ေဇာ္ဝင္းေအး ● ကြၽန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ထာဝရႀကီးႀကီး

ေဇာ္ဝင္းေအး ● ကြၽန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ထာဝရႀကီးႀကီး

(မုိးမခ) မတ္လ ၈၊ ၂၀၁၈

● အေစာဆုံး သတိရခ်က္မ်ား
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီေန႔က အေမ့ရင္ခြင္ကိုမွီၿပီး ဘတ္စ္ကား အျပင္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။ အျပင္က မိုး ေကာင္းကင္ကင္ဟာ အရမ္းကို ျပာၿပီး ၾကည္လင္လွပေနတယ္။ ေတာင္တန္းႀကီးေတြ သစ္ပင္ႀကီးေတြဟာ မ်က္စိေရွ႕ကေန တေဝါေဝါ ျဖတ္သန္းသြားေနတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ အဲဒီေန႔က မိုးေကာင္း ကင္ရဲ႕အျပာေရာင္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ အေတာက္ပဆုံးနဲ႔ အလွဆုံး အျပာေရာင္ျဖစ္ေနတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ နယ္စပ္ရြာေလးတရြာမွာေတြ႕ရတဲ့ ဆရာမႀကီးနဲ႔ကေလးတသိုက္ (ေရွ႕တန္းညာစြန္က ကေလးမွာ ေဆာင္းပါး ရွင္ျဖစ္သည္)

ကြၽန္ေတာ္ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုေနတယ္။ ဘာသီခ်င္းေတြ ဆိုေနတာလဲ မသိေတာ့ဘူး။ အၾကာႀကီးပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေအာင္ ၾကာသလဲဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ အေမေတာင္ တားယူရတယ္။ “သားတဲ့၊ ေတာ္ပါေတာ့တဲ့။ ခရီးသြားေဖာ္ ဦးဦးေတြ၊ ေဒၚေဒၚေတြ အိပ္ေနၾကတယ္။ သားလည္း ခဏအိပ္လိုက္ဦး” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေမ့ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ၾကင္နာေဖာ္ေ႐ြတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အေဒၚႀကီးတေယာက္ဟာ အေမရဲ႕စကားကို ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္တာကို ကြၽန္ေတာ့္မွတ္ ဉာဏ္ထဲမွာ မႈန္ဝါးဝါးမွတ္မိေနတယ္။ “ဆိုပါေစ ေအးရဲ႕။ သူတို႔တေတြလည္း နားေထာင္ေနၾကတယ္” တဲ့။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ဆိုမဆို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ထပ္မွတ္မိေနတာကေတာ့ အေမ့အသံ။ “အဲဒါ မင့္ႀကီးႀကီး။ ႀကီးႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့”။
                      
“ႀကီးႀကီး”လို႔ ေခၚခိုင္းလိုက္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္အခါတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စီးသြားေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားဟာ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ္ေျမေပၚမွာ ေျပးသြားေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မသိႏိုင္ေသးသလို၊ ဒီႀကီးႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ္ေမြးစကတည္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ ကြၽန္ ေတာ့ကို ႀကီးျပင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူ၊ အသိဉာဏ္ပညာ သင္ၾကားေပးခဲ့သူဆိုတာ မသိႏ္ိုင္ေသးဘူး။ ဒီခရီးၾကမ္းႀကီးရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈမ်ားကို အျပည့္အဝခံစားခဲ့ရတဲ့ ႀကီးႀကီးဟာ ဆက္လက္ၿပီး ေနာင္အခ်ိန္ကာလေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူေျမးအရင္းတ ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ဆုံးမေပးခဲ့သူဆိုတာ ပိုမသိႏိုင္ခဲ့ဘူး။
              
ဒါေပမဲ့ ႀကီးႀကီးဟာ သူ႕အသက္ဆုံးတဲ့အထိ၊ ကြၽန္ေတာ့ အသက္ ၂၅ တိတိ အထိ။ သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ တသက္လုံးရဲ႕ ႀကီး ႀကီးပါ။ ထာဝရႀကီးႀကီးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ (၁) ႏွစ္သားေက်ာ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ေလာက္။ အဲဒီေန႔ဟာ ကြၽန္ ေတာ့္ရဲ႕ အေစာဆုံး သတိရခ်က္ပါပဲ။

● အစလို႔ဆိုရတဲ့ ေန႔ရက္မ်ား
တိုင္းတပါး နယ္ျခားေျမျခားမွာ ေနရတဲ့ေန႔ရက္ေတြဟာ အလြန္ၿငီးေငြ႕ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ … .. ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အေပၚ႐ြာ၊ ေအာက္႐ြာရွိတဲ့ ကခ်င္႐ြာေလး ႏွစ္႐ြာအနက္ ေအာက္႐ြာေလးမွာ ေနတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ ၿခံဝိုင္းႀကီးဟာ အလြန္ က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ ၿခံဝိုင္းထဲမွ အသီးပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိုက္ထားသလို ဟင္းသီး ဟင္း ႐ြက္ေတြလည္း စိုက္ထားပါတယ္။ ေနတဲ့ မိသားစုေတြကလည္း မနည္းလွ။ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဝိုင္းထဲ ေမြးျမဴထားတဲ့ ၾကက္ေတြဘဲေတြနဲ႔ ဦးဦးေတြ ေဒၚေဒၚေတြ၊ ကေလး ေတြ ရယ္ေမာသံ၊ ငိုသံေတြ ၾကား ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္မွေပ်ာ္။ ၿခံစည္း႐ိုးေတြေပၚ ေက်ာ္တက္။ ျဖတ္သြားတဲ့ ကြၽဲအုပ္ဆိတ္အုပ္ႀကီးေတြ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္းျဖတ္သြားတဲ့ ေထာ္လာက်ီေတြေတြ႕ရင္ အႀကီးအက်ယ္ ကုန္းေအာက္လိုက္ၾက တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ေခၽြးကို ျပန္လို႔။ အျဖဴအမည္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ အစုတ္တလုံး။ လိုင္းမိေအာင္ ဟိုဦးေလးက ဝါးလုံးခုတ္ တိုင္ေထာင္။ ဒီဦးေလးက ဒယ္အုိးအဖုံးအစုတ္တလုံးကို ဓာတ္ႀကိဳးသြယ္။ အေမနဲ႔ ကေလးေတြက တယ္လီေဗးရွင္း ေရွ႕မွာထိုင္။ ႐ုပ္ေတာ့ေပၚမလာ၊ အသံေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ တခြန္းမွလည္း နားမလည္။ အေပၚ႐ြာက အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြလည္း လာလည္။ ဝိုင္းက်ယ္ႀကီးထဲ တူတူပုန္းတမ္း ကစားၾက။ အပင္ေပၚတက္ႏိုင္တဲ့လူက အသီးခူး။ မတက္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္က ေအာက္ကေန အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္ငို။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ခူးတဲ့ အခ်ဥ္သီးေတြ င႐ုတ္သီးေတြနဲ႔ တို႔စား။ ပါးစပ္ေတြ ပူ၊ ႏွပ္ခ်ီးေတြထြက္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ ျမဴးခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္မ်ား။
                       
ဒီလိုနဲ႔ ႀကီးႀကီးရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ ေပ်ာ္ခဲ့ပါးခဲ့ၿပီး ရွင္သန္လာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ငယ္စဥ္တုန္းက က်န္းမာေရး အေတာ္ မေကာင္းလွဘူး။ ေဆး႐ုံမွာ ခ်စ္အေမေက်းဇူးေၾကာင့္ ေသမင္းဆီမွ ျပန္လုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အခုလို ဆက္လက္အသက္ရွင္ သန္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အေမနဲ႔ႀကီးႀကီး၊ ႀကီးႀကီးနဲ႔အေမ တလွည့္စီ လူျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ကြၽန္ေတာ္ ငရဲျပည္က ငရဲမင္းထံ တလွမ္းေလာက္ ေဝ့လိုက္ လို႔လား မသိ။ ငယ္စဥ္ဘဝတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဆာ့မွေဆာ့၊ ေသာင္းက်န္းလြန္းလို႔၊ နယ္လည္းမျခား ေျမလည္းမျခား ေဆာ့လို ေကာင္းလြန္းလွတယ္။               
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကို (၁ဝ) မိုင္ေလာက္ေတာင္ ေဝးတယ္လို႔ ခံစားေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသြားဖို႔ဆိုတာ လူႀကီးမိဘေတြ အ ေစာႀကီးထ၊ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ထမင္းဘူး ဟင္းဘူး ထုပ္ထည့္ေပးၿပီး ေက်ာင္းကို မိုး မလင္း တလင္း အိမ္ကထြက္ ခဲ့ရတာပါ။ တလမ္းလုံး ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ေပ်ာ္ျမဴးေအာ္ ဟစ္ေန တာပါ။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တတန္းလုံးက ဗမာျပည္သားမွန္း သိၾကတယ္။ လာလာ စၾကတယ္။ ရယ္စရာ လုပ္ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ စည္းေက်ာ္လာတယ္။ အႏိုင္က်င့္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေယာက္်ားေလးဆိုေတာ့ လာထားေလ၊ နပန္းလုံး ရန္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာမက တခြန္းပဲ မွာလိုက္တယ္။ “မိဘေခၚခဲ့”တဲ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေန႔ရက္ေတြဆိုရင္ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ တလမ္းလုံး မ်က္ႏွာကို စူပုပ္ၿပီး သြားေတြ ယားလို႔။ ဒီေကာင္ေတြကို မုန္းမွမုန္း။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဗိုက္ကဆာ၊ အေမက ဆူ၊ ဘယ္လိုပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနေန ေဖာ္ေ႐ြခ်ိဳသာတဲ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေပၚထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္အခါတိုင္း ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားၿပီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၿငိမ္သက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ခါမွာ ကြၽန္ေတာ္ အၿငိမ္သက္ဆုံး အခ်ိန္ခါပင္ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဒီအၾကင္နာဆုံး မ်က္လုံး ဒီအၾကင္အနာဆုံး မ်က္ႏွာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ခြန္အားေတြပါ။                       
ကေလးေတြရဲ႕ ကမၻာဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္ခါမဆို၊  အိပ္မက္ေထြျပားတဲ့ ပုံျပင္ပါပဲ။ ဘဝခရီး ေရွ႕ဆက္ ေလေလ၊ ဒီပုံျပင္ေတြ ဒီအိပ္မက္ေတြ ပိုမိုၿပီးေထြျပားေလေလပါပဲ။ ကြၽန္ ေတာ့္ရဲ႕ မခံခ်င္စိတ္ေတြကလည္း ဒီကေလးဘဝမွာ ေထြျပားၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို ဖုံးလႊမ္း လာသလိုလို။ တေခါက္ အေမ ေက်ာင္းကဆရာမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိစၥေတြ ရွင္းျပၿပီးခဲ့တဲ့ ေနာက္ ႀကီးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႕ေရွ႕ေခၚၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။ “သားသား မင္းေက်ာင္းခန္းထဲမွာ တတန္းလုံးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မင္းကို နားမလည္ႏိုင္ပဲျဖစ္ေနတာကို မင္းကိုယ္တိုင္ ဘာေတြ လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ မင္းနား လည္ထားမွ ျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနေန မင္း သူတို႔ေတြကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ရမယ္။ သူတို႔ကို ခြင့္လႊတ္ေပး ႏိုင္တယ္ဆိုတာ မင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ေပးတာနဲ႔ အတူတူပဲ”တဲ့။ ႐ြာမွာ ႀကီးပ်င္းခဲ့တဲ့ ကာလေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ကေလးဘဝမွာ အေပ်ာ္႐ႊင္ ဆုံးေန႔ရက္ေတြပဲ။ မခံခ်င္စိတ္ေတြ စတင္ေပါက္ဖြားခဲ့ေပမယ့္ ရွိသမၽွနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနလို႔ရတဲ့ ကေလးဘဝမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့တာပါ။ ႀကီးႀကီးမွာၾကားခဲ့တဲ့ စကားလုံးေလးေတြကို အဲဒီ အခ်ိန္အခါမွာ သိပ္နားမလည္ေသးခဲ့ေပမယ့္ အနည္းဆုံးေတာ့ ရင္ထဲမွာ ႀကီးႀကီးကို အၿမဲ တမ္းပဲ လြမ္းတၿပီး အမွတ္ရမိေနတတ္တယ္။

ကံၾကမၼာအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ႀကီးႀကီးတို႔ဟာ ကာလတခု ႐ြာမွာေနေနရာက ၿမိဳ႕ငယ္ေလးရဲ႕ ၿမိဳ႕ဆင္ ေျခပုန္း ေနရာေလးတေနရာကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားတယ္။ ေနာင္အခ်ိန္ ကာလေတြမွာ က်န္တဲ့အိမ္ ေထာင္စုေတြ လည္း တသုတ္ၿပီးတသုတ္ ႐ြာမွ ထြက္ခြာသြားၿပီး သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ စီးပြားေရးရွာႀကံလုပ္ၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြလည္း လူႀကီးမိဘေတြ ေျပာင္းလဲသြားမႈေနာက္ကို လိုက္ပါသြားၾကရၿပီး အခ်င္း ခ်င္း တေနရာဆီ ကြဲကုန္ပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကီးမွသာ ျပန္ဆုံေတြ႕ၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အိမ္လည္း ႐ြာကေန ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထြက္ခြာခဲ့ရတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ စီးပြားရွာၾကရတယ္။ အဲဒီလို မိဘေတြ စီးပြားေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ ေတာ္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ ကာလတခ်ိဳ႕ ျပန္ေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမ္က စီးပြားေရးက အဆင္မေျပ၊ ညီမေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ႐ြာကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ရျပန္တယ္။
          
ကံၾကမၼာဆိုတာ ေျပာင္းလဲပစ္လို႔ရတယ္။ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ ခ်င္တယ္ဆိုတာဟာ ဒီကံၾကမၼာကို သူမယုံႏိုင္လို႔ေပါ့။ ကိုယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ ကိုယ့္အခန္းက႑ကေန ကိုယ္လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့တာဟာ ကိုယ့္ၾကမၼာပဲေပါ့။ ဒါဟာ မႀကိဳးစားခဲ့တာ အားထုတ္ မလုံးပန္းခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။

ႀကီးႀကီးက ငယ္စဥ္ဘဝကတည္းကေန ေတာ္လွန္ေရးထဲ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာပဲ ႀကီးျပင္း ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာပဲ လူ႕ဘဝရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိ အသုံးခ်သြားခဲ့တာပါ။ ႀကီးႀကီးနဲ႔ ဒီတခ်ီ အတူေနၾကရ ေတာ့ ႀကီးႀကီးက ဒီေတာ္ လွန္ေရး ဘဝထဲက ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဘဝေလးေတြကို ေ႐ြးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ပါ တယ္။ ႀကီးႀကီးရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘဝက ဘယ္လို။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ဘဝ သူထိန္းခဲ့တုန္းက သူ စာသင္ေပးခဲ့ တုန္းက ဘယ္လို။ အေမတို႔ အမ်ိဳးသမီးတသိုက္က ဘယ္လို။ ပါတီရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေဒသ ပန္ဆန္းမွာတုန္းက ဘယ္လို။ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးစုံကို ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းတဲ့ စကားလုံး ေလးေတြနဲ႔ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ေျပာျပေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ႀကီးႀကီးပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒါေတြကို‘ပုံျပင္’ကေလးေတြ နားေထာင္ရသလို ေပ်ာ္ပါးၿပီး  ႀကီးႀကီးရဲ႕ ‘ပုံျပင္’ေတြကိုပဲ တမ္းတေနမိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံက ေတာ္လွန္ေရး ပုံျပင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ဘဝေတြနဲ႔ခ်ည္း ေရးဖြဲ႕ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာဆိုးကို ေရွ႕ဆက္မျဖစ္ေစခ်င္ၾကလို႔ အသက္ေသြးေခၽြးမ်ားစြာ စေတးၿပီး ဒီ‘ပုံျပင္’ေတြကို ေရးျခယ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးဘဝထဲမွာ ႀကီးႀကီးလို ငယ္စဥ္ဘဝထဲကေန ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့လူေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ေတြကို ဒီလို ‘ပုံျပင္’ေတြ ေျပာျပေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လမ္းေလၽွာက္ခ်ီတက္ၿပီး ‘ပုံျပင္’ကို လက္ေတြ႕ ေရးဆြဲႏိုင္မွ သာလၽွင္ ‘ပုံျပင္’ဆိုတာ ရွိႏိုင္ခဲ့မယ္မဟုတ္လား။ ေနာင္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း ေနာင္ဒီလိုမွသာ ဒီသမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ ‘ပုံျပင္’ေတြကို နား ေထာင္ၿပီး တန္ဖိုးထားႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီပုံျပင္ေတြကို ဘယ္လိုမွ နားေထာင္လို႔ မဝႏိုင္ပါဘူး ႀကီးႀကီး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ႀကီးႀကီး။   

ငယ္စဥ္ဘဝတုန္းက တခါ ႀကီးႀကီးနဲ႔အတူ ညေနေစာင္း လမ္းေလၽွာက္ ထြက္တာကို ျပန္ျမင္ေရာင္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနခင္းဟာ မွတ္မွတ္ရရ ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚမွာ တိမ္လႊာေတြ ရဲရဲနီေတာက္ၿပီး လွပလို႔ ေနဆဲ … …
                  
ႀကီႀကီးတိမ္ေတြ နီရဲေနလိုက္တာ။  မိုး႐ြာေတာ့မွာလား …. မုန္တိုင္း က်ေတာ့မွာလား ….             မဟုတ္ဘူး သားသား၊ မနက္ျဖန္ ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ ရာသီဥတုေတြ ေကာင္းမြန္ ေနမွာ …. 
                 
● ေနာက္ဆုံးမ်က္ႏွာ  
ႏွစ္ေတြလေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုန္ဆုံးခဲ့တယ္။ ႀကီးႀကီးလည္း အသက္ အ႐ြယ္ႀကီးလာၿပီး က်န္းမာေရးလည္း တစုံတရာ ခ်ိဳ႕တဲ့လာတယ္။ မ်က္စိခြဲတယ္။ ေက်ာက္ကပ္ေတြ စစ္ေဆးခဲ့ရတယ္။ တခါတုန္းက လမ္းေလၽွာက္ရင္း ေခ်ာ္လဲလို႔ ကံေကာင္း လို႔ မက်ိဳးတာ။ ဒါေပမဲ့ ႀကီးႀကီးဟာ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ တကူးတက အေၾကာင္းမၾကားဘူး။ ႀကီးႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ လာ ၾကည့္႐ႈျပဳစုမွာကို သူ႕မွာ အားနာေနရွာတယ္။ “ကေလးေတြလည္း အလုပ္ေတြမ်ားၾက တယ္။ ေနပါေစတဲ့”။ ဒီစကားလုံးေတြေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ဆီက တဆင့္ ျပန္ၾကား ရတာ။ႀကီးႀကီးဘာေၾကာင့္ မိုလို႔ ဒီလိုေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူေျမးအရင္း ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြကို အားနာေနရတာလဲ။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး။               
ငယ္စဥ္ နီတာရဲ ေပါက္စကေလးကတည္းက ႀကီးႀကီးလက္ေပၚ ႀကီး။ ႀကီးႀကီး လက္ေပၚ ရွင္သန္။ ႀကီးႀကီး မ်က္စိေအာက္မွာပဲ အ႐ြယ္ေရာက္။ ကိုယ္အခ်စ္ဆုံး ႀကီးႀကီး ဆိုၿပီး အစစအရာရာ ကိုယ့္ႀကီးႀကီးကို နားလည္သေဘာ ေပါက္ခဲ့မိတယ္လို႔ ဆိုၿပီး ထင္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ငယ္စဥ္ဘဝကတည္းက ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ ခြဲခြာၿပီး အျခားႏိုင္ငံမွာ ႀကီး၊ အျခားႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္၊ အျခားႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ေရာေထြး႐ႈပ္ပြေနၿပီး ေတြေဝေနခဲ့မိတယ္။ အာ႐ုံေတြ မ်ားေနခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းေပါင္းစုံ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒီလူေလာကႀကီးကို တစုံတရာ နားလည္ေနၿပီ။ ဒီေခတ္ဒီအခါ ေရွ႕ေရးေနာက္ေရး အမ်ားအျပားကို သေဘာေပါက္ေနၿပီ။ ပညာေတြ တစုံတရာ တတ္ေနၿပီဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတယ္၊ အလုပ္ မ်ားေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မရွိဘူး၊ ဟိုအခ်ိန္မေလာက္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ ေငးေမာေနမိခဲ့တယ္။ 
                     
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ဝိညာဥ္ထဲ လုံးဝကို အျပည့္ေပးစပ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအစစ္မွန္ဆုံး ႀကီးႀကီးရဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာေတြ ကို ႐ုတ္တရက္ သတိမထား၊ ဂ႐ုမျပဳမိလိုက္ႏိုင္ခဲ့တာ။ ႀကီးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔ရက္မ်ားမွာကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ နံေဘးမွာ မရွိလိုက္ႏိုင္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္မိပါၿပီ။ ႀကီးႀကီးထြက္ေပၚ လာတဲ့  အားနာမႈေတြ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္အမွားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ မွားတာပါ။   

၂ဝ၁၄ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ လက္မွတ္ကိစၥလုပ္ၿပီး ႀကီးႀကီး ေနအိမ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ က ႀကီးႀကီးတေယာက္ တည္း။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ႀကီးႀကီးဟာ မုန္႔ေတြ၊ ေကာ္ဖီေတြ ခ်ေပး၊ သၾကားလုံးေတြ ခ်ေပးနဲ႔။ ႀကီးႀကီးေနပါ။ ေလာက္ပါၿပီလို႔ ဘယ္လိုတားလို႔မွ မရဘူး။ ႀကီးႀကီးက ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ဘဝ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုဖ်ားနာခဲ့တယ္။ ဘယ္လို အေဆာ့သန္ တယ္။ အေမက ဘယ္လို ျပဳစုခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ငယ္စဥ္ဘဝက ဟာသေလးေတြ ေျပာၿပီး ေျမးဘြားႏွစ္ေယာက္သား တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကေသးတယ္။ ႀကီးႀကီး ေျပာတဲ့ စကားလုံးေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၾကားခဲ့ ရတိုင္း ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ေလာကႀကီးထဲက ဒီနာရီပိုင္း အခ်ိန္ေလးကို ရပ္ဆ္ိုင္းထားလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္ မလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနမိေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အ သက္အ႐ြယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိလာရွိလာ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွည္ထြက္ လာလာ၊ ႀကီးႀကီးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တေလၽွာက္လုံး ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ႕လက္ေပၚမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ တေယာက္ သာပါပဲ။                                          
ႀကီးႀကီးက ေျပာတယ္။ သား-မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ လက္မွတ္ကေလး ျပပါဦးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ လက္မွတ္ကေလး ကို ႀကီးႀကီးထံ ေပးလိုက္တယ္။ ႀကီးႀကီးက မွန္ဘီလူးကိုင္ၿပီး ဘယ္ညာလက္ေျပာင္း ေ႐ႊ႕လိုက္ၿပီး ခဏၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္ေပ မယ့္ သတိေကာင္းေကာင္း မထားလိုက္မိဘူး။ ေနာက္မွ၊ ဪ æ ႀကီးႀကီးဟာ ေဆး႐ုံမွာ ဟိုတုန္းက မ်က္လုံးခြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ မ်က္လုံးတဖက္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက မျမင္ရေတာ့ ဘူးဆိုတဲ့ဟာကို သိရွိရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ႀကီးႀကီးဟာ အဲဒီေလာက္ထိေတာင္ ေရာဂါေတြ ဆိုးဝါး ေနတာပါလား။           
ညေနေစာင္းေတာ့ ဘဘျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္ရေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ ႀကီးႀကီးက အိမ္ဝိုင္းတံခါးေပါက္ဝ အထိ လိုက္ပို႔မယ္တဲ့။ “အေမ့ကိုလည္း အားရင္ လာလည္ပါဦး”တဲ့ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မွာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပါက္ဝထိ ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုက္ပို႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ဝိုင္းတံခါး အျပင္ေရာက္ၿပီး “ႀကီးႀကီးရပါၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ဒီဘဝ ဒီတသက္ ဘယ္လိုမွ ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရ ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေပါက္ဝထိ လိုက္ပို႔မယ္ဆိုၿပီး လိုက္ပို႔လိုက္တဲ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆုံး မ်က္ႏွာ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ့္ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ခဲ့မိဘူး။
  
ေမတၱာေတြ ျပည့္ဝေနတဲ့ မ်က္ႏွာ …                          
ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈေတြ ျပည့္ဝေနတဲ့ မ်က္ႏွာ …                      
ခ်ိဳသာမႈေတြ ေဖာ္ေ႐ြမႈေတြ ျပည့္ဝေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ….                      
ပန္းလို ႏူးညံ့ၿပီး အေမႊးနံ႔ကေလးေတြ လႊင့္ပ်ံေနခဲ့တဲ့မ်က္ႏွာ …                  
ႏွင္းဆီလို ေမႊးႀကိဳင္ေနၿပီး ၿပဳံးရယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ …                      
အားအင္ေတြ အျပည့္အဝ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာ …                  
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ အျပည့္အဝ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့မ်က္ႏွာ …
ဘယ္လိုမွ မေမ့ရက္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာ …  
ထာဝရ ႀကီးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ။

● ဒါအေျဖလား
ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ေျမာင္းအိုင္ေတြထဲမွာ က်ေရာက္ေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ လူေတြဟာ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္႐ႈေန တတ္တယ္။ (We are all in the gutter, but some of us are looking   at the stars - Oscar Wilde Ireland) ဘဝေတြမွာ မထင္မွတ္တာေတြ ႐ုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာ တတ္ တယ္။ ၂ဝ၁၄ မတ္လ ၈ ရက္၊ ကမၻာ့အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔မွာ ႀကီးႀကီးဟာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားနဲ႔ စီမံကိန္းတစ္ခု အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ရွိလို႔ ေရာက္လာတယ္လို႔ ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးရင္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ သြားေတြ႕ဖို႔ စိတ္ကူးထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ မထင္လိုက္မိဘူး။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ႀကီးႀကီးေဆး႐ုံမွာ ဆုံးသြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဖုန္းခ်လိုက္ကတည္းက လူက မူးသြားသလိုပဲ။ ခ်က္ခ်င္း ကမန္းကတန္း ေဆး႐ုံဘက္ကို တန္းသြားလိုက္တယ္။ လမ္း တဝက္ေလာက္ ေရာက္ ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေဘးထိုးၿပီး ပလက္ေဖာင္း ေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ တေယာက္တည္း ဝမ္းနည္းေနမိတယ္။
                          
အဲဒီည ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေျမာက္ျမားလွတဲ့ ၾကယ္ေတြထဲက ၾကယ္တပြင့္ဟာ အင္မတန္ေတာက္ ပေနသလိုပဲ။ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ ေခ်ာ္လဲမိမွ ေခါင္းေပၚက မိုးေကာင္းကင္ကို တခ်က္ေလာက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတတ္တာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခုမွပဲ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့တယ္။
                   
ႀကီးႀကီးရဲ႕ ႂကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ႐ုပ္ကလာပ္ကို မီးသၿဂႋဳဟ္ၿပီးေတာ့ အ႐ိုးျပာေတြကို အ႐ိုးျပာေသတၱာထဲ ထည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ မီးသၿဂႋဳဟ္ စက္က လုပ္သားရဲေဘာ္ႀကီးက အဲဒီ အ႐ိုး ျပာခြက္ထဲကို ၾကည့္ၿပီး “အ႐ိုးေတြ အေတာ္ေၾကမြေနတာပဲေနာ္ အသက္ အေတာ္ႀကီးၿပီး က်န္းမာေရး အေတာ္မေကာင္းေလာက္ဘူး ထင္တယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
      
ဒီေတာ့မွ ႀကီးႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးတဖက္ဟာ လုံးဝမရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့စကားကို အရင္က ၾကားခဲ့မိဖူးသလို ႀကီးႀကီးရဲ႕ ေက်ာက္ကပ္ ႏွစ္ခုလုံးဟာ အေစာႀကီးကတည္းက အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ႀကီးႏြယ္နဲ႔ စကားစပ္မိၿပီး သိထားတာေတြ ေခါင္းထဲျပန္ ေပၚလာ တယ္။

အမွန္တကယ္ေတာ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕ ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြၽန္ ေတာ္ မသိလိုက္ခဲ့ဘူး။ ႀကီးႀကီးကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ လူငယ္ေတြနဲ႔ သူ႕ေရာဂါအ ေၾကာင္း မေျပာဖူးဘူး။ အၿမဲတမ္း ၿပဳံးျပေနတာပါ။ ဒီကိစၥေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္ တည္း ျပန္ေတြးမိလိုက္တိုင္း “မင္း ဒီေလာက္ အရ၊ နရသလား။ မင္းဒီေလာက္ေတာင္ အေျခအေန မသိဘူးလား” အႀကိမ္ႀကိမ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
              
ႀကီးႀကီးဟာ ၁၅ ႏွစ္သမီးကတည္းက ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးဘဝထဲကို ေရာက္ရွိခဲ့ တာျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေခတ္ သူတို႔ကာလရဲ႕ ဗမာျပည္ႀကီးရဲ႕ မတိုးတက္ ေခတ္ေနာက္က်ၿပီး ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡက်ေရာက္ေနတာ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘဝ မလြတ္ ေျမာက္တာကို ခံစားေတြ႕ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒီအခါ မ်ားျပားလွတဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါဝင္လာၾကတယ္။ ဘဝတခုလုံး ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ၾကတယ္။ တဘဝလုံး ေရရွည္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေပးဆပ္ ခဲ့ၾကတယ္။

အသက္ ၂ဝ ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္တေယာက္ဟာ ဘယ္လို အင္အားေတြေၾကာင့္ မိဘနဲ႔ ဇာတိေျမကို စြန္႔ခြာၿပီး မဆုတ္မနစ္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေပၚကို ေလၽွာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ရတာလဲ။

ဘယ္လိုအင္အားေတြေၾကာင့္ ဒီလို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ႏိုင္ရတာလဲ။     အသက္အ႐ြယ္ႀကီးရင့္ ျပင္းထန္တဲ့ ေရာဂါေဝဒနာေတြ ခံစားေနရတဲ့ အဘြားအို တေယာက္ျဖစ္ ေတာ့လည္း ဘယ္လိုအင္အား ေတြေၾကာင့္ ဒီေလာက္စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာ ေနရတာလဲ။

ဘယ္လို အင္အားေတြေၾကာင့္ ဘဝနဲ႔ေတာင္ ရင္းၿပီး သူ႕ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို တန္ဖိုးထားခဲ့တာလဲ။

ဘယ္လိုအင္အားေတြေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြထိေတာင္ တေလၽွာက္လုံး မ်က္ႏွာမပ်က္၊ ၿပဳံးရယ္ ေနႏိုင္ခဲ့တာလဲ။

ဒါဟာ တိုင္းျပည္ကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္ေနတဲ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူ လူတန္းစား ကို မုန္းတီးနာက်ည္း လြန္းလို႔။

ဒါဟာ အဖိႏွိပ္ခံ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစုံ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံးကို ခ်စ္လြန္းလို႔။
ဒါဟာ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ္ေျမ၊ ကိုယ္႐ြာ ကိုယ့္ဇာတိကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ျပည္ခ်စ္ဝါဒ ကို ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔။
ဒါဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေစတဲ့ အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးေတြကို မုန္းတီးလြန္းလို႔။
ဒါဟာ တရားမွ်တတဲ့၊ တန္းတူတဲ့၊ စည္းလုံးညီၫြတ္တဲ့၊ ဒီမိုကေရစီရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးတႏိုင္ငံကို ေမၽွာ္လင့္ခဲ့လို႔။     အမုန္းတရားမ်ားကို မမုန္းဘူးခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ခ်စ္တတ္ႏိုင္မလဲ။

ဒါေတြဟာ ႀကီးႀကီးတဘဝလုံး တန္ဖိုးထားခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕အင္အား၊ သူ႕ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္ပါပဲ။ ဒါဟာ ႀကီးႀကီး ရဲ႕ ယုံၾကည္ ခ်က္ လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္မိပါတယ္။

ဒီလိုတသက္တာ ဘဝလုံး သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ သူ႕ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ သူ႕ဘဝကို ေပးဆပ္ သြားခဲ့ပါၿပီ။

သူ႕အေနနဲ႔ သူေမၽွာ္မွန္းထားတဲ့ ဗမာျပည္သစ္ႀကီးကို မျမင္ေတြ႕လိုက္ႏိုင္ရတဲ့ အေပၚ ေလာကႀကီးဟာ မတရားဘူးလို႔ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလိုက္ပါရေစေတာ့။

ခုေတာ့ ႀကီးႀကီးေလာကနိဗၺာန္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

ဒါေပမဲ့ ႀကီးႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံသားထဲမွာ ထာဝရ ရွင္သန္ေနၿမဲပါ။
                       
ေဇာ္ဝင္းေအး                                           
ဖေဖာ္ဝါရီ ၂၈၊ ၂ဝ၁၆။

မွတ္ခ်က္
၂ဝ၁၄-၃-၈ ရက္ေန႔ (ကမာၻ႔အမ်ဳိးသမီးမ်ားေန႔) က ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့ ဆရာမႀကီးေဒၚေငြအတြက္ ကြယ္လြန္ျခင္း (၄) ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ ျပန္လည္တင္လိုက္ပါတယ္။