မန္းတကၠသုိလ္က ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္တင္ (မဟာ၀ိဇၨာ)
ေမာင္စြမ္းရည္
ဇန္န၀ါရီ ၁၆၊ ၂၀၁၂
ဇန္န၀ါရီ ၁၆၊ ၂၀၁၂
ဒီေန႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မန္းတကၠသုိလ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာ အေၾကာင္းကေလးေတြပါပဲ။ ခုတေလာ ျမန္မာ ျပည္သတင္းေတြကုိဖတ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စာေရးဆရာေတြဟာ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြနဲ႔ အလြန္အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရ ပါ တယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲသတင္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာ စာဆုိေတာ္ေန႔က်င္းပခဲ့ၾကပုံေတြကုိ သတိရေနမိပါတယ္။ ဒီလုိသတိရစရာေတြထဲက မႏၱေလးတကၠသုိလ္ရဲ႕ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ ျမန္မာစာေပပညာရွင္၊ သမုိင္းသု ေတသီ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ (မဟာ၀ိဇၨာ) ကုိလဲ အထူးသတိရေနမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ႀကီးကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္တင္က ေအာက္ေျခကေနၿပီး အစအဆုံးပါ၀င္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကဆုိရင္ ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အရင္းႏွီးဆုံးဆရာျဖစ္ပါတယ္။ မန္းတကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္လာ သမွ်ေက်ာင္းသားေတြကလည္း စာေတာ္သူ၊ ျမန္မာစာထူးခြၽန္သူ၊ စာေပ၀ါသနာပါသူေတြကုိ ဆရာက အရင္ဆုံးသိရရွိေနတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတြ ေနစရာမရွိရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာ့အိမ္အေပၚထပ္မွာ တည္းခုိေနထုိင္ ခြင့္ေပးတတ္ပါတယ္။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ စာအုပ္ေတြ၊ ေပပုရပုိက္ေတြ၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအိမ္က ဆရာတဦးတည္းေနတဲ့အိမ္ပါပဲ။ အဲဒီအိမ္နဲ႔ကပ္လွ်က္ တထပ္တုိက္ကေလးမွာ ဆရာ့အေဒၚ၊ ဆရာ့အမေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ဆရာ ထမင္းစားပါတယ္။ ၾကံဳရင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကုိ ဖိတ္ေခၚေကြၽးပါေသးတယ္။ တခါတရံ မႏၱေလးနန္းတြင္းစားေတာ္ဆက္ လက္ရာ ဟင္း၊ ဒါက ႐ုိးရာမုန္႔ စသျဖင့္လည္း ေကြၽးတတ္ပါေသးတယ္။ တပည့္ေတြအလုပ္လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္လဲ ပုံႏွိပ္တုိက္ေတြနဲ႔ အလြတ္ပညာသင္ေက်င္းေတြကုိ ေခၚသြားၿပီး အလုပ္ရွာေပးတတ္ပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ေတြဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားက ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ေနတတ္ပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြအျဖစ္ တန္းတူသေဘာထားၿပီး ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္ပါတယ္။ မန္းတကၠသုိလ္မွာ ေထာင္ခဏ ခဏက်ေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေမာင္သာႏုိးဆုိရင္ သူဟာ တုိင္းတားမင္းႀကီးရဲ႕ ေျမးေတာ္သူအျဖစ္ ပြဲထုတ္ေရးသားတင္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာ့ ဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုသဏ္တုိ႔ မန္းတကၠသုိလ္ကုိ စာေမးပြဲစစ္ဖုိ႔လာရင္းက အပန္းေျဖဖုိ႔ ေမၿမိဳ႕တုိ႔၊ ေတာင္သမန္အင္းတုိ႔ကုိ လုိက္ပုိ႔ရႈ္း စာေပး၀ါသနာရွင္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အတူေခၚသြားတတ္ပါတယ္။ ဆရာ့စာအုပ္ေတြထြက္ရင္လဲ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလုိ တျခားဆရာေတြ မလုပ္ဖူးပါဘူး။ က်ေနာ္ ေပပုရပုိက္ေတြရွာေဖြတာ၊ ဗုံႀကီးသံေတြစုေဆာင္းတာကုိ နည္းျပအားေပးသူေတြထဲမွလဲ ဆရာက ေရွ႕ဆုံးက ပါပါတယ္။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ယြန္းထည္၊ ေရႊခ်ည္ထုိး၊ ေက်ာက္ဆစ္၊ ေရႊျပားခတ္၊ စတဲ့ မႏၱေလး အႏုပညာလုပ္ငန္းေတြရွိရာကုိလဲ ၀ါသနာရွင္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ နယ္ကုိ သုေတသနခရီးသြားရင္လဲ တပည့္ေတြကုိ ေခၚသြားတတ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ တင္မုိး၊ ဂုဏ္ထူးသိန္းႏုိင္၊ ၾကည္ေအာင္၊ ကုိေလး၊ ေမာင္လူခင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ တမၸ၀တီ၀င္း၊ ေမာင္ စတဲ့မန္းတကၠသုိလ္ေက်ာင္းထြက္ စာေရးဆရာ၊ စာေပသုေတသီ၊ ပန္းခ်ီပန္းပုသမား အားလုံးဟာ ဆရာ့တပည့္ေတြခ်ည္းပါပဲ။
ဆရာကုိယ္တုိင္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ဂႏၱေလာကမင္းေအာင္အမည္နဲ႔ စာေရးခဲ့ပါတယ္။ ေကာက္စုိက္ေတး၊ ဗုံႀကီးသံမ်ားကုိလဲ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ဖူးပါတယ္။ ဆရာရဲ႕ မဟာ၀ိဇၨာက်မ္းဟာ ျမန္မာျပဇာတ္သမုိင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အေကာင္းဆုံး အစုံဆုံး က်မ္းျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆရာဟာ ေနာက္ပုိင္းမွာ ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းၿပီး သမုိင္းသုေတသီအျဖစ္နဲ႔ အမႈထမ္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့လဲ ဆရာတပည့္ေတြ ျပန္ဆုံၾကျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ အဌာနေပတံ ဂါထာပါတဲ့ စာရြက္ကေလးေတြေပးၿပီး အဲဒီဂါထာအလြတ္အာဂုံရရင္ လက္ဖက္ရည္တခြက္တုိက္မယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိေျပာသလုိပဲ ေျပာပါတယ္။ ဆရာဟာ သူ႔ဘ၀ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ပုိင္းအထိ တပည့္ေတြကုိ ေစာင့္ေရွာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ က်ေနာ္ကဗ်ာေရးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေငြတေထာင္ဆုခ်ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အထက္ဘုံကေန ေစာင့္ေရွာက္ေနမယ့္ ဆရာ့ကုိ အာစရိယဂုေဏာ၊ အနေႏၱာပါ ဆရာလုိ႔ က်ဴးရင့္တမ္းတရင္း ကန္ေတာ့လုိက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ေမာင္စြမ္းရည္ပါခင္ဗ်။
(ဗြီအုိေအ သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကားအစီအစဥ္မွ)
Comments