ေခတ္ကာလႀကီးအေၾကာင္း (၂)
ေဆာင္းယြန္းလ
ဇန္န၀ါရီ ၃၀၊ ၂၀၁၄
ေခတ္က သံုးမတ္ဖိုးအတြက္
သန္းေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္ဖိုး ေလ်ာ္ေနရတဲ့ ကာလေပါ့…
ေခတ္က က်ည္ကာအက်ၤီ၀တ္ၿပီးမွ
လမ္းထြက္ေလွ်ာက္လို႔ရတဲ့ ကာလေပါ့….
ေခတ္က ဆီေပးရင္ ဆန္ပါဆံုးၿပီး
နိဂံုးေရာက္ခါနီးတိုင္း မာတိကာကို ၿပန္လွန္ဖတ္တယ္…
ေခတ္က သဘာ၀ကို အပ်ိဳရည္ဖ်က္ထားလို႔
ရႈခင္းေတြ နဂိုရည္ပ်က္ေနရရွာတဲ့ ကာလေပါ့….
ေခတ္က စကားလံုးတလံုးတည္းနဲ႔ ေဘာင္းဘီၾကပ္ေနၿပီး
ဂါထာမမွန္လို႔ ဘာသာၿပန္ဖို႔လည္း ခက္ေနတယ္….
ေခတ္က နန္းဆန္ေအာင္ ပန္းပန္ထားေပမယ့္
ကုေဋတသန္းလည္း မတန္ဘူး ေၿခလွမ္းလည္း မမွန္ဘူး….
ေခတ္က တံခါးမရွိေတာ့ဘူး တရားမရွိေတာ့ဘူး
ေခတ္မွာ အခ်စ္ေပ်ာက္ၿပီး ၿမစ္ေပ်ာက္ေနသလို
ေၿခဖ်ားေထာက္ဖို႔ ေၿမသားေပ်ာက္ေနတယ္……
ေခတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္းကို ေသနတ္ကိုင္ၿပီးေၿပာတယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနံမည္တပ္ထားေပမယ့္ မၿငိမ္းခ်မ္းဘူး..
ေခတ္က တဘို႔တည္းၾကည့္ၿပီး တလမ္းတည္းေမာင္းတယ္…..
ေခတ္က ေခတ္ပညာတတ္တခ်ိဳ႕ကို
ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ ပံုၿပင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္တတ္တယ္….
ေခတ္က ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ သိုက္ၿပန္တူးေနၿပီး
ဇာတ္နာေအာင္ ဇာတ္တူသားစားၿပတယ္….
ေခတ္က ေခ်ာင္းကိုပစ္ၿပီး ၿမစ္ကိုခြာတယ္
ကိုယ့္ၿမင္း ကိုယ္စိုင္းၿပီး စစ္ကိုင္းမေရာက္ခဲ့ဘူး
ကိုယ့္ေလွ ကိုယ္ထိုးၿပီး ပဲခူးမေရာက္ခဲ့ဘူး…..
ေခတ္က တေန႔တလံ အေရြ႕မမွန္ခဲ့လို႔
ပုဂံ….ေရြ႕ခဲ့တယ္…ပုဂံ……ေရြ႕ခဲ့တယ္….။