ေက်ာ္ထင္ ● အေၾကာ္မ်ဳိးဆက္ရဲ့ သမုိင္းဦးအစ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၇
● နိဒါန္း
မုံရြာဆုိတာ ဟုိတုန္းကေတာ့ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ရွိခဲ့တာပါ။ သူလည္း ရြာေလးတရြာပါပဲ။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေရွ ့ ဘက္ကမ္း စစ္ကုိင္းနဲ႔ ဗဒုံၾကား ကုန္သြယ္လမ္းေလးေပၚက အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ရြာေလးတရြာပါ။ ဗဒုံကုိေတာ့ အခု အလုံေခၚ တာေပါ့။ ဗဒုံၿမိဳ႕ဝန္ကေန ဗဒုံမင္းတရားႀကီးထိ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္ရွိခဲ့တဲ့ ရြာတရြာပါ။ အဲ့ဒီ့လမ္းၾကားမွာ ေညာင္တပင္လမ္းနဲ႔ ျမင္းမူလမ္းဆုံတဲ့ေနရာမွာ ေရွးတုန္းက ေညာင္ပင္အႀကီးႀကီး တပင္ရွိတယ္ ေျပာတယ္။
ေညာင္ပင္ေအာက္မွာေတာ့ ေဒသထြက္ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ပဲေၾကာ္ေတြကုိ အလွ်ံအပယ္ေရာင္းတဲ့ အေၾကာ္ဆုိင္ တဆုိင္ဖြင့္ထား တာ။ အဲ့ဒီ့အေၾကာ္သည္မကုိ အစြဲထားၿပီး မုန္႔သည္မရြာလုိ ့ေခၚရာက မုန္႔ရြာျဖစ္လာတယ္။ မုန္႔ရြာကေန မုံရြာ ျဖစ္သြားတယ္။ လုပ္ငန္းကုိ မွီၿပီး အရပ္အမည္ တြင္သြားတယ္ေျပာရမယ္။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေပါ့။ ပါးစပ္ ရာဇဝင္ေတြဟာ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာကုိ မစိစစ္ခင္ နားေထာင္လုိ႔ကေတာ့ အလြန္ေကာင္းတာပါပဲ။
(တစ္)
က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕လည္း ဘာထူးေသးလဲ။ ပါးစပ္ေျပာသမုိင္းနဲ႔ အေတာ္ကုိဟုတ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ပ်ဥ္းမနားဟာ ပင္မုံနကေန အသံ ေျပာင္းျပီး ျဖစ္လာတာတဲ့။ အခ်ဳိ႕ေကစိေတြကလည္း ဗ်ည္းမနားကေန ျဖစ္လာတယ္ ေျပာျပန္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တာ ယုတၱိရွိတာ ေတြထက္ အခ်င္းခ်င္း အလုအယက္ေျပာစရာအျဖစ္နဲ႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကား သူ႔ထက္ ငါသိဆုိ တဲ့စိတ္န႔ဲ ေျပာဆုိခဲ့ၾကတာပါ။
ပင္မုံနဆုိတာက ရွမ္းဘာသာစကား။ ဖန္းခါးသီးစခန္းလုိ႔ အနက္ရတယ္။ အေရွ႕ဘက္ကေန ရွမ္းေတြ ျပိဳဝင္လာၿပီး ေနထုိင္ သြားရာကေန အဲ့ဒီ့အမည္တြင္တာပဲ။ ၿမိဳ႕ရဲ့အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ေတြမွာ ရွမ္းေတြ တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ေစတီ ပုထုိးေတြရွိတယ္။ သာယာဝွမ္းနဲ႔ က်ည္ေတာင္ရြာေတြမွာ အဲ့ဒီ့ေစတီေတြကုိ ဖူးျမင္ႏုိင္တယ္။ သာယာဝွမ္းမွာက ေငြေတာင္ ေစတီ၊ က်ည္ေတာင္မွာက ရွင္မင္တုပ္ၿဖိဳးေစတီတဲ့။ အဲ့ဒီေစတီေတြဟာ ရွမ္းေတြတည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့တာလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲ့ဒါေတြကုိ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေလ့လာဖုိ႔ လုိပါေသးတယ္။
ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း ခုထက္ထိ ရွမ္းကန္ဆုိတာ အထင္အရွားမုိ ့ ရွမ္းေတြနဲ႔တနည္းမဟုတ္တနည္း ပတ္သက္မႈကေတာ့ ရွိခဲ့မွာပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေရွ ့ေရာက္တဲ့ကာလတခုကဆုိရင္ ရွမ္းကန္ေရျပင္ေပၚမွာေတာင္ ရွည္တံရွည္အိမ္ေတြေဆာက္ျပီး အင္းသားေတြလုိ ေနခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ အေျပာအဆုိ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ ရွမ္းေတြ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္ ေနတဲ့ရပ္ကြက္ဆုိရင္ အရင္က ရွမ္းေက်ာက္ေတာင္လုိ႔ ေခၚခဲ့ၾကတာပဲ။
ေက်ာက္ခဲ သိပ္ေပါတဲ့ေတာင္။ ေရခ်ဳိထြက္တဲ့ေတာင္ေပါ့။ ဒီေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ရွမ္းေတြ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီသမုိင္းဟာ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ အဲ့ဒီရွမ္းအႏြယ္ထဲက ဆင္းသက္လာခဲ့တာ။ က်ေနာ္႔အဘိုးဆုိ ေမာင္ကုိေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ ရွမ္းေမာင္ကုိလုိ႔ အညႊန္းတပ္ အေခၚခံခဲ့ရတာ။ ဦးႏုပါတီက ဘႀကီးက်ေတာ့ ရွမ္းကုိႀကီးတဲ့။
ခုေတာ့လည္း အဲ့ဒီ့ မူလရွမ္းႀကီးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္အဘိုးဆုိ ၁၉၈၁ ကတည္းက ကြယ္လြန္တာ၊ ဆယ္စုႏွစ္ေလးခု နီးပါးရွိၿပီ။ အရင္က ေတာင္ေျခရင္းမွာ ရွမ္းလူမ်ဳိးအိမ္ေတြရွိခဲ့ေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ရွမ္းဘိုးဘြားေတြ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ကုန္ျပီးကတည္းက အဲ့ဒီ့ေနရာဆီ လူသစ္ေတြ ေရာက္လာၾကတာ။ အဲ့ဒီ့လူသစ္ ေတြဟာ ရွမ္းဘိုးဘြားေတြရဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြပဲလား၊ တျခား ဘာမွမဆုိင္တဲ့လူေတြပဲလားဆုိတာေတာ့ ဘာမွ မေသခ်ာေတာ့ ပါဘူး။
အားလုံးဟာ ဒီလုိပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနထုိင္မႈၾကားမွာ ဇစ္ျမစ္ဆုိတာေတြလည္း ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါဟာ အမွတ္အသားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မလုပ္ခဲ့ၾကလုိ႔လား။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ အမွတ္အသားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အားနည္းၾက တယ္ထင္တယ္။ ကမၻာဦးကတည္းက မွတ္တမ္းေတြေရးခဲ့ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ စနစ္တက်ေဖာ္ထုတ္ခံရတာကေတာ့ ေတြ႔ရ ခဲပါတယ္။
ေဘးဘုိးတေယာက္ စနစ္တက်ေရးမွတ္ခဲ့တဲ့ အခြန္ေတာ္မွတ္တမ္းဆုိရင္ ဒီအတုိင္းဆုိ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါကုိ အနီးအနားက သူႀကီးေတြက စံျပဳၾကလုိ႔သာ မတိမ္မျမဳပ္ပဲ ဥေဆာင္းက်မ္းေတြထဲထိ က်န္ခဲ့ႏုိင္တာ။ အဲ့ဒီလုိ အာဂမ ယုတၱိေတြထဲ ေရာက္မသြားတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိလုိက္မလဲ။ အာနႏၵာေစတီရဲ့အဂၤေတမွာ လူႏုိ႔ေတြပါတယ္ဆုိတဲ့အမွတ္အသားမ်ဳိး၊ မင္းလွခံတပ္က ဗမာစစ္သားေတြဟာ ကင္းဝန္ရဲ့အမိန္႔ကုိမနာခံပဲ အဂၤလိပ္ေရတပ္ကုိ အေျမာက္နဲ႔ပစ္ခတ္ တုိက္ခုိက္ရာမွာ အေျမာက္ဆံႏွစ္ရာလုံးဟာ မေပါက္ကြဲဘူးဆုိတာမ်ဳိး၊ ဘာလုိ႔မေပါက္ကြဲသလဲဆုိရင္ ယမ္းေနရာမွာ ႏြားေခ်း ေတြခ်ည္း ထည့္ထားလုိ႔ဆုိတာမ်ဳိး၊ ဒါေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္သားမထားရင္ ဘယ္လုိထင္က်န္မွာတုန္း။
တေန႔ကေတာင္ အမွတ္အသားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေလ့အထုံရေအာင္ လုပ္ၾကဖုိ႔ေျပာမိေသးတယ္။ လတ္တေလာအမွတ္ အသားကုိ ေျပာရရင္ ဗမာျပည္မွာရြာတဲ့မုိးကုိ ကုလားမုိးနဲ႔တ႐ုတ္မုိးဆုိျပီး အမွတ္အသားျပဳထားတာ။ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ ကလာတဲ့မုိးေတြဟာ ကုလားမုိးေတြေပါ့။ ဝါဆုိ၊ ဝါေခါင္၊ ေတာ္သလင္း၊ သီတင္းကြၽတ္ေတြမွာ ရြာေလ့ရွိတဲ့မုိးေတြေပါ့။ ေအာက္တုိဘာ လ၀က္ေက်ာ္သြားၿပီးရင္ေတာ့ တ႐ုတ္မုိးေတြ ရြာတတ္တယ္။ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္ကလာတဲ့ မုန္တုိင္းေတြ ေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းကေန မုိးေတြဝင္လာတာ။ ဒါ ဟာ တ႐ုတ္မုိးေပါ့။ တ႐ုတ္မုိးရြာၿပီးၿပီဆုိရင္ ေဆာင္းဝင္ၿပီ။ ေအးၿပီ။
ဒါကုိ ပလူေတြက သိတယ္။ ေဆာင္းေရာက္တဲ့အေၾကာင္းကုိ ပလူေတြက ထြက္ေျပာတယ္။ ညေနခင္း ေနဝင္ ဖ်ဳိးဖ်အခ်ိန္ဆုိ လမ္းေတြမွာ လည္း ပလူေတြေဖြးလုိ႔။ အိမ္ေတြမွာလည္း ပလူေတြခဲလုိ႔။ တအားပါပဲ။ အဲ့ဒီ့ညမွာပဲ ေဆာင္းႀကိဳပုရစ္ေတြကလည္း သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေအာက္က၊ တုံးႀကိဳတုံးၾကားထဲက၊ ဝန္းျခံတုိင္ေတြေပၚက ေနရာစုံကေန ညာသံေတြေပးလုိ႔ေဆာင္း-ေဆာင္း-ေဆာင္း-ေဆာင္းနဲ႔ ေအာ္ျမည္ေနသလုိပါပဲ။
ပလူေတြက မုိးကုန္တာကုိ သိတယ္။ ပုရစ္ေတြက ေဆာင္းဥတုကုိ ႀကိဳတယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြက ပလူေတြ မုိးကုန္တာကုိ သိ တယ္ဆုိတာ မွတ္သားမထားသင့္ဘူးလား။ ပုရစ္ေတြ ေဆာင္းႀကိဳတယ္ဆုိတာကုိ သိမေနသင့္ဘူးလား။ သိေနသင့္တာေပါ့။
(ႏွစ္)
ဒီလုိပဲ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ေျခရင္းက အေၾကာ္အေၾကာင္းလည္း သိေနသင့္တာပဲေပါ့။ ရွမ္းေၾကာ္တဲ့။ ရွမ္းခေပါင္းေၾကာ္တဲ့။ ဒီအေၾကာ္က ေတာ္ေတာ္ရွားတာ။ ရွားဆုိ တၿမိဳ႕လုံး ဒီတဆုိင္တည္း ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးသမွ်ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း ဒီ အေၾကာ္မ်ဳိး မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ေတြ႔ဖူးသူရွိခဲ့ရင္လည္း ေျပာျပၾကပါဦး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔မွတ္သားတာေကာင္းပါတယ္။ ရွမ္းေၾကာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္စုိးရိမ္တာက အဲ့ဒီ့အေၾကာ္မ်ဳိးဆက္ ျပတ္ေတာက္ ေတာ့မွာကုိပါ။ အခုေရာင္းေနတဲ့ ေဒၚစမ္းႀကီးၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ေရာင္းမယ့္သူက မရွိေတာ့ဘူး။ မ်ဳိးဆက္ျပတ္ သြားၿပီ။ သူ႔သမီး အႀကီးမနဲ႔ သားအႀကီးေကာင္ကလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ဆုံး သြားကုန္ၿပီ။ က်န္တဲ့သားတေယာက္က ဆံပင္ညႇပ္တယ္။ ေနာက္သားတေယာက္က ဆုိင္ကယ္ျပင္တယ္။ ဒီေတာ့ အေၾကာ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူတုိ႔မွာ တာဝန္မရွိေတာ့ ဘူး။ စိတ္ဝင္စားၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔အလုပ္နဲ႔ သူတုိ႔ကုိး။
ဟုိတေလာကေတာင္ ဆုိင္ကယ္ျပင္တဲ့အငယ္ေကာင္ကုိ မင္းတုိ႔အေမေရာင္းတဲ့ ရွမ္းေၾကာ္အေၾကာင္းသိရင္ ေျပာစမ္းပါဆုိ ေတာ့ အေမမွသိမွာတဲ့။ လမ္းစ မရဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခေပါင္းဆုိတဲ့ ေဝါဟာရကုိ လုိက္ရွာၾကည့္တယ္။ မေတြ႔ရဘူး။ ဒါဆုိ ရွမ္းေက်ာက္ေတာင္ကုိ အစြဲျပဳၿပီး အေၾကာ္အမည္ကုိ ေပးလုိက္တာလား။ မုံရြာဆုိတာ အေၾကာ္သည္မကုိအစြဲျပဳၿပီး ၿမိဳ႕ နာမည္ျဖစ္လာသလုိ၊ ရွမ္းေၾကာ္က ရပ္ရြာကုိအစြဲျပဳၿပီး အေၾကာ္အမည္ ျဖစ္လာတာလား။ ရွမ္းေတြေနတဲ့ ရွမ္းေက်ာက္ ေတာင္ေျခရင္းက အေၾကာ္မုိ႔ ရွမ္းေၾကာ္လုိ႔ေခၚလုိက္တာလား။
ဒါဆုိ ရွမ္းခေပါင္းေၾကာ္ဆုိတဲ့အမည္ကေကာ။ ဘယ္လုိ အဓိပၸာယ္ရလဲ။ စကားလုံးရင္းျမစ္ကုိရွာရင္းနဲ႔ ငါးေပါင္းေၾကာ္ဆုိတာကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ငါးေသးေသးေလးေတြကုိ မုန္႔ႏွစ္နဲ႔နယ္ၿပီး တြဲစပ္ေၾကာ္ထားတဲ့အေၾကာ္ကုိ ေခၚတာ။ ဒီေဝါဟာရက လာတာ မ်ားလား။ ရွမ္းခေပါင္းေၾကာ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရွမ္းငါးေပါင္းေၾကာ္မ်ား ျဖစ္ေလမလား။ ဒါေပမ့ဲ ရွမ္းေၾကာ္မွာက ငါးေတာ့ မပါဘူး။ ဘူးသီးကုိ ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္စင္းၿပီး မုန္႔ႏွစ္နဲ႔တြဲစပ္ေၾကာ္ထားတာ။ ေၾကာ္ပုံေၾကာ္နည္းတူလုိ႔မ်ား ငါးေပါင္းေၾကာ္ေခၚေလသ လား။ ရွမ္းေက်ာက္ေတာင္ေျခရင္းမွာေၾကာ္တဲ့အေၾကာ္မုိ႔ ေရွ႕ကေန ရွမ္းတပ္လုိက္ေလသလား။
ဒါမွမဟုတ္ မူလရွမ္းႀကီးေတြမ်ား ေၾကာ္ေရာင္းသြားလုိ႔ ရွမ္းငါးေပါင္းေၾကာ္ေခၚၾကတာလား။ အေၾကာ္ေလးတေၾကာ္ရဲ့ သမုိင္း အစေတာင္ ဒီေလာက္ခက္ခဲေနတာေတြ႔မွ သတၱေလာကႀကီး ဘယ္လုိစတယ္ဆုိတာကုိ ဗုဒၶမေျဖၾကားခဲ့တဲ့အျဖစ္ကုိ သ ေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။
(သုံး)
အေၾကာ္သည္ေဒၚစမ္းႀကီးဟာ ဒီအေၾကာ္ကုိ သူ႔အေမေဒၚေအးတင္ဆီက ရခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသိတယ္။ သူ႔အေမေဒၚေအး တင္ေၾကာ္တဲ့ အေၾကာ္ကုိ ကာလအထုိက္အေလ်ာက္ၾကာတဲ့အထိ က်ေနာ္စားဖူးတယ္။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ပစၥည္းေတြက မွန္၊ အခ်ဳိးအစားကလည္းမွန္ဆုိေတာ့ သိပ္စားေကာင္းခဲ့တယ္။ ဘူးသီးေစ်းႀကီးလုိ႔ တခါတခါ ေဂၚရခါးသီးနဲ႔ေၾကာ္လည္း စား ေကာင္းတာပါပဲ။
ေၾကာ္တဲ့ဆီဆုိတာကလည္း ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီစစ္စစ္ေတြကုိး။ ဆန္မႈန္႔ထဲမွာ ေကာက္ညွင္းဆန္မႈန္႔နည္းနည္းေရာရတယ္။ အဲ့ဒီ မုန္႔မႈန္႔ကုိ ငါးပိနည္းနည္းရယ္၊ ဆားရယ္၊ အခ်ဳိမႈန္႔ရယ္၊ ေရရယ္နဲ႔ခပ္ပ်စ္ပ်စ္နယ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘူးသီးေတြကုိ ေသး ေသးႏုပ္ႏုပ္လွီးထားတာနဲ႔ ေရာနယ္။ ဒယ္အုိးျပားျပားမွာ အဝိုင္းပုံလုပ္ၿပီး ေၾကာ္။ ဒါဟာ အင္မတန္စားေကာင္းတဲ့ ရွမ္းေၾကာ္ပဲ။
ခုေတာ့ အဲ့ဒီ့ရွမ္းေၾကာ္မ်ဳိးဆက္ျပတ္ေတာ့မယ္။ ေဒၚစမ္းဟာ ရွမ္းေၾကာ္မ်ဳိးဆက္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးမ်ဳိးဆက္။ ေဒၚစမ္းေတာင္ အေၾကာ္ကုိ မေရာင္းတလွည့္ ေရာင္းတလွည့္နဲ႔။ သူက ရပ္ကြက္ထဲ သာေရးနာေရး၊ ကုသုိလ္ေရးအဖြဲ႔ထဲမွာ အခ်က္အျပဳတ္ ဝင္။ အဲ့ဒါေတြရွိတဲ့ေန႔ အေၾကာ္ေရာင္းမထြက္ဘူး။ ထြက္တဲ့ေန႔ဆုိရင္လည္း မနက္ေစာေစာထဝယ္မွ ရတာ။ မနက္ (၇)နာရီေက်ာ္ရင္ အေၾကာ္မျမင္ရေတာ့ဘူး။ မီးဖုိ ငုပ္တုပ္ပဲ ေတြ႔ရေတာ့မယ္။
အဲ့ဒီ့ရွမ္းေၾကာ္ရဲ့သမုိင္းဦးအစကုိ ေဒၚစမ္းႀကီးမလြန္ခင္ ေမးထားမွျဖစ္မယ္လုိ႔ေတြးမိတယ္။ မၾကာခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ ေျမ ေပၚကေန အေၾကာ္တမ်ဳိးကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆုံးမ်ဳိးဆက္ ေဒၚစမ္းႀကီးေတာင္ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနျပီ။ အေၾကာ္ေတာင္းႀကီး ရြက္ျပန္လာတဲ့သူ႔ေျခလွမ္းေတြဟာ အရင္လုိမသြက္ေတာ့ဘူး။
ေဒၚစမ္းႀကီးက သူ႔အေမ အေမႀကီးေဒၚေအးတင္ဆီကေန အေၾကာ္အေမြကုိ ရခဲ့တယ္။ ဒါဆုိ အေမႀကီးေဒၚေအးတင္က ဘယ္က ရသလဲ။ ေရွးဦးရွမ္းေတြဆီကလား။ တကယ္ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒီ့အတုိင္း ဟုတ္မေနဘူးဆုိ တာေတြ႔ရတယ္။ အေမႀကီးေဒၚေအးတင္ဟာ အေမႀကီး ေဒၚေရႊသြဲ႔ဆီကေန အေၾကာ္အေမြကုိရခဲ့တာတဲ့။ ေဒၚေရႊသြဲ႔နဲ႔ ေဒၚေအးတင္တုိ႔က ဘာမွေတာ့ မေတာ္ပါဘူး။ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိး။
ေဒၚေရႊသြဲ႔ကုိ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးထဲက အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ဳိးသမီးသုံးေယာက္က အျမဲအကူအညီေပးေလ့ရွိ တယ္။ အဲ့ဒီ့ သုံးေယာက္ဆုိတာက ေအးတင္နဲ႔ေအးခင္ရယ္၊ ေအးတုပ္ရယ္ သုံးေယာက္။ ေအးတုပ္ကေတာ့ ဆန္မႈန္႔ေထာင္းတဲ့ေမာင္ ထြန္းေမႊးရဲ့ ဇနီးမယား။ သူကေတာ့ ေဒၚေရႊသြဲ႔ႀကီးနဲ႔ စီးပြားဖက္လုိ ့ေျပာႏုိင္တယ္။ ေအးတင္က ေမာင္ေရႊဂုဏ္ရဲ့ၾကင္ယာေတာ္။ ေအးခင္ကုိေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။
အဲ့ဒီ့တုန္းက ေဒၚေရႊသြဲ႔ႀကီးက အေၾကာ္ကုိ လမ္းေဘးမွာ ေၾကာ္ေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာ္က ခရီး သြားလမ္း လာလမ္း သြားကုိ အမွီျပဳၿပီး ေရာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ လမ္းေဘး လူသြားလူလာမ်ားရာေနရာျဖစ္ဖုိ႔မလုိဘူး။ ေအာ္ဒါနဲ ့ေၾကာ္ေရာင္းတာ။ ၿမိဳ႕ထဲက ေရႊဆုိင္တန္းေတြက ေန႔တုိင္း ေအာ္ဒါေပးတယ္။ ဒီေတာ့ အေၾကာ္က မုိးလင္းတာနဲ႔ကုန္ၿပီ ေၾကာ္ၿပီးတာနဲ႔ကုန္ၿပီ။ အဲ့လုိ အေနအထားနဲ႔ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ အေၾကာ္။ ဒီေတာ့ လမ္းေဘးမလုိဘူးေပါ့။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သီတင္းသုံးေတာ္မူခဲ့တဲ့ လယ္တီဝန္းႀကီးထဲမွာ ေၾကာ္တာ။ ေက်ာင္းဝန္ႀကီးထဲမွာ ထန္းပင္ႀကီး ရွိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေျဖာက္ဆိပ္ပင္။ ထန္းပင္ႀကီးက ဘယ္ေပၚမွာေပါက္ေနသလဲဆုိရင္ ၿပိဳက်နတဲ့ ဘုရားၿပိဳႀကီးအနီးမွာ ေပါက္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဲ့ဒါကုိ ေတာင္ကုန္းေလးလုိ႔ထင္ခဲ့မိေသးတာ။ ေနာက္မွ တုိက္ပန္းႏြယ္ေတြ ေအာက္က အုတ္ျပားႀကီးေတြ အထပ္လုိက္ကုိေတြ႔ရမွ ဘုရားၿပိဳႀကီးမွန္းသိၾကတာ။ အဲ့ဒီ့ဘုရားၿပိဳကုန္းေလးရဲ့ေျခရင္း၊ ထန္း ပင္ႀကီးရဲ့ေအာက္မွာ အေၾကာ္ကုိေၾကာ္တာ။ မနက္ ေဝလီေဝလင္းဆုိေၾကာ္ၿပီ။
အဲ့လုိေၾကာ္ၿပီဆုိရင္ ထန္းပင္ႀကီးေပၚကေန လွ်ာႀကီးတန္းလန္းဆင္းလာတယ္။ ေဒၚေရႊသြဲ႔ႀကီးက အေၾကာ္တခု ႏွစ္ခုထည့္ ေပးလုိက္မွ လွ်ာႀကီးက ျပန္တက္သြားတယ္ဆုိတယ္။ ဒီပါးစပ္ပုံျပင္ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ ေဒၚေရႊသြဲ႔အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ေခတ္ကုိ က်ေနာ္မမီပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ညညဆုိ ထန္းပင္ႀကီး ေလတုိးလုိ႔ ျဗန္းျဗန္းျမည္ၿပီဆုိ က်ေနာ္ ေမာ္မၾကည့္ရဲဘူး။ လွ်ာႀကီးမ်ားလားဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ဘယာနကရသကုိ ခံစားမိခဲ့တာ။ အေၾကာက္တရားဟာ မ ေကာင္းဘူးဆုိေပမယ့္ လူဆုိတာ ရသာစုံေအာင္ခံစားႏုိင္ေလ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ေလမဟုတ္လား။
က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့လုိထင္တာပဲ။ အဲ့ဒီ့ေၾကာက္စိတ္ဆုိတာ တသက္လုံးရွိေနတတ္တာမွ မဟုတ္တာ။ တခါတခါ ေၾကာက္ စိတ္ျဖစ္ခဲ့တာဟာ ရယ္စရာေတာင္ ျပန္ျဖစ္သြားပါေသးတယ္။ ငါငယ္ငယ္က ဒါကုိေၾကာက္မိပါလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ဟာသ ရသေတာင္ ခံစားႏုိင္တတ္တာပဲေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ေဒၚေရႊသြဲ႔ႀကီးေတာင္ မေၾကာက္တာ ငါဘာလုိ႔ ေၾကာက္ရမွာလဲလုိ႔ဘယ္လုိပဲ အားတင္းတင္း ဝီရရသ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။
(ေလး)
ဘာပဲေျပာေျပာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚေရႊသြဲ႕ရွမ္းေၾကာ္ဆုိတာ သရဲပုံျပင္တပုဒ္စာထုတ္လုိ႔ရတဲ့အထိ ကာလကြာခဲ့ပါၿပီ။ ေဒၚေရႊသြဲ႔က ဒီအေၾကာ္ကုိ ဘယ္ကရခဲ့သလဲ။ ေရွးဦးရွမ္းေတြဆီက ရခဲ့တာလား။ ေရွးဦးရွမ္းေတြကေကာ ရွမ္းေၾကာ္ကုိ ရွမ္း ဆန္နဲ႔ေၾကာ္ခဲ့တာလား။ ရွမ္းဆန္နဲ႔ေၾကာ္ရင္ေတာ့ ရွမ္းဆန္က ေစးထန္းထန္းျဖစ္လုိ႔ ေကာက္ညႇင္းေရာဖုိ႔ လုိမယ္မထင္ပါဘူး။
သူတုိ႔ကေကာ ေရာင္းစားတာလား။ အိမ္မွာပဲ လုပ္စား႐ုံလုပ္စားတာလား။ အဲ့ဒီ့ကမွ ဗမာမႀကီး ေဒၚေရႊသြဲ႔ဆီေရာက္တယ္ ဆုိရမလား။ ဒါေပမဲ့ သမုိင္းေတြက မေသခ်ာပါဘူး။ ဘာမွ မေရရာေတာ့ပါဘူး။ သမုိင္းကြင္းဆက္က ျပတ္သြားၿပီ။ အေၾကာ္ တမ်ဳိးရဲ့ဇစ္ျမစ္က ဒီေနရာမွာတင္ နိတၳိတံသြားၿပီ။ အဲ့ဒီလုိ သမုိင္းဦးအစေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနသလဲ။ က်ေနာ္ ျဖည့္ စဥ္းစားမိတယ္။ က်ေနာ္ ညံ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ေလ။
ေက်ာ္ထင္
Comments