ေဌးဝင္း (ဂ်ာမဏီ) ● ထိုေန႔ သံုးေန႔
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၁၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၁၊ ၂၀၁၈
“ရွင္လိင္ ျပန္တဲ့ေန႔၊ ေထာင္ကထြက္တဲ့ေန႔၊ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔” အစရွိတဲ့ ေန႔သံုးေန႔ဟာ ဝမ္းအသာရဆံုးေန႔ေတြလို႔ ဆို႐ိုး စကားရွိတယ္။ ဒီဝမ္းအသာရဆံုးလို႔ဆိုိုတဲ့ ေန႔သံုးေန႔လံုးမွာ က်ေနာ့္ရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေတြ႔အၾကံဳ ေလးေတြကို စာဖတ္သူမ်ားကို မွ်ေဝပါရေစ။
က်ေနာ့္ရဲ့ ရွင္လိင္ ျပန္တဲ့ေန႔ကေတာ့ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ က်ေနာ္ ၉ တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနတာလဲ။ မွတ္မိစရာအေၾကာင္းေလး ရွိလို႔ပါ။ က်ေနာ့္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ က်ေနာ္ ၉ တန္း ေရာက္သည္အထိ မိဘေတြက က်ေနာ့္ကို ရွင္ျပဳမေပးရေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မိဘေတြက က်ေနာ့္ကို အလြန္အမင္း ရွင္ျပဳ ေပးခ်င္ၾကတယ္။ ရွင္ျပဳနားသမဂၤလာပဲြဆိုတာေတြကလဲ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ အခ်ိန္အခါမ်ဳိးက အသင့္ျမတ္ဆံုးဘဲ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မိဘေတြက ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ က်ေနာ့္ကို ရွင္ျပဳေပး၊ သမီးမ်ားကို နားသေပးတဲ့ မဂၤလာပဲြကို က်င္းပခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကလဲ ဒီႏွစ္မွာ ဖ်ာပံုခ႐ုိင္အတြက္ ၉ တန္း လူရည္ခြၽန္ဆုကို ရရွိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူရည္ခြၽန္စခန္းကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ဝင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ မတ္လအကုန္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ မိဘေတြက ရွင္ျပဳနားသမဂၤလာပဲြကို ျပဳလုပ္မယ္လို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က မတ္လအကုန္ ဧၿပီလဆန္းေလာက္မွာ ကိုရင္ဝတ္ရမယ္။
က်ေနာ္ အဲဒီအသက္အရြယ္က မိ႐ုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တေယာက္ပီသစြာ ဘာသာတရား ကိုင္း႐ိႈင္းခဲ့ပါတယ္။ ဝါတြင္း သံုးလ ဥပုဒ္ေန႔တိုင္းမွာ မိဘ၊ မိသားစုနဲ႔အတူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား၊ ရွစ္ပါးသီလ ခံယူပီး ဥပုဒ္ေဆာက္တည္ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလဲ ေ႐ႊက်င္ဂိုဏ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပါ။ အလြန္ စည္းကမ္းႀကီးပါတယ္။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔လဲ ကိုရင္ဝတ္ခ်င္ပါတယ္။ မိဘေတြရဲ့ ရွင္ျပဳ နားသ မဂၤလာပဲြ ျပဳလုပ္ဘို႔ လိုအင္ဆႏၵကိုလဲ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုရင္ဝတ္ရင္ ပီပီျပင္ျပင္ သိသေလာက္ ဝိနည္းသိကၡာမ်ားကိုလဲ ေစာင့္ထိန္းခ်င္ပါတယ္။ ကုသိုလ္တရား ပြားမ်ား အားထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္၊ ဂေယာက္ ဂယက္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္ က်ေနာ္ ၈ တန္းႏွစ္တုန္းကလဲ လူရည္ခြၽန္ဆုကိုရရွိခဲ့ဘူးေတာ့ လူရည္ခြၽန္စခန္းရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို နဲနဲ တီးေခါက္ မိပီးပီ။ လူရည္ခြၽန္စခန္းမွာ ဗမာျပည္ တျပည္လံုးက တျခား သက္တူ ရြယ္တူ အတန္းတူ လူရည္ခြၽန္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၾကရတယ္။ ေက်ာင္းသူ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြ အပါအဝင္ေပါ့။ (ေက်ာင္းသူ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြဟာ ခုခ်ိန္ထိ ေခ်ာတုန္း လွတုန္း) က်ေနာ္တို႔ကလဲ ၁၅ ႏွစ္ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္၊ စိတ္ကစားတတ္တဲ့အရြယ္။ လူရည္ခြၽန္ေက်ာင္းသူ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြအေပၚ စိတ္ကစားတတ္တဲ့အရြယ္၊ စိတ္ကစားမိတာေပါ့။ ဒီေတာ့ လူရည္ခြၽန္စခန္းဝင္တဲ့အခါ က်ေနာ္က လွပခ်င္တာေပါ့၊ သားနားခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စခန္းမဝင္ခင္ က်ေနာ္က ကိုရင္ဝတ္ရမယ္။ ဒါဆို စခန္းဝင္တဲ့အခါ ကတံုးႀကီးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္မိဘနဲ႔ ျပႆနာတက္ေတာ့တာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ မိဘစကားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ မိ႐ိုး ဖလာ ျမန္မာမိသားစုဆိုေတာ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ပိတ္ခ်င္း ရွင္ျပဳနားသမဂၤလာပဲြက်င္းပဘို႔ သေဘာတူညီခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ရက္သတၱတပတ္ ရွင္သာမေဏအျဖစ္ ကိုရင္ဝတ္ပီး ရွင္လိင္ျပန္တဲ့ေန႔ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ အေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာ ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီ ရွင္လိင္ျပန္တဲ့ေန႔က ရွင္ထြက္ရတဲ့ေန႔ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လွပသားနားခ်င္တဲ့ စိတ္က ေလးကလဲတဘက္ဆိုေတာ့ ကတံုးႀကီးဘဝနဲ႔ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းေလး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ယေန႔ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔ဟာ က်ေနာ္ ေထာင္ကထြက္တဲ့ေန႔၊ ႏွစ္ ၄၀ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီစာစုေလးကို အမွတ္တရေရးျဖစ္တာပါ။ ၁၉၇၆ ခု ဧၿပီလ ၁၂ ရက္ေန႔ (သႀကၤန္အႀကိဳေန႔) မွာ မႈိင္းရာျပည့္ (၁၉၇၆ ခု မတ္လ ၂၃ ရက္) ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံုပါဝင္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ် ခံခဲ့ရပီး ၂ ႏွစ္ ျပည့္ဘို႔ ၂ ရက္အလို ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီရဲ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ျပန္ လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ တိုင္ခဲ့ပါပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔၊ ေထာင္ကထြက္ တဲ့ေန႔ကို ဒီတသက္ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ပါဘူး။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအေဆာင္ရယ္လို႔ မရွိေတာ့ ပါဘူး၊ အားလံုး ပံုစံေဆာင္ေတြ ျဖစ္ေနပါပီ။ ပံုစံေဆာင္ဆိုတာက အျခားအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ အတူတကြ ေရာေနရတာပါ။ အလုပ္ေတာ့ မလုပ္ရပါဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက အေဆာင္ ၃ အေပၚထပ္ အခန္း ၁ မွာ ေန ေနရတာပါ။ အဲဒီေန႔က ညေန ေရာက္ခါနီး၊ တန္းပိတ္ လူစစ္ခါနီးမွာ အခန္းလူႀကီးက အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္လာပီး က်ေနာ့္နာမည္ကို စတင္ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားေတြနာမည္ေတြလဲ ဆက္တိုက္ေခၚပီး အသင့္ ျပင္ဆင္ထားဘို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာအတြက္ အသင့္ ျပင္ဆင္ထားရမွာလဲ၊ အေဆာင္ ေျပာင္းမွာလား၊ ေထာင္ေျပာင္းမွာလား၊ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဝခြဲလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အျခား အက်ဥ္းသားေတြက က်ေနာ္တို႔ကိုေျပာတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လြတ္ေတာ့မယ္တဲ့၊ ဒါ လြတ္လူ လာေခၚတာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အိပ္ယာ၊ ေစာင္ စတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ တခါထဲထားခဲ့ဘို႔ ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ကေတာ့ မယံုႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ပစၥည္းေလးေတြ အကုန္ထားခဲ့ပါ ယ္။ နာမည္ေခၚတဲ့ စာရင္းထဲမွာ မပါတဲ့ ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးကိုလဲ က်ေနာ္တို႔ ထားခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ နာမည္ေခၚခံရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္သစ္ ၀င္းထဲကို ေခၚသြားပါတယ္။ ဒိျပင္ အေဆာင္ေတြ၊ တိုက္ေတြက အျခား ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြလဲ ေရာက္လာၾကပါတယ္။
အဲဒီ တိုက္သစ္ဝင္းထဲမွာဘဲ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ထဲ ဝင္လာစဥ္က သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ျပန္ေပးပါ တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ လြတ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္ကိုျပန္မယ္ဆိုတာ စာရင္းေကာက္ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္မိသားစုအိမ္က ပဲခူးမွာ၊ ပဲခူးကို ညတြင္းခ်င္းျပန္ဘို႔လဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ႀကီး ကိုေအးဝင္းက သူ႔စာအုပ္ဆိုင္ (လမင္းတရာ) တည္ရွိရာ ေ႐ႊဘံုသာလမ္းက သူ႔ေယာက္ဖအိမ္ကို လိုက္ခဲ့ၾကဘို႔ ေခၚပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေ႐ႊဘံုသာလမ္းဆိုၿပီး စာရင္းေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္ ဆိုပီး တသုတ္ပီး တသုတ္ လာေခၚသြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အသုတ္က ေနာက္ဆံုးက်န္ေနခဲ့ၿပီး လာေခၚမဲ့ ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႕နယ္ ေထာက္လွမ္းေရးက မေရာက္လာေသးလို႔ လို႔သိရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အသုတ္ကို ေထာင္ဗူးဝဆီေခၚသြားပီး ေထာင္ဗူးဝ အတြင္းတံခါး ေရွ႕နားေလးမွာ သူတို႔လာေခၚတဲ့အထိ ေစာင့္ေနရတယ္။
အဲဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာက ေထာင္တြင္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ မလြတ္ေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို အေလးျပဳခဲ့ၾကတာဘဲ။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဆိုစကား တခုရွိတယ္။ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေထာင္ဗူးဝကေန ေနာက္ျပန္ လွည့္မၾကည့္နဲ႔။ အထူးသျဖင့္ မိန္းေဂ်း၊ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို ေနာက္ျပန္ လွည့္မဖူးနဲ႔။ ဒီလို ေနာက္ျပန္ လွည့္ဖူးရင္ ေထာင္ထဲကို ေနာက္တခါ ျပန္ဝင္ရတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အစြဲ ဆိုစကား ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေထာင္ဗူးဝမွာ ေနာက္ျပန္လွည့္၊ ဒီ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပီး ေထာင္တြင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဝမ္းနည္းတသစြာနဲ႔ အေလးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လြတ္လာခဲ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ဝမ္းသာရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္တြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေထာင္ကထြက္တဲ့ေန႔မွာ က်ေနာ့္ရဲ့ ခံစား ခ်က္ကေတာ့ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းပါဘဲ။
က်ေနာ္က ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ဒီ ဂ်ာမဏီမွာ မဂၤလာေဆာင္တာဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္တို႔ရ့ဲ ေငြရတု မဂၤလာ ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးက ေက်ာင္းဆရာမဆိုေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ဘို႔ရာမွာလဲ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္ ျပန္ေရာ။ ဒီမွာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က ဇူလိုင္လကုန္ေလာက္ကေန စက္တင္ဘာလလယ္ေလာက္အထိေပါ့။ ဒါ ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လမွာ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မဂၤလာပြဲေလးကေတာ့ လံုးဝ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ေအးခ်မ္းလွတဲ့ မဂၤလာပြဲေလးပါဘဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံ ကမွ လာေရာက္ ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ပြဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ာမန္ သမတတို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ဆို က်ေနာ္တို႔ မဂၤလာပြဲေလးလုပ္တာကို သိ ေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ ဘယ္အဘကမွလဲလာေရာက္ၿပီး မဂၤလာပန္းကုံး စြပ္ေပးတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီဂ်ာမဏီမွာ အဘ ဆိုတာလဲ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားတဲ့ဌာနမွာ လက္မွတ္ထိုး လက္ထပ္ၾကတယ္။ လက္ထပ္လက္စြပ္ အလဲအလွယ္ စြပ္ေပးၾကတယ္။ မဂၤလာပြဲေလးက်င္းပရာမွာ မဂၤလာကိတ္မုန္႔ေလးကို အတူတကြလွီးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ရဲ့ မဂၤလာပြဲေလးက ေရျခားေျမျခားမွာဆိုေတာ့၊ ေမြးရပ္ေျမမွာမဟုတ္ေတာ့ ဗမာ့ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံ နံ႔ေလးလဲ မသင္းခဲ့ပါဘူး။
ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာတခုက က်ေနာ္က ေရျခားေျမျခားမွာ လက္ထပ္ရတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ မိဘ၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအဝိုင္း၊ ဘယ္သူမွ မဂၤလာပြဲကို ပါဝင္ဆင္ႏႊဲႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က က်ေနာ့္ ဘဝ အေဖၚမြန္ကို ထာဝရ လက္တြဲခြင့္ ရတဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာခဲ့ရေပမဲ့၊ က်ေနာ့္ မိဘ၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမ ဘယ္သူမွ အနားမွာ မရွိခဲ့တဲ့ အတြက္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က က်ေနာ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကလဲ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ပါဘဲ။ ။
ေဌဝင္း (ဂ်ာမဏီ)
Comments