အနာဂတ္ပဥၥမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဦးကိုနီ စကၤာပူမွာ ရွင္းလင္းခဲ့ပုံ

အနာဂတ္ပဥၥမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဦးကိုနီ စကၤာပူမွာ ရွင္းလင္းခဲ့ပုံ
 ေအးျငိမ္း(ေလးမ်က္ႏွာ)၊ ဇန္န၀ါရီ ၃၀၊ ၂၀၁၄ 

သည္ကေန႔ ကြ်န္ေတာ္ “အနာဂတ္တစ္ခုကို ပံုေဖာ္ၾကျခင္း” စာေပေဟာေျပာပဲြသို႔ သြားေရာက္နားေထာင္ပါသည္။ အမွန္က စာေပေဟာေျပာပဲြမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မည္ကဲ့သို႔ ပံုေဖာ္ၾကမည္နည္း ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းပါသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္သည္မွာ ဦးကိုနီ၏ ၂၀၀၈ သံႀကိဳး (ဟုတ္ေပါင္) အေျခခံဥပေဒအေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာျပခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ သူေျပာျပေတာ့မွ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားက ကမၻာတည္သေရြ႔ အာဏာကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားရန္ စီမံခ်က္ခ်ကာ ထို အေျခခံ ဥပေဒကို ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားျဖင့္ ေရးဆဲြ။ လက္တစ္လံုးျခားလိမ္ကာ နာဂစ္ေၾကာင့္ လူအမ်ားဒုကၡေရာက္ေနၾကသည္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ အတင္းေရာ အဓမၼပါ အတည္ျပဳထားေၾကာင္း သဲေသာင္ျပင္တြင္ ေဂၚဇီလာသြားသလို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း သိရေလေတာ့၏။

 

ကြ်န္ေတာ့္၀သီကလည္း နည္းနည္းသိလာၿပီဆိုလွ်င္ အၿငိမ္မေနႏိုင္။  မိတ္ေဆြမ်ားကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္လွသည္ ျဖစ္ရာ safety စာအုပ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားမွ ထုိအေၾကာင္းေရးလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု အႀကံရလွ်က္ ဦးကိုနီဆီ ဖံုးဆက္ကာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူပါသည္။ ဦးကုိနီကလည္း ေရးပါခင္ဗ်ာ၊ ႀကိဳက္သလိုလုပ္ပါ၊ အားနည္းခ်က္၊ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္မ်ားရိွလွ်င္လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေထာက္ျပေျပာဆိုပါ ဟု ဆိုေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အကြ်ႏ္ုပ္လည္း ၎၏ ၂၀၀၈ တရားကို မနာၾကား (ဟုတ္ေပါင္) နားမေထာင္ရေသးသူမ်ားေရာ၊ နားေထာင္ၿပီးသူမ်ားေသာ္မွ ၃-၄-၅ ရက္ၾကာလွ်င္ အကုန္ေမ့ကုန္မွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ မွတ္တမ္းတစ္ခုရေအာင္ပါ ေရးမည္ဟု - ကိုင္းေျပာေနၾကာေရာ့ ခုပဲ စေရးမဗ်ိဳ႔။ 

ဥပေဒအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါေတာ့ အေတာ္ေတာ့ ရွည္လိမ့္မဗ်။
 

ဦးကိုနီ ေဟာေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ေဖာက္သည္ခ်ပါမည္။ အျပည့္အစံုမဟုတ္ပါ။ သိပ္မရွည္ေစရန္ ခ်န္သင့္သည္မ်ားကို ခ်န္ခဲ့ပါမည္။ 

(၁) ဒါးျပတိုက္ခံရျခင္း

ျမန္မာႏုိင္ငံ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးမရမီကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ ေရးဆဲြခဲ့ပါတယ္။ ေရးဆြဲရာမွာ ျပည္သူေတြက ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ ျမန္မာဥပေဒပညာရွင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားဥပေဒပညာရွင္ေတြပါတဲ့ ေကာ္မတီက ေရးတာျဖစ္ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒကို စေရးၿပီး တစ္လနဲ႔ ၃ရက္အၾကာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပါလီမန္ဥကၠဌ ဦးႏုက တာ၀န္ယူၿပီး အေျခခံဥပေဒကုိ ဆက္လက္ေရးဆဲြခဲ့တာ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ အတည္ျပဳ ျပဌာန္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒဟာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ ဒီမိုကေရစီရ့ဲ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားရႏိုင္ေစဘို႔ အာမခံေပးထားတဲ့ ဥပေဒျဖစ္ပါတယ္။

            ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရအၿပီး ၂၄ ရက္အၾကာမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေတာခိုသြားခ့ဲပါတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ျပည္တြင္းစစ္မီး အစပ်ိဳးခဲ့တာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး သူပုန္ေတြလက္ကို က်ဆင္းခဲ့တာ ရန္ကုန္အစိုးရ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဟာ နည္းနည္းမွ အတိမ္းအေစာင္း မရိွခဲ့ပါဘူး။ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္မွာ ဒီမိုကေရစီ ဘယ္ေလာက္ရိွသလဲဆိုတာ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကဲြတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အာဏာသိမ္းတယ္။ အဲဒီ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြ သိပ္မေကာင္းတာေတာင္မွ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

            အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အရမ္းခ်မ္းသာခဲ့တယ္။ အာဏာသိမ္းတ့ဲအခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အရံေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၂၈ သန္း ရိွတယ္။ အဲဒီေခတ္ကပိုက္ဆံနဲ႔ဆို အရမ္းမ်ားတယ္။ ေဆးကုသေရးစနစ္၊ ပညာေရး စတာေတြ အရမ္းေကာင္းခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို တရုတ္၊ အိႏိၵယတို႔ကလာၿပီး ပညာသင္ခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးကို ပိုင္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးႏိုင္္ငံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုအေျခအေနန႔ဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ ၂၀၁၃၊ ၈ ေလးလံုး ေငြရတုအခမ္းအနားမွာ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ အႀကံေပး ဆရာႀကီးဦးျမင့္က ေျပာသြားတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ၂၀၁၁ ဂ်ီဒီပီ ကိုမီဘို႔ ႏွစ္ ၂၀၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား ကိုမီဘုိ႔ ၂၈ ႏွစ္၊ စင္ကာပူကို မီဘို႔ဆိုရင္ ၄၆ ႏွစ္ လိုက္ယူရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔က ရပ္ေနပါမွ။ ဒါေတာင္ သူတို႔ကိုမီဘို႔ ရိုးရိုးလိုက္လို႔မရဘူး။ အင္ဂ်င္ပါ၀ါ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔မွ လိုက္လို႔ရမယ္။ ကားကလည္း ေကာင္းရမယ္။ လမ္းကလည္း ခလုတ္ကန္သင္း၊ ခ်ိဳင့္ခြက္မရိွရဘူး။ ေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာကလည္း ေကာင္းရမယ္။ လမ္းမွာ ဘီးေပါက္ရင္ ျပင္မဲ့ မကၠင္းနစ္ကလည္း အဆင္သင့္ ရိွရမယ္။ 

            အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားဆိုတာ ထုထည္ႀကီးမားတဲ့ အရင္းအႏွီးမ်ားတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို ဆိုလိုတာ၊ လမ္းေကာင္းရမယ္ဆိုတာ infrastructure၊ အင္တာနက္တို႔၊ လမ္းတို႔၊ မီးတို႔ကိုေျပာတာ။ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ဒရိုင္ဘာဆိုတာ သမၼတတို႔၊ ၀န္ႀကီးတို႔လို ဦးေဆာင္မႈေပးတဲ့ ပုဂိၢဳလ္၊  ဘီးေပါက္ရင္ ဖာဘို႔၊ ဆီျပတ္ရင္ျဖည့္ဘို႔ဆိုတာ က႑တိုင္း၊ က႑တိုင္းမွာ လိုရင္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဘို႔ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ပညာရွင္ေတြရဲ့ ပံ့ပိုးမႈကို ဆိုလိုတာ။ အဲဒါေလာက္ ဘက္စံုျပည့္စံုတဲ့အေျခအေနနဲ႔ လုိက္မွ ထိုင္းကို အႏွစ္ ၂၀ နဲ႔မီမယ္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ အင္မတန္ခ်မ္းသာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စင္ကာပူဆိုတာ မေလးရွားေတာင္ဘက္ပိုင္းက တံငါရြာကေလး အေနနဲ႔ပဲ ရိွေသးတယ္။ အခု ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္း အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီအလြန္ထြန္းကားတဲ့၊ ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို အတိတ္တစ္ခ်ိန္တံုးက ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ တယ္။ အဲဒါကို လူငယ္ပိုင္းေတြ သိေစခ်င္တယ္။ အခုလူငယ္ေတြက မဆလ စစ္အစိုးရလက္ထက္၊ အဲဒီေနာက္ အလြန္အင္မတန္ ဆိုး၀ါးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္လက္ထက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ့အဆင့္ ဘယ္ေလာက္ျမင့္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွထင္ရွားတဲ့ မွတ္ေက်ာက္တစ္ခု ရိွခဲ့တယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးသန္႔ ပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဦးသန္႔ကို ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ အျဖစ္ခန္႔ခဲ့သလဲ။

            ဦးသန္႔ေတာ္တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးသန္႔ရဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံရဲ့ပံုရိပ္ဟာ သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့အတြက္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္တဲ့ ဦးသန္႔သာ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ထိုက္တယ္ ဆိုၿပီး ေရြးလိုက္တာ။ ဒါဟာ ဘာကိုျပသလဲဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္ဟာ ပံုရိပ္အင္မတန္ေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုတာကို ျပတာ။

            ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ဒါးျပတိုက္ခံလိုက္ရလို႔ လက္လြတ္ဆံုးရံႈးသြားတာ။ အဲဒါကို ျပန္ရေအာင္ယူဘို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိဘုိ႔လုိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူမ်ားပိုင္တဲ့ပစၥည္းကို အတင္းအဓမၼ ေတာင္းယူေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ဆီက လုယူသြားတဲ့ပစၥည္းကို ျပန္ေပးပါလို႔ ေတာင္းေနတာ။

            အခု ႏိုင္ငံျခားကလူေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီလာတဲ့အခါ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈဆိုၿပီး သြန္သင္ ေပးခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီလုိခ်င္ရင္ ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုထိုင္္ရမယ္၊ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ စသျဖင့္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ သူေဌးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုလာၿပီး သူေဌးဆုိတာ ဘယ္လိုေနရတယ္၊ ဘယ္လိုထိုင္ရတယ္ သင္ေပးေနစရာ မလိုဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ သူေဌး။ ဒါးျပတိုက္ခံလိုက္ရလို႔သာ မဲြသြားတာ။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက ဒါးျပတိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ ပစၥည္း ျပန္ေတြ႔ၿပီ။ သူခိုးမိၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒါးျပတိုက္ယူသြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းကို ျပန္ေပးဘို႔ ေတာင္းေနတာ။

အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔တတ္ႏိုင္ရင္ ေဟာဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက လုယူသြားတဲ့ပစၥည္း။ အဲဒါ ျပန္လိုခ်င္တယ္။ အဲဒါ ရေအာင္ယူေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ သူေဌးဆိုတာ ဘယ္လိုေနရမယ္၊  ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ မသင္ေပးပါနဲ႔။ အဲဒီအကူအညီမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူး။ အဲဒါ ကူညီရာမေရာက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္အဲဒီလိုပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ မရေသးတဲ့ပစၥည္းကို ေတာင္း ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္မွာရိွတဲ့ပစၥည္းကို အလုခံသြားရလို႔ ျပန္ေတာင္းေနတာ။

            ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ တိုင္းရင္းသားေတြက ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေတာင္းဆုိတယ္။ အဲဒါကို ပင္လံုညီလာခံမွာကတည္းက ျပည္ေထာင္စုစနစ္နဲ႔သြားဘို႔ သေဘာတူထားတာရိွတယ္။ ၁၉၄၇ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ တိုင္းရင္းသားေတြကုိ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးမယ္။ အဲဒါကို မႀကိဳက္ရင္ ၁၀ ႏွစ္အၾကာမွာ ခဲြထြက္ခြင့္ေပးမယ္ဆိုတာ ထည့္ထား တယ္။ အခု ဦးႏုအစိုးရတက္လာေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြက အဲဒါ ေတာင္းဆိုတယ္။ အဲဒါ ညိွတာ အေတာ္ေျပလည္ေနပါၿပီ။ ဦးႏုက တိုင္းရင္းသားေတြကို ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးပါမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္က ခဲြမထြက္ပါဘူးလို႔ ကတိေပးပါ လို႔ညိွတယ္။ အဲဒီ ေဆြးေႏြးပဲြေတြဟာ ေအာင္ျမင္ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ၁၉၄၇ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္မဲ့ အစည္းအေ၀းကို ၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ လုပ္မယ္။

            မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ ညေန ၄ နာရီမွာ ညိွႏိႈင္းတာေတြ ေျပလည္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေရဒီယိုကေန ေၾကျငာလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ အာဏာသိမ္းလိုက္တယ္။

၁၉၆၂ မွာ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို ကာကြယ္သည့္ဥပေဒ ဆုိၿပီးေတာ့ အသင္းအဖဲြ႔ေတြ အားလံုးကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘာအဖဲြ႔မွ ဖဲြ႔လို႔မရေတာ့ဘူး။ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ကို ရုတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာ သံုးခုစလံုးကို စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ခ်ဳပ္ကိုင္ လိုက္တယ္။  

            ၁၉၆၂ ကေန ၁၉၇၂ ကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠဌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ၁၉၇၃ နဲ႔ ၁၉၇၄ က အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလ။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၈၈ ထိ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဆိုၿပီး တစ္ပါတီစနစ္နဲ႔သြားတယ္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီဥကၠဌ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ဦးေန၀င္း အျဖစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဦးေန၀င္းတစ္ေယာက္တည္းကပဲ ၂၆ ႏွစ္လံုးလံုး ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ကိုင္တြယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။

၁၉၈၈ မွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အံုၾကြမႈျဖစ္ၿပီး စစ္တပ္ကအာဏာျပန္သိမ္းလိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေစာေမာင္ တက္လာတယ္။ အစိုးရ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔မွာ ၈ ေယာက္ပဲရိွတယ္။ သူက အာဏာကို ၾကာၾကာသိမ္းမထားပါဘူးလို႔ ကတိေပးတယ္။ အာဏာသိမ္းၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ မွတ္ပံုတင္ဘို႔ ဥပေဒျပဌာန္းတယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေရြးေကာက္ပဲြဥပေဒ ျပဌာန္းေပးတယ္။ ၂ ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာဘဲ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ေပးတယ္။ အရမ္းျမန္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြၿပီးသြားေတာ့ အေျခအေနေတြ တမ်ိဳးတဖံု ေျပာင္းသြားတယ္။ အာဏာလဲႊေပးပါမယ္ လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာေနတဲ့အခါက်ေတာ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး သူ႔ကုိ အၿငိမ္းစားေပးလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ဆံုးသြား ရွာတယ္။ ဗိုလ္ေစာေမာင္ က်ဆံုးသြားျခင္းနဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံေရးလည္း အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ျပတ္ျပတ္သားသား အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ NLD ပါတီ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏိွပ္ခံခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ အပ္ႏွင္းဘို႔ ကိစၥ လံုး၀ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရးမယ္ဆိုၿပီး အခ်ိန္ဆဲြလိုက္ တယ္။ ၁၅ ႏွစ္နီးပါး အခ်ိန္ယူၿပီး ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရးတယ္။ အဲဒီၾကားကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို အႀကီးအက်ယ္ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ ဘာအျပစ္မွမရိွဘဲ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ပုဒ္မအမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး ေထာင္ခ် ခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ အဲဒီကာလဟာ လူလူခ်င္းအတူတူ ရက္ရက္စက္စက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံခဲ့ရတဲ့ အဆိုး၀ါးဆံုး ႏွစ္ ၅၀ လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

            ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ့္သား ေက်ာင္းအပ္ဘို႔ စင္ကာပူကို လာတယ္။ ျမန္မာျပည္ေလယာဥ္ကြင္းက မထြက္မခ်င္း အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလားလို႔ ရင္ေလးေနတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငါ့ျပန္ေခၚထားလိုက္ေလမလဲဟဲ့။ မသြားရဘူးလို႔မ်ား ေျပာေတာ့မလားဟဲ့။ သားေက်ာင္းအပ္ဘို႔ ပိုက္ဆံေတြကလည္း ပါလာတယ္။ ဒီပိုက္ဆံေၾကာင့္မ်ား အဖမ္းခံရေတာ့မလားဟဲ့ န႔ဲ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းခံစားေနရတယ္။

            စင္ကာပူေလယာဥ္ကြင္း ဆင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို လြတ္လပ္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ ခံစားလိုက္ ရတယ္။ ဗမာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ဟာ ဗမာႏိုင္ငံမွာ က်ဥ္းၾကပ္ေနၿပီးေတာ့ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့၊ အင္မတန္စည္းကမ္းႀကီးပါ တယ္ဆိုတဲ့၊ တံေတြးေတာင္ အရမ္းမေထြးရဘူးဆိုတ့ဲ စင္ကာပူကုိေရာက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေတာ္ေတာ့ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး သြားတယ္။

            ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အင္မတန္ပူပင္တဲ့ ဦးတင္ေအးက လွမ္းဖံုးဆက္တယ္။ ဦးကိုနီ၊ ဘယ္လိုလဲ၊ အဆင္ေျပရဲ့လား ဆိုေတာ့ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ကြ်န္ေတာ္ လူ ဆိုတာ အခုမွ သိရပါတယ္ဆရာ လို႔ ျပန္ေျဖျဖစ္လိုက္ တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေတာ့မွ ဒီကလူေတြ ကြ်န္ေတာ္တိ႔ုအေပၚ တကယ္အျပည့္အ၀ လူလို ဆက္ဆံတာ ခံရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာကိုယ္ေနခဲ့ရတာ တစ္ခါမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မခံစားခဲ့ရဘူး။   

(၂) ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဘယ္သူပိုင္သလဲ

အတိုခ်ဳပ္ရရင္ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဘုရင္ဆိုတဲ့ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးတည္းက ယူထားတယ္။ ဒုတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို အဂၤလိပ္အစုိးရက သိမ္းပိုက္ထားတယ္။

တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရြးတဲ့အစိုးရက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဟာ ျပည္သူလူထုလက္ထဲမွာ ရိွတယ္။

၁၉၆၂ မွာ ဦးေန၀င္းက အာဏာသိမ္းၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို အဓမၼလုသြားတယ္။ အဲဒါ စတုတၳျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္။

အဲဒီေတာ့ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဘုရင္ေတြပိုင္တဲ့ပစၥည္းလို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ဒုတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို အဂၤလိပ္က သူပိုင္တဲ့ပစၥည္းလို႔ သတ္မွတ္ျပန္တယ္။ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို ျပည္သူေတြပိုင္တယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ စတုတၳျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို စစ္တပ္က သူပိုင္တဲ့အာဏာဆိုၿပီး အတင္းေရာအဓမၼပါသိမ္းသြားတယ္။

            လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာစာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၅ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကပိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ လူတစ္စုတစ္ဖဲြ႔ပိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုးပိုင္တဲ့ အေမြအႏွစ္ သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

၁၉၄၇ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃ မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဟာ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွာပဲ တည္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာရဲ့ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္ဟာ ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္တယ္လို႔ တိတိက်က် ေရးထားပါတယ္။ ပုဒ္မ ၄ မွာ ဥပေဒျပဳအဖဲြ႔၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖဲြ႔နဲ႔ တရားစီရင္ေရးအဖဲြ႔တို႔ဟာ ႏိုင္ငံသားေတြပိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ႏိုင္ငံသားေတြကိုယ္စား ခံယူက်င့္သံုးတဲ့သူေတြသာ ျဖစ္တယ္ လို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးထားပါတယ္။

ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဟာ ျပည္သူေတြပိုင္တယ္။ ျပည္သူႀကိဳက္တဲ့သူေတြပဲ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရတယ္။ ျပည္သူမႀကိဳက္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ျဖဳတ္ခ်လို႔ရတယ္။ အဲဒီမူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္ခဲ့တာ။

အခု ပဥၥမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္ကပဲ ေရႊ႔တယ္။ ဘာနဲ႔ေရႊ႔သလဲဆိုေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ ေရႊ႔တယ္။

ဒါဆို အဲဒီ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ႏွစ္ ၅၀ ၾကာသိမ္းထားတဲ့ စစ္တပ္က ပဥၥမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ဘုိ႔ ဘယ္အခ်ိဳးခ်ဳိးထားသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုိခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ပံုစံမ်ိဳးလား။ အဲဒါကို သံုးသပ္ဘို႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို သံုးသပ္ၾကည့္ၾကမယ္။

(၃) ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ

Download link: http://www.burmalibrary.org/docs09/Myanmar_Constitution-2008(en&bu)-red.pdf

 

ကြ်န္ေတာ္တို႔ၾကည့္ရမွာက အခ်က္တစ္ခ်က္တည္းပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဘယ္နားမွာ ထားမလဲ။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာ ထားမွာလဲ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဥပေဒျပဳအာဏာကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကို အပ္ႏွင္းတယ္။

 

 ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ သမၼတကို အပ္ႏွင္းတယ္။

 

တရားစီရင္ေရးအာဏာကို ျပည္ေထာင္စုတရားသူႀကီးခ်ဳပ္ကိုအပ္တယ္ လုိ႔ ေရးထားပါတယ္။

အေပၚယံၾကည့္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ျပည္သူကိုပဲ အပ္ထားသေယာင္ေယာင္။

ပုဒ္မ ၄ မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသည္ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ သက္ဆင္း၍ ႏိုင္ငံတစ္၀ွမ္း၌ တည္သည္လုိ႔ ေရးထားတယ္။ 

 

၁၉၄၇ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဟာ ႏိုင္ငံသားမ်ားကသာပိုင္တယ္ လို႔ ရွင္းေအာင္ေရးထားတယ္။ အခု ေရးထားပံုအရ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ သက္ဆင္း၍ ဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြပုိင္သေယာင္ေယာင္ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံသားမ်ားထံမွ သက္ဆင္းတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔က ျငင္းမွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အရင္တံုးကေတာ့ မင္းတို႔ပိုင္တာပဲ။ အခု ဆင္းသြားၿပီ မင္းတို႔ဆီမွာ မရိွေတာ့ဘူး။ ငါတို႔ဆီေရာက္ေနၿပီဆို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ အဲဒီလို မရွင္းမရွင္းေရးထားတယ္။

ထားေတာ့၊ ဒီပုဒ္မအရ ႏိုင္ငံသားေတြကပုိင္တယ္လို႔ ျငင္းရင္ျငင္းလို႔ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျငင္းလို႔မရတဲ့ ပုဒ္မေတြက ရိွေနတယ္။

ဥပေဒျပဳအာဏာကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ပိုင္တယ္။ ဒါဆို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကို ဘယ္လိုဖဲြ႔ထားသလဲ။

ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဆိုတာ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ေပါင္းၿပီး ဖဲြ႔ထားတာ။ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ကို လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၄၄၀ နဲ႔ဖဲြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ၃၃၀ က ျပည္သူေတြေရြးတာ။ ၁၁၀ က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔တာ။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကို လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၂၂၄ ေယာက္နဲ႔ဖဲြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ၁၆၈ ေယာက္က ျပည္သူေတြေရြးတာ။ ၅၆ ေယာက္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔တာ။

 

လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ေပါင္းေတာ့ ၆၆၄ ေယာက္ရိွတယ္။ ၄၉၈ ေယာက္က အရပ္သားေတြ ေရြးထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ။ ၁၆၆ ေယာက္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ လူပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းက ခန္႔ထားတဲ့ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ေတြ။

အဲဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို လႊတ္ေတာ္က ပိုင္တယ္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၄ ပံု ၃ ပံုကို ျပည္သူကပိုင္တယ္။ ၄ ပံု ၁ ပံုကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ပိုင္တယ္။ ဆိုေတာ့ ျပည္သူကပိုင္တာ ဥပေဒျပဳအာဏာရဲ့ ၄ ပံု ၃ ပံုပဲပိုင္တာ။ က်န္တဲ့ ၄ ပံု ၁ ပံုကို ေတာ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဆုိတဲ့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းက ပိုင္ေနတယ္။ ပုဒ္မ ၁၀၉၊ ၁၄၁၊ ၁၆၁ အရ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ ရ့ဲ ၄ ပံုတစ္ပံုကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲရဲ့ လက္ထဲမွာ အပ္ထားတာ။

အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလူဦးေရ သန္း ၆၀ ရိွတယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ အရပ္သားအမတ္ေပါင္းက ၄၉၈ ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ ထားပါ ၅၀၀။ သန္း ၆၀ ကို ၅၀၀ နဲ႔စားရင္ အရပ္သား တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းမွ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေယာက္ပဲ ရတယ္။ တပ္မေတာ္သားက ငါးသိန္းသံုးေသာင္းေက်ာ္ ရိွတယ္။ စားၾကည့္လိုက္ရင္ စစ္သား ၃၂၀၀ ကို အမတ္ ၁ ေယာက္ ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္က အရပ္သား တစ္သိန္းေက်ာ္ကို အမတ္တစ္ေယာက္ပဲရေနခ်ိန္မွာ သူတို႔က လူ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကို အမတ္ ၁ ေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကို စီးထားတယ္။   

ဥပေဒျပဳအာဏာရဲ့ ေလးပံုသံုးပံုကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရထားတယ္။ ေလးပံုသံုးပံုႀကီးမ်ားေတာင္ဆုိၿပီး ေပ်ာ္မေနပါနဲ႔။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ဆက္ၾကည့္ရေအာင္။

ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၆ မွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အႀကီးအကဲလည္းျဖစ္သည္။ အစိုးရအဖဲြ႔၏ အႀကီးအကဲလည္းျဖစ္သည္။ ပုဒ္မ ၅၈ မွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အႀကီးအကဲျဖစ္သည္ တဲ့။ ေနာက္ ပုဒ္မ ၁၉၉ မွာ အစိုးရအဖဲြ႔ရဲ့ အႀကီးအကဲဟာ သမၼတျဖစ္သည္ လုိ႔ ေရးထားတယ္။

ျပည္သူေရြးတဲ့သမၼတမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရိွရင္ ျပည္သူမွာအာဏာရိွတာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ ျပည္သူေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္တဲ့ လႊတ္ေတာ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရိွရင္ ျပည္သူမွာအာဏာရိွတာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ ျပည္သူကေရြးထားတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မႀကိဳက္ရင္ ျဖဳတ္ၿပီးေနာက္တစ္ေယာက္ ေရြးလို႔ရတယ္။ ဒါဆိုရင္ သမၼတမွာ တကယ္အာဏာရိွသလား ၾကည့္ရေအာင္။

ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဟာ တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံ့အႀကီးအကဲမွန္ရင္ သူ႔လက္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ၀န္ႀကီးေတြကို သူခန္႔ရမယ္။ အေရးပါတဲ့ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရး နဲ႔ နယ္စပ္ေရးရာ။ အဲဒီအဖဲြ႔အားလံုးက လက္နက္ကိုင္တဲ့အဖဲြ႔ေတြ။ အဲဒီ ၀န္ႀကီးသံုးဌာနရဲ့ ၀န္ႀကီးေရာ ဒု-၀န္ႀကီးကိုပါ သမၼတက ခန္႔ပိုင္ခြင့္ရိွရမယ္။

အခုေတာ့ အဲဒီ၀န္ႀကီးဌာန သံုးဌာနရဲ့ ၀န္ႀကီးနဲ႔ ဒု-၀န္ႀကီးေတြကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔ရမယ္။ အဲဒီလို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔တာကို လႊတ္ေတာ္နဲ႔ သမၼတက ျငင္းပိုင္ခြင့္လည္း မရိွဘူး။ ျဖဳတ္ပိုင္ခြင့္လည္း မရိွဘူး။ အဲဒီအတိုင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေရးထားတယ္။

အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ သမၼတႀကီးသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတဲ့ အဲဒီ ၀န္ႀကီးသံုးပါးနဲ႔ ဒု၀န္ႀကီးေတြကို ခန္႔အပ္ပိုင္ခြင့္ မရိွဘူး။ အဲဒီအာဏာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို လံုး၀ဥႆံု အျပတ္ေပးထားတယ္။

ကာလံုကို ၁၁ ေယာက္နဲ႔ဖဲြ႔တယ္။ သမၼတကို ဥကၠဌ ခန္႔ထားတယ္။ အဲဒီ ၁၁ ေယာက္ထဲမွာ သမၼတကို မဲေပးမဲ့သူက ၂ ေယာက္ပဲရိွတယ္။ အရပ္သား ဒုသမၼတနဲ႔၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး။ သမၼတနဲ႔ေပါင္းပါမွ သံုးေယာက္ပဲရိွတယ္။ ေနာက္ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူ႔မဲေပးမလဲ မသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၆ ေယာက္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္၊ သူ႔တပည့္ ဒု- ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔တပည့္ေတြျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး၊ နယ္စပ္ေရးရာ၀န္ႀကီး၊ ေနာက္ၿပီး တပ္မေတာ္သား ဒု-သမၼတ၊ ဒါလဲ သူခန္႔ထားတဲ့ သူ႔တပည့္ဘဲ။

ဒီေတာ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္နဲ႔ သူ႔တပည့္ ၅ ေယာက္က ကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွာ ပါေနတယ္။ ၁၁ မဲမွာ သူက ၆ မဲ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေအာက္မွာ လုပ္ရတဲ့ သူ႔တပည့္ ၅ ေယာက္က သူ႔ကို မလဲြမေသြကို ေထာက္ခံရမယ္။

ဒီေတာ့ ေမးစရာရိွတယ္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို ဘယ္သူက ခန္႔သလဲ တဲ့။ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္၊ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္တို႔ကို သမၼတႀကီးက ခန္႔ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကိုေတာ့ မခန္႔ႏိုင္ဘူး။ သိပ္အံ့ၾသဘို႔ေကာင္းတယ္။ ပုဒ္မ ၃၄၂ မွာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီ၏ ေထာက္ခံခ်က္ျဖင့္ သမၼတက ခန္႔ရမည္ တဲ့။ သမၼတက ကာလံုက ခိုင္းတဲ့အတိုင္း အမိန္႔ထုတ္ေပးရမွာ။ ကာလံုရဲ့အာဏာက ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွာလဲ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ့ လက္ထဲမွာ။ ဒီလိုဆုိ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို ဘယ္သူခန္႔မွာလဲ။ (ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္း)

အဲဒါ စာထဲပါတဲ့အတိုင္း ေျပာျပတာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနအႀကီးအကဲသည္ သမၼတ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲသည္ သမၼတ။ ဒါ စာအုပ္ထဲမွာပါတာ။ ဒါဆို အဲဒါ ဟုတ္မဟုတ္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ဘယ္သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနသလဲ။

အနိမ့္ဆံုး ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး၊ သူ႔အထက္မွာ ၿမိဳ႔နယ္အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး၊ သူ႔အထက္မွာ အဂၤလိပ္လို GA (General Administration) လို႔ေခၚတဲ့ ခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးရိွတယ္။ သူ႔အထက္မွာ တုိင္း-ေထြ၊ အုပ္ရိွတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာန ရိွတယ္။ သူ႔အထက္မွာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး။ လက္ေတြ႔မွာ တိုင္းျပည္ကို အဲဒီ အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္။

အဲဒီ အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ရဲတပ္ဖဲြ႔က အေထာက္အကူေပးတယ္။ အမိန္႔မနာခံတဲ့ ေကာင္ေတြ အားလံုးကို တရားစဲြမယ္။ အခ်ဳပ္ထဲထည့္မယ္၊ ေထာင္ခ်မယ္။ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ ရဲ က GA နဲ႔တဲြၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ ၿမိဳ႔နယ္ရဲတပ္ဖဲြ႔၊ ခရိုင္ရဲတပ္ဖဲြ႔၊ တိုင္းရဲတပ္ဖဲြ႔၊ သူတို႔အထက္မွာ ရဲခ်ဳပ္နဲ႔ အထက္ဆံုးမွာ ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးရိွတယ္။

ဒီကေန႔ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးကို အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနနဲ႔ ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖဲြ႔က အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အထက္မွာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ရိွတယ္။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔ထားတယ္။ ဒီေတာ့ တိုင္းျပည္ကို တကယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးသည္ သမၼတအလိုက် အုပ္ခ်ဳပ္မလား၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ အလုိက် အုပ္ခ်ဳပ္မလား။ အဲဒါ တိုင္းျပည္ကို ဘယ္သူတကယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသလဲ ဆိုတာ ျမင္သာေအာင္ ေျပာျပတာ။

စာအုပ္ထဲမွာ တိုင္းျပည္ကို သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္လို႔ (ထင္ရေအာင္) ေရးထားေပမဲ့ တကယ္လက္ေတြ႔မွာ တိုင္းျပည္ကို သမၼတ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။

ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာကိုလည္း ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို ေပးထားတယ္။

ေနာက္ဆံုး တရားစီရင္ေရးအာဏာကို ၾကည့္ရေအာင္။

၁၉၄၇ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ တရားစီရင္ေရးအာဏာကို တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ကို အျပည့္အ၀ အပ္ႏွင္းတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခဲြမေပးဘူး။ ဦးေန၀င္းလက္ထက္မွာတံုးကလည္း တျခားဟာေတြသာ သူယူထားတယ္။ တရားစီရင္ေရးအာဏာကို ယူမထားဘူး။ တရားသူႀကီးကိုသာ ဖိအားေပးခ်င္ေပးမယ္။ တရားေရးအာဏာကိုေတာ့ တရားရံုးခ်ဳပ္ကိုပဲ အပ္ထားတယ္။ ဒီဘက္ ဗိုလ္သန္းေရႊေခတ္မွာလည္းပဲ တရားရံုးခ်ဳပ္ကိုပဲ အပ္ထားတာပဲ။ စစ္တပ္က ဘယ္တံုးကမွ တရားေရးအာဏာကို မယူခဲ့ဘူး။

အခု ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၃၄၃ မွာ စစ္ဘက္တရားစီရင္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ့ အဆံုးအျဖတ္သည္ အၿပီးအျပတ္ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုတာက ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဟာ စစ္ဘက္တရားစီရင္ေရးရဲ့ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္၊ စစ္သားအားလံုးဟာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ့ အမိန္႔ေအာက္မွာ ဘယ္လိုမွ လႈပ္လို႔မရေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္တာ။ တကယ့္ကိုပဲ အာဏာရွင္အစစ္အမွန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားတာ။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုလည္း ကာ/ခ်ဳပ္ပဲလုပ္၊ စစ္တပ္ကိုလည္းပဲ ကာ/ခ်ဳပ္ပဲလုပ္၊ တရားေရးကိုလည္း ကာ/ခ်ဳပ္ပဲလုပ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ တရားမွ်တတ့ဲ တရားစီရင္ေရးမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါမ်ိဳး ကမၻာေပၚမွာလည္း မရိွဘူး။ ဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာ သံုးခုစလံုးကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳးအပ္ထားတာဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ စတုတၳျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရက ေနာက္ ပဥၥမႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္စုိးဘုိ႔ ခ်ထားတဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းဘဲ။

အဲဒီေဖာင္ေဒးရွင္းအတိုင္းသာသြားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံကုိ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ စံခ်ိန္ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာ ဘယ္မွာတည္သလဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္တယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာဟာ ျပည္သူေတြလက္ထဲမွာရိွမွ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအမွန္ျဖစ္မယ္။ တကယ္လို႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာဟာ ျပည္သူေတြ လက္ထဲမွာမရိွဘဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္၊ တစ္စုတစ္ဖဲြ႔ရဲ့လက္ထဲမွာရိွခဲ့ရင္ အဲဒါ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ တည္ေဆာက္မဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ပုဒ္မေတြအရ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ျပည္သူကို အပ္ႏွင္းထားရမဲ့အစား တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေသာသူကို အလြန္အကြ်ံေပးအပ္ထားတဲ့ အတြက္ အဲဒီ ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ တည္ေဆာက္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။

(၄) ဒီမိုကေရစီ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာေအာင္ ဘာလုပ္ၾကရမလဲ

ဒီလိုဆို ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ၊ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ တည္ေဆာက္လိ႔ုမရဘူး။ ႏိုင္ငံသားအားလံုးရဲ့အေပၚမွာ မူတည္တယ္။  ႏိုင္ငံသားအားလံုးဆိုတာမွာ ျပည္တြင္းမွာရိွေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြမွာပါ အားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွတယ္။

            ျမန္မာျပည္ထဲကလူေတြပဲ ေအာ္ေနရင္ အဲဒါျမန္မာႏိုင္ငံထဲကလူေတြတင္ ေအာ္ေနတာ ျဖစ္မယ္။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြကလည္း ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံပံုစံကို ေျပာေပးဘို႔လိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ စိန္ေခၚမႈေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုင္တဲ့အာဏာကို ဒါးျပတိုက္ယူသြားတဲ့ဟာကုိ ဘယ္လိုျပန္ယူၾကမလဲ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါးျပတိုက္ယူထားလို႔ ငါတို႔ အာဏာကို ျပန္ေပးပါလို႔ ေျပာလို႔ရေသးတယ္။

            အခု အဲဒါကို တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔အာဏာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲတဲ့။ အဲဒါ အႀကီးမားဆံုး စိန္ေခၚမႈ။ အဲဒီစိန္ေခၚမႈ နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္စိန္ေခၚမႈတစ္ခု။

            အဲဒီ ဒုတိယစိန္ေခၚမႈကို ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ယူရလိမ့္မယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏွစ္ ၅၀ အတြင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ယုိယြင္းပ်က္စီးသြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကို ျပန္ျပင္ဘို႔။ အဲဒါ အင္မတန္ခက္တဲ့အလုပ္။ အမွားၾကာေတာ့ အမွန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုရိွတယ္။ အမွားတစ္ခုဟာ အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ၾကာသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒါကို အမွန္လို႔ ထင္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ တကယ္က အမွားဟာ အမွားပဲ။ အမွန္မဟုတ္ဘူး။

            ဒါေၾကာင့္ အမွန္တရား ျပန္ထြန္းကားေအာင္၊ အမွန္တရားကိုလက္ခံၿပီး အမွန္တရားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ျပန္ၿပီးေပၚေပါက္လာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကို ဘယ္လိုျပင္ၾကမလဲ။ အဲဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရင္ဆုိင္ရမဲ့ စိန္ေခၚမႈတစ္ခု။  

            တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဘာသယံဇာတမွမရိွတဲ့ ေဟာသည္စင္ကာပူ ဘာေၾကာင့္ခ်မ္းသာသလဲ။ အဲဒါ လူသားအရင္း အျမစ္။ လူေတြကို ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ပညာေရးစနစ္ ေကာင္းမြန္ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ ခ်မ္းသာ လာတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခ်င္ရင္ ပညာေရးစနစ္ကို ျမွင့္တင္ဘို႔ လုိမယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ပ်က္စီးယိုယြင္းသြားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ဘယ္လိုျပန္ တည္ေဆာက္ၾကမလဲ။

            ေနာက္တစ္ခ်က္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံရဲ့ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနပါတယ္။

            ေနာက္ထပ္ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုက တပ္မေတာ္ရဲ့ အခန္းက႑။ ႏိုင္ငံေရးမွာ လံုး၀ပါ၀င္ပတ္သက္ခြင့္မရိွတဲ့ အဖဲြ႔အစည္း တစ္ခုက ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၾကာ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို အဓမၼရယူသံုးစဲြခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔အထိ အဲဒီႏုိင္ငံေတာ္အာဏာဟာ သူတို႔ပိုင္ ပစၥည္းျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေပးမွရမယ္လို႔ အထင္ရိွတဲ့သူေတြလည္း ရိွေနေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ တပ္မေတာ္ ရဲ့ အခန္းက႑ကို ဘယ္လိုစဥ္းစားၾကမလဲ။

            ႏိုင္ငံတကာက အႀကံေပးေတြလာေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ့ အခန္းက႑၊ တပ္မေတာ္နဲ႔ ျပည္သူဆက္ဆံေရး စတာေတြ ေဆြးေႏြးေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာတစ္ေယာက္က အင္မတန္ ထူးဆန္းတဲ့ အႀကံတစ္ခုေပးသြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ျပည္သူလူထုကိုပဲ ပညာေပးဘို႔ စဥ္းစားေနတယ္။ စစ္တပ္ကိုလည္း ပညာေပးဘုိ႔ စဥ္းစားပါအံုး တဲ့။ သူေနရမဲ့အေနအထား။ သူ႔ရဲ့ role ကို သူတို႔ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ပညာေပးဘို႔လိုတယ္ လို႔ အႀကံေပးတယ္။

            ျပည္သူလူထုကို ပညာေပးဘို႔ သိပ္လြယ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လူစုထား။ ကြ်န္ေတာ္လာေျပာမယ္၊ သိပ္လြယ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တပ္ထဲ ဘယ္လိုလုပ္ ေဟာမတံုး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကဖိတ္မတံုး။ အခု ကြ်န္ေတာ္ တပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာေနတာ တပ္ကို မုန္းလို႔မဟုတ္ဘူး။ မုန္းလို႔လဲ မရဘူး။

စစ္တပ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာရိွတယ္။ တကယ့္ကုိ လူေတြက စစ္တပ္ကို ခ်စ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္ခဲ့တာပဲ။ အရမ္းကို ခ်စ္တယ္။ ၁၉၅၀-၆၀ ကာလေတြတံုးက တပ္မေတာ္ေန႔မွာ စစ္ေၾကာင္းေတြ ခ်ီလာေတာ့ ပန္းကံုးစြပ္ၾက တာ ဘယ္သူမွခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး။ စစ္သားေတြကို တကယ္နမ္းတယ္။ အဖြားႀကီးေတြလည္း နမ္းတယ္။ အပ်ိဳေလးေတြလည္း နမ္းတာပဲ။ တကယ့္ကို ခ်စ္တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ တကယ့္ကို စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေနတာ ျဖစ္လို႔မို႔။ အဲဒီလိုအေနအထားကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ တကယ္လူထုခ်စ္တဲ့ တပ္မေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ယူရမယ္။

အခုဆိုၾကည့္လိုက္။ ေဟ့ - မဆိုင္တဲ့သူေတြ အနားမကပ္နဲ႔။ မင္းကဘယ္အနားမွာေန၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူ႔ကို ပန္းကံုးစြပ္ ဆိုၿပီး အကြက္ခ်ၿပီး လုပ္ေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မုန္းလို႔ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာကို ေျပာေနတာ။ ဒါလည္းပဲ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုပဲ။

ေနာက္ဆံုး အေရးအႀကီးဆံုး စိန္ေခၚမႈတစ္ခု ရိွေသးတယ္။ အဲဒါက ျပည္ေထာင္စု ျပႆနာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ စုေ၀းေနတဲ့အတြက္ ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ ဖဲြ႔စည္းမွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ဟို႔ - ၁၉၄၇ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ကတည္းက သေဘာတူထားၿပီးသား။ ဒီသေဘာတူညီခ်က္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဘို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း ႀကိဳးစားတိုင္းမွာ ျပႆနာေပၚတယ္။ အဲဒါက ဖက္ဒရယ္သရဲႀကီး။ သူတို႔ကို ဖက္ဒရယ္ဆုိတာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သရဲႀကီးလို႔ သူတို႔ကို ရိုက္သြင္းထားတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္စနစ္ဟာ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီဖက္ဒရယ္စနစ္ဟာ မေကာင္းဘူး။ တစ္ျပည္ေထာင္ စနစ္ပဲ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး အာဏာသိမ္း။ တိုင္းျပည္ကို ႏွစ္ ၅၀ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ သူပုန္ ၁၉ ဖဲြ႔ေပၚလာတယ္။ တိုင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္း ဘူး။

ဖက္ဒရယ္ေပးရင္ ကဲြမယ္၊ ျပႆနာတက္မယ္ ဆိုတဲ့အယူအဆနဲ႔ ဖက္ဒရယ္စနစ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့အယူအဆ ခင္ဗ်ားတို႔ အခု ခ်ိန္လို႔ရေနၿပီ။ တစ္ျပည္ေထာင္စနစ္နဲ႔ ႏွစ္ ၅၀ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္သလား။ ျပည္တြင္းစစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး။

ဒီလိုဆို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ေရြးစရာေနာက္ထပ္ တစ္လမ္းပဲရိွေတာ့တယ္။ အဲဒါဟာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္။ အဲဒီ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကလည္း အလိမ္အညာျပည္ေထာင္စုစနစ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ျဖစ္ဘို႔လိုပါတယ္။ အဲဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ဆရာဦးေဖျမင့္ေျပာသြားတဲ့စကားေလးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမယ္။

ေပထားခ်က္ - အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး၊ ေနာက္ၿပီး political dialogue။ ဒီဘက္ လႊတ္ေတာ္မွာက ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ေက်ာင္းခန္းထဲမွာသင္တဲ့ သခ်ၤာနည္း။ ေပးခ်က္ကိုေပးၿပီး အေျဖကိုတြက္ခိုင္းတာ။ မွားခ်င္မွားမယ္။ မွန္ခ်င္မွန္မယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီေပးထားခ်က္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးမွာက်ေတာ့ သိပ္မအပ္စပ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရး ကစားကြက္တစ္ခုအေနနဲ႔ ဆိုရင္ အပ္စပ္တယ္။ ေပးထားခ်က္ဆိုရေအာင္ အစိုးရက ျပည္သူကို ဘာေပးထားသလဲ။ ဘာမွေပးမထားဘူး။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ ျပည္သူလူထုက ေပးထားခ်က္ရိွမယ္။ ငါတို႔လုိခ်င္တာ ဘာ။ အဲဒါကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔ကို ငါတို႔ ေရြးမယ္။ မင္းတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ျပဳမယ္။

လုပ္ရမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္လုိခ်င္တာကို ျပတ္ျပတ္သားသား၊ သတိၱရိွရွိ လုပ္ရမယ္။ ဒို႔လုိခ်င္တာ ဒါပဲ။ အဲဒါကို မင္းတို႔ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားမွာ မင္းတို႔အတြက္ ေနရာရိွမယ္။ လုပ္မေပးႏိုင္ရင္ မင္းတို႔အတြက္ ေနရာမရိွဘူး ဆုိတဲ့ သေဘာတရားကို သူတို႔သိေအာင္၊ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ေပးရမယ္။

            ျပည္တင္းရင္ မင္းမခံႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ စကားပံုရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က အတင္းခံခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဟိုးအနိမ့္ဆံုးထိ က်သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်လို႔မျဖစ္ဘူး။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔က အသက္ႀကီးလွၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ရိွေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ လုပ္ႏိုင္တဲ့အားေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းတစ္ဦးခ်င္းေပါင္းလိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့အသံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျမည္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ -

            ေဟာဒီႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရဲ့ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္က ငါတို႔။ အဲဒီအတြက္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္တို႔လိုခ်င္တာကို ခင္ဗ်ားတုိ႔က လုပ္ေပးပါ။ မလုပ္ေပးရင္ ျဖဳတ္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ရဲ့ role ကို ကိုယ္သိဘို႔လိုတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သူေဌး။ သူေဌးလိုေနမွ သူမ်ားေလးစားမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူေဌးလိုမေနလို႔ရိွရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလးစားမွာမဟုတ္ဘူး။

            တကယ့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံသားေတြက သူေဌး။ တကယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရဲ့ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရဲ့ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္ေတြက မာန္တင္းၿပီး ငါတို႔ဟာ တကယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရဲ့ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္ေတြပဲ။ ငါတို႔ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ငါတို႔ ေဟာသည္လို တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္။ အဲဒီအတိုင္းလုပ္ေပးရမွာက ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ယူထားတဲ့သူေတြရဲ့ တာ၀န္ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔တာ၀န္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ပါ။ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ေနရာမရိွဘူး ဆိုတာကို သူတို႔သိေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘက္က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ အသံေပးရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိခ်င္တဲ့ “ပဥၥမဒီမိုကေရစီ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး” ေပၚေပါက္လာပါလိမ့္မယ္ လို႔ ယံုၾကည္ေၾကာင္းေျပာရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ 

(ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္း ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္း . . . . . . . .)

   

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

  ေအးၿငိမ္း

၂၉ - ၁ - ၂၀၁၄။ ေန႔လည္ ၁း၀၀ နာရီ