ခြာညဳိ ● ေက်ာင္းအုပ္သမီး

ခြာညဳိ ● ေက်ာင္းအုပ္သမီး
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၇

ဒီဇင္ဘာလမွာ ေမြးဖြားခဲ့သူအေဖသည္ ေအာက္တုိဘာလ၌ လူ႔ေလာကထဲက အၿပီးတုိင္ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေမြးေန႔ႏွင့္ ေသေန႔ၾကား အေဖသည္ ေဟာဒီ့ကမၻာေျမေပၚတြင္ ၆၆ ႏွစ္ၾကာ ေနထိုင္သြားခဲ့၏။

သူေနထိုင္ခဲ့ခ်ိန္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ-ဆိုတာ က်မ အၿမဲဆန္းစစ္မိသည္။ ကိုယ့္အေဖအေၾကာင္း ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္မွတ္မိ သလဲ၊ အေဖ့ကို ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထား ေလးစားခဲ့သလဲ ဆိုတာေတြကိုလည္း ျပန္ၿပီး ဆင္ျခင္ျဖစ္သည္။

မိဘကို ဘုရားနဲ႔တဂုိဏ္းတည္းသတ္မွတ္ထားၾကေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕တေလကေတာ့ လက္ဦးဆရာ မည္ထုိက္စြာသား-ဆိုတဲ့ဂုဏ္ႏွင့္ မကိုက္ ညီတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္ေသာေၾကာင့္ အေဖႏွင့္ပတ္သက္၍ မိသားစုႏွင့္ သားသမီးမ်ား ဘာေတြမ်ား ဂုဏ္ငယ္စရာ ရွိခဲ့သလဲ အၿမဲ ဆန္းစစ္မိသည္။

အေဖဆံုးၿပီးစက ဦးေလးေအာင္သင္းအိမ္က ဗုဒၶဟူးေန႔စကားဝုိင္းမွာ အေဖႏွင့္ဆံုေနက် စာလည္းေရးသည့္ ရဟန္းပ်ဳိတပါးက က်မနဲ႔ဆံုခ်ိန္မွာ ေျပာခဲ့တာေလးကိုလည္း အခုထိ အမွတ္ရေနဆဲပါ။

“တကာမေလး။ တကာဉာဏ္ဟာ အင္မတန္႐ိုးသားတဲ့လူ။ ဦးဇင္းဘဝမွာ အဲေလာက္႐ိုးသားတဲ့လူ၊ ေျဖာင့္ မတ္တဲ့ လူမ်ဳိး ေတြ႔ရတာ အေတာ္ရွားခဲ့တယ္။ တကာႀကီးက စီးပြားရွာတတ္ခ်င္မွ ရွာတတ္လိမ့္ မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ တကာမေလးတို႔ မိသားစု လူပံုအလယ္မွာ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့စရာမဟုတ္ဘူး။ သူ မေသခင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသသြားၿပီးမွျဖစ္ျဖစ္ သားသမီးေတြကို လူပံုအလယ္မွာ ေခါင္းငံု႔ မ်က္ႏွာဝွက္ထား ရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိး ဘာတခုမွ မလုပ္ခဲ့တာကိုက ဒီလိုအေဖမ်ဳိးဟာ ေက်းဇူးတင္ထုိက္ ေနၿပီ။”

အခုေတာ့ အေဖက တို႔ကို လူၾကားထဲမွာ ေနတတ္ ထုိင္တတ္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြ ေလ့က်င့္ထိန္းေက်ာင္းေပး ခဲ့လဲ-ဆုိတာ ကိုသာ အၿမဲဆင္ျခင္လွ်က္ ေက်းဇူးတင္ရသည္။ အေဖက ကိုယ့္ကို ဂုဏ္မငယ္ေစခဲ့ေသာေၾကာင့္ အေဖ့ဂုဏ္ကိုလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္မငယ္ေစရေအာင္ အၿမဲသတိထားျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
*********************

အေဖက အေဖဆိုလည္းဟုတ္၊ အေဖက က်မ၏ေက်ာင္းအုပ္ ဆိုလွ်င္ လည္း ဟုတ္။ ဆရာဆိုလွ်င္လည္းဟုတ္ေနတာပါပဲ။
အေဖကေတာ့ သူ႔ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ “တျပည့္ေတြ” လို႔ မေျပာခဲ့။ သူ႔ လက္ေအာက္ ဆရာဆရာမေတြ-ဟုပင္ မသံုး။ လက္ေထာက္-ဟုသာ သံုးႏႈန္းျခင္းအား သတိရမိသည္။

အေဖ့ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြက အေဖ့ကို က်မတုိ႔ဆရာႀကီး - လုိ႔ ညႊန္းေလ့ရွိသလို အေဖကလည္း က်ေနာ့္ ေက်ာင္း က ဆရာ ဆရာမေတြ-ဟုသာ ေျပာေလ့ရွိခဲ့သည္။ သူ႔လက္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္႐ံုမွ်နဲ႔ သူ႔တျပည့္ဟူ၍ အေဖက ဘယ္သူ႔ ကိုမွ မသမုတ္ခဲ့။ ဒါက သူႏွင့္သူ႔ေက်ာင္းက ဝန္ထမ္းမ်ား၏ဆက္ဆံေရး။

တခါ သူ႔ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ သူ႔ဇနီးကိုက်ေတာ့ေရာ ။

သူ႔႐ံုးခန္း သူတေယာက္တည္းရွိခ်ိန္ ဘယ္ေတာ့မွ မလာရ-တဲ့။ ဆရာ-ဆရာမမ်ားနားေနခန္းမွာသာ နားပါ-တဲ့။ အေၾကာင္းက သူတေယာက္တည္း႐ွိတုန္း အေမဝင္သြားပါက က်န္ဆရာ ဆရာမမ်ားဘက္က ေယာက်္ားက ဆရာႀကီးမုိ႔ ေက်ာင္းကိစၥေတြ ဝင္္ၿပီး ခ်ယ္လွယ္တယ္တို႔၊ ကတံုးကတိုက္လုပ္တယ္တို႔ ျမင္လာမွာစိုးလို႔ တဲ့။ သို႔ေသာ္ တျခား ဆရာ ဆရာမမ်ားအား စိတ္ ဆုိးၿပီး ေအာ္ခ်င္လာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ အေဖက အေမ့နာမည္တပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ဆူပူတတ္သတဲ့။ (အေမက အဲဒီအခ်ဳိးေတြ ေၾကာင့္ သူ အရြယ္မတုိင္ခင္ ေဆးပင္စင္ ယူျဖစ္တာဟု မေန႔တေန႔ကအထိ ေျပာေနတုန္း)

*****************

ထိုနည္းတူ က်မတို႔ကိုလည္း သူ႔႐ံုးနား ရစ္သစ္ရစ္သီ လုပ္ခြင့္မရွိ။ ေက်ာင္းမွာလည္း တျခား ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ နည္းတူပဲ ဆက္ဆံသည္။ က်မ ဆရာမျဖစ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးက သူ႔သမီး အရပ္ရွည္ရွည္ေလးကို က်မနဲ႔အနီး ဆံုးမွာေခၚထားေပးရန္ မသိမသာ ေတာင္းဆိုခ်ိန္မွာ က်မက အေဖ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္သည္။ အေဖသည္ သူ႔ေက်ာင္း ကဆရာေတြ က်မတို႔ကို ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္သလဲ၊ ဘယ္လို ဆံုးမသလဲဆုိသည့္အေပၚမွာ တခါမွ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တာ မရွိခဲ့။ က်မတို႔ရဲ႕ မူလတန္းနဲ႔အလယ္တန္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည္ စာသင္ႏွစ္ စသည့္ ပထမဆံုးရက္ရဲ႕ အတန္းတြင္း ပထမ ဆံုး လုပ္ရေသာအလုပ္မွာ အရပ္တုိင္းၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ အားလံုးတန္းစီ၊ အရပ္အပုဆံုးက ေရွ႕မွာထုိင္၊ အရွည္ဆံုးက ေနာက္ ဆံုးမွာထုိင္- ဒါပဲ။ အရွည္ဆံုးက ေရွ႕ဆံုးမွာ ထုိင္ၿပီး အပုဆံုးက ေနာက္ဆံုးခံု ေရာက္ေန၍မရ။ အဲဒါ က်မတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ေနရာခ်ထားေရး စနစ္ျဖစ္သည္။ က်မက ေရွ႕တန္းခံုမွာ ထုိင္ရျခင္းသည္ ေက်ာင္းအုပ္သမီးျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္၊ က်မက သူမ်ားထက္ ပုေနေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

အေမ့လိုပဲ။ က်မလည္း အေဖ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္သည့္ ဆိုးေမြကို ခံစားရဖူး သည္။ ပဥၥမတန္းႏွစ္တြင္ ဘာသာရပ္ ဆရာ မလာ၍ တတန္းလံုးဆူညံ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ဆဌမတန္းက အဂၤလိပ္ ဆရာက ဝင္႐ိုက္ရာ လူ ခုနစ္ဆယ္မွ်ေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထဲ အားလံုး တန္းတူ တေယာက္တခ်က္ အ႐ုိက္ခံၾကရၿပီး ထူးျခားစြာ ႏွစ္ခ်က္ အ႐ိုက္ခံရသူ ႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့သည္။ တေယာက္က အလြန္ အကဲပါေသာ ေကာင္ေလး။ သူမ်ားေတြကို တရႊန္းရြႊန္း႐ိုက္လာတာ ၾကည့္ၿပီး ဆရာက သူ႔ေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ တီေကာင္ဆားပက္ တြန္႔လိန္ကာ ေၾကာက္ပါၿပီ ေၾကာက္ပါၿပီဆို မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွာရည္ေတြ လူးေန ပါးစပ္ေရာလူေရာ အၿငိမ္မေနေသာ ေၾကာင့္ ဆုေၾကးတခ်က္ ပုိရ သြားတာျဖစ္သည္။

ေနာက္တေယာက္က က်မ။

ပထမတခ်က္က ဒူးေကာက္ခြက္ေနရာကို ရႊန္းကနဲက်လို႔ မ်က္ရည္လည္မလိုျဖစ္သြားခ်ိန္ ဆရာ့လက္အႀကီးႀကီးက က်မ ေခါင္းေပၚ အသာေလးအုပ္လိုက္တာ သိရသည္။ ငါ့ကို အေဖ့သမီးမွန္းသိသြားလို႔ ဆရာက ျပန္ေခ်ာ့သလားေပါ့ေလ…

“ေအာ၊ ဆရာႀကီးသမီးကိုး…”

ဆရာ့မွတ္ခ်က္အဆံုးမွာ ေနာက္တခ်က္က အခုနက ႀကိမ္ရာတည့္တည့္ ကို ထပ္ၿပီးနစ္ဝင္သြားသည္။ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္၏။ ေက်ာင္းႏွင့္ အိမ္က ၿခံစည္း႐ိုးသာျခား၍ ေတာ္ေသးသည္။ အရမ္းနာေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဝင္းတခါးက မထြက္ႏုိင္ဘဲ အိမ္ေရာက္ေအာင္ short cut သံုးကာ ေခြးတိုးေပါက္ကေန ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ျပန္ရသည္။

အေမ့ေပါင္ေပၚေမွာက္အိပ္ၿပီး ေဆးလိမ္းခံေနရာကေန ၾကားရေသာ အေဖ့အသံကို အခုထိ မေမ့။

“ဆန္ရင္း နာနာဖြပ္-ဆိုတာ အဲဒါကို ေခၚတယ္သမီးရဲ႕။”

သူ႔လက္ေထာက္ဆရာ ကို အေဖ ဘယ္လိုဆံုးမလဲ၊ ဘယ္လို ျပဳျပင္လဲ က်မ အခုထိ မသိရ။ က်မသိရတာက က်မသည္ အခြင့္ထူးခံမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။

က်မ သိရသေလာက္ အဲဒီတုန္းက က်မကို႐ိုက္သည့္ဆရာ ေျခာက္တန္းအဂၤလိပ္စာဆရာ ဦးၾကည္သိန္းက ႏွစ္ပင္လိမ္ႀကိမ္ ႏွင့္ အ႐ိုက္ၾကမ္းတာ နာမည္ႀကီးသည္။ ၈ တန္းမွာ သခ်ာၤ (၁) သင္သည့္ ဆရာဦးခင္ေမာင္ႀကီး ကေတာ့ သူ စိတ္ဆိုးလာလွ်င္ ဘယ္တျပည့္ကိုမဆို ေက်ာသား ရင္သားမခြဲျခားဘဲ ‘မင္းဖင္ေခါင္း’- ဟု ဆဲတတ္ ၏။ သိပၸၸံဆရာ ဦးလွဝင္းကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးတလႈပ္ လႈပ္လုပ္လွ်င္၊ သန္းေဝလွ်င္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ခံုေအာက္ ျပဳတ္က်သြားသည့္ ခဲတံတို႔၊ ေဖာင္တိန္ ေဘာလ္ပင္ တို႔ကို ေျခေထာက္ႏွင့္ညႇပ္ၿပီး ေကာက္တာျမင္လွ်င္ နည္းနည္းမွ သည္းမခံႏိုင္ဘဲ တြယ္တတ္၏။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ က်မသည္ ဆရာေတြကို တခါမွ စိတ္မကြက္ရဲသလို အေဖ့ကိုေရာ အေမ့ကိုပါ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္ဆရာကေတာ့ ဘယ္လို ဟု ျပန္မေျပာခဲ့။

ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ “ဆန္ရင္း နာနာဖြပ္”မူဝါဒကို ခံစားသိျဖင့္သိေသာေၾကာင့္ က်မ အေတာ္ေလး အပိုးက်ဳိးခဲ့ပံုပင္။

***************
ေက်ာင္းေရွ႕ေျမကြက္လပ္မွာ အလံုတိုင္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုရသည့္ ေသာၾကာေန႔တခ်ဳိ႕တြင္ ေက်ာင္းအုပ္သမီးျဖစ္ရသည့္အေပၚ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး စိတ္ညစ္သည္။

ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ၊ ေက်ာင္းထြက္သြားသည့္ သို႔မဟုတ္ အထက္တန္း ေက်ာင္း ေရာက္သြားသည့္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက သူ႔ေရွ႕မွာ လက္ကေလးပိုက္၊ ခါးကေလး ညြတ္ၿပီး ဆရာႀကီးခင္ဗ်-ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီးသကာလ အတန္ငယ္လြန္သြားသည္ႏွင့္ စိန္ျမင့္ (အဲဒီေခတ္က လူရႊင္ေတာ္မင္းသားႀကီး စိန္ျမင့္နဲ႔တူသည္ဟု လူေျပာမ်ားခဲ့သည္။)….ဟုျဖစ္ေစ၊ ေယာက္ခမႀကီး (အဲဒီတုန္းက အမအႀကီးက အပ်ဳိေပါက္ျဖစ္ေနၿပီ) ဟုျဖစ္ေစ ေအာ္ၿပီး ေက်ာေကာ့ ထြက္ေျပးပါက ရယ္ေနတတ္ေသာအေဖ သည္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းက မညီမညာ အဆံုးသတ္သြားလွ်င္ သူ႔ေဒါသ အေတာ မသတ္ေတာ့။

အခု ျပန္ဆို၊ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ဆိုႏွင့္ အရမ္းရစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဘးပတ္လည္က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္ကို မ်က္ေစာင္းထုိးေနမလား၊ ေလွာင္ေနၾကမလားဆိုတာကို စပ္ပင္မစပ္စုရဲေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို အတြင္ငံု႔ထားမိသည္။

ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းဆိုသည္က ေလတိုက္လို႔ သစ္ရြက္လႈပ္လွ်င္ပင္ လႈပ္သည့္ သစ္ရြက္ၾကည့္ကာ အူျမဴးသည့္ အရြယ္ေတြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာကို စေနာက္ခ်င္၍ျဖစ္ေစ၊ သည္ ဆရာႀကီး သည္လိုရစ္လွ်င္ ပထမတခ်ိန္ ေတာ့ လြတ္ေကာင္း၍ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ေလာက္မွ်ပင္ ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ မဆိုတတ္ ေလာက္ေအာင္ ဂီတႏွင့္ အလွမ္းေဝးေန၍ျဖစ္ေစ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာ့ ရွိေနၾကပါလိမ့္မည္။ မညီညာသည္ကလည္း အေတာ္ေလးကို မညီမညာ။

ကမၻာမေၾက…ဟု တၿပိဳင္တည္း စပါလွ်က္ တုိ႔တာဝန္ေပ- အဖိုးတန္ေျမ …ဆိုသည့္အခ်ပိုဒ္သည္ ေရွ႕ဆံုးက ေစာၿပီးခ်င္ၿပီး သည္၊ ေဘးဘက္က တဝက္တပိုင္းႀကီးႏွင့္ သူမ်ားရပ္၍ ရပ္လိုက္သည္လည္း ရွိသည္။ အဲလို ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကိုမွ အေလးထားရ ေကာင္းမွန္း မသိပါက ႏိုင္ငံသားေကာင္းပီသသည့္စိတ္ေခါင္းပါးမည့္အေရး-သူ႔ရဲ႕သမုိင္းေပး တာဝန္ အျဖစ္ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို တညီတည္းမဆံုးႏုိင္မခ်င္း အေဖ ရစ္ေတာ့သည္။

ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုေနခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အလံႏွင့္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို အေလးျပဳခ်ိန္တြင္ တို႔ၾက၊ ဆိတ္ၾက၊ တြန္းထိုးၾက၊ ကန္ေက်ာက္ၾက၊ စကားခုိးေျပာၾကဆိုလွ်င္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို အေလးျပဳခ်ိန္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ေႁမြျဖတ္သြားလွ်င္ေတာင္ မလႈပ္နဲ႔-ဟု အမိန္႔ထုတ္သည္ကို အခုထိ မွတ္မိေနေသးသည္။

ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား၊ ေႁမြဆိုသည့္ သတၱဝါကလည္း ေႁမြေဟာက္က ပ်ံသန္းတဲ့ယင္ေတာင္ မလြတ္ေအာင္ ေပါက္ႏိုင္သည့္ အျမန္ႏႈန္းရွိသည္ ဆိုသည္။ ေႁမြေပြးကေတာ့ သူ႔ခါးထိလွ်င္ ယားတတ္ေသာေၾကာင့္ ေပါက္သတဲ့။ ယင္ေကာင္ကို မလြတ္ တမ္းေပါက္ႏိုင္သည္က ထားပါေတာ့ ေႁမြက ခါးတို႔ရင္ ယားတတ္တယ္ဆိုတာ ကေတာ့ ေရွးလူႀကီးမ်ား ဘယ္လို သုေတသန လုပ္၍ သိေနၾကသလဲ မဆိုႏိုင္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အေလးျပဳေနခ်ိန္္မဟုတ္လည္း အကယ္၍ ေႁမြျဖတ္သြားပါက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္လွ်င္ အားလံုး အတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းမွာေတာ့ ေသခ်ာဟုယူဆသည္။

ယင္ေကာင္ေတာင္မလြတ္ေအာင္ေပါက္သည့္ေႁမြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခါးတို႔၍ ယားသည့္ေႁမြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က မတုန္တလႈပ္ ေက်ာက္ ႐ုပ္လို ေနလိုက္ပါက သူ႔လမ္းသူသြားရင္း သူ႔ခႏၱာအရွည္ဆံုးလွ်င္ ကုိယ္အႏၱရာယ္ကင္းမွာ ေသခ်ာသည္ဟု မွတ္ရမည္။

အေဖကေတာ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ ေက်ာင္းတြင္းယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ၊ စည္းကမ္းေသဝပ္မႈေတြကို ေလ့က်င့္ ေပးျခင္းျဖစ္ေပမည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအေဖက အဲလို လူထူထူမွာ ေဒါသႀကီး စိတ္ဆိုးၿပီးေအာ္ဟစ္လွ်င္ က်မ တကယ္ပဲ အေနရခက္ခဲ့ေလသည္။
********

12:45' Friday 20th, Oct' 2017

Comments