မုိးေက်ာ္ဇင္ - က်ယ္ဝန္းေသာ အိမ္ငယ္ကေလးမ်ား (အက္ေဆး)


မုိးေက်ာ္ဇင္ - က်ယ္ဝန္းေသာ အိမ္ငယ္ကေလးမ်ား (အက္ေဆး)
(မုိးမခ) မတ္ ၁၊ ၂၀၁၆
 
တစ္ခါ၌ ဂရိအေတြးအေခၚပညာရွင္ ေဆာ့ခရတၱိသည္ အိမ္ေဆာက္လုပ္ေန၏ ေဆာ့ခရတၱိသည္ အသိပညာ ႂကြယ္ဝေသာ္ လည္း ေငြေၾကးဥစၥာ ျပည့္စုံဟန္ မရိွ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ပညာရိွႀကီး၏၊္ ေဆာက္လက္စ အိမ္မွာ ေသးငယ္ေနသည္။ နာမည္ေက်ာ္ အေတြး အေခၚ ပညာ႐ွင္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ သူ႔အိမ္ကေလးက သိမ္ငယ္ေနသည္။

ထိုအခါ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာ လူတစ္ေယာက္က ေဆာ့ခရတၱိ၏၊္ ေဆာက္လက္စ အိမ္ငယ္ကေလးကို ေဝဖန္သည္။ "ပညာရိွႀကီး အိမ္ကလည္း ေသးလိုက္၊ က်ဥ္းလိုက္တာဗ်ာ " ဟု ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆာ့ခရတၱိက စကားတစ္ခြန္းသာ ေအးေအးေဆးေဆး တုန္႔ျပန္၏

"ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ဳပ္အိမ္က ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းလွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္... မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ အတြက္ေတာ့ လံုလံုေလာက္ေလာက္ က်ယ္ဝန္းပါတယ္" တဲ့။

ေလာကမွာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ႐ွားပါးျခင္းကို ရည္ညြႊန္းျခင္းလား၊ နားလည္မႈ၊ စာနာမႈ၊ ေဝမွ်တတ္မႈ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းရိွေသာ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ အဆင္ေျပမွာပါဟု ဆိုလိုသည္လား။ အဓိပၸာယ္ႏွစ္ရပ္လံုး ပါဝင္သည့္ စကားတစ္ခြန္း ပင္။

ကြၽန္ေတာ့္ဘဝလမ္းခရီးတြင္လည္း မိတ္ေဆြေတြအတြက္ အမွန္တကယ္က်ယ္ဝန္းေသာ အိမ္ငယ္ကေလးအခ်ိဳ႕၌  ကံ ေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ခိုလံႈခဲ့ဖူးပါသည္။

(၂)
၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ခ်စ္ေရးဆိုရန္ စတင္ ႀကိဳးစားခါစ။ ဆယ္တန္းေအာင္လတ္မွတ္ ကေလး တစ္ေစာင္ကိုင္၍ အိမ္မက္ေတြ တနင့္တပိုးထမ္းၿပီး ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳႀကီး၏ ေအာင္ျမင္ျခင္း ခန္းမတြင္ အိပ္မက္ေတြ ထိုင္ခံုရရန္ အသာထား၊ ေက်ာတစ္ေနရာစာပင္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ခ်ခင္းရမည္ မသ္ိ။

ေနာက္ဆံုး၊ ရန္ကုန္ႏွင့္ ပလူးပလဲ ဆက္ဆံဖူးသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကို တစ္ဝမ္းကြဲ၏ ေခၚေဆာင္ရာလိုက္ခဲ့ရင္း ဤအိမ္ ကေလးကို ေရာက္လာခ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။

ေျမာက္ဥကၠလာ ခုံးေက်ာ္တံတား ေအာက္ေျခအနား၊ တိမ္ေတြထဲအထိ ထိုးတက္ လုနီးနီး တာဝါတိုင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ၏၊္ ပတ္ဝန္းက်င္။ ၿခံအဝင္ ကုကၠိဳရိပ္ကေလးမွာ ေရခ်မ္း စင္ ေျခတံရွည္ကေလး။က်ယ္ဝန္းေသာ ေျမျပန္႔ျပန္႔ ၿခံဝင္းထဲတြင္  တည္ေဆာက္ထားသည့္ တစ္ထပ္တိုက္ျပားကေလးသည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေအာင္ ရိုးရိုးကေလး ျဖစ္၏

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ အိမ္႐ွင္တို႔သည္ မိဘအမည္ကို ၾကားသည္ႏွင့္ လိႈက္လိႈက လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ ထိုင္စရာ ခံုေပးသည္။ ေက်ာတစ္ေနရာစာအတြက္ ေႏြးေထြးသည့္ အိပ္ယာတစ္ခု ေပးသည္။ မနက္ ခင္းဆိုလွ်င္ ပဲျပဳတ္ ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲႏွင့္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ရေသးသည္။

တစ္ထပ္တိုက္ျပားကေလးတစ္လံုး၏၊္ တစ္ျခမ္းတိတိကို အိုးအိမ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ ေနထိုင္ရသည့္ အစိုးရဝန္ထမ္းမိသားစု တစ္စု၏၊္ ေဖာ္ေ႐ြမႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္ အားနာေနမိ သည္။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး အညာေက်းလတ္ ဇာတိမ်ားျဖစ္ၾက၍ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တကူးတက ေဆြမ်ိဳး စပ္ယူမွ ေတာ္စပ္ရမည့္ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မွ်သာ။ သမီးကေလးတစ္ေယာက္၊ ဌာနတူ ဝန္ထမ္း ညီမတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေရာင့္ရဲစြာ ျပည့္စုံ ေနျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္အ့ံၾသမိသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ႏွင့္ အဆင္ေျပသည့္ အေဆာင္တစ္ခုမွာ ငွားေနခဲ့ သည့္တိုင္ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုအိမ္ကေလးကို ေရာက္သြားပါက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေဖာ္ေ႐ြလိႈက္လွဲမႈ မ်ားစြာကို မွန္မွန္ ရတတ္ၿမဲ။

ထိုအိမ္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထူးထူးျခားျခားျဖစ္မိေသာ ခံ စားခ်က္တစ္ခု စြဲထင္ေနသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ထိုအိမ္ကေလးတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္အ ခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ဧည့္သည္ မျပတ္။ အညာမွ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊သင္တန္းလာတက္ရင္း တည္း ခိုေနသည့္ အညာအဆက္ေတြ။

သို႔ေသာ္၊ ထိုအိမ္ကေလးမွာ က်ဥ္းက်ပ္သြားသည္ မရိွ။ စိတ္မြန္းက်ပ္စရာေတြ ေဝးလြင့္ေနတတ္ၾကသည္။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ စကားသံ၊ ရယ္ေမာသံမ်ားက တစ္ထပ္ တိုက္ အမိုးျပားျပားကေလးေအာက္ ညင္းညင္းည့ံည့ံ။

အိမ္ကေလးမွ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာတိုင္း မပ်က္မကြက္ ၾကားရတတ္ေသာ အမွာ စကားတစ္ခြန္း ရိွသည္။
          
"ေနာက္လည္း မၾကာမၾကာ လာေနာ္" တဲ့။

မၾကာေသးေသာ ႏွစ္အနည္းအငယ္က သူတို႔မိသားစုသည္ ပင္စင္စားဘဝျဖင့္ အညာေက်းလတ္သို႔ ျပန္လည္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ သြားၿပီဟု သိရသည္။ ထိုေနရာမွ ဘတ္စ္ကား ျဖင့္ ျဖတ္သြားမိတိုင္း အက်င့္ပါေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ထိုဝန္ ထမ္းအိမ္ယာ လံုးခ်င္းတစ္ထပ္တိုက္ျပားကေလးကို ႐ွာေဖြမိတတ္ပါသည္။ သူတို႔ေနသြားသည့္ တိုက္ျပားကေလးကို အရင္ လိုပင္ ေတြ႕ေနရေသးေသာ္လည္း ကုကၠိဳပင္ရိပ္မွ ေရခ်မ္းစင္ ေျခတံ႐ွည္ ကေလးကိုမူ မေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

သူတို႔မိသားစု အညာျပန္ေရာက္သြားၿပီးေနာက္ သူတို႔အိမ္သို႔ အလည္ေရာက္ သြားခဲ့သည့္ ေမေမ့ကို သူတို႔အိမ္ သစ္က ေလးအေၾကာင္း ျပန္ေမးေသာအခါ "ငါ့သားရယ္ အညာအိမ္ကေလးပဲေပါ့" ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲ အညာေက်းလက္တြင္ အေတြ႕ရမ်ားေသာ ေျမစိုက္အိမ္ကေလးေတြကို ေျပးသတိရသြားသည္။

မည္သည့္အိမ္ အမ်ိဳးအစားပင္ ျဖစ္ေစ၊  သူတို႔မိသားစု ေနထိုင္ေသာအိမ္သည္ သူတို႔မိတ္ေဆြေတြအတြက္ အၿမဲတမ္း က်ယ္ ဝန္းေနလိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္မိပါသည္။

(၃)
ေခါင္တစ္ျခမ္းပဲ့ အိမ္ကေလး၏၊္ အနာဂတ္ကို ပခံုးေပၚတင္လ်က္ ေလာကဓံမုန္တိုင္း ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရစဥ္..။ ရန္ကုန္၏၊္ မာေက်ာေအးစက္ေသာ အိပ္ယာတစ္ေနရာ စာအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မာနေတြကို အနင္းေခ်ခံရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ရိုးသားမႈကို ႏုံံအမႈ အျဖစ္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း၍ တန္ဖိုးမဲ့ေအာင္ ေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေနာက္ ထပ္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွ ထြက္ေသာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားတစ္စီးျဖင့္ ၂ နာရီၾကာေအာင္ သြား ရသည့္ ၿမိဳ႕သစ္အစြန္တြင္ တည္ရိွသည့္ အိမ္ကေလး။ ဘူတာကေလးမွာ ဆင္းၿပီးသည္ႏွင့္ လိုလိုလားလား ဖိတ္ေခၚရင္း ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ေရးဆြဲေပးသြားသည့္ လမ္းျပေျမပံုကေလး၏ ဦးေဆာင္ရာအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားသည္။ ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီး။ သံရည္က်ိဳစက္႐ုံမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။ ျမင္းလွညး္ေထာင္အိမ္၏၊္ တစ္ၿခံေက်ာ္။

ေျခတံ႐ွည္ အိမ္ကေလးသည္ မတ္တတ္ရပ္ သင္ကာစ ကေလးငယ္၏၊္  မတ္ တတ္ရပ္ေနပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

လယ္ေတာဇာတိ မေပ်ာက္တတ္ေသးေသာ ၿခံဝင္းကေလးထဲမွ အိမ္ကေလးေပၚ တက္တက္ခ်င္း၊ ပထမဆံုး သတိထားလိုက္မိသည္မွာ ေက်ာက္မီးေသြး ေညႇာ္နံ႔ႏွင့္  တအူအူ မီးခိုးေငြ႕မ်ား။

"ဟာ ညီေလး..လာကြာ.."

မီးေသြးမီးဖိုနားမွ ထလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ခရီးဦးႀကိဳသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဖခင္အ႐ြယ္၊ ဦးေလးအ႐ြယ္ ျဖစ္သည့္တိုင္ "ညီေလး " ဟုသာ အာလုပ္္ျပဳေလ့ရိွသည္။ ဝါးထရံကာထားသည့္ သြပ္မိုးအိမ္ကေလး၏၊္ ပ်ဥ္ခင္းေတြက နင္းလိုက္တိုင္း သံစံုျမည္ေန ၾကသည္။ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ပရိေဘာဂဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ရ။ သူ စာေရးရာတြင္ သံုးသည့္ ေသတၲာငယ္ တစ္လံုး။ တစ္ခါတေလ စိတ္အေၾကာအျခင္ေတြ အေညာင္းဆန္႔ရန္ မယ္ဒလင္ အေဟာင္းတစ္လတ္။ သံရည္က်ိဳ စက္႐ုံမွာ အလုပ္ဝင္ေနၾကသည့္ သားေတြ အတြက္ အပန္းေျဖစရာ လက္ေတာက္ဇယ္ခံုတစ္ခု။

သူ အတင္းေကြၽးသည့္ ထမင္းကို စားၿပီးသည္ႏွင့္ သူနင္းေသာ စက္ဘီးေနာက္မွာ ထိုင္၍ သူသြားေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ခ်ီတတ္ၾကသည္။ နာရီအတန္ၾကာေအာင္ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္း ပါသည္။ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း ပါသည္။ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း ပါသည္။ သ႕ူဝတၳဳတိုေတြအေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္၏၊္ မြန္းက်ပ္မႈေတြအေၾကာင္း..။

"ညီေလး..ကိုယ့္အိမ္ကို လာေနပါလား၊ ကိုယ္တို႔စားသလိုေတာ့ စားရမွာေပါ့ကြာ၊ ဘာမွ ေပးစရာ မလိုဘူး..အခ်ိန္မ ေ႐ြးလာခဲ့ပါ.."

သူ မၾကာခဏ ေျပာေလ့႐ိွသည့္ စကားျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အိမ္မဟုတ္ေသး။ သူ႔ထုတ္ေဝသူက သူ႔႐ိုးသားမႈအ တြက္ ေနခြင့္ေပးထားေသာ အိမ္ကေလးသာ။ သို႔ေသာ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေပၚ ကိုယ္ပိုင္ေစတနာေတြက ထင္ရွားေန၏

ၿမိဳ႕ထဲအျပန္တြင္ ကားဂိတ္အထိ လိုက္ပို႔ေပးတတ္ၿပီး ယာဥ္စီးခကိုပါ တစ္ပါတည္း ရွင္းေပးၿပီးမွ ႏႈတ္ဆက္သြားေလ့ရိွသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သြားေရာက္မေနထိုင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ သူ႔အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလး၏၊္ က်ယ္ဝန္း သည့္ အရိပ္၌ သြားေရာက္ နားခိုတတ္ေလ့ ရိွခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုအိမ္ကေလးကို လာစဥ္က ေလးလံလြန္း သည့္ဝန္ထုပ္သည္ အျပန္လမ္း၌ မိုးပ်ံပူေဖာင္း အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားေတာ့၏

လြန္ခဲ့ေသာ လအတန္ၾကာက အျမန္ရထားတစ္စီးေပၚ မေတာ္တဆ သြားဆံုမိၾကသည္။ စားေသာက္တြဲကို ကူးၿပီး စကား ေတြ ထိုင္ေျပာၾက၏ သူ႔ဝတၳဳတိုစု စာအုပ္ကို လက္မွတ္ထိုး၍ ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း ၿမိဳ႕သစ္အစြန္တစ္ ေနရာမွ သူ႔အိမ္က ေလးကို လာလည္ရန္ စိတ္ပါလက္ပါ ဖိတ္ေခၚေနျပန္၏

ထိုရထားေပၚတြင္ ေျပာခဲ့ၾကေသာ စကားေတြအနက္ ကြၽန္ေတာ္ အၾကည္ႏူးရဆံုး စကားတစ္ခြန္း ပါလာေသးသည္။ ထိုအိမ္ ကေလးကို သူ႕ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ၿပီဟူေသာ သတင္းပင္။
                                                     
(၄) 
"ဟိုအိမ္ႀကီးကို ေတြ႕လား..."

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏၊္ နာမည္ေက်ာ္ လမ္းမႀကီးေပၚ ေျပးေနသည့္ တကၠစီတစ္စီးထဲမွေန၍ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ေနရာသို႔ လွမ္းညႊန္ျပ ၏ အိမ္ဆိုေသာ္လည္း အိမ္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ထက္မက အ႐ိွန္အဝါ ႀကီးမားလွေသာ ဧရာမ လုံးခ်င္းတိုက္အိမ္တစ္လံုး ျဖစ္ သည္။ ျမင့္မားလွေသာ တံတိုင္းႀကီးမ်ား ကာရံထားသည့္ၾကားမွပင္ ကုန္းျမင့္က်ယ္က်ယ္ ၿခံဝင္းထဲမွ တိုက္ႀကီးမွာ ထီးထီး မားမား ခန္႔ညားလြန္းလွ၏ အေဆာက္အဦႏွင့္ တည္ေနရာကို အကဲ ခတ္႐ုံျဖင့္ က်ပ္သိန္းေပါင္း သိန္းခ်ီတန္မည္မွန္း အလြယ္ တကူ ခန႕္မွန္းႏိုင္သည္။

ထိုသူငယ္ခ်င္းကပင္ ဆက္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွ ေခတ္သစ္ေဇာတိကတစ္ဦးပိုင္ဆိုင္ေသာ အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ ေၾကာင္း ထပ္ေျပာျပသည္။ သူ႔ေလယူေလ သိမ္းထဲ အားက်ျခင္းေတြ စိုစြတ္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္၏

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုေခတ္သစ္ေဇာတိက၏၊ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ေဆာ့ခရတၱိ၏ အိမ္ငယ္ကေလးေလာက္မွ က်ယ္ ဝန္းပါရဲ႕လားဟု သံသယ ျဖစ္ေနမိပါသည္။   ။

မိုးေက်ာ္ဇင္