ေမာင္စိန္ေသာ္ ● မဆုတ္တမ္း ခံစစ္စခန္း တိုက္ခဲ့စဥ္က - အပုိင္း (၁)

ေမာင္စိန္ေသာ္ ● မဆုတ္တမ္း ခံစစ္စခန္း တိုက္ခဲ့စဥ္က - အပုိင္း (၁)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇၊ ၂ဝ၁၈

ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရိွ ကြတ္ခိုင္ေဒသဟာ တခိ်န္က တည္ၿငိမ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအေျခခံေဒသ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဒသတြင္းမွာ ရွမ္း၊ ပေလာင္၊ ကခ်င္၊ တ႐ုတ္နဲ႔ ေျမာင္လူမ်ဳိးမ်ားပါေနထိုင္ၾကလို႔ လူမ်ဳိးစံုတဲ့ ေတာင္တန္းေဒသျဖစ္တယ္။ မံုဂူ၊ မုန္လံု၊ ေဖာင္းဆိုင္၊ မုန္းဟုန္၊ မုန္းေပၚႀကီး နမ့္ကြၽမ္းစတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ပံုစံ ေစ်းရြာေတြ လည္းရိွတယ္၊ ေစ်းေန႔ေတြမွာ အေတာ္အတန္ စည္ကားတယ္။ ဒီေဒသကို တည္ၿငိမ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအေျခခံ ေဒသျဖစ္လာဖို႔ အသက္ေသြးေခြၽးေတြ ရင္းႏီွးၿပီး ရန္သူကို ေတာရွင္းသလို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း တိုက္ထုတ္ခဲ့ရတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ႏိုင္ငံေရးအရစည္း႐ံုးမႈနဲ႔ ဒိုင္နယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခ႐ိုင္စတဲ့ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကိုလည္း တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ေဒသတည္ၿငိမ္ေရး၊ ကာကြယ္ေရးေတြကို ပါတီေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္က တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ေဒသတပ္နဲ႔ ျပည္သူ႔စစ္ေတြလည္း ဖဲြ႔ထားတယ္။

ကြတ္ခိုင္နယ္ေျမာက္ဘက္ပိုင္းက တ႐ုတ္ျပည္ ယူနန္ျပည္နယ္နဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္းဆက္စပ္ေနၿပီး အေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ သံ လြင္ျမစ္နဲ႔ ကာဆီးထားတယ္။ သံလြင္အေရွ႕ဘက္က ကိုးကန္႕နယ္။ ထိုစဥ္က ေတာ္လွန္ေရးနယ္ျဖစ္တယ္။ ကြတ္ခိုင္ နယ္ေတာင္ဘက္မ်က္နွာက သိႏၷီ-ကြန္လံုကားလမ္းရိွတယ္။ အဲဒီကားလမ္းတေလွ်ာက္ ရန္သူတပ္မ်ား စခန္းခ် ေနရာယူထား ပါတယ္။ အေနာက္ဘက္မ်က္ႏွာက လား႐ိႈး-မူဆယ္-က်ဴကုတ္ထိ ကားလမ္းမႀကီးရိွျပန္တယ္။ က်ဴကုတ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ကားလမ္း ပိုင္းကို ပါတီတပ္မ်ားကသိမ္းပိုက္ထားၿပီး ေတာ္လွန္နယ္ေျမ နမ့္ခမ္းခ႐ိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ မူဆယ္ၿမိဳ႕တဝိုက္ကစတင္ၿပီး လား ႐ိႈးအထိ ကားလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ရန္သူတပ္မ်ား တန္းစီခ်ထားတယ္။ ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕မွာ ေရွ႕တန္း တပ္မ ၉၉ ဌာနခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ ကြန္လံုၿမိဳ႕ဘက္မွာ ဗ်ဴဟာ႐ံုးတခု ထားတယ္။ ရမခကေတာ့ လား႐ိႈးမွာပါ။ ဒီလိုအကြက္ေစ့ေစ့ ရန္သူက ျဖန္႔က်က္ ေနရာယူထားတဲ့ အေျခအေနမွာ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ အဓိကတပ္ဖဲြ႔တခုျဖစ္တဲ့ တပ္မဟာ ၂ လႈပ္ရွားတိုက္ခိုက္ရ မႈေတြဟာ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ကားလမ္းမတေလွ်ာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ထိုစဥ္က နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ကုန္သြယ္ေရးက ဒီေခတ္လို ႀကီးထြားေနတာမဟုတ္၊ ကားလမ္းမွာ အရပ္သားကားမ်ား သြားလာေနတဲ့တိုင္ ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားမ်ား သာမ်ားတယ္။ ကုန္တင္ကား ဒီေခတ္ေလာက္မမ်ားဘူး။ က်န္တဲ့ကားေတြက စစ္ကားေတြမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကားလမ္းမေပၚလႈပ္ရွားေနတဲ့ ရန္သူကို လမ္းျဖတ္ေစာင့္တိုက္ရတဲ့တိုက္ပဲြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွခဲ့တယ္။ တပ္မ ၉၉ ဒုတပ္မ မႉးနဲ႔ ဗ်ဴဟာမႉးေတြေသေၾကတဲ့အထိ အေခ်မႈန္းခံလိုက္ရတဲ့ တိုက္ပဲြေတြ ဒီကားလမ္းမေတြေပၚမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ဖူးတယ္။ မူဆယ္-လား႐ိႈးကားလမ္းအေနာက္ဘက္ျခမ္းကေန ၂ဝ၂ စစ္ေဒသအထိ၊ ၾကားခံနယ္ကို ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ နမ့္ခမ္းခ႐ိုင္တပ္၊ ၈ဝ၁ တပ္ရင္းက တာဝန္ယူလႈပ္ရွားတယ္။

တပ္မဟာ ၂ တပ္မဟာ႐ံုးမွာ စစ္ဦးစီးဌာန၊ နိုင္ငံေရးဌာန၊ ေထာက္ပံ့ေရးဌာနဆိုတာေတြက လုပ္သားအင္အား ေတာင့္တင္းတဲ့ အေနအထားရိွတယ္၊ ေလယာဥ္ပစ္စက္ေသနတ္ႀကီးတပ္စု၊ မိုင္းနဲ႔ေဖာက္ခဲြေရးေတြအတြက္ စနစ္တက်ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာတပ္စုတို႔အျပင္ ကြန္မန္ဒိုတပ္စုပံုစံေတြအထိ ဖဲြ႔ထားတယ္။ ေဆးတပ္ ဖဲြ႔ဆိုရင္လည္း လူေဟာင္းကခ်င္ ဆရာဝန္ရဲေဘာ္ၾကီး ေခါင္းေဆာင္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ လူအင္အား မ်ားတယ္။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအတြက္ ျမင္းလားေတြလည္း မနည္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တပ္မဟာလက္ေအာက္ခံတပ္ရင္း ၁ မွာပါ။ တပ္ရင္းတရင္းလံုးမွ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ဗမာျပည္မကတက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ ေလး-ငါးေယာက္ပဲ ရိွပါတယ္၊ က်န္တပ္ရင္းေတြမွာလည္း ဗမာရဲေဘာ္ ေလး-ငါးေယာက္စီေလာက္ ေတာ့ရိွတယ္၊ တပ္မဟာ႐ံုးမွာလည္း ရိွတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ တပ္လုပ္ငန္းေတြ အျပင္ တပ္နားခိ်န္ ဗမာစာသင္ေပးရတဲ့ တာဝန္ပါေပးထားတယ္။ တပ္မဟာ႐ံုးဟာ မုန္းေပၚႀကီးအနီး မန္က်န္ကုန္းဆိုတဲ့ ကခ်င္ရြာမွာ အေျချပဳထားတယ္။

၁၉၇၈ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ထင္တယ္။ ေန႔ရက္ တိတိက်က် မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မန္က်န္ကုန္းရြာရိွ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရိွခိုး ေက်ာင္းအနီး တပ္မဟာ႐ံုးေရွ႕ကကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ တပ္မဟာလက္ေအာက္တပ္ရင္းအားလံုး စုစည္း ၿပီး တပ္မဟာမႉး ရဲေဘာ္ထြန္းတင္ကမိန္႔ခြန္းေျပာတယ္။ တပ္မဟာမႉးမိန္႔ခြန္းထဲက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး နွစ္ ၃ဝ ေျမာက္ေန႔ကိုအထိမ္းအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ငါတို႔က စစ္ေရးတာဝန္တခု ထမ္းေဆာင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိကေဆာ္ၾသခ်က္ကိုဘဲ အေလးထားမွတ္သား လိုက္မိတယ္၊ သူ႔မိန္႔ခြန္းက တပ္ထုတခုလံုးရဲ့ စိတ္အာ႐ံုေတြ ဆဲြစု လိုက္တဲ့အဓိပၸာယ္ ျဖစ္သြားတယ္။ အစည္းအေဝးကို တပ္မဟာဒုႏိုင္ငံေရးမႉး ရဲေဘာ္ေအာင္လင္း (ေခၚ) ဟုန္ေလာစစ္က ဆက္ေျပာတယ္။ ပါတီဗဟိုစိတ္ဓာတ္၊ ရန္-ငါအေျခအေနနဲ႔ ညီေနာင္တပ္ဖဲြ႔မ်ားရဲ့ တိုက္ပဲြ သတင္းမ်ား ဖတ္ျပ၊ ရွင္းျပၿပီး နိုင္ငံေရးအရလံႈ႔ေဆာ္လိုက္တယ္။ တပ္ဖဲြ႔လိုက္ေနရာယူ ထိုင္ေနၾကရတာျဖစ္လို႔ အားလံုးၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒုႏိုင္ငံေရးမႉးက အသံကိုျမႇင့္ေျပာေနတယ္။ သူ႔လံႈ႔ေဆာ္ခ်က္ေတြအၿပီး ေနာက္ ဆံုးအစီအစဥ္အေနနဲ႔ တပ္ရင္းမႉးမ်ားက တပ္ရင္းအလိုက္သံႏၷိ႒ာန္စာတမ္းမ်ားကို တပ္ရင္းကိုယ္စားျပဳ ဖတ္ျပၾကတယ္။ တပ္ရင္း ၁ဝ၇ တရင္းသာ ခရီးေဝးထြက္လႈပ္ရွားေနလို႔ အစည္းအေဝးမ တက္ႏိုင္သည္မွအပ က်န္ တပ္မဟာတပ္ရင္း ၃ ရင္းနဲ႔ တပ္ဖဲြ႔အားလံုး တက္ေရာက္တယ္။ တပ္ထုအစည္းအေဝးၿပီးဆံုးခိ်န္ ညေန ဆည္းဆာရဲ့ ျမင္ကြင္းႀကီးတခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္သြားၿပီး တပ္တိုင္းက သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း ဦးတည္ ေရြ႕ရွားထြက္ခြာၾကေတာ့တယ္။

အဲဒီေန႔ညေန ကြၽန္ေတာ္တို႔တပ္ရင္း မုန္းေပၚႀကီးေဒသ နမ့္ခ်က္ေတာင္ေျခရိွ ကခ်င္ရြာမွာ ညအိပ္တယ္။ ေနာက္ ေန႔ခန္႔မွန္း နံနက္ ဝ၅.ဝဝ နာရီခန္႔ နမ့္ခ်က္က စထြက္တယ္။ ခန္႔မွန္း ဝ၈ဝဝ ခ်ိန္ မုန္းေပၚေလးေစ်းအနီးေရာက္၊ တပ္နား၊ နံနက္စာခ်က္စားတယ္။ ထမင္းစားၿပီး တပ္ရင္းတရင္းလံုး တေန႔ခင္းလံုး ေစ်းအျပင္ေတာစပ္မွာ အနား ယူအိပ္ခိုင္းထားတယ္။ တပ္ရင္းမႉး၊ ဦးစီး၊ ခဲြမႉး၊ စုမႉးတခ်ဳိ႕ပါဝင္တဲ့ ကင္းေထာက္တပ္ဖဲြ႔ငယ္တခုက နံနက္ စာစားၿပီး ေရွ႕ခရီးဆက္ထြက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနခင္းအိပ္ေနစဥ္ တပ္နဲ႔အတူက်န္ေနတဲ့ တပ္ရင္းႏိုင္ငံေရးမႉးက တပ္တြင္းရိွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္နဲ႔ လူငယ္အဖဲြ႔ဝင္မ်ားကို သီးျခားေခၚယူေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈေတြ လုပ္တယ္။ ေန႔ခင္းအိပ္ခိုင္းလို႔သာ အိပ္ေနၾကရတာ၊ အိပ္မ ေပ်ာ္ၾက၊ ရဲေဘာ္တိုင္း တိုက္ပဲြဝင္ေရးအေတြးကိုယ္စီ ရိွေနၾကတယ္။

အဲဒီေန႔ ၁၅ဝဝ နာရီမထိုးခင္ ညေနစာထမင္းစားၿပီးရမယ့္အျပင္ ေနာက္တနပ္စာ ရဲေဘာ္တိုင္း ထမင္းတထုပ္ ပါရမယ္ ဆိုတဲ့ညႊန္ၾကားခ်က္ တပ္ခဲြေကဒါတေယာက္ တပ္ထဲလိုက္ေျပာေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရဲေဘာ္ ေတြ ျပင္ဆင္ၾကရတယ္။ ၁၅ဝဝ နာရီခိ်န္ခန္႔ မုန္းေပၚေလးမွ တပ္ရင္းတရင္းလံုးစထြက္တယ္။ ကြတ္ခိုင္နယ္ နမ့္ကြၽမ္းေဒသ ဟယ္ေထာက္ခ်င္းဆိုတဲ့ ေစ်းရြာသို႔ ၁၈ဝဝ နာရီသာသာခန္႔ေရာက္တယ္။ တပ္မဟာတခုလံုး စုရပ္ျဖစ္တယ္။ တပ္ေတြအားလံုး ဆံုစည္းေနၿပီ၊ ေသနတ္သံတခ်က္ ဒိုင္းခနဲ ထြက္လာတယ္။ စိုးရိမ္တႀကီး အားလံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲလိုျဖစ္သြားတယ္။ မေတာ္တဆ က်ည္လြတ္သြားပံုရတယ္။ ျပႆနာမရိွဘူး၊ တပ္အား လံုးစထြက္မယ္။ စစ္ခရာသံ အသံရွည္ဆဲြမႈတ္လိုက္တယ္။ ၁၉ဝဝ နာရီေလာက္ ဟယ္ေထာက္ခ်င္းမွ စထြက္ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တပ္ရင္းက ေရွ႕ဆံုးတပ္ဦးကျဖစ္ေနတယ္။ ညခရီး အျပင္းခီ်တက္တယ္။ တာအဲထိုက္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္ရြာေရာက္ေတာ့ ခဏနားတယ္။ ရြာအမည္ ေျပာလို႔သာသိရတာ၊ ကြၽန္ေတာ္ တေခါက္မွမေရာက္ဖူး ေသးဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကလည္း မဲေမွာင္ေနတယ္။ ေခြးေဟာင္သံေတြ ဆူေနေအာင္ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီကေန ေရွ႕ဆက္ထြက္၊ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ခ်န္ခ်င္စန္းေဒသထဲ ေရာက္ေနၿပီလို႔ သိရတယ္။ ရြာတိုင္းက ေခြး ေဟာင္သံ ဆူေနတယ္၊ ရန္သူ မၾကားႏိုင္ဘူးလား၊ ကြၽန္ေတာ္အေတြး စိုးရိမ္စိတ္မ်ားနဲ႔ ရြာတရြာျဖတ္ဝင္၊ အမည္မသိ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မျမင္ရ၊ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ျဖစ္ေနဆဲ။ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ခရီးပန္းေနၿပီ။ အားလံုးနား မအိပ္နဲ႔၊ အသင့္ျဖစ္ေနရမယ္တဲ့ ညႊန္ၾကားထားတယ္။ ဗိုက္ဆာၾကလြန္းလို႔ ထမင္းထုပ္ ေျဖစားၾက တာေတြရိွတယ္။ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ေတာင္ၾကားကရြာေလးတရြာ၊ အေမွာင္ထု လႊမ္းေနဆဲဘဲ။ ေဒသစိမ္းမို႔ မွန္းဆမရဘူး။ တပ္မႉးတခ်ဳိ႕လည္း ေဒသကြၽမ္းဟန္မတူ။ လက္ႏိွပ္ဓာတ္မီး ေအာက္စိုက္ထိုး၊ ေလွ်ာက္သြား လိုက္ ျပန္လာလိုက္ျဖစ္ေနတယ္။ ေဒသခံတခ်ဳိ႕ေခၚ၊ စံုစမ္းေမးျမန္းေနတယ္နဲ႔တူတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တပ္ရင္း ေရွ႕ေျပးတပ္ဖဲြ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္မိလိုက္ၿပီ၊ အေျခအေနတခုလံုးကို ေကဒါေတြ ညႇိနိႈင္းေဆြးေႏြးၿပီးသြားၿပီျဖစ္လို႔ တေနရာမွာ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ အပိုပစၥည္းေတြ စုပံုထားခဲ့ၿပီး အေစာင့္ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕ထားခဲ့တယ္။

ေတာင္ၾကားရြာေလးမွ ေတာင္ဘက္ထင္တယ္၊ ထြက္လာၾကၿပီ၊ ေတာင္ၾကားလမ္းေဘးစုရပ္တခုမွာ တပ္ရင္းမႉးနဲ႔ အဖဲြ႔ေစာင့္ ေနတယ္။ ရင္းမႉးက အသံခပ္အုပ္အုပ္လုပ္ “အားလံုးတိုက္ပဲြဝင္ဖို႔အသင့္ျပင္၊ ငါတို႔တပ္ရင္း ရန္သူ႔ စခန္း တက္ထိုးေရးတာဝန္ ယူထားတယ္။ ရန္သူ႔စခန္းကို ေသခ်ာေထာက္လွမ္းၾကည့္ထားၿပီးၿပီ၊ ထိုးလို႔ရတယ္၊ ရေအာင္လည္း ထိုးရမယ္” ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္း တက္ထိုးေရးတာဝန္ျဖစ္ေၾကာင္း ရဲေဘာ္ေတြ ရွင္းရွင္းလင္း လင္း သိလိုက္ရတယ္။ “ဘာမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တပ္ခဲြႏိုင္ငံေရးမႉးက ေျပာေနတယ္။ လက္ပစ္ဗံုး မ်ားမ်ားသံုးရမယ္။ ရန္သူကတုတ္ထဲ လက္ပစ္ဗံုးမ်ားမ်ား ပစ္သြင္းလို႔ ေျပာေနတယ္။ ပါတီဝင္ေတြ လူငယ္ဝင္ေတြ၊ ပါတီဝင္ေလွ်ာက္ထားသူေတြ ဒီဘက္အျမန္ထြက္ခဲ့၊ ခဲြ ၁ ဒုခဲြမႉးဦးစီး ေရွ႕ဆံုးမုန္တိုင္းတပ္ ၁၅ ေယာက္၊ လာ-လာ ဒီဘက္။ အသံကျပတ္သားေနတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ ႐ုတ္တရက္ေတြေဝသြားပံု ေတြ႔ လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း လိႈက္ဖိုေနတယ္။ တိုက္ပဲြဝင္မုန္တိုင္းတပ္ ဖဲြ႔စည္းတာ ဒါမ်ဳိးပါလားလို႔ အေတြ႔အၾကံဳမရိွေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ခုမွ သေဘာ ေပါက္ေတာ့တယ္။ ဒုတိယမုန္တိုင္း ၂ဝ၊ ခဲြမႉးဦးစီးတယ္၊ တပ္ခဲြရိွ က်န္ရဲေဘာ္အားလံုး ခဲြႏိုင္ငံေရးမႉးဦးစီး၊ တတိယမုန္တိုင္းတပ္ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တတိယမုန္တိုင္းတပ္ မွာ ထည့္ထားတယ္။ တပ္ရင္းမႉးက ပါတီနဲ႔ ျပည္သူအတြက္ အသက္စြန္႔ရမွာ မေၾကာက္နဲ႔၊ ရဲသံုးရဲစိတ္ဓာတ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကလို႔လံႈ႔ေဆာ္ၿပီး ေရွ႕ခီ်တက္တယ္။ က်န္တပ္ခဲြမ်ားနဲ႔ ရင္း႐ံုးက မုန္တိုင္းတပ္ခဲြေနာက္က အဆက္မျပတ္လိုက္လာၾကတယ္။ လူတန္းကိုခဲ်ကာ ေသနတ္အသင့္ပိုက္ၿပီး ေရွ႕ကိုခီ်တက္ေနၿပီ၊ ခဲြေကဒါ တေယာက္က ခဏေနဦးတဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္က ေရွ႕ရဲေဘာ္ကို တဆင့္သတင္းပို႔လိုက္တယ္။ အဲဒီအခိ်န္ ေနာက္ ကေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ကို အတင္းတိုးတက္ကာ ေဖာက္ခဲြေရးယမ္းေတြ အသင့္ျပင္ထမ္းလာတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ေက်ာ္တက္သြားတယ္။ ဒီအထဲ ဗန္းေမာ္သား စိုးလင္းဆိုတဲ့ရဲေဘာ္ေလးက ကြၽန္ေတာ့္နားနားကပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ရန္သူ႔ျခံစည္း႐ိုးကို ေဖာက္ခဲြပစ္မယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီရဲေဘာ္ေလး ထိခိုက္ဒဏ္ရာရ ျဖစ္ေလမလားလို႔ ေတြးပူလိုက္မိေသးတယ္။ သဲထိတ္ရင္ဖို အေမွာင္ထုအကာအကြယ္နဲ႔ ရန္သူစခန္းဆီ ထိုး တက္ေနၿပီ။ အရပ္သားႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကေနေနာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးဆင္းလာလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွာင္ ေပးလိုက္တယ္။ လမ္းလိုက္ျပတဲ့အရပ္သား ျဖစ္ပံုရတယ္။ တခဏအၾကာ ေခါင္းေပၚမွာ ေလဟပ္သလို ခံစား လိုက္ရၿပီး ျဗဳန္းစားႀကီး မီးေရာင္လက္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရကာ ခ်က္ခ်င္းဘဲ “ဝုန္း” ဆိုတဲ့ေပါက္ကဲြသံႀကီးနဲ႔အတူ ဒုန္း-ဒုန္း-ဒုန္း၊ ဒိန္း-ဒိန္း-ဒိန္း ပစ္ခတ္ေပါက္ကဲြသံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့မိုးေသာက္ယံကို ပြက္ေလာညံသြား ေအာင္ ၿဖိဳခြင္းေဖာက္ခဲြလိုက္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွ အမိန္႔ေပးစရာမလိုဘဲ ခီ်တက္ေနတဲ့ တပ္ဖဲြ႔တခုလံုး ေအာက္ကို ျပားကနဲေနေအာင္ ဝပ္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ လက္နက္ႀကီး လက္နက္ငယ္ပစ္ခတ္သံေတြ ပြက္ပြက္ညံ ေနဆဲမွာဘဲ တပ္ရင္းမႉးဟာ ပစၥတိုကို အလြတ္ကိုင္ေျပးတက္လာတယ္၊ “ငါတို႔ဘက္က စတိုက္တာ၊ မေၾကာက္ ၾကနဲ႔၊ သူမ်ားေတြ တက္ထိုးေနၿပီ၊ ေရွ႕တက္ထိုး၊ ေရွ႕တက္ထိုး မတက္ရဲတဲ့သူ ငါနဲ႔အေတြ႔ဘဲ” တဲ့။ တအား ကုန္းေအာ္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ေမာင္းတင္လိုက္တယ္။ အခိ်န္မဆိုင္းဘဲ ရဲေဘာ္ေတြ အတင္းတြားတက္ေန တယ္။ မိမိဘက္က လက္နက္ႀကီးပစ္ကူအဖဲြ႔မွ ပိြဳင့္ဖိုက္က်ည္မွာ မီးက်ည္မ်ားျဖင့္ ဦးတည္တိုက္မယ့္ ရန္သူ႔ စခန္းကို ပစ္ျပေပးေနတယ္။ “ၾကည့္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္ေဟ့” လို႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေအာ္လိုက္တယ္၊ ဆူပြက္ေသြးပူေနခိ်န္ တက္ထိုးမယ့္ရန္သူ႔စခန္းကို ေသခ်ာမွန္းၾကည့္လို႔ရၿပီ၊ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ အေျပးအလႊား ေက်ာ္ တက္သြားတယ္။ အားက်မခံ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေရွ႕တိုးတက္လိုက္တယ္။ က်ည္ဆန္ေတြ ေခါင္းေပၚက တရီႊရီႊနဲ႔ ရန္သူက ဆီးပစ္ေနၿပီ။ ေဘးဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တ႐ုတ္ရဲေဘာ္တေယာက္ ရင္ဝထိမွန္တာ ေတြ႔လိုက္ ရတယ္၊ ဒဏ္ရာျပင္းလို႔ တအားအားေအာ္ေနတယ္။ ေဆးမႉးရဲေဘာ္က အတင္းတက္ေကာက္ သယ္ယူသြား တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဟိုလွည့္ကပ္၊ ဒီလွည့္ကပ္နဲ႔၊ ေနရာမရ ျဖစ္ေနတယ္၊ မိုးစင္စင္လင္းသြားၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႔ေနရၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔တက္ထိုးေနတဲ့ ရန္သူ႔စခန္းကုန္းဟာ ေက်ာက္ တံုးေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ထူထပ္ေနတဲ့ ကုန္းႀကီးပါလား။ ေရွ႕မွာရိွေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီးတတံုးဆီ ကြၽန္ေတာ္ ခုန္ကူးေျပးကပ္လိုက္တယ္။ ရန္သူက အတဲြလိုက္ဆက္တိုက္ပစ္ ခတ္တယ္။ ေက်ာက္ တံုး ထိမွန္ ေပါက္ကဲြသံေတြ နားကဲြမတတ္ခံစားရတယ္။ ေရွ႕လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္သူ႔စခန္းအေျခမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲေဘာ္ ေလး- ငါးေယာက္ကပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီအခိ်န္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေဘးတိုက္ရိွေနတဲ့ မာလ ဆိုတဲ့ ကခ်င္ရဲေဘာ္ႀကီးက “ေဟး ရဲေဘာ္ ဝပ္ေန၊ မလႈပ္နဲ႔၊ ခင္ဗ်ားကို ရန္သူျမင္လို႔ ခိ်န္ပစ္ေနတာ၊ သတိထား ရဲေဘာ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ သတိေပးေနတယ္။

အထူးတပ္ရင္း နိုင္ငံေရးမႉးနဲ႔အဖဲြ့ ၅၇ မမႀကီးကိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ ေျပးတက္လာတယ္။ သူတို႔က “ဒီက ပစ္ကူနဲ႔ရ ေအာင္ထိုး၊ ဒီေဘးဘက္က အထူးတပ္ထိုးတဲ့ကုန္း သိမ္းမိၿပီ။ ရန္သူအေလာင္းနဲ႔ လက္နက္ေတြပါ သိမ္းရလိုက္တယ္” လို႔ေျပာလိုက္လို႔ အေတာ္ေလးအားတက္ၾကတယ္။ သူတို႔လိုက္ရွင္းေနဆဲဘဲ၊ မင္းတို႔ေရွ႕က ကုန္းက်န္ေနတယ္၊ လက္နက္ ႀကီး ပစ္ကူေပးမယ္၊ ရေအာင္တက္ထိုးၾက၊ ေျပာသာေနတယ္။ ဒီအခိ်န္ ၅၇ မမ က်ည္ နည္းသြားၿပီ။ တျခားလက္နက္ႀကီး ေတြလည္း ဆက္တိုက္မပစ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ လက္နက္ ႀကီးက်ည္ အျမန္ပို႔ေပးဖို႔ ဆက္သြယ္ေရးစက္နဲ႔အတူ တက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္းႏိုင္ငံေရးမႉးက ေနာက္က စက္ဖြင့္ေျပာသံ ၾကားေနရတယ္။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဆန္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္မလာ၊ ရဲေဘာ္အားလံုး ဝပ္ေနရတာ စိတ္မရွည္ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အခိ်န္က ရပ္မေန၊ ေတာင္ကုန္း တက္ထိုးရင္း အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္တိုက္ပဲြျဖစ္ေနတာ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ ေလာက္ၾကာသြားၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ျမင္ကြင္းက ရွင္းေနတယ္။ ရန္သူ႔ စခန္းေရာက္ဖို႔ လွ်ဳိတခုေက်ာ္ရေသးတယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚက အေဝးကိုစီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားလမ္းနဲ႔ ကြန္လံုၿမိဳ႕ကို ထင္းထင္းႀကီးေတြ႔ေနရတယ္။ ေနာက္တေနရာ သံလြင္ျမစ္အေနာက္ဘက္ ကားလမ္းေဘးက လူေနအိမ္အစုေတြ လွမ္းျမင္ရတယ္။ ဟူလီရြာျဖစ္မယ္လို႔ ရဲေဘာ္ေတြေျပာၾကတယ္။ သံလြင္ျမစ္ကို အေပၚက စင္းစင္းႀကီး အေျမႇာင္းလိုက္ျမင္ေနရတယ္။ ႐ႈခင္းက တယ္လွတာဘဲ၊ ယမ္းေငြ႔ေတြၾကားက ၾကည္ႏူးသလို ခံစား လိုက္မိေသးတယ္။ ရန္သူက ကြန္လံုၿမိဳ႕ဘက္ရိွ အေျမာက္ကုန္းကေန အေျမာက္နဲ႔ ဒလစပ္လွမ္းပစ္ေနတယ္။ သူထင္ရာရမ္းပစ္ေနတာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔တပ္ အထိအခိုက္မရိွဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြက ရန္သူ႔စခန္းအေျခကို ကပ္ထားၾကလို႔ ရန္သူအေျမာက္ေတြက သူ႔စခန္းနဲ႔လြတ္ရာကိုဘဲ ရမ္းပစ္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အထိအခိုက္ မရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔တပ္ရဲ့ ေရွ႕ေနာက္ဆက္ သြယ္ေရးနဲ႔ တိုက္ပဲြခြင္ထဲထိ က်ည္ဆန္ပို႔ေပးေရးကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေႏွာက္ယွက္ႏိုင္တယ္။ ရန္သူပစ္တဲ့အေျမာက္ ဆန္ေတြထဲမွာ တခီ်တခီ် ေလကဲြလို႔ေခၚတဲ့ က်ည္ေတြ ေကာင္းကင္မွာဘဲ လွ်ပ္စီးလက္သလို ဝင္းခနဲလက္ခနဲေတြ႔ရတယ္၊ တဂိ်မ္းဂိ်မ္းျမည္ေနတဲ့ ေပါက္ကဲြ သံေတြဟာ ေတာင္ေၾကာတခုလံုး ဟိန္းညံေနေတာ့တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။