ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ေခြၽးစက္​​ေလးမ်ားရဲ႕သီအိုရီ

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ေခြၽးစက္​​ေလးမ်ားရဲ႕သီအိုရီ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၉၊ ၂၀၁၈

ကြၽန္​​ေတာ္​​ေနာက္​ဆံုးနွစ္​စာ​ေမးပြဲမ​ေျဖခင္​ကတည္​းက ​ေမ​ေမ​​ေျပာေျပာ​ေနတဲ့စကားက အခုဆို ပိုလို႔မွန္​လာတာ​ေပါ့။ ကြၽန္​​ေတာ္ အခု​ေက်ာင္​းၿပီးသြားၿပီ။ ​ေက်ာင္​းတက္​​ေနရတုန္​းက  ​စာ​ေတြက်က္​ရတာ ပင္​ပန္​းတဲ့အ​ေၾကာင္​း၊ ပိုက္ဆံကိုသူမ်ားသံုး သလို မသံုးနိုင္​လို႔ စိတ္​ညစ္​​ေၾကာင္​း ​ေမ​ေမ့ကို ​ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္​။ ​ေမ​ေမက ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို တ​ခြန္​းထဲပဲ ျပန္​​ေျပာခဲ့ပါတယ္​။ "​ေက်ာင္​းၿပီးသြားရင္​ ဒီထက္​ပိုၿပီးပင္​ပန္​းအံုးမွာ၊ ပိုက္​ဆံဆိုတာ ဘယ္​လိုဟာလဲဆိုတာကိုလဲ ပိုၿပီးသိမွာ" တဲ့။

ကြၽန္​​ေတာ္​က ႐ူပ​ေဗဒအဓိကနဲ႔ ​ေက်ာင္​းၿပီးပါတယ္​။ ဘြဲ႔​ေတာ့ မယူရ​ေသးပါဘူး။​ ေက်ာင္​းတက္​​ေနတုန္​းက စိတ္​ကူး​ေတြဟာ ​ေက်ာင္​းၿပီးတာနဲ႔ မႈန္​သထက္​ မႈန္​လာ​ေတာ့တာပါပဲ။ အစိုးရအလုပ္​မလုပ္​ခ်င္​တာ ငယ္​ကတည္​းကဆို​ေတာ့ ​ေက်ာင္​းၿပီး တဲ့အခါ က်ဴရွင္သင္​စားမယ္​လို႔ စိတ္​ကူးခဲ့ဖူးပါတယ္​။ တကယ္​​တမ္​း က်ဴရွင္​ျပစားမယ္​ စိတ္​ကူး​ေတာ့လည္​း ထင္​ထားသလို မလြယ္​လွပါဘူး။ သူမ်ား​ေတြ ​ေထာင္​ထားတဲ့ က်ဴရွင္​မွာ ဝင္​သင္​ဖို႔ဆိုတာက လည္​း ​ေနရာလြတ္​အံုးမွ ျဖစ္​တာပါ။​ ေက်ာင္​း တက္​​ေနတုန္​းက​ေတာ့ စတိတ္​​ခ်္​ေပၚက​ေန ဘယ္​လို​ေျပာလိုက္​မယ္​။ ဘယ္​လိုသင္​လိုက္​မယ္​။​ အလြတ္​က်က္​စရာမလို​ေအာင္​ ဘယ္​လိုနည္​း​ေတြသံုးၿပီးသင္​မယ္​ဆိုၿပီး စိတ္​ကူး​ေတြလွ​ပေနခဲ့ဖူးပါတယ္​။ အဲဒီအခ်ိန္​ကစိတ္​ကူးဟာ လက္​​ေတြ႔ ဘဝ မွာ အ႐ူးအိပ္​မက္​ပါပဲ။ အ ေနတဲ့သူမက္​တဲ့အိပ္​မက္​ကိုမွ စာနာမႈနဲ႔နား​ေထာင​္​ၾကအံုးမယ္​​ေလ။

မၾကာခင္​​ေလးက ဘြဲ႔အတြက္ ​(form) တင္​ရတယ္​။​ ေက်ာင္​းသား​ေရးရာဌာနကို သြားရတယ္​။ ပညာ​ေရးဟာ ခက္​ခဲတယ္ ​ဆိုတာကလြဲၿပီး ႏႈိက္​ႏိႈက္​ခြၽတ္​ခြၽတ္​မသိတဲ့ ​ေမ​ေမက​ေတာ့ "နင္​တို႔ဟာကလည္​း ​ေလးနွစ္​လံုး ပိုက္​ဆံကုန္​ထားတာ​ေတာင္​ အခုထိ​ေပး​ေနရတုန္​းလား"တဲ့။

​ေမေမ့ကို အမ်ားႀကီးလည္​း ရွင္​းျပမ​ေန​ေတာ့ပါဘူး။ လိုတဲ့​ေငြ​ေတာင္​း၊ ဓာတ္​ပံုရိုက္​၊ ပံုစံမွာ ျဖည္​့ခိုင္​းထားတာ​ေတြ ျဖည္​့ၿပီး တင္​လိုက္​တယ္​။

ဝင္​​ေငြရွားပါးတဲ့ကာလႀကီးမွာဆို​ေတာ့ ကုန္​က်စရိတ္​ကို ​ေမေမကစစ္​​ေန​ေသးတယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔က​ေတာ့ သတ္​မွတ္​ထားတဲ့​ေငြ​ေၾကးထက္​ အၿမဲပို​ေပးရတဲ့​ ​ေက်ာင္​းသား​ေရးရာဌာနကို ထူးလို႔လည္​း အျပစ္​မျမင္​တတ္​​​ေတာ့​ေအာင္​ က်င္​့သားရ​ေနပါၿပီ။

​ေက်ာင္​းတက္​​ေနရတုန္​းက​ေတာ့ အခုလို​ေဆာင္​းတြင္​းဆိုရင္​ မနက္​၈နာရီ​ေလာက္​မွ အိပ္​ရာထျဖစ္​တာပါ။ အခု​ေတာ့ မနက္ ​၆ နာရီထိုးရင္​ အိပ္​ရာထရၿပီ။ ထမင္​းဘူးထည္​့ရၿပီ။ တ​ေနကုန္​အလုပ္​လုပ္​ရမွာဆို​ေတာ့ ​ေခြၽးစိုအက်ႌလဲဖို႔ကအစ လြယ္​အိတ္​​ေလးထဲ ထည္​့ယူခဲ့ရတယ္​။

အိုင္​းစတိုင္​းရဲ႕​ေဖာ္​ျမဴလာကို အခုအခ်ိန္​မွာ ကြၽန္​​ေတာ္​မ​ေတြးျဖစ္​​ေတာ့ပါဘူး။​ ေမ​ေမ့ကို ပိုက္​ဆံအပ္​နိုင္​ဖို႔ပဲ စဥ္​းစား​ေနရပါ တယ္​။ တ​ခါတ​ေလ​ေတာ့လည္​း ​ေနာက္​ဆံုးနွစ္​စာ​ေမးပြဲ​ေျဖၿပီးတဲ့ ညက​ေမ​ေမနဲ႔စကား​ေျပာျဖစ္​ၾကတာကို ျပန္​သတိရမိတယ္​။

ကြၽန္​​ေတာ္​က ​ေမ​ေမ့ကို ဦး​ေလး (​ေမ​ေမ့ရဲ႕​ေမာင္​)​ ရွိတဲ့ၿမိဳ႕​ေလးမွာ အလုပ္​သြားလုပ္​ခ်င္​တယ္​လို႔ေျပာလိုက္​​ေတာ့ ခါးခါး သီး သီး ကန္​႔ကြက္​တယ္​။ "နင္​့ကိုပညာသင္​​ေပးထားတာ အဲဒီလိုလုပ္​ရမွာစိုးလို႔" တဲ့။ ကြၽန္​​ေတာ္​က​ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္​မွာ ​ေမ​ေမ့ကို ဘာမွ​ေစာဒကမတက္​ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္​တိုင္​ကလည္​း က်ဴရွင္​သင္​စားမယ္​ဆိုၿပီး စိတ္​ကူးရွိ​ေသးတာကိုး။ ဦး​ေလးတို႔ဆီမွာက နယ္​စပ္​ၿမိဳ႕​ေလးဆို​ေတာ့ အခုအခ်ိန္​အထိ ဝင္​​ေငြ​မဆိုးၾက​ေသးဘူး။ အဓိကက​ေတာ့ ဒီဖက္​ကပစၥည္​း​ေတြကို ဟိုဖက္​ပို႔ၾက တာပါ။ ကြၽဲ​ေတြ၊ ႏြား​ေတြကအစ​ ​ေက်ာက္​စိမ္​းအထိ​ေပါ့။ ကြၽန္​​ေတာ္​အလည္​တစ္​​ေခါက္​​ေရာက္​ဖူးပါတယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​့အ႐ြယ္​လူငယ္​​ေတြဆို လက္​ဖ်ား​ေငြသီး​ေနၾကတယ္​။ တစ္​ခု​ေတာ့ ​ေျပာစရာရွိတာ​ေပါ့။ သူတို႔အားလုံးလိုလိုဟာ မူးယစ္​​ေဆးတစ္​မ်ိဳးမ်ိဳး​ေတာ့ သံုးတတ္​​ေနၾကၿပီ။ အလိမ္​မာဆံုးဆိုတဲ့​ေကာင္​ဟာ ဘီယာ​ေလာက္​​ေတာ့ ​ေသာက္​တတ္​ပါတယ္​။

အခုလည္​း​ ​ေက်ာင္​းတက္​တုန္​းက ဆိုင္​ကယ္​​ေဟာင္​း​ေလးကို စီးလာရင္​း အ​ေတြးနယ္​ကြၽံလာမိတာ စုရပ္​ကို ​ေက်ာ္​​ေတာ့မလို႔။ ကြၽန္​​ေတာ္​အခုလုပ္​ရတဲ့ လုပ္​ငန္​းခြင္​မွာ​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​က​ေခါင္​း​ေဆာင္​​ေပါ့။ က်န္​တဲ့သူ​ေတြက ကြၽန္​​ေတာ္​့လို ​ေက်ာင္​းမၿပီး ၾက​ေသးဘူး​ေလ။ ​ေမ​ေမ့ကိုလည္​း တခါတ​ေလ​ေတာ့ ​ေစာဒကတက္​ခ်င္​မိပါတယ္​။ အခုအတူတူ အလုပ္​လုပ္​​ေနၾကတဲ့ အထဲ ကညီတေယာက္​ဆိုရင္​ အ​ေဝးသင္ဒုတိယနွစ္​။ ဒါ​ေပမဲ့ သူ​ေဆးသံုးတတ္​​ ေနၿပီ။ သူ႔က်​ေတာ့ ​ေမ​ေမဘယ္​လို​ေျပာမလဲ။ နယ္​စပ္​လည္​းမသြား၊ ဘယ္​ကိုမွလည္​းမသြား။ ေဝးေဝးလံလံဆိုလို႔ ဘယ္​မွမ​ေရာက္​​ေပမဲ့ အခုဆိုရင္​ မူးယစ္​​ေဆးက သူ႔​ေသြး သားထဲစိမ္​့​ေနၿပီ။ အခ်ိန္​တန္​ရင္​ ​သူ႔​ေသြးသားက သူ႔ကိုျပန္​​ေတာင္​း​ေနၿပီ။

​ေမ​ေမက သိပ္​ၿပီးစိတ္​ပူတတ္​လို႔သာ ကြၽန္​​ေတာ္​မ​ေျပာျပျဖစ္​ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ ​ေက်ာင္​းတက္​​ေနတုန္​းကလည္​း အဲဒီအႏၲ ရာယ္​ႀကီးကို ၾကည္​့​ေရွာင္​ခဲ့ရတာပါပဲ။ ​ေက်ာင္​းဝင္​းထဲတင္​မကဘဲ စာသင္​ခန္​းထဲထိ ဝင္​လာတဲ့အႀကိမ္​​ေတြ အမ်ားႀကီး​ေပါ့။ သူငယ္​ခ်င္​းတခ်ိဳ႕ဆိုရင္​ အ​ေၾကာင္​းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေဆး​ေရာင္​းသူ​ေတြျဖစ္​သြားဖူးၾကတယ္​။ ​ေျပာရမယ္​ဆို အမ်ားႀကီးပါ။ အိမ္​မွာစီးပြား​ေရး အဆင္​မ​ေျပလို႔ပါဆိုတဲ့​ေကာင္​​ေတြပါသလို ​ေနာက္​ဆံုး​ေပၚ ပစၥည္​း​ ေကာင္​း​ေကာင္​း​ေလး​ေတြ သံုးခ်င္​တဲ့​ေကာင္​​ေတြလည္​း ပါၾကပါတယ္​။ ဆိုင္​္​ကယ္​​ေပၚက ကြၽန္​​ေတာ္​ဆင္​းၿပီး စက္​သတ္​လိုက္​​ေပမယ္​့ အ​ေတြးကိုဇက္သတ္​လို႔မရတတ္​ဘူး။

စုရပ္​ကို​ေရာက္​ၿပီဆိုရင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔အားလံုးကို လိုက္​ထရပ္​တစင္​းနဲ႔တင္​ၿပီး ၿမိဳ႕လံုးပတ္​လည္​လွည္​့​ေတာ့ တာပါပဲ။ ငယ္​ဘ၀က ​ေမာင္​ရင္​​ေလာင္း လွည္​့သလို​ေတာ့ ​ေပ်ာ္​စရာမ​ေကာင္​းဘူး​ေပါ့။ ဒါ​ေပမဲ့ ​ေပ်ာ္​နိုင္​​ေအာင္​ႀကိဳးစားပါတယ္​။

​ေခါင္​း​ေဆာင္​​ေနရာ ရထား​ေတာ့ ​ေခါင္​း​ေဆာင္​ပီသ​ေအာင္​ႀကိဳးစားပါတယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​က အ​ေျပာနဲ႔တင္​မၿပီးပဲ အလုပ္​နဲ႔ သက္ေသျပမွ ​ေအာက္​ကလူ​ေတြ​နွစ္​သက္​ၾကမွာ​ေလ။ ကြၽန္​​ေတာ္​က သူတို႔ထက္​စာရင္​ ပညာတတ္​ႀကီးတေယာက္​​ေလ။ အ​ေဝးသင္​တက္​​ေနၾကသူ​ေတြၾကားထဲမွာ ရူပ​ေဗဒနဲ႔​ေက်ာင္​းၿပီးထားတယ္​ဆိုတဲ့ အဆင္​့ဟာ နည္​းတာမွမဟုတ္​တာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ကိုးတန္​းနွစ္​က စာ​ေပ​ေဟာ​ေျပာပြဲသြားနား​ေထာင္ဖူးခဲ့တယ္​။ ဆရာႀကီး​တ​​ေယာက္​က​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔လို ​ေက်ာင္​းသားလူငယ္​​ေတြကိုပဲ အဓိကထားၿပီး ​ေျပာပါတယ္​။ ဆရာႀကီးက ပညာသင္​ယူျခင္​းကိစၥနဲ႔ပတ္​သက္​ၿပီး​​ေျပာခဲ့တာ ကြၽန္​​ေတာ္​မွတ္​မိ​ေန​ေသးတယ္​။

"ဘြဲ႔ရ​ေတာ့ ဘာလုပ္​ရမွာလဲမ​ေမးနဲ႔ "တဲ့။ "ပညာဆိုတာတတ္​​ေအာင္​သင္​ရမယ္​" တဲ့။ " သားသမီးဆိုတာ မိဘထက္​တဆင့္ ျမင္​့သြားမွ ျဖစ္​မွာ၊ နို႔မို႔ဆိုရင္​အကုန္​​ေျမႀကီးထဲ ​ေရာက္​ကုန္​ၾကမွာ" တဲ့။

ကြၽန္​​ေတာ္​နဲ႔အတူတူ ႐ူပ​ေဗဒအဓိကနဲ႔ ​ေက်ာင္​းၿပီးသြားၿပီး အလုပ္​၀င္​​လုပ္​​ေနၾကတဲ့ သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြကို တခါတရံ​ေတာ့ သတိရမိပါတယ္​။ တေယာက္​က လ်ွပ္​စစ္​ကုမၸဏီတခုမွာ အလုပ္​သင္​အ​ေနနဲ႔၀င္​ရင္​း အိမ္​မီးဆင္​တဲ့​ေနရာမွာ ဝိုင္​ယာလိုက္​ရိုက္​​ေနတယ္​။​ ေနာက္​တေယာက္​က​ေတာ့ ရတနာ​ေျမတခုက ဘက္​ဟိုး​ေမာင္​းတဲ့ဆီမွာ (helper) အကူလိုက္​​ေနတယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ဟာ ​ေက်ာင္​းကပညာနဲ႔​ေတာ့ အနီးစပ္​ဆံုးအလုပ္​အကိုင္​ကို လုပ္​​ေနၾကရပါၿပီ။ အဲတာအတြက္​​ေတာ့ ​ေတြးတတ္​မယ္​ဆို ဂုဏ္​ယူစရာႀကီး ​ေနမွာပါ။ ဘယ္​​ေလာက္​အားစိုက္​ထုတ္​ပါ​ေစ၊ ​ေ႐ြ႕သြားမွ အလုပ္​လို႔ ​ေခၚတယ္​လို႔ သိခဲ့ရတယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ကို တင္​ၿပီး​ေခၚလာတဲ့ လိုက္​ထရပ္​က​ေတာ့ တေန႔လံုး ​ေ႐ြ႕​ေနတာပါပဲ။ ဂုဏ္​ယူစရာပါ။

​ေလွကား​ေပၚမွာ​ေနရင္​း အ​ေတြးမ်ား​ေနတဲ့ ကြၽန္​​ေတာ္​့စိတ္​​ေတြကို ျပန္​ျပန္​ထိန္​း​ေနရပါတယ္​။​ ေဆာင္​းတြင္​းႀကီးမွာ​ေတာင္​ အက်ႌတစ္​ထည္​လုံး ေခြၽး​ေတြ႐ႊဲ​ေနၿပီ။ အ​ေပၚက​ေဆာင္​း​ေနကလည္​းအ​ေတာ္​ပူ​ေနၿပီ။ နဖူးက​ေခြၽးဟာ ​ေျခမထိမကပဲ ​ေအာက္​​ ေျခသံမံတလင္​း​ေပၚထိက်သြားတယ္​။ ​ေက်ာင္​းကသင္​​ေပးလိုက္​တဲ့ ပညာရပ္​နဲ႔ စပ္​ဆိုင္​တဲ့သမာအာဇီ၀အလုပ္​ဆို​ေတာ့ လည္း ​ေမာ​ေပမယ္​့ဂုဏ္​ယူစရာပါ။

ကြၽန္​​ေတာ္​​ေခါင္​း​ေဆာင္​တဲ့ အဖြဲ႔ဟာ ဖုန္​းဆိုင္​တစ္​ခုရဲ႕ မ်က္​နွာစာအျမင္​့ပိုင္​းမွာ ​ေၾကာ္​ျငာ​ေတြလိုက္​ကပ္​​ေနၾကပါတယ္​။​ေန႔ စား/လရွင္​း ၀န္​ထမ္​းအျဖစ္​နဲ႔ ကြၽန္​​ေတာ္​အလုပ္​လုပ္​​ေနတဲ့ ဆက္​သြယ္​​ေရးကုမၸဏီက ​ေၾကာ္​ျငာလွလွ​ေလး​ေတြဟာ ဝယ္​ယူစားသံုးသူ​ေတြကို ျမဴဆြယ္​​ေနၾကၿပီ။

​ေလွကား​ေပၚက သတိထားၿပီးျပန္​ဆင္​းလိုက္​တဲ့အခ်ိန္​မွာ ဆိုင္ထဲကသီခ်င္​းသံကို သတိထားမိလိုက္​ပါတယ္​။ ကြၽန္​​ေတာ္​ငယ္​ဘဝထဲက ဦး​ေလးဆို ဆို​ေနလို႔ နားစြဲခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္​း​ေလး​ေပါ့။ အဆို​ေတာ္​စိုင္​းထီးဆိုင္​ရဲ႕ ပလက္​​ေဖာင္​းမင္​းသား သီခ်င္​း။ 'ရုပ္​ရွင္​ၾကည္​့ၿပီး ရူးခ်င္​တယ္​ဆိုလည္​း ကပ္​လက္​စနဲ႔ ကပ္​အံုး​ေပါ့ ထရံထက္​မွာ ​ေ႐ႊမင္​းသမီးဇာတ္​ကား​ေၾကာ္​ျငာ...'။

ရူပ​ေဗဒအဓိကနဲ႔ ​ေက်ာင္​းၿပီးလာခဲ့​ေပမဲ့ သီခ်င္​းသံရဲ႕ လႈိင္​းအလ်ားကို ခန္​႔မွန္​းနိုင္​​ေလာက္​တဲ့ အသိတရားနဲ႔ဉာဏ္​ပညာကို ကြၽန္​​ေတာ္​မရခဲ့ဘူးဆိုတာကို​ေတာ့ ဝန္​ခံပါရ​ေစ။ ခဏ​ေလးၾကာရင္​​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ကား​ေလးလည္​း လမ္​းမႀကီးအတိုင္​း ​ေ႐ြ႕လ်ားသြားရင္​း သီခ်င္​းသံနဲ႔ ​ေဝးသြားရအံုးမွာပါ။

​ေက်ာ္​​ေက်ာ္​ (ျမရည္​စမ္​း)
၁၇ ဒီဇင္​ဘာ၊ ၂၀၁၇