အေၾကာင္းမဲ့ ေက်ာင္းမဲ့ၾကသူမ်ား အေၾကာင္း
အရွင္ဥာဏိက၊ ဇူလိုင္ ၃၁၊ ၂၀၁၂
မေတြးလ်င္လည္း အရွင္း၊ ေတြးမိျပန္လ်င္လည္း မီးခုုိးမဆုုံး မုုိးမဆုုံး အဆုုံးအစမဲ့ အေတြးနယ္ ခ်ဲ႔တတ္တဲ့ ကုုိယ့္အေၾကာင္းကုုိ သိေနလုုိ႔ မေတြးပဲေနလာခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လုုပ္စရာရွိလ်င္ ဘာကုုိမွ သိပ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနပဲ ရုုတ္တရက္ေကာက္ကာငင္ကာ လုုပ္ခဲ့လုုိက္တာ။ မွန္တာလုုပ္မိလုုိ႔ အလုုပ္ျမန္ျမန္ၿပီးသြားတာမ်ိဳးရွိသလုုိ နည္းလမ္းမမွန္လုုိ႔ ပုုိၾကန္႔ၾကာသြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့ေလရဲ့။ နည္းနည္းပါးပါး စဥ္းစားရမွာမ်ိဳးဆုုိလ်င္ျဖင့္ မစဥ္းစား ခ်င္တာနဲ႔ မလုုပ္ခဲ့ပဲ ေနာက္ဆုုတ္ထားခဲ့လုုိက္တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ လုုပ္သင့္ပါလ်က္ မလုုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႔အလုုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့တာလည္း မ်ားၿပီ။
အေတြးမဲ့တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ထင္ရဲ့။ စိတ္က တုုန္လႈပ္ျခင္းကင္း၊ ၿငိမ္သက္ျခင္း အတိျပည့္လုုိ႔။ မပ်င္း မေပ်ာ္၊ မမုုန္း မခ်စ္၊ ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္းကင္းကြာ။ အသစ္အသစ္ေသာ အာရုုံ မ်ားနဲ႔၊ ညီညြတ္မွ်တစြာ။ အသာမရွိ၊ အနာမရွိ။
မၾကာခဏ ေဆာင္းပါးေတြေရးတတ္ေလ့ရွိတဲ့ကုုိယ့္ကုုိယ္ စာမေရးတာၾကာၿပီေနာ္။ မအားလုုိ႔ လားလုုိ႔ စာဖတ္သူအခ်ိဳ႔က ေမးတတ္ၾကတယ္။
“စာဆုုိတာ ေက်နပ္စရာလည္း ရွိမွ၊ မေက်နပ္ ဖြယ္ရာ တစ္ခုုခုုႏွင့္လည္းေတြ႔ပါမွ။ အဲဒီေက်နပ္ျခင္း မေက်နပ္ျခင္းကုုိ အရင္းခံၿပီး ေရးျဖစ္တာ။ ဒီႏွစ္ပုုိင္းအတြင္းမွာ ေက်နပ္တာလည္း အထူးမရွိ၊ မေက်နပ္တာလည္း အထူးမရွိ၊ စိတ္က အတက္အက် မရွိ၊ ပကတိအတုုိင္း ၿငိမ္သက္ေနလုုိ႔ စာမေရးျဖစ္တာ၊ မအားလုုိ႔ မဟုုတ္ပါဘူး”
လုုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္တတ္တယ္။
ခုု ျပန္စဥ္းစားမိမွ ဒီလုုိေက်နပ္ျခင္း မေက်နပ္ျခင့္ကင္းၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္အရာကုုိမွ အထူးတလည္ ျပန္မစဥ္းခဲ့လုုိ႔လုုိ႔ ျပန္လည္ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ ကုုိယ့္ ေကာက္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္မွန္တယ္ မမွန္ဖူးဆုုိတာကုုိေတာ့ မသိႏုုိင္ဘူးေပါ့။ မစဥ္းစားပဲ ေနလာခဲ့တဲ့စိတ္က အေၾကာင္းတစ္ခုုေၾကာင့္ မေန႔ညကေတာ့ ျပန္လည္စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ေျပာခဲ့သလုုိ စဥ္းစားမိၿပီဆုုိေတာ့ အေတြးက မဆုုံးႏုုိင္စြာ။
ေအာ္ရီဂင္ျပည္နယ္ကုုိေရာက္ေနတဲ့ ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္က ေက်ာင္းေဘးက တုုိးခ်ဲ႔ဝယ္ယူ မည့္ ၿခံရဲ့အေျခအေနကုုိ ေမးပါတယ္။ ဒီၿခံကုုိ အဆင္သင့္လ်င္ဝယ္ယူႏုုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားဖုုိ႔ အဓိ က တြန္းအားေပးသူထဲမွာ ဆရာေတာ္က အားတက္သေရာအျဖစ္ဆုုံး။ စိတ္အား ႏႈတ္အားပါ မက ဝတၳဳေငြေၾကးအားပါ အားေပးကူညီသူ။
အေမရိကန္စီးပြားေရးပ်က္ကပ္မွာ အိမ္ေစ်းကြက္ပါပ်က္ကြက္ခဲ့လုုိ႔ ပုုိင္ရွင္မဲ့သလုုိျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္မွာ ဝင္ေရာက္ေနထုုိင္သူေတြက ပုုိင္ရွင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနဟန္တူတဲ့ အုုိးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ။ အျဖဴ အမည္း အႀကီး အငယ္ ၊ ေယာက္်ား မိန္းမ အရြယ္စုုံလုုိ႔။ အဖုုိးႀကီးတစ္ေယာက္ကလြဲလုုိ႔ က်န္ သူေတြက ေပၚလာလုုိက္ ေပ်ာက္သြားလုုိက္။ ေနထုုိင္သူေတြက ပ်ံၾကေတြမုုိ႔ အခ်ိန္အခါ နာရီ မရွိ။ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ မုုိးလင္းမုုိးခ်ဳပ္၊ ေန႔ေန႔ညည ဝင္ၾကထြက္ၾက၊ စားၾကေသာက္ၾက။
ျခံထဲမွာ တဲထုုိးၿပီး အိပ္သူရွိသလုုိ ၿခံေရွ႔မွာ ကားရပ္ကာ ကားထဲမွာ အိပ္သူလည္းရွိရဲ့။ ေနာက္ ၿပီး ကုုိယ့္အိမ္ကုုိယ့္ရာ မဟုုတ္ေလေတာ့ အမႈိက္သရုုိက္ကုုိလည္း စနစ္တက် စြန္႔ပစ္သူမရွိ။ အမႈိက္ေတြက ေတာင္ပုုံယာပုုံ။ ျမင္လုုိ႔ၾကည့္လုုိ႔ မေကာင္း။ ဒီအေျခအေနကုုိ ကုုိယ္တုုိင္ျမင္ေတြ႔ ေနရတဲ့ ဆရာေတာ္က အဆင္သင့္တင့္အခါ ဒီၿခံကုုိ ဝယ္ယူဖုုိ႔ အားေပးတုုိက္တြန္းတာဟာ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာလုုပ္ငန္းမ်ားကုုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာပုုိမုုိလုုပ္ႏုုိင္ေစဖုုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါသလုုိ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလုုိသူေတြ ရွိေနတာကုုိ သေဘာမက်ႏုုိင္တာလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလုုိအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ႏွစ္ၾကာၾကာတစ္ပါးတည္းေနလာခဲ့တာ ကုုိယ့္ကုုိယ္စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္ေစေအာင္ ဘာမွမလုုပ္ၾကေလတဲ့ သူတုုိ႔ကုုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္။
ခုုေတာ့ မထင္မွတ္ပဲဲ ဒီၿခံကုုိပုုိင္တဲ့ဘဏ္ဆီကေန ေလလံနဲ႔ဝယ္ယူထားတဲ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ လုုပ္ ငန္းအဖြဲ႔တစ္ခုုက ျပန္ေရာင္းမယ္ဆုုိေတာ့ သူတုုိ႔ဆီကေန တဆင့္ဝယ္ယူႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေန တာ။ အိမ္က ေတာ္ေတာ္ဆုုိးဆုုိးရြားရြားပ်က္စီးေနတာေၾကာင့္ ဘဏ္ေတြက ေငြးမေခ်းငွားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အၿပီးေငြေျခရမည့္အေနအထား။ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ လွဴဒါန္းမည့္သူ၊ ခဏစုုိက္ထုုတ္ကူညီ မည့္သူေတြရဲ့ စြမ္းအားက အထူးအေရးပါေနတာ။ ဒီအေနအထားကုုိ ဆရာေတာ္က သိလုုိလုုိ႔ မၾကာခဏဆုုိသလုုိပဲ အေျခအေန ဘယ္လုုိရွိေနလဲလုုိ႔ လွန္းလွန္းေမးတာပါ။ ဒါက ဘာသာ သာသနာ ညီေနာင္တုုိ႔အေရးမွာ ေသြးမေအးတတ္သူတုုိ႔ရဲ့ သေဘာသဘာဝ။
လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္လုုိ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၿပီး ဖုုန္းခ်ခါနီးမွာ အေမရိ ကန္မွာ အေျခမက်ႏုုိင္ေသးတဲ့ မိတ္ေဆြဆရာေတာ္တစ္ပါးအေၾကာင္း စကားစပ္မိတယ္။ ခရီး ထြက္လုုိ႔ အဆင္ေျပတဲ့တစ္ေန႔မွာ မုုဒိတာေရႊေက်ာင္းမွာလာေရာက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူဖုုိ႔ အမိန္႔ရွိလုုိက္ပါဦးလုုိ႔ ဆရာေတာ္ကုုိ ေလွ်ာက္ထားရင္း ခုုေဘးၿခံက Homeless (အုုိးမဲ့အိမ္မဲ့)ေတြ အခ်ိဳ႔သြားၾကၿပီ။ က်န္ေနသူအခ်ိဳ႔လည္း သြားၾကေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆုုိလ်င္ ေတာ့ ဒီေနရာမွာ (Kyaungless) ေက်ာင္းမဲ့သူေတြအတြက္ ေနရာျဖစ္လာမွာပါလုုိ႔လည္း မိန္႔ လုုိက္ပါဦးလုုိ႔ အေပ်ာ္သေဘာ ေလွ်ာက္ထားလုုိက္တယ္။
ဆရာေတာ္နဲ႔စကားေျပာၿပီးေတာ့ ကုုိယ္တစ္ခါက ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ‘အုုိးမဲ့အိမ္မဲ့’ ေဆာင္းပါးတစ္ုပုုဒ္ အေၾကာင္းကုုိ ရုုတ္တရက္သတိရမိလုုိက္တယ္။ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဟုုိႏုုိင္ငံ ဒီႏုုိင္ငံေတြမွာ ေရာက္ၿပီး ႏုုိင္ငံေပ်ာက္ေနၾကတဲ့ ကုုိယ့္ေမြးခ်င္းႏုုိင္ငံသား အုုိးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြအေၾကာင္း ေရးထား တာ။
ခုုတစ္ခါမေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေနစရာေက်ာင္းေပ်ာက္ၾကရတဲ့ ကုုိယ့္ညီေနာင္ ရဟန္းသာမေဏေတြအေၾကာင္းက စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ေက်ာင္းေပ်ာက္လုုိ႔ ဘဝ ေပ်ာက္ၾကရတဲ့ ကုုိယ့္သီတင္းသုုံးေဖာ္ ညီေနာင္ေတြဆုုိတာ နည္းမွ မနည္းတာ။ ျပန္ေတြးမိ တုုိင္း စိတ္မွာဒဏ္ရာသင့္ကာ နာက်င္မႈေတြက အသစ္အသစ္ျဖစ္တတ္လုုိ႔ မေတြးပဲ ေနလာခဲ့ တာ။ ၾကာေပမယ့္ က်က္ႏုုိင္ခဲတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ။
မၾကာမီက ျမန္မာျပည္ကုုိျပန္ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆီ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားေရာ၊ ရဟန္းဘဝကေန ေရြ႔ေလ်ာခဲ့ ၾကရတဲ့ သူမ်ားဆီကုုိေရာ။
တတုုိင္းျပည္လုုံး ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ခုု ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုုံမွာ ယုုံၾကည္မႈတူ ညီေနာင္ ေတြေပါင္းၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔ညမနား သြားစရာရွိတာသြား၊ ေရးစရာရွိတာေရး။ ရပ္ကြက္လုုံၿခဳံေရးကအစ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုုိင္းအထိ။ ျပည္သူျပည္သားအေရး ဟာ ကုုိယ့္အေရး၊ တုုိင္းျပည္အႏၱရာယ္ဆုုိတာလည္း ကုုိယ့္အႏၱရာယ္။ ဘာအေရာင္မွ မခ်ယ္ သတဲ့ တကယ့္မြန္ျမတ္စိတ္ထားမ်ားနဲ႔။
အေရးအခင္းအလြန္ အာဏာသိမ္းအစုုိးရတက္လာေတာ့ မႏၱေလးက ထင္ရွားတဲ့ဘုုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲ အာဏာပုုိင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ဝင္ေရာက္ရွာေဖြခဲ့တယ္။ ကုုိယ္ေနထုုိင္ခဲ့တဲ့ မစုုိးရိမ္တုုိက္သစ္ကေတာ့ အဓိက ပစ္မွတ္ေပါ့။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုုိယ္စုု ေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ စာအုုပ္စာတန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွာေဖြဖ်က္ဆီးသူမ်ားရဲ့ ရမ္းကားမႈ ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆုုံးပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းလုုိ႔ အသက္မေပ်ာက္တဲ့ၾကားကေန ကုုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ စာအုုပ္စာတမ္းေတြ ေပ်ာက္ဆုုံး၊ အေရးေတာ္ပုုံမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေနထုုိင္ရာေက်ာင္းကေန တိ္မ္း ေရွာင္ၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႔လည္း တိမ္းေရွာင္ဖုုိ႔ အခ်ိန္မရလုုိက္တာေၾကာင့္ အဖမ္းအဆီးခံၿပီး ႏွစ္ ရွည္ေထာင္ဒဏ္အသီးသီးခ်တာခံခဲ့ၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့လည္း ေျပးရင္းလႊားရင္း ေရာက္ ရာ အရပ္ေတြမွာ အဖမ္းအဆီး ခံၾကရ။
အဖမ္းဆီးခံ ရဟန္းသာမေဏမ်ားထဲမွာ အေရးေတာ္ပုုံအတြင္း လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ လုုံးဝမပါဝင္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ၿငိ္မ္ၿငိမ္သက္သက္အေနဆုုံး ရဟန္းေတာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလည္း ပါ ဝင္ခဲ့တယ္။ အေရးေတာ္ပုုံအတြင္း မပါဝင္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေက်ာင္းထဲမွာပဲ ေနထုုိင္ခဲ့ၾက တာေၾကာင့္ တိမ္းေရွာင္ဖုုိ႔ မလုုိဖူးအထင္နဲ႔ ေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္လက္သီတင္းသုုံးေနခဲ့ၾကတာ။ ေက်ာင္းထဲကုုိ အာဏာပုုိင္ဆုုိသူေတြ ဝင္ေရာက္စီးနင္းရွာေဖြေတာ့ ဝါဝါျမင္ရာ အကုုန္ဖမ္းခဲ့ တာမုုိ႔ အေအးေဆးဆုုံး သူတုုိ႔ေတြ အဖမ္းဆီးခံၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္အသီးသီး က်ခံၾကရ တယ္။ အရြယ္ေရာက္ အရြယ္လြန္ သာမေဏ ရဟန္း သက္တမ္းစုုံစြာ။ ကေလးစစ္သား အေၾကာင္းကုုိ မီဒီယာမ်ားက ေျပာၾကေပမယ့္ ကေလး(သာမေဏငယ္) အက်ဥ္းသားမ်ား အေၾကာင္းကုုိ ေျပာဖုုိ႔ေမ့ေနၾကတာအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့တယ္။
ေထာင္ကျပန္လြတ္လာသူေတြရွိသလုုိ အခ်ိဳ႔လည္း ရဲဖက္စခန္းမ်ားမွာ အသက္ေပးသြားၾကသူ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ခုုခ်ိန္အထိ ဘယ္ဆီေရာက္လုုိ႔ ဘယ္ဆီေပါက္ေနတယ္ ဆုုိ ဘယ္သူမွ မသိၾကရဘူး။ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနေသးလား၊ အသက္ရွင္လ်က္မွ ရွိေနပါ ေသးလားဆုုိတာကုုိလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာႏုုိင္ဘူး။
လူထုုၾကားမွာ အတန္အသင့္ထင္ရွားသူေတြရဲ့ အေျခအေနကုုိ အျပင္မွာက်န္ရစ္ေနတဲ့ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မီဒီယာကသူေတြက ၾကားသိႏုုိင္ေပမယ့္ အညတရ သာမန္သူေတြအေၾကာင္းကုုိေတာ့ အျခားဘယ္သူမွ မသိၾကရပါဘူး။ အဖမ္းအဆီး အခ်ဳပ္ အေႏွာင္ခံရသည့္တုုိင္ သူတုုိ႔ေတြအတြက္ ဘယ္သူမွ ေနာက္ကေန လုုိက္လံထုုတ္ေဆာင္တာ မ်ိဳး၊ အကူအညီေပးတာမ်ိဳးကုုိလည္း မရႏုုိင္ၾကပါဘူး။ ဒီလုုိပဲ လူမသိ သူမသိနဲ႔ အသက္စေတး ေပးဆပ္သြားၾကတဲ့ရဟန္းသာမေဏေတြ ကုုိယ့္အသိထဲမွာကုုိက နည္းမွ မနည္းတာ။
ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းတာက အေရးအခင္းတစ္ခုုျဖစ္ေလတုုိင္း အာဏာပုုိင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ေက်ာင္းေတြပိတ္ဖုုိ႔ သံဃာေတာ္ေတြကုုိ ကုုိယ့္ရပ္ကုုိယ့္ရြာျပန္ေစဖုုိ႔ ဖိအားေပးတတ္တယ္။ ရဟန္းျဖစ္ၿပီဆုုိတာနဲ႔ အိမ္ေထာင္စုုစာရင္းကေန အပါယ္ဖ်က္ခံရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြအဖုုိ႔ တကယ္ေတာ့ ေရာက္ရွိေနထုုိင္ရာအရပ္သာ ကုုိယ့္အရပ္ကုုိယ့္ေဒသပဲ ျဖစ္သင့္တာပါ။
တဖက္မွာ ေနထုုိင္ရာၿမိဳ့ႀကီးမ်ားက စာသင္တုုိက္ေတြကုုိပိတ္ဖုုိ႔ ဖိအားေပးသလုုိ အျခားတဖက္ မွာေတာ့ ၿမိဳ့ကသံဃာေတာ္ေတြ ကုုိယ့္အရပ္ျပန္ေရာက္လ်င္ လက္သင့္မခံဖုုိ႔ကုုိလည္း သက္ ဆုုိင္ရာေဒသက ေအာက္ေျခအာဏာပုုိင္အဖြဲ႔အဆင့္ဆင့္ကုုိ ညႊန္ၾကားထားတယ္။
ဒီအခါမ်ိဳးမွာ ေဒသခံအာဏာပုုိင္အခ်ိဳ႔က ကုုိယ့္ဇာတိသားေတြ အခက္အခဲရွိလုုိ႔ ကုုိယ့္ရပ္ကုုိယ့္ ရြာျပန္အလာကုုိ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳရမည့္အစား အုုပ္ခ်ဳပ္သူအလုုိေတာ္က် ကုုိယ့္ဇာတိမွာရွိတဲ့ ဘုုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုုိ ၿမိဳ့ကျပန္လာတဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြရွိလ်င္ လက္သင့္မခံဖုုိ႔၊ လက္သင့္ခံ လ်င္ တစ္ခုုခုုျဖစ္မည့္ဟန္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္တတ္ၾကလုုိ႔ ကုုိယ့္ဇာတိသားေတြ ကုုိယ့္ရပ္ကုုိယ့္ရြာ ျပန္လာတာကုုိ လက္သင့္မခံရဲတဲ့ ဘုုန္းေတာ္ႀကီးအခ်ိဳ႔ကုုိလည္း ေတြ႔ခဲ့ဘူးတယ္။
ၿမိဳ႔ကစာသင္တုုိက္မ်ားကလည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ နယ္ျပန္လႊတ္၊ နယ္ေက်ာင္းမ်ား ကလည္း လက္သင့္မခံဝန္႔၊ ဒီလုုိနဲ႔ နားရာခုုိရာ မဲ့ၾကရတဲ့ ရဟန္းသာမေဏေတြရဲ့ ဘဝ။ ေက်ာင္းေပ်ာက္လုုိ႔ ဘဝပ်က္ၾကရတဲ့ ရဟန္းသာမေဏမ်ားရဲ့ဘဝ။
မိဘဆရာသမား၊ ေမြးရပ္ေမြးရြာ၊ အစုုံအလင္ရွိပါလ်က္ကယ္နဲ႔ ကုုိယ့္ႏုုိင္ငံ ကုုိယ့္ေရေျမအတြင္း နားစရာ ခုုိစရာ ေနရာမဲ့က်ရတဲ့ ရဟန္းသာမေဏေတြရဲ့ ဘဝဟာ စဥ္းစားၾကည့္လ်င္ အထူးပဲ ရင္နာဖုုိ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ေနစရာေနရာ၊ နားခုုိစရာေက်ာင္းမရွိလုုိ႔ သာသနာမွာ ေပ်ာ္ပါ လ်က္ကယ္နဲ႔ သကၤန္းဝတ္ခြ်တ္ကာ လူ႔ဘဝကူးေျပာင္းသြားၾကရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ သာမ ေဏေတြဆိုုိတာ နည္းတာမွ မဟုုတ္တာ။ ဒီအျဖစ္ဆုုိးေတြဟာ တစ္ကုုိယ္ေရ အသီးသီး ဘဝ မ်ားသာ နာက်င္ထိခုုိက္မႈလုုိ႔ လြယ္လြယ္ေျပာလုုိ႔ ရတာမ်ိဳးေတြ မဟုုတ္ပါဘူး။ သာသနာ အတြက္ပါ ထိခုုိက္ရတာမ်ိဳးပါ။
ဒီအျဖစ္ေတြဟာ ဆယ္စုုႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ အရာေတြပါ။ အေျခအေနမွန္ေတြကုုိ အမွန္အတုုိင္း မသိခဲ့ၾကလုုိ႔၊ ဒါမွမဟုုတ္လည္း မသိဟန္ေဆာင္ခဲ့ၾကလုုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ ရင္ထဲကေန ေမ့ေပ်ာက္ေကာင္း ေမ့ေပ်ာက္သြားေလာက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သုုိ႔ေပမယ့္ ကုုိယ့္ သား၊ ကုုိယ့္ညီ၊ ကုုိယ့္ရဲ့အရင္းႏွီးဆုုံး မိတ္ေဆြေတြရဲ့ နာက်င္ဖြယ္အျဖစ္ေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ သူေတြရဲ့ ႏွလုုံးသားထဲမွာေတာ့ ဒဏ္ရာေတြက က်က္ႏုုိင္ဦးမယ္ မဟုုတ္ေပဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့အရာေတြမုုိ႔ ဘာမွမလုုပ္ႏုုိင္ေတာ့တာေတာ့ ရွိပေစေတာ့။ ဒါေပမယ့္ လုုပ္ႏုုိင္တဲ့အရာေတြ လြန္မသြားေစဖုုိ႔ကုုိေတာ့ အခ်ိန္ရွိခုုိက္မွာ ႀကိဳးစားကာလုုပ္ေဆာင္ၾကဖုုိ႔ ေတာ့ အမွန္ပဲလုုိအပ္ပါတယ္။
အုုိးမဲ့အိမ္မဲ့ ေရႊေငြမဲ့ ၊ ေက်ာင္းမဲ့ကန္မဲ့ ေနရာမဲ့ ၊ မိမဲ့ ဖမဲ့ မိတ္ေဆြမဲ့၊ အသိမဲ့ အေတြးမဲ့ ပညာမဲ့၊ ဘယ္လုုိ အမဲ့မ်ိဳးပဲျဖစ္ပေစ၊ အမဲ့ဆုုိတာ ေကာင္းတာမ်ိဳးမွ မဟုုတ္တာ။ ။
Comments