ေသမလိုလို ျဖစ္လိုက္
သက္ထားလြင္
မတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၁
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
က်မနာမည္ သက္ထားလြင္ပါ၊ အသက္လား ၃၉ ႏွစ္ ရွိၿပီ။
က်မ ၁၀ ႏွစ္သမီးအရြယ္မွာ အေဖဆံုးသြားတယ္။ အေမက ေစ်းေရာင္းေကၽြးတယ္။ က်မတို႔မွာ ေမာင္ႏွမသံုး ေယာက္ရွိတယ္။ အကိုက ျမစ္ႀကီးနားမွာ၊ သူတို႔မိသားစုက ကိုယ့္ထမင္းဆိုင္ေလးနဲ႔ကိုယ္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ျမစ္ႀကီးနားေရာက္သြားတယ္။ ၁၀ႏွစ္မွ တစ္ခါ ေတြ႔ရသလိုမ်ိဳးေပါ့၊ ဒါေတာင္ က်မတို႔က သြားလည္လို႔။
ညီမက ထမင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ သူ႔ေယာက်္ားက ဆိုက္ကားနင္းတယ္။ သူတို႔က ကေလး ၅ ေယာက္၊ အႀကီးမက ၂၁ ႏွစ္၊ သူ႔ ေအာက္က ၁၈ ႏွစ္၊ အဲဒီ ၁၈ ႏွစ္မက အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီ။ သူတို႔ေအာက္က ေကာင္ေလးက ဆိုင္ကယ္၀ပ္ေရွာ့မွာ၊ အဲဒီေအာက္က ၆ တန္း တေယာက္၊ သူငယ္တန္း တေယာက္။
က်မက အင္း က်မလဲ ၁၇ ႏွစ္မွာ ေယာက်္ားရတယ္၊ က်မတို႔ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး တလေလာက္ေနေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးျဖစ္တာဘဲ။ ေယာက်္ားက တပ္ေျပး၊ အစက မသိဘူး။ သားေလး ၁ ႏွစ္နဲ႔ ၇ လသားမွာ တပ္ေျပးမႈနဲ႔ အဖမ္းခံရတယ္၊ ေထာင္ ၁ ႏွစ္က်တယ္။ အေရးအခင္းပီး တလေလာက္ေနေတာ့ အေမက ေနာက္ ေယာက်္ား ယူေရာ၊ ပီးေတာ့ ညီမလဲ ေယာက်္ားရ၊ က်မတို႔ သားအမိသံုးေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ေျပာရမွာေပါ့။
အေမက သူ႔ေယာက်္ားရွိရာ ေရႊေတာလိုက္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်မတို႔လဲ ေရႊေတာလိုက္သြားၾကတယ္။ က်မတုိ႔က အင္၀ိုင္းလွည့္ေပါ့၊ ေရႊဖမ္းတာေလ၊ ေနတာက ကံေတာင္ရြာမွာ၊ ေရႊေရာင္းရင္ေတာ့ က်ည္ေတာက္ေပါက္ သြားေရာင္းရတယ္၊
အဲဒီမွာ က်မေယာက်ာ္းရဲ႕သတင္းေတြ ၾကားရပါတယ္။ ေရႊေရာင္းရင္း ေသာက္စား၊ ေပ်ာ္ပါး၊ အဲဒီမွာ “ဖိုး ဖဲ ဖာ” အကုန္ရတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ကမၻာႀကီးတစ္ခုေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ဖက္စပ္ေတြ၀င္လာေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ပေထြးက သူ႔ရြာျပန္တယ္၊ အေမက က်မကေလးပါ ေခၚသြားတယ္။ ကေလး ၅ လသားထဲက ေရႊေတာေရာက္တာ၊ ေရာက္ကတည္းက အေမထိန္းတာ၊ ေယာက်္ားကလဲ အျမဲမူးရူးေနေတာ့ သူ႔ေျမး စိိတ္မခ်ဘူးဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္။
က်မတို႔က …..ျပန္ေနတယ္။ အဘြားအိမ္မွာ၊ ေရလွည္းဆြဲ၊ ပန္းရံလုပ္၊ ဒိုင္မွာ စပါးရြက္။ ေနာက္ေတာ့ ေယာက်္ားဘက္လုိက္ေနတယ္။ သူက ခရစ္ယာန္၊ သူတို႔အရပ္က သားသတ္လုပ္ငန္းလုပ္တယ္။ သူက အမဲ၀င္းတြင္းသားကိုင္တယ္၊ ႏြားရဲ႕ ၀မ္းတြင္းဖတ္ေတြ ေဆးၿပီးၿပဳတ္ရတာ။ တေကာင္ ၂၀၀ ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀က္ထုတယ္၊ တရက္ ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္ သတ္ရတယ္။ က်မလဲ သူ႔အလုပ္ေတြ ၀ိုင္းလုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒါေတြ မလုပ္ခ်င္လို႔ က်မငါးေရာင္းတယ္၊ ငါးဒိုင္က ငါးေပါက္စေတြ ယူၿပီးေရာင္းတာ။ သူကေတာ့ အရက္ေသာက္လိုက္၊ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္က ခိုင္းတာ လုပ္လိုက္။ က်မတို႔လဲ ကြဲလိုက္ ေပါင္းလိုက္။ သူက ဆိုးတယ္၊ ဆန္၊ ဆီသာ မရွာတာ၊ ရွိတဲ့ ဆန္၊ ဆီနဲ႔ လဲေသာက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ က်မတို႔မွာ ကေလးက ၃ ေယာက္၊ သားဦးေလးက ရ လနဲ႔ ဆံုးတယ္၊ ဒုတိယသမီးေလးက ၅ လမွာ ဆံုးတယ္၊ သူငယ္နာ ႀကံ႕ဗဟံုး ေရာဂါနဲ႔။ အခုဟာက အငယ္ဆံုး၊ သူက ၁၄ ႏွစ္႐ွိၿပီ၊ ကြ်န္မေက်ာင္း ေခၚထားေသးတယ္။ သုံးတန္းက်ေတာ့ ႐ြာျပန္သြားတယ္။ ႐ြာမွာ ဆိတ္အငွား ေက်ာင္းတယ္။ ေက်ာင္းတက္ တုန္းက အရပ္ထဲက ပလပ္စတစ္ေကာက္တဲ့ကေလးေတြနဲ႔ လိုက္လိုက္ေကာက္ဘူးေတာ့ တခါတေလ ……ကို လာၿပီး အဲဒီကေလးေတြနဲ႔ အေကာက္လိုက္ေကာက္ရင္း လမ္းေဘးေနခ်င္လဲ ေနတတ္တယ္။
ေနာက္ က်မလဲ ငါးမေရာင္းျဖစ္ျပန္ဘူး၊ သူ႔ဦးေလးရဲ႕ မိန္းမရဲ႕ အရက္ဖိုမွာ အရက္ကူခ်က္တယ္၊ တေပါင္း ႏွစ္က်ပ္ခြဲရတယ္၊ တရက္ ၁၀ေပါင္း၊ ၁၅ ေပါင္းေလာက္ရတယ္၊ ပဲ့ေရနဲ႔ ဦးေရစပ္ခ်ိန္မွာ ျမည္းရင္း အရက္ေသာက္တတ္လာတယ္။ အရက္မခ်က္ျဖစ္ေတာ့လဲ တရက္ တဖန္ခြက္ ၀ယ္ေသာက္တယ္၊ တဖန္ခြက္ ဆိုတာ ႏွစ္ဖန္ခြက္ တခ်ိဳးေလ။ အလုပ္လား ကန္ဇြန္းရြက္ ခူးေရာင္းတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း က်မလဲ သူ႔ဒဏ္ဆက္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ကဘဲလုပ္ေကၽြးေနရတာ၊ အျပတ္ဘဲ ကြဲလိုက္ေတာ့တယ္။
သူနဲ႔ကြဲေတာ့ ညီမအိမ္ သြားေနတယ္၊ သူတို႔က ကြက္သစ္မွာ၊ ကိုယ့္၀င္းေလးနဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔အရပ္က လူေတြက ပလပ္စတစ္ေကာက္ၾကတာမ်ားတယ္၊ က်မလဲ တျခားအလုပ္ ရွာမနေတာ့ဘူး၊ အေကာက္ လုိက္တယ္။ ရြာေတြ လိုက္ေကာက္တာ၊ ေကာ္ဗူး၊ ဓာတ္ဘူးခြံ၊ ေရာ္ဘာဖိနပ္ျပတ္၊ ေရသန္႔ဗူးခြံ၊ သြပ္ပုန္းစုတ္၊ သြပ္ျပားစုတ္၊ ပီနံအိတ္၊ ဂ်ပ္ဖာ ျပန္ေရာင္းလို႔ရတာ အကုန္ေကာက္တာဘဲ။ စက္ဘီးငွားခ ေလးရာရယ္၊ စားစရိတ္ရယ္ ႏႈတ္လိုက္ရင္ တရက္ ၃၀၀၀ ေလာက္ က်န္တယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚေတာ့ မေကာက္ျဖစ္ဖူး၊ ရွက္လို႔။
ပိုက္ဆံက မစုျဖစ္ဘူး၊ တူမေတြကို မံု႔၀ယ္ေကၽြးတယ္္၊ ကြမ္းစားတယ္၊ ဗီဒီယိုၾကည့္တယ္၊ အရက္ဖိုးနဲ႔ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးဖိုးကလဲ ကုန္ေသးတယ္။ ထမင္းဖိုးက ညီမကို တရက္ ၅၀၀ ေပးရတယ္။
ကိုယ့္ဟာေလးနဲ႔ကိုယ္ အဆင္ေလးေျပေနတုန္းမွာ ၂၀၀၇ ေရာက္ေတာ့ ျပႆနာ စေတာ့တာဘဲ။ ေရယုန္ေပါက္တယ္၊ မွက္ခရုေပါက္တယ္၊ ဖ်ားတယ္၊ က်က္က်က္ေတာက္ေအာင္ ဖ်ားတာ။ ရုပ္ပ်ဳိိတိုင္းရင္း ေဆးကုဌာနမွာ သြားကုတယ္၊ ၁၀ ရက္စာ ေဆးေပးတယ္၊ တခါျပ ၂၀၀၀၊ ၂ ခါျပၿပီး မသြားေတာ့ဘူး။
ညီမက သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သြားတိုင္ပင္တယ္၊ မစိုးတဲ့။ သူက ငါတို႔ဆရာေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ပါလားဆိုေတာ့ ေရႊျခေသၤ့ ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒီက ကိုေကာင္းျမတ္နဲ႔ ကိုဖိုးနီတို႔က ေဆးရုံကို လုိက္ပို႔ ေသြးစစ္ေပးတယ္။
အေျဖသိရေတာ့ ၀မ္းနဲၿပီး ငိုလိုက္ရတာ။ ဝါေဆးေသာက္ၿပီး ေသပစ္လိုက္ရမလား စဥ္းစားတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာငရဲမွာ က်ခံရမယ္လို႔လဲ ၾကားဘူးတယ္၊ ပိုးရွိတယ္လို႔ သိသြားၾကရင္ဘယ္သူမွ ေခၚေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ လူေပါင္းဆန္႔ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အထင္အျမင္ကလဲ ေသးၾကေတာ့မွာ ဆိုၿပီး ေဆးရုံထဲမွာ ငိုေနတာ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညီမက “ညည္း စားၿပီးသား ထမင္းလဲ ငါစားႏိုင္တယ္၊ ကုလို႔ရတယ္” ဆိုၿပီး အားေပးတယ္၊ အေမကလဲ ေရာက္ေနတယ္၊ မၾကာပါဘူး။
ညီမက “အေမ သမီးမထားႏိုင္ဘူး၊ ရြာေခၚ သြား” လို႔ေျပာေရာ၊
“ရြာေခၚလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာတံုး၊ ဒီလိုမ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ေနမွေတာ့၊ ကားေစာင့္တဲ့ဒဏ္လဲ ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး အေမကလဲ မေခၚဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္ကြက္လူႀကီးက သူနဲ႔သိတဲ့ CHBC အဖြဲ႔က တေယာက္ကို က်မအေၾကာင္း ေျပာျပ ေတာ့ လာၾကည့္တယ္။ ညီမနဲ႔ညွိၿပီး ၀င္းထဲမွာ တဲသတ္သတ္ထိုးေပးတယ္။ အဲဒီတဲကို ၿပီးခဲ့တဲ့ လကဘဲ သူတို႔ဘဲ ထပ္ျပင္ေပးတယ္၊ ၂၃ ရက္ ေန႔က။ ( ၂၃ ၊ ၇ ၊၂၀၁၀ )
ေနာက္ေတာ့ ေရႊျခေသၤ့က ဆရာမရဲ႕ေဆးခန္းမွာ ေဆးသြား သြားကုရတယ္၊ အဖ်ားေပ်ာက္၊ အနာေပ်ာက္ သြားတယ္၊ ကိုယ့္တဲ ကိုယ့္အိုး ကိုယ့္ခြက္ ကိုယ့္ဇြန္း ကိုယ့္ပုဂံနဲ႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ဓားနဲ႔ ပတ္သက္တာ ဘာမွ မလုပ္ရဘူး၊ ေရခပ္ရတယ္၊ ထမင္းခ်က္ရတယ္၊ ဟင္းမခ်က္ရဘူး၊ ကေလးကူးမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ညီမက သူ႔ကေလး ကို အထိမ္းမခံေတာ့ဘူး၊ ဒီကေလးက ခါတိုင္း ကိုယ္ ကုတ္ေပး ပုတ္ေပးမွ အိပ္တာ၊ “နင့္အေမနဲ႔ ငါနဲ႔ မေခၚေတာ့ဘူး၊ မလာနဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာေျပာလြတ္ေတာ့ “ေဒၚေလးကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး၊ ေဒၚေလးက အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဆိုၿပီး ငိုျပန္သြားရွာတယ္။
အႏွီးထုတ္ဘ၀ထဲက ကိုယ္ထိန္းလာခဲ့တာ ဝမ္းနည္းတာေပါ့။
တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက ေသာက္ေရအိုးက ေသာက္ရင္ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္ေတြအလည္သြားရင္ ဒီ့ျပင္ ေရအိုးေတြကဘဲ ႐ွာေသာက္လိုက္တယ္။ အိမ္လည္သြားေတာ့ တခ်ိဳ႕က မလာနဲ႔၊ တို႔ပါ ကူးလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာၾက တယ္။ TV သြားၾကည့္ရင္ မႀကိဳက္တဲ့ပုံစံျပတယ္။ မုန္႔သြားဝယ္ရင္လဲ ဆိုင္ကမ႐ွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကြ်န္မ ပိုက္ဆံ မကိုင္ရဲလို႔ေလ။ အရင္က ဟင္းေလးဘာေလးေတာင္းရင္ ေပးေနၾကအိမ္ေတြကလဲ HIV မွန္းသိေတာ့ မေပးၾကဘူး။ ကြ်န္မတို႔အိမ္ေဘးမွာ ေတာင္းစားတဲ့သူေတြ ႐ွိတယ္ေလ၊ အရင္က ဘုရားပြဲတို႔၊ အလွဴတို႔က ေတာင္းျပန္လာရင္ ေကြ်းတတ္ၾကတယ္။ အခု မေကၽြးၾကေတာ့ဘူး။ ႏူရာဝဲစြဲ၊ လဲရာသူခိုးေထာင္းေပါ့။
အရပ္ထဲက ေဒၚၾကြယ္ဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးအိမ္တအိမ္ပဲ သြားလို႔ရတယ္။ သူက ေငြတိုးေပးတယ္။ သူ႔အိမ္ လာတဲ့သူေတြကို ခုလိုအတူတူစား၊ အတူတူစကားေျပာ႐ုံနဲ႔ မကူးဘူး၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ လာသမွ်လူကို ေျပာလႊတ္တယ္။ သူကဗဟုသုတ႐ွိတယ္။
HIV ႐ွိလို႔ အရပ္ထဲေပါင္းမယ့္သင္းမယ့္သူေတြ ေလ်ာ့သြားေပမယ့္ CHBC တို႔၊ ေ႐ႊျခေသၤ့တို႔ ဟို….ဒိန္းမတ္ၾကက္ေျခနီတို႔က လူေတြေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ ၃ ဖြဲ႕က အာဟာရ အေထာက္အပံ့ေတြလဲ ရေတာ့ အလုပ္မလုပ္ႏို္င္ေပမယ့္ စားေရးေသာက္တာ မပူရျပန္ဘူး။ ရသမွ် ညီမလက္ထဲ အကုန္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္လိုမွ ေတာင္းသုံးတယ္။ အဖြဲ႔ေတြက လာရင္ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔၊ ဖုန္းေတြက လဲ ပါၾကေတာ့ အရပ္ထဲက အထင္ႀကီးၿပီး ျပန္ေခၚလာၾကတယ္။ အစည္းအေဝးပြဲေတြ ေတြ႕ဆုံပြဲေတြလဲ ခဏခဏတက္ရေတာ့ ဗဟုသုတေတြလဲ ရလာတယ္။ အရပ္ထဲ ျပန္ေျပာျပႏိုင္ေတာ့ အထင္မေသးေတာ့တဲ့ အျပင္ အထင္ေတာင္ ျပန္ႀကီးခံ ေနရတယ္။ အထင္ႀကီးခံရလို႔ အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡေရာက္တဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္မွာ ေျပာျပအုံးမယ္။
ေဆးခန္းသြားသြားကုေနရေတာ့ ဖ်ားတာနာတာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေဝးေဝးလံလံေတာ့ အေကာက္မထြက္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။ ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ ေကာက္ၫွင္းေပါင္းေေလး ေရာင္းစားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေ႐ႊျခေသၤ့က အရင္းအႏီွးထုတ္ေပးတယ္။ မၾကာဘူး၊ အရင္းျပဳတ္သြားတယ္။ IG ဆိုလား ဘာဆိုလား ေငြေခ်းလို႔ ရတယ္ဆိုေတာ့ ညီမကလဲ သူ႔အဝတ္ေလွ်ာ္ထမင္းခ်က္အလုပ္က သိပ္အဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ အိမ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ပါလား ငါ ပိုက္ဆံေခ်းေပးမယ္ဆိုၿပီး ေ႐ႊျခေသၤ့ကေန ေခ်းေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါလဲ မၾကာပါဘူး၊ အရင္းျပဳတ္ ျပန္ေရာ။ အာမခံေပးတဲ့ ဦးတိုးလြင္က စိုက္ဆပ္ေပးထားတာလို႔ ၾကားတယ္။
ဆရာမကလဲ သူ႔ေဆးခန္းလာျပရင္ မုန္႔ဖိုးေပးတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္းလိုက္ဆိုးလိုက္ ဖ်ားလိုက္နာလိုက္ ေဆးကုလိုက္ ေတာင္းစားလိုက္ ေကာက္စားလိုက္ ေပးစာစားလိုက္ ေကြ်းစာစားလိုက္နဲ႔ ေနခဲ့တာ အင္း ေသမလိုလိုျဖစ္လိုက္ ျပန္႐ွင္လိုက္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
တရက္ေတာ့ ေ႐ႊျခေသၤ့က လာေခၚတယ္။ ARV ေဆးအလွဴ႐ွင္ေပၚၿပီ၊ သက္ထားလြင္ နင့္ကို ထည့္ထားတယ္။ မႏၲေလးမွာ အထူးကုနဲ႔သြားျပရမယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ကိုယ့္ကားခေတာ့ ကိုယ္ခံရမယ္၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္စားရမယ္ဆိုေတာ့ က်မမွာ ကားခနဲ႔ စားဖို႔ကမ႐ွိျပန္ဘူး။ ထုံးစံအတိုင္း ဦးတိုးလြင္ကဘဲ အကုန္ခံေပးပါတယ္။ က်မရယ္ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။
ARV ေဆးအေၾကာင္းက ေ႐ႊျခေသၤ့က ေတြ႕ဆုံပြဲေတြမွာ ခဏခဏၾကားေနရတာ၊ စားတဲ့သူေတြလဲျမင္ ဘူးတယ္။ တယ္စြမ္းတဲ့ေဆးပါပဲ၊ စားၿပီး ႏွစ္လေလာက္ေနေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေျမႀကီးနဲ႔ထိတယ္ကို မထင္ဘူး။
ေ႐ႊျခေသၤ့ကေန PLHA ေတြကို စိတ္အပန္းေျဖ ပုဂံဘုရားဖူး ပို႔ေပးတယ္။ Volunteers ေတြေရာပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ၊ တလမ္းလုံး ဆိုၾက၊ ကၾက၊ ေျပာင္ၾကေနာက္ၾကနဲ႔၊ က်မကို အကူအညီေပးေနၾက PLHA အမႀကီးတေယာက္က ဓာတ္ပုံေတြ အမ်ားႀကီး႐ုိက္ေပးတယ္။ အဲဒီလို ခရီးေတြပါသြားရေတာ့ က်မကို အထင္ႀကီးၿပီး ခရီးတခုလိုက္ပို႔ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းတာခံရတယ္။ အဲဒါ အထင္ႀကီးလို႔ က်မဒုကၡေရာက္ခဲ့ ရတဲ့ အေၾကာင္းေလ။
က်မ မတ္ေတာ္ေမာင္ရဲ႕တူ၊ သူက ကြ်န္မတို႔အရပ္ထဲက တခုလပ္မေလးကို ယူထားတာ၊ သူ႔မိဘေတြ က မေကြးက၊ သူ႔အေမလာေတာ့ အျပန္မေကြးလုိက္သြားတယ္၊ ၄ ရက္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုၿပီး ၁၀ ရက္ထိ ျပန္မလာေတာ့ သူ႔မိန္းမက ဖုန္းဆက္တယ္။ နင္လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့၊ ငါေတာ့ ျပန္မလာေသးဘူးဆိုေတာ့ က်မကို လုိက္ပို႔ဖို႔အကူအညီေတာင္းတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ အေဟာင္းေကာက္တဲ့ဆိုင္က ေငြ ၁၀၀၀၀ိ/ ထုတ္ၿပီး လုိက္သြားၾကတယ္။ ကားကြင္းသြားရင္း ေဆးဝင္ေတာင္းတယ္။ ေဆးေတာင္းေတာ့ ေဆးကိုင္တဲ့သူနဲ႔ မေတြ႕ဘူး။ ေဆးထုတ္ဖို႔ရက္လဲ လိုေသးတယ္၊ အဖြဲ႔မွာ ေတြ႕သူေတြက အေၾကာင္းရင္းကိုေမးၿပီး ကိုယ့္ကိစၥလဲ မဟုတ္ဘဲ ခရီးမသြားဖို႔ ေျပာတယ္။ က်မကို တားမရေတာ့ ေဆးလက္က်န္ေမးတယ္၊ လက္ထဲမွာ ၇ ရက္စာက်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ေဆးေတြကလဲ ဘယ္သူ႔အတြက္မွန္းမသိေတာ့ တပတ္စာယူသြား၊ ေဆးမကုန္ခင္ျပန္လာခဲ့ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တယ္။
က်မခရီးသြားတာက သႀကၤန္မတိုင္ခင္၊ သႀကၤန္မွာ ကားလိုင္းေတြ ၁၀ ရက္ပိတ္တယ္။ သႀကၤန္ၿပီးၿပီးခ်င္းျပန္ရင္ေတာ့ မွီတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးပ်ံ႐ွိတယ္၊ မျပန္ပါနဲ႔အုန္းဆိုလို႔ မျပန္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔က ျပန္စရိတ္လဲ မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ေဆးကလဲ မဝယ္တတ္ဘူး၊ တကယ္ေတာ့ ဝယ္စရာပိုက္ဆံလဲ မ႐ွိဘူး၊ အဲဒီက ေဝဒနာ႐ွင္ေတြဆီ ႐ွာေဖြစုံစမ္းေတာ့ သူတို႔မွာလဲ ဆက္ထရင္ေလာက္ဘဲ႐ွိတာ၊ ေဆးမကုန္ခင္ရက္ေလာက္က က်မေပးထားတဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကို ေ႐ႊျခေသၤ့ကလွမ္းဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္သြယ္လို႔မရဘူးတဲ့။ ဆိုပါေတာ့ က်မေဆး ၁ လေလာက္ ျပတ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်မအႀကီးအက်ယ္ဖ်ားတယ္၊ အာသီးနာတယ္၊ နဂိုေအာင့္တဲ့ ရင္ကျပန္ေအာင့္တယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ သူတို႔ဆီမွာဘဲ ေသမွာေၾကာက္လို႔လားမသိဘူး၊ ဟိုအိမ္က၁၀၀၀ိ/ ဒီအိမ္က ၁၀၀၀ိ/နဲ႔ ေငြ ၅၀၀၀ိ/ ေခ်းၿပီး ကားေပၚတင္ ေပးလိုက္ၾကတယ္။
ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မေတာ္ေတာ္စုတ္ျပတ္ေနၿပီ။ ေဒၚၾကြယ္ကဆို က်မကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးတယ္။ မသြားဖို႔တားတဲ့ထဲ သူလဲပါတာကိုး၊ အဲဒီတုန္းက အရပ္ထဲက ညည္း ေဆးျပတ္လိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္က်န္းမာေရး ေလး ေကာင္းေနတာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဆိုၿပီး တားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ့္သူမွ လိုက္သြားတာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ေ႐ႊျခေသၤ့က လူေတြလာေတာ့ ဆက္ကုမေပးေတာ့ဖို႔ေတာင္ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ ေ႐ႊျခေသၤ့က လူႀကီးေတြလဲ စိတ္ပ်က္သြားၾကမွာ အမွန္ပါဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ မႏၲေလးက အထူးကုဆရာႀကီးနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ေဆးဆက္ကုေပးၾက ပါတယ္။ မႏၲေလးေဆး႐ုံႀကီးမွာ ေဆးရဖို႔လဲ ဝင္တုိးထားတယ္။ 2011 မွာ ရမယ္ေျပာတာဘဲ၊ အဲဒီက်မွ စကၠင္းလိုင္း ဆိုလား ဘာဆိုလား ရခ်င္ရႏိုင္တယ္ေျပာတာဘဲ။
သက္ထား …
Comments