ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၂၇)

ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၂၇)
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၇

● ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၅)
က်ေနာ္တို႔ စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရွိေနတုန္းပဲ ကိုေဇာ္ထြန္းကို ABSDF ဗဟိုက လွမ္းေခၚတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဝေဒသဖက္ကို ေဆးကုေပးဖို႔ မစ္ရွင္တခုမွာ လိုက္သြားဖို႔ပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးကလည္း ေတာင္ေပါက္ ၂၄-ရြာ စစ္ေၾကာင္းကေန၊ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ-၆ လမ္းက တဆင့္ ဗဟိုကို ေရာက္သြားတယ္။ သူလည္း ဝေဒသမွာ က်န္းမာ ေရး အကူအညီေပးဖို႔ မစ္ရွင္မွာ ပါသြားတယ္။ အဲဒီ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးစစ္ေၾကာင္းကပဲ ကိုပိန္ (ေခၚ) ေဇာ္လြင္စိုး (၁၀၂) (ယခု USA) နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေမႊးႀကိဳင္ (ခ) ကိုထြန္းခင္တို႔ကလည္း ဝေဒသမစ္ရွင္မွာ ပါသြားၾကတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၈၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ျဖစ္မယ္။

ဝတိုင္းရင္းသား တပ္ဖြဲ႔ေတြက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) ေခါင္းေဆာင္မႈကို ပုန္ကန္ၿပီး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္အၿပီး ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ အာဏာသိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ အရင္ ဗကပေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကိုေတာ့ တရုတ္ျပည္ဘက္ ပို႔လိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဝတပ္ဖြဲ႔ေတြက ဝျပည္ ေသြးစည္း ညီၫြတ္ေရးပါတီ (ဝသပ) UWSA ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးက (ဝသပ) ဘာလုပ္မလဲ စိတ္ဝင္တစား နားစြင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔တိုက္ခိုက္ေရးအင္အားက ၂-ေသာင္းေက်ာ္၊ ျပည္သူ႔စစ္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္ အင္အား ၃ ေသာင္းေက်ာ္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ေကာင္းတဲ့တပ္ႀကီး။ အရင္ တရုတ္ျပည္ က ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ လက္နက္က်ည္ေတြကလည္း ဂိုေဒါင္ေတြနဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိး ေကာလာဟလေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (DAB) တပ္ေပါင္းစုကို လာဆက္သြယ္တယ္။ သူတို႔မွာ ယာယီ ဆန္အခက္အခဲ ရွိေနတယ္။ ကူညီပါ။ သူတို႔ ဆက္တိုက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္ဆိုတာမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ တဆင့္ျပန္ၾကား ရတယ္။ DAB တပ္ေပါင္းစုဖက္က မကူညီလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ (ဝသပ) တပ္ဖြဲ႔ေတြက စစ္အစိုးရနဲ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၉ ရက္ေန႔မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ABSDF (ဗဟို) ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဝေတာင္ပိုင္းေဒသ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ ABSDF ဖက္က ေဆးကုသေရး အကူအညီ၊ ပညာေရး (ေက်ာင္းဆရာ) အကူအညီ ေပးမယ္။ အလားတူပဲ ဝဖက္တက္မယ့္ အဖြဲ႔ ေတြနဲ႔အတူ ပေလာင္ေဒသမွာ ABSDF တပ္ရင္း (၅၀၁) ဖြဲ႔စည္းေရးအတြက္လည္း ပေလာင္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သေဘာ တူညီထားတဲ့ မစ္ရွင္လည္း ပါတယ္။ တပ္ရင္း (၅၀၁) ဖြဲ႔ဖို႔ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ သံလြင္စခန္း တပ္ရင္း (၂၀၉) က မ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ ၂ က ကိုသိုက္ထြန္းဦး (ယခု ၾသစေၾတလ်) က တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပး ခံရတယ္။

ဝေတာင္ပိုင္းေဒသကို လႊတ္မယ့္ ေဆးမစ္ရွင္အဖြဲ႔မွာ ၅-ဦး ပါတယ္။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ေဒါက္တာပါက်င္ (ယခု ၾသစေၾတလ်)၊ သူက ခ်င္းလူမ်ဳိး၊ ဆရာဝန္။ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၿပီးေတာ့ ေတာထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားျဖစ္တဲ့ အေလွ်ာက္ ရိုးသား ျဖဴစင္တယ္၊ သေဘာေျဖာင့္တယ္။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ တက္ႂကြစိတ္လည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်င္းေတာ္လွန္ေရးပါတီ CNF ကိုလည္း သူက မဝင္ခ်င္ဘူး။ ဆရာက ႏိုင္ငံေရး ပါတီတခုခုမွာလည္း ေျခစံုပစ္ မဝင္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခု တာဝန္ေပၚလာေတာ့ သူႏွင့္ အံက်ျဖစ္သြားတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ -၂ မွ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုဝင္းႏိုင္ဦး၊ ကိုေဇာ္ထြန္း (ေဆး-၂) တို႔ပါတယ္။ အုတ္ဖိုဇာတိ က်ေနာ္တို႔ခြဲ-၂ ကရဲေဘာ္ ကိုေမႊးႀကိဳင္ (ေခၚ) ကိုထြန္းခင္ (ယခု က်ဆံုး) နဲ႔ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုပိန္ (ေဇာ္လြင္စိုး) တို႔ ပါတယ္။ ကိုပိန္ကေတာ့ ရန္ကင္းသား၊ ေဆး ပညာနဲ႔ေဝးေပမယ့္ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးနဲ႔ ရင္းႏွီးလို႔ ပါသြားပံု ရတယ္။

ABSDF က ေျမာက္ပိုင္းကို လႊတ္တဲ့ တျခားယူနစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဝေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိ ေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ဖို႔ ေက်ာင္းဆရာယူနစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု ျပည္ေထာင္စု အပစ္ရပ္စဲေရး ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာေရး အဖြဲ႔ JMC)၊ ေရွ႕ေနကိုဝင္းေမာင္ (ယခုကေနဒါ) တို႔က ေက်ာင္းဆရာေတြအျဖစ္ ပါသြားၾကတယ္။ ကိုေအာင္ ႏိုင္ဦးက ဒုတိယအႀကိမ္ ABSDF ညီလာခံအၿပီး အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ။ ယခု ဝေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ကို တာဝန္ေပၚ လာေတာ့ သူက ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ (မစ္ရွင္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မေရွးမေႏွာင္း ႀကိဳၿပီးထြက္သြား ၾကတဲ့ ယူနစ္ကေတာ့ ကိုသိုက္ထြန္းဦးက တပ္ရင္းမွဴး၊ ကိုသူရေဇာ္ က ဒု-တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပးထားတဲ့ ပေလာင္ ေဒသတြင္ ေက်ာင္းသား တပ္ရင္း (၅၀၁) ထူေထာင္ဖို႔ကိစၥ။ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေလာက္ ပါသြားတယ္။ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ ပေလာင္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (PSLP)၊ (ဝသပ) ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညိႇၿပီး တာဝန္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ က အခုဝတပ္ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေတာင္ပိုင္းေဒသကို ျဖတ္သြားၿပီး၊ ပေလာင္ေဒသကို သြားရမယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ မိုးကုတ္ေဒသကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ပဲ။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႔က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီေတြအတြက္ အမာခံ လူထု အမ်ားအျပားရွိတဲ့ ေဒသလို႔ ျမင္ထားၾကတယ္။ [ဒါေပမယ့္ ပေလာင္အဖြဲ႔က ေနာက္ေတာ့ သေဘာတူထားတာကို ခ်ဳိးေဖာက္တယ္။ ၅၀၁ မဖြဲ႔ျဖစ္ပဲ၊ သူတို႔တပ္ဖြဲ႔ေတြက ABSDF ကခ်င္ေဒသကို သြားလိုက္ၾကရတယ္။] ကိုေဇာ္ႏိုင္ႀကီး (ယခု ကေနဒါ)၊ ကိုေအာင္ဝင္းတင္ (ေနာက္ပိုင္း ABSDF ဆက္သြယ္ေရးတပ္မွဴး) တို႔လည္း ပါတယ္။ ထူးျခားတာက ေမာင္ သန္းထိုက္ပဲ။ သူက ပီဘိကေလး၊ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ကေလးစစ္သားဆိုတာမ်ဳိးလည္း အထူး သတိမျပဳမိၾကဘူး။ သူတို႔ေလးေတြကလည္း တိုက္စိတ္ခိုက္လိုစိတ္ ျပင္းျပေနၾကတယ္။

ေမာင္သန္းထိုက္က ၇၄-ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦး ျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္ဝင္း ေမာင္ရဲ႔သား၊ သူဇာတ္လမ္းကလည္း အဆန္း။ ၈၈-အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္မွာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး အျခား အထက္ တန္းေက်ာင္းသား တစ္ရာေက်ာ္နဲ႔အတူ မုန္း၊ ေက်ာက္ႀကီးလမ္း (ပဲခူးတိုင္း) ဘက္က ေကအန္ယူေဒသကို တက္လာၾက တယ္။ သူတို႔ကို စစ္အစိုးရ တပ္ရင္းတခုက ဖမ္းမိတယ္။ တအုပ္လံုးက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိၾက ဘူး။ စစ္တပ္ တပ္ရင္းထဲမွာ ဖမ္းထားရင္း၊ ေရတြင္တူး၊ အိမ္သာေဆာက္၊ ထမင္းခ်က္ ၾကံဳသလို ခိုင္းေနၾကတယ္။ ျပန္ပို႔ဖို႔ အထက္ အမိန္႔ေစာင့္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ တခ်ဳိ႔က စစ္တပ္အလစ္မွာ ထြက္ေျပးၿပီး၊ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၃ ကတဆင့္ သံလြင္စခန္းကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ကေလးအုပ္စုပဲ။ အဲသည္ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ တပ္ရင္းေတြက လိုက္ခ်င္ တယ္ ပူဆာၾကလို႔ ဝမ္းခ တပ္ရင္း (၂၁၁) က ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပါလာၾကတယ္။ မာနာပေလာ၊ ပေလာင္ကုန္းမွာ လူစု ၁၀ ရက္ခန္႔ေနၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ ေျမာက္ဖက္ ခရီးစဥ္ကို အဲဒီအခ်ိန္က ဗဟုိေကာ္မတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ယခု ထိုင္းႏိုင္ငံ) နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး/စည္းရံုးေရး တာဝန္ခံ ကိုေအာင္ထူး (ယခု BLC) တို႔ ဝဌာနခ်ဳပ္အထိ လိုက္ ပို႔ၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ABSDF ဥကၠ႒ တာဝန္ယူခဲ့သူ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အခုမစ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပန္ေမးမိတယ္။ အဲသလို ကိစၥႀကီးႀကီးကို ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္က အသက္ ၂၃-၂၄ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ။ "အဲသည္တုန္းက တို႔လူေတြက တိုက္ခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ေသနတ္ေတြလည္း မရွိၾကဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကရုမစိုက္ဖူး။ လုပ္ခ်င္ေနတာပဲ သိတယ္။ နယ္ေျမ သစ္လည္း ထိုးေဖာက္ခ်င္တယ္။ ရတာ ဘာမဆိုလုပ္ၾကမွာပဲ။ အခု စီးပြားေရးမွာ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္ enterpreneur လိုေပါ့။ အရဲစြန္႔ၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာျပဖူးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔စား စြန္႔ဦးတီထြင္ ၾကံ စည္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကိုလံဘတ္တို႔ နယ္ေျမသစ္ ရွာခဲ့ၾကဖူးသလိုေပါ့။ စြန္႔ဦးတီထြင္ သူပုန္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။

သူတို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာက အင္အားေကာင္းတဲ့၊ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ဝတပ္ဖြဲ႔မ်ား ေသနတ္ျပန္ေပါက္ေစေရး၊ အဲဒီအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ခ်ည္းကပ္စည္းရံုးေရး။ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရွင္းျပႏိုင္မယ္ ထင္ထားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ လက္နက္ဂိုေဒါင္ေတြထဲက ေသနတ္ေတြ အကူအညီ ေတာင္းမယ္ေပါ့။
ဝတပ္ဖြဲ႔ေတြက အစုအျပံဳလိုက္ ေျမာက္ပိုင္းတရုတ္နယ္စပ္ကေန၊ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေရႊ႔လာၾက တယ္။ အဲဒီမွာ မူလေဒသခံ ခြန္ဆာရဲ႔ ေမာင္ထိုင္းတပ္ (MTA) ေတြနဲ႔ နယ္ေျမလု စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဝတပ္မဟာ ေတြ ဆင္းလာၿပီၾကားေတာ့ ခြန္ဆာတပ္ေတြက လမ္းက ျဖတ္တိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီၾကားထဲကို သြားၾကတာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဆရာကိုမင္းလြင္က ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး၊ ဖားျပေက်းရြာမွာ ေပ်ာ္ေနတုန္း ေကအဲန္ယူေထာက္လွမ္း ေရးက ဖမ္းတာခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြက ေရွ႔တန္းဆင္းရင္း ရြာကလူထုေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၾက တယ္။ ဖားျပေက်းရြာမွာ အစိုးရက ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းရွိေတာ့ သူက အဂၤလိပ္စာဝင္သင္တယ္။ အရင္တုန္းကလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ဖူးၾကတယ္။ ေဆးကုတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြကို ရြာက ပိုက္ဆံစိုက္ၿပီး ၿမိဳ႔ကို မွာေပးၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရမ္းကု ကရင္ေဆးမွဴးက သူ႔ေစ်းကြက္ပ်က္လာတယ္။ ကိုမင္းလြင္ကို ရန္သူလို႔ျမင္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လီဆယ္တိုင္ၿပီး သူ႔ကိုဖမ္းခိုင္းတယ္။ ဖားျပေက်းရြာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးလည္း ဖမ္းခံရတယ္။ အခ်ိန္မီ မသိရ ရင္ ေသသြားႏိုင္တယ္။ စြပ္စြဲခ်က္ကႀကီးတယ္။ ရန္သူ႔အတြက္ သူလွ်ဳိလုပ္ေပးသလို သူ႔ကို စြပ္စြဲထားတာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုမင္းလြင္က ေကအဲန္ယူက တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးကို ေဆးကုေပးဖူးတယ္။ ရင္းႏွီးတယ္။ "မင္းတို႔ ငါ့ကို သတ္မယ္ဆို ရင္ ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးကိုေတာ့ ေျပာေပးဦး၊ အရမ္းေတာ့ မသတ္နဲ႔" ဆိုၿပီး သူက ေတာင္းဆိုတယ္။ ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးက သိေတာ့ ABSDF ဗဟိုကို အေၾကာင္းၾကားေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗဟိုက ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း နဲ႔ ကိုေအာင္ထူးတို႔က သူ႔ကို လာ ကယ္ထုတ္ေပးတယ္။ မာနယ္ပေလာကို ေခၚသြားတယ္။ သူက မေနဘူး ျပန္လာၿပီး၊ အဲဒီရြာမွာပဲ ဆက္ေဆးကုေပးျပန္ တယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔ဝင္အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရးေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ လွည့္ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ နီးစပ္တဲ့ အုပ္စုထဲက ဆိုရင္ ကိုသက္ေဌးႏိုင္ က်န္ေနေသးတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးနဲ႔အတူ လိုက္လာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစည္းအေဝးတခုေၾကာင့္ ေရးေခ်ာင္းဖ်ား၊ ေရးအေရွ႔ျခမ္းကိုလည္း ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ အင္အား ၁၀၀ ေလာက္ရွိမယ့္ ဗိုလ္လယ္ဝါးဦးေဆာင္တဲ့ ေကအဲန္ယူ ဗဟိုတပ္ (သဝခ) အခ်ဳိ႕နဲ႔ ဆံုတယ္။ သိရသေလာက္ အဲသည္ တပ္ေတြက အရင္ကဓားျပေတြ၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက စည္းရံုးသိမ္းသြင္းလို႔ ေကအဲန္ယူျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ကို ဗဟိုတပ္ (သဝခ) တံဆိပ္တပ္ေစၿပီး ေကအဲန္ယူက ထိန္းခ်ဳပ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ရြာေတြကို တြဲသြားၾကေတာ့ ရြာေတြက မၾကည္ျဖဴၾကဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းမွာေနစဥ္ကာလ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ (ယခု မြန္ျပည္သစ္ပါတီ က နားလိုက္ၿပီး၊ ေရးၿမိဳ႔႔နယ္မွာ ေနတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္အေျခစိုက္ သံလြင္တိုင္းမ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေနတယ္) နဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ သူတို႔အိမ္က က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ေလွ်ာက္ထြက္လိုက္ရင္ နီးတဲ့ရြာလမ္းေဘးမွာ ရွိၿပီး၊ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက လည္း စိတ္ထားေကာင္းတယ္။ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္လာတယ္။ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ႏိုင္ငံေရး သင္ၾကား ပို႔ခ်မႈေတြ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။

သူက ေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ အရြယ္ေကာင္းတုန္း သြားႏိုင္သေလာက္သြားပါ။ ဒါဟာ တခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ကိုယ့္အခန္းက႑အတြက္ အေရးႀကီးလာလိမ့္မယ္" လို႔ ဆိုတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ရဟတ္ယာဥ္ရွိေတာ့ သူက ရဟတ္ ယာဥ္နဲ႔ သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲသည္အခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္၊ ေနရာတကာ သူ႔မ်က္ႏွာ လွည့္လည္ ေနခ်ိန္။ "က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္ေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္အားကိုး သြားလာရမွာေပါ့။ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ သြားႏိုင္သမွ် သြားသာသြားပါ။ ေရွ႔တန္းမွာလည္း မ်ားမ်ားေနပါ" သူက တိုက္တြန္းတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ဘာျဖစ္လို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက နားသြားသလဲ၊ က်ေနာ္ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ အေၾကာင္းေတြေတာ့ ရွိမွာ ေပါ့။

ေနာက္တခုက ေရးအေရွ႔ျခမ္းေဒသက ေက်ာင္းရြာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ေက်ာင္းရြာမွာ အစိုးရစစ္တပ္က တပ္စုတစု လာထိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ရြာသူေတြ အိမ္ေထာင္က်၊ ၾကာလာေတာ့ ေက်ာင္းရြာက အစိုးရတပ္အတြက္ အမာခံရြာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကပ္လို႔မရဘူး။ ရြာသားေတြက သတင္းေပးတယ္။ တႏိုင္ငံလံုး ဒီမိုကေရစီအေရး ဒီေလာက္ စိတ္ဝင္စားေထာက္ခံေနၾကတာ ေက်ာင္းရြာက စစ္အစိုးရ အမာခံဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က စိတ္ဆိုးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သြားရာလမ္းက ေက်ာင္းရြာက ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္မွာ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔နဲ႔ ဆံုတုန္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔က လူငယ္ပီပီ "ေက်ာင္းရြာကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ထဲ့ရင္မျဖစ္ဘူးလား၊ ပညာေပးၾကရေအာင္" ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတယ္။

ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ "အဲသလို လုပ္လို႔မရဘူး ဗ်။ က်ေနာ္တို႔က အစားထိုးစရာ အျခားတခု (alternative) ကို ရွာဖို႔လိုတယ္။ ဒီရြာလူႀကီးက ရန္သူ႔အမာခံျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သူ႔ကို သြားသတ္လိုက္တာက အေျဖ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔ကို အစားထိုးႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အမာခံတေယာက္ ကို ေရြးဖို႔လိုတယ္။ က်ေနာ္တို႔လူက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တဖက္လူကို ၿပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္လာရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ အမာခံလူက အဆင္သင့္ ရယ္ဒီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာမွသာ တဖက္လူကို ဖယ္ရွားဖို႔ လုပ္ရတယ္။ ျပည္သူလူထုက နားလည္သေဘာ ေပါက္လာဖို႔လည္း အခ်ိန္ေပးရမယ္၊ စည္းရံုး ရမယ္" သူက အဲသလို ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္တသက္စာ မွတ္မိသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဒီလိုအျဖစ္ေတြကို သတိထားၾကည့္မိတယ္။

အီရတ္ႏိုင္ငံကို အေမရိကန္ ၉/၁၁ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈအၿပီး အေမရိကန္တပ္ေတြ ၂၀၀၃ မွာ ဝင္တိုက္ေတာ့ ၾကားျဖတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေပါ ဘရီမာက လက္မွတ္တခ်က္ထိုးၿပီး၊ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ရဲ႔ အီရပ္တပ္ႀကီး ကို ဖ်က္သိမ္း လိုက္တယ္။ အစားထိုးစရာ ျပင္ဆင္မထားခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဆံုးႏိုင္၊ မၿပီးႏိုင္ သူပုန္ထတိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ အလုပ္ လက္မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ အီရတ္တပ္မေတာ္သားေတြကပဲ ထႂကြပုန္ကန္ၾကေတာ့တာ။ အလားတူပဲ၊ အခု NLD အစိုးရတက္လာ ေတာ့ အရင္လူလုပ္သမွ် ခပ္လြယ္လြယ္ ပယ္ဖ်က္ပစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အစားထိုးျပင္ဆင္မႈ (alternative) ကို ေသခ်ာ မျပင္ဆင္ထားဘူး ထင္မိတယ္။

ပုံစာ - ကဗ်ာဝ ကမ္းေျခမွာ (ျပည္တြင္း ၂ ဦး၊ ကိုမ်ဳိးသန္႔ (ယခုကေနဒါ)၊ မိမိ)