ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၅၂)

 ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၅၂)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၇

● နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ အဝင္ဂိတ္အားစီးနင္းျခင္း
"ကဲ ကားကို ေျဖးေျဖးေမာင္းကြာ၊ ငါတုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္" ဟု ဗိုလ္အိုက္က ကား သမားကို ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္သည္။ ဗိုလ္အိုက္ႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ ရွမ္းရဲေဘာ္က ရွမ္းစကားျဖင့္ ထပ္မံေျပာ လိုက္ ရာ ကားဆရာက ေခါင္းညိတ္၍ ကားကို ေျဖးေျဖးခ်င္း လွိမ့္ထြက္သည္။ ကားေမာင္းသူအျပင္ ကားေနာက္လိုက္တေယာက္ လည္း ပါေသးသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ရွမ္းအမ်ဳိးသားမ်ားျဖစ္ျပီး ေစာင္တထည္စီ ပတ္ျခံဳထားၾကသည္။ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ ယာမွ ႏႈိး၍ ကားေခ်ာဆြဲခံရသျဖင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနပုံရသည္။ ေသနတ္ေၾကာက္၍သာ လိုက္လာၾကရျခင္းျဖစ္သည္။

ေဒါ့ဂ်စ္ကား၏ ေရွ႕ခန္း ကားေမာင္းသူ၏ ညာဘက္ေဘး ေျခနင္ခုံတြင္မိမိကရပ္၍လိုက္သည္။ လက္တဖက္က ကားေဘာင္ ကိုကိုင္၍ လက္တဖက္က ကာဘိုင္ကိုကိုင္၍ ေရွ႕ကိုအသင့္ခ်ိန္ထားသည္။ ကားသမား၏ ဘယ္ဘက္တြင္ စစ္ဗိုလ္ဂိုက္ အျပည့္ႏွင့္ ဗိုလ္အိုက္ထိုင္ေနျပီး ခပ္မာမာ အမိန္႔မ်ားေပးေနသည္။ သဏၭာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနပုံရသည္။ ဗိုလ္အိုက္ ေဘးကား ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေျခနင္းခုံတြင္ ရွမ္းရဲေဘာ္ကလည္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္၍ ဂ်ီ ၂ တလက္ႏွင့္ေရွ႕ ကိုခ်ိန္ထားသည္။ ကားေနာက္ခန္းတြင္ ရဲေဘာ္ လတူးႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္က ကားဘယ္ညာကို အသင့္အေနထားျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္၍ လိုက္ပါသည္။ ယဥ္ေနာက္လိုက္ကေတာ့ ကားေနာက္ေျခနင္းခုံတြင္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ပါလာသည္။

စထြက္ထြက္ျခင္း ကားကို ေျဖညွင္းစြာေမာင္းသည္ဆိုေသာ္လည္း ကားထြက္သည္ႏွင့္ ေလတိုးေတာ့သည္။ ေလက ေအး စက္ေနသည္။ ဆရာတာရာ၏ ေလႏုေအးက့ဲသုိ႔ တေနာ့ေနာ့ႏွင့္ ႏြဲ႕မေနပါ။ ၾကမ္းတမ္းစူးရွလြန္းသည္။ အသားမ်ားေအး စက္တင္းမာလာသည္။ ထိုအခ်င္းအရာကို အသားပတ္သည္ဟု ေခၚမည္ထင္သည္။ အသားပတ္သည္ကို ဂ႐ုမစိုက္နိုင္အား ေပ။ ေအးျမေသာေလႏွင့္အတူ အေအးဓါတ္က အ႐ိုးထဲအထိ တိုးဝင္ေနသည္ကို အံတုေနရသည္။

တခ်ိန္တည္းတြင္ မ်က္ေစ့ကလည္း ေရွ႕ကို လမ္းေဘးဝဲယာကို အာရံုစိုက္ေနရသည္။ ျမင္ကြင္းကလည္း ေကာင္းစြာမရွင္း။ ျမဴ ႏွင္းမ်ားအုပ္ဆိုင္းေနလ်င္ ဝါးတရိုက္အကြာေလာက္သုိ႔သာ ခပ္ဝါးဝါးျမင္ရသည္။ ျမဴႏွင္းတအုပ္လြင့္သြားခ်ိန္တြင္ ခပ္လွမ္း လွမ္းထိ ျမင္ရေသာ္လည္း ျမဴႏွင္းေနာက္တအုပ္က ခပ္ျမန္ျမန္တိုးဝင္လာသည္။ ျမဴႏွင္းျဖဴမ်ားက မိမိတုိ႔၏ ျမင္ကြင္းကိုကာ ထားသက့ဲသုိ႔ မိမိတုိ႔အားလည္း ကာကြယ္ထားသည္။ ဤသုိ႔ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ကားေမာင္းလာရင္း အလင္းေရာင္ကပိုတိုးလာ သည္။ လေရာင္ေနရာတြင္ အ႐ုဏ္က်င္းသည့္ အလင္းေရာင္ တိုးဝင္လာပုံရသည္။

ထိုသုိ႔ အလင္းေရင္တစတစ အားေကာင္းလာခ်ိန္တြင္ မိမိတုိ႔ေရွ႕ကားလမ္းေပၚတြင္ ျမဴႏွင္းထုၾကားကိုျဖတ္၍ ကားမီးၾကီး ႏွစ္လုံး၏အလင္းေရာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိမိတုိ႔ကားကို လမ္းလယ္တြင္ ရပ္ထားလိုက္သည္။ ကားလမ္း၏ ဘယ္ ဘက္ျခမ္းတြင္ လယ္ကြင္းမ်ားရွိသည္။ ထိုလယ္ကြင္းမ်ားသည္ ကားလမ္းထက္ ျမင့္ေနရာ ထိုလယ္ကြင္း ကန္သင္းရိုးမ်ားအား အမွီျပဳ၍ ရဲေဘာ္လတူးႏွင့္အဖြဲ႕က တက္ေရာက္ေနရာယူလိုက္သည္။ ဗိုလ္အိုက္၊ မိမိႏွင့္ ရွမ္းရဲေဘာ္ေလးတုိ႔ ၃ ေယာက္က ေတာ့ ကားလမ္းအလယ္တြင္ရပ္၍ ကားဆီကို ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိ္န္ရြယ္ျပီး အသင့္အေနထားျဖင့္ရွိေနၾကသည္။ ဗိုလ္အိုက္က ဘေရာင္နင္ ၉ မမပစၥတိုတလက္ျဖင့္၊ မိမိကားကာဘိုင္တလက္ျဖင့္၊ ရွမ္းရဲေဘာ္ေလးကား ဂ်ီ ၂ တလက္ျဖင့္ ကားလမ္း လယ္တြင္ မားမားရပ္၍ အရပ္ကားေလာ စစ္ကားေလာမသိေသးသည့္ နမ့္ခမ္းမွထြက္လာသည့္ ကားတစီးအားရင္ ဆိုင္ လိုက္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ မိမိတုိ႔ ၃ ေယာက္ကား ဒါးတညံ၊ ေပါသုိး၊ အာသုိးတုိ႔က့ဲသုိ႔ပင္ေလာ၊ cowboy ႏြားေက်ာင္းသား ဇတ္ကားထဲမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလူမိုက္မ်ားေလာ မကြဲျပားဟ ုဆိုနိုင္ပါသည္။

ျမဴ နွင္းထုကို ထိုးေဖါက္လာသည့္ မီးေရာင္သည္ မိမိတုိ႔ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္။ ပို၍ နီးလာေတာ့ ကား႐ုပ္သြင္ကို ျမင္ရသည္။ စစ္က်န္ခ်က္ပလက္ေခါင္းတို ဘတ္စ္ကားတစီးျဖစ္သည္။ နမ့္ခမ္း မန္းကားလိုင္းမွျဖစ္သည္။ နမ့္ခမ္း မန္းဆို ေသာ္လည္း ထိုစဥ္က တေနကုန္ေမာင္းမွ လား႐ႈိးေရာက္သည္။ ယူနီေဖါင္းဝတ္မ်ားက ေသနတ္ႏွင့္ထိုးခ်ိန္ရြယ္ထား၍ မိမိတုိ႔
ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ကားထိုးရပ္သြားသည္။ မိမိတုိ႔လည္း ကားဆီအေျပးသြားျပီး စစ္ေဆးၾကရာ ကားေပၚတြင္ အရပ္သား ခရီးသြားမ်ားသာပါသည္။

သုိ႔ႏွင့္ မိမိတုိ႔လည္း ကားသမားအား နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ ဝင္ဂိတ္အေျခအေနအားေမးျပီး မိမိတုိ႔ ျပန္မလာမျခင္း ကားမထြက္ရန္ ကား ဆရာအားမွာျပီး ကားေသာ့ျဖဳတ္ယူလာခ့ဲသည္။ ကားေသာ့မျဖဳတ္လည္း ကားဆရာတုိ႔ ထြက္ရဲဟန္မတူေတာ့ေပ။ ထိုကား ေပၚတြင္ပါလာေသာ ရွမ္းကုန္သည္ ေစ်းသည္မ်ားတြင္ မန္႐ႈိးးေစ်းေန႔၌ ပုံမွန္လာေရာင္းေနသူမ်ားပါဝင္ရာ ထိုသူတုိ႔က ဗိုလ္အိုက္ကို ေကာင္းစြာသိၾကသည္။ မိမိလို မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ စစ္သားလည္း အစိုးရတပ္၌မရွိမွန္း ေကာင္းစြာသိၾကေပရာ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္စြာ ကားဆက္ထြက္ျခင္း မျပဳၾကေပ။

မိမိတုိ႔လည္း ေဒါ့ဂ်စ္ေပၚ အေျပးအလႊားျပန္တက္ၾကျပီး ကားဆရာကို အျမန္ေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ ကားဆရာလည္း သ ေဘာေပါက္ေနျပီျဖစ္၍ အျမန္ေမာင္းေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔အဖြဲ႕ကား မဆလ အစိုးတပ္သားမ်ားအျဖစ ္အေယာင္ေဆာင္ထားၾက ေသာ္လည္း ဗမာစကားတတ္သူမွာ မိမိႏွင့္ဗိုလ္အိုက္ ႏွစ္ဦးသားပါသည္။ နမ့္ခမ္း မန္းကားႏွင့္ဆံုစဥ္ မိမိတုိ႔ကားေပၚမွ ရဲ ေဘာ္မ်ားကို အဆင္းအတက္ေနရာယူရန္ အမိန္႔ေပးရာ၌ တ႐ုတ္လို ကခ်င္လို ရွမ္းလို အမိန္႔ေပးၾကေပရာ မိမိတုိ႔ကို အ ေယာင္ေဆာင္မ်ားဟု ကားဆရာတုိ႔ သေဘာေပါက္သြားေပလိမ့္မည္။

ကားအရွိန္ျမန္လာ၍ ေလတိုးႏႈန္းကလည္းျမင့္လာသည္။ ဤအၾကိမ္၌ ေအးသည္ မေအးသည္ကို သတိမျပဳမိေတာ့ေပ။ ေဇာကပ္ေနျပီျဖစ္သည္။နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ အဝင္ဂိတ္တံခါးကို လွမ္းျမင္ရသည္။ သစ္သားေဘာင္ေခြ၍ သံဆူးၾကိဳး ၾကက္ေျခခတ္ေျပး ထားေသာ တံခါးျဖစ္သည္။ တံခါးတျခမ္းက ပြင့္ေန၍ တျခမ္းက ပိတ္ေနသည္။ တံခါးေနာက္ဖက္ လမ္းေဘးဝဲယာတြင္ ရဲ ႏွစ္ေယာက္ ရိုင္ဖယ္ကိုယ္စီလြယ္၍ မိမိတုိ႔အား တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ မိမိလည္း ကားဆရာက တံခါးတျခမ္း ပိတ္ထား၍ ကားရပ္မလိုျဖစ္သြားရာ မိမိလည္း ကာဘိုင္ေျပာင္းကို ကားဆရာဗိုက္ကို ေထာက္လိုက္ျပီး "ကားနဲ႔ တိုက္ျပီး ေမာင္းဝင္" ဟု ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာလိုက္ရာ ကားဆရာလည္း ဘရိတ္မအုပ္ေတာ့ဘဲ တံခါးကို ေဒါ့ဂ်စ္ဘန္ပါႏွင့္ တိုက္ဖြင့္လိုက္ ၿပီးေတာ့ ရပ္လိုက္သည္။

ကား၏ဘယ္ညာတြင္ ရွိေနေသာ မိမိႏွင့္ရွမ္းရဲေဘာ္ေလးလည္းကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းျပီး ရဲတေယာက္စီ ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ ရိုင္ဖယ္ကိုယ္စီ လြယ္ထားသည့္ ရဲႏွစ္ေယာက္သည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ မိမိတုိ႔အား ၾကည့္ေန ဆဲျဖစ္သည္။ ထိုခဏတာအတြင္းပင္ မိမိတုိ႔လည္း ၎တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထံမွ ေသနတ္အား သိမ္းဆည္းလိုက္ျပီျဖစ္သည္။ က်န္ရဲမ်ားက ဂိတ္အေပၚရွိ ေဆးရံုကုန္းမွ အိမ္ေထာင္သည္တန္လ်ားတြင္ မီးလႈံေနသည္ဆို၍ ဖမ္းမိထားေသာ ရဲႏွစ္ေယာက္ အား ေရွ႕မွ လမ္းျပခိုင္းျပီး ေတာင္ကုန္းေပၚ ခပ္သြက္သြက္တက္ရသည္။ ဒုခြဲမွဴ းရဲေဘာ္လတူးအား ကားျပန္လွည့္ထားရန္ႏွင့္ အေစာင့္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ထားခ့ဲရန္ မွာျပီးမိမိတုိ႔ ၃ ေယာက္က ခပ္သြက္သြက္ ေတာင္ကုန္းတက္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္ လတူးက လမ္းမေပၚ၌ စီစဥ္စရာစီစဥ္ျပီး မိမိတုိ႔ေနာက္ အေျပးလိုက္လာသည့္ျပင္ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားကို တ႐ုတ္လို ေအာ္ဟစ္အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ "ခ်ဳံးဝါး" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ အဓိပၸါယ္က အေျပးတက္ "က်ား" ထိုးျခင္းျဖစ္ျပီး မိမိတုိ႔အား အမွီ လိုက္ရန္ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားအား ေစ့ေစာ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အေယာင္ေဆာင္တပ္ဖြဲ႔က တ႐ုတ္လိုအမိန္႔ေပးလိုက္၍ မိမိလည္း ေလာေနသည္အထဲက ျပံဳ းမိသည္။

ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ မိမိတုိ႔ေရာက္သြားသည့္ ေနရာက နမ့္ခမ္းေဆးရံုအိမ္ေထာင္သည္ အေဆာင္ျဖစ္ပုံရသည္။ မိမိတုိ႔ ဖမ္း လာသည့္ရဲက "ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႔ကို ဗိုလ္ၾကီးေခၚေနတယ္" ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္ရာ အေဆာင္ထဲ၌ မီးလွဳံ ေနၾကပုံရ ေသာ ရဲ ၃ ေယာက္ ကျပာကယာထြက္လာၾကသည္။

"ေဟ့ေကာင္ေတြ တန္းစီစမ္း ၊ မင္းတုိ႔ လုံျခံဳေရးယူတာ ဒီလိုယူရလား"

ဗိုလ္အိုက္က ဆိုလိုက္သျဖင့္ ရဲ ၅ ေယာက္ ျပဴးျပဴးျပာျပာတန္းစီၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေဆာင္ထဲတြင္ ေထာင္ထားသည့္ ေနာက္ထပ္ရိုင္ဖယ္ ၂ လက္ထပ္မံသိမ္းဆီးရမိသည္။ တေယာက္က မေန႔ကမွ ေဆးရံုကဆင္းလာသျဖင့္ ေသနတ္မထုတ္ရ ေသးဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ ထို ၅ ေယာက္ကို ဖမ္းေခၚျပီးေတာင္ေျခကားလမ္းသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးဆင္းခ့ဲၾကသည္။ ေဒါ့ဂ်စ္ကားက ေခါင္းလွည့္ထားျပီးျဖစ္ရာ မိမိတုိ႔ တက္သည္ႏွင့္ တဟုန္ထိုးထြက္ေပေတာ့သည္။ လမ္း၌ မိမိတို႔ တားထားခ့ဲေသာ နမ့္ခမ္း မန္းကားနားေရာက္ေတာ့ ကားေသာ့ေပးျပီး ေအာ္ဟစ္ေအာင္ပြဲခံခ့ဲၾကေသးသည္။

ကားထြက္ျပီး သိပ္မၾကာမီ ရွမ္းရြာတရြာသုိ႔ အေရာက္တြင္ မိမိတုိ႔ခ်န္ထားခ့ဲ ပေလာင္တပ္စုမွဴး အိုက္ႏွင့္အဖြဲ႕က နမ့္ခမ္းဘက္ ခ်ီတက္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔အားလည္း တပါတည္း ကားေပၚတင္ေခၚခ့ဲသည္။ "ဘာလို႔လိုက္လာလဲ" ဟု ေမး ေတာ့ " ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို စိတ္မခ်လို႔လိုက္လာတာ" ဟု ျပံဳး၍ ဆိုသည္။ အေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားဟု ဆိုရမည္။ ၁၅ မိနစ္ သာသာခန္႔ေမာင္းလိုက္ေတာ့ မိမိတုိ႔ ကူးတုိ႔ျပန္ကူးမည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္သည္။ အသြားသာ ၾကာသည္ အျပန္ကား ျမန္လွသည္။ ေနာက္ခ်န္လိုက္လာသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားက CPB ယာနီေဖါင္းႏွင့္ျဖစ္ျပီး ရွမ္းရြာမ်ားမွ အရပ္သားမ်ားက ဝိုင္း ၾကည့္ေနၾကရာ မိမိလည္း CPB တပ္သီခ်င္းတပုဒ္ကိုတိုင္ေပးလိုက္ရာ တကားလုံး စစ္သီခ်င္းသံညံသြားသည္။ ေအာင္ျမင္မႈ ရခ့ဲၾက၍ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း တက္ႂကြေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကားလမ္းတေလ်ာက္ ရွမ္းရြာမ်ားမွ တအ့ံတၾသ ေငးေမာၾကည့္ ၾကသည္။ မိမိတုိ႔အတြက္ ဝါဒျဖန္႔ၿပီးသား သတင္းျဖန္႔ၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ မဆလတပ္မွဴးမ်ားကေတာ့ ေတာက္ေခါက္ေနေပ လိမ့္မည္။

ကားဆရာမ်ားအား ေတာင္းပန္၍ ကားခလည္းေပးလိုက္သည္။ မိမိတုိ႔ ျမစ္ေဘးဆင္းသြားသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔ျပန္ ထြက္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း ၾကားရသည့္သတင္းအရ သူတုိ႔လည္း မသက္သာရွာပါ။ အဖမ္းခံရျပီး ေလးငါးရက္ အျပင္းစားစစ္ေဆးခံခ့ဲၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ ျပည္တြင္းစစ္အတြင္း အရပ္သားမ်ားသည္ ဘုမသိ ဘမသိ ဒဏ္ခံၾကရသည္ ဟု ဆိုရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စစ္ကို အနိဌာရံုဟုဆိုၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူသားသမိုင္းတြင္ ေရွာင္လႊဲ၍ မရသည္က စစ္ပြဲပင္ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။

မိမိတုိ႔ ေရႊလီျမစ္ေဘးေရာက္ေနခ်ိန္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္အားလုံး ျမစ္ကူး၍ မၿပီးခင္တြင္ နမ့္ခမ္းဘက္ ကားလမ္းဆီမွ ပိြဳင့္ ၅ ပစ္သံ တ ဝုန္းဝုန္း ဟိန္းတက္လာသည္။ မိမိတုိ႔ ဂိတ္စီးနင္း၍ ရဲမ်ားကို ဖမ္းသြားသည္ကို သိရွိသြားျပီး သံခ်ပ္ကာကားျဖင့္ လိုက္လံ ေျခာက္လွန္႔ပစ္ပုံရသည္။ ထိုစဥ္က နမ့္ခမ္း ႏွင့္မူစယ္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ပိြဳင့္ ၅ တပ္ဆင္ထားသည့္ သံခ်ပ္ကာကား တပ္စု တစုစီရွိေပရာ ထိုကားမ်ားထြက္လာပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေတာက္ေလ်ာက္လိုက္ပုံေတာ့ မရ။ ၿမိဳ႕အထြက္ေလာက္ကေနျပီး ေျခာက္လွန္႔ပစ္ခတ္ေနပုံရသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားက ဆိုင္းေနဆဲျဖစ္၍ ဇြတ္အတင္းလိုက္ရဲဟန္မတူ။ လမ္းျဖတ္၍ေစာင့္ပစ္မည့္ ဘဇူကာကို စုိးရိမ္ပုံရသည္။

မိမိတုိ႔ဖမ္းလာေသာ ရဲ ၅ ေယာက္ကား ေရႊလီျမစ္ကမ္း၌ မ်က္ႏွာေသမ်ားႏွင့္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာတြင္ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ မိမိတုိ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚ သပိတ္တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ေတြ႕ခ့ဲရသည့္ မ်က္ႏွာေက်ာခပ္တင္းတင္း ပုံစံႏွင့္ လြန္စြာကြာျခားလွေပစြ။ "ေၾကာက္မေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ျပန္လႊတ္ေပးမွာ" ဟု မိမိကဆိုလိုက္ ေသာ အခါ ျပာျပာသလဲ ေခါင္းျငိမ့္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚသပိတ္တိုက္ပြဲကာလႏွင့္ ကြာျခားလွေပစြ။ ထိုေၾကာင့္လည္း နိုင္ငံေရးအာဏာ သည္ ေသနတ္ေျပာင္းဝကထြက္သည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

ေရႊလီျမစ္ကိုျဖတ္ကူးျပီး မိမိတုိ႔အေျခခံေဒသသုိ႔ ေရာက္ျပီးေနာက္ ရဲေဘာ္အားလုံးေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားၾကသည္။ အႏၱရာယ္ ကင္း ေဘးကင္းျပီမဟုတ္ပါေလာ။ ရာသီဥတုက ေအးျမေနေသာ္လည္း တညလုံးမအိပ္ရေသးေသာ္လည္း ေအာင္ပြဲေၾကာင့္ (ေသးငယ္ေသာ ေအာင္ပြဲျဖစ္ေသာ္လည္း) ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနသည္။ ရန္သူကို အလစ္အငိုက္ဖမ္း၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသ နတ္ျဖင့္ေတ့ကာ ေသနတ္တခ်က္မွ မေဖါက္ဘဲဖမ္းလာနိုင္ခ့ဲ၍ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနမိသည္။ သုံးပန္း ၅ ေယာက္ ေသနတ္ ၄ လက္အား မိမိအဆံုးအ႐ႈံးမရွိ၊ ေသနတ္တခ်က္မွ မေဖါက္ဘဲ ဖမ္းဆီးရမိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ တိုက္ပြဲကား ဦးေဆာင္သူ ဗိုလ္အိုက္ကား တျပံဳးျပံဳး။

မိမိအဖို႔ စစ္ေက်ာင္းမွသင္ရသည့္ပညာႏွင့္ စစ္တိုက္ခ့ဲရသည္မဟုတ္။ စစ္ပြဲအတြင္းမွ စစ္ပညာသင္ၾကားခ့ဲရျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ တိုက္ပြဲသည္ တဖက္ရန္သူစိုးမိုးထားသည့္နယ္ေျမအတြင္းသုိ႔ ခရီးတို ခ်ီတက္ တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးရသျဖင့္ အႏၱရယ္မ်ားသည္။ သတင္းေပါက္ၾကားမႈရွိပါက တဖက္မွအလြယ္တကူ မပိတ္ဆို႔နိုင္ရန္ အသြား အျပန္လမ္းေၾကာင္းအား ၾကိဳတင္ေရြးခ်ယ္ထားနိုင္ခ့ဲသည္။ အလစ္အငိုက္ရယူျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တိုက္ပြဲကို အဆံုးသတ္ႏိုင္ ခ့ဲသည္။ နမ့္ခမ္းဂိတ္တြင္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔သာ ၾကာမည္ထင္သည္။ တိုက္ပြဲတြင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျမန္ျမန္ခ်ၿပီး သြက္သြက္ လက္လက္ လႈပ္ရွားနိုင္ခ့ဲသည္။ တိုက္ပြဲကို ေရွ႕ေဆာင္သည့္သူမ်ားသည့္ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားမႈရွိပါက က်န္ရဲ ေဘာ္မ်ားအားလည္း စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြစြာ လိုက္ပါေစနိုင္သည္။

ထိုတိုက္ပြဲအတြင္း အားနည္းခ်က္မ်ားလည္းရွိသည္။ တခုမွာ မိမိတုိ႔ဝင္ေရာက္စီးနင္းမည့္ ဂိတ္အေျခအေနကို ေကာင္းစြာ မသိျခင္းျဖစ္သည္။ အင္အားမည္မွ်ရွိသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဂိတ္တည္ေဆာက္ပုံကိုလည္းေကာင္း၊  ေကာင္းစြာမသိျခင္းျဖစ္ သည္။ အကယ္၍ ကင္းတဲအခိုင္အခန္႔ႏွင့္ အသင့္အေနအထားသာရွိျပီးမိမိတုိ႔ လက္ဦးမႈမဲ့ပါက မိမိတုိ႔ အတုန္းအ႐ုန္းျဖစ္သြား နိုင္သည္။ ပုံမွန္ တပ္က ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္ခန္႔ လာအားျဖည့္ေသာ္လည္း ထိုေန႔က ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားသာရွိေန၍ ပိုလြယ္ ကူသြားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ေနာက္တခ်က္မွ လမ္း၌တားသည့္တပ္ဖြဲ႕က အမိန္႔မနာခံျခင္းျဖစ္သည္။ တဖက္က မိမိတုိ႔အား စိုးရိမ္၍ လိုက္လာသည္ဆိုေသာ္လည္း တဖက္က လမ္းျဖတ္တာဝန္ပ်က္ကြက္ခ့ဲသည္။ အကယ္၍ တဖက္မွ လႈပ္ရွား တပ္ဖြဲ႕ ရွိပါက ေနာက္ပိုင္းသိပ္ခံရနိုင္ေပသည္။

ထိုကာလက ကင္းတပ္စုအားေခၚ နမ့္ခမ္း မူစယ္ ကားလမ္းတေလ်ာက္တိုက္ခိုက္ေနျခင္းမွာ မိမိအား အထက္က တာဝန္ေပး ထားသည္မဟုတ္။ မည္သူ႔အမိန္႔ႏွင့္မွ တိုက္ခိုက္ေနျခင္းမဟုတ္ေပ။ မိမိဖါသာ မိမိတက္ႂကြျပီး တိုက္ခိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတာဝန္မွာ ေကာက္ကြတ္သင္တန္းေက်ာင္း ရိကၡာရံုတြင္သာျဖစ္သည္။ သင္တန္းေက်ာင္း လုံျခံဳေရးတာဝန္ခံ ရဲေဘာ္ဖိုးခ်ဳိ ႏွင့္ရင္းႏွီး၍ မိမိအား တပ္သုံးခြင့္ျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ခ်ီးက်ဴးမည့္သူမရွိ။ မိမိတုိ႔ကလည္း ခ်ီးေျမႇာက္ခံခ်င္၍ တိုက္ေနျခင္းမဟုတ္။ မိမိဆႏၵအရကို တက္ႂကြစြာတိုက္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေပရာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္လႈပ္ရွားခ့ဲေသာ ေန႔ရက္မ်ားဟု ဆိုရပါမည္။

ထိုစဥ္က မိမိမေတြးမိသည္ကေတာ့ မိမိျဖစ္ေစ အျခားတပ္ဖြဲ႕ဝင္ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ေစ ထိခိုက္က်ဆံုးမႈရွိပါက ေကာင္းေကာင္း ေဝဖန္ျပစ္တင္ခံရနိုင္သည္ ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္တာဝန္ကိုယ္မလုပ္ဘဲ ထင္ရာစိုင္း၍ ဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားရွိသည္ဟူ၍ ေကာင္း ေကာင္း အေထာင္းခံရနိုင္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထိုစဥ္ကေတာ့ ေႁမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္ ထင္တိုင္စိုင္းခ့ဲသည္ဟု ဆိုရမည္။

တကယ္တမ္း နမ့္ခမ္းဂိတ္ဝင္စီးသည့္ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္တြင္ မိမိတုိ႔ဖက္မွ စကၠန္႔ပိုင္း မိနစ္ပိုင္း လက္ဦးမ့ဲသည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔အသက္ ေပ်ာက္သြားနိုင္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေသမင္းသည္ မိမိအား အျမန္ေခၚလိုပုံမရေခ်။ လူ႔သက္တမ္းအတြင္း အခ်ိန္ပိုမ်ားစြာ ကန္ခြင့္ေပးထားခ့ဲပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး