ေက်ာ္ထင္ ● ဖေအနဲ ့တူမွာ ေၾကာက္တဲ့ေကာင္
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၇
(တစ္)
တူမတေယာက္ရဲ့ ေစ့စပ္ပြဲမွတ္တမ္းဓာတ္ပုံတခုမွာ က်ေနာ့္ပုံကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္က်သြားျပီ။ ေတာ္ေတာ္အုိစာသြားျပီ။ ဇရာပိ ဒုကၡာဆုိတာကုိ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရျပီ။ ဒီ့ထက္ပုိသိသာတာက က်ေနာ္ဟာ အေဖနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူေနတာ။ က်ေနာ့္ကုိယ္က်ေနာ္ၾကည့္ရတာဟာ အေဖ့ကုိျမင္ေနရသလုိ ထပ္တူခံစားေနရတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေဖ့လုိပဲ။ က်ေနာ္ဟာ အေဖပါပဲ။ အေဖနဲ႔က်ေနာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္တူေနတာပဲ။
(ႏွစ္)
တကယ္ေတာ့ ဒီလုိအေဖနဲ႔တူေနတာႀကီးက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဟုိးလူပ်ဳိေပါက္ေလာက္တုန္းက မျဖစ္ခ်င္ဆုံး စိတ္ထား ပါ။ က်ေနာ္ဟာ အေဖနဲ႔နည္းနည္းေလးမွကုိ မတူခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆုိရင္ က်ေနာ့္ေခ်ာင္းဟန္႔သံကုိ အေဖ့ ေခ်ာင္းဟန္႔သံနဲ႔ တူေနတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲထင္မိရင္ ေခ်ာင္းဟန္႔သံတမ်ဳိးနဲ႔ျပန္ဟန္႔တာပါ။ အေဖ့အသုံးအေဆာင္ေတြဆုိလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် မကုိင္မိေအာင္ေနတယ္။
ဒါဟာ ဘာလုိ႔လဲ။ အေဖ့ကုိ က်ေနာ္မုန္းတီးေနလုိ႔လား။ နာက်ည္းစရာေတြ ရွိေနလုိ႔လား။ အေဖဟာ မုန္းတီးခံရေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ားျပဳမူခဲ့လုိ႔လဲ။ နာက်င္စရာအေမြေတြ ဘာမ်ားေပးေဝခဲ့လုိ႔လဲ။ မိသားစုတာဝန္ မေက်ပြန္တာေတြေၾကာင့္လား။
ဒီေမးခြန္းေတြအတြက္ကေတာ့ အေျဖဟာ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အေျဖတခုတည္းပဲ ရွိပါတယ္။
(သုံး)
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္စာဖတ္က်င့္ေတြဟာ အေဖေမြးေပးခဲ့တဲ့ အေမြပါ။ အေဖဟာ က်ေနာ့္ကုိေမြးဖြားႏုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့သလုိ စာဖတ္ဝါသနာကုိလည္း တပါတည္းအမႊာေပးလုိက္တာပါလုိ႔ေတာင္ အတိသယ ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ကေလးဘဝ ကတည္းက အေဖေျပာတဲ့ ပုံျပင္ေတြကုိနားေထာင္ခဲ့တယ္။ အေဖက ပုံေျပာသိပ္ေကာင္းတယ္။ အသံအမူအရာ၊ ကုိယ္အမူအရာေတြနဲ႔ေဝေဝဆာဆာေျပာျပတတ္ တာမုိ႔ က်ေနာ္သာမကဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြပါ စြဲမက္ၾကတယ္။
မေကြးက၊ ျပည္ေတာ္သာရပ္ကြက္က မ်ဳိးႏိုင္နဲ႔မ်ဳိးေက်ာ္ပါ။ ဒီညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ဟာ အေဖ့ပုံျပင္ ပရိသတ္ေတြေပါ့။ အေဖ ပုံေျပာေတာ့ မယ္ဆုိ ဒီေကာင္ေတြၾကားေအာင္ အိမ္ေထာင့္ကသြပ္ျပားႀကီးကုိ ေခါက္ရတယ္။ သြပ္ျပားေခါက္သံၾကားတာနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြ ေျပးလာၾကတယ္။ အေဖ့ပုံျပင္ေတြကုိ က်ေနာ္နဲ႔အတူနားေထာင္ဖုိ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ပုံျပင္ ေတြကုိ တဝႀကီးနားေထာင္ၾကတယ္။
ဒီေကာင္ေတြနဲ႔က အဲ့ဒီ့ တႏွစ္ပါပဲ။ ေနာက္ႏွစ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ပ်ဥ္းမနား ျပန္ေျပာင္းရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေဝးသြားတယ္။ ခုထိပါပဲ။ ျပန္ မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ေကာ အေဖ့ပုံျပင္ေတြ နားေထာင္ခဲ့ၾကရလုိ႔ စာဖတ္ဝါသနာေတြ၊ စာေရးဝါသနာ ေတြ ပါလာၾကသလား၊ မပါလားဘူးလား။ သူတုိ႔ကုိေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပုံျပင္ေတြကုိ အေဖဘာလုိ႔ ေျပာႏုိင္တာတုန္းေပါ့။ ဘယ္လုိသိတာတုန္းေပါ့။ အဲ့ဒီလုိစဥ္းစားလည္း ၾကည့္တယ္။ ေမးလည္း ေမးၾကည့္တယ္။ အေဖက ဘိုးဘိုးရဲ့စာအုပ္ဘီဒုိႀကီးကုိ ေမးေငါ့ျပၿပီး အဲ့ဒီလုိ စာအုပ္ေတြဆီကေပါ့ကြာတဲ့။
ဒီေတာ့ ပုံျပင္ႀကိဳက္တတ္တဲ့က်ေနာ္ စာအုပ္ေတြဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေဖေမးေငါ့ျပတဲ့စာအုပ္ေတြကုိ ဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားတာ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိဳးစားစကေတာ့ ေရႊေသြးေတြ၊ ေတဇေတြ၊ မုိးေသာက္ပန္းေတြပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒါကုိ အေဖ့ေက်းဇူးလုိ႔ပဲ ေျပာရ မွာပါပဲ။ အေဖက က်ေနာ့္အေပၚမွာ အဲ့ဒီလုိ စာဖတ္ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးတာ။
(ေလး)
ဒါေပမဲ့ အေဖက မိသားစုရဲ့စားဝတ္ေနေရးတာ၀န္ေတြကုိေတာ့ ေျပလည္ေအာင္ မဖန္တီးေပးနုိင္ရွာပါဘူး။ ဒီ မေပးႏုိင္ရွာပါဘူး ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိၾကည့္ရင္ပဲ ဒါဟာ ကရုဏာသံဆုိတာ သိသာေစမွာပါ။ အေဖ့ကုိ တာဝန္မေက်သူအျဖစ္ နာက်ည္းမေန မိဘူးဆုိတာ ေပၚလြင္ေနမွာပါ။ အေဖ့ကုိ ေမတၱာမပ်က္ပါဘူး။ ေမတၱာ မပ်က္တဲ့အျပင္ ကရုဏာေတာင္ သက္ခဲ့ပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖ့တာဝန္ေတြကုိ က်ေနာ္က (၇) တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ကတည္းက ကူညီေျဖရွင္းေပးခဲ့ရတာ။ အေဖက မုိးဇလေဗဒမွာ တုိင္းထြာေရးမွဴးေလ။ သူ႔ေအာက္မွာ လက္ေထာက္တုိင္းထြာေရးမွဴးတေယာက္ ရွိတယ္။ ေဂ်အုိလုိ႔ ေခၚတာပဲ။ က်န္တဲ့ ေက်ာက္ခ်က္က ဆင္ေသေခ်ာင္းကုိ တုိင္းထြာရတဲ့သူ၊ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ တုိင္းထြာေရးရုံးကလူ၊ ရုံး ေစာင့္၊ ဒီဝန္ထမ္းေတြလည္း ရွိတယ္။
ဝန္ထမ္းကေတာ့ နည္းပါတယ္။ တရုံးလုံးေပါင္းမွ (၈) ေယာက္ပဲ ရွိတာ။ အေဖက တရုံးလုံးမွာ အႀကီးဆုံး။ သူ႔ထက္ႀကီးတာ ဆုိလုိ႔ရုံးနဲ႔ တုိင္းထြာေရးေမ်ွာ္စင္ႀကီးပဲ ရွိမယ္။ အေဖနဲ႔ သူ႔လက္ေထာက္က တုိင္းထြာရမယ့္အခ်ိန္ေတြကုိခြဲေတာ့ လက္ ေထာက္က မနက္ (၉)၊ ေန႔လယ္ (၁၂) နဲ႔ ေန႔လယ္ (၃) နာရီေတြမွာ တုိင္းထြာရမယ္။ အေဖက မနက္ (၆)၊ ညေန (၆)နာရီ ေတြကုိ တုိင္းထြာရတယ္။
အေဖက ရုံး မကပ္ဘူး။ အဲ့ဒီ့တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔က ရုံးမွာပဲ မိသားစုလုိက္လုိက္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ႀကီးကုိငွား စားၿပီး ေရမီးအသင့္သုံးလုိ႔ရတဲ့ရုံးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ကအိမ္လုပ္ၿပီး တက္ေနၾကတာ။ လစာနဲ႔မေလာက္ငေတာ့ ၾကံမိၾကံရာလုပ္တာ ေနမွာ။ မုိးဇလေဗဒဆုိတာ အဲ့ဒီ့ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေခတ္မွာ အကန္းေတြထဲ၊ မ်က္ခမ္းစပ္က လူေမာ္ေပါ့။ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနၾကတဲ့အခါမွာ မိုးဇလေဗဒဆုိတာ မ်က္ခမ္းဏပ္ေလးျဖစ္ရုံပါ။ အကန္းေတြၾကားထဲမွာ မ်က္ခမ္းေလးစပ္ရုံ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။
မုိးဇလေဗဒဆုိတာ လာဘ္ေတြလာဘေတြမေျပာနဲ႔ စကၠဴစုတ္ေတာင္ ေရာင္းစားစရာမရွိတာ။ ဆင္းရဲလုိက္တဲ့ ဌာန။ ခ်ာတူး လန္ ေနတာပါပဲ။ အဲ့ဒီ့ကဝန္ထမ္းေတြခမ်ာ သားသမီးအတြက္ အဲ့ဒီ့ေခတ္က အေပါဆုံးေမာင္ဗမာ စက္ဘီးေလးေတာင္ အစုိးရေစ်းနဲ႔ဝယ္မေပးႏုိင္ၾကဘူး။ အျခားဌာနက မိသားစုေတြ ေရႊတေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ဝမ္းတ ေခါင္ေခါင္မျဖစ္ဖုိ ့မနည္းႀကီး ရုန္းကန္ေနရတာ။
ဒါေပမဲ့လည္း က်ေနာ္အေဖနဲ႔ကုိမ်က္ခမ္းစပ္တုိ႔တေတြက ရုံးဝန္းႀကီးထဲမွာ ႏွမ္းေလးစုိက္စားလုိက္ၾက၊ ေျပာင္းေလး စုိက္စား လုိက္ၾကေတာ့ လုပ္ၾကရတယ္။ အဲ့ဒီ့ကရတဲ့ဝင္ေငြကုိ ဝန္ထမ္းေတြ အခ်ဳိးက် ခြဲေဝယူၾကတာ။ ဝက္ကေလး၊ ၾကက္ကေလး လည္း ေမြးတာပါတယ္။ ဒါကုိေတာ့ အေမကပဲ ဦးစီးလုပ္တယ္။ အေဖက အဲ့ဒီ့အလုပ္ေတြ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ ေျပာင္းစုိက္ ၊ႏွမ္းစုိက္ေတာင္ ေတာင္သူကုိ အငွား ခ် စုိက္ခုိင္းတာ။
မညာတမ္းေျပာရရင္ အေဖဟာ သံကုိေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္မရုိက္တတ္ဘူးလုိ႔ဆုိရမယ္။ အေဖက ေလာင္းကစားေတာ့ လုပ္တတ္တယ္။ ဂ်င္ထုိးတယ္။ ဂ်င္က်သံကုိနားေထာင္ၿပီး ဘာေကာင္လုိ႔ထုိးတဲ့ေနရာမွာ အေဖက ဆရာႀကီးတဲ့။ အဲ့လုိ ေျပာၾကတယ္။ သူနဲ႔တြဲဖက္က နားေလးထြန္းသင္းတဲ့။ သူလည္း ဆရာႀကီးပဲ။ နားေလးဆုိၿပီးေတာ့ ဘာလုိ႔ဂ်င္က်သံက်ေတာ့ ၾကားတာတုန္းတာင္ ေမးမိေသးတယ္။
ဂ်င္ထုိးတဲ့ေနရာမွာ ဆရာက်တယ္သာေျပာတာပါ၊ အေဖႏိုင္လာတာကုိ ဘဝမွာ တခါပဲၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ေန႔ကုိလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ စြန္လႊတ္ဖုိ႔ရစ္ဘီးေလးတလုံးဝယ္ေပးခဲ့လုိ႔ပါပဲ။ ရစ္ဘီးက (၁၂)က်ပ္ ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီ့ေန႔က အေပ်ာ္ဆုံးပဲ။ အေဖ့ကုိလည္း သိပ္ကုိေက်းဇူးတင္ခဲ့တယ္။ တခါမွ စြန္ကုိရစ္ဘီးနဲ႔တူတူတန္တန္ မလႊတ္ဖူးဘူး။ အဲ့ဒီ့ေကာင္ အဲ့ဒီ့ေန႔က စလုိ႔ စြန္ကုိ ရစ္ဘီးနဲ႔လႊတ္နုိင္ခဲ့တယ္။
ဒီ့အရင္က ဝါးျခမ္းျပားရစ္ဘီးနဲ႔လႊတ္ရတာ။ ဝါးျခမ္းျပားရစ္ဘီးဆုိတာက ဘီးပုံသဏၭာန္အဝိုင္းမမဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ျပား ျပားႀကီး။ ဝါးျခမ္းျပားေလးေတြကုိ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး သေရကြင္းနဲ႔တုပ္ထားတာ။ စြန္ႀကိဳးကုိ ေလွ်ာ့တာလြယ္ေပမယ့္ ရစ္ဖုိ႔က် ေတာ့ အေတာ္ကသိကေအာက္ႏုိင္ခဲ့တာ။ ဒီၾကားထဲခ်ည္ထားတဲ့သေရကြင္းႀကိဳးေတြ ေျပသြားလုိ႔ရစ္လည္း မရ၊ ေလွ်ာ့လည္း မျဖစ္နဲ႔ စြန္ႀကိဳးေတြ ရႈပ္ကုန္ခဲ့ဖူးတယ္။
လူ အရယ္ခံခဲ့ရတယ္။ အနီးအနားက ျမင္သြားတဲ့ေကာင္ေတြက ရယ္ၾကတယ္။ ရယ္စရာေတြ႔လုိ႔ သာမန္ပဲရယ္တဲ့သူေတြ ရွိသလုိ၊ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ၿပီး ျခစ္ကပ္ရယ္တဲ့ေကာင္ေတြလည္း ပါတယ္။
ရစ္ဘီး ရတဲ့ေန႔။ အဲ့ဒီ့ေန႔ဟာ ကြဲခဲ့တဲ့ေသာက္ရွက္ေတြအတြက္ ျပန္ၿပီးအဖတ္ဆယ္တဲ့ေန႔လည္းျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ ပုိလုိ႔ မွတ္မိ ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတခုပါပဲ။ ဂ်င္နုိင္တဲ့အက်ဳိးကုိ ထိထိရွရွခံစားမိတာ အဲ့ဒီ့တခါပါပဲ။ ေလာင္းကစားသမားဟာ အေလ်ာ္နဲ႔ အစားပဲရွိတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေဖႏုိင္လုိ႔စားတာ အဲ့ဒီ့တခါတည္းပဲရွိတာပါ။ က်န္တာေတြကေတာ့ ေလ်ာ္ရတဲ့ အလွည့္ ေတြခ်ည္းပဲေလ။
ေရကူးကြၽမ္းတဲ့သူဟာ ေရနစ္ၿပီးပဲေသတာမ်ားတယ္ဆုိရင္ ဂ်င္က်သံကုိ နားေထာင္တဲ့ေနရာမွာဆရာက်တဲ့ အေဖဟာလည္း ဂ်င္ေၾကာင့္ပဲ ဘဝပ်က္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီအရႈံးေတြေၾကာင့္ အေဖဟာ မိသားစုဆီ ျပန္လာဖုိ႔ပ်က္ကြက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္မလာ၊ ရုံးျပန္မအိပ္နဲ႔ေနေနခဲ့တယ္။ ျပန္လာတဲ့အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ညမွ မူးမူးေဝေဝျပန္လာတာ။ မနက္ေရာက္ေတာ့ သုတ္ သုတ္ သြက္သြက္ထြက္သြားနဲ႔။ အေဖမရွိတုန္း တုိင္းထားလုိက္ဦးေနာ္သားလုိ႔ေတာင္ မွာ မသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ေလာင္းေႂကြးေတြ ပူေနတာ။ ပူမယ္ဆုိလည္း ပူေလာက္စရာပါပဲ။ အေဖ့အရင္ တုိင္းထြာေရးမွူးတုန္းကလည္း ဒီလုိပဲ။ ေလာင္းကစားေႂကြး မေပးလုိ႔ဆုိၿပီး အသတ္ခံလုိက္ရတာ။ ေလာင္းကစားေႂကြးေတာင္းတဲ့သူက ရုံးေပၚထိေအာင္ လူမုိက္ ေတြေခၚလာၿပီး၊ ေတာင္းတာ။ မရေတာ့ ရုံးေပၚမွာတင္ ဓားနဲ႔ခုတ္ပစ္ခဲ့တာ။ အေဖက်င္လည္တဲ့ ေလာကက အဲ့ဒီလုိေလာက။ လူ႔အသက္တေခ်ာင္းကုိ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးသာသာပဲ သေဘာထားၾကတာ။
ဒါကုိ အေဖက မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ဆုိေတာ့ စုိးရိမ္မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္ကပ္တယ္ မရွိတာ။ ရုံးမွာ ေန၊ ရုံးအလုပ္ေတြ လုပ္ ဆုိတာရယ္လုိ႔မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အေဖျပန္မလာမခ်င္း က်ေနာ္က မနက္(၆) နာရီ၊ ညေန (၆)နာရီေတြမွာ တုိင္းထြာေပးထားရတာေပါ့။ အေဖျပန္လာတဲ့အခါမွ ရက္ေတြေန႔ေတြကုိေပါင္းၿပီး လခ်ဳပ္လုပ္တယ္။ ရက္စြဲေတြ၊ ေန႔ေတြ အလြဲလြဲအမွားမွားပါပဲ။
အဲ့ဒီ့ရလာဒ္က ေနာက္ဆုံးဘာလဲဆုိေတာ့ လစာမဲ့ျပစ္ဒဏ္ အေဖခံရတယ္။ ဘာဝင္ေငြမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေလာက္တာ၊ မေလာက္တာ အသာ ထား၊ လကုန္ရင္ လစာဆုိတာေလးရေနေသးတဲ့ဟာ၊ လစာမဲ့ျပစ္ဒဏ္ဆုိေတာ့ ဘာမွေမ်ွာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ လကုန္ရက္ေတြဟာ ဝန္ထမ္းမိသားစုအတြက္ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့သြားတယ္။ အေမ ကြမ္းထြက္ေရာင္းရတယ္။ ရွမ္းကန္ျခံစည္းရုိးနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္စည္းရုိးႏွစ္ခု စုံတဲ့ေနရာမွာ ဆုိင္ေလးခင္းေရာင္းတယ္။ မနက္ေစာေစာမွာ က်ေနာ္က ဆုိင္ခင္းေပးရတယ္။ ညသိမ္းရင္လည္း က်ေနာ္ပဲသိမ္းတယ္။ သယ္လုိ႔ မလုိ႔ေကာင္းတဲ့ ျဖဳတ္တပ္ ေခါက္ခုံေလးနဲ႔။
ေရာင္းတာကုိေတာ့ က်ေနာ္ ဝင္မကူပါဘူး။ က်ေနာ္က စာလုံးေရးရတဲ့ အလုပ္ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ညီက အေမ့ကုိ ကူေရာင္းတယ္။ ဒီေကာင္ဆုိင္ထုိင္တုန္း အေမက ေစ်းဝယ္တာ၊ ခ်က္ျပဳတ္တာေတြ လုပ္တယ္။ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းဆုိရင္ ခဏနားတယ္။ အိပ္တယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ အေဖက ယစ္ထုပ္ႀကီးတထုပ္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အလုပ္က ေပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္၊ ဝင္ေငြမရွိမႈရဲ့ဒဏ္ေတြ အေဖမခံႏုိင္ဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ စိတ္ညစ္လုိ႔အရက္ကုိ ေသာက္တယ္ ေနမွာေပါ့။ အရက္ကုိႀကိဳက္လုိ႔ ေသာက္တဲ့သူ၊ စိတ္ေပ်ာ္တတ္လုိ႔ေသာက္တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ညဆုိ မူးၿပီးမွ အိမ္ျပန္လာတယ္။ ရပ္ကြက္ကုိ စိန္ေခၚတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အားလုံးကုိ ရီးပဲထင္တယ္ေပါ့။ သူက တုိင္းထြားေရး မွဴးပဲ။ အဲ့ဒီလုိတုိင္းထြားေရးမွဴးပီပီဆဲတာကုိ ရပ္ကြက္က သည္းခံၾကပါတယ္။ အေဖ့ကုိ လန္႔တာေၾကာက္တာလည္း ပါမွာ ေပါ့။ အဲ့ဒီ့ဆဲသံၾကားရင္ အေမ့မွာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ရတာ ခုထိ ေျပာမကုန္ေသးဘူး။ အေမ့လုိပဲ က်ေနာ္တုိ႔လည္း တဒိတ္ ဒိတ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရန္မူလုိ႔၊ အႏၱရာယ္ျပဳလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီလုိမူးေနတာႀကီးကုိ ရွက္လုိ႔ ကဲ့ရဲ့ခံရမွာကုိေၾကာက္လုိ႔ရင္ခုန္ေနတာ။
လစာမဲ့ျပစ္ဒဏ္ကုိ (၂)ႏွစ္ေလာက္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဝန္ထမ္းလစာ အေဖျပန္ရတယ္။ မူလရာထူးမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေျပာင္းအေရႊ ့ပါ တယ္။ မႏၱေလးဆီ အေဖေျပာင္းရတယ္။ ၁၉၈၉။ အေဖတေယာက္တည္း ေရႊ ့သြားတာ။ အေဆာင္ငွားေနတယ္။ လစာကုိဝက္ပုိ႔တယ္။ သူသုံးဖုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔သုံးဖုိ႔ေပါ့။ မေလာက္ပါဘူး။ တလမွ ၄၀၀ လားရတာ။ အေဆာင္စရိတ္၊ စားစရိတ္နဲ႔ဝက္လုိက္ေတာ့ အေဖတေယာက္တည္းစာနဲဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔မိသားတစုလုံးစာက ေဝပုံ တူေနတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္ငမွာလဲ။ အေမပါ ကူရုန္းဦးေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိလည္း ေတာ မီးေလာင္ သားေကာင္ ခ်နင္းဦးေပါ့။ စိတ္ခ်မ္းသာတာတခုက အေဖမူးေနတာကုိ မေတြ႔ျမင္ရေတာ့တာနဲ႔ မူးၿပီးဆဲတာကုိ မၾကားရေတာ့ တာပါပဲ။
အေဖ မႏၱေလးကျပန္လာေတာ့ ပင္စင္နဲ႔အတူ ျပန္လာတာ။ လုပ္သက္ျပည့္လား၊ သက္ျပည့္လားေတာ့ က်ေနာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အေဖ ေတာ္ေတာ္အုိစာလာတာေတာ့ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ အေဖ့မာန္ေတြကုိေတာ့မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ အေဖ့႒ာန္ေတြကုိလည္း မျမင္ရေတာ့ ဘူး။ အဲ့က်မွ အေဖ့ဆီက ေႏြးေထြးတဲ့ဖခင္တဦးရဲ့ေမတၱာကုိ ျမင္လုိက္ရတာ။
အေဖဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ေဝယ်ာဝစၥေတြကုိ သိမ္းက်ဳံးလုပ္ေပးရင္းနဲ႔ျပည့္ေအာင္ မျဖည့္ခဲ့ရတဲ့ဝတၱရားကုိ ျဖည့္စြက္ခဲ့တာ။ တေလွ်ာက္လုံး ဖခင္တာဝန္မေက်သမ််ကုိ အဲ့ခါက်မွ အေဖျဖည့္ေလသလားေတာ့မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အဝတ္အစားေတြ ကအစ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးတယ္။ ေရအခက္အခဲျဖစ္တဲ့အခါဆုိလည္း အေဖဟာ အုိႀကီးအုိမနဲ႔ဝင္ကူခပ္ေပးတယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔ဆုိ လည္း မရဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔မရွိခုိက္မွာ အဲ့ဒါေတြ ကုိ အေဖလုပ္ထားတာ။
မနက္ဆုိလည္း အေစာၾကီးထၿပီး အေမလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကုိ ထလုပ္တယ္။ ပန္းကန္ေတြ ေဆးတယ္။ ေရေႏြးအုိးတည္ တယ္။ ထမင္း ခ်က္တယ္။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္တယ္။ ခ်မ္းလည္း ထတာပဲ။ မုိးရြာေနလည္း အိပ္ရာထဲမွာ ေကြးမေနဘူး။ ေႏြ လည္း ဝတၱရား မပ်က္ဘူး။ မေကာင္းတာဆုိလုိ႔ ကြမ္းစာတာနဲ႔ ခ်ဲတြက္တာေလာက္ကလြဲလုိ႔ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဝယ္ဘဝတေလ်ွာက္လုံးမွာ အေမ့ကုိ အႏုိင္ပုိင္းခဲ့သမွ်ေတြကုိလည္း ႀကီးမွ အလံျဖဴတေဝ့ေဝ့ျပခဲ့တာ။
(ငါး)
ပင္စင္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးကုိ က်ေနာ္တေယာက္တည္းကပဲ ဒုိင္ခံတာဝန္ယူ ေကၽြးေမြးခဲ့ တာပါ။ ေစာေစာပုိင္းက အစ္မကဝင္ကူေပးခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ ဝင္ေငြေကာင္းလာေတာ့ မုန္႔ဖုိး၊ ပဲဖုိးေပးတာေလာက္ ပဲ လုပ္ေတာ့တာပါ။ က်ဴရွင္ဆရာအလုပ္နဲ႔ပဲ အေဖေကာ အေမေကာကုိ ဘဝအေမာေတြ ေျပေစခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တုန္းက တည္းက ဆင္းရဲတြင္းကုိ ႏုိင္သေလာက္အားနဲ႔ဖုိ႔ပစ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္လက္ထဲကုိ အိမ္တြင္းအာဏာ ရလာတာကုိး။ က်ေနာ့္ေျခ၊ က်ေနာ့္လက္ ျဖစ္ရျပီကုိး။ တကယ္ေတာ့ အေဖဟာ အိမ္တြင္းအာဏာ ကုိ လက္လြတ္လုိက္ရသူပါ။ က်ေနာ္က အာဏာရလာသူပါ။ ဒါေပမဲ့ အေဖဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြလုိေတာ့ အတုိက္အခမလုပ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းတဲ့နားေလးကုိသာစြင့္ရင္း က်ေနာ္ရဲ့စကားကုိ ေစာင့္ေမ်ွာ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာက စိတ္ေဝဒနာႏွစ္ခုရွိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေတြကုိ စိတ္ေ၀ဒနာလုိ႔ပဲ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။
တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ေဝဒနာတခုက မိသားစုခ်င္းဆုိ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာသုိင္းသုိင္းဝိုင္းဝိုင္း စကားေတြ မေျပာ ခ်င္တဲ့ ေဝဒနာပါ။ ဒီေဝဒနာေၾကာင့္ ေျပာလည္း မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာဘူး။ ေတမိလုိ ေနတာ။ တုံဏိဘာေဝေနတာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ စကားကုိ အေဖမၾကားႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဒါကုိ နားလည္တဲ့အေဖကလည္း က်ေနာ့္စကားေတြကုိၾကားရဖုိ႔ က်ေနာ့္ စာေတြကုိ ေစာင့္ဖတ္ၿပီး ေျဖရွင္းတယ္။ သတင္းစာမွာ၊ ဂ်ာနယ္ မွာ၊ မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့က်ေနာ့္စာေတြဟာ အေဖ့အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္အသံေတြ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။
(ေျခာက္)
ေနာက္ေတာ့ အေဖ့အေပၚ က်ေနာ္နားလည္လာတယ္။ အေဖ့သေဘာကုိ ဖတ္မိလာတယ္။ အေဖဟာ မိသားစုရဲ့အေပၚယံမွာ မေနေတာ့ တာ၊ မိသားစုရဲ့ေအာက္ေျခကုိ ဆင္းသြားတာ၊ အေဖဟာ သူ႔ကုိယ္သူ နာခံသူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေနထုိင္လာတာ၊ မိသားစုရဲ့ အဓိကေနရာ ကေန သာမညေနရာဆီ ေျပာင္းေရႊ ့သြားတာ၊ မိသားစုရဲ့ ေရွ႕မွာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေဘးမွာ၊ ေနာက္မွာ အေဖေနထုိင္ေနတာဟာ က်ေနာ္ရဲ့ လုပ္စာကုိ စားေနရလုိ႔မဟုတ္ဘဲ ပ်က္ကြက္မႈေတြအတြက္ ဝန္ခ်တုိးလ်ွဴိးသြားတာလုိ႔ က်ေနာ္သေဘာေပါက္လာတယ္။
အေဖဟာ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုဘ၀မွာ အရႈံးသမားအျဖစ္နဲ႔ အဆုံးသတ္သြားတာလား။ ေလာကီမွာလည္း မ ေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေလာကုတၱရာ မွာလည္း နိမ့္ရႈံးခဲ့တယ္။ လူမႈေရးေကာ၊ ဘာသာေရးေကာမွာ အညတရအျဖစ္နဲ႔ပဲ(၇၆)ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေဖဆုံးသြားတယ္။
ဒါေတြကုိ က်ေနာ္ မတူခ်င္တာလား။အေဖနဲ ့တူမွာကုိ ေၾကာက္တာ ဒါေတြေၾကာင့္လား။ဆုိေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။အေဖ့ဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈကုိ သင္ခန္းစာယူစရာအျဖစ္ က်ေနာ္မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ဘဝသံေဝဂ ယူဖြယ္အျဖစ္လည္း က်ေနာ္ မျမင္ပါဘူး။ အေဖဟာ က်ေနာ့္အတြက္ စံ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါဆုိ ဘဝသံေဝဂေပးခဲ့တဲ့သူလား။ အဲ့ဒီလုိလည္း ရက္စက္စြာမသတ္မွတ္မိပါဘူး။
က်ေနာ္တူမွာေၾကာက္တာက က်ေနာ့္ရဲ့ဒုတိယစိတ္ေဝဒနာနဲ႔ဆုိင္ပါတယ္။ ဒီေဝဒနာက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္လုိ႔ေတာင္ ေျပာရင္ရပါလိမ့္မယ္။ အသားအေရနဲ႔ပဲဆုိင္ပါတယ္။ ရူပါနဲ႔ပဲဆုိင္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အေဖ့ဆီက ရူပအေမြးဆုိးေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘဝမွာ စူးစူးဝါးဝါးထိခုိက္ ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္ေဝဒနာ ခံစားခဲ့ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ (၇)တန္းအပ္တဲ့ႏွစ္ဟာ သိသာတဲ့ အစပါ။ ေက်ာင္းသြားအပ္ေတာ့ (၇)တန္း ေက်ာင္းအပ္လက္ခံတဲ့ဆရာေတြထဲမွာ ေလးတန္းတုန္းက က်ေနာ့္ဆရာမတေယာက္ပါပါတယ္။
Form ထဲက က်ေနာ့္အမည္ကုိဖတ္ၿပီး ဆရာမက က်ေနာ့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တယ္။ၿပီးေတာ့ ဟယ္-- ဘယ္လုိႀကီးျဖစ္ သြားတာ တုန္းေက်ာ္လင္းဦး တဲ့။ ဒီစကားကုိ ဆရာမေျပာခဲ့တာတခြန္းတည္း၊ တခဏတည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘဝမွာေတာ့ တဆယ္ေက်ာ္ၿပီး ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ထိ စိတ္ေဝဒနာနဲ႔ရွက္ရြံ ့မႈကုိ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဆရာမ ဘာကုိၾကည့္ၿပီးေျပာတာ၊ ဘာေတြကုိေတြ႔လုိ ့ေျပာတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ သိပါတယ္။
အဲ့ဒါေတြက အေဖ ေပးတဲ့ဆုိးေမြေတြပါ။ အေဖက ရွမ္းမ်ဳိးရွမ္းႏြယ္၊ ရွမ္းေသြးပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားကုိ စတည္တဲ့ ေရွးဦးရွမ္းမ်ဳိးေတြထဲကေန အေဖဆင္းသက္လာတာပါ။ အေဖဟာ အရပ္ပုတယ္။ အသားျဖဴတယ္။ ဒီအေမြေတြကုိ က်ေနာ္ရထားတယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူး တင္တယ္ေျပာရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖ့အေရျပားေပၚမွာရွိတဲ့ မွဲ႔ေျခာက္ေတြကုိ အေမြအျဖစ္ က်ေနာ္ရခဲ့တာကေတာ့ သိပ္ကုိဆုိးဝါးလွပါတယ္။ ဒီမွဲ႔ေျခာက္ေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ လူေတာမတုိးဝ့ံျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ့စိတ္ေဝဒနာ ဒုတိယတခုပါ။
ဒီမွဲ႔ေျခာက္ေတြကုိ လူျမင္မွာေၾကာက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္စရာေလး၊ ေခ်ာလုိက္တာလုိ ့ေျပာတဲ့သူေတြေတြ႔သြားမွာကုိ ပုိရွက္ တယ္။ မွဲ႔ေျခာက္ေတြဟာ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းေပၚမွာ ပ်ားအုံတခုအုံဖြဲ႔ေနသလုိေပါက္ေနတာ။ ဒီေတာ့ ဘာနဲ႔မွ ဖုိ႔ကြယ္ထားလုိ႔မရနဲ႔ ပုိၿပီးထင္းေနတာေပါ့။ ဒါေတြကုိ ေပ်ာက္ဖုိ႔ႏွစ္ရွည္လမ်ား နည္းလမ္းေတြရွာၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေဆးမ်ဳိးစုံခဲ့တယ္။ မေပ်ာက္ပါဘူး။ မွဲ႔ေျခာက္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့အသား အေရဖ်က္ပုိးလုိပဲ။ ကူးတတ္တယ္လုိ႔လည္း က်ေနာ္ ခံစားရတယ္။ အေမကလည္း ငါ့ပါးမွာ ေတာင္ နင့္အေဖဆီက ကူးတာ လုိ႔ပါးေလးကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပဖူးတယ္။
ဒီေတာ့ မွဲ႔ေျခာက္ေတြ က်ေနာ္ဆီမွာ ထပ္ေပါက္မွာကုိ က်ေနာ္သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ထပ္ပြားမွာကုိ မလုိလားဘူး။ ဒီေတာ့ ကူးႏုိင္တဲ့ အေဖ့ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ ေရွာင္တယ္။ ဆပ္ျပာ၊ မ်က္ႏွာသုပ္ပုဝါနဲ႔အဝတ္အထည္ေတြကုိ အဓိကထား ေရွာင္ဖယ္မိတယ္။ အေဖကေတာ့ ဒါကုိ ေသသာသြားေရာသိမသြားပါဘူး။
က်ေနာ့္အသက္ (၂၀) ေလာက္မွာေတာ့ မွဲ႔ေျခာက္ေပ်ာက္ဖုိ႔အေၾကာင္းကံဖန္လာတယ္။ ေဆးကြမ္းရြက္ဆုိတာနဲ႔ ကပ္လုိက္တာ၊ (၂)လ ေလာက္ပဲၾကာတယ္။ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္စြဲေနတဲ့ မွဲ႔ေျခက္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ လူေရွ႕သူေရွ႕ထြက္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိ ကုိယ္ျပန္ရွက္မေနရေတာ့ဘဲ ယုံၾကည္မႈေတြ တုိးလာတယ္။ သတၱိေတြတုိးလာတယ္။ လူဝင္ဆံ့လာတာလည္း ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္လည္းဆုိ မိန္းမရတဲ့ထိပါပဲ။
(ခုနစ္)
ခုလည္း က်ေနာ္ဟာ အေဖနဲ႔တူေနတုန္းပါ။ အုိမင္းၿပီး အရြယ္က်ေနတဲ့ရုပ္ေကာ၊ အေရျပားေပၚမွာ အညိဳအမည္း စြဲထင္ေနတာေကာဟာ အေဖနဲ႔တူေနတုန္းပါ။ မ်က္ႏွာမွာ အညိဳစြဲလာတယ္။ အမည္း ထင္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သက္ႀကီးမွဲ႔ေတြအျဖစ္ ေပၚလာတဲ့ မွဲ႔ညိဳမွဲ႔နီေတြနဲ႔ အညိဳအမည္းေတြကုိေတာ့ အရင္ကလုိ ရွက္ရြံ ့စရာအျဖစ္ က်ေနာ္မခံစားမိေတာ့ပါဘူး။ ရွက္ရြံတဲ့အဓိပၸာယ္အျဖစ္လည္း ဘာသာ မျပန္ျဖစ္ ေတာ့ပါဘူး။
ဇရာအထုအေထာင္းကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးခံယူေနပါျပီ။ ျဖစ္-ျဖစ္-ပ်က္ကေန၊ ျဖစ္-ပ်က္။ ျဖစ္-ပ်က္က ေန၊ ျဖစ္-ပ်က္-ပ်က္ အရြယ္ကုိ ေရာက္ေနပါျပီ။ အေရျပားအလွဆုိတာ တေထာက္စာတည္းပါ။ ဒါကုိ က်ေနာ္ ႏွလုံးသြင္းႏုိင္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေယာနိေသာ မဏသိကာရ မျဖစ္ႏုိင္ေသးတာတခုေတာ့ က်ေနာ္ဆီမွာ ထပ္ေပၚတယ္။ ဒါလည္းကလည္း စိတ္ေဝဒနာတခုပဲနဲ႔တူတယ္။ တတိယေဝဒနာေပါ့။
ေဝဒနာက တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္သားဟာ က်ေနာ္နဲ႔တူမွာေၾကာက္တဲ့သားမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆုိတာကုိပါ။ က်ေနာ္ စုိးရိမ္မိတယ္။
ေက်ာ္ထင္
Comments