ကုိသန္းလြင္ ● မူးျမစ္ႏွင့္ ေခတ္ေျပာင္းလဲျခင္း
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၉၊ ၂ဝ၁၈
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၉၊ ၂ဝ၁၈
(၁)
မလြမ္းေရာ့ေသာ္ေကာ့၊ ကြၽန္းေမာ့ေမာ့ေျမာက္ခြင္၊ မူးေရယဥ္ လက္်ာစီးပါလို႔ ေမာင္ႀကီးတို႔ေနတဲ့ရြာမွာ၊ ေျမာက္ညာႏွင့္ ေတာင္စြယ္ လက္ကယ္က၊ အင္းႏွစ္ဘက္ ကာတယ္ေလး….
ဦးႀကီး
ကြၽန္ေတာ္သည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲတေန႔က မူးျမစ္ကမ္းနေဘးသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ သူငယ္ျခင္းရွိရာ သာဝတၱိ သို႔သြားရန္ျဖစ္ သည္။ သူငယ္ျခင္းက ရဟန္းေဘာင္သို႔ တက္ေနျပီျဖစ္၏၊ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ကေတြ႔ ခဲ့ရသည့္အတိုင္း အျမင္ မွာ ဘာမွမေျပာင္းလဲပါ၊ လူတို႔၏ အျပဳအျပင္ကို မခံရေသာ ဤျမစ္ျပင္က်ယ္သည္ သူ႔ သဘာဝ အတိုင္းသာရွိေနခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဤျမစ္ႀကီးကိုၾကည့္ကာ လူလားေျမာက္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးနားမွာ ေဆာ့ကစားရင္း ငယ္ငယ္ကအခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ဘူးသည္။
(၂)
ကြၽန္ေတာ့္အေမ၏ ညီမျဖစ္သူသည္ ေရဦးမွာေနသည္။ အေမ၏မိခင္မွာ ထိုညီမႏွင့္ေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္အဖို႔ ေရဦးႏွင့္ခင္ဦး သည္ အိမ္ဦးႏွင့္ၾကမ္းျပင္၊ ေရဦးေစ်းကို မီးေလာင္ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္၊ ခင္ဦး၊ ဒီပဲရင္း၊ တန္႔ဆည္၊ ကဒူးမ၊ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္က မီးသတ္ကားေတြလာၾကသည္။ ေနာက္တခါ မီးေလာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ပစၥည္းေတြေကာက္ၾကတာကိုလည္း မွတ္မိေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကျမက္ခင္းျပင္မ်ားႏွင့္ ပန္းကေလးမ်ားအမည္ကို မိမိနားလည္သလိုေခၚခဲ့ၾကတာကိုလည္း မွတ္မိ သည္။ ျမက္ပင္ရွည္၊ ျမက္ၾကမ္းပင္၊ ျမက္႐ိုးရွည္ သေဘၤာေဒလီယာ၊ ပန္းဝါဝါ ပန္းပြင့္ေသးေသးငယ္ငယ္ ကေလးမ်ားကို ေခၚခ်င္သလိုေခၚၾကတာကိုမွတ္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဖါးျပဳတ္မ ဘယ္ေနရာမွာေနသည္ ကိုသိသည္။ ငွက္မ်ားသည္ ေနြဦးရာသီေရာက္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ အသိုက္မွထပ်ံတတ္သည္။ ဘယ္လိုသစ္ပင္ေတြက ဘယ္လိုရာသီမွာ ဘယ္လို ရနံ႔ေတြႏွင့္ ပန္းပြင့္ၾကသည္ကိုသိသည္။ လူေတြ၏လႈတ္ရွားပံု၊ သူတို႔ဖန္တီးေသာ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ထိုရနံ႔မ်ား ထိုရနံ႔ေတြၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႀကီး ျပင္း ခဲ့ၾကသည္။
နတ္မူး (သို႔) မူးျဖစ္သည္ ျမစ္ဟူ၍ အသိမွတ္ျပဳမခံရဘဲ ရွိခဲ့ပါသည္။ မူးျဖစ္သည္ ၂၃၇ မိုင္ေက်ာ္ရွည္လ်ားျပီး ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ကိုျဖတ္ခါ ျမင္းမူျမိဳ႕အနီးတြင္ ဧရာဝတီျမစ္ႏွင့္ေပါင္းဆံုသည္။ ဤျမစ္ စီးဆင္းရာ ကုန္းေျမကို ကေဘာ္ ဂ်ိဳင့္ဝွမ္းဟုလည္း ေရွးကေခၚသည္ထင္ပါ၏။ ဧရာဝတီ၏အျခားျမစ္လက္တက္ျဖစ္ေသာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ေလာက္ လည္း မႀကီး၊ ၁၂ ရာသီလံုးေရမရွိ၍ ရာသီမေရြး မသြားလာႏိုင္၊ ကာဘိုးဆည္ ကို ၁၉ဝ၁-၁၉ဝ၇ ခုႏွစ္က အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ ဘုရင္မ်ားက တည္ေဆာက္သည္ ထင္ပါ၏၊ မူးျမစ္ကိုျဖတ္ခါ ေရေဝတူးေျမာင္းမ်ားႏွင့္ ေရကိုခြဲေဝေပးသည္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ေရက ေလာက္သည္ဟုမရွိ ၂ဝဝ၂ သဖန္းဆိပ္ ဆည္ႀကီးျပီးမွေရကို ေလာက္ေလာက္ငင ေဝငွႏိုင္သည္ ဟု ၾကားဖူးသည္။
ကာဘိုးဆည္ႀကီးျပီးကတည္းက မူးျမစ္သည္ ေရမွန္မွန္မစီးေတာ့ေပ၊ ေရကိုဆည္က လႊတ္ေပးမွသာရသည္။ ႏွစ္စဥ္ ဇႏၷဝါရီ လမွ ဧျပီလအထိေရနဲခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေမလမွဂၽြန္လအထိ ေရသည္ တစ တစ တိုးလာျပီး ၾသဂုတ္ လမွေအာက္တိုဘာလသည္ ေရမ်ားခ်ိန္၊ ေရတိုးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေဒသတြင္းလမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးကို တံတား မေဆာက္မွီအခ်ိန္အထိ မူးျမစ္၏ အေျခ အေနက အဆံုးအျဖတ္ေပးသည္။ ေရလာျပီေဟ့ဆိုလ်င္ ကမ္းလံုးျပည့္ ေရလွ်ံေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးဘို႔ မျဖစ္ႏိုင္၊ ၾကည့္၍သာ ေနရေတာ့သည္။ ေရလံုးအင္အား ကႀကီးမားလွသည္။
ျမစ္ေရႀကီးျပီဆိုလ်င္ စိုက္ကြင္းမေရွာင္၊ အိမ္ေနရာဟူ၍လည္း ခ်မ္းသာမေပး၊ အတင္းတိုးေဝွ႕ဝင္သည္။ ျပီးလ်င္ ဧရိယာ တစ္ခုလံုး သိမ္းက်ံဳးယူငင္သြားေတာ့သည္။ အိမ္ေတြ ဂုိေဒါင္ေတြမွာ ေရမွာေမ်ာပါကုန္သည္။ ႏြားေတြ၊ ဝက္ေတြပါမက်န္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ဆြဲခ်တတ္သည္။
ဤသို႕ျဖင့္ သာဝတၳိရြာကေလးမွာ တရြာလံုးေရထဲေျမာပါရသည္။ တခ်ိန္က ထမင္းစားလ်င္ သံေခ်ာင္းေခါက္ရ ေသာ သူႀကီးအိမ္မွာ ရြာ၏ အေနာက္ဖက္ရိုးမွာ သီးသန္႕တည္ရွိခဲ့၏ ယခုထိုေနရာမွာ မရွိေတာ့ေပ။
မိမိအိမ္ ေနရာကို ျမစ္ျပင္က်ယ္ထဲမွာ ဟုိေနရာလုိလို၊ သည္ေနရာလုိလိုသာ လက္ညိႇဳးထိုးနိုင္ေတာ့၏ ယခုအိမ္အသစ္ သည္ ရြာ၏အေရွ႕ဘက္ လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွာ ျဖစ္ေနျပီ။ ဝင္းႀကီးရပ္ဟုေခၚေသာ တခ်ိန္က ဦးႀကီး ေနထိုင္ခဲ့ရာ အရပ္မွာလည္း ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိျပီ။
တခါက ရြာ၏အေရွ႕ဘက္ မူးတူးေျမာင္းတခုရွိေသးရာ တျဖညး္ျဖည္းရြာက အိမ္ေတြမွာ ေရထဲပါကုန္ၾကေတာ့ တူးေျမာင္း၏ အေရွ႕ဘက္ကို ေျပာင္းၾကရင္း ယခုအခါ တူးေျမာင္းမွာ ရြာ၏ အေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္္ခဲ့ျပီ၊ တူးေျမာင္း၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ဘုရားေစတီမ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ ကမ္းပါး မျပိဳေတာ့သည္မွာႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာျပီျဖစ္သျဖင့္ ထိုေက်ာင္းေနရာသည္ ျမဲသြားျပီဟုယံုၾကည္ၾကသည္။
ေႏြရာသီေရာက္ျပီဆိုလ်င္ ေသာင္ျပင္ႀကီးေတြေပၚလာသည္။ ေႏြရာသီမွာ ျမစ္ႀကီးသည္ ငုတ္လ်ွိဳးေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ေရျပင္က်ယ္တြင္ ဟိုေနရာတစ၊ သည္ေနရာတစ တြင္းနက္ရာေဒသေတြမွာ ေရတပိုင္းတစႏွင့္ ကန္ေဘာင္ျမင့္ျမင့္တို႕ က်န္ရစ္တတ္သည္။ စာဆိုေတာ္ဦးႀကီး၏ အင္းႏွစ္ဖက္ကာရံထားသည္ဆိုျခင္းမွာ သည္ လိုေရအိုင္ေတြကို ေခၚျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္၊ ယခုအခါ ဦးႀကီးတို႔ေခတ္က အင္းဆိုသည္ကိုလည္း မေတြ႕ရေတာ့ ျပီ၊ ရြာေနရာသည္ပင္ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားရေခ်ျပီေကာ။
မူးျမစ္သည္အခ်ိန္ပိုင္းျမစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့သည္။ ေႏြရာသီတြင္ပူျပင္းလွေသာေနေၾကာင့္ ျမစ္ေၾကာင္းသည္ငုတ္လွ်ိဳး ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေရဦးမူးသည္ေကာင္းက်ိဳးမေပး၊ သို႔ေပမယ့္ သည္ျမစ္တစ္ျမစ္သာရွိေသာ ေၾကာင့္ သည္ျမစ္ကို အၾကြားပိုရျခင္းျဖစ္သည္။ ေႏြခါမွာ အကုန္ေျခာက္ေသြ႔ျပီး မိုးခါမွ အကုန္စိုစြတ္ေသာ ျမစ္ႀကီးမွာ အၾကြားပိုစရာအေၾကာင္းမရွိ၊ ကိုယ့္မွာ ပစၥည္းက နဲနဲပဲရွိေလေလ၊ အၾကြားပို၍ ေကာင္းေလေလျဖစ္ ေတာ့သည္။
ယခုနဝတ ေခတ္မွာ မူးျမစ္ကို ရာသီမေရြးျပတ္သြားနိုင္ေသာ တံတားႀကီးထိုးျပီးျပီ၊ ဟိုတုန္းက ခင္ဦးကလာျပီဆို လ်င္ မူးကိုျဖတ္ရန္အတြက္ ေဘာလံုးကြင္း ၅ ကြင္းစာေလာက္ ေသာင္ျပင္ အက်ယ္ကို ျဖတ္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ မွာမွ ေရစပ္သို႕ေရာက္သည္။ ေရအေျခအေနကိုၾကည့္၍ တံတားထိုးထားသည္။ တံတားမထိုးနိုင္လ်င္ ေလွႀကီး ေတြေပၚမွ တဆင့္ျဖတ္ရသည္။ တခါတရံ ကားကကူးရေသးေတာ့ ကားက ေရေပၚမွာ ၅ မိနစ္ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ ေတာ့ ၾကာတတ္သည္။ ထို႕ေနာက္မွ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ရသည္။
ေရဦးသို႔သြားေသာလမ္းမွာ ျမင္းေဒါင္းရြာရွိသည္။ ျမင္းေဒါင္းသည္ ေရဦးမူးႏွင့္၅မိုင္ခန္႔ေဝးေသးသည္။ ခင္ဦး ဘက္ကလာေသာကားမ်ားသည၊္ ျမင္းေဒါင္းမွာ ဂိတ္ဆံုး၍ တေမွ်ာ္တေခၚေဝးေသာ သဲေသာင္ျပင္ကို ျဖတ္ျပီးမွ ေရစပ္သို႕ေရာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္တြင္ပါေသာ ကိုယ့္အထုပ္ေတြ အပိုးေတြ ကို ကိုယ့္ဖါသာသယ္ရသည္။
ေသာင္ျပင္က်ယ္မွာ သဲႏွင့္ေလက ေဆာ့ကစားေသာေၾကာင့္ လူႀကီးေတြက လက္ကိုင္ပဝါေတြ၊ တဘက္ေစာင္ ေတြကို မ်က္ႏွာမွာ ေလကာအျဖစ္ သံုးၾကရသည္။ ေနပူဒဏ္ကို ခံဖို႕လည္းပါသည္။ ေနပူပူမွာ လူတန္းကအရွည္ ႀကီး၊ လူအုပ္ႏွင့္မကြာ လိုက္ၾကရသည္။
(၃)
ကြၽန္္ေတာ္သည္ သာဝတၳိရြာထိပ္သို႕ ေရာက္သြားေသာ အခ်ိန္မွာ ေနကျမင့္ေနေပျပီ၊ ေနကပူေလာင္ေန၏၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ အႏွစ္ ၆ဝ လံုးလံုးမေျပာင္းလဲဘဲ တည္ရွိေနေသးသည့္ ျမန္မာရြာႀကီးတစ္ရြာလို ျမင္ေနမိသည္။ သာဝတၱိ တြင္အခ်ိန္တို႔သည္မေရြ႔၊ မေျပာင္းလဲ ရပ္တန္႔ေနပါ၏။
ဤရြာသည္ ပညာတတ္ေတြ ေပါမ်ားလွ၏၊ နိုင္ငံျခားသြားသူေတြ၊ ဘြဲ႔ရပညာတတ္သူေတြ တပံုတပင္ႀကီးျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္လည္း သည္ရြာထူေထာင္ေရးမွာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ လုပ္မေပးနုိင္၊ အနည္းဆံုး ေရတိုး၍ ေျမျပိဳသည္ကို ကာကြယ္ရန္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲ ခ်ျခင္းအလုပ္ကို မလုပ္နိုင္။
လုပ္ရန္ ရန္ပံုေငြလို၏၊ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္ခဲ၊ အဂၤေတ၊ ဘိလပ္ေျမေတြလို၏၊ နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရအဖို႕ သည္ လိုရြာကေလးကို လွည့္မၾကည့္နို္္င္၊ ရြာသားေတြ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလုပ္သည့္ လွ်ပ္စစ္မီး အင္ဂ်င္စက္ မွာ လည္း လုပ္လက္စ ပစ္ထားရပံုရ၏၊ ေရလာသည့္ရက္မ်ားတြင္ စက္ကိုလည္၍ မီးရသည္ဟု ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရသည္မွာ မီးကျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရေသး၊ ဟိုဟာကလို သည္ဟာ ကလိုႏွင့္ ရြာသားေတြ မွာစိတ္ပ်က္ လွျပီ၊ ယခုမွ မီးရသည္မွာမၾကာလွေသး။
အနည္းဆံုး ရြာလယ္လမ္းသည္ပင္ ျဖစ္သလုိခင္းထားသည့္ လမ္းျဖစ္သည္။ ကတၱရာခင္းဖို႕ေကာင္းသည္။ သာဝတၳိသည္ ေတြ႕ေနက် ျမန္မာရြာႀကီးမ်ား၏ ပံုစံအတို္င္း ဘာမွမတိုးတက္၊ မထြန္းကား၊ ရြာမွ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ လုပ္နို္င္သမွ်သာလုပ္ရ၏။
ရြာသို႕ လာရာ ျမင္းေဒါင္းလမ္းသည္လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အဂၤေတလမ္းျဖစ္ေနသည္။ မၾကာေသးမွီက ရြာကလူေတြကမကထလုပ္၍ လမ္းဖြင့္ပြဲ လုပ္ထားၾကရသည္။ ယခင္တုန္းကဆိုလ်င္ ျမင္းေဒါင္း ႏွင့္ဆက္သြယ္ေသာ လမ္းသည္ မူးေဘာင္မွာ ျဖစ္သလုိ သြားရေသာလမ္းျဖစ္သည္။ မိုးခါဆိုလ်င္ ကားက ဘြက္နစ္ေတာ့သည္။ ရြာသို႕ အေျပာင္းအလဲသည္ လာေတာ့လာေပမည္၊ ဘယ္ေသာအခါမွ လာမည္မသိ၊ ေခတ္သစ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေရးသည္ သာဝတၳိကို ထားပစ္ခဲ့ျပီေလာ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ရဟန္းေဘင္ဝင္ျပီးျဖစ္ေသာ သူငယ္ျခင္းကို ရြာအေနာက္ျခမ္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ဝင္ေတြ႔သည္။ သူက ရြာကို တိုးတက္ဖို႔ ထက္ ဦးႀကီးတို႔ေခတ္က ရြာသားေတြ၏ ယဥ္ေက်းျပဴငွာမႈ ကိုရွင္းျပေန သည္။ စာဆိုေတာ္ဦးႀကီးက “ႏွမျပာျဖဴ ေရာက္ေတာ္မူလ်င္ ၊မပူခ်မ္းျငိမ္၊ အျခင္ေျမနီး၊ ထန္းရြက္ကယ္စီးပါလို႔၊ ေမာင္ႀကီးအိမ္မွာ၊ စည္းစိမ္ငယ္ခံ ဟင္းခ်ဥ္ေပါင္ဘက္ ျပဳတ္ဘူးရြက္ႏွင့္၊ ပိခ်က္ေရရံျပီးလ်င္ ဆန္ထမင္းရဲ ေက်ာ္ ကို ဝန္ကေတာ္ပံုေလာက္ေျပးေအာင္ ေၾကြးပါမယ္ေလး၊ “ ဟုဆိုခဲ့သည္။
သာဝတၱိသည္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းကို စိတ္မဝင္စားႏိုင္၊ မိမိ၏ယဥ္းေက်းမႈ သေဘာကိုသာ ထိမ္းသိမ္းလို ဟန္ရွိသည္။
ကိုသန္းလြင္
Comments