ဒီလူည ● ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ၿမိဳ႕

 ဒီလူည ● ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ၿမိဳ႕
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၇

 ( ၁ )
က်ေနာ္ဘာလို႔မ်ား ဒီအခ်ိန္ဆို ဒီေနရာကိုမွေရြးထိုင္မိရတာလဲ။ တအိမ္လံုးမွာက်ေနာ္တေယာက္တည္း။ ႀကိုက္တဲ့ေနရာမွာထိုင္လို႔ရေပမယ့္ က်ေနာ္ဒီေနရာကိုဘာလို႔ေရြးမိသြားလဲမသိဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္ဒီေနရာမွာထိုင္ျပီဆို အလင္းေရာင္ကေဖ်ာ့လာျပီ။ အေမွာင္စဝင္လာတဲ့အေနအထားမ်ဳိး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာက်ေနာ္တေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခါမ်ဳိး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုအေမွာင္ဝင္စအခ်ိန္မ်ဳိးမွာပဲက်ေနာ္ဟာ ဒီေနရာမွာထိုင္ေနမိရက္သားျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။

အဲ့လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီေနရာကေနျပီး က်ေနာ္ဟာ ဒူးနွစ္ေခ်ာင္းကိုလက္ကပိုက္၊ ေနာက္ လမ္းမေပၚသြားလာေနတဲ့ သူေတြကိုျကည့္ရတဲ့အရသာကို နွစ္သက္ေနမိတယ္။ ဥဒဟိုသြားလာေနတဲ့လမ္းမေပၚကေျခသံေတြကိုျကားေနရတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သီခ်င္းသံတခုလို စည္းခ်က္ဝါးခ်က္ညီေနတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ရူးေျကာင္ေျကာင္ခံစားမွုလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။

ဆယ္နွစ္သားတေယာက္ရဲ႕တေယာက္တည္းရွိေနခ်ိန္ေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ေပးေနတဲ့ ဆပ္ကပ္ပြဲ တခု လိုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာကေနျပီး မ်က္နွာကိုသဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရတဲ့လူေတြရဲ႕ သြားလာလွုပ္ရွားမွု ဟန္ပန္ေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ပ်င္းစရာမေကာင္းခဲ့တာအမွန္ပါပဲ။

(လမ္းမီးလာတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ေတာ့မ်က္နွာေတြကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရပါတယ္။)
  
တခ်ဳိ႕လူေတြကတေယာက္ကိုတေယာက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး သြားျကတယ္။ (က်ေနာ္ခုေရာက္ေနတဲ့အရြယ္အထိ အေဖနဲ႔အေမအဲ့သလိုလမ္းေလ်ွာက္တာကို မျမင္ဖူးဘူး။ အရင္ကေရာအဲ႔သလိုေလ်ွာက္ဖူးခဲ့ျကလားဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ သိရေအာင္လည္း က်ေနာ္မေမးျမန္းခဲ့ပါဘူး။) တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း လမ္းကိုျမန္ျမန္ ေလ်ွာက္ ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေနာ့္အရြယ္ေကာင္ေတြက သူတို႔မိဘေတြရဲ႕လက္ကိုဆဲြျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လမ္းေလ်ွာက္ လာၾကတယ္။ အဲ႔သလိုျမင္ကြင္းမ်ဳိးကိုေတြ႔ရျပီဆို က်ေနာ့္စိတ္ေတြဟာ မတည္ျငိမ္ေတာ့ဘူး။ အလိုလိုေဒါသ ထြက္လာတယ္။

အဲ႔ေကာင္ရဲ႕မ်က္နွာကို ေျခေထာက္နဲ႔ေစာက္ကန္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတတ္တယ္။ ဘာ့ေျကာင့္ အဲ႔သလိုျဖစ္ရတာလဲ က်ေနာ္မသိဘူး။ ဘာလို႔က်ေနာ္စိတ္ေတြဟာ အဲ့လိုအခါမ်ဳိးမွာမွ ခက္ထန္လာရသလဲ ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္အသက္အရြယ္အရ ဘာ့ေျကာင့္ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို သိပ္ျပီး မေတြးနိုင္ခဲ့သလို ဘာ့ေျကာင့္မ်ား အဲ့လိုစိတ္ရိုင္းေတြ ဝင္လာရတာလဲဆိုတာကိုလည္း မစဥ္းစားနိုင္ခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္လို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါပဲ။ ဒိထက္မပိုဘူး။

ဒါေပမဲ့ လမ္းမေပၚငိုယိုျပီးသြားလာေနတဲ့ကေလးေလးေတြကိုေတြ႔ရင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အလိုလို ဝမ္းနည္း လာတတ္ပါတယ္။

တခါကအျဖစ္အပ်က္တခုကို က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ က်ေနာ္ဒီေနရာမွာခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးထိုင္ ထိုင္တတ္တဲ့ ပထမ ေျမာက္ရက္သတၱပတ္အတြင္းမွာေပါ့။ ခုဆို က်ေနာ္ဒီေနရာမွာထိုင္တာ ရက္သတၱပတ္ေတြအေတာ္မ်ားခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပမ့ဲ အဲဒီေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ခုထက္ထိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနဆဲပါပဲ။

ထံုးစံအတိုင္းအဲဒီေန႔ကလည္း ခုလိုအေမွာင္ဝင္စအခ်ိန္။ ထူးထူးျခားျခားအဲ့ဒီေန႔မွာ လမ္းမီးေတြက ေစာေစာစီးစီး လင္းေနတယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းမေပၚသြားလာလွုပ္ရွားေနတဲ့လူေတြရဲ႕မ်က္နွာကို ျပတ္ျပတ္သားသားေတြ႔ေနရ တယ္။ က်ေနာ္ထိုင္တဲ့ေနရာက လမ္းမီးတိုင္နဲ႔ခပ္ေစာင္းေစာင္းအေနအထားဆိုေတာ့ ပိုျပီးျမင္ကြင္းက ရွင္းလင္း ေနတယ္။ အဲ႔သလိုအေနအထားမွာ က်ေနာ့္ျမင္ကြင္းထဲအျဖစ္အပ်က္တခုဟာ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။

က်ေနာ့္အေမထက္အသက္အနည္းငယ္ျကီးပံုေပၚတဲ့အေဒၚျကီးတေယာက္ဟာ လက္တစ္ဖက္က ကေလး တေယာက္ကိုခ်ီျပီး က်န္လက္တဖက္က ပလပ္စတစ္အိတ္တလံုးကိုဆြဲလာတယ္။ သူမရဲ႕ေနာက္မွာလည္း ငိုျပီးလိုက္လာတဲ့ က်ေနာ့္ညီမေလးအရြယ္ေကာင္မေလးတေယာက္။

အဲဒီအေဒၚျကီးကို က်ေနာ္သိပါတယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းမွာ သူမတို႔အိမ္ရွိပါတယ္။ ဒါ့ေျကာင့္ ဒီအေဒၚ ႀကီးကို က်ေနာ္မွတ္မိေနတာပါ။ အေဒၚျကီးကစကားေျပာရင္ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ေျပာတတ္တယ္။

"ဗိုက္ဆာလို႔ေသမယ္ဆိုလည္း ေသေတာ့ဟယ္။ ငိုမေနနဲ႔။ နားညည္းတယ္မိပို။ ခုေဆးလိပ္သြားပို႔မွ ပိုက္ဆံ ရမွာဟဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း ခ်က္ျပဳတ္ရဦးမယ္။ ငိုတာရပ္ျပီး ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္မိပို။ ငါ ထပ္မရိုက္ခ်င္ ဘူးေနာ္"

ပါးစပ္ကလည္းေျပာရင္း အေဒၚျကီးဟာလမ္းကိုလည္း ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္သြားပါတယ္။ မိပိုဆိုတဲ့ကေလးမေလးကလည္း တအီအီနဲ႔ငိုျပီးအေဒၚျကီးေနာက္ကေနလိုက္သြားတယ္။ လူျကီးလည္းျဖစ္ ေျခလွမ္းကလည္းျမန္ျမန္ေလ်ွာက္ေတာ့ မိပိုေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲျမန္ျမန္ေလ်ွာက္ေလ်ွာက္ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္မသြားခင္ အေဒၚျကီးဟာရပ္ေစာင့္ျပီး မိပိုေလးက္ုရိုက္ပါေသးတယ္။

လက္ထဲမွာခ်ီထားတဲ့ကေလးေလးရဲ႕ငိုသံကိုလည္း က်ေနာ္ျကားေနရတယ္။ ဘာ့ေျကာင့္ရယ္မသိဘူး။ အဲ့ဒီျမင္ ကြင္းကိုျကည့္ရင္း က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းထဲကမ်က္ရည္ေတြဟာ အလိုလိုဟာစီးက်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းဝမ္းနည္းလာသလိုခံစားမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ရွိုက္ရွိုက္ျပီးငိုပါေတာ့တယ္။

အေမွာင္ရိပ္က်တဲ့ဘက္မွာထိုင္ေနတဲ့က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူမွမေတြ႔ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္႔ရဲ႕ရွုိက္ငိုသံေတြကို ဘယ္သူမွမျကားျကပါဘူး။ အိမ္မွာကက်ေနာ္တေယာက္တည္းမဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာ မိပိုေလးတို႔သားအမိေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားမွပဲ က်ေနာ္လည္းအငိုတိတ္သြားတယ္။

က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ကေလးငိုလိုက္လို႔ထင္တယ္။ မွန္ထဲမွာက်ေနာ့္မ်က္နွာကိုျကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြဟာ အေတာ္ေလးကိုနီရဲေနပါတယ္။ မ်က္နွာကလည္းျကည့္လိုက္နဲ့ငိုထားတဲ့ပံုေပါက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔မ်က္နွာကိုဆပ္ျပာနဲ႔ သံုးခါေလာက္သစ္ျပီးသနပ္ခါးထူထူေလးလိမ္းလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွငိုထားတဲ့ရုပ္ကို ဖံုးဖိ နိုင္ေတာ့တယ္။ အရင္ကဆိုက်ေနာ္ဟာ ေရခ်ဳိးၿပီးရင္ေတာင္ သနပ္ခါးကိုလိမ္းေလ့မရွိလို႔အဆူခံရတာ အခါခါပါ။ လိမ္းျပန္ရင္လည္း ခုေလာက္ပါးကြက္ျကီးကြက္ျပီး သနပ္ကိုထူထူမလိမ္းခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အေဖ အေမနဲ႔ ညီမေလး တို႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ပါးေပၚကသနပ္ခါးကို သတိမထားမိခဲ့ျကပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာသာ စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ မလံုမလဲ ျဖစ္လို႔။ ။

( ၂ )
ဒီေန႔က်ေနာ္ေက်ာင္းသြားေတာ့ မိပိုေလးကိုေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔အေမကေတာ့ အိမ္ေပၚကေနသူမကို လွမ္းေအာ္ ေျပာေနတယ္။ မိပိုေလးငိုေနတာကိုရပ္ခိုင္းတာလား ဘာလားေတာ့ က်ေနာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလိုက္ဘူး။ မိပိုေလးကိုပဲက်ေနာ္သနားသျဖင့္ျကည့္မိတယ္။ သူမကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုသိမွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသြားတိုင္းသူမတို႔အိမ္ဘက္ကို အျမဲျကည့္တတ္ပါတယ္။

မိပိုေလးကိုေတြ႔လိုက္ရင္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ငိုေနတာမ်ားပါတယ္။ ဒါ့ေျကာင့္လည္းက်ေနာ္ဟာ သူမကိုပိုျပီး သတိထားမိတာျဖစ္နိုင္တယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူမငိုေနတာကိုျမင္ရတိုင္း စိတ္ကအလိုလို ဝမ္းနည္းလာ တတ္တယ္။

ေက်ာင္းေရာက္ရင္ဆရာမသင္တာေတြကိုလိုက္မွတ္။ မေန႔ကေပးလိုက္တဲ့အိမ္စာေတြကို ဆရာမကိုျပ။ က်က္စာ ဆို ဆရာမဆီမွာအလြတ္ဆို။ ေနာက္ဒီေန႔ေပးလိုက္တဲ့အိမ္စာေတြကိုယူျပီး အိမ္ျပန္။ အိမ္ေရာက္လို႔အဝတ္အစား လဲလို႔မွမျပီးေသး၊ အေမနဲ႔ညီမေလးက အိမ္ကထြက္ျကျပီ။


"ငါအေျကြးသြားေတာင္းလိုက္ဦးမယ္။ အိမ္မွာေကာင္းေကာင္းေနေနာ္။ကျမင္းေျကာထမေနနဲ႔ဦး။ ေရခ်ဳိးထားဖို႔ လည္း မေမ့နဲ႔"

ဒါအေမအျပင္ထြက္ခါနီးတိုင္းမွာေနျကစကား။ အေမနဲ႔ညီမေလးထြက္သြားျပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္ ေရမိုးခ်ဳိးတယ္။ (ေရမခ်ဳိးလို႔အဆူခံရတာလည္း ခဏခဏေပါ့။ )ျပီးရင္ေက်ာင္းကေပးလိုက္တဲ့အိမ္စာေတြကို လုပ္တယ္။ ေပးလိုက္တဲ့က်က္စာတခ်ဳိ႕ကိုအကုန္ျပီးေအာင္မက်က္ဘဲ ညဘက္က်က္ဖို႔ တစ္ဝက္ေလာက္ကိုခ်န္ထားတယ္။ နည္းနည္းေလးအေမွာင္ဝင္လာျပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ထိုင္ေနျကေနရာဆီေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။

က်ေနာ္ထိုင္ေနတဲ႔ေနရာကအိမ္အေပၚထပ္မွာထုတ္ထားတဲ့ဝရံတာမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ လက္ရန္းေတြနဲ႔ကာ ထားတဲ့အျပင္ဘက္ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာဆို ပိုျပီးမွန္ကန္တိက်ပါလိမ့္မယ္။ ဝရံတာကိုကာထားတဲ့လက္ရန္းရဲ႕အျပင္ဘက္မွာလူျကီးတေယာက္အတြက္ မျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ့္လို ကေလး တေယာက္အတြက္ေတာ့ တင္ပ်ဥ္ေခြမထိုင္ဘဲဆို အဆင္ေျပပါတယ္။ ဆယ္နွစ္သားအရြယ္ က်ေနာ့္လိုပိန္ပိန္ ပါးပါးေကာင္ေလးတေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒူးနွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး ထိုင္ေနလိုက္ရင္အိုေကတဲ့အေနအထား။

အရင္ေန႔ေတြလိုပဲလမ္းမေပၚသြားလာေနတဲ့ေျခသံေတြဟာေပ်ာ္စရာေကာင္းေနပါတယ္။ ၾကာေလျကာေလ က်ေနာ္ဟာ ဒီေနရာကိုပိုျပီးနွစ္ျခိဳက္လာေလပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ထိုင္ေနတဲ့ေနရာဟာ လက္ရန္း ရဲ႕အျပင္ဘက္ဆိုေတာ့ လက္ယာဘက္က လာတဲ့သူေတြကလည္းက်ေနာ့္ကိုအလြယ္တကူမေတြ႔နိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္မွာလည္း တဘက္အိမ္ရဲ႕သရက္ပင္က ရွိေနေတာ့ က်ေနာ္ဟာျမင္ကြင္းေတြရဲ႕ ေနာက္မွာရွိေနသလိုပဲ။

က်ေနာ့္အိမ္ေရွ့တည့္တည့္ကျကည့္ရင္ေတာင္ သတိထားျကည့္မွျမင္နိုင္မယ့္အေနအထား။ လမ္းမေပၚသြားလာေနသူေတြဟာ က်ေနာ့္ကိုမေတြ႔ရပဲ က်ေနာ္ကသာလက္ရန္းေတြျကားကတမ်ဳိး၊ သရက္ပင္ ကိုင္းျကားေတြကတဖံု သူတို႔ကိုျမင္ေတြ႔ေနရတာေျကာင့္ပါ။ ထရံေပါက္ကေနေခ်ာင္းၾကည့္ေနသလိုမ်ဳိးေပါ့။

က်ေနာ့္ကိုမေတြ႔ရဘဲ က်ေနာ္ကသာေတြ႔ေနရတာက က်ေနာ့္အတြက္ပိုျပီးေက်နပ္စရာျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလိုတအိမ္လံုးမွာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ဝရံတာလက္ရန္းေတြရဲ႕အျပင္ဘက္မွာထိုင္ျပီး ေအး ေအးေဆးေဆးထိုင္ျကည့္ေနရတာကိုက က်ေနာ့္ရဲ႕အထီးက်န္မွုကြက္လပ္ကိုျဖည့္ဆည္းေပးေနသလိုပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ ခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွပဲ အိမ္မွာတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ေအးခ်မ္းခ်မ္းေနနိုင္တာေလ။ အေဖနဲ႔အေမ ျပန္ ေရာက္လာျကျပီဆို အိမ္မွာကဆူညံျပီ။ အေဖကအရက္ေသာက္ျပီးျပန္လာ။ အေမနဲ႔စကားမ်ား ရန္ျဖစ္။ ဒါဟာ တစ္ရက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္နီးပါးပဲ။ ၾကာလညေတာ့ အေဖနဲ႔အေမစကားမ်ားတဲ့အခါ ေျပာတဲ့စကားေတြကိုေတာင္ က်ေနာ္အကုန္နီးပါးအလြတ္ရလာတယ္။ဘာျပီးရင္ဘာေျပာမယ္ဆိုတာေပါ့။ညီမေလးေတာင္က်ေနာ္စေနာက္ရင္ "ဟဲ႔ သူေတာင္းစားျကီး"ဆိုျပီးအေမေျပာတဲ့ေလသံအတိုင္းျပန္ေျပာတတ္ေနျပီ။ျပီးေတာ့အေမတို႔ရန္ျဖစ္ျပီဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပီးျကတာမဟုတ္ဘူး။ ည ည အိပ္ေရးပ်က္ေလာက္တဲ့အထိပဲ။ ညဥ္႔အေတာ္နက္တဲ့အခါေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါ့ေျကာင့္က်ေနာ္ဟာ ဒီေနရာေလးမွာထိုင္ျပီဆို "အေမတို႔ျပန္မေရာက္ပါေစနဲ႔ဦး"လို႔ ဆုေတာင္းမိတတ္တယ္။

က်ေနာ္ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ပဲျမင္ကြင္းထဲေျကာင္ေလးတေကာက္ေရာက္လာတယ္။ ဒီေျကာင္ကိုက်ေနာ္သိတယ္။ ဟိုဘက္အိမ္က "အိစိေကြး"လို႔ေခၚျကတဲ႔ေျကာင္။ သူ႔အေမြးေတြကက်ားေမြးနဲ႔ေတာင္ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ အဲ႔ေျကာင္ဟာ သရက္ပင္ေပၚကိုတုံ႔ေနွး တုံ႔ေနွးနဲ႔တက္ေနတယ္။

သူ႔ပံုစံကက်ေနာ္ျကည့္ဖူးတဲ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ရန္သူ႔နယ္ေျမထဲညအေမွာင္မွာ တိတ္တဆိတ္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ လူတေယာက္ပံုစံမ်ဳိး။

မိုင္းေထာင္ထားတဲ့နယ္ေျမထဲေျခတလွမ္းကိုသတိျကီးျကီးထားျပီး လွမ္းေနပံုမ်ဳိးနဲ႔ပိုတူတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာသရက္ပင္ေပၚကိုေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ သစ္ကိုင္းေတြဆီကူးဖို႔ အရင္အတိုင္း တုံ႔ေနွးတု႔ံေနွးျဖစ္ေနျပန္ တယ္။ ေၾကာင္တေကာင္ျဖစ္ျပီး ဒီေလာက္သြားဖို႔လာဖို႔တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ေျကာင္မ်ဳိးက်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတာ ဒါပထမဆံုးပဲ။ သူ႔ကိုျကည့္ျပီးက်ေနာ္ျပံဳးမိတယ္။ ေၾကာင္တေကာင္ျဖစ္ျပီး ေၾကာင္ရဲ႕အမူအက်င့္ေတြေပ်ာက္ဆံုး ေနတဲ့ေကာင္ပဲလို႔ စိတ္ထဲကေျပာမိတယ္။

"ငါ့ကိုျကည့္ျပီးရယ္မေနနဲ႔"
"ဟင္ "

အသံတခုဟာ နားထဲရုတ္တရက္ဝင္လာတယ္။ အသံကျသျသျကီးနဲ႔ေလးေလးျကီး။ ခုခ်ိန္ဒီအနီးနားတဝိုက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ေျကာင္တေကာင္သာ။ က်ေနာ့္ရဲ႕အျပဳအမူကိုဘယ္သူကျကည့္ျပီးေျပာေနတာလဲ။ ေဘးဘီကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွမေတြ႔။

"လိုက္ရွာမေနနဲ႔။ မင္းကိုေျပာတာ။ ငါဟာေျကာင္တေကာင္ျဖစ္ျပီး ေၾကာင္ရဲ႕အမူအက်င့္ေတြမရွိေပမယ့္ မင့္လိုေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ျမိဳ႕မဟုတ္ဘူးကြ"

"ဟာ!! "
ေသခ်ာခဲ့ပါျပီ။ ဒါအိစိေကြးဆိုတဲ့ေျကာင္ေျပာေနတာပဲ။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲကေျပာေနတဲ႔စကားကို ဒီေျကာင္ဘယ္လိုျကားသြားရတာလဲ။ မယံုျကည္နိုင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ က်ေနာ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြဟာ ရွိသင့္တာထက္ပိုျပီးျပဴးက်ယ္လာတယ္လို႔ ခံစား မိတယ္။ ေၾကာင္တေကာင္ဟာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲကေျပာေနတာကိုျကားျပီး က်ေနာ္နားလည္မယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ ျပန္ျပီး ေျပာတာကိုျကားဖူးတာဟာ ဒါပထမဆံုးပဲ။ ၿပီးေတာ့ အံ႔ျသျခင္းထက္ပိုျပီးေျကာက္လာမိတယ္။

ကာတြန္းဇာတ္ကားေတြထဲမွာေျကာင္ေတြစကားေျပာတာကိုျကည့္ဖူးေပမယ့္ ခုလိုအရွင္လတ္လတ္ျကားဖူးလိုက္ ရေတာ့ က်ေနာ့္ေျကာက္စိတ္ဟာ လိုအပ္တာထက္ပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။ လက္မွာေခ်ြးေတြရႊဲစိုလာသလို က်ေနာ့္ခႏၶာ ကိုယ္တခုလံုးဟာ ေရစစ္တခုလိုပဲ။ ေနရာတိုင္းကေန ေရ(ေခ်ြး)ေတြ စိမ့္ထြက္လာတယ္။ ေၾကာင္ကေတာ့ သူ မဟုတ္သလို က်ေနာ့္ဘက္တခ်က္လွည့္ျကည့္ျပီး သနပ္ပင္ေပၚကေန ျပန္ဆင္းသြားတယ္။

က်ေနာ္လည္းထပ္ျပီး ထိုင္ေနဖို႔သတၱိေတြမရွိေတာ့တာမို႔ အိမ္ထဲဝင္ျပီး ေစာင္ျခံဳထားလိုက္မိတယ္။ အေမတို႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အသံျကားမွပဲ က်ေနာ့္ေျကာက္စိတ္ဟာ ေလ်ာ့ပါးလာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဲ့ဒီညမွာ အျပင္းဖ်ားေတာ့တာပဲ။ လူျကီးေတြေျပာတတ္တဲ့" လန္႔ဖ်ား ဖ်ားတာမ်ဳိးျဖစ္မယ္" ထင္တယ္။ က်ေနာ္ တပတ္ ေလာက္ ေဆးထိုးေဆးေသာက္လုပ္လိုက္ရတယ္။

အဲလိုဖ်ားနာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာက်ေနာ္ဟာ မိပိုေလးကိုသတိရမိတယ္။ ဒါ့ေျကာင့္လည္း ဖ်ားနာရာကေနျပန္လည္ သက္သာလာခ်င္းခ်င္းပဲ က်ေနာ္ေက်ာင္းသြားဖို႔စိုင္းျပင္းခဲ့တယ္။ အေမကေတာ့ေနေကာင္းခါစမို႔ ေက်ာင္းမသြား ေစခ်င္ေသးဘူး။ ေလတိုက္ခံလို႔ျပန္ဖ်ားေနဦးမယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ႔ကိုက်ေနာ္အေျကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းေပး နိုင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းစာေတြေနာက္က်ကုန္မယ္လို႔ေျပာတာမို႔အေမလည္း က်ေနာ္ ေက်ာင္း သြားမွာကိုခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။

အမွန္ေတာ့က်ေနာ္ဟာစာေတြေနာက္က်မွာထက္ မိပိုေလးကိုေတြ႔ခ်င္မိတာပါ။ က်ေနာ္ဟာ စာျကိဳးစားတဲ့ က်ာင္းသားတေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျဖတဲ့စာေမးပြဲေတြမွာဘာသာတိုင္း ေအာင္မွတ္ေလာက္ပဲရတဲ့သူ။ အေမက ေက်ာင္းလႊတ္လို႔ေက်ာင္းသြားတယ္။ ဆရာမစာက်က္ခိုင္းလို႔က်က္တယ္။ ဒါေတာင္ ဆရာမေပးတဲ႔စာ ကို ပံုမွန္မက်က္လို႔ရိုက္ခံရတဲ့အျကိမ္ဟာ တပတ္ကို နွစ္ျကိမ္ သံုးျကိမ္ေလာက္ရွိတတ္ပါတယ္။ တပတ္ေလာက္မိပိုေလးကိုမေတြ႔ရေတာ့ ခုဆို သူမငိုေနလား ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာကစားေနမလား အရင္လို ညစ္တီးညစ္ပတ္ပဲလား စသျဖင့္ က်ေနာ္ဟာ တေယာက္တည္းေမးခြန္းေတြထုတ္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မိပိုေလးကိုေတြ႔ျမင္ခ်င္မိတဲ့စိတ္ဟာ ကိုယ္ျမတ္နိုးတဲ့ပစၥည္းေလး ေပ်ာက္သြားလို႔ျပန္ေတြ႔ ခ်င္မိသလိုမ်ဳိးေပါ့။ သို႔ေသာ္လည္း ကံတရားဟာ က်ေနာ့္ဘက္မွာရွိမေနခဲ့ဘူး။ အဲ႔ဒီေန႔ကေနစျပီး က်ေနာ့္ ျမင္ကြင္းထဲမွာ မိပိုေလးကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္တိုင္း သူမတို႔အိမ္ကို ၾကည့္ေပမယ့္ မိပိုေလးရဲ႕အရိပ္အေယာင္တခုတေလေတာင္ ေပၚမလာခဲ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ မိပိုေလးရဲ႕အိမ္တံခါးဟာလည္း အျမဲပိတ္ထားတာပဲေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။

( ၃ )
က်ေနာ္လည္းေနေကာင္းျပီးေနာက္ပိုင္း ထိုင္ေနျကေနရာေလးမွာေတာ္ေတာ္နဲ႔မထိုင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့မထိုင္ခ်င္လို႔မဟုတ္ဘဲ မထိုင္ရဲေသးတာပါ။ က်ေနာ့္စိတ္မွာေျကာက္စိတ္ေတြဟာကပ္က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ေနာက္ပိုင္းက်ေနာ္ထိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း အဲ့ဒီေျကာင္ရဲ႕စကားေျပာသံကိုထပ္ျပီးမျကားရေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ပဲထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္မိတာလား။ အေတြးလြန္ျပီးစိတ္လြတ္သြားကာျကားမိျကားရာ ျကားမိေလ သလားမသိ။

အိစိေကြးဆိုတဲ့ေျကာင္ကိုလည္း ေနာက္ပိုင္းသရက္ပင္ေပၚတက္တာေတြ႔ရေပမယ့္ သူနဲ႔က်ေနာ့္ျကားမွာ တိတ္ဆိတ္မွာေတြပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ႔ေျကာင္ကလည္းက်ေနာ္ဘက္ကိုမျကည့္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္မိသလိုမ်ဳိးပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔တစ္လျကာေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ျမိဳ႕ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္ ဒုတိယအျကိမ္ျကားရျပန္တယ္။

"အဲဒီျမိဳ႕ဟာ ေတာင္ေတြပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့အလယ္မွာရွိတယ္။ အလြန္ေဝးလံေခါင္လြန္းျပီး ေတာင္ေတြက အထပ္ထပ္ကြယ္ထားေတာ့ လူသူအေရာက္အေပါက္ကလည္းမရွိျကဘူး။ ဒါ့ေျကာင့္ အဲ့ဒီျမိဳ႕ကို လူစိမ္းေတြ မေရာက္ျကသလို အဲ့ဒီျမိဳ႕ကလူေတြကလည္း သူတို႔ျမိဳ႕ေလးထဲကေန ဘယ္မွထြက္မသြားျကဘူး။ ထူးျခား တာက အဲဒီျမိဳ႕မွာငိုသံဟာ မျကားရသေလာက္ပဲ။ မိသားစုေတြကလည္း ေယာက္ကိုတေယာက္ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိျကတယ္။ အျမဲတမ္းမိသားစုထမင္းလက္စံုစားျကတယ္။မိသားစုအခ်င္းခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ အျခားသူနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ရန္ျဖစ္တာတို႔စကားမ်ားတာတို႔မရွိျကဘူး။ ကေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔အတူတူ ကစားျက တယ္။

တေန႔ေတာ့အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးမွာမိုးကသည္းထန္စြာရြာတယ္။ မိုးကမတိတ္ပဲေန႔စဥ္ရက္ဆက္ရြာတာ။ မိုးကတိတ္မသြားပဲဆက္တိုက္ရြာေနေတာ့ ျမိဳ႕ေလးဟာေရျကီးမွုေတြျဖစ္လာတယ္။ ေရေတြဟာ လမ္းေတြေပၚ၊ ေနာက္အိမ္ေတြေပၚ ထိေရာက္လာတယ္။ ၿမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြဟာလည္းသူတို႔ရဲ႕အိမ္ေတြကိုစြန္႔ခြာၿပီးျမိဳ႕ရဲ႕အျမင့္ဆံုးေနရာေတြဆီေျပာင္းေရႊ႕ျကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးကတိတ္မသြားဘဲဆက္ရြာေနေတာ့ေရေတြဟာ ျမိဳ႕ရဲ႕အျမင့္ဆံုးေနရာေတြထိ ေရာက္လာတယ္"
    
" အဲ႔ျမိဳ႕ကလူေတြကထြက္မေျပးျကဘူးလားဆရာမ "
  
" မေျပးျကဘူးကြဲ႔။ သူတို႔ျမိဳ႕ေလးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ဘယ္ကိုမွ ထြက္မသြားျကပဲ အဲ့ျမိဳ႕ေလးမွာပဲေရနစ္ျပီး ေသ ဆံုးသြားျကတယ္။ အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးလည္း အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီးေရေအာက္ျမဳပ္သြားတာခုထက္ထိပဲ။ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးတခုေပါ့ "

ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတဲ့စကားကိုဆရာမဆီက ျကားလိုက္ရခ်ိန္မွာက်ေနာ္ဟာ အိစိေကြးဆိုတဲ့ေၾကာင္ကို ရုတ္တရက္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ ဆရာမဟာ သူမေျပာတာဟာ ပံုျပင္လား တကယ္ရွိခဲ့လားဆိုတာေတာ့ ေျပာမျပခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကိုပဲစဥ္းစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ ေပ်ာက္ ဆံုးေနတဲ့ျမိဳ႕ဆိုတဲ့စကားက အျကိမ္ျကိမ္ျပန္ျကားေယာင္ေနမိပါတယ္။

က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထံုစံအတိုင္းအေမ နဲ႔ညီမေလးကေျကြးေတာင္းထြက္တယ္။ အေမကေတာ့ သူမမွာ ေနျကစကားေတြကို အရင္အတိုင္းပဲမွာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္းေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ေက်ာင္းကေပးလိုက္တဲ့ ေရးစာေတြကို ေရးျပီး ဝရံတာဘက္ကိုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ထိုင္ေနက်ေနရာေလးမွာထိုင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒီေနရာေလးမွာမထိုင္ျဖစ္တာ အေတာ္ျကာခဲ့ျပီမဟုတ္လား။

က်ေနာ့္စိတ္ေတြဟာ ဒီေန႔ထူးထူးျခားျခားေျကာက္စိတ္ေတြရွိမေနခဲ့ဘူး။ ပံုမွန္အတိုင္းလိုခံစားမိေနတယ္။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အျမတ္တနိုးပစၥည္းေလးကိုျပန္ေတြ႔လိုက္ရသလိုမ်ဳိးပါပဲ။ လမ္းမေပၚ သြားလာေနတဲ့သူေတြ ကိုျကည့္တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕တေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ခုမွျပည့္စံုလာပါေတာ့တယ္။

သရက္ပင္ရဲ႕ကိုင္းေတြျကားကေနလမ္းမေပၚသြားလာေနတဲ့သူေတြကိုျကည့္လိုက္၊ ဝရံတာ လက္ရန္းေတြျကား ကေနျကည့္လိုက္နဲ႔ က်ေနာ္ဟာ အရင္လိုတသားတည္းျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမေျပာတဲ့စကားကို ျပန္ျကားေယာင္မိတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လမ္းမေပၚသြားလာေနတဲ့သူေတြကိုေမ႔ေလ်ာ့သြားျပီးေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ျမိဳ႕ဆီ က်ေနာ္ေရာက္သြားတယ္။

ပန္းျခံျကီးနစ္ခုထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္နဲ႔မိပိုေလးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာကစားေနျကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရယ္ေမာသံ ေတြက ေလထုထဲပ်ံ႕လို႔ေပါ့။    ။

ဒီလူည

Comments