ေမာင္စြမ္းရည္ - ႀကိမ္လံုး
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၇
''ႀကိမ္လုံး''ဆုိတဲ့ စကားကိုၾကားရင္ ငယ္ေၾကာက္မုိ႔ ၾကားတိုင္း ၾကက္သီးထဆဲပါပဲ။ ႀကိမ္လုံးသံၾကားရင္ ႏွလုံးတုန္ရင္ခုန္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက စာမရလို႔၊ အိမ္စာ မလုပ္လို႔ဆုိၿပီး အ႐ိုက္ခံရခံပါတယ္။ ေဆာ့လို႔ေတာ့ အ႐ိုက္ခံရဖူး ပါရဲ႕။ ဒါေတာင္ ရွားရွားပါးပါး၊ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ႀကိမ္တည္းပါ။ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ လက္ဝါးကို႐ိုက္တာပါ။ ဘယ္ေနရာ႐ိုက္႐ိုက္ ကိုယ့္ အသားထိေတာ့ တယ္နာသကိုး။
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မလုပ္ခ်င္ဘဲ ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးပဲဆုိပါေတာ့။ ''လူေပါင္းမွား''လို႔ ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ ကိုယ္ေပါင္းမိတူေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြ မ်ားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ အစုိးရအလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ ''က်ဴရွင္ျပရင္းက ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့ အထဲ ပါသြားလို႔''အစုိးရေက်ာင္းဆရာျဖစ္သြားၾကရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္အေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာ အရင္းႏွီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ကိုသာႏိုး၊ ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္၊ တင္မုိး၊ ကုိေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္)၊ ၫႊန္႔ေအး (အင္းဝ)၊ ကိုညိဳႀကီးစတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြ ခ်ည္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္က အာဝဇၨာန္းမေကာင္းလို႔ ေက်ာင္းဆရာ မလုပ္ ခ်င္ေပမဲ့ သူတုိ႔နဲ႔ေပါင္းတာနဲ႔ ဒရြတ္ဆြဲၿပီး က်ဴရွင္ဆရာလုပ္ရင္း ျပည္သူပိုင္သိမ္းခံရေတာ့ အစုိးရေက်ာင္းဆရာျဖစ္သြားခဲ့တာ ပင္စင္ယူေတာ့မွပဲ လက္စသတ္ေတာ့တာပါ။ ဒါေတာင္ ဆက္ၿပီး စာျပ တုန္း။ ေျပာခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းဆရာလုပ္တဲ့အေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။ ''ႀကိမ္လုံး''အေၾကာင္းပါ။ ေက်ာင္းဆရာကိုင္တဲ့ႀကိမ္လုံး ကို သတိရမိလို႔၊ ႀကိမ္လုံးကိုင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာအေၾကာင္းေရာက္ သြားရတာပါ။
ခုအခါ ေဖ့စ္ဘုတ္ေတြ ေခတ္စားေတာ့ တစ္ကမၻာလုံးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရလာတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ မႏၲေလးက စာေရး ဆရာသိုက္ထြန္းသက္ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္း ဆရာလုပ္တုန္းက ရင္းႏွီးတဲ့တပည့္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ျမင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မလုံလွပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကို စာေမးလုိ႔မရရင္၊ ေဆာ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ႀကိမ္လုံးစာေကြၽးခဲ့ဖူးလို႔ ပါ။ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ေရာ ဝါးျခမ္းျပားနဲ႔ေရာ၊ လက္ဝါးနဲ႔ေရာ လက္နက္စုံ သုံးခဲ့တာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ႀကိမ္လုံးမပါရင္ နပန္ေမြးဆြဲမျခင္း၊ ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲျခင္းမ်ားလည္း လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာ ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လူသားခ်င္းႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈေတြပါပဲ။ ဒီလို႐ိုက္ခဲ့တာေတြကို ခုေတာ့ျဖင့္ ရွက္စရာလုိ႔ ျမင္လာခဲ့ပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့လို႔ အ႐ိုက္ခံရခဲတယ္။ စာမရတဲ့ ကေလးေတြကို ဒီေလာက္ညံ့ရ မလားဆုိၿပီး ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘဲ ႐ိုက္ပုတ္ႀကိမ္းေမာင္းခ်င္ပါ တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက ဉာဏ္ထုိင္းလို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕က စာက်က္ ခ်ိန္ကိုမရရွာလို႔ပါ။ မိဘကို ကူညီေနရရွာလို႔ပါ။ ပ်င္းတဲ့ကေလးနဲ႔ ဖ်င္းတဲ့ကေလးေတြကို ဆရာက ဘယ္သူဘယ္လိုဆုိတာ ခြဲျခားသိ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အ႐ိုက္ဝါသနာပါလို႔ တျခားဆရာ၊ ဆရာမ ေတြက ႐ိုက္ရမွာဝန္ေလးေနရင္ ဝင္ၿပီး ''ကြၽန္ေတာ္ အငွား႐ိုက္ေပးမယ္လို႔''လုပ္တတ္ေသးတာပါ။
ကြၽန္ေတာ္က မ်က္ႏွာလိုက္တယ္လို႔ အထင္ခံရမွာလဲ စုိးပါ တယ္။ တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ့္ သားငယ္ဟာ ဆရာမစာသင္ခ်ိန္မွာ ေနာက္တန္းကထုိင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္နဲ႔ ေဆာ့ေနတယ္။ ဆရာမ စာ သင္တာ နားမေထာင္ဘူး။ က်ားထိုးေနတာ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္သြားရင္း ျမင္လိုက္မိေတာ့ ဆရာမကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး အတန္းထဲမွာပဲ ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္ခဲ့ပါတယ္။ စံျပေပါ့ေလ။ အိမ္က်ေတာ့ သူ႔အေမက ေတြ႕ၿပီး မ်က္ရည္က်တယ္။ ေျခသလုံးမွာ ႀကိမ္ဒဏ္ရာအလွ်ဳိး အစင္းေတြ ေသြးစုိ႔ၿပီး နီရဲေနတာပါပဲ။ ႐ိုက္တုန္းကေတာ့ ေဒါသနဲ႔ မုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့မွ ေနာင္တရပါတယ္။ ဒီေန႔ထိ စိတ္မေကာင္းပါ။ သားနဲ႔တပည့္မ်ားက ေမ့သြားေကာင္းေမ့သြားမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ မေမ့ႏိုင္။
ဒီလိုဘာျဖစ္လို႔ ႐ိုက္ရသလဲျပန္စဥ္းစားေတာ့ ''အတုျမင္ အတတ္သင္''ဆုိသလို ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဆရာေတြကို မေတာ္မတရားေျပာတာေတာ့မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္စာသင္ယူတန္းက ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ႐ိုက္ၾကတာကို ျမင္ေနက် ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ထင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားက အေတာ္ရက္စက္ၿပီး တခ်ဳိ႕က ဟန္ျပေလာက္ပါပဲ။ ဟန္ျပ႐ိုက္တဲ့ ဆရာမ်ားကို တပည့္မ်ားကလည္း မေလးစားၾကပါ။
''ႀကိမ္မစြတ္ရင္ တပည့္ပ်က္တတ္''သတဲ့။ ႀကိမ္နဲ႔မ႐ိုက္ရင္ တပည့္မုိက္တတ္သတဲ့။ ဒီလိုေျပာၾက ေရးၾကတာလည္း ကမၻာနဲ႔ တစ္ဝန္းလုံးမဟုတ္လား။ တပည့္မ်ားကေတာ့ ဆရာႀကိမ္သုံးလို႔ မုန္း႐ိုးမရွိမွာပါ။ ခက္တာက ျမန္မာထုံးစံမွာ ''အာစရိယဂုေဏာ အနေႏၲာ''ကိုး။ ဆရာကိုမိဘနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားၿပီး ဘယ္ ေလာက္႐ိုက္႐ိုက္ ခ်စ္လို႔႐ိုက္တာ၊ လိမၼာေစခ်င္လို႔႐ိုက္တာဆုိၿပီး ဆရာဟူသမွ်ကို တစ္သက္လုံး အခ်စ္မပ်က္၊ အမုန္းမဖတ္ၾကရွာ ပါ။ တျခားဆရာေတြကေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာဘဝကိုျပန္ေတြးမိတုိင္း တပည့္ေတြကို ႐ိုက္ခဲ့မိတဲ့ ေနာင္တက အကုသုိလ္ကို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ငါ့ႏွယ္ စာေရးဆရာျဖစ္ေလာက္ ေအာင္ စာေတြလည္းအမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့လ်က္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေစာေစာစီးစီးက ေနာင္တမရခဲ့တာလဲေပါ့။
မၾကာေသးခင္ ၄-၅ ရက္ေလာက္က ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ စက္ဘီးသူခိုးကို ႀကိမ္ဒဏ္႐ိုက္ေနတာ ေတြ႕မိလိုက္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲ မွာလည္း ႀကိမ္ဒဏ္ေပးတာေတြ႕ေတြ႕မိတုန္းပါပဲ။ စက္ဘီးသူခိုးကို ႀကိမ္ဒဏ္ေပးတာမ်ား စိမ္ေျပနေျပလွိမ့္႐ိုက္ေနတာ ေဘးက ပရိသတ္ကလည္း ခါးေထာက္ၾကည့္ၾက၊ လက္ပိုက္ၾကည့္ၾကနဲ႔ ေတြ႕ ရပါတယ္။ ဗမာျပည္တစ္ေနရာမွာထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ျဖင့္ တာရွည္မၾကည့္ရက္၊ မၾကည့္ရဲပါ။ (ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ''ရဟန္းတု''ကို ႐ိုက္ဆုံးမတာလည္း ျမင္လိုက္ရဖူးတယ္) တိရစၧာန္ ေတြကိုလည္း ဒီလိုမ႐ိုက္သင့္ပါ။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေခြး၊ ကိုယ့္ႏြားကို ေဒါသနဲ႔လွိမ့္႐ိုက္ေနေတာ့ ေတြ႕ရဖူးပါတယ္။ ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းတဲ့ဆုိတာမ်ဳိးပါပဲ။ ဒီလိုတရားလက္လြတ္ ''ဆုံးမ'' တာမ်ဳိးကို ရဲကမလြဲမေသြ အေရးယူရပါမယ္။ အဲ ရဲကလည္း ႐ိုက္ တာ၊ ထုိးတာ၊ ကန္ေၾကာက္တာမလုပ္ရပါဘူး။
အထူးသျဖင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး၊ ကမၻာေက်ာ္တဲ့ မဟာစစ္ေထာက္လွမ္းေရး၊ လူဆုိးသူခိုးေတြကို ''ဆုံးမ''တာမဟုတ္ပါ။ ပညာတတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ကို ဖမ္းဆီး၊ ႀကိဳးတုပ္၊ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ တုိ႔၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ တုိ႔ဆုိတာမ်ဳိးေတြကို ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ခဲ့သူေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ''ဆုံးမ''ခ်င္ပါတယ္။ ခုေတာ့ မ႐ိုက္ေတာ့ပါဘူး။ (ေသနတ္နဲ႔ေတာ့ လုပ္ႀကံတတ္သဗ်)။ ေနာက္ေၾကာင္း မျပန္ေၾကးဆုိတာလည္း ေျပာေသးသဗ်။ ေၾသာ္..သူတုိ႔ အဖုိ႔က်ေတာ့ သိတတ္လိုက္ၾကတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာမွာေရာ၊ ဗမာမွာေရာ ႀကိမ္ဒဏ္နဲ႔႐ိုက္ခံတဲ့ စနစ္ဆုိးႀကီးေပ်ာက္ပ်က္ ပါေစသတည္း။ သတၱဝါမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၇၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၇
Comments