ေမာင္စြမ္းရည္ - အမ်ဳိးသားေန႔ေရာက္ျပန္ၿပီ

Photo -taken in 2007

ေမာင္စြမ္းရည္ - အမ်ဳိးသားေန႔ေရာက္ျပန္ၿပီ
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၇

''အမ်ဳိးသားေန႔''ဆုိတာ ဗမာျပည္မွာ က်င္းပေသးရဲ႕လားဆုိ တာ မေသခ်ာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ႏွစ္စဥ္တန္ေဆာင္မုန္းလေရာက္တုိင္း တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည စစ္ကိုင္းေတာင္ ဘုရားပြဲနဲ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ အမ်ဳိးသားေန႔ တုိ႔ကို သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ တန္ေဆာင္မုန္းေရာက္တုိင္း အမ်ဳိး သားေန႔အေၾကာင္း စာစီစာကုံးေရးခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝကို လည္း သတိရၿမဲပါပဲ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြေရာ အမ်ဳိးသားေန႔အေၾကာင္း သင္ရေသးသလား၊ ေရးရေသးသလား မသိ။ သိခ်င္ပါဘိ။

ကြၽန္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ အမွတ္ ၁ အစုိးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ရဖူးပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆုိတာ အထင္အရွားရွိၿပီး ခုေတာ့ အမွတ္ ၂ အစုိးရအထက္တန္းေက်ာင္းျဖစ္ေနပါၿပီ။ သမုိင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ''မႏၲေလးျဖစ္ အမ်ဳိးသားေန႔'' ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို သုံးစြဲလိုက္ဖူးပါတယ္။ ''အမ်ဳိးသားေန႔'' ဆုိတာ မႏၲေလးက ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း မႏၲေလးက အမ်ဳိးသားေန႔ကို အစြဲအလန္းႀကီးခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ ၁၉၅၃-၅၅ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းဘဝမွာ အမ်ဳိးသားေန႔ စာစီ ကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြ ဝင္ေရာက္ဆင္ႏႊဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာလုပ္ တဲ့အျပင္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းက ဦးစီးၿပီးတစ္ၿမိဳ႕လုံးရွိ ေက်ာင္းေတြ ကို ဖိတ္ေခၚၿပိဳင္ပြဲလုပ္တာလည္း ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ မႏၲေလးက အမ်ဳိးသားေန႔ကို အထူးအေလးေပးပုံရပါတယ္။ ေရႊရတု၊ စိန္ရတု ပြဲေတြလည္း က်င္းပခဲ့တယ္လို႔ ေရးေရးပဲမွတ္သားမိပါတယ္။

အမ်ဳိးသားေန႔ လွည့္လည္ပြဲဆုိတာကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳဖူး တဲ့အျပင္ စာထဲမွာလည္းဖတ္ဖူးပါတယ္။ ေဒၚေဒၚလူထု၊ ေဒၚအမာေရးတာလည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက မႏၲေလး အမ်ဳိးသားေက်ာင္းထြက္ပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဦးရာဇတ္ ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ က်ဆုံးခဲ့တဲ အာဇာနည္စာရင္းဝင္ ဦးရာဇတ္ပါ။ မႏၲေလးဖဆပလေခတ္ဦးမွာ ပထမဆုံးဥကၠ႒ ဦးရာ ဇတ္ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုေဒၚေဒၚက ေက်ာင္းသူဘဝမွာ အမ်ဳိးသား ေန႔ လွည့္လည္ပြဲလုပ္ေတာ့ သူပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ရပုံကို ေရးဖူးပါတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕လုံးပတ္လည္ကို ကားတန္းႀကီးနဲ႔လွည့္လည္ၾကရတယ္ လို႔ဆုိပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းရာဇဝင္ဆရာက ဆရာႀကီးေရႊ ျပည္ဦးဘတင္တဲ့။ ပန္းခ်ီဝင္းေဖရဲ႕ ဖခင္ေပါ့။ ေဒၚေဒၚ ေဒၚအမာ က ေက်ာင္းသူဘဝမွာ အကလည္းမတတ္၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အပ်ဳိ ေခ်ာစာရင္းဝင္လည္းမဟုတ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္းလွည့္လည္ပြဲမွာပါခ်င္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးလုပ္ရမယ့္ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီးလိုေနရာမွာ စစ္သူႀကီးဝတ္စုံဝတ္ၿပီး ဓားထမ္းပါဝင္ခဲ့ရဖူးသတဲ့။ ေခ်ာေမာလွပ တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အမိျမန္မာျပည္အဝတ္အစားနဲ႔ ပါဝင္ရတယ္။ ေဒၚေဒၚ ေဒၚအမာ အမိျမန္မာကို ေစာင့္ ေရွာက္ရတဲ့ စစ္သူႀကီးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ၿပီး ၿမိဳ႕လုံးပတ္လည္ လွည့္ရေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးထားတာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဖတ္ရ တာပါ။

မႏၲေလးတကၠသုိလ္ သမုိင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ''မႏၲေလးျဖစ္အမ်ဳိးသားေန႔'' ေခါင္းစီးေပးၿပီး စာတမ္းငယ္တစ္ေစာင္ ေရးဖူးပါတယ္။ အထက္ႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းက ျပဳလုပ္တဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ စာဆုိေတာ္ေန႔ စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာ တင္သြင္းဖတ္ၾကား ခဲ့တာကို သတိရမိေနပါတယ္။ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ီစီဘီေအေခၚ ဝံသာႏုအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ နဝမအႀကိမ္ညီလာခံကို မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပစဥ္က အမ်ဳိးသားေန႔တစ္ရပ္ သတ္မွတ္က်င္းပၾကဖို႔ အဆုိ တင္သြင္းဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ဆုိပါတယ္။ ညီလာခံမွာ တင္ျပၾက ေတာ့ ဘယ္ေန႔ကို ေရြးရမလဲဆုိတာ သုံးမ်ဳိး၊ သုံးေန႔ တင္ျပခဲ့ၾက ပါတယ္။ (၁) ျမန္မာဘုရင္ပါေတာ္မူတဲ့ေန႔ (၂) ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ အဖမ္းခံရတဲ့ေန႔ (၃) တကၠသုိလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္း သပိတ္ေမွာက္ တဲ့ေန႔။ အဲဒီသုံးေန႔ထဲက တစ္ေန႔ကိုေရြးၾကဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပါေတာ္မူ ေန႔နဲ႔ ဘုန္းႀကီးပ်ံေန႔ဆုိတာ ''အက်အဆုတ္'' ေန႔ေတြျဖစ္လို႔ အတက္ ေန႔ျဖစ္တဲ့ ေကာလိပ္သပိတ္ေမွာက္တဲ့ေန႔ကိုပဲ ေရြးၾကစုိ႔လို႔ ဆုံးျဖတ္ ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ၁၂၈၂ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (လဆုတ္လို႔မေျပာရ) ၁၁ ရက္ေန႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ''တန္ေဆာင္ မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ေန႔တိုင္း တစ္ျပည္လုံး အတိုင္းအတာ နဲ႔ အမ်ဳိးသားေန႔ သတ္မွတ္က်င္းပလာခဲ့ၾကပါတယ္။

အမ်ဳိးသားေန႔က်င္းပတဲ့အခါ အမ်ဳိးသားေန႔စာစီစာကုံး ၿပိဳင္ ပြဲမ်ား၊ အားကစားၿပိဳင္ပြဲျပဳလုပ္ၾကတဲ့အျပင္ အမိျမန္မာျပည္ သ႐ုပ္ ျပလွည့္လည္ပြဲလည္း လုပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြက စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲ တမ်ဳိးပဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က စာေပၿပိဳင္ပြဲလို႔ အမည္ေပးၿပီး ေဆာင္းပါး၊ ဝတၴဳ၊ ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းတြင္းၿပိဳင္ပြဲ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းေပါင္းစု စာေပၿပိဳင္ပြဲ၊ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ႔ က်င္းပခဲ့ ၾကပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေဟာင္းျဖစ္တဲ့ အမွတ္ ၂ အစုိးရအထက္တန္းေက်ာင္းက ဦးေဆာင္က်င္းပေလ့ရွိသလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာလည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕မ ေက်ာင္းႀကီးက ဦးေဆာင္က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းႀကီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးမွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕မဆရာဟိန္ျဖစ္ၿပီး၊ မႏၲေလးအမ်ဳိးသားေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးကေတာ့ ဦးဘခင္ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၂၈၂ သပိတ္ေမွာက္တုန္း က ေခါင္းေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူေတြဟာ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က လခမယူဘဲ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၾကတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိတဲ့ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု၊ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးသန္႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕အစ္ကို ဦးဘဝင္း၊ မႏၲေလးအမ်ဳိးသားေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေဟာင္း ဦးရာဇတ္စတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ သိပံၸေမာင္ဝ၊ မင္းသုဝဏ္တုိ႔လည္း ခဏတျဖဳတ္ေက်ာင္းအုပ္လုပ္ခဲ့ ၾကဖူးပါတယ္။ အမ်ဳိးသားပညာဝန္ထဲမွာေတာ့ စာေရးဆရာဦးဖုိးက်ားဟာ အထင္အရွားဆုံးပါပဲ။

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေကာလိပ္ ပထမသပိတ္ႀကီးဟာ ဘာ ေၾကာင့္ ဒီေလာက္အေရးႀကီးခဲ့ရသလဲ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ရသလဲ။

ျမန္မာပေဒသရာဇ္ေခတ္သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ (ဒီမိုကေရစီ နည္းျဖစ္တဲ့) သပိတ္ေမွာက္ဆႏၵျပတယ္ဆုိတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္မႈေတြပဲရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ေခတ္သစ္သမုိင္းဟာ ကိုလိုနီေခတ္ေရာက္မွ စတင္တယ္လို႔ ဆုိရပါမယ္။ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ႏုိးၾကားမႈဟာ ၁၉ဝဝ ေက်ာ္မွာျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၈၈၅ မွာ ဗမာႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလုံး သူ႔ကြၽန္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္မွာပဲ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈကို ''ဝံသာႏုလႈပ္ရွား မႈ''လို႔ တခ်ဳိ႕က ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ ဗုဒၶသာသနႏုဂၢဟအသင္း ဆုိတာ ဘာသာေရးအသင္းပါ။ ဝံသာႏုအသင္းကေတာ့ ၁၉၆ဝ မွာ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြက ဖြဲ႕စည္းခဲ့ တဲ့ ဘာသာေရးတစ္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ပါတယ္။ အိႏိၵယ ျပည္ ''ဝိုင္-အမ္-စီ-ေအ'' ေခၚ ခရစ္ယာန္လူငယ္မ်ားအသင္းကို အေရးယူၿပီး ဖြဲ႕စည္းခဲ့သတဲ့။ အဖြဲ႕အစည္းအမည္က ''ဝိုင္-အမ္- ဘီ-ေအ'' (Young Men Buddhist Association) ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေဆာင္သူေတြက ဦးဘေဖ၊ ဦးလွေဖ၊ ဦး ေမာင္ေမာင္စတဲ့ အိႏိၵယျပည္ျပန္ (ကာလ္ကတၱားတကၠသုိလ္ဘြဲ႕ရ) ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဘေဖဟာ ျမန္မာ့ သတင္းစာသမိုင္းေခတ္ဦးမွာ အေရးအပါဆုံး သူရိယသတင္းစာ ႀကီးကို စတင္ထုတ္ေဝခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ ေတာ္မႈိင္း၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာႀကီးပီမုိးနင္းတုိ႔ဟာ သူရိယ မွာ အယ္ဒီတာလုပ္ၾကဖူးပါတယ္။

ဦးဘေဖတုိ႔ဟာ ဗမာျပည္မွာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းမရွိလို႔ အိႏိၵယျပည္ ကာလကတၱတားတကၠသုိလ္ကိုသြားၿပီး ပညာသင္ခဲ့ ၾကရပါတယ္။ ဝိုင္အမ္ဘီေအအသင္းဟာ ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းဖြင့္ႏိုင္ေရးကို ဦးေဆာင္ေတာင္းဆုိခဲ့တဲ့ အဖြဲ႕ အစည္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၂ဝ ေရာက္မွ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဖြင့္လွစ္ ဖုိ႔ အစီအစဥ္ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသုိလ္ဖြင့္လွစ္ေတာ့မယ္ဆုိ ေတာ့ တကၠသုိလ္အက္ဥပေဒ တင္သြင္းရတယ္။ အဲဒီဥပေဒက စၿပီး ျပႆနာျဖစ္တာပါပဲ။ ဗမာျပည္တစ္ျပည္လုံးမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ထဲမွာပဲ တကၠသုိလ္ရွိရမယ္။ တကၠသုိလ္ကို ေက်ာင္းအိပ္၊ ေက်ာင္း စား (အေဆာင္ေနသူမ်ားသာ) တက္ေရာက္သင္ယူခြင့္ရွိရမယ္။ အဂၤလိပ္စာထူးခြၽန္ရမယ္ စသျဖင့္ ကန္႔သတ္မႈေတြက ေရွ႕ကလာပါ တယ္။  ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္လို႔ အေဆာင္မေနႏိုင္ရင္ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္္မရွိ။ ဗမာႏိုင္ငံမွာေနၿပီး ဗမာေလးေတြ၊ ကုလား ေလးေတြမွာ အဂၤလိပ္ သာမန္္တတ္႐ုံနဲ႔ အလုပ္မရ။ ထူးခြၽန္မွရ မယ္ဆုိေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာေပါ့။ အထက္တန္းအဆင့္ျမင့္ ပညာေရးကို ကန္႔သတ္လိုက္ရာလည္းက်ပါတယ္။ ဆရာဝန္၊ အင္ ဂ်င္နီယာ၊ သိပံၸပညာမ်ားလည္း သင္ယူခြင့္မေပးပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဝိုင္အမ္ဘီေအနဲ႔တကြ ေက်ာင္းသားေတြကပါ ကန္႔ကြက္ၾကပါ တယ္။ ဇြတ္ျပ႒ာန္းမယ္လုပ္ေတာ့ ဘြဲ႕ရခါနီးေက်ာင္းသားႀကီး ၁၁ ဦးက ေရႊတိဂုံဘုရားစေနေထာင့္မွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္စည္းေဝးတိုင္ပင္၊ သပိတ္ေမွာက္ၾကဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ခုအခါ အဲဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ၁၁ ဦးအမည္ကို ေက်ာက္တိုင္စိုက္ ထူထားပါတယ္။ တုိတိုေျပာရရင္ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားအေရွ႕ဘက္ေျခရင္း၊ ဗဟန္း၊ ဦးအရိယေက်ာင္းဇရပ္ မွာ စုေဝးၾကတယ္။ ဆရာေတြ၊ မိဘေတြ ေမတၱာရပ္ခံေပမဲ့မရဘူး။ သူတုိ႔က ေနာက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေနရင္ ဘြဲ႕ရေတာ့မွာ။ အဂၤလိပ္အစုိး ရရဲ႕ အရာရွိေပါက္စေလးေတြျဖစ္ေတာ့မွာ။ ဆန္စက္၊ သစ္စက္ သူေဌးေတြကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕သမီးကညာေတြနဲ႔ လက္ဆက္ေပးဖုိ႔ အသင့္ေစာင့္ေနၾကတာ။ ဒါေတြ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကတယ္။

သူတုိ႔သပိတ္ေမွာက္ၾကေတာ့ တစ္ျပည္လုံးက အေျခခံပညာ ေက်ာင္း(အထက္တန္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း) ေတြကပါ လိုက္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္ကုန္ၾကတာ။ အဂၤလိပ္အစုိးရကလည္းမေလွ်ာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ စာသင္ပ်က္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ေက်ာင္းသားသစ္ေတြအတြက္ ပညာသင္မပ်က္ေအာင္ အမ်ဳိးသားေကာ လိပ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြကို ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြက ေဆာက္လုပ္ တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစုိးရဟာ ဒီ သပိတ္ကို ကိုင္တြယ္မတတ္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုပါ လက္လႊတ္လိုက္ ရေတာ့မွာလို႔ သူတုိ႔အတြင္းမွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္အစီရင္ခံစာေတြ တက္ လာပါေတာ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ကို ေလွ်ာ့ေပးရပါတယ္။



အမ်ဳိးသားေကာလိပ္၊ အမ်ဳိးသားတကၠသိုလ္၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်က္ဟာ တႏိုင္ငံလုံး ကေလးလူၾကီးမက်န္ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားတကၠသိုလ္ (ဗဟန္းေကာလိပ္လို႔လည္း ေခၚတယ္) မွာ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတို႔ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိတို႔လို စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ပညာရွင္ၾကီးေတြ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းၾကျခင္းဟာလဲ သပိတ္အရွိန္အ၀ါ အထူးျမင့္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ပထမဆုံး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ စခဲ့တာျဖစ္ျပီး ျမန္မာေတြ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားမႈ တဟုန္ထိုး ျမင့္တက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစုိးရလည္း အၾကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ တိုင္းျပည္ပါ လက္လႊတ္ရေတာ့မေလာက္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈပါ။ အမ်ဳိးသားစာေပ သင္ၾကားေရး အမ်ဳိးသားသမိုင္းသင္ၾကားေရး၊ အမ်ဳိးသားပညာေရးလည္း အထူးတိုးတက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမေကာလိပ္သပိတ္ဟာ အထူးအေရးၾကီးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္းက႑ တခုျဖစ္ခဲ့ျပီး ဒီသပိတ္ကို ႏွစ္စဥ္သတိရေအာင္ အမ်ဳိးသားေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္တာကလည္း အလြန္အခ်က္က်တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေန႔လႈပ္ရွားမႈေတြကပဲ လြတ္လပ္ေရးရရွိေအာင္ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့တာပါ။


ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကနဲ႔ စာေပေလာကမွာ ထင္ရွားသူ ဦးေဆာင္သူေတြဟာ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းထြက္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ေရနံေခ်ာင္းက အမ်ဳိးသားေက်ာင္းထြက္ပါ။ လူထုေဒၚအမာဆိုတာ မႏၱေလးအမ်ဳိးသားေက်ာင္းထြက္ပါ။ ေခတ္ဆန္းစာဆိုေတြ အားလုံးဟာလည္း အမ်ဳိးသားေက်ာ္ငးထြက္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။


အမ်ဳိးသားေန႔ကို အဓိပၸါယ္အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ဆက္လက္အေရာင္တင္ဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဆိုတာ ဗမာလူမ်ဳိးလို႔ အဓိပၸါယ္ မထြက္ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတိုင္းရင္းသားအားလုံးပါ။ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးေရး၊ အမ်ဳိးသားစည္းလုံးေရးဟာ ဒီေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလမွာလည္း အေရးၾကီးလ်က္ပါ။ သမိုင္းမွာ ပထမဦးဆုံး ဒီမိုကေရစီနည္းအရ ႏိုင္ငံေရၚလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို ဘယ္မွာေမ့ပစ္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ႏိုးၾကားၾကကုန္ေလာ့။

ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၇ ႏို၀င္ဘာ ၆