအခြင့္အေရးေတာင္းဆိုရာတြင္ တက်ပ္ဖိုးေတာင္းမွ ဆယ္ျပားဖိုးေလာက္ရတာဟူသည့္ စဥ္းစားခ်က္ကလာၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားတုိ႔ ရသင့္ရထိုက္ေသာအခြင့္အေရးကို ထိုက္သင့္သည့္ေတာင္ဆိုမႈမ်ားသုိ႔ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားရန္ လိုအပ္သည္။ ဤသုိ႔မ်ွတသည့္ ရသင့္ရထိုက္သည့္ေတာင္းဆိုမႈ ျဖစ္သည္ကို တိုင္းရင္းသားမ်ားကို သာမက ဗမာမ်ားကိုေရာ နိုင္ငံတကာကိုေရာ ျပသရန္လိုအပ္ပါသည္။ ဤသုိ႔ေျပာင္းလဲစဥ္းစားမွသာအမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈ ကို ရယူနိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ပဥၥမအခ်က္မွာ တိုင္းရင္းသားျပႆနာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား ျပႆနာကို စစ္အင္အားႏွင့္ ေျဖရွင္းခ့ဲၾကစဥ္က တိုင္းရင္းသားမ်ားအားခြဲျခား၍ ရင္ဆိုင္ရန္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားဘက္က ေဆာင္ရြက္ခ့ဲသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ တဖက္ကလည္း ျပည္နယ္မ်ားအတြင္းရွိ မတူေသာ လူမ်ဳိးမ်ားအၾကား သေႏၶတည္ေနခ့ဲေသာ ပဋိပကၡမ်ားလည္းရွိၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုလ်င္ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ကခ်င္ႏွင့္ ရွမ္းနီၾကား၊ ကခ်င္အတြင္း ဂ်င္းေဖါႏွင့္ ရဝမ္ၾကား၊ ဂ်င္းေဖါႏွွင့္လီဆူးၾကား မတူကြဲျပား မႈမ်ားရွိရာ ထိုအခ်က္မ်ားေပၚ အေျခခံေပၚမွတဖက္ႏွင့္ တဖက္ကို တည္၍ ရင္ဆိုင္ကာ အင္အားမွ်ေခ်ျပဳ၍ ေျဖရွင္းခ့ဲၾကသည္။ ထုိ႔အတူ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္း ရွမ္းႏွင့္ ကခ်င္ၾကား၊ ရွမ္းႏွင့္တအာင္းပေလာင္ၾကား၊ ရွမ္းႏွင့္ပအို႔ဝ္ၾကား၊ ရွမ္းႏွင့္ ဝ ၾကား စသျဖင့္ ပဋိပကၡေလးမ်ား ရွိေနရာ ထိုပဋိပကၡမ်ားကို အသုံးျပဳ၍ တဖက္ႏွင့္တဖက္ ျပန္လည္ရင္ဆိုင္ေစကာ အင္အားမ်ွေျချပဳ ခ့ဲၾကသည္။ အျခားျပည္နယ္မ်ား တြင္လည္းဤသုိ႔ပင္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္းစားနည္းႏွင့္ လုပ္ေဆာင္နည္းမ်ားသည္ ျပည္ တြင္း စစ္ ႏွစ္ ၇၀ အတြင္း အသားက်ခ့ဲေနခ့ဲသည့္ စဥ္းစားလုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ျဖစ္သည္။

လက္ရွိကာလ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္မည္ဆိုပါက အဆိုပါအသားက်ေနေသာ စဥ္းစားလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ရန္လိုသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္အတူ တိုင္းရင္းသားမ်ားၾကား စည္းလုံးညီညြတ္မႈ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ အျပန္အလွန္ အသိမွတ္ျပဳမႈ လိုအပ္ပါမည္။ တိုင္းရင္းသားတိုင္း လိုအပ္သည့္ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးရရွိေရးအတြက္ အျပန္အလွန္စဥ္းစားေပးရန္လိုအပ္ပါမည္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေရာယွက္ေနသည့္ ေနရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ထူးျခားခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစား၍ ေျဖရွင္းၾကရန္လိုအပ္ပါမည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ညီညြတ္ေရးအေျခခံေပၚမွ တည္ေဆာက္၍ရသည္ ဆိုသည့္ဖက္မွ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားရန္လိုအပ္ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားအား ခြဲျခားရင္ဆိုင္ေစသည့္ စဥ္းစားမႈကိုလည္း ေျပာင္းလဲပစ္ရန္ လိုပါမည္။

ဆဌမအခ်က္အားဆိုရလ်င္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အစိုးရတာဝန္ စယူခ့ဲစဥ္က ေျပာၾကားခ့ဲသည့္ ကိုယ္ကဘာေပးမလဲ ဆိုတာက အရင္အစျပဳပါဆိုသည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ ယင္းအခ်က္သည္လည္း အသားက်ေနသည့္ စဥ္းစားမႈ မွေျပာင္းလဲ စဥ္းစားရန္ လႈံ႕ေဆာ္ခ့ဲသည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တိုင္းရင္းသားမ်ားဘက္ကလည္း ထိုအခ်က္ကို လက္ခံရန္အသင့္ မျဖစ္ခ့ဲေပ။ သူတုိ႔၏ အေျခအေနေပၚမူတည္၍ တိုင္းရင္းသားေတြမွာ ဘာမွေပးစရာမရွိေတာ့။ ျပည္မအစိုးရက အကုန္ယူထား သည္ဟူသည့္ဘက္က တုန္႔ျပန္ၾက သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ထုိ႔အတူ အစိုးရႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မရွင္ကလည္း ကိုယ္ကဘာကို စေပးမည္ဆိုသည္မွာလည္း လက္ေတြ႕တြင္ ပ်က္ကြက္ ခ့ဲသည္။ ပထမဥပမာအေနႏွင့္ ဆိုရလ်င္ NDAA မိုင္းလားအဖြဲ႕သည္ NCA မထိုးဟု ျငင္းဆန္ထားေသာ္လည္း ျပည္မအစိုးရႏွင့္ အဆင္ေျပလိုသည့္ ဆႏၵရွိသည္ကို ေတြ႕နိုင္သည္။ ပထမအၾကိမ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံတြင္ အင္ျပည့္အားျပည့္တက္ ေရာက္ၿပီး ေဖၚျပခ့ဲသည္။ NDAA မိုင္းလားအေနႏွင့္ အစိုးရႏွင့္ေျပလည္လိုသည့္ အေၾကာင္းအခ်က္တခုရွိသည္။ ၎တုိ႔ ေဒသတြင္းတြင္ ၆၀ MW ထြက္ရွိသည့္ ေရအားလ်ပ္စစ္စက္ရံုတခုေဆာက္လုပ္ထားရာ ၎တုိ႔ေဒသသုံးထက္မ်ားစြာပိုလ်ံသည္ျဖစ္ရာ MW ၄၀ မွ ၅၀ ၾကားအား အစိုးရထိမ္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ရွိ က်ဳိင္းတံုတာခ်ီလိတ္ေဒသသုိ႔ ေရာင္းခ်လိုသည္။ အစိုးရ ဝန္ႀကီးဌာနသုိ႔လည္း တရားဝင္တင္ျပထားသည္။

သုိ႔ေသာ္ ယေန႔တိုင္အေကာင္အထည္မေပၚေသးေပ။ ၂၀၁၆ အတြင္း UWSA တပ္မ်ား မိုင္းလားသုိ႔ဝင္ေရာက္လာမႈေၾကာင့္ က်ဳိင္းတံုမွ မိုင္းလားသုိ႔သြားသည့္ တာပင္းဂိတ္အားပိတ္လိုက္ရာ ပို၍ အလွမ္းေဝးသြားခ့ဲသည္။ NDAA မိုင္းလားရွိ ေရအား လွ်ပ္စစ္စက္ရံုမွ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားဝယ္ယူၿပီး မိမိဘက္သုိ႔ ဆြဲကပ္ရမည့္အစား တဖက္သုိ႔တြန္းပို႔သက့ဲသုိ႔ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ဤေန ရာတြင္ ေတြ႕ရသည့္ စဥ္းစားမႈမွာ သေဘာတူညီခ်က္ရမွ အခြင့္အေရးေပးမည္ဆိုသည့္ စဥ္းစားခ်က္ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ အခြင့္အလမ္းအရင္ေပး၍ သေဘာတူညီခ်က္ရေအာင္လုပ္သည့္ စဥ္းစားမႈ မဟုတ္ေခ်။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသည့္ ကိုယ္ကဘာေပးမလဲဆိုသည္က အရင္စသည့္ စဥ္းစားမႈမဟုတ္ေပ။

ဒုတိယဥပမာျပရလ်င္ ဒုတိယအႀကိမ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံတြင္ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ညီလာခံတြင္ ျပည္နယ္ဖြဲ႕စည္းပုံဥပေဒေရးဆြဲမည္ဟုေၾကညာထားခ့ဲေသာ္လည္း ေရးဆြဲႏိုင္ခ့ဲျခင္းမရွိေပ။ အေၾကာင္းမွာ ခြဲထြက္ျခင္းမျပဳပါဟု တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕မ်ားဖက္မွ ကတိကဝတ္ျပဳမွ ျပည္နယ္ဖြဲ႕စည္းပုံေရးကို ခြင့္ျပဳမည္ဟုဆိုျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္လည္း ေတြ႕ရွိရ သည္မွာ အစိုးရဖက္က ျပည္နယ္ဖြဲ႕စည္းပုံေရးဆြဲေရးကို အရင္ေပးျခင္းမဟုတ္ေပ။ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕မ်ားဖက္မွ ကတိ ကဝတ္ကို အရင္ေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဤေနရာတြင္ ကိုယ္ဖက္က ဘာအရင္စေပးမလဲဆိုသည္ကို အစိုးရ ဘက္က အရင္ေဖၚျပနိုင္ျခင္းမရွိေပ။ အသားက်ေနေသာစဥ္းစားမႈမ်ားကို ေျပာင္းလဲရန္ လက္ေတြ႕တြင္ခက္ခဲသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။

ထိုသုိ႔ အသားက်ေနသည့္ စဥ္းစားမႈမ်ားထဲတြင္ ေျပာင္းလဲ၍ မရနိုင္ၾကသည့္ စဥ္းစားမႈမ်ဳိးကို ဖက္အားလုံးတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ဤသည္မွာ မိမိအဖြဲ႕အစည္းအား ထိပါးမႈမခံသည့္ မိမိအဖြဲ႕အင္အားခ်ိနဲ႔သည္ကို လက္မခံႏိုင္ၾကသည့္ စဥ္းစားမႈျဖစ္သည္။ မိမိ၏နိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ မိမိအဖြဲ႕အစည္း အင္အားေတာင့္တင္းခိုင္မာေအာင္ျပဳလုပ္ရန္လိုသည္ဟူသည့္ စဥ္းစားမႈမွာ အသားက်ရံုသာမက အရိုးစြဲေနေသာ စဥ္းစားမႈဟု ဆိုနိုင္ပါသည္။ ဤသုိ႔အေျခအေနမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေသာတိုင္းရင္းသားအားလုံး တန္းတူညီမွ်မႈႏွင့္ ဖက္ဒရယ္အခြင့္အေရးမ်ားရရွိေသာ နိုင္ငံတခုတည္ ေဆာက္ရန္ဆိုသည့္ဘက္မွ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားရန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ပါဝင္သည့္ ဖက္အားလုံးအတြက္ ခက္ခဲေန ဆဲျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အသားက်ေနေသာ စဥ္းစားမႈမ်ားမွ ခြဲထြက္ၿပီး ေျပာင္းလဲစဥ္စား နိုင္ေရးသည္ ၾကည့္ျမင္မႈပိုင္းအရ အေျခခံက်သည္ဟု သုံးသပ္ရပါသည္။ ထုိ႔အတူ လက္ေတြ႕တြင္ ေျပာင္း လဲရန္မလြယ္ကူၾကသည့္ အသားက်ေနေသာ စဥ္းစားမႈမ်ားမွ ေပၚထြက္လာသည့္ အက်ဳိးဆက္မ်ားကို ထည့္သြင္းတြက္ ခ်က္ထားရန္လည္း လိုေပလိမ့္မည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး

Comments