ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ – အပုိင္း (၄)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တိုင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္ – အပုိင္း (၄)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၈

အေ၀းေရာက္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသည့္ အဖြဲ႔မ်ားတြင္ တိဗက္အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ႏွင့္ တိဗက္လူငယ္အဖြဲ႔တို႔လည္းပါ၀င္သည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား ရပ္တည္နိုင္ေရးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားကေတာ့ ခရီးမ်ားမ်ားသြားျခင္းျဖင့္ အေနာက္ကမၻာက အလွဴရွင္မ်ားကို ေဆာ္ၾသေပးေလ့ရွိသည္။ ျပည္ပအလွဴရွင္မ်ားက လုိအပ္ေသာ ပညာေရး က်န္းမာေရးႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာတို႔အတြက္ တာ၀န္ကိုယ္စီယူထားၾကသည္။

တိဗက္ကေလးငယ္မ်ား ပညာေရးအတြက္ အဓိကကူညီေပးေနေသာတိုင္းျပည္မွာ ဂ်ပန္နိုင္ငံျဖစ္ျပီး အိႏၵိယ၊ နီေပါႏွင့္ ဘူတန္ နိုင္ငံတို႔တြင္ TCV ေက်ာင္းေပါင္း ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဖြင့္လွစ္ထားျပီးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ကို တိဗက္ အေ၀း ေရာက္အစိုးရရဲ႕ စီမံထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ထားရွိျပီး အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ား ကိုေတာ့ အိႏၵိယအစိုးရရဲ႕ စီမံကြပ္ကဲမႈျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဥတၱရာပရာေဒ့ရွ္ႏွင့္ ဆစ္ကင္းျပည္နယ္တို႔တြင္ ကိုယ္ပိုင္ ပုဂၢလိကေက်ာင္း ကိုးေက်ာင္းရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ "TCV ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ယူေနၾကတ့ဲ တိဗက္ကေလးငယ္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိတယ္ေလ။ ဓရံဆာလာမွာ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ ေက်ာင္း၀တ္စုံ ေက်ာင္းသုံး စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အစားအေသာက္မ်ား၊ ေနရာထိုင္ခင္းမ်ား အားလုံးကို ျပည္ပအလွဴရွင္ ေတြရဲ႕အကူညီနဲ႔ တိဗက္အဖြဲ႔ အစည္းမ်ားက တာ၀န္ယူေပးထားတယ္။ ကေလးအမ်ားစုကေတာ့ မိဘမဲ့ေတြမ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘေတြက သူတို႔ ကေလးေတြကို ဒီမွာ အပ္ခဲ့ျပီး တိဗက္ျပည္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ကေလးေတြကို ျပန္ေခၚေန တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာဆိုေတာ့ မိဘေတြက သူတို႔ကေလးေတြကို စိတ္ခ်တာလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ေန႔တိုင္း နီးပါးေတာ့ လာအပ္ေနၾကတာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ဆယ္ေယာက္အိပ္ေနရာကို အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ထားရတာမ်ိဳး ေတြလည္းရွိတယ္။ ကေလးေတြက မ်ားမ်ားလာေတာ့ ေနရာအခက္အခဲ ေတာ့ရွိတာ ေပါ့"ဟု TCVေက်ာင္းရဲ႕ ဒါရိုက္တာျဖစ္တဲ့ တိဗက္ လူမ်ိဳးသားၾကီး ေဆ၀မ္ေရခ်ီ ကေျပာပါသည္။

အခုေလာေလာဆယ္ရွိတဲ့ အေဆာက္အဦ ေတြမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ျပည့္သြားျပီဆိုရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ အဲဒီလုိအေျခအေန မ်ိဳးေရာက္ သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဆက္ျပီး လက္မခံေတာ့ဘူးလား ဟု ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ " ဆက္ျပီးလက္မခံလုိ႔ ကေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ သူတို႔က ကိုယ့္ဆီကိုအားကိုးတၾကီးနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာေလ။ ေက်ာင္းေတြကို လက္မခံဘဲ ပိတ္ပစ္လုိက္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူး မရွိပါဘူး။ အေဆာင္သစ္ ထပ္မေဆာက္နိုင္ေသးရင္ေတာင္ ေလာေလာဆယ္ေန လုိ႔ျဖစ္မယ့္ တဲအၾကီးၾကီးေတြ ထိုးျပီး ကေလးေတြကိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ လက္ခံနိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး စီမံေပးရမွာပဲ "ဟု ေဆ၀မ္ေရခ်ီက ရွင္းျပပါသည္။ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို ခံစားနိုင္ဖို႔အခြင့္ေရးသည္ လူသားတစ္ဦး၏ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးပင္ျဖစ္သည္။

ထိုေန႔က ဓရံဆာလာရွိ အိုေအစစ္ဟုအမည္ရေသာ တိဗက္လဘက္ရည္ဆိုင္ ကေလးတြင္ တိဗက္လူငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သည္ဆိုင္ကေလးက ျမင္ကြင္းေကာင္းသည္။ ေနာက္ကေရခဲေတာင္ၾကီးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရျပီး လမ္းဆုံမွာ တည္ရွိေနသည့္ ႏွစ္ထပ္ဆိုင္ ကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း လမ္းသြား လမ္းလာ မ်ားကို ဆိုင္အေပၚထပ္ကေန ေငးၾကည့္ရင္း ေရခဲေတာင္ၾကီးကို တစ္ခါတခါ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရတာကိုက အရသာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။

သည္ဆိုင္ ကေလးက လူမရွင္းတတ္သည့္တိုင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကေလးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာလုိ႔ေကာင္းသည့္ ေနရာကေလး တစ္ခုျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္လည္း အျမဲတမ္းလုိလုိ လူျပည့္ေနတတ္သည္။ "လြတ္လပ္ျခင္း အရသာကို ျမည္းစမ္းခ်င္ ေနၾကတဲ့ တိဗက္လူငယ္ေတြအတြက္ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းပညာ ရပ္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းေတြကိုလည္း ဖြင့္ထားေပးတယ္။ ဒီဓရံဆာလာမွာ ဆိုရင္ တိဗက္လက္မႈ ပညာစင္တာၾကီးလည္း ရွိေနျပီေလ။ တိဗက္ျပည္မွာတုန္း ကေတာ့ တိဗက္ယဥ္ေက်းမႈ က ဘာလဲဆိုတာကို သိပ္ျပီးအမ်ားၾကီး သိခြင့္မရခဲ့ဘူး။ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားဖို႔လည္း အခြင့္အေရးမရခဲ့ဘူး။ တိဗက္ျပည္မွာ သင္ရတဲ့သခၤန္း သာေတြက တရုတ္စာ ေတြခ်ည္းပဲ။ တိဗက္စာကို မပါေတာ့ဘူး။ တရုတ္ေတြက တိဗက္ေတြကို တိဗက္ယဥ္ေက်းမႈ သင္တာကို ၾကိဳက္လည္းမၾကိဳက္ဘူး။ သင္ၾကားခြင့္လည္း မေပးဘူး။ တိဗက္စာ၊ တိဗက္ယဥ္ေက်းမႈ ေတြသင္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုဘူးတယ္။ က်ေနာ့္ကို ပုလင္းနဲ႔ေခါင္းကိုရိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဒီမွာၾကည့္ပါလား က်ေနာ့္ေခါင္းမွာ အခုထိ အမာရြတ္ၾကီးရွိေသးတယ္။ အိႏၵိယဘက္မွာ ဒီလိုသင္တန္း ေက်ာင္းေတြကို ဖြင့္တာကိုပဲ တရုတ္ကို ခုခံေတာ္လွန္ဖို႔ တိဗက္စစ္တပ္အတြက္ ဖြင့္ေပးေနတယ္လုိ႔ သူတို႔က ထင္ေနၾကတာေလ"ဟု ဓရံဆာလာကိုေရာက္လာသည္မွာ ႏွစ္လခန္႔သာရွိ ေသးေသာ တိဗက္္လူငယ္ကေလးတစ္ဦးက သူ႔ေခါင္းကို ထိုးေပးရင္း သူ႔ဘ၀ သူ႔အေၾကာင္းကို ရွင္းျပေနပါသည္။

တာခ်ီဆိုေသာ တိဗက္လူငယ္လားမားကေလးကေတာ့ We need to be educated. ဟူေသာ စကားကိုပင္ ထပ္တလဲလဲ ေျပာပါသည္။ သူေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေျပာျပီးသြားလွ်င္ သူက We need to be educated. ဟူေသာ ၀ါက်ျဖင့္ အဆုံးသတ္ ေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ထပ္သူေျပာခ်င္တာကေလး ေတြ ထပ္ေျပာလိုက္။ ျပီးသြားရင္ We need to be educated.နဲ႔ အဆုံးသတ္လုိက္နဲ႔။ ဘာေျပာေျပာ သူ႔စကားသံရဲ႕အဆုံးမွာ ၾကားေနရေသာစကားတစ္ခြန္းမွာ We need to be educated. ပင္ျဖစ္ေနပါ ေတာ့သည္။ "က်ေနာ္တို႔ ပညာတတ္ဖို႔ လုိတယ္ဗ်" ဟူေသာစကားကို သူကအေလး အနက္ေျပာပါသည္။ သူ႔လူမ်ိဳးေတြအခုလုိ က်ဴးေက်ာ္ခံေနရတာ ပညာမတတ္လုိ႔ ဟု တာခ်ီက အခုိင္အမာ ခံယူထားပုံရပါသည္။ "ဘယ္အရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စားပြဲ၀ိုင္းမွာထိုင္ျပီး ေဆြးေႏြတိုင္ပင္ျခင္း ဒိုင္ယာေလာ့နဲ႔သြားရမည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလုိဒိုင္ယာေလာ့နဲ႔ သြားနိုင္တဲ့အဆင့္ေရာက္ဖို႔ ပညာတတ္ဖို႔ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္။ အရာအားလုံးအတြက္ အသိပညာ အတတ္ပညာဟာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တူတယ္"ဟု ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒလုိင္းလားမားက ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။

တိဗက္လူငယ္ကေလး ရမ္ခ်ီကေတာ့ "ဒီဘက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ စြန္႔စားျပီး လာခဲ့တယ္။ ပညာေတြသင္ျပီးသြားရင္ တိဗက္ကို ျပန္၀င္ၾကတယ္။ ဒီဘက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေနအထားကို ရွင္းျပခြင့္ရတယ္။ ရဲရင့္တဲ့သတၱိရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ အတြက္ အႏၱရာယ္အခဲကို ေက်ာ္ျဖတ္လုိက္ရင္ ဒီဘက္မွာ ပညာသင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ေတြ ဒီလုိရွိေနတယ္ဆိုတာကုိ တိဗက္ျပည္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြကို ရွင္းျပဖို႔ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေန႔ျဖစ္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ မသိနိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာဟု သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးမ်ားကို ဖြင့္ျပသြားပါသည္။ ျပီးေတာ့ ေရခဲ ေတာင္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနရင္းကေန သူ႔ေရွ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ လဘက္ရည္ခြက္ကို ေကာက္ကိုင္လုိက္ျပီး ဂြက္ခနဲျမည္ေအာင္ ေမာ့ခ်လုိက္ေလသည္။ ေရခဲေတာင္ တန္းၾကီးေတြေပၚကေန လြင့္ပ်ံေနတဲ့ ေတာင္ခုိးေတာင္ေငြ႔ေတြလုိ တိဗက္ျပည္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ မိသားစုေတြနဲ႔အတူ မိခင္တိုင္းျပည္ တိဗက္ျပည္ၾကီးကို လြမ္းေမာေနတဲ့ အလြမ္းေငြ႔ေတြကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ လြင့္ပ်ံ၀ဲလုိ႔။ သူကေတာ့ ေငးလုိ႔ငုိင္လုိ႔။ အဲဒီေန႔က ဓရံဆာလာရဲ႕လမ္းမေတြေပၚမွာ လူေျခတိတ္စ ျပဳခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ လူခ်င္းလမး္ခြဲလုိက္ၾကပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၁၊၁၀၊၂၀၁၈