စံလွႀကီး ● တပတ္မွာ တခါေလာက္ေတာ႔ စဥ္းစားၾကရေအာင္

စံလွႀကီး ● တပတ္မွာ တခါေလာက္ေတာ႔ စဥ္းစားၾကရေအာင္
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၇

"လူအမ်ားစုက တစ္ႏွစ္လံုးေနလို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ တပတ္မွာ တခါ ႏွစ္ခါ ေလာက္ စဥ္းစားတတ္တဲ႔ က်ဳပ္က ကမၻာမွာနာမည္ႀကီးေနတာ"

အထက္ပါ စကားကို ေျပာလိုက္သူက ေက်ာ္ၾကားေသာ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး ေဂ်ာ႔ဘားနဒ္ေရွာ။ ေခတ္သစ္ အဂၤလိပ္ စာေပေလာကတြင္ အထက္ျမက္ဆံုး အျဖစ္ အခ်ိဳ႕ေသာ စာေပအကဲျဖတ္ ပုဂိၢဳလ္မ်ားက ယူဆၾကသူ၊ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါက အဂၤလန္ျပည္တြင္ အေျခအတင္ စကားေျပာ အေကာင္းဆံုးသူ၊ ၁၉၂၅ တြင္ စာေပဆိုင္ရာ ႏိုဗဲဆုရရွိခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ သူ႔အဆို အရ လူအမ်ားစုသည္ တစ္ႏွစ္ပတ္လည္တြင္ သံုးခါေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားေလ့မရွိ၊ ထို႔ေၾကာင္႔ တပတ္မွာ တခါ ႏွစ္ခါ ေလာက္သာ စဥ္းစားတတ္ေသာသူက နာမည္ႀကီးေနရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ လူတို႔၏ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈနည္းပံုကို ေထ့ လံုး ေငါ့လံုးေလးျဖင္႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေသာစကား။

"လူသား အားလံုးေလာက္နီးနီးမွာ စဥ္းစားျခင္းကို ေသျခင္းထက္ ပိုေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း မစဥ္းစားပဲ ေသကုန္ၾက ျခင္း ျဖစ္သည္။"

ဤသည္မွာ သခ်ာၤႏွင္႔ ဒႆနိကေဗဒ ပညာရွင္ ဘာထရန္ရပ္ဆယ္၏ အဆို။ ဘာထရန္ရပ္ဆယ္သည္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ဖြယ္ ရာမ်ားပါဝင္ေသာ အေတြးအေခၚနက္နဲသည့္စာေပမ်ားကို ျပဳစုေရးသားသူအျဖစ္ ထင္ရွားသည္။ သူလည္း ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ တြင္ စာေပဆိုင္ရာ ႏိုဗဲဆု ရရွိခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဘာထရန္ရပ္ဆယ္၏ အဆိုကလည္း ဘားနဒ္ေရွာႏွင့္ သံတူေၾကာင္းကြဲ ျဖစ္ သည္။ လူအမ်ားစုသည္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈ အားနည္းလွသည္ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္။

အထက္ပါ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ႀကီး ႏွစ္ဦးလံုး၏ မွတ္ခ်က္စကားမ်ားမွွာ လြန္လွခ်ည့္ဟု ထင္ဖြယ္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေတြးလွ်င္မူ သူတို႔စကားမွာ အတန္အသင့္ယုတၱိရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ စဥ္းစားျခင္းသည္ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္သံုးရေသာ ကိစၥ ျဖစ္၍ ပင္ပန္းသည္။ ကာယ ပင္ပန္းျခင္းေတာ့မဟုတ္ ဉာဏပင္ပန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ လူဆိုသည္ကလည္း သူသူကိုယ္ကိုယ္ ပင္ပန္းသည့္အလုပ္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ မလုပ္ခ်င္တတ္တာ သဘာဝျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းသံုး၍ စဥ္းစားရေသာအလုပ္ကို ဘယ္ လုိ ၾကိဳက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

လြန္ခဲ႔ေသာ ၂ ႏွစ္ခန္႔က ထင္သည္။ အသိမိတ္ေဆြ ဆရာဝန္တစ္ဦး လူမႈကြန္ရက္ေပၚတြင္ ရွယ္လာေသာ ပို႔စ္မွာ ျမန္မာျပည္ ၏ ေနာက္ဆံုးမိဖုရားႀကီး စုဖုရားလတ္၏ပံုမ်ားဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကြယ္လြန္သူ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦး၏ ဇနီး ေဟာင္း ရတနာနတ္မယ္ပံု ျဖစ္ေနသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ရတနာနတ္မယ္အေၾကာင္းေရးထားေသာ စာအုပ္မ်ားရွိေနျပီ ျဖစ္ရာ ထိုစာအုပ္ဖတ္ဖူးလွ်င္ ဤသို႔ မွားစရာမရွိေပ။ တခါ ေနာင္ပြင္႔ေတာ္မူမည့္ အရိေမေတၱယ် ဘုရားရွင္ တရားဦးေဟာ မည့္ေတာင္ဆိုျပီး လူေသာင္းနဲ႔ခ်ီ၍ ရွယ္ၾကေသာပို႔စ္ကိုလည္း ေတြ႕ဖူးျပန္သည္။ ေတာင္ကလည္း မံုရြာနယ္ဘက္က ေတာင္ တစ္လံုးျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာအရ ပြင္႔ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္တုိင္းသည္ တရားဦးကို မိဂဒါဝုန္ အရပ္ တြင္သာ ေဟာၾကမည္ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ႔ ဗုဒၶအေၾကာင္းႏွင္႔ပတ္သက္ေသာစာေပမ်ားကို အေျခခံဖတ္ထားသူဆိုလွ်င္ ထိုစာ ကို ျဖန္႔ေဝမည္မဟုတ္ပါ။ အေျခခံ ဗဟုသုတမ်ားေလေလ၊ အေၾကာင္းတရားကို ရွာဖို႔ လြယ္ေလေလ တနည္း စဥ္းစားရတာ အခ်က္အလက္ ပိုျပီး ျပည့္စံုေလေလ ျဖစ္ပါသည္။ အေျခခံ ဗဟုသုတမ်ားေလေလ ပိုျပီးစဥ္းစားတတ္လာေလေလ ျဖစ္ပါ သည္။ အေျခခံ ဗဟုသုတ အခ်က္အလက္ေတြ ပိုမ်ားလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္နည္းဆိုေသာ္ အေျဖေဟာင္းကိုပင္ ျပန္ေရာက္သည္။ ထိုအေျဖေဟာင္းမွာ အေျခခံ ဗဟုသုတမ်ားခ်င္ရင္ စာဖတ္ပါဟူ၍သာ ျဖစ္သည္။

စာဖတ္ပါ ဆိုလွ်င္ ေတြ႕သမွ် စာအုပ္ အကုန္ ဖတ္ရေတာ႔မွာလားဆိုေသာ ေမးခြန္းေပၚလာျပန္သည္။ အသိမိတ္ေဆြ စကား ကပ္သူတစ္ဦးမွာ စကားဝိုင္းတြင္ တဖက္သားက ကိုးကားေသာ စာအုပ္စာတမ္း အေထာက္အထားမ်ားကို သူမျငင္းႏိုင္ေတာ့ ဘူးဆိုလွ်င္ စာအုပ္ဆိုတာ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးထားတာေတြပါဟူေသာ စကားျဖင့္ အႏိုင္ပိုင္းေလ႔ရွိသည္။ သူ႔စကားက တဝက္မွန္ တဝက္မွားဟု ဆိုရမည္။ မွန္တာက သူေျပာသည့္အတုိင္း တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ေရးထား တာ ျဖစ္သည္။ အေပ်ာ္ဖတ္ စာေပဟု ဆိုရေသာ စာမ်ားပင္။ မွားသည္ကေတာ႔ စာအုပ္တုိင္းက ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးထားတာ မဟုတ္။ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက အတတ္ပညာ၊ အသိပညာ၊ အေတြးအေခၚ တိုးတက္မွဳ အတြက္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားျပီး ေရးထားေသာ စာမ်ား ျဖစ္သည္။ စာအုပ္မွန္သမွ် ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးထားတာေတြပါ ဆိုလွ်င္ ဤကဲ႔သို႔ စာမ်ိဳးေတြကို ပစ္ပယ္ရာ ေရာက္သည္။ လူ႕ေဘာင္ေလာက တဆင္႔ျပီး တဆင္႔ တိုးတက္လာရသည္ကလည္း စာအုပ္စာေပမ်ားေၾကာင္႔သာ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ထက္တုိင္ စာေပ အဖတ္အရွဳ နည္းလွေသာ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းမ်ားမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ျဖိဳးမွဳတြင္ စာေပအဖတ္အရွဳမ်ားေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားထက္ ေနာက္က်ေၾကာင္း ေတြ႕ႏိုင္ေပသည္။
စဥ္းစားဥာဏ္ ရင္႔သန္ေစေသာ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို မည္သို႔ေရြးခ်ယ္မည္နည္း ဆိုလွ်င္ တိုးတက္ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ ျပႆနာမရွိ။ သူတို႔တြင္ လူငယ္ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ပညာရွင္မ်ားက စနစ္တက် ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာထားသည္႔ စာအုပ္အညႊန္း က်မ္းမ်ား ရွိျပီ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ စမ္းတဝါးဝါး လိုက္ရွာေနစရာ မလို။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဤကဲ႔သို႔ လမ္းညႊန္စာအုပ္ မရွိခဲ႔ေသး။ ယခု မရွိေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ရွိလာမည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူက ေရြးေကာက္ေသာ အစိုးရ လက္ထက္တြင္ စာေပပညာရွင္မ်ားကို အဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းကာ ဖတ္သင္႔ေသာ စာအုပ္မ်ား အညႊန္းကို ျပဳစုရန္ ၾကိဳးပမ္းေနေၾကာင္း၊ မၾကာမီ စာအုပ္ထြက္ေပၚလာေတာ႔မည္ ဟု ၾကားသိရသျဖင္႔ အားတက္မိပါသည္။

စာအုပ္စာေပကို ဖတ္ရံုသာ မဟုတ္ေသး ဖတ္ျပီးလွ်င္လည္း ျပန္လည္ စဥ္းစားတတ္ဖို႔ လိုေသးသည္။ စာေရးဆရာႏွင္႔ မိမိႏွင္႔ အေတြးခ်င္း တူ မတူ၊ ေရးထားတဲ႔ အတုိင္း ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္၊ ကိုယ္တိုင္ေရာ အျခားေထာင္႔တစ္ခုမွ ေတြးလို႔ ရ မရ စသည္ျဖင္႔ စဥ္းစားတတ္ဖို႔ လိုသည္။ သာဓက ေဆာင္ရလွ်င္ ေဆာင္ၾကာျမိဳင္မွတ္တမ္း ကဲ႔သို႔ေသာ စာအုပ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ စာအုပ္အမည္ကပင္ ဘယ္လိုစာအုပ္မ်ိဳး ျဖစ္မလဲ ဆိုတာ သိေလာက္ေပျပီ။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ဘုရင္ တပါး၏ ျခင္ေထာင္တြင္း ဇာတ္လမ္းမ်ားဟု ဆိုရမည္။ စာအုပ္အရ မင္းတုန္းမင္းႏွင္႔ ျပည္႔တန္ဆာ တစ္ဦး၏ အခန္းတြင္း ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေရးသားထားသည္။ စကားေျပာခန္းေတြေတာင္ ပါေသးသည္။ ထိုစာအုပ္ကို ယံုၾကည္သူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ကိုယ္တိုင္မူ စဥ္းစားတတ္ေသာ အရြယ္မွစ၍ ထိုစာအုပ္ကို မယံုေတာ႔ပါ။ အဘယ္ေၾကာင္႔နည္းဟူမူ ဘုရင္က သူ႔ဖာသာသူ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ေျပာေနတဲ႔ စကားေတြကို စာေရးဆရာက လံုးေစ႔ပတ္ေစ႔ သိေနရေအာင္ ဘယ္ေနရာက ၾကည္႔ေနပါလိမ္႔ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဘုရင္ေတြ သူရဲေကာင္းေတြ စစ္သူႀကီးေတြ ေျပာတဲ႔ စကားေတြပဲ စာအုပ္ေတြထဲ ေရာက္ကုန္လုိ႔ ရာဇဝင္ဆိုတာႀကီး တခမ္းတနား ျဖစ္လာခဲ႔တယ္ မဟုတ္လား ဟူ၍ ေစာဒက တက္စရာေတာ႔ ရွိပါသည္။ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါေတြက လူျမင္သူျမင္ အမ်ားေရွ႕တြင္ ေျပာၾကေသာ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ သံတမန္မ်ားကို ေျပာေသာ စကား၊ စစ္ေျမျပင္တြင္ စစ္သည္မ်ားႏွင္႔ ေျပာေသာ စကား၊ နန္းေတာ္ညီလာခံတြင္ ေျပာေသာ စကား အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင္႔ ေျပာသမွ်ကို မွတ္တမ္းတင္မည္႔ နာခံေတာ္ေတြ၊ စာေတာ္ဖတ္ေတြ၊ အမတ္ပညာရွိေတြ ရွိသည္။ သူတို႔မွတဆင္႔ ရာဇဝင္စာအုပ္ေတြထဲ ေရာက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ဘုရင္မွ အိပ္ခန္းထဲသို႔ စာေတာ္ဖတ္ေတြ၊ ပညာရွိအမတ္ေတြကို ေခၚသြားလိမ္႔မည္ မထင္ပါ။ ဤသည္မွာ စာအုပ္ထဲမွာ ပါသည္ကို ဟုတ္/မဟုတ္၊ မွန္/မမွန္ ျပန္လည္ေတြးေတာေသာ အက်င္႔၊ စဥ္းစားေသာအက်င္႔ကို ထူေထာင္ရန္ လိုေၾကာင္း သိေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကမူ ေဆာင္ၾကာျမိဳင္မွတ္တမ္း စာအုပ္ေၾကာင္႔ မင္းတုန္းမင္းႀကီးေတာ႔ အေတာ္ သိကၡာက်သြားေၾကာင္း၊ ေရးသူကလည္း ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကံ ေရးထားသလဲ မသိေၾကာင္း ေရးခဲ႔ဖူးပါသည္။

ရယ္စရာ ၾကံဳရသည္မွာ လြန္ခဲ႔ေသာ တစ္ႏွစ္ခန္႔ေလာက္က မင္းတုန္းမင္း နတ္ရြာစံသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ျပည္႔လဲ မသိ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားက ဆြမ္းေကၽြး လုပ္ပါသည္။ မႏၱေလးနန္းေတာ္ထဲမွာဟု ထင္ပါသည္။ ထိုသတင္းကို အြန္လိုင္း မီဒီယာမ်ားတြင္လည္း လႊင္႔ပါသည္။ မွတ္ခ်က္ ေရးခြင္႔ေပးထားေသာ သတင္းမ်ားေအာက္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားလည္း ဝင္ေရာက္ လက္စြမ္းျပ၍ မွတ္ခ်က္မ်ား ေရးသားၾကပါသည္။ ဝင္ေရာက္ ဆဲဆိုေသာ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ေရးသားၾကသူမ်ားလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ေရးသားၾကသူ အမ်ားစုမွာ ေဆာင္ၾကာျမိဳင္မွတ္တမ္း စာအုပ္ကိုပင္ ကိုးကားသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင္႔ ျပံဳးမိပါေသးသည္။ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတုိင္း အမွန္ ဟုတ္/မဟုတ္၊ ျဖစ္ႏိုင္/မျဖစ္ႏိုင္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္သံုးဖို႔ လိုေနေသာသူမ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ားလည္း ပါဝင္ေၾကာင္း သက္ေသပင္။

မင္းတုန္းမင္းႀကီး မိဖုရားမ်ားသျဖင္႔ ထိုကဲ႔သို႔ ေနာက္ေျပာင္ေသာ စာမ်ားထြက္လာသည္ဟု ထင္ပါသည္။ မိဖုရားမ်ားသည္ဟု ဆိုရမည္ကလည္း ခပ္ခက္ခက္။ အင္ပါယာႀကီး ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ႔သူ ဘုရင္ေနာင္ ဆိုလွ်င္ မိဖုရားစာရင္းကပင္ အေတာ္ ရွည္လ်ားသည္။ သူတို႔ေခတ္ကေတာ႔ မိဖုရားမ်ားသည္ကပင္ အင္ပါယာႀကီး ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ျခင္းႏွင္႔ တည္ျငိမ္ျခင္း အျဖစ္ ဂုဏ္ယူၾကဟန္ တူပါသည္။ မိဖုရားေတြ မ်ားတာနဲ႔ အင္ပါယာႀကီး ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တာ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဆိုလွ်င္ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ ဟုသာ ေျပာရပါမည္။ သူတို႔ေခတ္က လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ညံ႔သည္။ ေလတပ္ဆိုတာ လံုးဝမရွိ။ ဘုရင္အေနျဖင္႔ သူ႔သစၥာခံနယ္မ်ားကို ထိန္းထားဖို႔လိုသည္။ ပုန္ကန္မွဳျဖစ္လွ်င္ ယေန႔ေခတ္လို F-16 ေတြ၊ F-22 ေတြ၊ MIG-29 ေတြႏွင္႔ ႏွိမ္ႏွင္းလို႔မရ။ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္ကို ေက်ာ္ကာ ခ်ီတက္ရေပေတာ႔မည္။ ပိုဆိုးသည္က ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ အျမဲတမ္း စစ္တပ္ ဖြဲ႕စည္းထားတာမရွိ။ ျမိဳ႕ေစာင္႔တပ္ႏွင္႔ ဘုရင္႔ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ေလာက္ပဲ ရွိမည္။ ဒီဝီဇံတပ္မႀကီးမ်ား ဖြဲ႕စည္းျပီးသားမရွိ။ စစ္ဆင္ေရး ရွိသည္ဆိုမွ ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ အရြယ္ေရာက္ျပီးသား ေယာက်ာ္းမ်ားက လုပ္ငန္းမ်ားကို ပစ္ကာ စစ္ထဲလိုက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံအတြင္းမွ လုပ္ငန္းမ်ား ရပ္ကုန္ႏိုင္သည္။ ဒီေတာ႔ တိုက္ခုိက္ျပီးသား နယ္မ်ား၏ သစၥာခံမွဳကို ထိန္းထားဖို႔လိုသည္။ ဥပမာ လင္းဇင္းကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ျပီ ဆိုလွ်င္ လင္းဇင္းမင္းကိုပင္ ဘုရင္ အျဖစ္ နန္းျပန္တင္ခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔သစၥာခံမွဳကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ႏွမေတာ္ ျဖစ္ျဖစ္ သမီးေတာ္ျဖစ္ျဖစ္ မိဖုရားေျမွာက္သည္ ဆိုျပီး ေခၚလာခဲ႔သည္ဟု ထင္ပါသည္။ အာမခံ သေဘာမ်ိဳးေပါ႔။ ေကာင္းလွသည္ေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေခတ္ကေတာ႔ အဲဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ႔ၾကသည္။ ဆိုေတာ႔ ဘုရင္တပါး၏ အင္ပါယာပိုင္နက္ က်ယ္လာေလေလ၊ မိဖုရားေတြလည္း မ်ားလာေလေလ ဆိုသလို ျဖစ္မည္ ထင္သည္။

ယေန႔ ၂၁ ရာစုေခတ္ကေတာ႔ နည္းပညာ တိုးတက္လာသည္ႏွင္႔ အမွ် အတုလုပ္ရတာ ပို၍ လြယ္ကူလာေပျပီ။ သတင္းအတုေတြ၊ ဓာတ္ပံုအတုေတြ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ျပီ။ ယုတ္စြအဆံုး ရုပ္ေရာ အသံပါ ပါေနသည္႔ ဗီဒီယိုဖိုင္ကိုေတာင္ ေနာက္ကြယ္မွ အသံတုထည္႔ကာ မမွန္သတင္း လုပ္လို႔ ရေနျပီ။ ဒီေတာ႔ စဥ္းစားဥာဏ္ကိုလည္း ပိုသံုးဖို႔ လိုလာျပီ။ အေျခခံ ဗဟုသုတ အခ်က္အလက္ေတြ ပိုမ်ားလာေအာင္ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရွဳဖို႔ လိုသည္။ ဖတ္ျပီးသမွ်ကိုလည္း ျပန္စဥ္းစားတတ္ဖို႔ လိုျပီ။ ကိုယ္တိုင္ႏွင္႔တကြ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အားလံုး အဂၤလိပ္ စာေရးဆရာႀကီး ေဂ်ာ႔ဘားနဒ္ေရွာ ေျပာသလို တပတ္မွာ တခါ ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ႔ ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ စဥ္းစားေတြးေတာတတ္တဲ႔ အေလ႔အက်င္႔ကို ထူေထာင္ဖုိ႔ လိုျပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

(ဒီလိွဳင္းဂ်ာနယ္ အတြဲ (၆) အမွတ္ (၄၃) တြင္ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခဲ႔ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။)

Comments