ေမာင္ေနာင္မြန္ - ေအာက္ျပည္သားႏွင့္ ေျမလတ္ေဆာင္း

ေအာက္ျပည္သားႏွင့္ ေျမလတ္ေဆာင္း

ေမာင္ေနာင္မြန္

(မိုးမခ)၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၇

ေအးစက္စက္ေဆာင္းေလေျပသည္ ကားေပၚမွာဆင္းဆင္းခ်င္း ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကို လာေရာက္ထိေတြ႔ေနသည္။ ေျမလတ္ေဒသေဆာင္း၏ စစခ်င္းႏႈတ္ဆက္ပံုက အရုိင္းဆန္လွသည္။ ကိုယ္ေပၚတြင္ဟန္ပါပါဝတ္ဆင္ထားေသာနာမည္ႀကီးတံဆိပ္အေႏြးထည္ေၾကာင့္သာ ခံသာေတာ့သည္ထင္မိသည္။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွပင္လယ္အေတြ႔အထိနွင့္ရင္ႏွီးခဲ့ေသာ လူတေယာက္အတြက္ ေျမလတ္ေဒသ၏ေဆာင္းဦးရာသီႀကိဳဆိုပံုက တမူထူးဆန္းေနသည္။

က်ေနာ္ႀကီးျပင္းရာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွဇာတိရြာေလးသည္ ေတာင္တန္းႏွင့္ပင္လယ္ၾကားတြင္ တည္ရွိသည္။ အီေကြတာအနီးပတ္ဝန္းက်င္ေဒသ၏မိုးမ်ား၍ စိုစြတ္ေသာရာသီဥတုေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴးေရးေကာင္းမြန္ကာ စီပြားေရးေခ်ာင္လည္ေသာေဒသတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေႏြမိုးေဆာင္းသံုးရာသီသည္ အညီအမွ်လည္ပတ္ေနကာ ရာသီဥတုမွ်တလွေသာေဒျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ဆရာျမသနး္တင့္ပင္ သူ၏ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပိုင္း ကမ္းရုိးတန္းေဒသခရီးသြားေဆာင္းပါးအျဖစ္ ေငြေသာင္ယံ ဟြန္ဒါယဥ္ေက်းမႈ ေမရီပိုေဗးနွင့္ အီေကြတာညမ်ားဟူ၍ တခမ္းတနား မွတ္တမ္းတင္ထားသည္ကိုဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ယခုက်ေနာ္ေတြ႔ထိခံစားေနရေသာ ေဆာင္းရာသီ၏ေအးစိမ့္မႈအရသာကိုဇာတိေျမတြင္တခါမွမခံစားခဲ့ဖူးေခ်။ ယခုမွေလာေလာလတ္လတ္္ေျခခ်ဖူးေသာေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလး၏ေအးျမေသာအေငြ႔အသက္သည္ကာ က်ေနာ္အတြက္ တစိမ္းဆန္ဆန္ေအးစက္မႈမျဖစ္ပါေစနဲ႔ဟု ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သည္ၿမိဳ႕ေလးမွာ သူ အခ်ိန္ကာလ အေတာ္ၾကာရင္းႏွီးေနထိုင္ရဦးမည္မဟုတ္ပါလား။

လူေနထူထပ္ေသာေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ဆီမွ ဆယ့္သံုးနာရီေက်ာ္ အလယ္ရုိးမကိုျဖတ္ကာ တညလံုးကားစီးခဲ့ရေသာဒဏ္ေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္ရန္အတြက္ ကားႏွစ္ဆင့္စီးရသည္။ ပထမဇာတိရြာေလးမွ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ေျခာက္ နာရီခန္႔၊ ထိုမွတဖန္ အလယ္ပဲခူးရုိးမကိုျဖတ္၍ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔ ဆယ္သံုးနာရီခန္႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။ ရုိးမလမ္း၏ၾကမ္းတမ္းမႈ ေတာင္တက္ ေတာင္ ဆင္းမ်ားေၾကာင့္ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္တညလံုး မအိပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ကိုင္ရုိက္ထားသကဲ့သို႔ တကိုယ္လံုးကိုက္ခဲနာက်င္သည္ဟုထင္သည္။ 

ေဆာင္းမနက္ခင္းေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္မို႔ ေျမလတ္ေဒသၿမိဳ႕ေတာ္၏အေဝးေျပးကားဝင္းသည္ ကားအဝင္အထြက္မ်ားျဖင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ တုတ္တုတ္ဟုေခၚေသာ သံုးဘီး ဆိုင္ကယ္မ်ားလည္း ကားဝင္းအတြငး္ျပာယာခတ္ေနသည္။ အသိမိတ္ေဆြတေယာက္ေျပာထားဖူးေသာစကားေလးတခြန္းကို သတိရမိသည္။

"မင္းတို႔ကားဝင္းထဲမွာလူသစ္ဆိုရင္ေတာ့ တုတ္တုတ္မငွားနဲ႔။ မ်က္ႏွာသစ္ေလးေတြဆို ဒီေကာင္ေတြကရုိက္တာ။ မအူမလည္လုပ္ရင္ေတာ့ခံသြားရမွာပဲ" ဟူေသာစကား ကိုျပန္ၾကားမိသည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ကားဂိတ္အတြင္းမွအျပင္သို႔ေျခမလွမ္းရဲဘဲ ေငးၾကည့္ရုံသာတတ္နိုင္ေတာ့သည္။

ရြာထဲမွမိတ္ေဆြတဦးဖုန္းဆက္ခ်ိတ္ထားေပးေသာ လူတေယာက္လာႀကိဳမည္ကို ကားဂိတ္အတြင္းမွထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။ တညလံုးပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္သည္ အနားယူခ်င္ေနေသာ္လည္း ငုတ္တုတ္ထုိင္ကာ လာႀကိဳမည္သူကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ေတာသားမ်ားျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း၊ အသစ္အဆန္း ယခုမွေရာက္ဖူးေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း အရာရာတိုင္းကို အထူးအဆန္းပမာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထို႔အျပင္ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ကာ လာႀကိဳမည့္သူကို တခါမွမေတြ႔ဖူးေခ်။

ေဆာင္းဦးရာသီ၏ေလေျပေဆာ့ကစားမႈေၾကာင့္လည္ေကာင္း၊ ေျမလတ္ေဒသ၏ေျခာက္ေသြ႕ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ၿမိဳ႕ေလးသည္ ဖုန္ထူထပ္ လွသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားသည့္ "အညာေဒသဆိုတာေတာ့ အစြန္းႏွစ္ဖက္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ေဒသဘဲကြ။ ေႏြဆိုအရမ္းပူတာ အဝတ္မကပ္ဘူး၊ ေအး... ေဆာင္း ေအးျပန္ၿပီဆုိလည္း ခုိက္ခိုက္တုန္ပဲကြာ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက လမ္းဆံုမွာကမ္းကုန္ေအာင္ ဟစ္ခ်င္တာျဖစ္မယ္။ ဒါေပသိ မိုးေတာ့ မရြာ ဘူးကြ။ ေႁမြေဘးကင္းေဘး သတိေတာ့ထားေဟ့" ဟုဆိုုခဲ့ေသာၾသဝါဒအား ျပန္လည္သတိရမိသည္။ (ကင္းၿမီးေကာက္ႏွင့္ေႁမြေပြးအလြန္ေပါသည္။ ေႏြရာသီတြင္ အေဆာင္အခန္းထဲ သို႔မဟုတ္ လမ္းမ်ားတြင္ ကင္းၿမီးေကာက္မ်ား ေႁမြမ်ားကိုအျမဲလိုိလိုေတြ႔ေနရသည္။)

ဖုန္လံုးတေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေမာင္းဝင္လာေသာတရုတ္ဆိုင္ကယ္တစီးသည္ က်ေနာ္တို႕ထိုင္ေနေသာကားဂိတ္ေရွ႕တြင္ ရပ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာတြင္ ဂ်ပန္လုပ္၊ ယိုးဒယားလုပ္ ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္မ်ားေပါမ်ားသကဲ့သို႕ ယခုေျမလတ္ေဒသတြင္လည္း ေရနံေခ်ာင္းစက္မႈဇုန္ ထုတ္ တရုတ္တံဆိပ္ဆိုင္ကယ္မ်ားေပါမ်ားလွသည္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ေနေလာင္ေနေသာအသားအရည္၊ မြန္သံဝဲဝဲႏွင့္လူႀကီးက ႏွစ္လိုေသာအျပံဳးျဖင့္ ျပံဳးျပေသာအခါတြင္ ကားဂိတ္အတြင္း ထိုင္ေနေသာ တူဝရီးနွစ္ေယာက္အတြက္မူ ကယ္သူမဲ႕ပင္လယ္ျပင္က်ယ္က်ယ္ထဲ မဏိေမခလာကိုျမင္ေတြ႕ရသကဲသို႕ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရပ္ေဝးေဒသတြင္ ထို႕ကဲ႕သို႕ေဖာ္ေရြေသာအျပံဳးမ်ိဳးသည္ကာ အဖိုးမျဖတ္နိုင္ေသာအျပံဳးမ်ိဳးျဖစ္သည္။

လမ်က္ႏွာျပင္ကဲ့သို႕လမ္းမထက္တြင္ တရုတ္ဆိုင္ကယ္ကို သံုးေယာက္သားခြစီးရင္း ဖုန္းဆက္ခ်ိတ္ထားေသာ ေနရမည့္အေဆာင္သို႔လာခဲ့သည္။ ေျမလတ္ေဆာင္း၏ေအးျမမႈႏွင့္အတူတူ ဖုန္လံုးႀကီးမ်ားက တလိပ္လိပ္ျဖစ္သည္။ ျမစ္မင္းဧရာဝတီ၏ကမ္းနဖူးတြင္ေမွးတင္းထားေသာၿမိဳ႕ေလး၏အလွသည္ကား တင့္တယ္လြန္းလွသည္။ ျမစ္၏အလယ္ေခါင္တြင္ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ ေသာင္ထြန္းေနေသာ ေျမႏုကြ်န္းမ်ား၌ ကိုင္းခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ားကိုလည္း သဘာဝပန္းခ်ီကားတခ်ပ္သဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ေလွသမၼာန္ေလးမ်ားသည္ ျမစ္ျပင္တြင္ကူးလူးကေနၾက၍ ကိုေရႊတံငါသည္မ်ားက ငါးပိုက္္မ်ားျဖဳတ္ေနၾကသည္။ ျမစ္ကူးသေဘၤာၾကီးမ်ားတစ္စီးစႏွစ္စီးစေတြ႕ရသည္။ေရနံတင္သေဘာၤႀကီးမ်ား ဆိုက္ကပ္ထားသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သစ္ေဖာင္မ်ားကိုလည္း ျမစ္ျပင္က်ယ္ထဲတြင္ ဟိုဟိုဒီဒီအႏွံ႔ ေတြ႔ရသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အေပ်ာ္စီးတိုးရစ္အဖြဲ႔တဖြဲ႔၏သေဘာၤတစီးကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ရေပသည္။ ျမစ္ကိုကန္႔လန္႔ျဖတ္ထားေသာတံတားႀကီးကိုကား ကမ္းနားလမ္းမွေမ်ွာ္ ၾကည့္မိသည္။ ေဆာင္းဦးရာသီနံနက္ခင္းမို႔ တံတားေပၚတြင္ ကိုယ္လက္အားကစားလႈပ္ရွားေနသူမ်ားကိုလည္း ျပည့္ႏွက္ေနေလသည္။ ရံဖန္ရံခါ အစိုးရပိုင္၊ ကုမၼဏီအပိုင္ဆီေဘာက္စာကားႀကီးမ်ား တံတားေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္ကိုေတြ႔ျမင္ရရာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားျမင္ကြင္းက်ယ္ရုပ္ရွင္ကား တကားကို ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္လည္း ခပ္ဆင္ဆင္တူလွပါသည္။ 

ျမစ္မင္းဧရာ၏တဖက္တခ်က္ကမ္းရုိးေပၚရွိ ကုန္းျမင့္မ်ားတြင္မူ ေရႊေရာင္တဖံု ထံုးျဖဴတလွည့္ျဖင့္ ေစတီမ်ားကို အစီအရီေတြ႔ျမင္ဖူးေမွ်ာ္ရသည္။ ျမစ္၏ဟိုဘက္ကမ္းတြင္မေတာ့ ရခိုင္ရုိးမအစ ေတာင္တန္းေလးမ်ား။ သို႔ႏွင့္ ကမ္းနားလမ္းအဆံုးတြင္ သေဘၤာဆိပ္ကို ဘြားခနဲေတြ႔ရသည္။ ေဘာတံတားႏွင့္ သစ္သားကုန္းေဘာင္ခံထားေသာ သေဘာၤဆိပ္တြင္သေဘာၤႀကီးငယ္အနည္းငယ္ကို ေတြ႔ရသည္။ဧရာျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ေစ်းေရာင္းထြက္ေသာ ေစ်းေလွၾကီးတစ္စီးဆိုက္ထားကာ ထိုေလွေပၚတြင္ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္မ်ားတက္ခ်ီဆင္းခ်ီျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ ထိုမွဆက္ေသာ္ နိုင္ငံေက်ာ္ ေစတီိအမြန္ျမသလြန္ေစတီေတာ္ကို ေရႊေရာင္ထီးထီးျဖင့္ ၾကည္ညိဳ သပၸါယ္စြာ ဖူးျမင္ရသည္။ ေဆာင္းဦးရာသီမို႔ ေစတီ၏ေအာက္ေျခရွိျမစ္ျပင္တြင္ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားေပၚေပါက္ေနေပရာ အာရုံရိပ္ထဲတြင္ အျမင္တမ်ဳိးဆန္း ေနေလသည္။ (မေကြးၿမိဳ႕ရွိဧရာဝတီျမစ္ျပင္သည္ မိုးတြင္းကာလ ေတာင္က်ေခ်ာင္းမ်ားစီးေသာအခ်ိန္တြင္သာ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္ရွိသည္။ ေဆာင္းဦး ရာသီေရာက္သည္ႏွင့္ ေျမႏုကြ်န္းမ်ားေပၚကာ ျမစ္ျပင္က်ယ္သည္ အနည္းသာရွိသည္။ ထိုအခါသေဘၤာမ်ားသည္ ေရေၾကာင္းဌာနမွညႊန္ျပထားေသာ ျမစ္ေရ စီးေၾကာင္းအတိုင္း သြားလာခုတ္ေမာင္းရသည္။ ထိုေျမႏုကြ်န္းမ်ားမွ မင္းဘူးဘက္ကမ္းနားရွိ အႀကီးဆံုးကြ်န္းမႀကီးေပၚတြင္ ကြ်န္းမႀကီးကဗ်ာပြဲကို ေျမလတ္ေဒသကဗ်ာဆရာမ်ားကဦးစီး၍ ႏွစ္စဥ္လိုလိုက်င္းပျပဳလုပ္လ်က္ရွိရာ တနိုင္ငံလံုးမွ ကဗ်ာဆရာမ်ားက သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပါဝင္ ဆင္ႏႊဲလာၾကေလ့ရွိသည္။)

အေဆာင္တြင္ လူစံုတက္စံုေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ႏွစ္ႀကီးအတန္းက စီနီယာေနာင္ေတာ္အကိုမ်ားနွင့္ က်ေနာ့္လို ေက်ာင္းသားအသစ္မ်ားလည္း ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ငယ္စဥ္ကဖတ္ခဲ့ဖူးေသာတကၠသိုလ္ေနာက္ခံဝတၳဳမ်ားကဲ႕သို႕ ၾကိဳဆိုပံုမတူေခ်။ ဆရာဇဝနရဲ႕ေကာလိပ္ဂ်င္း၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေခ်။ (ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေသာ ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာသည္ စာေမးပြဲၿပီး၍ ေက်ာင္းမ်ား ပိတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တက္ေသာ တကၠသိုလ္တြင္မူ ေဆာင္းရာသီတြင္ ပံုမွန္စာေမးပြဲေျဖဆိုမေအာင္ျမင္ေသာသာမ်ားကို ျပန္လည္ကုစားျခင္း သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဆက္တြဲစာေမးပြဲ ေျဖဆိုျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ႏွစ္ႀကီးအတန္းမ်ားအေဆာင္တြင္ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တက္ခဲ့ေသာေက်ာင္းတြင္ ႏိုင္ငံတဝန္းမွ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားမွာ အမ်ားစုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာေမးပြဲၿပီးေသာ ေဆာင္းရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ကာ အိမ္ျပန္ရန္အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။)

က်ေနာ္တို႔သည္က ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ ေခတ္သစ္ပညာေရးစနစ္၏သားသမီးမ်ားပီပီ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို တဲစုတ္မ်ားတြင္ေနထိုင္၍သင္ယူရေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ ထိုအျပင္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ မိမိတို႔ေနထိုင္ေရးကို မိမိဘာသာ စီစဥ္ပူပန္ရသည္။ မိမိတို႔စရိတ္ျဖင့္တကၠသိုလ္ပညာသင္ကာ ေလ်ာ္ေၾကးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ ႏိုင္ငံေရးကင္းရွင္းပါသည္ဟူေသာကတိကိုလက္မွတ္ထိုးရသည္။ က်ေနာ္တို႔ေနေသာအေဆာင္သည္ ၁၉ ရာစုေႏွာင္းပိုင္း ကတည္ေဆာက္ထားေသာ အုတ္တိုက္အိမ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းရပ္ကြက္တြင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနီးပတ္လည္မွတိုက္မ်ားအိမ္မ်ားသည္လည္းကိုလိုနီေခတ္အေငြ႔အသက္ပါသည္။ 

ထိုအျပင့္ ေခ်ာက္ေသြ႔၍မီးေလာင္လြယ္ေသာေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္တံခါးေပါက္မ်ားကိုသံျပားထူထူမ်ားျဖင့္ တံခါးမ်ားျပဳလုပ္ကာ အိမ္နံရံမွာလည္းထူထဲလွသည္။ အိမ္တိုင္းနီးပါး မီးေဘးအတြက္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။ ထိုၿမိဳ႕ရွိအရာရွိေဟာင္းတဦးဦးမွေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ပိုင္ဆိုင္ေသာအိမ္ကို က်ေနာ္တို႔နယ္ဘက္မွ ေက်ာင္းသားမိဘတဦးကငွားကာ အခန္းဖြဲ႔၍ အေဆာင္ျပန္ငွားျခင္းျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးေသာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝသည္ လက္ေတြ႔တြင္ တျခားဆီျဖစ္သည္။ 

လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ားထဲမွ ဟားဗက္တကၠသိုလ္ဝင္းရွိ အိုင္ဗီြေဘာ္ဒါေဆာင္ကို အားက်မိသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းရွိ ပဲခူး ေဆာင္၊ အင္းဝေဆာင္မ်ားတြင္ ငယ္စဥ္က တကၠသုိလ္ဝတၳဳေလးေတြဖတ္တိုင္း ေနခ်င္ခဲ့မိသည္။ တကယ့္တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာအခါၿမိဳ႕ျပင္ရွိ အရိပ္မဲ့ကႏၱာရအလယ္တြင္ထီးထီးတည္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားတြင္တက္ရသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ခုနစ္မိုင္ေက်ာ္အကြာအေဝးရွိေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ သည္ကား အထီးက်န္လွသည္။ ထို႔ျပင္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ တကြဲတျပားစီး ဆင္းဆင္းရဲရဲေနၾကရသည္။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္၏ ဤေလာကေျမကမၻာ ဝတၳဳထဲမွ မေကြးတကၠသိုလ္ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ျပင္အေရွ႕ဘက္တြင္ နည္းပညာတကၠသိုလ္၊ ေဆးတကၠသိုလ္နွင့္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ကို တမိုင္စီခန္႔ျခားကာ အတန္းလိုက္ေနရာခ်ထားသည္။ ၿမိဳ႕ျပင္ေတာင္ဘက္တြင္မူ အေျခခံက်န္းမာေရးတကၠသိုလ္ရွိသည္။ ထိုအျပင္ပညာေရးေကာလိပ္ႏွင့္စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္၏ဌာနခြဲ ပဲနွင့္အပူပိုင္းေဒသအပင္မ်ားဌာနရွိသည္။ ေျမလတ္ေဒသမွ ေက်ာင္းသားျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ကာ ျမိဳ႕ေလးသည္ တကၠသိုလ္မ်ားဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားျဖင့္ျပည့္က်ပ္ေနသည္။

တူဝရီးႏွစ္ေယာက္သည္ကာ ေသတၱာေလးတလံုးသာပါသည္။ အဝတ္အစားႏွင့္ အသံုးအေဆာင္လံုေလာက္စြာမပါေသာအခါတြင္ ေျမလတ္ေဆာင္း၏ ႀကိဳဆိုမႈဒဏ္ကို အလူးအလဲခံရသည္။ အေႏြးထည္မပါေသာဒဏ္ကို ခံေနရသည္။ ပစၥည္းမ်ားေနရာခ်ၿပီးေသာအခ်ိန္တြင္ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ႏွင့္အကြ်မ္းဝင္ေစရန္အတြက္ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရန္ လမ္း ေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္စအခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေျမလတ္ေဒသ၏ေက်ာင္းသားၿမိဳ႕ေတာ္၏လမ္းေထာင့္တိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ လမ္းမထက္တြင္ စစ္က်န္ဟီႏိုးကားႀကီးမ်ားကိုသနပ္ခါးလူးကာ ေက်ာင္းကားအျဖင့္ မထသမွ ေျပးဆြဲေပးေနသည္။ RTC ဟုေခၚေသာ ကားႀကီးမ်ားသည္ အျခားေသာေဒသမ်ားတြင္ ပစၥည္းတင္ တိရစၦာန္တင္ေသာကားမ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမူ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းကားျဖစ္ေနသည္။ ထိုRTC ေက်ာင္းကားသည္ပင္ ေျမလတ္ေဒသတြင္ေက်ာင္းတက္ေသာ ေက်ာင္းသားတိုင္း၏အမွတ္တရျဖစ္ခဲ႕သည္။ကားေနာက္တြဲတြင္ ေျခတဖက္တင္ရုံသာ မတ္တပ္ရပ္၍ ႁပြတ္သိပ္စီးသြာေေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္လည္း ေနာက္ဆို ထိုသို႔ စီးရဦးမွာပါတကားဟု အေတြးေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္လာေနာင္ေစ်းဟုသေဘာထားကာ ယခုေလာေလာဆယ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အကၽြမ္းဝင္ရန္ သည္သာ ပိုအေရးႀကီးသည္ဟုဆို၍ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္သား ဧရာျမစ္မင္းေဘးရွိေရနံၿမိဳ႕ေတာ္အႏွံ႔ ေျခစၾကာျမန္းၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ေျမလတ္ေဆာင္း၏အေအးဒဏ္ကိုခံႏိုင္ရန္အတြက္ ၿမိဳ႕မေစ်းေဘးနားတြင္ရွိေသာ တရုတ္ထည္ေဘထုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ အေႏြးထည္သြားေရြးရန္လည္းရွိေသးေသာေၾကာင့္ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ခပ္သုတ္သုတ္သာ ေလွ်ာက္ေနမိေတာ့သည္။   ။

ေမာင္ေနာင္မြန္