ေလာကပါလ - ေဆာက္ျပႆနာ



ေလာကပါလ - ေဆာက္ျပႆနာ
(မိုုးမခ) မတ္ ၇၊ ၂၀၁၆


စကားပုလႅင္။ ဤေခါင္းစဥ္ကိုဖတ္ၿပီး မုိက္ရိုင္းလိုက္တာ ဟု လက္္ဖ်စ္တစ္တြက္လွ်င္ ကုေဋတစ္သိန္းမွ် ျမန္ဆန္ေသာ စိတ္အလ်ဥ္ျဖင့္ ေဒါသထြက္မိသည္ရွိအံ့ အၾကင္သူ၏ ျမန္မာဘာသာ တတ္ကၽြမ္းနားလည္မႈ အေျခအေနကို စစ္ေဆးရန္အပ္လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္၏။ သို႔စဥ္လွ်က္ ျမန္မာစာမကၽြမ္းလို႔ ဝမ္းေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ ျပစ္ရတဲ့မသာမရွိပါဟု ထပ္ခါေဒါသထြက္ရသည္ဆိုပါမူကား ဤေနရာတြင္ရပ္သတိခ်ပ္ကာ စာကိုဆက္မဖတ္ဘို႔ ဆႏၵျပဳလိုပါသည္။ ေအာက္တြင္ေရးသားအပ္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ထမင္းမွတစ္ပါး အျခားအေရးမပါ ဆိုသူမ်ားအတြက္ မဟုတ္ေခ်ၿပီတမံု႔။

ကၽြန္ေတာ္ ငါးႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္ကျမစ္ဝကၽြန္းေပၚရြာေလးတစ္ရြာမွာေနခဲ့ဘူးသည္။ တစ္ေန႔ အိမ္ေရွ႕ ရြာလမ္းမေပၚမွာကစားေနၾကစဥ္ ကစားေဘာ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုမခံခ်င္ေအာင္စသျဖင့္ ‘ေ_ာက္ေကာင္မဟု (ၾကားဘူးနားဝျဖင့္ဆဲလိုသည့္ေလ်ာက္) ကၽြန္ေတာ္ေရရြတ္လိုက္၏။ ဤသည္ကို ၾကားသြားေသာ အိမ္နီးခ်င္းရြာသားတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုက်ီစယ္ရန္အလို႔ငွါ “ေဟ႔ေကာင္ မင္းမွာရွိလို႔လားကြ” ဟု ရယ္ေမာရင္းေမးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ယံုၾကည္မႈျပည့္ဝစြာျဖင့္ “ရွိတာေပါ႔ဗ်” ဟု ျပန္ေျပာေသာအခါ အဆိုပါရြာသားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ေလွ်ာက္လာၿပီး အတည္ေပါက္ဆက္ေျပာျပန္၏။ ‘ဘယ္မလဲ ရွိရင္ ငါ့ကိုၿပစမ္း’။ ထိုေရာ္အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မေနသာေတာ့ဘဲ ကစားျခင္းကိုရပ္တန္႔၍ အိမ္ေနာက္ဘက္ ထင္းစင္ ရွိရာသို႔ အေျပးဝင္သြားကာ လူႀကီးေတြထင္းခြဲရာမွာသံုးေသာ ‘ေဆာက္’ (သံစို႔) ႀကီးကို မႏိုင္ရင္ကာမလာၿပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ႄကြားစြာ သူ႕ကိုျပေလသည္။ သူကခြက္ထိုးခြက္လွန္ရယ္ေမာရင္း ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားကိုေအာ္ေခၚကာ အလံုးစံုရွင္းျပၿပီးသကာလ ေဆာက္ေရာ လူပါအပ္ႏွံလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

ထိုေဆာက္ျပႆနာသည္ စလံုးဆလိမ္လြဲမွားျခင္း၌အေျခခံေၾကာင္း ႏွစ္အတန္ၾကာမွာ သိရွိနားလည္ခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ခါဆို အာဖဲ့မည္ဟု ႀကိမ္းေမာင္းထားေသာ အေမ႔ကိုေၾကာက္သျဖင့္ တိုင္းထြာဆဲေရးသည့္ အမႈကိုမျပဳရဲေတာ့ေလရကား ကၽြန္ေတာ့္မွာဆဲသည္ကိုပင္အသံထြက္မွန္ေအာင္မဆဲႏိုင္သူအျဖစ္ ရာဇဝင္တြင္ ေတာ့၏။ အေမ့လက္ကလြတ္၍ ဆဲမည္ဆိုလွ်င္ ၿပီၿပီသသဆဲႏိုင္ေသာကာလသို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ဆဲက်င့္က ေပ်ာက္ၿပီးသားမို႔ ႏႈတ္မရဲျပန္ေခ်။ သို႔စဥ္ႀကိဳက္တြင္ ကၽြဲႏို႔အိုးႀကီးကြဲ၍ေရႊစည္းခံုလႉပါ၏ လုပ္ခ်င္ေသာညဥ္ ကလည္း တစ္စခန္းထလာျပန္ေလရာ “ဤအိမ္ဥပစာအတြင္း ဆဲေရးျခင္း၊ တိုင္းထြာျခင္း၊ ဆဲေရးတိုင္းထြာသည္ ဟု ယံုၾကည္ေလာက္သည့္ စကားလံုး၊ အာေမဍိတ္မ်ားသံုးႏံႈးေျပာဆိုျခင္း၊ အမူအယာ ေပၚေပါက္ေစျခင္းမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာတားျမစ္သည္” ဟု သားသမီးအေပၚ ဥပေဒကဲ့သို႔အာဏာတည္ေသာ အိမ္တြင္းအမိန္႔တစ္ရပ္ ထုတ္ျပန္၍ ခပ္တည္တည္ထိန္းေက်ာင္းလာခဲ့သည္မွာ သင္းတို႔ေလးေတြပင္ အိမ္ေထာင္သားေမြး (လင္ေန သားေမြး ဟုလည္း အရပ္ထဲမွာေျပာၾကသည္) အရြယ္သို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္ေလ၏။

ထိုတြင္ ျမန္မာစကား ျမန္မာနားလည္ေအာင္ေျပာဆိုေရးသားႏိုင္ဘို႔ရာ ေက်ာင္းခ်ိန္က်ဴရွင္ခ်ိန္ျပင္ပတို႔၌ အခါအားေလ်ာ္စြာ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒ နည္းဥပေဒ ထုတ္ျပန္တည့္မတ္ခဲ့ျခင္းမ်ားမပါဝင္ေသး။ သည္မွာလည္း စလံုးႏွင့္ ဆလိမ္တို႔သည္ ဒုကၡ အေပးဆံုး။ “အစိုပါအခန္းအနားကို ေစာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးက ဆက္ခလုပ္ႏွိပ္ကာ ဖြင့္လွစ္ေပးၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ေမာင္တို႔မယ္တို႔ ေနာက္မစုတ္စတမ္း ေပးစပ္ၾကရမည္ျဖစ္ေပသည္ ဟု မိန္႔ၾကားကာ ဆင္ျမင့္ေပၚမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလသည္” ဆိုေသာအေနအထားမေရာက္ေစရန္ အေတာ္ပင္လံုးပန္းခဲ့ရ ေသာဟူသတတ္။ သို႔ေသာ္ သင္းတို႔ေရာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပါ စိန္ေခၚမႈေတြကလည္း မေသးလွေခ်။

လူမွန္းသိစကတည္းက အရမ္းလွတယ္၊ အပိုလုပ္တယ္၊ အျမင္ကပ္တယ္၊ အေပါက္ဆိုးတယ္၊ အခ်ိဳးမေျပဘူး၊ စသည္ျဖင့္ အသံုးတြင္က်ယ္သေလာက္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို နားဝင္ေအာင္ေျပာတတ္ဘို႔ ေလ႔က်င့္သင္ၾကာခံထားရေသာသူတို႔တစ္ေတြ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ထိေတြ႔ဖန္မ်ားေသာအခါ ေ_ာက္ရမ္းလွတယ္ (က်န္စာလံုးမ်ား ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆက္စပ္ယူၾကပါေတာ့) ဟူေသာ အသံုးအႏံႈးမ်ား၏ ဆြဲေဆာင္မႈ (Temptation) ကို အခ်ိန္ရွိသမွ်ေက်ာ္လႊားေနရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ လြပ္လပ္၍တက္ႄကြေသာလူငယ္မ်ားပီပီ သူတို႔အသိုင္းအဝန္းမွာ ထမင္းစားေရေသာက္ပမာျဖစ္လာပုံရေသာ ထိုအသံုးအႏံႈးေတြႏွင့္ယဥ္ပါးၿပီး တစ္ခါ တစ္ခါ အိမ္အေရာက္ပင္ သယ္ေဆာင္လာၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ 

 ထိုကိစၥ ကၽြန္ေတာ္အေရးဆိုသည့္အခါ ဝန္မခံ၊ ျပန္လွန္ျငင္းခ်က္မထုတ္ေသာ္လည္း “အရမ္းထက္စာရင္ ေ_ာက္ရန္းကပိုအားရွိသလိုပဲ” ဟု ခ်စ္လို႔ စတာပါ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ အထြန္႔တက္လာတတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဥပေဒကို သူတို႔မ်က္ကြယ္ျပဳၾကေခ်ၿပီ။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဗုဒၶဝင္ေတာထြက္ခန္းထဲမွာညည္းသလို ‘ေၾကာင္အိုေတာ့ႄကြက္မေလး လူအိုေတာ့လူမေလး’ ဟု ညည္းရမည့္ကိန္းကို ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳၿပီ။ ဟင္..တတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ ဟုေမးကေလးရိုက္ကာ တိတ္တခိုးရိႈက္ မည္ႀကံရံုရွိေသး လားလား သင္းတို႔ေရႊေ_ာက္က ေျခေပါက္ရံုမက ေလေအာက္ေလတင္ ေဝဟင္အႏွ႔ံ ေတာင္ပံ ျဖန္႔ ေနသည္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုး ေလေတာ့သည္။ ဟိ ံသစၥံ ဤစကားမွန္၏။

ေခတ္တစ္ေခတ္စာနီးပါးကင္းကြာၿပီးမွ ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကရျခင္းအတြက္အတိုးခ်ကာ ေရဒီယိုကို ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘတႀကီး နားေထာင္ျဖစ္သည္။ ေရြးခ်ယ္စရာလိုင္းခြဲမ်ားရွိလာကာ အားလံုးကလည္း ေကာင္းႏိုးရာရာေတြ ေဝေဝဆာဆာ စီစဥ္ထုတ္လႊင့္ေပးၾကသည္မို႔ တိုင္း၍ယက္သည့္ပကၠလာမိုးရြာသည္ႏွင့္ အဆင္သင့္ေန၏။ ဒီမိုကေရစီသီးကင္းမ်ားေပတည္း။ သို႔ေသာ္ ‘ေသာတရွင္မ်ားနားေထာင္ဘို႔ သခၽြန္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖြင့္ျပလိုက္ ပါတယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္!’ ဆိုေသာ သြားက်ိန္းခ်င္စရာ အေျပာမ်ိဳးေလးေတြကိုေတာ့ သည္းခံရသည္။ ဒါလည္း ကိစၥမရွိွ။ အသက္ကေလးရလာသည့္အခါ မ်ိဳးဆက္တို႔၏ကြာဟခ်က္ (Generation gap) ကိုလည္း ထည့္မတြက္၍မျဖစ္။ ကိုယ္တိုင္က ဒီအသက္ဒီအရြယ္ႏွင့္ နစၥဂီတဝါဒိတေတြကို ဝိသုကဒသနျခင္းမွ မကင္းႏိုင္ သည္ပဲ။ ဒီမိုကေရစီေခတ္တြင္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ရင္ၾကားေစ႔ေနၾကသူေတြပင္ရွိေလရာ ကိုယ္က်ိဳးအလို႔ငွါ အႏွီမွ်ေလာက္ ရင္ၾကားေစ႔ရျခင္းသည္ စာမဖြဲ႔ေလာက္။

သို႔ခံယူၿပီးသကာလ ေက်ာ္မယ္ခြမယ္ နင့္ကိုငါ ဓားနဲ႔ပိုင္းခ်င္တယ္ကဲ့သို႔ေသာ စာသားမ်ားပါဝင္ဖြဲ႔စည္းအပ္သည့္ (သူတို႔အလို) သီခ်င္းအမိုက္စားကေလးမ်ားကို နားလည္ေပးလိုက္သည္။ ျမန္မာျပည္တစ္နံတစ္လ်ား အလႊာ အသီးသီးမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ၊ မႀကီးမငယ္ေတြ၊ ယုတ္စြအဆံုး ဟိုဒင္းကိုေျခတစ္ဘက္လွမ္းေတာ့မည့္ သူေတြ အားအားလ်ားလ်ား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာရိုမန္တိက (Romantic) ထရံေတြ အတြင္းအျပင္ လဲလွယ္ လွန္ေလွာ ကာရံၾကသမွ်ကိုလည္း အခ်ိန္ႏွင့္တစ္ေျပးညီ နားေသာတဆင္ေပးလိုက္သည္ (ႏို႔..သူတို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ၾကေသးသဟာ)။ သို႔တိုင္ေအာင္ တစ္ခုေသာညေနခင္းဝယ္ ထုတ္လႊင့္ေနက်သက္က်ားႀကိဳက္ အစီ အစဥ္ တစ္ရပ္အား ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားကာ ဝိရိယလြန္ကဲလ်က္ေရဒီယိုကိုပိုပိုသာသာဖြင့္ထားစဥ္ အမည္မသိ ကာလေပၚေတးခ်င္းတစ္ပုဒ္က ၾကားျဖတ္ဝင္လာၿပီး အာရံုဒြာရမ်ားကို ေခတ္သစ္ခုႏွစ္သံခ်ီျဖင့္ အလစ္အငိုက္ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရ၏။ ေခတ္စကားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ‘ေရွာ့’ ျဖစ္သြားေလသည္။

“ေ_ာက္ပဲမ်ားမေနနဲ႔…ေ_ာက္ပဲမ်ားမေနနဲ႔”

“ေ_ာက္ပဲမ်ားမေနနဲ႔…ေ_ာက္ပဲမ်ားမေနနဲ႔”

ကိုင္းဘယ္႔နယ္ရွိစ။ ေမာင္ႏွင့္မယ္တစ္လွည့္စီၾကံဳးေအာ္ေနၾကေသာ ဘုရားစူးစံုတြဲသီခ်င္း။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး မမွတ္မိေသာ္လည္း ထိုေနရာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလြတ္ရေနပါသည္။ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေသာဓါတ္ျပားႀကီးလို ထိုမွာတြင္ ပတ္ခ်ာလည္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္ (အေတာ္လည္း အာေတြ႔ေနၾကပံုရ၏)။ ဟန္ပန္ႏွင့္အသံက (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) ေမာင္းေၾကးနင္းလည္ခတ္ရင္း လင္မယားရန္ျဖစ္ေနၾကသည့္ႏွယ္။ အမွန္ဝန္ခံရလွ်င္ ထိုသီခ်င္းနားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲမွာၾကားေယာင္လာသည္က ကၽြန္ေတာ္တု႔ိငယ္ငယ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ျပဌာန္းခဲ့ဘူးသည့္ ဦးဖိုးက်ား၏ ‘အိမ္ဆိုး အိမ္ေကာင္း’ ကိုယ္ေတြ႔ဝတၱဳတိုထဲမွ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္မႏိုင္ေသာ အဖိုးႀကီးတစ္ဦး၏ ‘နင္တို႔အစားငါနားရွက္လွ သဟယ္’ ဆိုေသာညည္းတြားသံျဖစ္၍ ျမင္ေယာင္လာသည္မွာ ငယ္ငယ္တံုးက ထင္းစင္ထဲတြင္ေတြ႔ေနက် ‘ေဆာက္’ ႀကီး။ ထိုမွတစ္ဖန္ ဗိုလ္ခ်ပ္ေအာင္ဆန္းမိန္႔ခြန္းတြင္ ၾကမ္းသည္မ်ားကိုဖယ္၍ အသံလႊင့္ခဲ့ပါသည္ဟု (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို) ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့လုပ္ခဲ့သည့္ ဗ်တၱိရွင္ပညာရွင္ႀကီးမ်ား။ (မွတ္ခ်က္။ ဗို္လ္ခ်ဳပ္က ရယ္ေမာေနခဲ့သည္ဟု အဆိုရွိေလ၏။)။

ထိုထိုေသာ အဘမဟုတ္သည့္ အဖိုးပညာရွင္ႀကီးမ်ားေနာက္ထပ္ႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း ေပၚေပါက္ရန္မရွိမည့္ အတူတူ ကၽြန္ေတာ္ဤသို႔ေတြးမိ၏။ ႏိႈင္းလိုသူေတြ စိတ္ရွိတိုင္းႏိႈင္း ရိုင္းသည္မရွိရေလေအာင္ အဆိုပါ ေ_ာက္ကို ေဆာက္ႏွင့္အၿပီးအပိုင္အစားထိုးလိုက္ဘို႔ ျဖစ္၏။ သည္နည္းျဖင့္ ေ_ာက္ရမ္း (တစ္ခ်ိဳ႕ေသာက္ရန္းဟု အရွက္ေျပေရးၾကသည္) သည္ ေဆာက္ရမ္း၊ ေ_ာက္ျမင္ကပ္သည္ ေဆာက္ျမင္ကပ္၊ ေ_ာက္သံုးမက်သည္ ေဆာက္သံုးမက် ျဖစ္လာၾကမည္။ သည္နည္းျဖင့္ အသံုးတြင္က်ယ္ပါလ်က္ အျငင္းပြားဘြယ္ဥပစာတစ္ရပ္သည္ အရိုင္းအယဥ္ဝိဝါဒကင္းစင္ၿပီး ေန႔စဥ္သံုးစကား၊ စာေပ၊ ဂီတေတြထဲမွာ အျခားဥပမာဥပစာေတြႏွင့္ တန္းတူ ရည္တူ မေၾကာင့္မက် ရပ္တည္ခြင့္ရၾကမည္။

ထို႔ျပင္ (ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ေသာ) စိတ္ႀကီးဝင္လူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္သူတို႔ (ရွိခဲ့လွ်င္) မွာလည္း မသံုးရမေနႏိုင္၍ ျဖစ္ေစ၊ မသံုးစြဲမျဖစ္၍ျဖစ္ေစ သံုးစြဲသည့္အခါတိုင္း လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ‘_’ တို႔ ‘ေသာက္’ တို႔ႏွင့္ ဖံုးကြယ္ သြယ္ဝိုက္လွည့္ဖ်ား ေရးသားေျပာဆိုရျခင္းဒုကၡ၊ မရိုေသ႔စကား နားႏွင့္မနာဖဝါးႏွင့္နာပါစသည္ျဖင့္ ေဆးခါး သၾကားမံရသည့္ ဒုကၡမ်ားမွကင္းမည္။ ထို႔ျပင္တစ္ဝ မြန္ဆိုလားပုဂံဆိုလား မင္းသမီးတစ္ပါး၏အမည္ကိုစြဲကာ တကၠသိုလ္ေရႊတစ္ေခတ္ ရာဇဝင္ထဲကလွည္းတန္းတြင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ‘ဦးေဆာက္ပန္း’ စာေပႏွင့္အမ်ိဳးစပ္ကာ သည္ေဆာက္သည္ ကေျမာက္ကေျခာက္မဟုတ္ေၾကာင္း ေလဖမ္းဝါးရမ္းခ်ီခ်င္ခ်ီႏိုင္မည္။ ရာဇဝင္ေဆာက္၊ ေတာ္ဝင္ေဆာက္၊ ဂႏၶဝင္ေဆာက္စသည္ျဖင့္ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ကာ ေနာက္တစ္ခါလာျပန္ခ်ီေသးေဟ႔ဟု လက္ခုပ္ လက္ဝါးတီးၿပီးအဆဲခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကဗ်ာဆန္၍ရမည္။ ဆဲသူနာသူအၾကားညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္မည္မို႔ ယေန႔ေခတ္စာပြဲဝိုင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ လြန္စြာအသံုးတည့္မည္။ ထားပါေတာ့။

သည္ကိစၥက ‘ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းအား ဗိုလ္ဆြန္ပက္လမ္းဟုေျပာင္းလဲေခၚဆိုေစ’ ဆိုသည္ေလာက္မရိုးစင္း သည္ကို ကၽြန္ေတာ္လကၡံသည္။ သို႔ေသာ္ ကင္ပိန္ (Campaign) ေခတ္မွာ အလြယ္တစ္ကူလက္မေလွ်ာ့သင့္။ ေဆာက္ျပႆနာ အေဝယာနတ္စကင္ပိန္ (The Fat S Awareness Campaign) ဆိုၿပီး အသိေပးသင့္သူကို အသိေပး၊ ေတာင္းဆိုသင့္သူကိုေတာင္းဆိုဘို႔ လမ္းေၾကာင္းေတြရွိေနသည္။ ဥပမာ ေယာက္က်ားေလးမ်ားကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အထီးအမခြဲျခားဆက္ဆံကာ ‘မင္းမွာရွိလို႔လား’ ဟု အေမးအျမန္းခံရသည္မ်ဳိး၊ သေဘာရိုးျဖင့္ ေျဖၾကားပါလ်က္ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာခံရသည္မ်ဳိးကို စိတ္ဖိစီးမႈရႈေဒါင့္မွ ေဇာင္းေပးျခင္းျဖင့္ သည္ကိစၥသည္ သာမေညာင္ည ေဆာက္ျပႆနာတစ္ရပ္မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းႏိုင္သည္။ လိုအပ္ပါက ဂ်င္ဒါ အီကြယ္လတီ (Gender Equality) အား ကိုင္စြဲ၍ မီဒီယာကိုခ်ဥ္းကပ္၊ ပုရိသဣထိယသမာဓိကာရဝါဒဆိုကာ ေျမာက္ႄကြ ေျမာက္ႄကြျမင္လွ်င္သိမ္းသြင္း၊ မာေရေၾကာေရႏိုင္သူ (Hardliners) ေတြကို ယဥ္ေက်းမႈျပည့္ဝေသာဒီမိုကေရစီ ဟူေသာေဝါဟာရျဖင့္ ဘန္းျပစည္းရံုးခ်င္လွ်င္စည္းရံုးႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္..

ထိုေဆာက္မွတစ္ပါး က်န္ဆလိမ္မ်ားေနရာအေျပာင္းအလဲ မလုပ္ဘို႔ကိုေတာ့သတိေပးလိုသည္။ အဆိုေတာ္ႀကီး ေမရွင္ရဲ႕ေခတ္ေဟာင္းေတးတပုဒ္ကို ေရြးထုတ္ထားပါတယ္၊ ေတးအမည္က ‘ေက်းေဆတမန္’ ပါတဲ့ နားစင္ ေတာ္မူၾကပါရွင္ ဆိုေသာ ပီယဝါစာေလးမ်ားထြက္ေပၚလာလွ်င္ ဟိုအရာထဲဟိုဟာတစ္ပဲေရာသလို ျဖစ္ေနမည္။ ေမာင္ႀကီးႏွမငယ္ငယ္ × လွပခ်င္တဲ့အရြယ္ × ဆိတ္အလိုလိုက္စား × မွားမွားလိမ့္မယ္ ဟု ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ လာၾကလွ်င္မူ အက်ိဳးနည္းၿပီ။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္စူးေရာက္သမွ် ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္တို႔၏ အလိုတည္း။ တစ္စံု တစ္ေယာက္ က ဖတ္ရႈၿပီး “ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္း ေဆာက္မွန္းကမ္းလမ္းမသိ ေဆာက္ရမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတယ္” ဟု ဆဲလိုလွ်င္ဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္နာလိမ့္မည္မဟုတ္။ ဆလိမ္ကိုၿပီၿပီသသျဖစ္ေစဘို႔သာ ဆဲသူဘက္က တာဝန္ယူရမည္။