ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၁၇)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၇
● ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၅)
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းရွိစဥ္ သာသနာျပဳအဖြဲ႔ေတြလည္း စခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ က ေစ်းကြက္အသစ္ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ေရာက္လာတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုက ဂ်ိန္းဘာသာလိုမ်ဳိး အဖြဲ႔ပဲ။ သူတို႔အဖြဲ႔အစည္း အေျခခံအယူဝါဒကို PROUT (Progressive Utilization Theory) လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယပညာရွင္ နဲ႔ လူမႈေရးလႈပ္ရွားသူ ပရာဘတ္ ရာဂ်န္ ဆာကာ (Prabhat Ranjan Sarkar) က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး အယူအဆလို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ သူက မာ့စ္ဝါဒနဲ႔ အရင္းရွင္ဝါဒၾကားက အျခားေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းေၾကာင္းတခုရွာတယ္ လို႔လည္း ဆိုတယ္။ သူတို႔ဘာသာတရားက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္၊ အပင္၊ တိရိစာၦန္ စသည့္ျဖင့္ အားလံုးကို ကာကြယ္မႈ ေပးတယ္ ဆိုတယ္။ ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္ျဖစ္သူေတြက အဝါေရာင္ျခံဳထည္ကို ဝတ္ၾကရတယ္။ သတ္သတ္လြတ္စားၾကရ တယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကို 'ဒါဒါ' လို႔ေခၚၿပီး၊ သီလရွင္ေတြကို 'ဒီးဒီး' လို႔ ေခၚၾကတယ္။ စခန္းမွာ ေဟာေျပာခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေဟာေပါ့။ ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ သည္းညည္းခံနားေထာင္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံရတယ္။ ဒီေဟာေျပာပြဲၿပီးရင္ သူတို႔က အခ်ဳိ႔ ပစၥည္းေတြ လွဴဒါန္းမယ္။ ဖိနပ္ေတြလည္း ေဝေပးဖို႔ ပါလာတယ္။ "ေစာေစာအိပ္ရင္ ေစာင္ရမယ္၊ ေစာေစာထရင္ ဖိနပ္ ရမယ္" ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ တစံုတရာ အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ေဟာေျပာ ပြဲ စီစဥ္ေပးရတယ္။ သူတို႔ ေဟာေျပာတာကလည္း ဟုတ္သား၊ သိပၸံနည္းက်သလိုလို။
"တိရိစၦာန္ေတြဟာ မူလက ေရေန သတၱဝါေတြ၊ ကမၻာႀကီး ေရလႊမ္းစဥ္ကာလ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔က ကုန္းတပိုင္း၊ ေရတပိုင္းသတၱဝါ (amphibious animals) ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေရထဲကေန ကုန္းေပၚကိုတက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ အတြက္ေၾကာင့္ ကုန္း (ေျမ) ကို သိပ္ခင္တြယ္တယ္။ ငါ့ေျမ၊ ငါ့လယ္ကြက္၊ ငါ့ေဒသ၊ ငါ့ႏိုင္ငံ …စသည္ျဖင့္ တြယ္တာ ၾကတယ္"။ ေျမႀကီးကို အစြဲအလန္းႀကီးၾကပံုေတြကို ေဟာတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ အိႏၵိယဗံုတိုသံနဲ႔ ကၾကရေသး တယ္။ "ဘာဘာနမ္၊ ေကဘာလံ" ဒီလိုစာသားကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဆိုၿပီး ကၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ ကေတာ့ ဘာာဘာနမ္တင္ မကေတာ့ဘူး။ 'ျမနႏၵာ ေနညိဳညိဳ ရစ္ကာသန္းေတာ့' ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လည္း ေက်နပ္ ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဖိနပ္ေတြ၊ အေထာက္အပံ့ေတြရတယ္။ တခုပဲ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ သြားေတာ့ ဒီဗီဒီယိုကိုမ်ား စစ္အစိုးရ ရသြားရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါရၿပီး ရူးေၾကာင္ကုန္ၾကၿပီလို႔ ဝါဒျဖန္႔ရင္ ဒုကၡ။ [အဲသည္အဖြဲ႔က ယခုတိုင္ စံခရပူရီၿမိဳ႔ကေလးမွာ တရားထိုင္စခန္းတခုေဆာက္ ထားတယ္။ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ပညာသင္ေပးဖို႔ PROUT School ေက်ာင္းေလးတခု ဖြင့္ထားဆဲပဲ။]
ဘုရားသံုးဆူ တပ္ရင္း (၁၀၁) ရံုးခန္းေရွ႔ အမွတ္ရ
အဲဒီမွာ ေျပာျပထားတဲ့ လွ်ဳိ႔ဝွက္ခ်က္တခု ရွိလာတယ္။ သိပ္ၿပီး အေရးၾကံဳရင္၊ အသက္ေဘးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ကာလမ်ဳိးမွာ ဒီ ဂါထာေလးကို ရြတ္ပါတဲ့။ ဘာမွန္းေတာ့ အဓိပၸါယ္ မသိပါဘူး။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား" လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါကို အသံထြက္ ရြတ္လို႔ မရဘူး။ တိတ္တိတ္ပဲ စိတ္ထဲက ရြတ္ရမယ္။ အသံထြက္ရြတ္ရင္ ဘုရားက ၾကားၿပီး သူ႔အတြက္ အလုပ္ရႈပ္မယ္၊ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။ ဒီလို ဂါထာရြတ္လိုက္တာကို ဘုရားက ၾကားတဲ့အခါ အကယ္လႊတ္ပါလိမ့္မယ္ .. စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မြန္အမ်ဳိးသားေန႔အႀကိဳ တပ္ဖြဲ႔ေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း တပ္ရင္း ၁၀၁၊ ၁၀၂ ေပါင္းၿပီး ဒိုင္းယူဖို႔ ေဘာ္လံုးတဖြဲ႔ ထြက္တယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကလည္း တပ္ရင္းအလိုက္ ေဘာလံုးအဖြဲ႔ေတြ ထြက္ၾကတယ္။ ဘူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္စာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အသင္းကလည္း ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား ေဘာလံုးပြဲမွာ လာယွဥ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အသင္းမွာေတာ့ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ေတြပါတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုယဥ္ေထြး ဆိုရင္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ဂိုးသမား၊ တပ္ရင္း (၁၀၁) က မင္းလြင္ႀကီးဆိုရင္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာ္လီေဘာသမား၊ အျခားနယ္အဆင့္ လက္ေရြးစင္၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ သို႔ေပေသာ္လည္း အာဟာရ က မျပည့္၊ ေလ့က်င့္မႈက မရွိ၊ ငွက္စားထားတာလည္း ရွိေနၾကေသး။
မတ္တပ္ရပ္- ကိုသက္ေဌးႏိုင္၊ ကိုေအာင္ေအာင္
ေအာက္- စာေရးသူ၊ ကိုစိုးေအာင္
ဒီလိုနဲ႔ ကန္လာၾကတာ ဖိုင္နယ္ပြဲမွာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔နဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အဖြဲ႔တို႔ ေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဒိုင္းဆုႀကီး ကို မက္သလို၊ ဆုရမယ့္ေငြသားကလည္း မက္စရာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဗိုက္ပြဲခံသြားႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဘာပြဲက အႀကိတ္ အနယ္။ အရႈံးမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဘာလံုးက က်ေနာ္တို႔ ဂိုးဘက္လည္း နီးလာေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအစုဆီက အသံႀကီး တခဲနက္ထြက္လာတယ္။
"ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
ေဘာလံုးက ဂိုးတိုင္ကို ေခ်ာ္ထြက္သြားတယ္။ ဘုရားကယ္လိုက္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မြန္ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အဖြဲ႔ဖက္ ဂိုးတိုင္နားကို ကပ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဂိုးသြင္းေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ရင္တခုန္ခုန္ တခဲနက္ အားေပးေနၾကရတယ္။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြဖက္က အသံႀကီးထြက္လာတယ္။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"။ သူတို႔ကလည္း တာအိုဘာသာေရး စည္းရံုးမႈ တစံုတရာ ခံၾကရတဲ့သူေတြ၊ ဒီအေၾကာင္းလည္း သိသင့္သေလာက္ သိထားၾကသူေတြ။
"ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
"ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
ဒီလိုနဲ႔ ေဘာ္လံုးကြင္းတကြင္းလံုး "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား" ဆုေတာင္းသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနခဲ့တယ္။ တာအို ဘာသာေရး အဖြဲ႔ လည္း ေဘာလံုးပြဲပရိသတ္ထဲပါတယ္။ သူတို႔လည္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ အေစာကပဲ ကြင္းထဲက ထြက္သြားၾကတယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့ သေရက်တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလံုးကန္ေနစဥ္ကာလမွာ ဘုရားသခင္ကေတာ့ ေဘာလံုးကို ဟိုဖက္ သယ္ေျပးလိုက္ရ၊ ဒီဖက္သယ္ေျပးလိုက္ရ လုပ္ေနမွာေတာ့ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ [ဒါေပမယ့္ အခုထက္တိုင္ က်ေနာ့္မိန္းမ မြန္ရြာသူကေတာ့ တာအိုဘာသာကို ဆက္လက္ကိုးကြယ္တုန္းပဲ။ အိမ္မွာလည္း ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ ဘုရားစင္တခု ရွိတယ္။]
Comments