ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၅၁)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၅၁)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၇

● စစ္ေျမျပင္က ဆီးႀကိဳသူမ်ား
ေရႊလီခ်ဳင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္း အရက္ ၂ဝ ခန္႔လႈပ္ရွားခ့ဲၿပီး တိုက္ပြဲတပြဲမွ မျဖစ္ခ့ဲေပ။ သုိ႔ေသာ္ စစ္တိုက္ခ်င္ေသာ ပိုးကမေသပါ။ သုိ႔ႏွင့္ တခါတရံ ကင္းတပ္စုက ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕ သုိ႔မဟုတ္ သင္တန္း ဆရာရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေရႊလီျမစ္အား ညဘက္တြင္ကူး၍ မူစယ္ နမ့္ခမ္းကားလမ္းေပၚရွိရြာမ်ား တြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားၾကပါသည္။ ထိုစဥ္က မူစယ္ နမ့္ခမ္းကားလမ္းေပၚရွိ ဆယ္ လန္႔ (က်ယ္လန္႔) ရြာတရြာတြင္ အစိုးရတပ္စခန္းရွိၿပီး ေန႔ဘက္တြင္သာ လႈပ္ရွားမႈ ရွိသည္။ ထိုစခန္းမွာလည္း တပ္စုစခန္း ျဖစ္၍ မိမိတုိ႔ ရဲရဲတင္းတင္းလႈပ္ရွားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ထိ့ုျပင္တခါတရံ နမ့္ခမ္း၊ မူစယ္၊ နန္႔ဖတ္ကာ သုံးပြင့္ဆိုင္ၾကားရွိ အူမွ်ားဂြင္အတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားျခင္း ဆယ္လန္႔စခန္း အား ေႏွာက္ယွက္ပစ္ခတ္ျခင္းတုိ႔ျပဳခ့ဲၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ အူမွ်ားဂြင္သည္ KIA စိုးမိုးနယ္ေျမျဖစ္သည္။ ထိုဂြင္ထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိပါက ေဒသခံ KIA တာဝန္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္လႈပ္ရွားရပါသည္။

ထိုေန႔က ေန႔လည္ဘက္တြင္ အူမွ်ားဂြင္အတြင္းရွိ ေတာင္ေပၚ ကခ်င္ရြာတရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ေတာင္ေၾကာေပၚတြင္ တည္ထားေသာရြာကေလးျဖစ္သည္။ မိမိစခန္းခ်သည့္အိမ္က ထိုေတာင္ေၾကာရွိအျမင့္ဆံုးကုန္းေပၚတြင္ျဖစ္ရာ တရြာလုံးကို ဆီးျမင္ ေနရသည္။ ေန႔အပူခ်ိန္ေအာက္တြင္ တရြာလုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အိမ္မ်ားထဲ လူမရွိဟုထင္ရသည္။ ေတာင္ေပၚ ေဒသ တြင္ အိမ္တံခါးပိတ္၍ ေတာင္ယာသြားေလ့ရွိ၍ မိမိတုိ႔အတြက္အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ေပ။ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ဳိးစုံ သြားလာလႈပ္ရွားရာေဒသျဖစ္၍ မည္သူမွမရွိလဲ ရြာေစာင့္ေတာ့ရွိသည္။ ရြာေစာင့္အား နယ္ေျမခံ KIA တာဝန္ရွိသူအား သြားအေၾကာင္းၾကားခိုင္းၿပီး သူတုိ႔ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနခ့ဲသည္။ KIA စခန္းက အနီးအနားက လွ်ဳိတခုခုတြင္ ျဖစ္ပုံရသည္။ အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ေစာင့္ရသည္။

တနာရီခန္႔အၾကာတြင္ ရြာေစာင့္ႏွင့္အတူ နယ္ခံ KIA တာဝန္ရွိသူႏွင့္ KIA ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ပါလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔ ဝင္လာသည္ႏွင့္ ရြာျမင္ကြင္းလည္း ႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ မိမိတပ္ဖြဲ႕ဝင္လာစက တိတ္ဆိတ္၍ လူသူမရွိဟု ထင္ရ သည့္ ရြာအတြင္းရွိ အိမ္မ်ားက ကခ်င္လုံမငယ္မ်ားထြက္လာၿပီး ဝင္ေရာက္လာသည့္ KIA ရဲေဘာ္မ်ားကို ဝါးက်ည္ေတာက္ ကိုယ္စီျဖင့္ ေရထြက္တိုက္သည္ကိုေတြ႕လိုက္ရၿပီး စကားေျပာသံ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားျဖင့္ တရြာလုံးအသက္ဝင္သြားခ့ဲသည္။

မိမိတုိ႔ CPB တပ္ခြဲမွာလည္း ေဒသခံအမ်ားစုျဖစ္ေသာ္လည္း ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ပေလာင္၊ တ႐ုတ္၊ ဗမာစသျဖင့္ လူမ်ဳိးစုံသည္။ မိမိတုိ႔အားရြာသားမ်ားက ကြန္ျမဴနစ္စစ္သားမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ KIA ရဲေဘာ္မ်ားကိုေတာ့ Shanlawt hpyenla လြတ္ လပ္ေရးတပ္သားမ်ားဟုေခၚၾကသည္။ KIA အားသူတုိ႔၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းတပ္က့ဲသုိ႔သေဘာထားၿပီး မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕ကို တစိမ္းတရံက့ဲသုိ႔ သေဘာထားပုံရသည္။ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕တခု ရွင္သန္ႏုိင္ဖို႔ အေရးၾကီးဆံုးမွာ လူထုေထာက္ခံမႈ လူထု လိုလားႏွစ္သက္မႈဟု ဆိုရပါမည္။ မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕မွာ ရဲေဘာ္မ်ားကေတာ့ KIA ေရာက္မွ အိမ္ထဲမွထြက္လာၾကေသာ ကခ်င္ လုံမငယ္မ်ားကို ၾကည့္၍ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေနၾကေပေတာ့သည္။

● တိုက္ပြဲၾကားက က်ည္မထြက္သည့္ေသနတ္
ထိုတညက လသာသည္။ ျမဴႏွင္းတုိ႔ ဆိုင္းေနသည္။ မႈံရီဝိုးဝါး လေရာင္ေအာက္တြင္ မိမိႏွင့္တပ္စိတ္တစိတ္ခန္႔သည္ ဆယ္ လန္႔စခန္းအား ေပ်ာက္ၾကားသြားပစ္ၾကသည္။ ထိုစဥ္ကေပ်ာက္ၾကားသြားပစ္သည္ဆိုသည္မွာ စခန္းအား ေႏွာက္ယွက္တိုက္ခိုက္ခိုက္ျခင္းမွ် သာျဖစ္သည္။ ထိေရာက္သည့္ ေခ်မႈန္းေရးတိုက္ပြဲမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ေသာ္လည္း တဖက္အား အတိုင္း အတာတခုအထိေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးႏုိင္သည္။

ထိုညက မိမိကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ M 22 အား က်ည္ကပ္တကပ္လုံးကုန္ေအာင္ပစ္ခတ္ၿပီးသကာလ က်ည္ကပ္အားလဲရန္ အေပၚေျမႇာက္၍ ဆြဲထုတ္လိုက္ရာ က်ည္ကပ္အတြင္း က်ည္ဆံက်န္ေနေသး၍ ေသနတ္တြင္ျပန္တပ္၍ ေမာင္းတင္၍ ျပန္ပစ္သည္။ က်ည္မထြက္။ သုိ႔ႏွင့္ က်ည္ကပ္ကိုတဖန္ ဆြဲထုတ္၍ က်ည္ကပ္ေဇာက္ထိုးအေနအထားႏွင့္ က်ည္ကပ္အဝကို ၾကည့္လိုက္ရာ က်ည္ဆန္က ရွိေနေသးရာ ေနာက္တႀကိမ္ က်ည္ကပ္ျပန္တပ္၍ တဖန္ ေမာင္းတင္၍ ခလုတ္ကို ဆြဲျပန္သည္။ က်ည္ကားမထြက္။ ဤသုိ႔ သုံးႀကိမ္ခန္႔ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေအးခ်မ္းေသာ ညကာလတြင္ပင္ မိမိေခြၽးျပန္လာေပေတာ့သည္။ ပစ္ခတ္ေနစဥ္အတြင္း က်ည္မထြက္ေတာ့ ေသနတ္တလက္ျဖင့္ မိမိေဇာေခြၽးျပန္ေနသည္။ အတန္ငယ္လည္း တုန္လႈပ္ေန မိသည္။

ေနာက္တၾကိမ္ က်ည္ကပ္ကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ကို ဆြဲခ်ခြၽတ္လိုက္ၿပီး အေပၚက စီး၍ၾကည့္ရာ က်ည္ကပ္ အတြင္းတြင္ က်ည္မရွိသည့္ျပင္ စပရင္အခံလည္း ကန္၍ မတက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ က်ည္ကပ္ကို ေဇာက္ထိုး ျပန္စိုက္ၾကည့္မွ က်ည္ဆံအခ်ဳိ႕ က်ည္ကပ္အေပါက္ဝသုိ႔ ျပန္ဆင္းက်လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုအခါမွ အေျဖကို ေတြ႕ရသည္။ က်ည္ကပ္အတြင္းရွိ က်ည္ဆံမ်ားအားတြန္းတင္ေပးေနသည့္ စပရင္ေညာင္းေနၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆံ သုံး ေလးေတာင့္အား ဆက္မတြန္းႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္က်ည္ကပ္တကပ္လဲလိုက္ၿပီး ေမာင္းကုတ္လိုက္ရာက်ည္တေဝါေဝါျပန္ထြက္မွ မိမိလည္း သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေပေတာ့သည္။

တကယ္တမ္းအားျဖင့္ဆိုလ်င္ မိမိတာဝန္က ေကာက္ကြတ္သင္တန္းေက်ာင္း၌ ရိကၡာႏွင့္႐ုံးလုပ္ငန္းတြင္သာ တာဝန္ရွိေသာ္ လည္း မေနႏုိင္မထိုင္ႏုိင္ ေတာင္းဆိုၿပီး စစ္တိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သင္တန္းေက်ာင္းကလည္းအားလပ္ေနခ်ိန္ မိမိေက်ာင္း တြင္ရွိေသာ ကင္းတပ္စုတစုကလည္း ရွိေန၍သင္တန္းေက်ာင္းက လုံျခံဳေရးတာဝန္ခံ ဦးဖိုးခ်ဳိထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူၿပီးလႈပ္ရွား ေနျခင္းျဖစ္သည္။

● ရဲေဘာ္အိုက္ေအာင္ႏွင့္ ပူးတြဲလႈပ္ရွားျခင္း
မိမိတေယာက္တည္း တက္ႂကြေနစဥ္ ကိုအိုက္ေအာင္ႏွင့္ ေပါင္းမိသည္။ဗိုလ္အိုက္ဟု မိမိတုိ႔ေခၚသည့္ ကိုအိုက္ေအာင္က မိမိတုိ႔ အေရွ့ေျမာက္စစ္ေဒသ မန္ရႈိးသုိ႔ ေရာက္ခါစက ၾကိဳဆိုဧည့္ခံသူျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ CPB ျမစ္ဖ်ားတိုင္းက လူေဟာင္း သံလမ္းရိုးဟုေခၚေသာ မိုးညွင္းတေၾကာမွ ရွမ္းနီအမ်ဳိ းသားျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးေနတတ္သူျဖစ္သည္။ အရင္ကထဲကတတ္သလား မန္႐ႈိးေရာက္မွ တတ္သလားေတာ့မသိ၊ ရွမ္းစကား ကြၽမ္းက်င္စြာ ေျပာဆိုႏုိင္သည္။ ျမစ္ဖ်ားတိုင္းတြင္ သူ႔အား ရဲေဘာ္ယုေအာင္ဟု သိၾကသည္။ ျမစ္ဖ်ားတိုင္း တိုင္းတပ္တြင္ တပ္မွဴးတာဝန္ ယူဘူးသူျဖစ္သည္။ တိုင္းစစ္ေရးတာဝန္ခံ ရဲေဘာ္ေအာင္ေက်ာ္မိုး၏လက္ေအာက္က ျဖစ္သည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မဆလအစိုးရထိုးစစ္အတြင္း ျမစ္ဖ်ားတိုင္းပ်က္ၿပီး အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ က ျမစ္ဖ်ားတိုင္းဥကၠဌလည္းျဖစ္ ဗဟိုေကာ္မတီလည္းျဖစ္သူ ရဲေဘာ္မ်ဳိးျမင့္ ေခၚ ရဲေဘာ္ေအာင္မွာပဲခူးရိုးမဗဟိုသုိ႔ေရာက္ေနသည္။ ထိုစဥ္ျမစ္ဖ်ားတိုင္း၌ တာဝန္ယူသူမွာ ေဘက်င္းျပန္ ရဲေဘာ္ေဖေသာင္းေခၚ ရဲေဘာ္ဘသန္းျဖစ္သည္။ ျမစ္ဖ်ားတိုင္း ပ်က္ေတာ့ သူတုိ႔အားလုံးတကြဲတျပားစီေျပးခ့ဲၾကၿပီး အေရွ႕ေျမာက္ေရာက္လာၾကသည္။ ဤသုိ႔ ေရာက္လာသူမ်ားထဲမွ ရဲေဘာ္ေဖေသာင္းတုိ႔ကေတာ့ မည္သည့္ပုဒ္မမွ အတပ္ခံရျခင္းမရွိဘဲ တာဝန္ၾကီးမ်ားျပန္ေပးခါ ပါတီဗဟိုေကာ္မတီပင္ျဖစ္ ေနခ်ိန္တြင္ သူကေတာ့ စစ္ေျပးဟူေသာအမည္ျဖင့္ နမ့္ခမ္းခရိုင္တြင္ ေခ်ာင္ထိုးခံထားရ၍ စိတ္ခံစားမႈမေကာင္းစြာျဖင့္ ရပ္ တည္ေနရသူျဖစ္သည္။ ၁၉၇၇ / ၇၈ တြင္ေတာ့ သူ႔အား ပါတီဝင္ျပန္ေပးၿပီး မန္ရႈိးၿမိဳ႕နယ္ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးတာဝန္ျပန္ေပးထားသည္။

ဗိုလ္အိုက္ကလည္း တိုက္စိတ္ခိုက္စိတ္ရွိသည္။ သူအားေခ်ာင္ထိုးထား၍ သူ၏အစြမ္းအစကို ျပသလိုသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူက ၿမိဳ႕နယ္မွဴးျဖစ္ေနေသာ္လည္း ၿမိဳ႕နယ္တပ္မွာ တပ္စိတ္တစိတ္ပင္မရွိသည့္အျပင္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္သိပ္မရွိ။ မန္႐ႈိး ၿမိဳ႕နယ္မွာ အဓိက ၿမိဳ႕နယ္တပ္မထားဘဲ ရြာမ်ားတြင္ျပည္သူ႔စစ္ကို သာအဓိကထား၍ ဖြဲ႕စည္းထားသည္။ သုိ႔ႏွင့္ တိုက္စိတ္ ခိုက္စိတ္လည္းရွိ တပ္မွဴးေဟာင္းလည္းျဖစ္သူ ဗိုလ္အိုက္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္စုတစု ဆြဲထုတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း စစ္မတိုက္ဘူး ေသာ္လည္း စစ္တိုက္ခ်င္ေနသည့္ မိမိတုိ႔ ေပါင္းမိၾကေပေတာ့သည္။

ဗိုလ္အိုက္တြင္ ရွိသည့္အားသာခ်က္မွာ ျပည္သူ့စစ္မ်ားအား အသုံးျပဳ၍ တဖက္သတင္းကို ေကာင္းစြာေထာက္လွမ္းႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုရေသာသတင္းအခ်က္မ်ားေပၚတြင္ မူတည္၍ တိုက္ပြဲစီမံကိန္းကို သူက စီစဥ္ေရးဆြဲသည္။ မိမိကေတာ့ သူ စီစဥ္သည့္အတိုင္း မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းမွ တပ္စုအား စီစဥ္ေပးရသည္။ မိမိတုိ႔ သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ဒုတပ္ခြဲမွဴးရဲေဘာ္လတူး၊ တပ္စုမွဴးရဲေဘာ္အိုက္တုိ႔ဦးစီးသည့္ အင္အား ၃ဝ ခန္႔ရွိသည့္ တပ္စုတစု ရွိသည္။ ဒုခြဲမွဴးက ကခ်င္၊ တပ္စုမွဴးက ပေလာင္ ျဖစ္ၿပီး ကခ်င္၊ ပေလာင္၊ ရွမ္း၊ တ႐ုတ္စသည့္ ေဒသခံမ်ား ပါဝင္သည္။ ဗမာကေတာ့ မိမိတေယာက္တည္းျဖစ္သည္။

ဆယ္လန္႔ရွိ တပ္စုအပါအဝင္ ေနရာအခ်ဳိ႕အား တိုက္ကြက္ေဖၚရန္ အၾကိမ္ျပင္ဆင္လႈပ္ရွားခ့ဲေသာ္လည္း အဆင္မေျပခဲ့။ အခ်ဳိ႕ တိုက္ကြက္မ်ားတြင္ အနားေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ၿပီးမွ ျပန္ဆုတ္ရသည္လည္း ရွိသည္။ေနာက္ဆံု တခ်ီကေတာ့ နမ့္ ခမ္းဂိတ္အား အစိုးရတပ္ အေယာင္ေဆာင္၍ဝင္စီးရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ နမ့္ခမ္းခရိုင္ ဂိုေဒါင္တြင္ ယခင္တိုက္ပြဲမ်ားမွသိမ္းဆည္းရမိထားသည့္ မဆလတပ္သားမ်ား၏ စစ္ယူနီေဖါင္းအခ်ဳိ႕ရွိရာထိုယူနီေဖါင္းမ်ားကို ဗိုလ္အိုက္က တာဝန္ယူထုတ္လာ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယူနီေဖါင္းက သိပ္မလုံေလာက္ေပ။ သုိ႔ႏွင့္ ဗိုလ္အိုက္ႏွင့္ သူ႔တုိ႔ ၿမိဳ႕နယ္မွရဲေဘာ္တေယာက္၊ မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းမွ မိမိႏွင့္ ဒုခြဲမွဴးရဲေဘာ္ လတူးအပါ ရဲေဘာ္ ၉ ေယာက္ စုစုေပါင္း ၁၁ ေယာက္က အစိုးရစစ္တပ္ယူနီေဖါင္းဝတ္၍ ဝင္စီးမည္။ တပ္စုမွဴးရဲေဘာ္အိုက္ ဦးစီး အင္အား ၂ဝ ကို တပါထဲေခၚသြားၿပီး နမ့္ခမ္းဂိတ္မေရာက္မီ လမ္းျဖတ္အေနႏွင့္ ထားခ့ဲမည္ဟု စီစဥ္ခ့ဲၾကသည္။

ထိုေန႔သည္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းခန္႔က ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းတြင္း ကာလေန႔ရက္မို႔ ေအးျမသည္။ လသာညလည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမဴႏွင္းျဖဴျဖဴတုိ႔က အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ အုံ႔ဆိုင္းေရြ႕လ်ားေနသည္။ ညမိုးခ်ဳပ္ကထဲက ေရႊလီျမစ္ေဘးက ရွမ္း ရြာတရြာတြင္ မိမိတုိ႔ တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကသည္။ မိမိတုိ႔ တဖက္ကမ္းကူးမည့္ အင္အား ၃ဝ ခန္႔အျပင္ မိမိတုိ႔ဖက္ကမ္းမွ အေထာက္အကူ ေပးမည့္ ျပည္သူစစ္ ၃ဝ ခန္႔လည္း ေရာက္ရွိေနသည္။ တေငြ႕ေငြ႕ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးဖိုေဘးတြင္ တိုက္ကြက္ေဖၚမည့္အေျခအေနအား မိမိႏွင့္ ဒုခြဲမွဴးရဲေလာ္လတူးအား ရွင္းျပသည္။ ျပည္သူ႔စစ္မ်ားအား တဖက္ကမ္းကူးရန္ ျပင္ဆင္ေနမႈမ်ား ၿပီးစီးမႈ ရွိ/မရွိ စစ္ေဆးသည္။ ဗိုလ္အိုက္တေယာက္အလုပ္ရႈ ပ္ေနသေလာက္ မိမိတုိ႔ ကား မီးဖိုမ်ားေဘး အသီးသီးတြင္ အမိန္႔အား အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။

မိမိတုိ႔အတြက္ အလစ္အငိုက္ရယူဘိ့ုအျပင္ ေဆာင္းတြင္းကာလ ထူထပ္ေသာ ျမဴႏွင္းထုကို အကာကြယ္ယူဖိ့ုလိုသည္။ ျမဴ ႏွင္းထုက ထူထပ္လ်င္ ေရွ႕တေတာင္ခန္႔ပက္ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေပ။ သုိ႔ေသာ္ ျမဴႏွင္းထု ျငိမ္မေန။ အဆက္မျပတ္ေရြ႕ လ်ားေနသည္။ ျမင္ကြင္းကား ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္သည္။ ထိုျမဴ ႏွင္းထုကို အားကိုးရသည့္ အေၾကာင္းတခ်က္မွာ မိမိတုိ႔ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ မဆလအစိုးရတပ္ စစ္ဝတ္စုံမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။လူ ၁၁ ေယာက္က စစ္ဝတ္စုံအျပည့္မရွိ။ ဗိုလ္ အိုက္ႏွင့္ ပါသည့္ ရွမ္းရဲေဘာ္ေလးသာ ဂ်ီ ၂ ေသနတ္၊ အီေကြးမင့္အျပည့္အစုံ၊ ယူနီေဖါင္းအျပည့္အစုံပါသည္။ ဗိုလ္အိုက္က ေတာစီးဦးထုပ္မေလာက္၍ စစ္စြပ္တာ ဦးထုပ္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ခါးတြင္ ဘေရာင္နင္ ၉ မမ ပစၥတို တလက္ခ်ိတ္ထားသည္။ မိမိကား ဦးထုပ္မရွိသည့္ အျပင္ အက်ႌမေလာက္၍ CPB စစ္အက်ႌလက္ရွည္ေပၚတြင္ မဆလစစ္တပ္သုံုး စစ္ဆြယ္တာကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေကာ္လံေပၚမွာ မဆလ တပ္သုံး စစ္တဘက္ေလး လႊားျခံဳ ထားရသည္။ ေသနတ္ကေတာ့ ကာဘိုင္ျဖစ္၍ မဆိုးဟုဆိုရမည္။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ အစိုးရတပ္ စစ္သားေတာ့ရွိဟန္မတူေပ။ျပသနာမွ ရဲေဘာ္လတူးႏွင့္ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္သည္။ စစ္ယူနီေဖါင္းကို လဲထားေပး ႏုိင္ေသာ္လည္း ေသနတ္ကေတာ့ မိမိတုိ႔ CPB သုံး ေသနတ္မ်ားျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ငွက္ေပ်ာဖူးပုံစံ ဘဇူကာက ထို စဥ္ အစိုးရတပ္တြင္ မသုံးေသးေပ။ မိမိတုိ႔ CPB တြင္သာ ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေသနတ္ႏွင့္ဝတ္စုံ ျပည္စုံေသာ ဗိုလ္ အိုက္ႏွင့္ မိမိတုိ႔ ၃ ေယာက္က ေရွ့ကဝင္ၿပီး လတူးႏွင့္က်န္ရဲေဘာ္မ်ာက ေနာက္ကလိုက္ရန္ စီစဥ္ထားလိုက္သည္။

ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ ေရႊလီျမစ္အားျဖတ္၍ နမ့္ခမ္း မူစယ္ကားလမ္းအတိုင္း နမ့္ခမ္းဖက္သုိ႔ ခ်ီတက္သည္။ လမ္းတ ေလ်ာက္ ရွင္းလင္းရင္းတေျဖးေျဖးခ်င္း ခ်ီတက္ၾကရသည္။ ကားလမ္းတေလ်ာက္ ေက်းရြာမ်ားကား လေရာင္ေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ မီးေရာင္ပင္မျမင္ၾကရေပ။ညကလည္းနက္ အေအးဓါတ္ကလည္း ပိုေနသည္ျဖစ္ရာ ေစာင္ပုံၾကား တြင္ေကြး၍ အိပ္ေမာက်ေနၾကပုံရသည္။ လ၏အလင္းေရာင္ေအာက္ ျမဴႏွင္းျဖဴျဖဴမ်ားၾကားတြင္ မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕၏ အရိပ္မ်ား သာ လႈပ္ရွားေနသည္။ ဖိနပ္သံမထြက္ေအာင္ သတိထားလမ္းေလွ်ာက္ၾက၍ သာမန္အားျဖင့္ နားစိုက္မေထာင္လ်င္ မည္ သည့္ ထူးျခားသံမွ ၾကားရမည္မဟုတ္ေပ။ မိမိတုိ႔သည္ တခါတရံ စကားေျပာစရာရွိလ်င္လည္း ေလသံျဖင့္သာ တီးတိုးဆိုၾကသျဖင့္ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံး၌ သဘာဝအင္းဆက္ပိုးေကာင္ငယ္မ်ား၏ အသံမ်ားသာ ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားေနရသည္။

လမ္း၌ ေတာင္ေၾကာ ေျမအေနအထားသင့္ေသာ တေနရာတြင္ တပ္စုမွဴး အိုက္ ဦးစီးသည့္ အင္အား ၂ဝ ခန္႔ကို စစ္ကူ ျဖတ္ေတာက္ရန္တပ္ေနရာခ် ခ့ဲသည္။ မနက္ ၄ နာရီခန္႔တြင္ နမ့္ခမ္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ရွမ္းရြာတရြာသုိ႔ ဝင္သည္။ ထိုရြာ၌ မူစယ္ႏွင့္ နမ့္ခမ္းၾကားေျပးဆြဲေနသည့္ ေဒါ့ဂ်စ္ကားတစီးရွိသည္ဟု မိမိတုိ႔သိရွိထားၿပီးျဖစ္ရာ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ထိုကားအား အစိုးရတပ္ အေယာင္ေဆာင္၍ ေခ် ာဝင္ဆြဲခ့ဲေတာ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ အဝင္ကားဂိတ္သည္ ၆ နာရီခန္႔မွသာ ဖြင့္မည္ျဖစ္၍ မိမိတုိ႔ အခ်ိန္ဆြဲေနရသည္။ မိမိေထာက္လွမ္းမႈ တြင္ လစ္ဟာခ်က္ရွိသည္။ ဂိတ္တြင္ အင္အား မည္မွ် ေစာင့္ေနသည္မသိရ။ ရဲသီးသန္႔ေစာင့္ေနသည္ေလာ သုိ႔မဟုတ္ တပ္ေရာပါ သည္ေလာ သိပ္မေသခ်ာ။ အင္အားကလည္းေလးငါးေယာက္ဟုသိသာသိရသည္။ အတိအက် မသိၾက။ ထို႔ျပင္ ဂိတ္တြင္ေစာင့္သူမ်ားက ဘယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ ေစာင့္သည္ေလာ၊ ညာဖက္ျခမ္းတြင္ေစာင့္သည္ေလာ သုိ႔တည့္မဟုတ္ နွစ္ ဖက္စလုံးတြင္ ေစာင့္သည္ေလာမေသခ်ာလွ။ တိုက္ပြဲတပြဲတိုင္းတြင္ မေသခ်ာမႈမ်ားက ရွိသည္။ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ အဝင္ဂိတ္ကား မေဝးလွေတာ့။ လာမည့္ေဘး ေျပးေတြ႕ၾကရံုသာ ရွိေပေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး