ေက်ာ္ထင္ ● လမ္းနံေဘးက ေရအုိးစင္ေလး
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၄၊ ၂ဝ၁၈
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၄၊ ၂ဝ၁၈
(တစ္)
က်ေနာ္ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တုိ႔တြင္ ေရအုိးစင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လမ္းေဘးဝဲယာတုိ႔၌ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၌ရွိေသာ ေရအုိးစင္ေလးတစ္ခုေလာက္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ မရွိလွ။ ယင္းက လည္း အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ေတာ့မဟုတ္။ အေၾကာင္းရွိသည္။ ထုိေရအုိးစင္ေလးသည္ ေရအက်ဳိး (၁ဝ) ပါး (သုိ႔မဟုတ္) (၇) ပါးကုိ ရရွိခံစားရ႐ုံ၊ ထာဝရဒါနကုိ အလုိရွိ႐ုံ၊ ခရီးလမ္းလာ အမ်ားသူငါမ်ား ေသာက္သုံးရ႐ုံ၊ ယၾတာကိန္းခန္း အလုိျပည့္႐ုံ၊ ဤမွ်ေလာက္သာ မကဘဲ က်ေနာ္တုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈအေရြ႕ကုိပါ သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးသလုိ ျဖစ္ခဲ့သည့္အတြက္ ထုိေရအုိးစင္ေလးကုိ က်ေနာ္ မေမ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေရအုိးစင္ေလးသည္ က်ေနာ္တုိ႔၏ စ႐ုိက္ဝိေသသႏွင့္ အက်င့္လကၡဏာအေရြ႕တုိ႔ကုိ performance လုပ္သြားႏုိင္ခဲ့ သည္ဟု လည္း က်ေနာ္ထင္ျမင္မိသည္။ စင္စစ္ ေရအုိးစင္ဓေလ့သည္ ဗမာ့ဓေလ့စစ္စစ္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶအာဝါသတြင္းကေန တုိးထြက္ လာေသာ အျပဳအမူႏွင့္ ဓေလ့အထုံတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ ယင္းေၾကာင့္လည္း ေရခ်မ္းစင္ဓေလ့မ်ားတြင္ ဓမၼရနံ႔မ်ားက ရစ္ သီေနပါသည္။ ဒါနရနံ႔မ်ားက သင္းထုံေနပါ၏။
က်ေနာ္တုိိ႔အားလုံး ေရအက်ဳိး (၁ဝ) ပါးကုိရရွိလုိၾကသည္မွာ မွန္ပါသည္။ ေရလွဴအက်ဳိး (၇) ပါးႏွင့္ ျပည့္စုံလုိၾကသည္ ဆုိ လ်င္လည္း မွန္ပါ၏။ ဤသြန္သင္ဆုံးမမႈမ်ိဳးႏွင့္ ေရအက်ဳိးကုိ ရွာေဖြခဲ့ၾကသည္ဆုိလ်င္လည္း မမွား။ ထုိ႔အတူ ဗုဒၶတရား ကုိယ္ထည္မွေန၍ေပါက္ဖြားလာေသာ က်ေနာ္တုိ႔၏ ေရအလွဴသည္ ေစတနာမွန္ႏွင့္ ျပ႒ာန္းလုိက္ေသာ အလွဴတစ္ခုျဖစ္ပါ သည္ဆုိလ်င္လည္း မည္သုိ႔မွ် ျငင္းရႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ေျပာရမည္ဆုိလ်င္ ေရအုိးစင္တည္ျခင္းသည္ ထာဝရဒါန (၆) ပါးထဲ၌ ပါဝင္ေနပါ၏။ ယင္းကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းပင္ ေလ့ က်က္ခဲ့ဖူးသည္။ အရိပ္အာဝါသကုိေပးေသာ သစ္ပင္မ်ားကုိစုိက္ျခင္း၊ အမ်ားသူငါ သုံးေဆာင္ႏုိင္ရန္အတြက္ သီးပင္စားပင္၊စိတ္ၾကည္ႏူးအပန္းေျဖစရာအတြက္ ပန္းအလွပင္မ်ားကုိ စုိက္ျခင္း၊ အမ်ားသူငါ ေသာက္သုံးရန္အတြက္ ေရအုိးစင္တည္ျခင္း၊ အမ်ားသူငါသုံးရန္ ေရတြင္းတူးျခင္း၊ တံတားတည္ေဆာက္ေပးျခင္း၊ ေက်ာင္းတည္ေဆာက္ ေပးျခင္းမ်ားသည္ ထာဝရဒါန မ်ား ျဖစ္၏။ ထုိဒါနမ်ားကုိျပဳက်င့္ခဲ့လ်င္ ေသလြန္သည္၏ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္၌သာ က်င္လည္ရမည္ဟု ဆုိ သည္။
ေရလွဴလ်င္ အက်ဳိး (၁ဝ)ပါး ရသည္လည္း ရွိ၏။ အက်ဳိး (၇) ပါးရသည္လည္း ၾကားဖူး၏။ အက်ဳိး (၁ဝ) ပါးဆုိလ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ အသိမ်ားၾကသည္။ က်န္းမာတာ၊ ခ်မ္းသာတာ၊ ေက်ာ္ေဇာတာ၊ စင္ၾကယ္တာ၊ ဆာေလာင္မႈကင္းတာ၊ အေႁခြအရံမ်ားတာ၊ အသက္ရွည္တာ၊ အဆင္းလွတာ၊ ခြန္အားႀကီးတာ၊ ပညာရွိတာမ်ားသည္ ေရလွဴေသာေၾကာင့္ ရမည့္အက်ဳိး (၁ဝ)ပါးတည္း။
ေရလွဴအက်ဳိး (၇) ပါးကုိ ၾကားဖူးနားဝ နည္းၾကေသာ္လည္း ေရွးက ထုိအယူကုိ ယူခဲ့ၾကေသာသူမ်ားလည္း နည္းမည္မထင္ေပ။ ေရရွားမႈကင္းတာ၊ ပူေလာင္မႈကင္းတာ၊ ကိေလသာေၾကး ကင္းတာ၊ စိတ္သန္႔ရွင္းတာ၊ အဆင္းတင့္တယ္တာ၊ ကုိယ္သင္းရနံ႔ ရွိတာ၊ မုိးရြာေစတာမ်ားကား ေရအက်ဳိး (၇) ပါးဟု ဆုိ၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ေရလွဴလွ်င္ မေတာင္းဘဲျပည့္သည္ဟူေသာ အေျခခံအသိတခ်က္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔အလွဴတြင္ အဓိကေနရာမွ ပါဝင္ေနပါလိမ့္မည္။
ထုိသုိ႔မွ မဟုတ္လ်င္လည္း တခါတရံ၊ အခ်ဳိ႕လူတုိ႔သည္ ကံဆုိးကံညံ့မ်ား ကင္းပေပ်ာက္ျပယ္ေစရန္အတြက္ အိမ္ေရွ႕၌ျဖစ္ ေစ၊ အမ်ားသူငါသြားလာသည့္ေနရာ၌ျဖစ္ေစ ေရအုိးစင္ကုိ တည္ထားေလ့ရွိၾကသည္။ ယင္းသုိ႔လုပ္ထားလ်င္ ကုိယ့္အုိးကုိယ့္အိမ္သုိ႔က်ေရာက္လာမည့္ ေဘးဥပါဒ္အႏၱရာယ္တုိ႔မွ ေရွာင္ကြင္းႏုိင္သည္ဟု ယူဆၾကျပန္သည္။အထူးသျဖင့္ လမ္းဦး တုိက္အိမ္မ်ား၊ လမ္းကုိ ေျခကန္မိေနေသာ အိမ္မ်ားႏွင့္ လမ္းဆုံလမ္းခြမ်ားရွိအိမ္မ်ားတြင္ ေရအုိးစင္တစ္စင္ကုိ တည္ ေဆာက္ၿပီး ကုသုိလ္ျပဳထားလ်င္ အဆုိးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ရမႈမွေန၍ ေရွာင္ကြင္းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံမွတ္ထားၾကသည္။
(ႏွစ္)
ယင္းသုိ႔ေသာ အေျခခံတရားတစ္ခုခုကုိ အေျခခံထားသည့္ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးမ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔၏ပတ္ဝန္းက်င္၌္ ေနရာအႏွံ႔ရွိေနတတ္ပါသည္။ ယေန႔ထက္တုိင္ က်ေနာ္ မက္မက္စက္စက္သတိရေနေသး သည့္ ေရအုိးစင္ေလးဆုိလ်င္လည္း ထုိယုံၾကည္မႈမ်ားအတြင္းမွ ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအေျခခံတရားမ်ားထဲမွ မည္သည့္ အေျခခံတရာမ်ားလဲဆုိသည္ကုိမူ ကံေသကံမ ေျပာမျပႏုိင္ျပန္။
ေသခ်ာသည္မွာ ေရအုိးစင္ေလးသည္ လမ္းဆုံလမ္းခြ၌ရွိေသာ အိမ္တစ္အိမ္၏ေရွ႕၌ တည္ေဆာက္ထားေသာ ခုိင္မာေတာင့္ တင္းသည့္ သစ္သားေလးစင္တုိင္ ေရအုိးစင္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ပင္စင္စားဆရာႀကီးႏွင့္ ဆရာမႀကီးတုိ႔ ေန႔စဥ္ ဝတ္ျပဳရာ ေလးလည္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သစ္သားတုိင္စင္ေလးေခ်ာင္းႏွင့္ ေသခ်ာက်နစြာ တည္ေဆာက္ထားေသာ စင္ေလးထဲမွ ေရအုိးေလးသည္ အျမဲတမ္းေရျပည့္လ်က္ရွိ၏။
ေသာက္ေရအုိးအေပၚမွေန ထပ္ဖုံးထားေသာ ဝါးႏွီးအဖုံးကအစ၊ ေသာက္ေရအုိးဖုံးအလယ္၊ ေသာက္ေရခြက္ေတြ အဆုံး သည္လည္း ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ ေသာက္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေနေအာင္ သန္႔ရွင္းေန၏။ ဆရာႀကီးႏွင့္ ဆရာမႀကီးတုိ႔၏ အရိပ္တ ၾကည့္ၾကည့္ေအာက္မွ ေရအုိးစင္ေလးသည္ အျမဲတမ္း သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္၍ေနပါသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးတည္းက တစ္ဦးမဟုတ္ တစ္ဦးသည္ ေရအုိးစင္ေလးႏွင့္လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကုိ အိမ္ျပတင္းဝမွေန၍ ေငးေငးေဝေဝ ၾကည့္ၾကည့္ေနတတ္သည္။တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေမာင္ႏွံစုံပင္ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ မၾကာခဏလည္း ေအာက္သုိ႔ဆင္းလာၿပီး ေသာက္ေရအုိးေလးကုိ ေဆးေၾကာသန္႔ရွင္းတတ္၏။ ေရလုိေနလ်င္လည္း ေရထပ္ျဖည့္ေပးတတ္ၾကသည္။
သူတုိ႔ေငးေဝၾကည့္ေနတုန္း ေရေသာက္သူ၊ ေရသုံးသူတုိ႔ကုိမ်ားေတြ႕ရလ်င္ ပုဗၺ၊ မုဥၥ၊ ပရ၊ ေစတနာသုံးတန္၏ ျပ႒ာန္းမႈျဖင့္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာျပင္၌ အျပံဳးပန္းမ်ား ေဝဆာေလ၏။ ေစတနာႏွင့္ သဒၶါအေပၚ၌ ဆရာႀကီးႏွင့္ဆရာမႀကီးတုိ႔သည္ ဘာဝနာပြား ယူၾကသည္ထင္၏။ မုဒိတာျဖစ္ေနၾကသည္ ျမင္၏။ ယင္းသည္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာျပင္၌ ေပၚလြင္ေန၏။ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးကုိ တည္ၿပီး ၿပီးေရာဟု ပစ္မထား။ ဂ႐ုထားေစာင့္ေရွာက္ရင္း ဗမာ့စိတ္ရင္းေစတနာတံခြန္ကုိ တလူလူလႊင့္ထူထားၾကျပန္သည္။
ထုိေသာက္ေရအုိးစင္ေလးကုိ က်ေနာ္တုိ႔လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္း ကင္းတဲကေန ေတြ ့ျမင္ရတုိင္း ဆရာႀကီးတုိ႔၏ ေစတနာႏွင့္အတူ ဗမာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ယုံၾကည္သက္ဝင္မႈကုိပါ ဦးညြတ္႐ုိေသမိျပန္၏။ က်ေနာ္တုိ႔ထံ ယင္းယုံၾကည္ခ်က္မ်ား၊ ထုိအမူအက်င့္မ်ား၊ထုိေစတနာမ်ားႏွင့္ သဒၶါတရားမ်ားကုိ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ၾကေသာ ေရွးဦး ဘုိးေဘးဘီဘင္ႀကီးတုိ႔ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္မိ ျပန္ပါသည္။
ထမင္းအသက္ (၇) ရက္၊ ေရအသက္ တစ္မနက္ဆုိသည္ကုိ ၾကားဖူး၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘာလဲဆုိတာကုိေတာ့ က်က်နန မစဥ္းစားမိခဲ့။ ဤစကားအရ ထမင္းသည္ အာဟာရ ျဖည့္တင္းမႈမ်ားျခင္းေၾကာင့္ တစ္ခါစားထားလ်င္ (၇) ရက္ေလာက္ မစားဘဲလည္း ေနႏုိင္၏။ေရသည္ကား ထမင္းေလာက္ အာဟာရ မျဖည့္ တင္းႏုိင္ျပန္။ ေရတစ္ခါေသာက္သည္ တစ္မနက္ပဲ ခံႏုိင္ရည္ ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရသည္ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၌ အျမဲတမ္းလုိအပ္ေနသည့္ လုိအပ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထုိလုိ အပ္ခ်က္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔၏ ေရအုိးစင္ယဥ္ေက်းမႈက ျဖည့္တင္းေပးထားႏုိင္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏သဒၶါတရားက ေထာက္ပ့ံထား ႏုိင္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ ဗမာ့ေစတနာက ပ့ံပုိးထားႏုိင္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ ထုိအတုိင္းပဲ နားလည္ခံစားမိလုိက္၏။
(သုံး)
သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ ၾကည္ႏူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိခဲ့ရေသာ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးသည္ ယခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ တျခားေသာ ေနရာ က ေသာက္ေရအုိးစင္တုိ႔၏ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ မသိရေသာ္လည္း က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေအာက္မွ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလး၏ ဇာတ္ကြက္ကား မလွပခဲ့။ ဇာတ္နာလွသည္ဟုေတာင္ ေျပာရမလုိပင္။ ထုိအတြက္ ပုဗၺ၊ မုဥၥ၊ ပရ ေစတနာကုိ ႏွလုံးသြင္းေနေသာ ဆရာႀကီးတုိ႔အတြက္ေကာ က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးမ်ား၏ လကၡဏာေရးအေျပာင္းအလဲအတြက္ေကာပါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ၏။
စင္စစ္ လမ္းေဘးေရအုိးစင္တည္ျခင္းသည္ ထာဝရဒါနထဲတြင္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ျငား ဆရာႀကီးတုိ႔၏ ေရအုိးစင္ေလးကေတာ့ ထာဝရဒါနကေန တဒဂၤဒါနဆီသုိ႔ ကူးေျပာင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။ ထုိေပ်ာက္ကြယ္ပုံက ျဖတ္ခနဲေတာ့မဟုတ္။ တျဖည္း ျဖည္း တေႏွးေႏွးႏွင့္ တခန္းခ်င္း လဲက်သ႐ုပ္ေဆာင္သြားခဲ့သည္။
ပထမဦးဆုံး ေသာက္ေရအုိးစင္ေလး၏ အေျပာင္းအလဲသည္ သံထည္ကုိ ေႂကြရည္သုပ္ထားေသာ သံပန္းကန္အဖုံးႏွင့္ ဖုံးရာကေန၊ မဖုံးေတာ့ျခင္းက စတင္ခဲ့၏။ အလီဗာဗာႏွင့္ ခုိးသားေလးဆယ္တုိ႔၏ဒဏ္ကုိ ခဏ ခဏ ခံေနရသည္ကုိ မခံႏုိင္ ေတာ့သည့္အဆုံး ဝါးႏွီးအဖုံးပဲ ဖုံးေတာ့သည္။ဘယ္သူဘယ္ဝါမ်ားဟု နာမည္မတပ္ႏုိင္သည့္သူေတြက ေသာက္ေရအုိးဖုံးႏွင့္ ေရခြက္တုိ႔ကုိ ယူေဆာင္သြားၾကသည္။ယူသြားတုိင္း အသစ္ဝယ္ထည့္ရ၏။ ယူေဆာင္ပါမ်ားလာေသာအခါ ေသာက္ေရအုိးကုိ ႏွီးဝါးဖုံးျဖင့္သာ ဖုံးၾကေတာ့သည္။ ေသာက္ေရခြက္ ကုိင္းကုိပါ သံၾကိဳးတတ္ ေသာ့ခတ္လာရေတာ့သည္။ သဒၶါတရားသည္ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးေပၚမွာ ေသြးေျမက်ခဲ့ရၿပီဟု ဆုိႏုိင္မည္လား။ သံႀကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ေသာက္ေရခြက္ေလးကုိ ျမင္ေနရ သည္မွာ အဘယ္မွ်ေလာက္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလုိက္ပါသနည္း။ ယူက်ဳံးမရမႈတုိ႔ မႊန္ထူသြားရသည္။
အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ေသာက္သုံးရန္ထားထားေသာ လမ္းေဘးေသာက္ေရအုိးစင္ေလးက ေသာက္ ေရခြက္ေလး သည္ ခဏခဏ ခုိးယူျခင္း၏ဒဏ္ကုိမခံႏုိင္ေတာ့၍ သံႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ေျခခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားျခင္းကုိ ခံလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိၾကားထဲ တန္ေဆာင္တုိင္ေပ်ာ္ပါးမႈ၏ဒဏ္ကုိလည္း တစ္ႏွစ္တခါဆုိသလုိ ပုံမွန္ခံရေသးသည္။ အေပ်ာ္ၾကဴးလူငယ္တုိ႔က ေရအုိးစင္ေလးကုိယူသြားကာ အေဝးတစ္ေနရာရာတြင္ ခ်ထားခဲ့ၾကသည္။ ျပန္ရွာလုိ႔ရသည့္အခါလည္း ရွိ၏။ ျပန္႐ုိက္ ရ ေသာအခါလည္း ရွိ၏။
ေနာက္ဆုံး အဆုံးသတ္အျဖစ္ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးကုိ ဖ်က္ဆီးလုိက္သူမွာ ေသေသာက္ၾကဴးသမား ေမာင္ဝင္းလုိ႔ပဲ ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ အရက္ဆုိသည့္အရည္က ဝင္ၿပီ၊ မူးၿပီဆုိလ်င္ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဖုိ႔ထက္ မလုပ္ဝံ့တာကုိ လုပ္ဝ့ံလာ ၏။ မေျပာရဲတာကုိ ေျပာထြက္လာ၏။ မေတြးသင့္တာကုိ ေတြးၾကံတတ္လာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အရက္ဝင္လ်င္ ငုိခ်င္ သူဆုိလ်င္လည္း မရွက္တတ္ေတာ့ဘဲ ငုိခ်တတ္သည္။ စိန္ေခၚသူက မထိန္းေတာ့ဘဲ စိန္ေခၚၾကသည္။ မေျပာသင့္ေသာ စကားလည္း မဆင္ျခင္ေတာ့ဘဲ ေျပာပစ္တတ္သည္။ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕သူက ေဖာင္ဖြဲ႕သည္။ သူေဌးႀကီးစတုိင္ဖမ္းသူ ကလည္း အိမ္ဖုိ႔ေတာ့ ပါမသြား၊ အရက္ဝုိင္းမွာက်ေတာ့ သဒၶါပုိၾကသည္။
ေမာင္ဝင္းသည္လည္း ထုိသုိ႔ေသာ ေသေသာက္သမားပင္ျဖစ္သည္။ ပညာနည္း၏။ စကားနည္း၏။ ဝင္ေငြနည္း၏။ သုိ႔ေသာ္ အေလာင္းအစားႏွင့္ အေသာက္အစားေတြဘက္တြင္ေတာ့ မနည္းဟု ေျပာရေပမည္။ သူ႔မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကုိ ေရခဲ ေခ်ာင္းေရာင္းရင္း ေျဖရွင္းေနရေသာ္လည္း ဖဲဝုိင္းေတြ႕လ်င္ ဖဲဝင္႐ုိက္သည္။ ႏွလုံး၊ သုံးလုံးဒုိင္ကုိ ရွာထုိးသည္။ ေဘာလုံးပြဲ ဆုိလ်င္လည္း ေလာင္းလုိက္ေသးသည္။ ထုိ႔အတြက္ ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းရေငြႏွင့္ မလုံေလာက္။
မေလာက္ေသာအခါ အမ်ားသူငါက အသက္ဇီဝိတဒါနျပဳ၍ လႊတ္ထားေသာငါးမ်ားကုိ ဖမ္းယူေရာင္းစား တတ္သည္။ ငါးတစ္ေကာင္ရ႐ုံႏွင့္ ေမာင္ဝင္းအတြက္ ဖူလုံသည္။ ငါးေတြက အႀကီးႀကီး။ ငါးေရာင္းရေငြႏွင့္ အရက္ေသာက္၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံး လုံးထုိး၊ တျခားအေလာင္းအစားေတြ႕လ်င္လည္း အေလာင္းအစား လုပ္လုိက္ေသးသည္။ ေျပာရလ်င္ ေမာင္ဝင္း၏စ႐ုိက္ သည္ ယေန႔ေခတ္ လူ႕အဖြဲ ့တစ္အုံလုံးကုိ လႊမ္းျခံဳေနေသာ ဒုစ႐ုိက္လကၡဏာပင္ျဖစ္၏။
ထုိဒုစ႐ုိက္တုိ႔ကုိ မူးသည့္အခါတုိင္း အကုန္လုပ္၏။ မမူးလ်င္ အေနေအးသေရာင္ေရာင္ထင္ရေသာ္လည္း မူးေသာအခါ ဇာတိ႐ုပ္က ေပၚလာသည္။ ဖုံးမႏုိင္၊ ဖိမႏုိင္ပင္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကန္ထဲကမိလာေသာလိပ္ကုိ ငါးျမႇားခ်ိတ္တန္းလန္းႀကီးႏွင့္ ဆြဲယူလာကာ အရက္ဆုိင္ေရာက္မွ လိပ္ပါးစပ္ထဲက ငါးျမႇားႀကိဳးကုိ ေစာင့္ဆြဲ ျဖဳတ္တတ္၏။ လိပ္ခံတြင္းထဲက အသားစမ်ားက ငါးျမားခ်ိတ္တြင္ ေသြးသံတရဲရဲႏွင့္ ကပ္ျငိလ်က္။
ေမာင္ဝင္းတြင္ ထုိသုိ႔ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳမူတတ္သည့္ အျပဳအမူမ်ားသာ ရွိသည္မဟုတ္။ ယုတ္မာေသာ အမူအက်င့္လည္း ရွိေသးသည္။ ဆရာႀကီးတုိ႔ေသာက္ေရအုိးစင္ေလး ကြယ္ဆိတ္သြားရသည့္ မွတ္တမ္းတြင္ သူ႔ယုတ္မာမႈသည္ ေနာက္ဆုံး ဟု ေျပာလ်င္ရ၏။ အရက္မူးေနေသာေမာင္ဝင္းသည္ ေသာက္ေရအုိးစင္ကုိ ေသးႏွင့္ပန္းပစ္သည္။ ေသာက္ေရအုိးစင္၏ သစ္သားတုိင္စင္ေတြသာမက ေရအုိး၊ ေရခြက္ႏွင့္ ဝါးႏွီးဖုံးေတြပါ ေသးမ်ားေပေရကုန္သည္။ ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကုိ ထုိေန႔ ကျမင္ေတြ႕သူတုိင္းထဲကလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ထြက္၍ မဟန္႔တားၾက။ ေမာင္ဝင္းေပးမည့္ ေနာက္ဆက္တြဲရန္ကုိ ေၾကာက္၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိယ္၌က ဘာသိဘာသာေနတတ္ၾကကုန္ေသာ ဓေလ့စ႐ုိက္ သစ္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
စင္စစ္ ထာဝရဒါနေလး တဒဂၤျဖစ္သြားရတာ၊ ဗမာ့ဓေလ့ေလးတစ္ခု လူေရွ႕သူေရွ႕ကေန ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတာ၊ သဒၶါ တရားသည္ လူျမင္ကြင္းကေန ဖယ္ထြက္သြားရတာ၊ ယင္းတုိ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ိဳးမ်ား၏ အမ်ိဳးသားလကၡဏာ ေျပာင္းလဲသြား မႈဟူ၍ေတာင္ ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ယင္းကုိ စ႐ုိက္ေကာင္းမ်ားက စ႐ုိက္ဆုိးမ်ားကုိ ရႈံးနိမ့္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း က်ေနာ္ေတြး ျမင္မိသည္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ထပ္ေျပာရရင္ ဓမၼသည္ အဓမၼေအာက္သုိ႔ ေခါင္းလွ်ိဳဝင္သြားျခင္းဟုေတာင္ ထင္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ဝင္း၏စ႐ုိက္သည္ အမႈိက္စေလးတစ္စပင္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျပာသာဒ္ၾကီးတစ္လုံးကုိလည္း မီးေလာင္ေစ ႏုိင္သည္ဟု သိထားရေပလိမ့္မည္။
ေမာင္ဝင္း၏လုပ္ရပ္ကုိ သိသြားေသာ ဆရာၾကီးတုိ႔လင္မယားသည္ မ်က္ရည္က်ၾက၏။ လုပ္ရက္ေလျခင္းဟု ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ ၾက၏။ေစတနာႏွင့္ မတန္ဘူးဟူ၍ ေတြးျဖစ္သြားတာလည္းပါမည္။ ထုိေန႔၏ ေနာက္တစ္ေန႔ သည္စင္ေပၚက ေရအုိးကုိ နန္း ခ်လုိက္ၾကသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ အညစ္အေၾကးမ်ား ေပက်ံသြားသည့္ေသာက္ေရအုိးကုိ လူေတြ ဘုမသိဘမသိ သုံးမိ မွာကုိ မလုိလားသည့္အတြက္ တစစီခြဲစိတ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ ယင္းသည္ က်ေနာ္သတိရေနေသးသည့္ ေရအုိးစင္ေလး၏ ေနာက္ဆုံးအႏၱိမစ်ာပနပင္ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ပုိင္းမ်ားတြင္ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးေပၚ၌ ေသာက္စရာေရအုိးမေတြ႕ရေတာ့။ ေရအုိးေဟာက္ပက္ဘဝႏွင့္ အထီး က်န္ေနသြားရသည္။ မည္သူကမွလည္း ေသာက္ေရတစ္အုိး လာမထားၾကေတာ့ပါ။ အနီးအနားတြင္ ကြမ္းယာဆုိင္ေလး မ်ားသာ တစ္ဆုိင္ၿပီးတစ္ဆုိင္ အစီအရီေပၚလာသည္။ မည္သူကမွေတာ့ ေရအုိးစင္ဓေလ့ကုိ မ်က္ႏွာမမူၾကေတာ့။ ထုိ႔ ထက္ပုို၍ အခရာက်သည္က လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားထဲမွ လမ္းေဘးေရအုိးစင္ေရကုိေသာက္သုံးရန္ မည္သုိ႔ေသာ လူမ်ားက လက္လွမ္းသနည္းဆုိေသာ ေမးခြန္းပင္ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ လမ္းေဘးေသာက္ေရအုိးစင္မွေရကုိ ခပ္ေသာက္မည့္လူတန္းစားသည္လည္း ေလ်ာ့နည္းသြားၿပီ ထင္ပါ သည္။ လူတန္းစားအသီးသီးသည္ ေနရာတကာတြင္ ေနရာတကာမွ အလြယ္ဝယ္ယူ၍ရေသာ ေသာက္ေရသန္႔ဘူးကုိသာ ဝယ္ေသာက္ၾကတာ အေတြ႕ရမ်ားပါသည္။ က်န္းမာေရးအသိ ရွိသြား၍ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္။ က်ေနာ္တုိ႔၏က်န္းမာေရး အသိမ်ားသည္ ေရခ်မ္းစင္ေပၚက ေရကုိ ေသာက္သုံးရန္ ခြင့္မျပဳၾကေတာ့။ အထူးသျဖင့္ ေရအုိးစင္ဓေလ့သည္ ၿမိဳ႕ျပရပ္ဝန္း၌ စားသုံးသူကင္းမဲ့သေလာက္ ေလ်ာ့နည္းသြားေလျပီ။
(ေလး)
ယင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဘယ္လုိျပန္ရႏုိင္မည္နည္း။ ေတြးၾကည့္လ်င္ ဆုံးရႈံးသြားေသာ ယဥ္ေက်းမႈတုိင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေသာ အခါကမွ အဖတ္မဆယ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါ။ ေသွ်ာင္ေတြေဖ်ာက္လုိ႔ ဘုိေကေတြေရာက္လာတာ။ သုိရင္ေတြခြၽတ္လုိ႔ စတစ္ေတြ ဝတ္ လာတာ။ ဖတ္စရာေတြျပယ္လုိ ့ ပြတ္စရာေတြ တုိးလာတာ၊ ေျပာရလ်င္ အမ်ားၾကီးပင္။ ထုိအမ်ားၾကီးတုိင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔မည္ သုိ႔ကာကြယ္မည္နည္း။
ယဥ္ေက်းမႈသစ္တုိင္း၏ေရွ႕တြင္ ယဥ္ေက်းမႈေဟာင္းတုိင္း ဒူးေထာက္ခဲ့ရတာခ်ည္းပင္ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ဆုိလ်င္ ဗမာဆုိတာ ဘယ္မွာနည္း။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိယ္ပုိင္ဟာကေကာ ဘယ္ဟာပါနည္း။ ေသာက္ေရအုိးစင္ေလးကဲ့သုိ႔ပင္ က်ေနာ္တုိ႔၏ယဥ္ေက်းမႈ၊က်ေနာ္တုိ႔၏က်င့္သုံးမႈ၊ က်ေနာ္တုိ႔၏ ယုံၾကည္မႈမ်ား လုိက္ပါေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည္လား။ ေပ်ာက္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္ ေနပါၿပီ။ ယင္းကုိ ေရအုိးစင္ေလးအားသတိရရင္း စဥ္းစားေနမိသည္။
ေက်ာ္ထင္
Comments