ဒီလူည ● လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ

ဒီလူည ● လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၈၊ ၂၀၁၈

"ရွင္တို႔အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ထူးဆန္းတဲ့သတင္းတပုဒ္လို ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ခဏတာ အ့ံၾသမႈတခုအေနနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မအတြက္ေတာ့ ဘဝတခုလံုး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ပဲ"

သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက က်ေနာ့ကိုေက်ာ္ၿပီး အေဝးဆီကိုၾကည့္ေနပါတယ္။ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မသိတဲ့ အေဝးတေနရာဆီ ကို ေပါ့။

ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ကေလးခ်ၿပီး သူမဆက္ေျပာတယ္။

"အဲ႔ဒီတုန္းက က်မဘဝတခုလံုး ၿပိဳက်မသြားေအာင္ မနည္းေထာက္ကန္ထားခဲ့ရတယ္။ ျငမ္းတခုရဲ႕ ႏွီးခ်က္မမိတဲ့ေနရာကို ေျခခ်မိတဲ့လူတေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္လိုမ်ိဳးေပါ့။ ေသျခင္းနဲ႔ရွင္ျခင္းဟာ အလႊာပါးပါးကေလးသာ ျခားထားတဲ့ကာလ။ ဘာမဆို ျဖစ္ပ်က္သြားနိုင္တဲ့အခ်ိန္။ ၿပီးေတာ့ က်မမွာလည္း ေရြးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားစားစားလည္း ရွိမေနဘူးေလ။ Do or Die။ ဒီနွစ္ခုပဲ။ က်မ ဆက္ေနမလား ဒီေနရာမွာတင္ပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ရမလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းနွစ္ခုကို ေျဖဆိုဖို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား နဲ႔ ေသြးမနည္းဘဲ ေျဖဆိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမယ့္အေျခအေန။ အဲ႔ဒီလိုအေနအထားမွာ က်မဟာ အေသးငယ္ဆံုး အမႈန္ကေလး တခုျဖစ္သြားၿပီး ေလႏွင္ရာလႊင့္ဝဲေနခ်င္မိတာ။ ပိုၿပီး တိတိက်က်ေျပာ႐ရင္ က်မကိုၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြထဲကေန က်မ ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္တာ။ တကယ့္ကိုပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြးေတြး က်မကို မြန္းၾကပ္ေစတုန္းပဲ"

"စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမွာတင္ရပ္လိုက္ၾကရေအာင္လား။ မင္းကိုၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပဘူး လို႔ကိုယ္ထင္ တယ္"

"ရပါတယ္။ အဲ႔ဒီလိုလႈိင္းထန္ခဲ့တဲ့ခရီးတခုကို က်မ လြတ္ေျမာက္ေအာင္႐ုန္းထြက္လာခဲ့ၿပီပဲ။ က်မအတြက္ သိပ္ၿပီး ကိစၥမရွိ ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ က်မေရွာင္လႊဲလို႔ရမယ့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ ရွင္မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အျခားတစံုတေယာက္ကို က်မေျပာျပရဦးမွာပါ။ ေစာေစာေျပာျဖစ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္က်မွ ေျပာျဖစ္သြားတာ ဒါပဲ ကြာမွာပါပဲ"

"ဒါဆိုလည္း အိုေကေလ။ မင္းဆံုးျဖတ္ထားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဆက္ေျပာပါ။ ကိုယ္မတားေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္လည္း ေစာေစာသိတာနဲ႔ ေနာက္က်မွသိတာ ဒါပဲကြာတာမဟုတ္လား"

က်ေနာ့္စကားဆံုးေတာ့ သူမအၾကည့္ေတြက က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ "ရွင္လည္း ေခါင္းမာသူတေယာက္ပဲ" လို႔ သူမ မ်က္ဝန္းေတြက က်ေနာ့္ကို ေျပာေနသလိုပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူမအၾကည့္ကိုမလႊဲဘဲ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ ထားလိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမ မ်က္လံုးကိုပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ၿပီး က်ေနာ့္အၾကည့္ေတြကို ေရွာင္လႊဲသြားတယ္။

သူမက အေဝးဆီကိုၾကည့္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။

"ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေတာ့ က်မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ အသင့္ျဖစ္မယ့္ေန႔ရက္ကို ေစာင့္ရင္း ဒီေန႔ထိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ရွင့္ကိုလည္း က်မအခ်ိန္ဆြဲမထားခ်င္ဘူး။ က်မစိတ္ထဲမွာ အခိုင္အမာတည္ရွိေနတဲ့ အရာကို လည္း ရွင္သိသင့္ၿပီလို႔ ထင္တယ္။ ဒါေတြကိုသိၿပီးတဲ့အခါ ရွင္လည္း ေသခ်ာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခ်နိုင္လာမွာ။ ျဖစ္နိုင္ ရင္ေတာ့ က်မအတြက္နဲ႔ ရွင့္ရဲ႕အဖိုးတန္တဲ့အခ်ိန္ေတြကို မကုန္ဆံုးေစခ်င္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္လည္း ..."

"မင္းေျပာတာကို ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္"

သူမကို စကားဆံုးေအာင္ေျပာခြင့္မေပးဘဲ က်ေနာ္ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးေရာက္ရွိလာမယ့္စကားကို က်ေနာ္ သိနွင့္ေနတယ္ မဟုတ္လား။

သူမနာမည္က "ျငိမ္းခ်မ္းေမ"။

သူမကို က်ေနာ္ စေတြ႔ဖူးတာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အိမ္တက္အလွဴတခုမွာ။ အဲ႔ဒီေန႔က သူမဟာ အစိမ္းေရာင္အပြင့္ေတြပါတဲ့ ခ်ည္သားအက်ၤ ီကို ဝတ္ဆင္ထားတယ္။ သူမဟာ သိပ္ၿပီး ေခ်ာေမာလွပလြန္းသူ တေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗမာ တေယာက္အေနနဲ႔ ျဖဴလြန္းတယ္လို႔ေျပာရမယ့္ သူမ အသားအရည္ေၾကာင့္ လူအမ်ားၾကားမွာ နည္းနည္းေတာ့ ေပၚလြင္ေနတယ္။ အဲဒီ ျဖဴတဲ့အသားအရည္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ သူမဟာ သာမန္ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေလာက္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္နွာဟာ ေခ်ာတယ္ဆိုတာထက္ ယဥ္တဲ့ဘက္ကို ေရာက္ေနတဲ့ မ်က္နွာမ်ိဳး။ အျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ မထူးျခားလွေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူမကို စေတြ႔လိုက္မိကတည္းက မွတ္ဥာဏ္မွာ သူမရဲ႕မ်က္နွာေလးကို အသားတံဆိပ္ ခတ္နွိပ္ထားလိုက္သလိုပါပဲ။ လူတကိုယ္ အၾကိဳက္တမိ်ဳးမဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး သူမနဲ႔အတူ ကေလးငယ္ငယ္ေလး တေယာက္ ပါလာတာကိုလည္း က်ေနာ္သတိထားမိခဲ့တယ္။ (အဲဒီကေလးဟာ သူမ နဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲ႔ကေလးဟာ သူမရဲ႕ သမီးေလးမွန္း က်ေနာ္သိခဲ့ပါတယ္။ )

အဲ႔ဒီအလွဴၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အကူအညီနဲ႔ သူမရဲ႕ နာမည္ ၊ သူမေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ သူမရဲ႕အေၾကာင္း တစိတ္တပိုင္း ကိုက်ေနာ္သိလာခဲ့ရတယ္။

သူမေနတဲ့ေနရာနဲ႔ က်ေနာ္ အိမ္နဲ႔က နွစ္လမ္းေလာက္သာကြာတယ္။ သိပ္အေဝးၾကီးမဟုတ္ဘူး။ ပံုမွန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ေလ်ွာက္ရင္ေတာင္ အမ်ားဆံုး ငါးမိနစ္ေလာက္ပါပဲ။ က်ေနာ့္အတြက္ သူမအေၾကာင္းေတြ အဆင္တေျပရေနတာက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း အလုပ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုမွာ သူမလည္း အလုပ္လုပ္ေနတာလည္း ပါပါတယ္။ စက္ရံုတခုတည္း ဆိုေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေနရာကေတာ့ မတူၾကပါဘူး။ သူမက QC ( Quality Control )တေယာက္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ဦးထုပ္တလံုးရဲ႕ ေအာ္ဒါမွာထားတဲ့ အေရာင္အတြဲအစပ္ မွန္ မမွန္ စစ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္သား ေသသပ္မႈ ရွိ မရွိ ခိုင္ခံ႔မႈ ရွိ မရွိ နဲ႔ ဦးထုပ္မွာတပ္ဆင္ထားတဲ့ လ်ွာအေနအထား တည့္လား ေစာင္းေနလား စတဲ့အရာေတြကို စစ္ေဆးရတယ္။ သူမရဲ႕ စနစ္တက် စစ္ေဆးမႈ တိက်မႈတို႔ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ နာမည္ရသူ တေယာက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆီက သိရတဲ့ သူမရဲ႕အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သူမဆီသြားနိုင္မယ့္ လမ္းေတြမဟုတ္လား။ ရတနာေတြျမွဳပ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေဖာ္ျပမွတ္သားေပးထားတဲ့ လမ္းျပေျမပံု တခ်ပ္လိုေပါ့။ သူမမွာ အေဖေရာ အေမေရာ မရွိၾကဘူး။ သူမ က အေဒၚအပ်ိဳၾကီးနဲ႔ အတူေနတယ္။ ဒါ က်ေနာ္သိထားတဲ့ သူမအေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ေပါ့။

"က်မနာမည္ကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေမပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မဘဝကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျငိမ္းခ်မ္းရတယ္လို႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်မကိုေမြးၿပီး တနွစ္ခြဲေလာက္မွာပဲ အေဖဆံုးသြားတယ္။ အေဖရွာေပးသမ်ွကို မညည္းမညဴဘဲ ေလာက္ငေအာင္ သံုးစြဲခဲ့တဲ့အေမဟာ အေဖမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ အေတာ္ကေလး ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းရတယ္။ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ နို႔စို႔ကေလးတေယာက္နဲ႔ ။ ႐ရာအလုပ္ကို ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ရင္း ႐ုန္းကန္းခဲ့ရတယ္။ သူမ်ားအိမ္ေတြမွာ အဝတ္လိုက္ေလ်ွာ္တယ္။ထမင္းခ်က္ လုပ္တယ္။ ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေစ်းဗန္းေခါင္းေပၚတင္ၿပီး လိုက္လည္ေရာင္းတယ္။ တခါတေလ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အုတ္ဝင္သယ္တယ္။ အေမက ဘဝစံုေအာင္လုပ္ၿပီး က်မကို လူလားေျမာက္တဲ့အထိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ အေမဟာ သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္းဟုတ္ တယ္။ အေမဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ေဆြရိပ္မိ်ဳးရိပ္မရွိတဲ့ သူစိမ္းတရံအရပ္မွာ သားအမိနွစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝခရီးဟာ လိုတာထက္ပိုၿပီး ခက္ခဲခဲ့တယ္။ ပင္ပန္းခဲ့တယ္။ ၾကမ္းတမ္းခဲ့တယ္။ တခါတေလေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အကူအညီေတာ့ ရပါတယ္။ ဒီလို မေခ်ာေမြ႔တဲ့ခရီးကို ျဖတ္သန္းရင္း က်မလည္း တကၠသိုလ္ဝင္တန္းအထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီနွစ္မွာပဲ က်မ ရည္းစားတေယာက္ စထားမိတယ္။ အေမ မသိေအာင္ေပါ့။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ က်မနဲ႔တြဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ရည္းစားနဲ႔။ သူတို႔ခ်ိန္းေတြ႔ရင္ က်မက အေဖာ္လိုက္ေပးေနၾက။ သူတို႔ဝယ္ေက်ြးတဲ့ မုန္႔မ်ိဳးစံုကိုစားရင္း နဲ႔ေစာင့္ေပးေနၾက။ ေနာက္ေတာ့ သူမရည္းစားေခၚေခၚလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ က်မလည္း ရည္းစားျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ တေယာက္တည္းမျဖစ္ေတာ့ဘဲ သြားအတူတူ လာအတူတူ က်မတို႔ေလးေယာက္ ေပါင္းစည္းမိျကေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ထက္ အေတာ္ကေလးေနာက္က်ၿပီးမွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တတ္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြလည္း ခုနစ္ရက္တပတ္ကို တၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ ရွိလာတယ္။ အေမ ေမးရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ အခ်ိန္ပိုေခၚေနလို႔ စတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုကို ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တခ်ိဳ႕မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စာသြားက်က္မလို႔ဆိုၿပီး အိမ္ကထြက္လာတယ္။ ၿပီးရင္ ရည္စားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ေတာ့တာပဲ ။ အေမကေတာ့ ရိပ္မိခ်င္ ရိပ္မိမွာေပါ့။ က်မရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ ပ်က္ ပ်က္ေနတာကိုေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။

ေနာက္ေတာ့ က်မ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ ဆက္တက္တယ္။ ရရာအလုပ္ကေလးဝင္လုပ္ရင္း အေဝးသင္တက္ျဖစ္တယ္။ တပတ္မွာ စေန တနဂၤေႏြ ပဲတက္ရတာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္လို႔ရတယ္ မဟုတ္လား။ အေမလည္း က်မအလုပ္လုပ္တာကို တားခ်င္ေပမယ့္ အားမသန္ေတာ့ မာန္ေလ်ွာ့ရေတာ့တာေပါ့။ သားအမိနွစ္ေယာက္ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးေရာ  တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ တေယာက္ရဲ႕ စရိတ္ေရာဆိုေတာ့ အေမ ဘယ္ရွာေဖြ နိုင္ေတာ့မလဲ။ ေလာကဓံရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြေအာက္မွာ အေမလည္း အားအင္ေတြ အေတာ္ေလးကုန္ခမ္းလာသလို ႐ုပ္ရည္အားျဖင့္လည္း အေတာ္ေလး က်လာခဲ့တယ္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး အိုမင္းလာတယ္ေလ။ က်မလုပ္တဲ့အလုပ္ကလည္း သိပ္ၿပီး ပင္ပန္းလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အထည္ဆိုင္တခုမွာ လုပ္တာပါ။ လာဝယ္တဲ့သူေတြကို ပိတ္စေတြ အထည္ေတြ ထုတ္ျပရတယ္။ မဝယ္ေတာ့လည္း သူတို႔ဝယ္ခ်င္လာေအာင္ ဒီအေရာင္ေလးနဲ႔ဆို ေတာ္ေတာ္လိုက္မယ္၊ ဒီအဆင္ေလးက ခုမွေရာက္တာ၊ ခုတေလာ ဒီ ဒီဇိုင္းေလးကို ေတာ္ေတာ္ ဝတ္ေနၾကတယ္၊ စသျဖင့္ ပါးစပ္ကေလးေတာ့ နည္းနည္းအလုပ္ေပးရတာက လြဲရင္ အရိပ္ေအာက္မွာ သက္သက္သာသာ နဲ႔ လုပ္ရတာပါ။ နည္းနည္းပါးပါး အခက္အခဲေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ဘယ္အလုပ္မဆို အစပိုင္းမွာေတာ့ ခက္ခဲၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အလုပ္စဝင္ကတည္းက စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ နဲ႔ လစာ ကို ညွိထားတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ သားအမိနွစ္ေယာက္အတြက္ သိပ္ၿပီးပိုလ်ွံလာတယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ စုမိေဆာင္းမိေလးေတာ့ နည္းနည္းရွိလာတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက ရည္းစားနဲ႔ေတာ့ ျပတ္သြားတယ္။ သူကလည္း ဆယ္တန္းက်ေတာ့ က်မတို႔ ဆက္မတြဲျဖစ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ သံုးနွစ္အတြင္းမွာ ရည္စားေလးေယာက္ေလာက္ ထားျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တဲ့ သူတိုင္းကို က်မစၿပီးထားခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ထားခဲ့လို႔ က်မ က်န္ခဲ့တာပါပဲ။

ရည္းစားသက္တမ္း တေလ်ွာက္မွာ က်မကိုယ္က်မေတာ့ အေကာင္းမြန္ဆံုး ကာကြယ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ေခၚေဆာင္တိုင္း က်မ ျငင္းပါယ္ေနလို႔မ်ား က်မကို ထားရစ္ခဲ့ၾကတာလားလို႔ တခါတေလ ေတာ့ ေတြးမိတယ္။ အဲ႔သလိုသာဆို သူတို႔အခ်စ္က ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုတာထက္ ေသြးသားဆႏၵကို ဦးစားေပးေနတာလို႔ က်မ ေျပာရမယ္ထင္တယ္ "

"ကိုယ္ကေတာ့ မင္းကိုခ်စ္တာတခုတည္းဆိုတာေတာ့ ၾကိဳၿပီးေျပာထားပါရေစ။ မင္းေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ သူေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ေတာ့ တူညီၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။"

က်ေနာ့္ေျပာစကားဆံုးေတာ့ သူမက ေခါင္းကိုအသာ ညိတ္လိုက္တယ္။ ရွည္လ်ားစြာ ေျပာလိုက္ရလို႔ထင္ရဲ႕ ၊ ေအးစက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေရွ႕က ေရေႏြးတခြက္ကို သူမ ေသာက္လိုက္တယ္။ သူမမ်က္နွာေပၚမွာ အတိတ္ေတြ ေျပးလႊားေနတာကို က်ေနာ္ ေတြ႔ေနရတယ္။ "ဟုတ္မွာပါ"လို႔ က်ေနာ့္စကားကို သူမက လက္ခံသလိုမ်ိဳးေျပာတယ္။ၿပီးေတာ့ သူမ ဆက္ေျပာပါတယ္။
      "ဒီလိုနဲ႔ က်မေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတခုွမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္တယ္။ အေမ လည္း ေနထိုင္မေကာင္းမႈေတြ မၾကာခဏဆိုသလို ျဖစ္လာတယ္။ က်မေက်ာင္းၿပီးသြားလို႕ စိတ္ကိုေလ်ွာ့ခ်လိုက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။"
      "အင္း   ဟုတ္မွာပါ"လို႔ က်ေနာ္ စကားေထာက္ေပးလိုက္တယ္။
      "ရတဲ့လစာနဲ႔ ေလာက္ငေအာင္ သားအမိနွစ္ေယာက္ ျခိဳးျခံ ေခ်ြတာ စားေသာက္ခဲ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕ က်န္းမာေရး စရိတ္တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ အရင္က စုမိေဆာင္းမိ ရွိတာေလးနဲ႔ ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့တယ္။ က်မရတဲ့ လစာထဲကလည္း တတ္နိုင္သမ်ွ စုမိေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အဲ႔သလို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ က်မဘဝထဲ ကို တေန႔မွာ လူတေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်မ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တနွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေပါ့။ သူက က်မအလုပ္လုပ္တဲ့ လိုင္းက Leader တေယာက္။သူ႕ဘဝက က်မဘဝထက္ေတာင္ ပိုခက္ ပိုၾကမ္းတမ္းမယ္ထင္ တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြေျကာင့္သာ ခုေလာက္ ေရာက္လာခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ သူက တေကာင္ျကြက္။ သူနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ က်မဘဝကေတာင္ နည္းနည္းသက္သာမလားလို႔ အဲ႔ဒီတုန္းက ေတြးမိေသးတယ္။ သူရဲ႕ ႐ုပ္ရည္က အသင့္အတင့္ဆိုတာထက္ နည္းနည္းဆိုးပါတယ္။ က်မနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာေတာ့ သူရဲ႕႐ုပ္ရည္က ေနာက္ဆံုးမွာရွိတယ္။ က်မဘဝထဲ သူေရာက္လာတာဟာ က်မအတြက္ေတာ့ လွိုင္းေလၾကမ္းထဲ ျမွဳပ္မသြားေအာင္ ဖက္တြယ္ထားမိတဲ့ သစ္သားစ တခုလိုေပါ့။ က်မဘဝအေမာေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးနိုင္မယ့္ ရင္ခြင္တခုဟာ က်မအတြက္လိုအပ္ေနတာ မဟုတ္လား။ အရာရာဟာ က်မအတြက္ ေပါ့ပါးလာသလိုပဲ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ခဏမွာေလ။"

"ဘဝရဲ႕ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ကာလတခုလား"

"ဟုတ္တယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး ကာလပဲလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။" လို႔သူမက ေျပာတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာအေစာပိုင္းအခ်ိန္ေလာက္ မွိုင္းညိဳ႕မေနဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ အတိတ္က ရွိခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဟာ သူမမ်က္ဝန္းထဲ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားဘဲ ျမိဳ႕လယ္က နာရီစင္ၾကီးလို ထင္းထင္းၾကီး ရွိေနခဲ့တယ္။ ငယ္႐ုပ္မေပ်ာက္ေသးတဲ့ လူတေယာက္လိုမ်ိဳးေပါ့။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ အလြယ္တကူ သိနိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတဲ့ဆိုင္မွာ လူကသိပ္မရွိပါဘူး။ ( အခ်ိန္ကလည္း ေန႔လယ္ နွစ္နာရီေလာက္ကိုး။ )ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တဝိုင္းမွာက ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး။ က်ေနာ္နဲ႔သူမကေတာ့ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္း အေနအထားမွာရွိတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္နွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ထိုင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ရယ္ေမာသံတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ၾကားမိတယ္။ သူတို႔နွစ္ဦးၾကားမွာေတာ့ စင္ေရာ္ေလးေတြ ဝဲပ်ံေနမွာပါ။ သူတို႔ကို ၾကည့္မိမွ ေက်ာင္းတုန္းက အတန္းေဖာ္ တေယာက္ကို သတိရမိေသးတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္က အတြဲမိၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ငါးတန္းေလာက္မွာ ဒီေကာင္ ေက်ာင္းထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခုနစ္တန္း စာသင္နွစ္ဝက္ေလာက္မွာ ဒီေကာင္ရဲ႕ လက္ထက္တဲ့ သတင္းကို ၾကားရတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း သူနဲ႔ အသက္သိပ္မကြာဘူး။ နွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ အသက္ ၂၅ နွစ္တဲ့။ အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႔မဂၤလာေဆာင္တဲ့ သတင္းဟာ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ လူေျပာအမ်ားဆံုး သတင္းတပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ မၾကာပါဘူး။ သူတို႔နွစ္ေယာက္ကြဲသြားၾကတယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔လည္း က်ေနာ္ တို႔ရပ္ကြက္မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေတြ ေျပာင္းသြားၾကလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူတို႔ ေျပာင္းသြားၾကၿပီးမွ လင္မယား နွစ္ေယာက္ ျပန္ေပါင္းၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ျပန္မေပါင္းၾကဘူး ဆိုၿပီး မေရမရာ သတင္းစကားေတြကို ၾကားခဲ့ရတယ္။

ဟို ဆယ္ေက်ာ္သက္နွစ္ေယာက္ကေတာ့ တီတိုးေျပာရင္း ရယ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတြ႔ဆံုမႈဟာ ရွိသင့္တာထက္ပိုၿပီး ေအးစက္ေနပါလိမ့္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ သူမနဲ႔နီးစပ္ဖို႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ၾကိဳးစားမႈကို သူမ အခါခါျငင္းၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း လက္မေလ်ွာ့ခဲ့ပါဘူး။ "မိန္းကေလးေတာ့ ဒီလိုပါပဲကြာ။ အစကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ညာျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး အေၾကာင္းေတြျပၾကတာပဲကြ။ မိန္းမသားဆိုေတာ့ စဥ္းစားဦးမွာေပါ့။ အခ်ိန္ေတာ့ ယူရတယ္ ငါ့ေကာင္။ ကိုယ့္ဘက္က ဇြဲမေလ်ွာ့ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့"ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဇ ရွိလြန္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕အားေပးစကားေတြနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေနာက္မဆုတ္ဘဲ သူမနဲ႔နီးစပ္နိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားၾကိဳးစား သူမဆီက အေျဖကေတာ့ မေျပာင္းလဲ့ခဲ့ဘူး။ တသတ္မွတ္တည္းရွိေနတဲ့ မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းလိုေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ လားရာမေျပာင္းခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကို ျငင္းပါယ္ျမဲပါပဲ။ "က်မက အပ်ိဳမဟုတ္ဘူး။ က်မက ကေလးတေယာက္အေမ။ က်မမွာေယာက်ာ္းရွိတယ္။"စသျဖင့္ က်ေနာ့္ကို တုံ႔ျပန္ၿပီး က်ေနာ္ ေရွ႕ဆက္တိုးမယ့္ လမ္းေတြကို ပိတ္ဆို႔ခဲ့တယ္။

ဒီမွာက ေမတၱာတရား သိပ္ၾကီးမားတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ အဆံုးအမေတြေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းလာၾကေပမယ့္ တစံုတေယာက္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို သိပ္ၿပီး နားလည္မႈ မေပးတတ္ၾကဘူး။ ထို႔ထက္ပိုၿပီးဆိုးတာက အေၾကာင္းအရာတခုကို ဂဃနဏ မသိဘဲ အထင္ေတြေပးတတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ သာလြန္ လမ္းမွန္ၿပီး လက္ေတြ႔က်တဲ့ အဆံုးအမေတြေအာက္မွာ ဒီလို ျဖစ္ပ်က္မႈေတြဟာ သိပ္ကိုဆိုးရြားလြန္း ပါတယ္။ အဲ႔သလို ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ သူမ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိေပမယ့္ သူမ ျပိဳလဲမသြားေအာင္ ေထာက္ကန္ ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို သူမ ခုလိုေတြ႔ဆံုဖို႔ခ်ိန္းေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ကေလး အံ႔ၾသမိတယ္။ သူမေျပာမယ့္အေျဖကို ၾကိဳသိေနသလို ခံစားမိေပမယ့္ ဝမ္းသာမိတယ္။ ေပ်ာ္မိတယ္။ ဒီေတြ႔ဆံုမႈကို အစကတည္းက က်ေနာ္အမ်ားၾကီး ေမ်ွာ္လင့္မထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုလို သူမ ေျပာျပလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့ဘူးေပါ့။

စားပြဲေပၚက သံပရာရည္ခြက္ရဲ႕ နွုတ္ခမ္းအဝမွာ အံုလာတဲ့ ယင္ေကာင္နွစ္ေကာင္ကို လက္နဲ႔ယမ္းလိုက္ၿပီး သူမက ဆက္ေျပာပါတယ္။

"က်မဘဝမွာ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကာလေလာက္ တခါမွ မေပ်ာ္ရႊင္မိဖူးဘူး။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ေသခ်ာေအာင္ေျပာ႐ရင္ အဲ႔႔ဒီအခ်ိန္ကာလဟာ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုးနဲ႔ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔အခက္ခဲဆံုး နဲ႔ တခုတည္းေသာ ဘဝကို က်မ ေက်နပ္မိတဲ့ အမွတ္အသားတခုေပါ့"

"အဲ႔ေလာက္ေတာင္ပဲလား"

"ဟုတ္တယ္။ အဲ႔ဒီထက္ပိုၿပီး ေျပာလို႔႐ရင္ က်မ ေျပာခ်င္ေသးတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ဘဝကို လက္တြဲၿပီး ေလ်ွာက္လွမ္းခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးကအစ အရာရာ ေခ်ာင္လည္လာတဲ့အခ်ိန္။ အရင္လို ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးလာတဲ့အခ်ိန္။ က်မ မွမဟုတ္ဘူး။ အဲ႔လိုအေနအထားမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမဆို က်မလို ခံစားမိနိုင္တယ္ မဟုတ္လား။"

"ကိုယ္လည္း ဒီလိုပဲေပါ့"လို႔ သူမကို အဓိပါၸယ္ပါပါနဲ႔ က်ေနာ္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ သူမလည္း က်ေနာ္ ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္အၾကည့္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းလႊဲဖယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ ခ်လိုက္တယ္။ သူမမ်က္ဝန္းေတြဟာ အနည္းငယ္ေတာ့ ေတာက္ပမႈ ေလ်ာ့နည္းလာၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ သတိထားမိလိုက္တယ္။

သူမက က်ေနာ့္ကို ေျပာေနသလို မဟုတ္ဘဲ တကိုယ္တည္း ေျပာေနသလို ေျပာတယ္။( သူမ မ်က္ဝန္းေတြကို အေဝးဆီ ပို႔ထားရင္းေပါ့။ )

"က်မဘဝမွာ အခ်စ္တခ်ိဳ႕ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ခ်စ္မိတာကေတာ့ အရင္က ခ်စ္တာမ်ိဳးနဲ႔ ကြဲျပားတယ္။ ခံစားခ်က္ကအစ လံုးလံုးကို မတူတာ။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အရင္က အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာေပၚ စိတ္ကစားမိတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ဂုဏ္ယူတတ္သလိုမ်ိဳး သာယာမိတာ။ ခုေတာ့ အဲ႔လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္လာသလို လက္ခံလာမိတာ။ ၿပီးေတာ့ က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြက က်မကို ရင့္က်က္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားၿပီး က်မ လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ရင့္က်က္လာၿပီလို႔ စတင္ သိစိတ္ဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကိုခ်စ္မိသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူဟာ က်မဘဝအတြက္ လို႔ ဘယ္သူမွမတိုက္တြန္းဘဲ အလိုလို လက္ခံမိသြားတာ။ သူလည္း က်မလို လက္ခံမိလား လက္မခံဘူးလား ဆိုတာေတာ့ က်မ တပ္အပ္ မေျပာနိုင္ဘူး။ က်မလည္း မေမးခဲ့ဘူး။ က်မတို႔နွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူသက္တမ္း တနွစ္ေလာက္မွာ လက္ထက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တေယာက္ကိုတေယာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေပၚ ယံုၾကည္မိသြားၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေထာင္တခုကို ထူေထာင္လိုက္ၾကတယ္။ ေစာသြားလား ေနာက္က်လားဆိုတာေတာ့ ခံယူတဲ့သူေတြေပၚမွာပဲ မူတည္လို႔ က်မ ထင္မိတာပဲ။ "

သူမ က က်ေနာ့္ကို တခ်က္ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။

"လက္ထက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာလည္း သူဟာ က်မအေပၚ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတယ္။ က်မတို႔ နွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားက ပိုၿပီးသန္မာ ခိုင္ခံ႔လာတယ္လို႔ က်မထင္မိတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ပိုၿပီး တိတိက်က် ေျပာ႐ရင္ က်မတို႔နွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သံေယာဇဥ္ေတြက ပိုၿပီး ခိုင္မာလာတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ ဘဝရဲ႕ ကံေကာင္းျခင္းေတြ စံုစံုလင္လင္ ဖူးပြင့္ေနတဲ့႔ ကာလတခုေပါ့။ နံနက္ဆို လင္မယားနွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္ဆီ အတူတူလာ၊ ၿပီး ညေနေရာက္ေတာ့ အတူတူ အိမ္ျပန္လာ။သြားအတူတူ လာအတူတူ ျမင္ျမင္သမ်ွစိမ္းစိုလန္းဆန္းေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မမွာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းလို႔ ထင္ရတဲ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ မ်က္နွာသာေပးမႈေတြက သိပ္ၿပီးၾကာရွည္မခံခဲ့ပါဘူး။ က်မတို႔အိမ္ေထာင္သက္ တနွစ္ခြဲေလာက္မွာ ပဲ ေကာင္းမြန္စြာ ရွိေနတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။ ညဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေရစက္ကေလးေတြဟာ ေနေရာင္ရလာတာနဲ႔ အေငြ႔ပ်ံသြားသလိုမ်ိဳးေလ။"

"အေငြ႔ပ်ံသြားသလို"

"ဟုတ္တယ္။ အဲ႔သလို အေငြ႔ပ်ံသြားတာပဲ။ အဲဒီညမွာ သူနဲ႔က်မ အိပ္ရာအတူတူဝင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ေရာက္ေတာ့ က်မ ေဘးနားမွာ သူမရွိေတာ့ဘူး။"

"ဟင္ ! ေပ်ာက္သြားတာလား"

"ဟုတ္တယ္။ ေပ်ာက္သြားတာ။ ေရစက္ကေလးေတြလို ေပ်ာက္သြားတာ။ က်မ နံနက္ေစာေစာ ထမင္းခ်က္ဖို႔နိုးလာေတာ့ သူမရွိေတာ့ဘူး။ ပံုမွန္ဆို က်မ ထမင္းအိုးက်က္ခါနီးေလာက္မွ သူ႔က နိုးေနက်။ ဒါေပမယ့္ အဲ႔ဒီေန႔မွာေတာ့ က်မ အိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားတယ္ထင္တယ္။ သူေပ်ာက္သြားတယ္။ ခုထက္ထိ ဆိုပါေတာ့။ "

သူမရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ရစ္ဝဲေနတဲ့ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို အျပင္ ထြက္က်မလာေအာင္ သူမထိန္းနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ မ်က္နွာေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အရိပ္အေယာင္ေတြ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ။ အံု႔မွိုင္းေနတဲ့ မိုးသားေတြလိုပဲ။ သူမရဲ႕ မ်က္နွာဟာ ေၾကကြဲလို႔ေပါ့။

ခုလိုမ်ိဳးၾကားရေတာ့ သူမအတြက္ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ သူမအတြက္ ျပန္လည္တူးေဖာ္ဖို႔ ခက္ခဲလြန္းတဲ့ ကိစၥေတြကို က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ေနရလို႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ကလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဆိုရံုကလြဲၿပီး ဘာမွေတာ့ မတတ္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူမကို နွစ္သိမ့္ေပးဖို႔ စကားလံုးေတြကို ႐ုတ္တရက္ ရွာေဖြလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒိအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုေတာ့ ေဒါသထြက္မိတယ္။

"ဒီအေၾကာင္းေတြကို က်မနွုတ္ကေန ဖြင့္ဟေျပာဆိုမိတာ ရွင္ က ပထမဆံုးသူပဲ။ "

"မင္းရဲ႕ နာက်င္စရာ အတိတ္ေတြကို လည္ျပန္ၾကည္႔မိေစတဲ့ အတြက္ ကိုယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ တကယ္ပါ။"

"ရပါတယ္။ ဒါဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ က်မ လ်ွိဳ႕ဝွက္ထားလို႔မရဘဲ ေျပာကို ေျပာျပရမယ့္ တကယ့္အျဖစ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ လြန္ဆန္လို႔ရမယ့္ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ ခုလို ရွင့္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပရေတာ့ က်မ ရဲ႕ေလးလံေနတဲ့ စိတ္ေတြလည္း နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားတာေပါ့။"

"ဒါနဲ႔ မင္းရဲစခန္းမွာ လူေပ်ာက္ မတိုင္ခဲ့ဘူးလား။"

"ဟင့္အင္း။ က်မ မတိုင္ခဲ့ဘူး။ ေမ့တာမဟုတ္ေပမယ့္ က်မကိုယ္၌က လူေပ်ာက္တိုင္ခ်က္ မဖြင့္ခ်င္တာပါ။ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ အိပ္ေနတဲ့ ေယာက်္ားတေယာက္ ေပ်ာက္သြားတာကို က်မကိုယ္တိုင္က မသိဘဲ အဲ႔ဒီလူေတြက ဘယ္လိုရွာေဖြနိုင္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ စခန္းက လူေတြ အိမ္လာမယ္။ ဟိုေမး ဒီေမး လုပ္မယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ကသတင္းကိုယူဖို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို ေမးခ်င္ ေမးမယ္။ ဒါေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ လမ္းေတြကို ပိတ္ဆို႔လိုက္တာလို႔ပဲ ခံစားရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တိုင္ခ်က္မဖြင့္ခဲ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာက မိသားစုေလးေယာက္ အသတ္ခံရမႈမွာ ဇနီးနဲ႔ ကေလးနွစ္ေယာက္ကိုသတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ သတ္ေသသြားတာပါ ဆိုတဲ့ အေျဖမ်ိဳးကို ရွင္လည္း သတင္းေတြမွာ ၾကားမိတာပဲ မဟုတ္လား။"

"မင္းေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေနအထားခ်င္းက တူမွမတူတာ။ ေၾသာ္  ဒါနဲ႔။"

က်ေနာ္ စကားကို ဆက္မေျပာဘဲရပ္လိုက္ေတာ့ သူမက က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ ၾကည့္ၿပီး "ေျပာေလ"လို႔ ေျပာတယ္။

က်ေနာ္ဟာ သူမေျပာျပတာကိုဘဲ နားေထာင္သင့္တာ မဟုတ္လား။ သူမကို ေမးခြန္းေတြမေမးတာဟာ သူမကို ေျဖသိမ့္ေပးျခင္း တမ်ိဳးပဲဆိုတာ နားလည္သင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ကို မတားနိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္အေျခအေနက ငယ္ငယ္တုန္းက တ႐ုတ္သိုင္းကားေတြကို ၾကည့္ရဖို႔ ဇာတ္ရွိန္တက္ခ်ိန္မွာ ျဖတ္ထားလိုက္သလိုမ်ိဳး။ "ရွင္ သိခ်င္တာ ေမးပါ။ က်မ ဆိုတာကို ေမ့ထား။"လို႔ သူမက က်ေနာ့္ရဲ႕ အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ကို ေတြ႔သြားတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္လည္း သူမကိုၾကည့္ၿပီး အားနာစြာနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။

"က်ေနာ္ ၾကိဳၿပီးေတာင္ပန္ထားမယ္ေနာ္။ ဒါဟာ မင္းရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို စြက္ဖက္ေနၿပီဆိုတာလည္း သိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ္ေမးတာကို မင္းေျဖခ်င္မွေျဖေနာ္။ ကိုယ္က သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမးတာျဖစ္ေပမယ့္ မင္းအတြက္ သိပ္ၿပီးခက္ခဲတဲ့အပိုင္းဆို ေက်ာ္သြားလိုက္ပါ။ ကိုယ္နားလည္ပါတယ္။"   

"က်မအတြက္ ခက္ခဲတဲ့အပိုင္းေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီကိစၥကို ရွင္စိတ္ဝင္စားတာဟာ က်မရွာေဖြေနတဲ့အေျဖကို တဖက္တလမ္းက ဝိုင္းကူရွာေဖြေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ ေမးပါ။ ရွင္သိခ်င္တာကို"

သူမရဲ႕ မ်က္နွာဟာ လတ္ဆတ္မႈေတြမရွိေတာ့ေပမယ့္ သူမအသံကေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပါပဲ။ စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ သံပရာရည္ခြက္ရဲ႕နွုတ္ခမ္းဝမွာေတာ့ ယင္ေကာင္သံုးေကာင္ဟာ အလုအယက္အစာကို ရွာေဖြေနပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်လိုက္ၿပီး သူမကို ေမးလိုက္တယ္။

"အဲ႔သလို ေပ်ာက္မသြားခင္ သူ႔အမူအရာေတြေရာ ေျပာင္းသြားေသးလား။ ဥပမာ-အရင္ေလာက္ မင္းအေပၚၾကင္နာမႈ ေလ်ာ့သြားတာမ်ိဳး။ နွစ္ဦးၾကားဆက္ဆံေရး ေအးစက္သြားတာမ်ိဳးေလ။ အဲ႔သလို တခုခု ကို မင္းခံစားမိလား။"

"အဲ႔သလိုမ်ိဳး က်မတို႔နွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔အလိုလို ခံစားမိနုိင္တာ မဟုတ္လား။ သူ႕အေနအထားေရာ က်မအေနအထားေရာ အားလံုးက ပံုမွန္ပဲ။ အရင္အတိုင္း က်မအေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔နွစ္ေယာက္ၾကားက က ဆက္ဆံေရးေတြကလည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေနပါတယ္။"

သူမက စကားကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတ့ အိပ္မက္က လန္႔နိုးလာသူတေယာက္လိုမ်ိဳး တစံုတခုကို သတိရသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ႔ဒီကာလက စကၠန္႔အပိုင္းအျခားအတြင္းေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ သူမက စကားကို ဆက္ေျပာတယ္။

"ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ရွိတယ္။"

"ဟင္! ဘာလဲ"

"ဟုတ္တယ္။ သူအိပ္တဲ့ေနရာေလးမွာ သူမရွိေတာ့ေပမယ့္ သူ႔အစား စာအုပ္ေလးတအုပ္ ထားခဲ့တယ္။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ရိုးရိုးေက်ာင္းသံုး ဗလာစာအုပ္ေလးပဲ။ စာအုပ္ထဲမွာ လက္ေရးေသးေသးနဲ႔ေရးထားတဲ့ စာေတြ ေလးမ်က္နွာေလာက္ကလြဲၿပီး က်န္တာဘာမွမပါေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့ စာမ်က္နွာေတြက ဗလာေတြခ်ည္းပဲ။ ရွင္ ဖတ္ခ်င္ေသးလား။"

"အဆင္သင့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဖတ္ခ်င္ပါတယ္"

သူမဟာ စလင္းဘတ္အိတ္ထဲကေန စာအုပ္ေလး တအုပ္ကို ထုတ္လိုက္တယ္။ သူမ ပံုစံၾကည့္ရတာ ခုလို ျဖစ္မယ္မွန္း သိေနၿပီး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္လာခဲ့ပံုရပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ သူမရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြထဲ တစထက္တစ တိုးဝင္မိေနတယ္။ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္မွန္းသိေပမယ့္ က်ေနာ္ ရပ္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ႏြံအိုင္ၾကီးထဲ တျဖည္းျဖည္း နစ္ျမဳပ္လာသလိုမ်ိဳး။ သူမရဲ႕ စကားေတြကို ၾကားၿပီးတဲ့အခါတိုင္း က်ေနာ့္ရဲ႕သိစိတ္ေတြဟာ အဲ႔ဒီကိစၥထဲ လံုးလံုး ေရာက္ေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အေတြးထဲကို ေမးခြန္းေတြလည္း ေရာက္လာတယ္။

၁။ ဘာလို႔မ်ား ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ သူကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီးကာမွ ထားရစ္ခဲ့ရတာလဲ။
၂။ ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုတာ ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ အရာတခုလား။
၃။ သူဟာ သူမကို ျငီးေငြ႔သြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အစကတည္းက မေရရာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာလား။

ဒါ က်ေနာ္ဆီဆိုက္ေရာက္လာတဲ့ ေမးခြန္းပဲ။

နွစ္ဦးသား အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ စိတ္သေဘာထားျခင္းမတိုက္ဆိုင္ေတာ့လို႔ လမ္းခြဲ လိုက္ၾကတာဆို တမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါက ေသခ်ာမႈရွိတယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္လို ေသခ်ာျခင္းမ်ိဳးမွ မရွိ။ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ညေနအေမွာင္ဝင္စ ျမင္ကြင္းတခုလိုမ်ိဳး။ သဲသဲကြဲကြဲ သိရတာမရွိ။

ပင္လယ္ေလရွဴဖို႔ သြားဦးမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္မေရာက္လာေတာ့တဲ့ ကေမၻာဒီးယား လူငယ္တေယာက္လိုမ်ိဳး။ ေဆးလိပ္သြားဝယ္ဦးမယ္လို႔ေျပာၿပီး ျပန္မေတြ႔ေတာ့တဲ့ ျမန္မာ့ဝတၳဳေရး စာေရးဆရာၾကီး တေယာက္လိုမ်ိဳး။ သူဟာ ဘာတခုမွ ေျပာခဲ့တာ မရွိဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္စား စာအုပ္ကေလးတအုပ္ေတာ့ ထားခဲ့တယ္တဲ့။

ဗလာစာအုပ္ေလး။

ၿပီးေတာ့ လက္ေရးေသးေသးနဲ႔ ညီညီညာညာ ေရးထားတဲ့ စာမ်က္နွာေလးမ်က္နွာ ေလာက္ကလြဲလို႔ ဘာမွမပါတဲ့ စာအုပ္ေလးတအုပ္။
************

အသံတခုက နားထဲ ကန့္လန္႔ျဖတ္စီးဝင္လာတယ္။ မီးေတာင္တခုရဲ႕ ေပါက္ကြဲသံလိုလို၊ အေၿမွာက္ဆံတခုလိုလို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔။ ၾကားဖူးသမ်ွ အသံေတြထဲမွာ ဒီတခါ ၾကားရတဲ့ အသံက အက်ယ္ေလာင္ဆံုးနဲ႔ အဆိုးရြားဆံုးပဲ။

အိပ္ေပ်ာ္ေနမႈကေန သတိရသြားေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြက မဖြင့္ခ်င္ေသးဘူး။ ည ကလည္း အိပ္ေရးမပ်က္ပါဘူး။ ပံုမွန္အခ်ိန္ပဲ အိပ္ရာ ဝင္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အလြန္ေလးလံေနတဲ့ မ်က္ခြံေတြဟာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးတခ်ပ္ကို ဖြင့္ေနရသလို အေတာ္ေလးခက္ခဲေနတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ မွတ္ဥာဏ္ေျမာင္းရဲ႕ သတင္းေပးပို႔ခ်က္အရ ေနာက္ထပ္ ၅၉စကၠန္႔ေလာက္ အေရာက္မွာ မ်က္လံုးေတြဟာ ဖြင့္လိုက္နိုင္ခဲ့တယ္။ အိပ္ခ်င္လြန္းတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္ရလို႔ထင္တယ္။ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရွိဘူး။ ေဝေဝဝါးဝါးၾကီး။ ပလပ္စတအထူသားျခားထားတဲ့ တဖက္ကို ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္က ေပ်ာက္မသြားေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်က္သမ္းေဝလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ဓါတ္ရွင္ေတြထဲက  ဓါတ္ရွင္မင္းသားလိုပဲ မ်က္လံုးနွစ္ဖက္ကို သံုးေလးေခါက္ ေလာက္ပြတ္လိုက္တယ္။ အိုေကတယ္။ ဒီေတာ့မွ ျမင္ကြင္းက ရွင္းလင္းစျပဳလာသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ျမင္ကြင္းၾကည္လင္သြားေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိျပဳမိေတာ့တယ္။

"ဟာ!!"

မယံုနိုင္စရာ။ အံ႔ၾသျခင္းေတြနဲ႔အတူ ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္လံုးက ရွိေနတာထက္ ပိုၿပီးက်ယ္လာတယ္။ အေစာပိုင္းက မဖြင့္ခ်င္ ဖြင္ခ်င္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ခြံေတြဟာ ဧရာမငါးၾကီးတေကာင္ရဲ႕ သားေကာင္ကိုဟပ္ဖို႔ ဟထားတဲ့ ပါးစပ္ၾကီးလိုဘဲ။ ဒါဟာ အိပ္မက္လားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို စမ္းၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္ကေတာ့ နည္းနည္းမ်ားလာသလိုပဲ။ ေနာက္ ညာဘက္လက္နဲ႔ ဘယ္ဘက္လက္ကို ဆိတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ နာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားနည္းနည္းေလ်ွာ့ၿပီး ကိုယ္ပါးကိုယ္ ျပန္ရိုက္ၾကည့္တယ္။ ဒါလည္း နာတာပဲ။ ဒါနဲ႔ (ယံုၾကည္ဖို႔ ခက္ေနေသးလို႔)မ်က္လံုးေတြကို ေတာ္ေတာ္ကေလးနာေအာင္ ပြတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ကြင္းက မေျပာင္းမလဲ ရွိေနခဲ့တယ္။

ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ဒါဟာ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး။ ခုေရာက္ေနတဲ့ ပစၥဳပၸဳန္ဆိုတာ သက္ေသျပဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။

ဒါဟာ အိပ္မက္မဟုတ္ဘဲ အိပ္မက္ဆန္တဲ့ တကယ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ အေနအထားပဲ။

အသက္ရွဴသံေတြဟာ ျမန္လာတယ္။ နွလံုးခုန္သံေတြလည္ျမန္လာတယ္။ တမိနစ္ ၇၂ၾကိမ္ထက္ ပိုလြန္းေနၿပီဆိုတာ ခံစားမိေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းပိုင္းရဲ႕ လွုပ္ရွားမႈေတြဟာ ျမင္းေစာင္းထဲက လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဒုန္းစိုင္းေျပးလႊားေနတဲ့ ျမင္းအုပ္ၾကီးလိုမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လက္ေတြကေတာ့  လွုပ္ရွားဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ တြန္႔ဆုတ္ေနတယ္။ ေက်ာက္႐ုပ္တ႐ုပ္လို တဒဂၤအတြင္းမွာ မွင္သက္စြာ ျငိမ္သက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ စကၠန္႔ သံုးရာေလာက္အတြင္းမွာ အနည္းငယ္ထြက္စျပဳေနတဲ့ နဖူးက ေခ်ြးေတြကို အလိုလို သုတ္မိတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္အနွံ႔ ပ်ံ႕ေနပါၿပီ။ အျမန္ဆံုးနွုန္းနဲ႔ ပ်ံ႕နွံ႔ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ အနွံ႔အျပားကေန ေရေတြဟာ စိမ့္ထြက္ေနပါတယ္။ ေရစစ္တခုက ေရေတြ စီးက်ေနသလိုေပါ့။

ခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးကို အိပ္မက္ထဲေတာင္ ထည့္မမက္ဖူးဘူး။

အကူအညီေတာင္းဖို႔ၾကိဳးစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံကထြက္မလာဘူး။ အားစိုက္ၾကိဳးစားလည္း silent ခ်ထားတဲ့ ဟန္းဆက္ တလံုးလိုပဲ။ ဘာမွမထူး။ အသံေတြဟာ ေၾကာက္လြန္းအားၾကီးလို႔မ်ား ေပ်ာက္ရွကုန္တာလား။ ျပတ္ေတာက္ကုန္တာလား။ အေရးအေၾကာင္းထဲ ေမးခြန္းေမးမိေနျခင္းကို ေဒါသ အေတာ္ကေလးထြက္မိတယ္။ ဒီေလာက္အေရးတၾကီး နိုင္လွတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာေမးခြန္းကိုမွ ဧည့္မခံနိုင္သလို မည္သည္အေျဖမွလည္း မစဥ္းစားနိုင္ဘူး။ ေမးခြန္းနဲ႔အေျဖဟာ အခ်ိန္ကာလတိုင္းမွာ အျမဲအတူတူ ရွိေနနိုင္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွ တပ္အပ္မေျပာနိုင္ဘူး လို့ထင္မိတယ္။ထပ္ထပ္ၿပီးၾကိဳးစားေလ ခြန္းအားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ လာေလပဲ။ အသံကေတာ့ ထြက္ေပၚမလာခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အသံကိုယ္ ျပန္ၾကားနိုင္ဖို႔ ဤမ်ွေလာက္ ခက္ခဲမွန္း အစကမသိခဲ့ဘူး။ ဘာလို႔မ်ား ငါ့မွ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရတာလဲ။ ဒီေလာက္ သတိေပးေနရက္နဲ႔ တိုးဝင္လာတဲ့ေမးခြန္းကို ေအာ္ဆဲပစ္လိုက္တယ္။ အသံကေတာ့ အျပင္ထြက္မလာဘူးေပါ့။

ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက အခန္းအလြတ္ၾကီးပဲ။ တံခါးေပါက္ေတြမရွိဘူး။ အခန္းတခုလံုးမွာ အေမွာင္မ်ားမ်ားနဲ႔ အလင္းနည္းနည္း ေပါင္းစပ္ေနတယ္။ အခန္းရဲ႕ မ်က္နွာၾကက္ တေနရာက မွန္ကြက္ေလးတခုေၾကာင့္သာ အလင္းနည္းနည္း ရေနတာ။ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုး ဘာမ်ွမရွိတဲ့ အခန္းထဲမွာ နာရီေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲ႔ဒီနာရီေတြဟာ ေပ်ာ့တြဲက်ေနတယ္။ ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ နာရီေတြဟာ အရည္ေတြေပ်ာ္လာတယ္။ အဲ႔ဒီအရည္ေတြထဲမွာ ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနတဲ့စကၠန္႔တံေတြ၊ မိနစ္တံေတြ ၊ နာရီတံေတြ နဲ႔ အကၡရာကိန္းဂဏန္းေတြဟာ စီးေမ်ာလာၾကတယ္။ မ်က္နွာၾကက္ေတြ၊ နံရံေတြက တဆင့္ေပါ့။ ဒါဟာ ဒါလီရဲ႕ ပန္းခ်ီကားလား။ အဲ႔ဒီပန္းခ်ီကားကို တခါမွ မေတြ႔ဖူးေပမယ့္ အဲ႔ဒီပန္းခ်ီကားထဲက နာရီေတြဟာ ခုလိုပဲလား။

ေတာက္! အားရွိသေလာက္ အဲ႔ဒီေမးခြန္းကို (စိတ္ထဲ)အားကုန္လႊဲကန္ ပစ္လိုက္တယ္။

ျဖစ္နိုင္လ်ွင္ ဒီပိတ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ တစကၠန္႔ေတာင္ မေနခ်င္။ အျမန္ဆံုးထြက္သြားခ်င္ မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထြက္ေပါက္က မရွိဘူး။ တံခါးက မရွိဘူး။ ေလးဘက္ေလးလံ နာရီေတြ အရည္ေပ်ာ္က်လာတဲ့ နံရံၾကီးေတြပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရည္ေပ်ာ္က်လာတဲ့ နာရီရည္ေတြၾကားမွာ က်ြန္းေလးတက်ြန္းလို ျဖစ္လာတယ္။ ခု ရွိေနတဲ့ ေနရာကေန ေျခတလွမ္းေတာင္ လွမ္းဖို႔ မဝံ႔ရဲတဲ့ အေျခအေန။ နာရီအရည္ေတြဟာ တတ္နိုင္သမ်ွ နီးကပ္လာဖို႔ၾကိဳးစားေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္  အတတ္နိုင္ဆံုး ခႏၶာကိုယ္ကို က်ံဳ႕ထားမိတယ္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ ခႏၶာကို္ယ္တခုလံုးကို အေသးငယ္ဆံုး အမႈန္အမႊားေလးတခုလို ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးဟာ စိတ္ကူးထဲမွာဘဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရြ႕လ်ားလာတဲ့ နာရီအရည္ေတြဟာ ကိုယ္ခႏၶာေပၚ ေရာက္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕အရည္ေတြဟာ ေရခဲျမစ္ထဲ ေရာက္ေနသလို ေအးစက္လြန္းၿပီး တခ်ိဳ႕အရည္ေတြဟာ ဆီပူမိသလို ပူစပ္စပ္ၾကီး။ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပတဲ့ ခံရခက္တဲ့ အရသာၾကီး။ ေနာက္ေတာ့ နာရီအရည္ေတြဟာ ေျခေထာက္၊ လက္၊ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ မ်က္လံုးေတြဟာ နာရီအရည္ေတြဝင္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ နွာေခါင္းေတြထဲလည္း အဲ႔ဒီအရည္ေတြ ဝင္လာလို႔ အသက္ရွဴလည္း မဝေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း နွာေခါင္းထဲ နာရီအရည္ေတြပဲ ဝင္လာတယ္။

ဒီအေနအထား ကေန ဘယ္လိုလြတ္ေျမာက္ နိုင္မလဲ။

ထြက္ေပါက္ကေရာ ရွိဦးမလား။
ခင္ဗ်ားဆိုရင္ေရာ,..။
အခ်ိန္ဟာ တခန္းလံုး
ေမွာင္
သြား
ပါ
တယ္။ ။
***********

"သူက စာေရးတာ ဝါသနာပါလို႔လား"လို႔ သူမကို စာအုပ္ျပန္ေပးရင္း က်ေနာ္ ေမးလိုက္တယ္။ (ဘယ္ေလာက္ထိ ညံ႕ဖ်င္းလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းလည္း ဆိုတာကို သူမ ကို ေျပာၿပီးမွ သိလိုက္မိတယ္။)

"ဝါသနာ မပါပါဘူး။ စာေတြ ဘာေတြဖတ္တာေတာင္ က်မ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒီစာအုပ္ထဲက စာေတြကို ရွင္နားလည္းလား။ဒီစာေတြကို က်မ မၾကာမၾကာ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ တခါတေလဆို တရက္ကို သံုးေလးေခါက္ေလာက္ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း က်မ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ က်မ အတြက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ တခုတည္းေသာ သဲလြန္စ မဟုတ္လား။"

"က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ သူ႕စာဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ ေခ်ာက္နက္ၾကီးထဲ ေရာက္ေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေအးစက္မႈေတြ၊ မြန္းၾကပ္မႈေတြ နဲ႔ အထီးက်န္မႈေတြကို ခံစားေနရတယ္။ "

"သူ႕အိပ္မက္ေရာ ျဖစ္နိုင္လား"

"အိပ္မက္  ဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္။ သူ ေပ်ာက္မသြားခင္ တလေလာက္ က ျဖစ္မယ္။ သူ အိပ္မက္ေတြ ခဏခဏ မက္ေနတယ္လို႔ က်မကိုေျပာတယ္။ အဲ႔ဒီ အိပ္မက္ မက္ၿပီး လန္႔နိုးတဲ့အခ်ိန္ က မေျပာင္းလဲဘူး တဲ့။ ၿပီးေတာ့ မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကလည္း အစအဆံုး အကုန္အတူတူပဲ လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ အဲ႔ဒီ အိပ္မက္အေၾကာင္းေတြကိုမ်ား ေရးထားသလား မသိဘူး။"

သူမ က အေျဖတခုကို ေျဖလိုက္သလိုမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ သူမကိုၾကည့္ရတာ အတိတ္ေတြကို အေနွးျပကြက္တခုလို ျပန္စဥ္းစားေနပံုမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္နဲ႔ အေျဖကို ခ်ဥ္းကပ္ခ်င္ပံုရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မသိေတာ့ ဘာမွ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ မေပးေတာ့ပဲ သူမ ေျပာမယ့္စကားကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

ခဏၾကာေတာ့ သူမ ဆီက သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ( သူမ မ်က္ဝန္းကို အေဝးကိုပို႔ၿပီး)ေျပာတယ္။

"က်မဘဝထဲကေန သူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း က်မရဲ႕ဘဝဟာ အရင္လို ခေယာင္းလမ္းျပန္ျဖစ္ သြားတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အၾကည့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေအာက္မွာ ဘဝကို လက္ေလ်ွာ့လိုက္ဖို႔အထိ စိတ္ေတြက ေအာက္ဆံုးေလာက္ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ေရွ႕ကို ဆက္ေလ်ွာက္ခဲ့တယ္။ အဲ႔သလို ႐ုန္းကန္ရင္း တလေလာက္အၾကာမွာ က်မဆီ သံသယ တခုဝင္လာတယ္။ HCG Strip မွာ မ်ဥ္းအနီ နွစ္ေၾကာင္းကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ေတာ္ေတာ္ကေလး တုန္လွုပ္သြားတယ္။ ဘဝရဲ႕ ခရီးဟာ ပိုၿပီးလိွုင္းေလၾကမ္းလာ ေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ သားအမိနွစ္ေယာက္အတြက္ ေလာက္ငေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနရခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာမယ့္ လူတေယာက္အတြက္၊ ၿပီးေတာ့ ေမြးခါနီး ဖြားခါနီး က်မအလုပ္ မလုပ္နိုင္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ စသျဖင့္ က်မေခါင္းထဲ ေမးခြန္းေတြဟာ တခဏအတြင္း တန္းဆီၿပီးေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပိုၿပီးေသခ်ာေအာင္ ေဆးခန္းတခုမွာ က်မ သြားျပခဲ့တယ္။ ေသခ်ာခဲ့တယ္။ က်မမွာ ကိုယ္ဝန္သံုးလ ရွိၿပီတဲ့။ က်မ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အစကတည္းက အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြေအာက္မွာ က်မ ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားေအာင္ အားတင္းထားရတယ္။ တေန႔ထက္တေန႔ က်မကိုယ္ဝန္ဟာ ပိုၿပီးၾကီးထြားလာေလ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ သတင္းစကားေတြဟာလည္း ပိုၿပီး ဆိုးရြားလာတယ္။ ေယာက်္ားက မေပါင္းခ်င္ေတာ့လို႔ ထြက္သြားတာ၊ က်မရဲ႕ ကိုယ္ဝန္ဟာ သူနဲ႔ရတာ မဟုတ္မွန္းသိလို႔ က်မကို ထားသြားတာ စသျဖင့္ေပါ့။ အတင္းအဖ်င္းစကားေတြဆိုတာ ဖားဥေတြလိုပဲ။ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေပါက္ဖြားေနသလိုမ်ိဳး။ က်မကို စာနာနားလည္ေပးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လူအနည္းအက်င္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာကဓံရဲ႕ ပုတ္ခတ္မႈေတြဟာ က်မတို႔ သားအမိအတြက္ ျပင္းထန္လြန္းေနမလားပဲ။ က်မ ကိုယ္ဝန္ ရွစ္လ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အေမဆံုးသြားတယ္။ "

"စိတ္မေကာင္ပါဘူးဗ်ာ။"

က်ေနာ့္ စကားကို သူမက မၾကားသလို အေဝးဆီကိုၾကည့္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။

"အေမဆံုးေတာ့ က်မလည္း အဲ႔ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို စြန္႔ၿပီး အေမ႔ရဲ႕ အစ္မ အေဒၚအပ်ိဳၾကီး ဆီေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခု က်မ ေနေနတဲ့ အိမ္ဆီကိုေပါ့။ သမီးေလးကိုလည္း ဒီမွာပဲ ေမြးခဲ့တယ္။ သမီးေလးရဲ႕ အေဖနာမည္မွာလည္း သူ႔နာမည္ပဲ က်မ ေရးခဲ့တယ္။ အဲ႔ဒါေတြ သူသိမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ရင္ေသြးေလး တေယာက္ဟာ ဒီကမၻာၾကီးရဲ႕ တေထာင့္တေနရာမွာ အေဖလို႔ ေခၚခြင့္မရဘဲ သူ႔ရဲ႕ ဇနီးနဲ႔ အတူတူ အသက္ရွင္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေရာေပါ့။"

ဒီတခါေတာ့ သူမ အားတင္းထားသမ်ွေတြ ေလ်ွာ့ခ်လိုက္တယ္ထင္ရဲ႕။ သူမရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ စီးက်လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ မ်က္နွာလႊဲထားရာကေနပဲ သူမဟာ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ကို သုတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူမကို မၿကည့္မိေအာင္ ေနလိုက္တယ္။ သူမ ကေတာ့ ေနာက္ထပ္မငိုမိေအာင္ မ်က္ေတာင္ကို ခဏခဏ ခတ္ေနပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ သူမရဲ႕ အတိတ္ထဲ ေရာက္သင့္တာထက္ ပိုၿပီးေရာက္ေနတာ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူမကို ထပ္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ မေမးဖို႔ တတ္နိုင္သမ်ွ စိတ္ကို ထိန္းထားမိတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အတိတ္ထဲ သူမကို ထပ္ၿပီး တိုးမဝင္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ သယ္လာရမယ့္ သတင္းစကားေတြကို က်ေနာ္လည္း ထပ္ၿပီး နားေထာင္ခ်င္ပါ့ဦးမလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ျပန္ေမးမိတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုထည္ၾကီးမားလြန္းတဲ့ အစိုင္အခဲၾကီးကို နွစ္ရွည္လမ်ား ျမိဳသိပ္ထားရတဲ့ သူမအတြက္ ခုလိုရင္ဖြင့္လိုက္ရေတာ့ ခံစားမႈေတြ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ သက္သာသြားမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။

"သမီးေလးေမြးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ထူးျခားတာ တခုေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။"

"ထူးျခားတာ"

"ဟုတ္တယ္။ က်မကေတာ့ ထူးျခားတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ သမီးေလးကို ရက္ ၁၀၀ ျပည့္ နာမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ အလွဴလုပ္ေပးတဲ့ေန႔မွာ က်မဆီ ဖုန္းနံပါတ္ခု ဝင္လာတယ္။ က်မ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေပမယ့္ တဖက္က ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ က်မမွာလည္း အလွဴလာၾကတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းမိတ္ေဆြ ေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနေတာ့  ျမန္ျမန္ပဲ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ့ ဖုန္းမွားဝင္တာလို႔ပဲ ထင္မိတာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အဲ႔ဒီကိစၥကို ျပန္ေတြးမိေလ သူပဲလို႔ က်မစိတ္ထဲ ခံစားမိလာတယ္။ "

"အဲ႔ဒီ ဖုန္းနံပါတ္ကို ျပန္ဆက္ေသးလား"

"က်မျပန္ဆက္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက စတိုးဆိုင္တခုက ျဖစ္ေနတယ္။ က်သင့္ေငြေပးၿပီး ဖုန္းဆက္တဲ့ အနီးအနားက လူေတြ တေန႔ ဆယ္ေယာက္ ထက္မနည္း ရွိတယ္တဲ့။ "

"ထပ္ၿပီးစံုစမ္းမိေသးလား။ ဆိုပါေတာ့ အဲ႔ဒီ စတိုးဆိုင္ေလးကို သြားတာမ်ိဳးေလ။ "

"ဒါေတာ့ က်မ မသြားျဖစ္ဘူး။ သူဖုန္းဆက္တယ္လို႔ က်မ စိတ္ထဲခံစားမိတဲ့ ေန႔ကစၿပီး တလတခါ က်မ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ ထည့္ခဲ့တယ္။ သူျပန္လာမယ့္ ေန႔ကို ေစာင့္ေနရံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္နိုင္တဲ့ က်မအတြက္ တလတခါ က်မနဲ႔ သမီးေလး သက္ရွိထက္ရွားရွိပါေသးတယ္ ဆိုတာ သူ႕ကို အသိေပးတဲ့ အေနနဲ႔ေပါ့"

က်ေနာ္လည္း သူမ ကို ထပ္ၿပီးမေမးေတာ့သလို သူမလည္း က်ေနာ့္ကို ထပ္ၿပီးမေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတြ႔ဆံုမႈဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ ၿပီးဆံုးသင့္ၿပီ မဟုတ္လား။ ေနာက္ထပ္ သူမနဲ႔ထပ္ၿပီး ေတြ႔ဆံုဖို႔ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာခဲ့ၿပီပဲ။

ေသခ်ာစြာေစာင့္ဆိုင္း ေနတဲ့ သူတေယာက္အတြက္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ၾကိဳဆိုမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ နားလည္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ထင္ေယာင္ထင္မွား ကေယာင္ကတမ္း အေတြးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာေနခဲ့တာ။ မွန္ေရွ႕မွာ ကိုယ့္႐ုပ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့။

က်ေနာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ေတာင္ နည္းနည္း ဝင္လာပါၿပီ။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ေနတာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီ ဆိုတာ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ဟိုခ်ာတိတ္ နွစ္ေယာက္ေနရာမွာ အျခားသူေတြ ေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔နွစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ ဆိုင္ထဲကထြက္သြားမွန္း မသိေအာင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္ျပတ္ၿပီး သူမ အတိတ္ထဲ က်ေနာ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြျပည့္လာတယ္။ အရင္လို တိတ္ဆိတ္မေနေတာ့ဘဲ စကားသံေတြ၊ ဖန္လ္ခြက္ထိသံေတြ၊ ဇြန္းသံေတြဟာ ဆိုင္အနွံ႔ ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ သတိေမ့ေနတဲ့လူ ႐ုတ္တရက္ လက္ရွိဘဝထဲ ျပန္ေရာက္လာသလိုမ်ိဳးေလ။

သူမနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းေပၚ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ သြားၾကတယ္။

ဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူမနဲ႔ က်ေနာ္ ထပ္မေတြ႔ၾကေတာ့ပါဘူး။ ( ေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းလည္း ရွိမေနေတာ့ဘူးေလ။)က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္ကပုဂၢလိက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အလုပ္ရသြားတယ္။က်ေနာ္ ၆ တန္း သခ်ာၤသင္ရတယ္။ ေနစရာ စီစဥ္ေပးတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသစ္တခုမွာ သူမကို က်ေနာ့္အေတြးထဲကေန ေမ့ေဖ်ာက္လာနိုင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္မွာ ကေလးေတြကို စာဘယ္လိုသင္ရင္ ေကာင္းမလဲ၊ သူတို႔စာသင္ခန္းထဲမွာ စိတ္ပါဝင္စားလာဖို႔ က်ေနာ္ရဲ႕ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုပဲ စဥ္းစားျဖစ္လာေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း က်ေနာ္ အိမ္ကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ သတင္းစာဖတ္တဲ့ အခါတိုင္း လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာကို အရင္ဆံုး ရွာေဖြတတ္တဲ့ အက်င့္ရလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ေၾကာ္ျငာတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကည္ျငာကိုေတြ႔တိုင္း သူမတို႔ မိသားစု ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔နိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးျဖစ္တယ္။ ရင္းနွီးခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ကို ဆုေတာင္းေပးသလိုမ်ိဳးေပါ့။

ေနာက္စာသင္နွစ္ ၿပီးဆံုးခါနီးမွာ က်ေနာ္ လက္ထက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ သတင္းစာေတြကို ဖတ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့လာခဲ့သလို က်ေနာ္ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ဇနီးသည္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္လွမ္းရမယ့္ ခရီးလမ္း အေၾကာင္းေတြကို ပဲ ပိုပို ေတြးျဖစ္လာေတာ့တယ္။

တကယ္လို႔မ်ား သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရင္ သူမအတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ၾကပါဗ်ာ။   ။

ဒီလူည