Nay Phong Wai short stories 01

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ၃၁ ဘုံ ၿမိဳ႕သားမ်ား
ေနဘုဏ္းေ၀
ေအာက္တုိဘာ ၃၀၊ ၂၀၀၈

သူမကို သတိရလုိ႔ ေလခြၽန္မိတာပါ။ နတ္ဆုိးေတြကို လက္ေယာင္ျပတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ ခင္းထားတဲ့လမ္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ဆန္႔လုိက္ေတာ့ အတၱနဲ႔ နည္းနည္းေလး ကပ္လြတ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သာ တံစုိးလက္ေဆာင္ မက္ေမာေနမယ္ဆုိ ကြၽန္ေတာ့္စ်ာပနက်ရင္ သားဆုိးသားမုိက္လုိ႔ အမည္တပ္လုိက္စမ္းပါ အေမ…။

မုိက္မဲျခင္းအမႈမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ယုံၾကည္မႈကုိ အေၾကာေဆး ထုိးစရာမလုိဘူးေလ။ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လည္း ဒီလမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လည္း ဒီလမ္း။ အကုန္လုံးအားနည္းေနတဲ့ ခရီးၾကမ္းမွာ ကြၽန္ေတာ္က အခြင့္အလမ္းတစ္ခုကုိ ပူေဇာ္ကုိးကြယ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဝဋ္ေၾကြးခ်င္းတူရင္ အခ်င္းခ်င္းေပြ႕ဖက္နမ္း႐ႈံ႕တတ္တဲ့ေကာင္ပါ အေမ…။

အမုိက္ေမွာင္ဆုိတဲ့ မႈန္ဝါးဝါး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ငယ္မူငယ္ေသြးဘဝကို အေပအေတ သုိးမည္းေတြနဲ႔ေတာ့ မႏႈိင္းယွဥ္ပါနဲ႔။ ကံတစ္ခုရဲ႕ အဆုိးအေကာင္းၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္ အခုစားေနတဲ့ထမင္းက ႐ုိးသားပါတယ္။ ေသြးေရာထားတဲ့ မုသာဝါဒ ညစာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ၾသဇာခံေအာက္မွာမွ ကြၽန္ေတာ့္ထမင္းအုိးထဲမွာ ပ်ဳိးႀကဲခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး အေမ…။

ခ်စ္လွစြာေသာ အေဖေပးခဲ့တဲ့အေမြ၊ ခ်စ္လွစြာေသာ အေမေပးခဲ့မယ့္အေမြ၊ အခက္အခဲနဲ႔ ဆူးၿငိေနလည္း ကြဲျပားျခားနားျခင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကသည္း ချံခင္းတရားကကုို ခပ္ယူလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မုိက္မဲျခင္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေသြးမဆူခဲ့ဘူးေလ။ အေပးအယူ တည့္ေနသူေတြေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ ရိကၡာယူဖုိ႔ မႀကိဳးစားဘူးအေမ…။

တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဖိတ္စာအတုမွာ သိကၡာအတုေတြ တပ္ဆင္၊ မ်က္မျမင္ ပုဏၰားေတြထင္လုိ႔ လွည့္စားခံရတာပါ။ ပဲျပားပင္ေတြလုိ ေလႏွင္ရာယိမ္းႏြဲ႕တတ္တဲ့ သီလတရားမွာ ေမွာင္အတိ က်ေနတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမွာင္ထုဆုိတာ သူေတာ္စင္ေတြကုိ လွည့္စားဖုိ႔ တေစၧေတြရဲ႕ ညပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ေလးမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္လုိ၊ တစ္ခါေသဖူးေတာ့လည္း ပ်ဥ္ဖုိးေတာ့ နားလည္ပါတယ္အေမ…။

တယူသန္ဆုိတာ လူမွန္ေတြရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ မူမမွန္ျခင္းက ကြၽန္ေတာ္ေသာက္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္။ တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းေနတဲ့ အေျခအေနက ေပ်ာ္စရာရဲ႕ သေဘာထားလား။ လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ဆီကုိ သံေယာဇဥ္မေလး မလာေတာ့ဘူး။ လူ႕ဘဝဆုိတာ အလွ်ံအပယ္ေပါမ်ားသူတုိ႔က ေပါမ်ားလုိ႔၊ အခြင့္အေရးဆုိတဲ့ ေတာထဲမွာ ေနထုိင္ၾကတယ္ အေမ…။

ဆင္းရဲသားဝါဒမွာ အသုံးခ်ေနရတာပခုံး၊ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ႐ႈံးနိမ့္ေနရတဲ့ အျဖစ္က ရင္ေလးစရာ၊ အုိမင္းရင့္ေရာ္လာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္ခုလုံးက ဘယ္လုိက်င့္သုံးခံရဦးမွာလဲ။ စိတ္က အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ေဝဒနာ၊ အႀကီးမားဆုံး ဆုံး႐ႈံးခံလုိက္ရတာက အနာဂတ္ပါ။ ဝင္သက္ထြက္သက္ မမွန္လုိ႔ ေၾကကြဲျခင္းဆုိတာ ေပၚေပါက္လာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ သံသရာကူးေျပာင္းမသြားခင္ေတာ့ ေလာကဓံကုိ အပုိင္ဝယ္ယူလုိက္တယ္။ နလန္ထူဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ သမုိင္းေနာက္ခံေကာင္းဖုိ႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေဟာဒီ ဖုန္းဆုိးေျမမွာ ျဗဟၼစုိရ္တရားကုိ ဘယ္လုိ စုိက္မလဲ။ အ႐ႈံးဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ညံ့ဖ်င္းလြန္းအားႀကီးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ နာမည္ဆုိးကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ရြတ္ဆုိလုိက္တဲ့ ဂါထာပါ အေမ…။

ဘယ္သူက ဘယ္လုိအညစ္အေၾကးနဲ႔ ဘယ္လုိအစားအစာေတြ စားသလဲဆုိတာ သိပါတယ္။ စုၿပဳံပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ကြၽန္ေတာ္က လြင့္ေမ်ာေမာဟိုက္လုိ႔ ဒုကၡဆင္းရဲျခင္းကုိ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ရတယ္။ အတိအက်မသိရတဲ့ အနာဂတ္က မနက္ျဖန္ ပ်ံသန္းလာမွာလား။ ကြၽန္ေတာ့္ဝမ္းနည္းမႈ ကြၽန္ေတာ္ အသုံးျပဳၾကည့္ေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ဘဝခါးခဲ့ရတယ္ အေမ…။

ေဟာဒီ ေၾကကြဲျခင္းအတြက္ ကာကြယ္ေဆးစားဖုိ႔ လုိေသးလား။ မျဖဴစင္တဲ့ သေဘာထားက ကြၽန္ေတာ္ေနထုိင္ရာအရပ္မွာ သူေတာ္စင္ေယာင္ေဆာင္လုိ႔။ ကုိယ္က်င့္တရားဆုိတာ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ အက်ဥ္းသား။ စုိးရိမ္စိတ္က ဘဝကုိ ကုန္က်စရိတ္မ်ားေစတယ္ေမ…။

လူသားေဖာင္းပြမႈမွာ အစာေရစာမေဖာင္း ပြတာ ရင္ေလးစရာ၊ ပုိလွ်ံတယ္ဆုိတာ မုသားကုိ အသုံးခ်တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ခ်ဳပ္ဝတ္ထားတဲ့ ဝဋ္ေၾကြးက ဆံပင္ရွညည္သလုိ ရွည္လာတယ္။ မေသခ်ာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ဖာေထးသုံးေနရတဲ့ေနရာ၊ ေလာကဓံဟာ သားသတ္သမားအစစ္ပါ အေမ…။

လူျဖစ္မွေတာ့ ကုိယ့္ဝဋ္ေၾကြး ကုိယ္ခံေပါ့လုိ႔ မေျပာပါနဲ႔၊ နဂုိကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ ေဟာဒီေၾကကြဲျခင္းအတြက္ ကာကြယ္ေဆးစားဖုိ႔ လုိေသးလား။ မျဖဴစင္တဲ့ သေဘာထားက ကြၽန္ေတာ္ ေနထုိင္ရာအရပ္မွာ သူေတာ္စင္ေယာင္ ေဆာင္လုိ႔။ ဟာ ပန္းဝင္ေနာက္က်ခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေဖာက္ျပန္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ကာမဂုဏ္ စစ္တလင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အျပစ္မကင္း သူေတြလား။ မ႐ုိးသားတဲ့ ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းေတြကေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းခဲ့ရတာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြပါ အေမ…။

မွားယြင္းမႈမွာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္က ေလေကာင္းေလသန္႔ မ႐ွဴဘူး။ ေသြးသားေတာင္းဆုိမႈေၾကာင့္ ကိေလသာမွာ ႐ုိးသားမႈကုိ ေမာင္းမျဖဳတ္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူ႕ကုိယ္က ေခြၽးနံ႔နံနံ၊ အျပစ္မကင္းမွန္း သိပါတယ္။ အိမ္ျပန္လမ္းေလးမွာေတာ့ အပုပ္နံ႔ မလႊမ္းေအာင္ ႀကဳိးစားရမွာေပါ့။ မသမာမႈနဲ႔ေပါင္းစည္းဖုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကဳိးစားဘူး အေမ…။

ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားတဲ့ အမည္မသိ ေဝဒနာနဲ႔ တနဂၤေႏြသမီးေလးကုိ လြမ္းတယ္။ သူမ လက္ခ်က္နဲ႔ ဂ်ဴးအက်ဥ္းသားလုိ က်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ေန႔။ ဂ်ာမနီက ပုိလန္ႏုိင္ငံ ဝါေဆာၿမဳိ႕ကုိ သိမ္းပိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ကလည္း ''အာရွ'' သာတူညီမွ် ေကာင္းစားေရးတဲ့။ သူမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေဇာင္းေပးရပ္ေနမိတဲ့ ခရီးလုိပါပဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္၊ ကုိလုိနီစနစ္ကလည္း အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစခဲ့တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလုိနဲ႔ အခြင့္အလမ္းမရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက သူမနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ အေမ…။

ကမၻာမွာ အတၱအစြဲေတြေၾကာင့္ ဘယ္တုန္းက မီးၿငိမ္းခဲ့ဖူးလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိတာ မီးေလာင္ပ်က္က်သြားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လား။ အသုံးျပဳမရတဲ့ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း သဝဏ္လႊာက ကမၻာသုံးဘာသာစကား ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေရာဂါက ကြၽန္ေတာ့္ေဝဒနာကို သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းေစမွာလဲ။ မေရရာတဲ့အယူအဆေတြနဲ႔ ေဖာက္တဲ့လမ္း၊ ဒီခရီးက အလြမ္းမ်ားတယ္ အေမ…။

ခ်ဥ္ငံစပ္ စကားေတြ မထားခ်င္ဘူး။ အခု ဘာသာရပ္မွာ လြဲမွားမႈနဲ႔ အမွတ္အမ်ားဆုံး ဘယ္သူရလဲ။ ေဖာက္ျပန္ျခင္းက တြန္႔လိမ္ ေကြ႕ေကာက္ေနတယ္။ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္စားရမယ့္ ထမင္းမ်ားလား။ ဘုရားသခင္သာ မပြင့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလင္းရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေရျပားေတြကို သုေတသနျပဳၾကည့္ရင္ ေရာဂါေတြကုိေတြ႕ရမွာ အမွန္ပါ။ အျငင္းပယ္ခံဘဝေတြေပၚမွာအရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္း ေမတၱာတရားေတြ သုံးစြဲလုိ႔၊ ႐ႈံးပြဲဆက္ေနတာ ဘယ္သူျဖစ္မလဲအေမ…။ ပုိးသတ္ထားတဲ့ ေဝဒနာဆုိတာ ဒဏ္ရာေတာ့ က်န္မွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္႐ႈခဲ့တဲ့ မႈခင္းမွာ သဲလြန္စရတယ္။ ဒီဘဝမွာ ေရငန္ပုိင္ ဦးရွင္ႀကီးလည္း အညႇီအေဟာက္ႀကဳိက္တယ္။ အလကား ဝုိင္ေသာက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အသံေကာင္းဟစ္ျခင္းက မီးၾကြင္းေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ပါ အေမ…။

သုံးမရေတာ့မွ အန္ထုတ္ေပးတာ ေမတၱာလား။ ''ရတယ္'' ေနာင္တေတြ၊ ''ရတယ္'' သံေဝဂေတြ၊ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ဆုိတာ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္စရာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဒီသင္ခန္းစာေတြဟာ အေျခခံစားသုံးကုန္လား။ ကြၽန္ေတာ့္ေရာဂါေတြဟာ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ဝယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽမ္းက်င္သူတခ်ဳိ႕သိတဲ့မုသားကုိ ကြၽန္ေတာ္ အေရာင္မဆုိးခဲ့ပါဘူးအေမ…။

ေဆြးေျမ႕ပ်က္စီး အနာဂတ္ခရီးအတြက္အမွန္တရားက သက္ဆုိးရွည္ပါ့မလား။ ဝမ္းပ်က္ေရာဂါဆုိတာ ေရေၾကာင့္ျဖစ္ျခင္းထက္ ဘဝေၾကာင့္ျဖစ္ျခင္းက ပုိမွန္မွာပါ။ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ဆုိတာ အိမ္ျပန္သြားၿပီမဟုတ္လား။ ဒုကၡတရားဆုိတာလည္း သံသရာက ႀကဳိးတပ္တီးခတ္ရတဲ့ ဂီတာပါ။ သစ္ပင္စိုက္ေပမယ့္ ျဗဟၼစုိရ္တရားေတြ မသီးခဲ့ပါဘူး အေမ…။

ကြၽန္ေတာ္က ေသျခင္းတရားကုိ ငုံၿပီးခရီးဆက္ခဲ့ရသူပါ။ လူ႕ဘဝဆုိတာ မုသားေပါမ်ားတယ္။ လူ႕ဘဝဆုိတာ အတၱေပါမ်ားတယ္၊ လူ႕ဘဝဆုိတာ လွည့္စားမႈေပါမ်ားတယ္။ လူ႕ဘဝဆုိတာ လိမ္ညာျခင္းေပါမ်ားတယ္။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ထက္ ဘဝေပးဒုကၡသည္က ကမၻာဦးစကတည္းကပါ။ အလယ္ေခတ္မွာ စားစရိတ္မလုိဘူး ေသစရိတ္လုိတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ေငြေၾကးက ဘုရားသခင္ကုိ အႏုိင္ပုိင္းသြားၿပီ အေမ…။

ေနထုိင္ျခင္း မ်က္ႏွာစာမွာ အထိနာခဲ့တာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ၾကပ္တည္းျခင္းမွာ ရက္ရက္ေရာေရာ ႀကိတ္ေျခေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းပါတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူ႕စကားလဲ။ ပိတ္ဆုိ႔မႈဟာ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အာဟာရလား။ ျမင္ကြင္းေတြကို အကြက္ခ် စီမံထားတာညံ့လြန္းပါတယ္။ က်ီးလန္႔စာစားနဲ႔ သူလုိဘဝကိုသနားမိပါတယ္ အေမ…။
ဘဝရဲ႕သာယာမႈဆုိတာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ေပၚက ေခြၽးစက္ေတြလား။ ဘယ္ဝါဒကတနဂၤေႏြသမီးေလးရဲ႕ အယူအဆကုိ လႊမ္းမုိးထားလဲ။ လူ႕သမုိင္းျပတုိက္ထဲမွာ နတ္ဆုိးက သူ႕မုသာဝါဒေတြကုိ ထုဆစ္ထားသုိ၊ မ႐ုိးသားတဲ့လွည့္စားမႈက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေၾကးနန္းစာလား။ အားလုံးျပည့္စုံတယ္ဆုိတာ ထြင္လံုး သက္သက္မွ်သာျဖစ္တယ္အေမ …။

အမွန္တကယ္ ဝဋ္ေၾကြးထက္ ျပဳျပင္ဖန္တီးေနတဲ့ဝဋ္ေၾကြးက အဝါ၊ ထင္ရွားတဲ့ အမွတ္အသားက ဒဏ္ရာေတြပါ။ ဒီသမုိင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာက မေရရာ၊ ဘယ္အစီရင္ခံစာေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကုိေႏြးေထြးေစမွာလဲ။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ဆုိတာ က်ဳိးျပတ္ေနတဲ့ အလင္းပါအေမ…။

ကြၽန္ေတာ္စားေနတဲ့ ထမင္းအတြက္ အတည္ျပဳခ်က္ ယူရဦးမလား။ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းမွာ ေအာင္ပြဲခံသူေတြက ေအာင္ပြဲခံလုိ႔ အလံလဲသူေတြက နလန္မထူေအာင္လဲလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဇာတာက ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းခဲ့လုိ႔လား။ ကြၽန္ေတာ္ကုိင္ေဆာင္ထားတဲ့ အခြင့္အေရးေလးကုိ ဘယ္သူသတ္ပစ္ခဲ့လဲ။ မေရမတြက္ႏုိင္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ အနာဂတ္ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တယ္ အေမ…။
မမာမက်န္းျခင္းက မၿငိမ္းခ်မ္းမႈရဲ႕အစ ထပ္တူထပ္မွ် ေရာဂါေတြဟာ မေတာ္တဆမွ မဟုတ္တာ။ လမ္းေပၚသြားရင္ ေရငတ္ျခင္းကုိ ေတြ႕ရမယ္။ ဒါဟာ ေခ်ာင္းေျမာင္းတုိက္ခုိက္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အက်င့္ပ်က္မႈေတြ ေပါေပါေလာေလာရွိတဲ့ ကမၻာမွာ ကပ္ႀကီးသုံးပါးဆုိတာ စီးပြားေရးေစ်းကြက္အရ ဝင္ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူး အေမ…။

ဘယ္သူေသေသ ငေတမာခ်င္တဲ့ ဆႏၵက သူတစ္ပါးကုိးကြယ္ရာ လက္နက္လား။ ယေန႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိတာ ေခတ္လြန္ ဝါက်တစ္မ်ဳိးပါ။ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကုိ ဖုံးကြယ္လိမ္ညာေတာ့ေရာ ဘာထူးမွာလဲ။ သံသယက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကုိ ၿပဳိင္ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ ေမာင္းႏွင္ခဲ့တယ္ အေမ…။

အခြင့္မသာတဲ့ လူ႕ေလာကကုိ နာက်င္မႈနဲ႔ စုိက္ပ်ဳိးေစတာ ဘယ္သူလဲ။ ကြ်န္ေတာ့ယုံၾကည္မႈကေတာ့ မုိင္းထိထားတဲ့ သားေကာင္။ ''အင္ဂုိလာ''က ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြက လူသားစားတယ္။ ''မုိဇမ္ဘစ္''က ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြကေရာ ဥပုသ္ေစာင့္ပါဦးမလား။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကံၾကမၼာၾကမ္းခင္းထက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာပါအေမ…။

အဲဒီ အက်ဳိးတရားေတြကုိ သူမ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အတၱႀကီးျခင္း ဆုံး႐ႈံးမႈမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူမက ခဏခဏ က်ဆုံးခဲ့ရတယ္။ အလင္းေရာင္က ပ်က္ျပယ္၊ မုန္းတီးမႈကုိ ေဆးျခယ္ၿပီး မြမ္းမံေနရတာ အယူအဆအသစ္လား။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားမိရင္ အရသာမရွိတဲ့ သစ္သီးတစ္လုံးပါ။ အခုသမုိင္းကုိ ဘုရားရွင္ လုံးဝခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ပါဘူး အေမ…။

ေသြးလႊတ္ေၾကာေတြ ပိတ္ေနတဲ့ဘဝ ေသမလား ရွင္မလား၊ ေသြးျပန္ေၾကာေတြ ပိတ္ေနတဲ့ဘဝ ေသမလား ရွင္မလား။ အတိတ္ေမ့ေရာဂါအားလုံး ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက က်လာတာလဲ။ ဘယ္ေရာဂါမွ လူနာကုိ ရွင္သန္ခြင့္မေပးဘူး။ ဘယ္သူက ေသတြင္းပုိ႔တာလဲ။ အားလုံးက အသက္အတုေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနထုိင္တာမွ မဟုတ္တာဘဲ အေမ…။

အားလုံး ယုိစီးက်ေနတယ္။ မသကၤာမႈက အဝါ၊ ႐ုရွားလုပ္ ဆုိရွယ္လစ္ႀကီးလည္း စစ္ေအးလြန္ေခတ္မွာ ၿပဳိက်သြားတယ္။ အတုံးအ႐ုန္း သတ္ျဖတ္မႈေတြမကင္းတဲ့ ယူဂုိဆလပ္ျပည္ေထာင္စုလည္း စစ္အတြင္းခရီးသည္ မီလုိစီဗစ္လည္း ငယ္ရည္းစားေလးနဲ႔ ေဝးခဲ့ရတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတာ ကြၽန္ေတာ္ပါ။ မုိးေခါင္ေရရွား အယူအဆေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနထုိင္တာ ဘယ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကလဲ အေမ…။

အဲဒီေနာက္ မႈိလုိေပါက္ေနတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ေတြက ရွည္လ်ား၊ သူမ နားမလည္တဲ့ ဒုကၡအဝန္းအဝုိင္းထဲက ေရွာင္တိမ္းေျပးလႊားဖုိ႔ ႀကဳိးစား၊ အယူဝါဒေတြ ဆြဲကုိင္ထားတဲ့လူ႕ဘဝမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ က်ဆးံု ခ့ဲရ၊ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးမႈဆုိတာ အက်င့္ပ်က္ လူတန္းစားထားေနက် သိကၡာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ယုိယြင္းပ်က္က်ေနတဲ့ ေလာကကုိ ဘုရားရွင္ေတာင္ အထုပ္ပုိက္ၿပီး ေရွာင္ထြက္သြားတယ္အေမ…။
အဆုံးသတ္မရတဲ့ ပုစၧာက မေရရာ၊ အခြင့္အေရးဆုိတာ သူတုိ႔အတြက္ ကာကြယ္ေဆးပါပဲ။ ႐ႈံးနိမ့္မႈက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ရိကၡာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အသုံးခ်ေဆြးေႏြးပြဲေတြက ညႇီနံ႔ေညႇာ္နံ႔ ထြက္တယ္။ ကမာၻ႔ေစ်းကြက္မွာ စစ္ပြဲေတြ ေခတ္စားလာတယ္။ ရန္လုိမႈေတြ ေခတ္စားလာတယ္။ အျငင္းပြားမႈေတြေခတ္စားလာတယ္။ ၿမဳိ႕ျပဟာ က်င္းေတြခ်ဳိင့္ေတြနဲ႔ ဝဲေပါက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ၊ ျပည္သူေတြက အမႈိက္ပုံမွာ စုေဝးေရာက္ရွိလုိ႔ အငတ္ေဘးက သူတုိ႔ကုိ လုိက္လံသတ္ျဖတ္ေနတယ္။ အဲဒါ ဒုတိယကမၻာစစ္ပဲအေမ…။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေသာက၊ ဗ်ာပါဒေတြက ႐ုံဝင္ခ မေပးရဘူး။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ဆုိတာ ေလဝင္ေလထြက္ မေကာင္းလုိ႔ရတာပါ။ အ႐ုိးအၿပဳိင္းၿပဳိင္းထေနတဲ့ ေဝဒနာက ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ရခ့ဲတာလဲ။ မ်က္လွည့္ဆန္တဲ့ စနစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အသစ္ျဖစ္မလား။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္ေတြဟာ ဒုကၡတရားအတြက္ မွတ္ပုံတင္ခဲ့ၾကတယ္အေမ…။

စပါးမရွိတဲ့ က်ီ၊ ေငြမရွိတဲ့ ဘ႑ာတုိက္ ၾကည့္ေကာင္းသလား။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွာ သူတုိ႔ခႏၶာကုိယ္ေတြက ယိမ္းထုိးလႈပ္ခါလုိ႔၊ အေမွာင္ဖုံးလႊမ္းမႈဟာ မျပည့္စုံမႈဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။

စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာအမႈကုိ ပ်ားရည္သုတ္လိမ္းလုိ႔ ထာဝရခ်ဳိၿမိန္ပါ့မလား။ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္း နည္းပညာေတြက မင္းသားေခါင္းေဆာင္းထားတဲ့ ဘီလူးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သားစပ္ၿ ခံတံခါးဝကုိ မသြားခဲ့ဘူး အေမ…။ ကြၽန္ေတာ္ မုသာဝါဒေတြကုိမထြန္းညႇိခဲ့ဘူး အေမ…။ ကြၽန္ေတာ္ ဆင္းရဲသားဝါဒမွာ (၃၅) ႏွစ္ ေနခဲ့တယ္ အေမ…။

အခု မင္းခ်မ္းသာေနၿပီလားလုိ႔ မေမးပါနဲ႔အေမ။ ေၾကးဝါနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ အမွန္တရားေတြ ခ်မ္းသာခဲ့ၿပီ။ (၃၁) ဘုံၿမဳိ႕သားအားလးံု မရုိးသားသူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ႏွာေခါငး္ ႐ႈံ႕လုိ႔၊ ဆုံး႐ႈံးသူတခ်ဳိ႕ကုိ ဘုရားရွင္ေပးကမ္း လိမ့္မယ္။ အုိ… မ႐ုိးသားသူအေပါင္းတုိ႔ သင္တုိ႔လွ်ာကုိ တုိက္ခြၽတ္ ေဆးေၾကာၾကေလာ့၊ သင္တုိ႔ မုသားကုိ ရိတ္သိမ္းၾကေလာ့။ သင္တုိ႔ ထုဆစ္ကုိးကြယ္ေနတဲ့ အတၱအယူဝါဒေတြဟာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြသာျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္သိမ္းၾကေလာ့ဟု ဘယ္သူေျပာမလဲ အေမ…။

အခုတေလာ လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ ရာဇဝင္နဲ႔ အသုိက္ေဆာက္တယ္။ အေထာက္အထားေတြက မခုိင္လုံတဲ့ အေထာက္အထား၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက အုိးနင္းခြက္နင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေသြးေရာထားတဲ့ အမွားေတြကို ေထာက္ခံရဦးမွာလား အေမ…။

သူတုိ႔လိပ္စာေတြ ေနဝင္သြားမွာပါ။ သူတုိ႔ေနရပ္ေတြ အေမွာင္ဝင္သြားမွာပါ။ မၿမဲတရားက တေရြ႕ေရြ႕ ပ်ံသန္းလာတဲ့ ကင္ဆာပါ အေမ…။