မႈိင္းေဝ ● ၿမိဳ႕

မႈိင္းေဝ ● ၿမိဳ႕
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၈

ဖိန္းတိမ္း ရွိန္းတိမ္း ေသြးခုန္ႏႈန္းနဲ႔
ဓားသြားေပၚတလိမ့္လိမ့္ ေျပးတတ္လာတဲ့  ၿမိဳ႕။

ဂုံးေက်ာ္တံတားေတြ ကားေတြထမ္းၿပီး
ေဇာေခြၽးေတြ တကိုယ္လုံးေပါက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕။

အပ်ိဳေဖာ္ဝင္လာလို႔ ဂါဝန္ရွည္ဝတ္
ၿပီး ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ  ယြစိယြစိ
ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း သီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕။

လြတ္လပ္ျခင္းေတြ
ဓမၼတာမလာပဲ ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ ကုရင္း
ႀကီးေကာင္ဝင္လာတဲ့ ေသြးနု သားနု ၿမိဳ႕။

လိင္လိုဘမျပည့္လို႔  ကိုယ့္အၿမီႇး ကိုယ္ျပန္ၿမိဳ
အသာရမၼက္ေျဖတယ္ေျပာရင္း
စိတ္ေၾကာင္သြားတဲ့ ၿမိဳ႕။

မၾကာခဏ
စိတ္ေရာဂါေတြ ထထေဖာက္
လမ္းဆုံး လမ္းခြေပၚ ထိုင္ထိုင္ငို
မ်က္ရည္စက္႐ုံလို႔ အျမင္မွားခံရတဲ့
ကဗ်ာဆရာေတြ အေႂကြေစာတဲ့ ၿမိဳ႕။

ေခတ္မေကာင္းလို႔ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း
ထမင္းလြတ္ ပာင္းလြတ္ တကယ္႐ူးသြားတဲ့
ခ်စ္ဖူးသူေတြရဲ႕ ဇာတ္နာဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕။

တေန႔ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ
သမၼတႀကီးလုပ္ဖို႔ မအိုေဆးစားၿပီး
အေမွာင္မွာ လက္ယပ္ေခၚေနတယ္
သြားေတာ့ မလုပ္နဲ႔  ၿမိဳ႕။

မထင္ရင္ မထင္သလို ေအာ္ေအာ္ဆဲ
အမွန္ေတြ ထြက္ထြက္လာလို႔
ရြာအျပင္ထုတ္ခံထားရတဲ့ လူေမႊး သူေမႊး
မေပါက္ေသးပဲ လူေျပာ သူေျပာ မ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕။

ဒီမိုကေရစီ ေအာ္ေအာ္ေခၚရင္း က်ည္ဆံပိၿပီး
႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားလို႔
ယဥ္ေက်းမူေတြ ေသြးစုန္းေနတဲ့ ၿမိဳ႕။

ၿမိဳ႕ေတာ့ ၿမိဳ႕ပဲ
မင္းကို သတိရတဲ့အခါ
ကဗ်ာေတြ ထြက္ထြက္လာတဲ့ ၿမိဳ႕။

မႈုိင္းေဝ