ေမာင္စြမ္းရည္ - ကဗ်ာဆရာကေတာ္ၾကီး ေဆးရုံဆင္းျခင္း
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၇
ဒီေဆာင္းပါးက အရင္ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဆက္ဆုိပါေတာ့။ အရင္းေရးခဲ့တာက ''ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီး ေဆး႐ုံတက္ျခင္း'' တဲ့။ တက္ၿပီးရင္ ဆင္းရဦးမွာေပါ့ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးက ''အဆင္း''ဆုိပါေတာ့။ ''႐ုပ္အဆင္း'' အေၾကာင္းေရးမွာမဟုတ္ဘူး ေနာ္။ ေဆး႐ုံကဆင္းတဲ့အေၾကာင္း။ ဆင္းတာကေတာ့ လြယ္လြယ္ ပါပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြ သိမ္းဆည္းၿပီး အိမ္ျပန္လာ႐ုံေပါ့။ အဲ..ကိုယ့္မူလပစၥည္းမ်ားအျပင္ သူေပး လူေမး ပစၥည္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေဆး႐ုံက ေပးလိုက္တဲ့ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ပါလာပါတယ္။ အျမတ္ထြက္ လာတယ္ဆုိပါေတာ့။
အျမတ္ထြက္ပစၥည္းဆုိတာက လူနာေမးလာၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ ေတြကေပးတဲ့ စားစရာေတြပါပဲ။ မုန္႔ထုပ္နဲ႔ မုန္႔ပုန္းေတြပဲမ်ားပါ တယ္။ လူနာစားဖုိ႔ထက္ပိုမ်ားေနေတာ့ လူနာရွင္ပဲစားရတာေပါ့။ လူနာက အေလးခ်ိန္ေလ်ာ့လာၿပီး လူနာေစာင့္ေတြပဲ ဝၿဖိဳးၿပီး အေလးခ်ိန္တုိးလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆး႐ုံက ေပးလိုက္တဲ့ပစၥည္းက တကယ္လိုအပ္လို႔ ေပးတာဆုိလို႔ တစ္ခုတည္းပါပဲ။ အတုိအရွည္ လုပ္လို႔ရတဲ့ တုတ္ေကာက္ (ဒုတ္ေကာက္) ကေလးတစ္ေခ်ာင္းပါ။ လက္က်ဳိးတဲ့လူနာကို ဘာျဖစ္လို႔ တုတ္ေကာက္ေပးရသလဲမသိ။ ေနာက္ထပ္ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ေထာက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ပဲျဖစ္မွာ ေပါ့ေလ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေဆး႐ုံမိတ္ေဆြက ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္း ပါ။ ေဆး႐ုံတက္ေတာ့ ေဆး႐ုံမိတ္ေဆြေတြ မလြဲမေသြရလာခဲ့ပါ တယ္။ ဆရာဝန္တုိ႔၊ သူနာျပဳတုိ႔အျပင္၊ အတူေနလူနာနဲ႔လည္း မိတ္ေဆြျဖစ္လာခဲ့ရတာကေတာ့ ထုံးစံေပါ့။ ေဆး႐ုံက သူနာျပဳ ေဆး႐ုံဆုိေတာ့ သူနာျပဳေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ထူးျခားတာတစ္ခုက လူနာဟာ ဗမာလူမ်ဳိး၊ အာရွတိုက္သား (ေအ႐ႈန္)ဆိုေတာ့ လူနာ ကိုျပဳစုဖုိ႔အတြက္ ေအရွန္ေတြပဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီးပုိ႔ေပးတာပါပဲ။ တ႐ုတ္ ဗီယက္နမ္၊ မေလးရွန္း (ေရွးျမန္မာအေခၚ) မာလယုႏိုင္ငံသား ေပါ့။ စတဲ့ ေအရွန္ေတြပုိ႔ေပးပါတယ္။ သူနာျပဳဖုိ႔မဟုတ္ဘဲ လာ ေရာက္မိတ္ဆက္စကားေျပာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဗီယက္နမ္ အမ်ဳိးသမီးသူနာျပဳတစ္ဦးကလည္း လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္သတဲ့။ လူနာမွာ ဖိနပ္မျမင္လို႔ ကင္းဗက္ဖိနပ္အသစ္တစ္ရံလက္ေဆာင္ ေပးလိုက္သတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူနာေဆး႐ုံက ဆင္းလာေတာ့ စား စရာေတြရယ္၊ တုတ္ေကာက္ရယ္၊ ဖိနပ္ရယ္ပါလာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီးေပမဲ့ လက္အက်ဳိးက လုံးဝေကာင္း ေသးတာမဟုတ္ေတာ့ မူလေဆး႐ုံႀကီးက ရက္ခ်ိန္ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မူလတာဝန္ယူကုသတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္စစ္ေဆး ခံဖုိ႔ ျပန္ရမယ္တဲ့။ သူနာျပဳဆရာနဲ႔ ဆရာမသုံးေယာက္လည္း သူတုိ႔ ဆုိင္ရာကိစၥေတြ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ လာဦးမယ္တဲ့။ သူတုိ႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ လူနာမွတ္တမ္းဖုိင္ႏွစ္ခုလည္းပါလာခဲ့ တယ္။ သူတုိ႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ လူနာမွတ္တမ္းဖုိင္ႏွစ္ခုလည္း ပါလာခဲ့တယ္။ မူလေဆး႐ုံႀကီးက ဖုိင္ကတစ္ခု၊ သူနာျပဳေဆး႐ုံက မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔ကတစ္ခု မွတ္တမ္းဖုိင္ႏွစ္ခုလည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။
အိမ္ကိုလုိက္လာတဲ့ သူနာျပဳေတြက ရက္ျခားေလာက္လာပါ တယ္။ မေလးရွန္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္၊ တ႐ုတ္ကျပား တစ္ေယာက္နဲ႔ အာဖရိကန္ - အေမရိကန္တစ္ေယာက္။ အားလုံးက က်န္းမာေရးအေျခအေန စစ္ေဆးမွတ္တမ္္းတင္တာလုပ္ပါတယ္။ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို ဘာတုိ႔တုိင္းတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္က ေျခလက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးတယ္။ အိမ္ျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္း တယ္။ လက္ေတြကို ေျမႇာက္လိုက္၊ ခ်လိုက္၊ ရမ္းလိုက္၊ ဝိုင္းလိုက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခိုင္းတယ္။ ေျခေတာက္ေတြကိုလည္း ေျမႇာက္လိုက္၊ ခ်လိုက္၊ ေကြးလိုက္၊ ဆန္႔လိုက္လုပ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္တာကို တစ္ေန႔သုံးႀကိမ္လုပ္ပါတဲ့။
အိပ္ရာထဲလဲေလ်ာင္းၿပီး လုပ္ရတာေတြလည္းပါရွိတယ္။ ေျခ ေထာက္ ေျမႇာက္ခ်၊ ေကြးဆန္႔အျပင္၊ လက္ကိုလည္း ေျမႇာက္ခ် ေကြးဆန္႔လုပ္ရတာပါပဲ။ လက္ႏွစ္ဖက္ပူးၿပီး လုပ္ရတာလည္းရွိ၊ ခြဲၿပီးလုပ္ရတာလည္းရွိပါတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တုတ္ေကာက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေဇာ္ကကသလို ေျမႇာက္ရခ်ရလုပ္ရတာလည္းပါတယ္။ လက္က်ဳိးတဲ့ကိစၥမွာ ေျခေတာက္ေလ့က်င့္ဆန္းေတြကို အမ်ားႀကီး လုပ္ခိုင္းတာေတာ့ ဆန္းသလိုပဲ။ ဗမာလိုေျပာရရင္ အေၾကာဆုိင္း သြားမွာစုိးလိုတဲ့။ အေရးထဲ မုိးေလက တစ္ေနကုန္မျပတ္ရြာခ်ေန ျပန္ေတာ့ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရတဲ့အခါလည္းရွိရဲ႕။
သူနာျပဳေတြကို ''ဗစ္ဇစ္ကင္းနပ္စ္'' ေတြလို႔ အဂၤလိပ္လိုေခၚ ပါတယ္။ ဗမာလိုေတာ့ (မႀကံဳဘူးလို႔) ဘယ္လိုေခၚတယ္မသိ။ ''အိမ္တုိင္ရာေရာက္ သူနာျပဳ''လို႔ ေခၚရင္သင့္မလားလို႔ေတာ့ ေတြး မိရဲ႕။ ''ဗစ္ဇစ္''ကို တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ၿပီး ''အလည္လာတဲ့ သူနာ ျပဳ''၊ ''ဧည့္သူနာျပဳ''လို႔ေခၚၾကည့္ပါေသးရဲ႕။ အလည္လာတယ္ဆုိ တာက ဘာတာဝန္မွမရွိတဲ့ လူကလာတာ။ ခုဟာက သူနာျပဳ တာဝန္နဲ႔လာရတာဆုိေတာ့ အလည္လာတာနဲ႔တြဲလို႔ မကိုက္ေပဘူး။ ''ဧည့္သူနာျပဳ''ဆုိလည္း အလုပ္မပါဘဲလာတာ။ ဧည့္ဝတ္ျပဳ ဖုိ႔တာဝန္ရွိမယ္ေပါ့။ ''ဧည့္ဝတ္ျပဳ''တာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သတိရမိျပန္ ပါတယ္။ ခုအိမ္ကိုလာတဲ့ ဧည့္သည္သူနာျပဳေတြကို ကြၽန္ေတာ္က ဧည့္ဝတ္ျပဳေတာ့ သူတုိ႔သုံးေယာက္လုံး၊ တစ္ေယာက္ကမွ လက္မခံ ပါဘူး။ ေကာ္ဖီလား၊ လက္ဖက္ရည္လားဆုိတဲ့ ''ႏိုး-သင့္''တဲ့။ စပ်စ္ သီး၊ ပန္းသီး၊ သရက္သီးေတြ ခ်ေကြၽးလည္း ''ႏိုး-သင့္''ပဲ။ တစ္ခါ တေလမဟုတ္ဘူး။ ဗမာ့ထုံးစံအရ မေကြၽးဘဲ၊ ဧည့္မခံဘဲ မေန တတ္လို႔ ေကြၽးေမြးဧည့္ခံတာ၊ တစ္ေယာက္ကမွ မစားမေသာက္ၾက ေတာ့ အိမ္ရွင္က ေနမထိ၊ ထိုင္မသာျဖစ္ရတာေပါ့။ သူတုိ႔ကို လူ နာက အခေငြေၾကး ေပးရတာလည္းမလိုပါ။
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ လူနာက တနဂၤေႏြေန႔၊ ညေနတုိင္း သြားေလ့ရွိတဲ့ ပ႒ာန္းရြတ္ပြဲကို သြားခ်င္ျပန္သတဲ့။ ဘုရားဝတ္ျပဳ ပြဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ထပ္ၿပီးလဲျပဳေနမွာစုိးလို႔ မသြားရပါဘူး။ သားသမီး ေတြကားနဲ႔လိုက္ပုိ႔မယ္ဆုိဦး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလွကားကို သုံးထပ္ တက္ရဦးမွာဆုိေတာ့ သြားလို႔မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူရဲ႕ဓမၼမိတ္ေဆြ ေတြက အဖြဲ႕လိုက္လဲလာၾကတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းႏွစ္ဦးခ်င္းဆုိသလို လဲလာၾကပါတယ္။ ပ႒ာန္းအသင္းကမဟုတ္ဘဲ ရီတာေအာင္ (နယူးေယာက္)တုိ႔ကို စာေပမိတ္ေဆြတုိ႔၊ ေနတင္ျမင့္၊ မုိးခ်မ္း၊ ရဲ ထြတ္တုိ႔လို ႏိုင္ငံေရးမိတ္ေဆြတုိ႔လည္းလာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔လာ ၾကရင္ လက္ခ်ည္းမလာၾကဘဲ စားစရာ မုန္႔ထုပ္၊ မုန္႔ပုံးေတြနဲ႔လာ ၾကလို႔ အားနာရပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံဖုိ႔မုန္႔ေတြကေတာ့ ေပၚခ်င္းေသာခ်င္းေပါ့။ ဟိုလူပါတာ၊ ဒီလူ႔ကိုေကြၽး၊ ဒီလူပါတာ ဟိုလူကိုေကြၽးနဲ႔ ကိုယ္ကပင္ ကုန္ရတယ္မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ပါဝင္စား ေပါ့။
လူနာေမးလာၾကသူေတြထဲမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားလည္ပါ လာၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကေတာ့ ပရိတ္ရြတ္ေပးခ်င္ သတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ''ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဝိစိတၱရဲ႕ ေမတၱာပုိ႔နဲ႔ ပရိသတ္ႀကီး ကမၼဝါစတာေတြ ေန႔တုိင္းဖြင့္ၿပီး တရားနာေလ့ရွိတာေၾကာင့္ မလိုပါဘူးဘုရား''လို႔ ေလွ်ာက္ထားရပါတယ္။ ကထိန္မလွဴလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္း (မဟာဝိသုဒၶါ႐ုံေက်ာင္း) က သံဃာသုံးပါး ၾကြလာေတာ့ သကၤန္းကပ္လွဴ ကထိန္းခင္းလိုက္ရပါေသးတယ္။ (အဲဒါသုံးပါးေက်ာင္းလို႔လဲေခၚပါတယ္) မဟာေအာင္ေျမေက်ာင္း လို႔ေခၚတဲ့ တစ္ပါးေက်ာင္းကိုေတာ့ လူနာရဲ႕အသက္ ၈ဝ ျပည့္ ကုသုိလ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဝတၴဳေငြ ရွစ္ဆယ္ လွဴလိုက္ပါတယ္။
''နတ္-ေဇာ'' လုိ႔ အတုိေကာက္ဘြဲ႕မည္ရွိတဲ့ နတ္ေမာက္ဆရာေတာ္ ဦးပညာေဇာတလဲ ဘတ္ဖဲလိုးေခၚ ''ကြၽဲၿမိဳ႕''ကေန''န႐ူးေရာက္'' ေခၚတဲ့ ''ႏြားၿမိဳ႕''ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေထာက္ခံ ဆုေတာင္းပြဲၾကြလာရင္း အိမ္ကိုၾကြလာေတာ္မူပါေသးတယ္။ ဒကာမႀကီးက ေဆး႐ုံက မဆင္းခင္ၾကြလာတာဆုိေတာ့ လူနာနဲ႔ မဆုံလိုက္ရပါေသးဘူး။ လူနာ ဒကာမႀကီးနဲ႔ မဆုံလိုက္ရေတာ့ ''ဝတၴဳ'' မကပ္လိုက္ရဘူးေပါ့။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ဝတၴဳေရးသူမဟုတ္လို႔ ဝတၴဳကပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ ''ကဗ်ာ''ပဲ ကပ္လွဴေလ့ရွိပါတယ္။ (ကဗ်ာဆရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ''ဝတၴဳ''စြန္႔ရင္ လက္ခံၿပီး ကုသုိလ္ယူ ကုသုိလ္ ေပးလုပ္ေလ့ရွိပါရဲ႕။) နတ္ေဇာဆရာေတာ္ ၾကြလာတုန္းကလည္း ကဗ်ာဆရာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ဆုေတာင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဆရာေတာ္ကို ကပ္လွဴလိုက္ခဲ့ပါေပးတယ္။ ဆရာေတာ္ နတ္ေဇာက လာဘ္ေပါတဲ့ဆရာေတာ္ဆုိေတာ့ ဝတၴဳကပ္ဖုိ႔ မလိုပါဘူး။ ကဗ်ာဆုိတာကေတာ့ ဒီဒကာတစ္ေယာက္ကပဲ ကပ္လွဴမယ့္သူရွိတာ မဟုတ္ လား။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ကဗ်ာကို တန္ဖုိးထားမွာပါ။ ဒီကဗ်ာကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆီေရာက္သြားေလာက္ပါ ၿပီ။ ေမတၱာသစၥာေတြပါ တြဲၿပီးပါသြားမွာပါ။ ဒီလႈိင္းဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာရဲ႕ လက္ထဲေရာက္သြားလို႔ ေနာက္လပါမယ္တဲ့။
လက္က်ဳိးတဲ့ လူမမာကေတာ့ ''လူမာ'' ျပန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ဳိးထားတဲ့လက္ေမာင္းကေတာ့ အသက္ႀကီးသူတုိ႔ရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ျပန္ဆက္ဖုိ႔ေႏွးတာေပါ့။ လူနာကေတာ့ ကဗ်ာကို လက္ခံ႐ိုးမရွိပါ ဘူး။ ဝတၴဳပဲလက္ခံတာ ဝါသနာပါသတဲ့။ "ငယ္ငယ္ကေတာ့ ႐ူးမိုက္လို႔ကဗ်ာကို လက္ခံမိခဲ့တာ ..." တဲ့ ခက္တာက ျပည္ပမွာကဗ်ာဆရာခမ်ာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေလာက္ ကဗ်ာေတြေရးလို႔သာ ေနလာပါ တယ္။ တစ္ခါမွ ကဗ်ာစာမူခ မရဘူးခဲ့ေလေတာ့ ေပးစရာ'ဝတၴဳ'ကလည္း မရွိ။ ခုမွ ျပည္တြင္းမွာ ''စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိ''က ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ထုတ္ၿပီး စာမူခေပးထားလို႔ မရစဖူး သိန္းခ်ီရထားတာ ေတာ့ရွိရဲ႕။ အဲဒါကလည္း ဗမာျပည္က သမီးလက္ထဲမွာပဲရွိေတာ့ လူမမာကို ''ဝတၴဳေၾကြး'' တင္ေနဆဲပါပဲ။ ကဗ်ာေရးခ စာမူကမရတာနဲ႔ စကား ေျပေျပာင္းေရးျပန္ေတာ့လည္း ျပည္ပမွာ မရလက္စနဲ႔ မရပါဘူး။ လူနာကလည္း ''ေဆးဖုိ႔'' မရွိဘူးတဲ့။ ''ဝါးခ''ပဲ လိုသလိုသတဲ့။
ကဲ...အဲဒါပါပဲ။ အေမရိကားမွာ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီး ေဆး႐ုံက ဆင္းပါၿပီ။ ဆင္းေတာ့လည္း ဗမာျပည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္မ်ားကို အိမ္တုိက္ရာေရာက္ သူနာျပဳေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ႀကီးမ်ား (မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္းဖြဟဲ့) ေဆး႐ုံတက္ရင္ျဖစ္ေစ၊ ေဆး႐ုံကဆင္းရင္ျဖစ္ေစ ''လူႀကီးကေတာ္''ဆုိ တဲ့ နာမည္နဲ႔ ''တရားမဝင္'' ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳေတြ အိမ္တုိင္ရာ ေရာက္ေခၚယူၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခံယူႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲ..သူတုိ႔ခမ်ာ ျပည္ပက (အေမရိကားက) ေဆး႐ုံႀကီးကိုျဖင့္ ကဗ်ာဆရာ ကေတာ္ႀကီးလို တက္ေရာက္ ကုသခံယူခြင့္ ရွိမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ခုဆုိရင္ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ႀကီးမွာ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ (ဗစ္ဇစ္တင္းနပ္စ္)ေတြနဲ႔ပါလို႔ ၾကြားခြင့္ရွိတုန္း ၾကြားလိုက္ပါရေစ။ ခုလို ၾကြားခြင့္ရေတာ့ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ မိန္႔ဆုိသြန္သင္ခ်က္ကို သတိရမိ လိုက္ပါတယ္။
''ဒကာႀကီး ဒီလိုအခြင့္ထူးေတြရတာ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေက်းဇူး တင္ ... တဲ့။ သူမုိ႔လို ဒကာႀကီးတုိ႔တစ္ေတြ အေမရိကားကို ေရာက္ရတာ ... တဲ့။ ဘုန္းႀကီးကေပးမယ့္ နိဗၺာန္ဆုေတာင္ ယူခ်င္ပါဦးမလား မသိေတာ့ဘူး။ အေမရိကာားမွာပဲ ေတာ္ၿပီလား ... တဲ့''
ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔တကြ က်န္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပါ (ကြယ္လြန္ၾကရင္) ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးခ်င္ပါရဲ႕။ သူတုိ႔ရဲ႕ အကုသုိလ္ေတြက မ်ားေတာ့ ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား မဆုိႏိုင္ပါ။ အဲ''ေကာင္းရာ ဒုဂၢတိ''ေတာ့ ေရာက္ႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သေဗၺသတၱာ၊ ကမၼႆကာ။
သတၱဝါေတြ က်န္းမာပါေစ။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၇၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၃ ။ နယူးေယာက္
Comments