ေမာင္စြမ္းရည္ - နယူးေယာက္လမ္းေဘးက ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၇
နယူးေယာက္ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ထိပ္ဆံုးတန္း က ၿမိဳ႕ႀကိးတစ္ၿမိဳ႕ပါ။ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခု ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ေနပါတယ္။ ''ကြင္း'' ၿမိဳ႕နယ္တဲ့ (Queens) ျမန္မာ လို ဘုရင္မၿမိဳ႕နယ္ေခၚမလားဘဲ။ လမ္းမႀကီးေတြရဲ႕ေဘးမွာေရာ၊ လမ္းမႀကီးေတြရဲ႕ေနာက္က ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းမေတြမွာေရာ အိမ္ တုိင္းေရွ႕မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ေျမကြက္လပ္ရွိတဲ့ေနရာမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ပန္းပင္ မ်ဳိးစုံစိုက္ထားတတ္ပါတယ္။ အိမ္ေတြရဲ႕အျပင္လမ္းေဘးေျမကြက္ လပ္ေတြမွာေတာ့ အေလ့က်အပင္ေတြ ေပါက္ေနတတ္ပါတယ္။ (လူမ်ဳိးကေတာ့ တ႐ုတ္၊ ကုလား)။
နယူးေယာက္လမ္းေဘးမွာေပါက္ေနတဲ့ အပင္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဗမာျပည္မွာေပါက္တဲ့အပင္ေတြနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ မျမင္ဖူးတဲ့အပင္မ်ဳိး နယူးေယာက္မွာမရွိပါ။ အပင္ႀကီးေတြကေတာ့ ဗမာျပည္မွာမရွိတဲ့ အပင္မ်ဳိးေတြပါ။ အညာ မွာ ကုကၠိဳပင္၊ တမာပင္၊ မန္က်ည္းပင္၊ လက္ပံပင္၊ တယ္ပင္စတဲ့ အပင္ေတြရွိပါတယ္။ အပင္ႀကီးေတြကို ခုတ္ခြင့္မရွိပါ။ နယူးေယာက္မွာ စစ္တပ္၊ ရဲတပ္၊ ျမဴနီစီပယ္တုိ႔ဟာ တျခားစီပါ။ ၿမိဳ႕ထဲက သစ္ပင္ကိစၥ၊ ၿမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျမဴနီစီပယ္ရဲ႕တာဝန္ပါ။ ရန္ကုန္ ပညာေရးတကၠသုိလ္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္ပင္ျဖစ္တဲ့ လက္ပံပင္ႀကီးကပင္ ျပည္လမ္းေဘးမွာကပ္ၿပီး အသံလႊင့္႐ုံးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိခဲ့ဖူး တယ္။ လက္ပံပင္ႀကီးကိုခိုၿပီး အသံလႊင္႐ုံကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ပစ္မွာစုိးလို႔ တဲ့ စစ္တပ္က ခုတ္လွဲပစ္ခဲ့ပါတယ္။ သစ္တစ္ပင္ခုတ္ အခ်ဳပ္သုံးလ ရွိေပမဲ့ သူတုိ႔တစ္ေတာလုံးခုတ္ၿပီး ေရာင္းခ်စားေသာက္ေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့။ လမ္းေဘးပင္ဆက္ၾကရေအာင္။
နယူးေယာက္ကလမ္းေဘးေတြမွာ ဗမာျပည္မွာေပါက္သလို ပဲ ျမဴရြက္ပင္၊ ဟင္းႏုႏြယ္ပင္၊ ပိုးစာပင္တုိ႔ကို အမ်ားဆုံးေတြ႕ရပါ တယ္။ ပိုးစာပင္အရြက္ဝိုင္းေရာ၊ လက္ျခားေရာ ႏွစ္မ်ဳိးေတြ႕ရပါ တယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ မႏၲေလးကေန ေမၿမိဳ႕အတက္ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီမွာပုိးေမြးတာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘဝက ေလ့လာခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဗမာျပည္တျခား အပူပိုင္းေဒသေတြမွာေတာ့ ပိုးစာပင္ေတြမေတြ႕ရဘူးေပါ့။ နယူးေယာက္မွာ အပူပိုင္းေပါက္တဲ့ ဟင္းရြက္ပင္ေတြ ေတြ႕ရေပမဲ့ အပင္ႀကီးေတြကေတာ့ ပန္းသီးပင္၊ ထင္း႐ူးမ်ဳိးမ်ားနဲ႔ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ ေမၿမိဳ႕မွာေပါက္ သလိုေပါက္ပါတယ္။
နယူးေယာက္လမ္းေဘးမွာ အေပၚဆုံးကေတာ့ ျမဴရြက္ေတြ ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ျမန္မာေတြခူးၿပီး သုပ္စားၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆြမ္းဟင္းခြက္မွာေတာင္ ပါဖူးပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ခုလို ရာသီမွာ အညာက ယာခင္းေတြ၊ ယာခင္းေဘာင္ေတြေပၚမွာေပါ ပါတယ္။ ဝါခင္း၊ ေျမပဲခင္းေတြထဲမွာ ေပါင္းပင္အျဖစ္ေတြ႕ရလို႔ ႏုတ္ပစ္ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ျမဴရြက္ဟာ ျပဒါးပါတယ္။ ျပဒါးထြက္ တယ္စသျဖင့္ ေျပာသံၾကားဖူးေပမဲ့ ခုအထိ ဘာေျပာမွန္းနားမလည္ပါ။ ျပဒါးဓာတ္ပါတာလား ဘာလား ေသခ်ာမသိပါ။
ဒီမွာ ပိုးစာပင္ေတြကေတာ့ တမင္စိုက္ထားတာေရာ အေလ့က်ေရာေပါက္ပါတယ္။ လူ႔ခါးေစာင္း၊ လူတရပ္၊ လူ႔လက္ခုပ္တေဖာင္ စသည္ျဖင္ ျမင့္ပါတယ္။ ဒီအပင္ေတြက တမာပင္၊ ထေနာင္း ပင္ေတြေလာက္ျမင့္ပါတယ္။ ခါးေစာင္းေလာက္အပင္ေလးေတြက ရြက္ႏုေလးေတြကို ခူးၿပီးဗမာေတြက ဟင္းခ်ဳိခ်က္ၾကပါတယ္။ အပင္ျမင့္ႀကီးေတြမွာေတာ့ အသီးသီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က စထေရာ ဘယ္ရီသီးေလာက္ႀကီးပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြစားမစားမသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့စားပါတယ္။
ခုလို ဇြန္၊ ဇူလိုင္မွာေတာ့ သူတုိ႔အိမ္ပတ္လည္ရွိသမွ် ေျမကြက္လပ္ေတြမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြ စတင္စိုက္ပ်ဳိးေနပါၿပီ။ အထူးစိုက္ပ်ဳိးၾကတာကေတာ့ ဗူးပင္နဲ႔၊ ဖ႐ုံပင္ေတြပါပဲ။ ပဲလင္းေျမြ ေတြလည္းစိုက္ပါတယ္။ ဘူးဖ႐ုံမ်ားကို ဘယ္လိုခ်က္ျပဳတ္စားၾက တယ္မသိပါ။ ႀကီးရင့္လာရင္ေတာ့ ပလပ္စတစ္ႀကိဳးေတြနဲ႔သိုင္းၿပီး စင္ေပၚမွာ တြဲေလာင္းဆြဲထားၾကတာေတြ႕ရပါၿပီ။ အလြန္ၾကည့္ ေကာင္းပါတယ္။ ပဲသီးေတာင့္ရွည္၊ ပဲယြန္း၊ ပဲဲျပားေတြလည္းစိုက္ ၾကပါတယ္။ စင္မထိုးပါဘူး။ ေျမျပင္ေပၚမွာပဲေတြ႕ရၿပီး ၿခံစည္း႐ိုး ေတြမွာတြဲေလာင္းေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။ ဟင္းရြက္ပင္ကေတာ့ ဟင္းႏု ႏြယ္အရြက္ႀကီးပင္ ခရမ္းေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္စသည္ေတြကို ျမင္ေအာင္လုပ္ၿပီး စိုက္ထားၾကတာမ်ား သြားရည္ယုိစရာပါပဲ။ ခရမ္းခ်ည္ နဲ႔င႐ုတ္ပင္အမ်ဳိးမ်ဳိးလည္းစိုက္ၾကပါတယ္။
နယူးေယာက္မွာ စပ်စ္ပင္ႀကီးေတြကိုလည္း ႏွစ္ရွည္စင္ထုိး စိုက္ထားၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ပင္စည္ေတြက လက္ေမာင္း လက္ဖ်ံေလာက္တုတ္ၾကပါတယ္။ အသီးေတြသီးလာၿပီဆုိရင္ အသီးစိမ္းေလးေတြကစၿပီး ရြမ္းမွည့္ၾကသည့္အထိ ၾကည့္ရတာက ၾကက္သေရရွိလွပါတယ္။ အပင္စိုက္သူမ်ားကေတာ့ ကေလးလူ ႀကီးဘယ္သူမွ ခူးကာေျခြတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဗမာ ေတြကေတာ့ သီးကင္း စပ်စ္သီးစိမ္းကေလးမ်ားကို င႐ုတ္သီးစိမ္း ၾကက္သြန္ျဖဴတုိ႔နဲ႔ေထာင္းစားၾကပါတယ္။ သရက္ကင္း၊ မရမ္းသီးကင္းေလးမ်ားနဲ႔အရသာတူပါတယ္။ ၿခံစည္း႐ိုးအျပင္ဘက္ထြက္ လာလို႔ကေတာ့ ဗမာေတြက ခိုးတယ္လို႔ ယူဆပုံမရပါ။ စပ်စ္သီး ေတြ မွည့္ရြဲေနၾကၿပီဆုိရင္ေတာ့ အခိုင္လိုက္ခူးလို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့ ပါ။ အလွၾကည့္႐ုံပါပဲ။ ပိုင္ရွင္ကလည္း မခူးပါ။ ေၾကြရင္ ဘာသီး သီးေၾကြေၾကြ မေကာက္မစားၾကပါ။ ေစ်းကပဲ ဝယ္စားေလ့ရွိပါတယ္။ ကေလးေရာ လူႀကီးပါ မစားၾကလို႔ ေဘးကၾကည့္ၿပီး အားမလို အားမရ ျဖစ္ရပါတယ္။
ေရာင္းတမ္းစပ်စ္သီးေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ တေမွ်ာ္တေခၚ က်ယ္တဲ့စိုက္ခင္းႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကတာပါ။ ခါးေလာက္ ရင္စုိ႔ ေလာက္ျမင့္တဲ့ တုိင္ေလးေတြေထာင္ၿပီး စိုက္ထားၾကဟန္တူပါ တယ္။ ကားလမ္းေပၚက သြားရင္းလာရင္း ေငးေမာၾကည့္ဖူးတာပါ။ ပန္းသီးပင္ေတြလည္း အလားတူပဲ တေမွ်ာ္တေခၚစိုက္ခင္းစိုက္ ကြက္ေတြနဲ႔ စိုက္ၾကတာပါ။ ပန္းသီကို သူတုိ႔ၿခံဝင္ဝယ္ရင္ ငါးေဒၚလာဖုိးေလာက္ဝယ္ရင္ လူတစ္ေယာက္ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ေပးပါ တယ္။ ၿခံမွာ ခူးစားတာကလည္း တစ္လုံးထက္ ပိုမစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ လမ္းသြားရင္း ကားရပ္ၿပီး ခူးသူ ခူးၾကတာပါပဲ။ ဒီလိုလုပ္တာ လည္း ဗမာေတြပဲလုပ္ၾကတာေတြ႕ဖူးပါတယ္။
လမ္းေဘး အိမ္ၿခံဝင္းေလးမ်ားမွာ စပယ္၊ ၾကက္႐ုံး၊ ျမတ္ေလးပန္းမ်ားလည္း စိုက္ထားၾကပါတယ္။ ၿခံစည္း႐ိုးေပၚမွာ ထြက္ၿပီး ပြင့္ေနလို႔ကေတာ့ ဒို႔ဗမာမ်ားရဲ႕လက္ခ်က္နဲ႔မလြတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုင္ရွင္မ်ားက ခူးတာမေတြ႕ရပါ။ ခ်ယ္ရီပင္လို ပင္လုံးကြၽတ္ပြင့္တဲ့ ပန္းပင္ေတြလည္းျမင္ရပါတယ္။ အေဝးကၾကည့္ရင္ စစ္ကိုင္း ေတာင္က စကားပြင့္ေတြလိုထင္ရပါတယ္။ အပင္ကျမင့္ပါတယ္။ ေအးတဲ့ရာသီပြင့္တဲ့ပန္းေတြဟာ ရွမ္းျပည္၊ ေတာင္ႀကီးမွာလိုပဲ မေမႊးၾကပါ။
ႏွင္းဆီ၊ ဂႏၶမာ၊ သစၥာပန္းဆုိတာေတြလည္း ေႏြဦးမွာ ေဝေဝဆာဆာပြင့္ေနၾကတာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏွင္းဆီၿခံဳေတြက ေတာင္ႀကီးမွာလို အေလ့က်ပင္ေတြလည္းရွိပါတယ္။ ေျခာက္ လက္မႏွင္းဆီဆုိတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဆူးမပါတဲ့ႏွင္းဆီပင္လို အပင္ကေနကပ္ပြင့္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ႀကီးေတြနဲ႔ တူတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီရာသီမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ပန္းမ်ဳိးစုံနဲ႔မုိ႔ အျမန္ ေလွ်ာက္လို႔မရႏိုင္ပါ။
တခ်ဳိ႕ၿခံေတြထဲမွာ ရင္စုိ႔ေလာက္ လက္ခုပ္တေဖာင္ေလာက္ ျမင့္တဲ့ ခတၱာပင္မ်ားအခုိင္လိုက္ပြင့္ေနတာ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့ ဦးေလး လူထုဦးလွ ဘုရားတင္ေလ့ရွိတဲ့ ပန္းအျဖစ္နဲ႔ တစ္ခါတေလရပ္ၿပီး ဂါရဝျပဳမိပါတယ္။ ဦးေလးကိုလည္း လြမ္းရင္းေပါ့။ ဦးေလးလူထု ဦးလွေလာက္ ဘုရားတရားၾကည္ညိဳသူမေတြ႕ဖူးပါ။ ဦးေလးရဲ႕ ဘုရားစင္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ဘုရားစင္ကို တျခားမွာ ဘယ္မွာမွမေတြ႕ ရဘူးပါ။
နယူးေယာက္မွာ ခတၱာပင္၊ ခတၱာပန္းေတြျမင္ရေတာ့ ဦးေလး ကုိသတိရသလို၊ စပ်စ္ပင္စင္ႀကီးေတြျမင္ရေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဖခင္ႀကီးကို သတိရမိပါတယ္။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕နယ္လို အညာေဒသမွာ အညာသားေတြမျမင္ဖူးတဲ့ စပ်စ္ပင္စင္ႀကီးကို ရြာကအိမ္ၿခံဝင္းထဲ မွာပဲ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပိသာ ၅ဝ ေလာက္မ်ား သီးခဲ့တယ္ထင္ ပါရဲ႕။ မႏၲေလးကို ယူသြားၿပီး ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းကို ကန္ေတာ့ခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ဟင္းရြက္ေတြျမင္ရင္ေတာ့ အေမနဲ႔တကြ ဟင္းရြက္ေတြ အတူခူးခဲ့ၾကတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကိုေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ သတိရမိပါတယ္။ နယူးေယာက္မွာ လက္ပံပြင့္ ေၾကြ ေကာက္တာနဲ႔ ဆီးသီးေကာက္တာကိုေတာ့ မေတြ႕မႀကံဳရပါ။ ဒါေပမဲ့ ရြာမွာ ဟင္းရြက္ေတြခူးတာဟာ လက္ပံပင္၊ ဆီးပင္ေတြနား မွာ ခူးခဲ့ၾကတာမုိ႔ လက္ပံပင္၊ ဆီးပင္ေတြလည္း လြမ္းပါရဲ႕။
''လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ ေခြး႐ူးခ်ိန္''ဆုိတဲ့ စကားေလးကိုလည္း လက္ပံပြင့္ခ်ိန္တုိင္း ၾကားေနၾကဆုိေတာ့ သတိထားၿပီး သြားရလာပါတယ္။ နယူးေယာက္မွာေတာ့ ေခြး႐ူးမရွိ လူ႐ူးကေတာ့ ေပါသလား မေမးနဲ႔။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ခုအခ်ိန္ေခြးေတြ ႐ူးေနၾကၿပီေပါ့ေနာ္။ သတိသာ ထားၾကေပေတာ့။
ေမာင္စြမ္းရည္ (၂ဝ၁၇၊ ဇူလိုင္ ၁၉)
Comments