 |
| ေန႔စဥ္၀င္ေငြအတြက္ မေကြးတုိင္း၊ မင္းလွၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေရနံလက္လုပ္တြင္းတခုမွ ေရနံထုတ္ယူေနပုံ (Photo Credit : mypiczmania.blogspot.com) |
ကုိသစ္ (သီတဂူ) - ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ
(မုိးမခ) မတ္ ၁၇၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) မတ္ ၁၇၊ ၂၀၁၆
က်ေနာ္တို႔ ရပ္၀န္းတြင္ ေလာေလာဆယ္ လူေျပာအမ်ားဆုံး စကားလုံးေတြထဲက ပို၍အသုံးမ်ားေသာ စကားလုံး မ်ားကို ေျပာပါဆုိလွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာဟူေသာ စကားလုံးမ်ားပင္ျဖစ္ပါလိ္မ့္မည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာက ဆက္စပ္မႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါသည္။
နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ အဆင့္အတန္းကိုသတ္မွတ္သည့္ ေပတံမ်ားတြင္ စီးပြါးေရးေပတံသည္လည္း အဓိကအခန္း က႑က ပါ၀င္ေနေၾကာင္းကို အားလုံးသိျပီးျဖစ္သည္။ စီးပြါးေရးေတာင့္တင္းခိုင္မာမႈသည္ လူသားအားလုံးရဲ႕အဓိကလုိအပ္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ ျငင္းပယ္၍ရမည္မဟုတ္ေပ။ အထူးသျဖင့္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ား အလွ်ံပယ္ေပါမ်ားသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ေငြးေၾကးျပည့္စုံေတာင္းတင္းဖို႔လုိအပ္သည္မွာ ဘယ္လုိမွျငင္းမရေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လူမ်ိဳး ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြေၾကးခ်ိဳ႕တဲ့မႈကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနသူဆိုတာ ဒီေလာကႀကီးမွာ ရွိမည္မထင္။ မျပည့္စုံ မကုံလုံမႈသည္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားရမည့္အရာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ရပါေလ။ ျဖဴျဖဴမည္းမည္း ကမၻာေပၚကလူသားတို႔ ေန႔စဥ္ရွင္သန္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေန ၾကသည္မွာလည္း ဘ၀မွာ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျပီးျပည့္စုံဖို႔အတြက္ပင္ျဖစ္သည္။ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဆင္းရဲမြဲေတေနမႈကို ဘယ္လုိ လူမ်ိဳးက တခုတ္တရေတာင့္တေနဦးမွာတဲ့လဲ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို လုိခ်င္ေတာင့္ တ ေနတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူးဆိုတာ။ လူတိုင္းက ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။
ဘာသာတရားကို ယုံၾကည္သက္၀င္သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာသာတရားတည္ရွိမႈကို မယုံၾကည္သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားအမ်ားစု လုိခ်င္ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ သက္ေသာင့္သက္သာရွိမႈပင္ျဖစ္သည္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အေျခအေနကို ၾကည့္ပါဦး။ ေခတ္ကိုက ပိုက္ဆံမရွိရင္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္လုိ႔မရတဲ့ေခတ္။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာတာေလး မွတ္မိပါေသးသည္္။ "ကိုယ့္လူေရ..အခု ေခတ္ႀကီးက ပိုက္ဆံရွိမွ။ ပိုက္ဆံမရွိရင္ ေလေတာင္က်ယ္က်ယ္လည္လုိ႔မရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနျပီတဲ့။" ေငြေၾကးက ဒုတိယဘုရားသခင္တဲ့။ ေငြေၾကးက အရာရာကို ဖန္တီးနိုင္စြမ္းရွိတယ္တဲ့။ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္သည္ ေငြကို လမ္းခင္းရေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ ခ်င္သလား။ ေငြရွိမွ ျဖစ္တာ။ ပညာေရးမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေငြေၾကးရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံနို္င္သလဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္ျပီးေတာ့ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ၾကတာ။ ကိုယ္ရဲ႕ဥာဏ္ရည္ရည္ေသြးက ေနာက္ကကပ္လုိက္ရတာ။ ကုိယ္က ဘယ္ကိုသြားခ်င္တာလဲ။ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္ကို သြားခ်င္တာလား။ ေအာက္စဖို႔ဒ္လား။ ကိန္းဘရစ္ကိုလား။ ေယးကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ စတန္႔ဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္ႀကီးကို တက္ခ်င္တာလား။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ေငြေၾကးအေပၚ မူတည္ျပီးေတာ့ ေရြးၾကရတာ။ ကိုယ့္တတ္နိုင္တဲ့ ေငြေၾကးေပၚမူတည္ျပီးေတာ့ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ၾကရတာမဟုတ္လား။ စေကာလားရွစ္ ဆိုတာက ေက်ာင္းသားတိုင္းရေနတဲ့ ဘုံဆြမ္းမွမဟုတ္တာ။ ကိုယ္ကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ကုိယ္က ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တာလား။ ပိုက္ဆံရွိမွတဲ့။ အဆင့္ျမင့္အင္ဂ်င္ နီယာႀကီးျဖစ္ခ်င္တာလား၊ ေရွ႕ေနႀကီးလား။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးလား။ ပိုက္ဆံရွိမွ ျဖစ္တာ။ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ သားသမီးေတြ အဖို႔မွာေတာ့ ကမၻာ့အဆင့္မီ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ခြင့္မရွိတဲ့အရာလုိမ်ိဳးႀကီး။ ေခတ္ႀကီးက မျပည့္စုံသူေတြ အတြက္ သူစိမ္းဆန္လြန္းလွတယ္။ ဒါက ပညာေရးဘက္ကေပါ့။
စီးပြါးေရးမွာ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ အထူးေျပာစရာမလုိဘူးထင္ပါ တယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လုိစီးပြါးေရးမ်ိဳးကို ပုံေဖာ္ခ်င္တာလဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕အားနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြကို တိုးခ်ဲ႕ၾကရတာတဲ့။ ကိုယ္ရင္းႏွီး သေလာက္ အက်ိဳးအျမတ္ ျပန္ရဖို႔ဆိုတာ ပုံေသတြက္လုိ႔ မရတာမွန္ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံနိုင္မႈအားကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အားတက္ေစတာ အမွန္ပါပဲ။ အရင္းအႏွီး မတတ္နိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းေပါ့။
က်န္းမာေရးဘက္ကို ၾကည့္ပါဦး။ ေရာဂါျဖစ္ျပီဆိုပါေတာ့။ ကိုယ္က ဘယ္မွာ ကုခ်င္တာတဲ့လဲ။ အာရွေတာ္၀င္မွာ ကုခ်င္လား။ SSC မွာလား။ ဒီထက္ နည္းနည္းကေလး တတ္နိုင္တဲ့လူေတြၾကေတာ့ သြားေပါ့ ဘန္ေကာက္။ သြားေပါ့ စကၤာပူ၊ သြားေပါ့ အိႏၵိယ။ သြားေပါ့ ဂ်ပန္။ သြားဦးေပါ့ အဂၤလန္။ သြားေပဦးေတာ့ အေမရိကန္။ ကိုယ္နိုင္ရင္နိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကုိယ့္အသက္ကို ဆြဲဆန္႔ပစ္လုိက္တာပဲမဟုတ္လား။ ဘာမွမတတ္နိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ သြားေပဦးေတာ့ အခမဲ့ေဆးခန္း ေတြရွိရာကို။ သြားေပဦးေတာ့ စရိတ္မွ်ေပး က်န္းမာေရး႒ာနေတြကို။ ဘာမွ ေဆးရုံေဆးခန္းမရွိတဲ့ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ေက်း လက္ရြာကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ လမ္းထိပ္က ေဆးဆိုင္ကေလးမွာ ငန္းနီေက်ာ္ေလးေသာက္လုိက္၊ မဟာေျဖေဆး ေလးေသာက္ လုိက္နဲ႔။ က်ားဘန္းပရုပ္ဆီကေလးလိမ့္လိုက္နဲ႔ ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ္ဆြဲဆန္ေနရတာ။ ပိုက္ဆံသိန္းေထာင္ခ်ီ အကုန္ခံျပီး အဂၤလန္ အေမရိကန္ ေဆးကုဖို႔သြားတယ္လုိ႔ေျပာရင္ သူတို႔ခမ်ာမွာ မ်က္ႏွာကေလးအ၀ိုင္းသားနဲ႔။ ဘာေရာဂါ ေတြမို႔ သူတို႔ေတြ သြားၾကတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြက သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ ဖတ္လုိ႔ရတယ္။ ထားလုိက္ပါေတာ့။ ဒါက က်န္းမာေရး ဘက္ကေပါ့။
ပိုက္ဆံရဲ႕ အသုံး၀င္မႈက ေျပာမဆုံးပါေလေတာ့။ လူမႈေရးဘက္က ၾကည့္မလား။ ပိုက္ဆံရွိမွ ေလာက၀တ္ေက်ႁပြန္သ လုိမ်ိဳးႀကီး။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာရင္ ခ်မ္းသာသေလာက္ သူ႔ရဲ႕လူမႈေရးအသိုင္းအ၀ုိင္းႀကီးက ျပန္႔ကား သြားတာတဲ့။ ပိုက္ဆံမရွိရင္ လူရာမ၀င္ဘူးဆိုတာ လူေတြအလကား အေပ်ာ္အပ်က္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပိုက္ဆံမရွိရင္ တကယ္ပဲ လူရာမ၀င္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြကုိ ဘယ္သူကမွ လူရာ၀င္တဲ့စာရင္းထဲ မသြင္းၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ေခတ္ႀကီးက ရက္စက္လြန္းလွတယ္။ လူခ်မ္းသာဆိုတာ ေလာကမွာ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ ရေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္လည္း ပိုက္ဆံရွိရင္ ရွိသလုိ လူမႈေရးကလည္း က်ယ္ျပန္႔သြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္သူေတြကို ဘယ္လုိကူညီခ်င္တာလဲ။ ပိုက္ဆံကို တံတားခင္းျပီး သြားရတာမဟုတ္လား။ ကိုယ္က အဂၢမဟာသီရိသုဓမၼသိဂၤီ ေဒၚေစာရီျဖစ္ခ်င္တာလား။ သိန္းေထာင္ခ်ီျပီး လွဴမွျဖစ္တာတဲ့။ အလကားေနရင္း မဏိေဇာတဓရ ဦးသူရျဖစ္သြားတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သိန္းရာခ်ီေထာင္ခ်ီလွဴနိုင္မွ ျဖစ္တာတဲ့။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္ လွဴခ်င္တာလဲ။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကို ဘယ္ေလာက္ လွဴခ်င္တာလဲ။ ဘုရားတည္ခ်င္တာလား။ ေက်ာင္းေဆာက္ ခ်င္တာလား။ ဘိုးဘြား ရိပ္သာ ေထာင္ခ်င္တာလား။ အခမဲ့ေဆးခန္းေလး ဖြင့္ေပးခ်င္တာလား။ လူငယ္ဖြံ႕ျဖိဳးေရးလား။ မိဘမဲ့ေဂဟာေလး လုပ္ခ်င္ တာလား။
ဘယ္လူမႈအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းကိုပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ္ပိုင္ေငြေၾကးမရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ လွဴတဲ့အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ ေငြ ေၾကးအေပၚမွာ မူတည္ျပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့လုပ္ငန္းေတြကို တိုးခ်ဲ႕ၾကရတာတဲ့ေလ။ ဒါက လူမႈေရးဘက္ေပါ့။ မလွဴ နိုင္တဲ့သူက သူေ႒းဘြဲ႔ေတြ ဘာေတြ အိပ္မက္မက္မေနနဲ႔၊ အိပ္ေရးပ်က္တယ္။ ေခတ္တဲ့ေလ။
ပညာနဲ႔ ဥစၥာဆိုတာ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳေနတယ္ဆိုတာေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ပညာမရွိရင္ ဥစၥာမရွိနိုင္သလုိ ဥစၥာမရွိျပန္ရင္ လည္း ပညာရွိျဖစ္ဖို႔က ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူလွဘူးရယ္။ ေလာကမွာ ပညာသိပ္မရွိေပမယ့္ ေငြေၾကးျပည့္စုံသူေတြရွိသလုိ ေငြေၾကးျပည့္စုံေပမယ့္ ပညာမျပည့္စုံသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘီဂိတ္ကို ေက်ာင္းမျပီးလုိ႔ဆိုျပီး အထင္ေသးလုိ႔မရသလုိ ေအဘရာဟင္လင္ကြန္းကိုလည္း ဆင္းရဲသားဆိုျပီး နွိမ့္ခ်ထားလုိ႔ မရဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဘီဂိတ္က ဘီဂိတ္၊ လင္ကြန္းက လင္ကြန္းရယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးက ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ရႈေထာင့္ကပဲၾကည့္ၾကည့္ ဒုတိယဘုရားသခင္က အရာရာကို ဖန္ဆင္းေနတဲ့ေခတ္ႀကီး။
မိမိသည္ ရုပ္၀ါဒီသမားတစ္ဦးမဟုတ္သလုိ ဒုတိယဘုရားသခင္ကို ဖူးဖူးမႈတ္ထားသည့္ လူစားမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ရပါ။ က် ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြထဲမွာ ဟားဗတ္ထြက္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေစခ်င္ပါသည္။ ေအာက္စဖို႔ဒ္ထြက္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေစခ်င္သည္။ ကိုလံဘီယာ၊ ေယးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းႀကီးေတြ တပုံႀကီး ေပၚထြက္ လာေစခ်င္တာေပါ့။ ေကာင္းျပီ။ ဒီတကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ ပညာမသင္နိုင္လုိ႔ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြဟာ လူညံ့လူဖ်င္းေတြဟု တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေျပာဆို လာမယ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ရပါလိမ့္မည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ရပါလိ္မ့္မည္။ က်ေနာ္ဆိုလုိသည္မွာ သည္လိုိ တကၠသိုလ္ ႀကီးေတြမွာ ပညာေတြ သင္ယူနိုင္လွ်င္ အတိုင္းထက္အလြန္ေကာင္းသည္။ မသင္နိုင္လုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးကို လူဖ်င္းလူညံ့ေတြဟု ေျပာ၍မရ။ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ေတြ အမ်ားအျပား ရွိပါသည္။ အဘယ္မွာလွ်င္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳး ညံ့မည္နည္း။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဦးသန္႔ ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရွိသည္။ အဘယ္မွာလွ်င္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳး ညံ့မည္နည္း။
စီးပြါးေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးစသည့္ အေရးေပါင္းမ်ားစြာတို႔တြင္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ား ထိပ္တန္း ေရွ႕တန္းေရာက္နိုင္လွ်င္ အတိုင္းထက္အလြန္ ေကာင္းပါသည္။ မေရာက္လုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔ကို အႏုံညာတ ေတြဟု လုံး၀ေျပာလုိ႔မရ။ ဟားဗတ္ ေက်ာင္းထြက္မွ၊ ပညာေတြ မိုးပ်ံေအာင္ တတ္မွ၊ ဘီလ္ဂိတ္လုိခ်မ္းသာမွ ဘ၀ဆိုသည္မွာ အဓိပၸါယ္ရွိသည္ မဟုတ္။ ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးမွာပဲေနေန အဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ေနရင္ ကိုယ့္ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္ရွိတာပဲမဟုတ္လား။
ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအေရး ဆက္စပ္ေနမႈကို အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ဒီႏွစ္ခုက ဘယ္လုိမ်ား ဆက္စပ္ေနပါလိ္မ့္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ႀကီးေပၚလာတာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အမ်ားႀကီး ကံေကာင္းပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ အမ်ိဳးေတြ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဘယ္လုိခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ကြင္း ကြင္းကြက္ကြက္ႀကီး သိလုိက္ရ ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ "အမ်ိဳးမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္"။ "အမ်ိဳးအတြက္ဆို ေသရဲတယ္"၊ "အမ်ိဳးအတြက္ ကိုယ့္အရိုးကို စည္းရုိးထိုးလုိ႔ ကာသင့္လွ်င္ကာမည္"ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္ သံမ်ားကို ေဖ့စ္ဘြက္ေပၚတြင္ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေတြ႔ျမင္ေနၾကျပီးျဖစ္သည္။ သည္လုိ ေၾကြးေၾကာ္ေနရင္းပဲ မႏၱေလးျမိဳ႕ႀကီး ေသဆုံးသြားခဲ့သည္။ ရခိုင္ျပည္ႀကီး အသားပိုမည္းသြားသည္။ ေတာင္တန္းေဒသေတြမွာ စကားပုိ၀ဲသြားသည္။
ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္တာကို မေကာင္းဘူး၊ မၾကိဳက္ဘူးေျပာလွ်င္ ထိုသူ ဘာသာ သာသနာကြယ္ ေၾကာင္းအလုပ္ကို ဘာမွသိပ္ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာမလုိေတာ့။ အလုိလုိ ဘာသာဖ်က္ သာသနာဖ်က္စာရင္း ၀င္ျပီးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္တာ မြန္ျမတ္ပါသည္။ ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ မည္ပုံ ကာကြယ္မည္နည္း။
ဘာသာတရားဆိုသည္မွာ ယုံၾကည္မႈအေပၚအေျခခံ၍ တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘာသာတရား ပိုင္ရွင္မ်ားပီပီ ျငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင့္ ကိုယ္လုိခ်င္ေသာ ပန္းတိုင္ကိုအေရာက္သြားဖို႔လုိပါမည္။ စိတ္ခံစားမႈအေပၚ အေျခမခံဘဲ အရာရာကို ဥာဏ္ပညာနဲ႔ယွဥ္ျပီး ပါးပါးနပ္နပ္ကေလး လုပ္ေစခ်င္သည္။ ကိုယ္ျပဳလုိက္သည့္အမူအရာ၊ အလုပ္၊ ကိုယ္ေျပာလုိက္သည့္စကားမ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာ၀င္ေတြကေတာင္ လက္မခံနိုင္ဘူးဆိုမွေတာ့ အဘယ္မွာလွ်င္ အျခား သူမ်ားကို ကိုယ့္လမ္းစဥ္ကိုလုိက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ ရမည္နည္း။
ဒီေန႔ေခတ္သည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးက လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကို၊ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံက နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံကို စီးပြါးေရးျဖင့္ ခ်ယ္လွယ္ေသာေခတ္၊ ပညာေရးျဖင့္ လႊမ္းမိုးေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ သည္လုိေခတ္မ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တို႔ စီးပြါးေရးမေကာင္းရင္၊ က်ေနာ္တို႔ ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္နိုင္ဘူးဆိုရင္ တဖက္က ထိုးစစ္ဆင္လာမယ့္ တိုက္စစ္ကို က်ေနာ္တို႔ ဘာနဲ႔ခုခံကာကြယ္ၾကမည္နည္း။ ဓားဓားခ်င္းလား၊ တုတ္တုတ္ခ်င္းလား။ ဓား ဓားခ်င္း၊ တုတ္ တုတ္ခ်င္းဟုဆိုသည့္တိုင္ က်ေနာ္တို႔ ဓားေတြ တုတ္ေတြက သူတို႔ကို တကယ္ေရာ ယွဥ္နိုင္ပါရဲ႕လား။ က်ေနာ္ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို အထင္ေသး၍ ေရးေနျခင္း မဟုတ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျပည္ပတိုင္းျပည္ အမ်ားအျပားကို ေရာက္ခဲ့ဘူးပါသည္။ အေျခအေနအားလုံးကို က်ေနာ္နားလည္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီထက္ အမ်ားႀကီးၾကိဳးစားမွ ရပါမည္။ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရတဲ့ေခတ္ကို စားျမံဳ႕ျပန္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘ၀င္ျမင့္ စိတ္ႀကီးမ၀င္သင့္ေတာ့။ ကမၻာ့ႀကီးရဲ႕ အေျခအေန အမွန္ကို လက္ခံထားဖို႔ လုိပါသည္။ ဘာသာတရားကို ယုံၾကည္မႈျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေၾကာင္း က်ေနာ္ဆိုခဲ့ျပီ။ က်ေနာ္တို႔ အမွန္တကယ္ ဆင္းရဲပါသည္။ အခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္တစ္ဘ၀လုံး ဆင္းရဲတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရလုိ႔လား မသိ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက ဘာသာတရားကို ဘယ္လုိထိုးႏွက္ေနတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ ငါးပါးသီလကို က်ေနာ္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိသည္။ ဗမာျပည္ ေျမလတ္ပိုင္း ေက်းေတာလက္ရွိ ျပည္သူ ျပည္သားအမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲၾကပါသည္။ အမ်ားစုက ဗုဒၶ၏အရိပ္ေအာက္မွာ ခုိလႈံၾကသူမ်ားျဖစ္ သည္။ အရြယ္ေရာက္လုိ႔ ခရီးေတြ မနားတမ္းသြားလာၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဆင္းရဲေသာ အလြန္ဆင္းရဲေသာ ထို႔ထက္ပို၍ဆင္းရဲေသာ ေက်းရြာေပါင္းမ်ားစြာတည္ရွိေနတာကို က်ေနာ္မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။ ဆိုလုိသည္မွာ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုက ဆင္းရဲၾကပါသည္။ ေငြေၾကးမျပည့္စုံသည့္၊ ဆင္းရဲမြဲေတလွသည့္ က်ေနာ္တို႔ ဘာသာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ ငါးပါးသီလကို ဘယ္ေလာက္ထိ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးႏိုင္ပါသလဲ။ မုသာ၀ါဒႏွင့္ ကာေမသုမိစၦာစာရတို႔ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းသိပ္မရွိလွေသာ္လည္း ပါဏာတိပါတ၊ သုရာေမရယ တို႔မွာ အျဖစ္မ်ားပါသည္။ အဒိႏၷာဒါကကား ေနာက္မွကပ္ပါလာတတ္သည္။ လူတိုင္းကို ဆိုလုိသည္မဟုတ္။ အမ်ားစုကို ဆိုလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ပါဏာတိပါတသိကၡာပုဒ္ကို ေစာင့္ထိန္းရမည္ကို သူတို႔အားလုံးသိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူ႔အသက္သတ္ျခင္းျဖင့္ပင္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေနၾကရသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေန သည္။ တိိရစၦာန္ကေလးမ်ားကို ဗရမ္းပတာသတ္ျဖတ္ ေနၾကသည္။ တိရိစၦာန္ကေလးမ်ားအတြက္ ဘာအကာ အကြယ္မွ မရွိ။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ တိရိစၦာန္ကေလးမ်ားကိုအကာအကြယ္ေပးသည့္ ဥပေဒမ်ား လုိအပ္ ေနျပီျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သည္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ကိုယ့္လူေရ.. တိရစၦာန္မေျပာနဲ႔။ လူေတြေတာင္ ဥပေဒ အကာအကြယ္မရေသးဘူးဟ ဟု သူကမွတ္ခ်က္ျပဳပါသည္။ ျဗဟၼစိုရ္ထြန္းကား ပါသည္ဆိုေသာတိုင္းျပည္တစ္ခုတြင္ ေမတၱာအၾကင္နာကင္းမဲ့ေသာ လုပ္ရပ္မ်ား မ်ားစြာရွိေနတာက သိပ္ သဘာ၀မက်လွ။ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ အေျခခံလူတန္း စားအားလုံးမွုာ ထိုက္သင့္သည့္ ၀င္ေငြ အသက္ေမြး၀မ္း ေၾကာင္း အလုပ္အကုိင္မ်ားရွိလွ်င္ အေျခခံငါးပါးသီလကိုေတာ့ သည္ထက္ပိုထိန္းသိမ္းနိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အျပစ္မ်ားမွာ မက်ဴးလြန္သင့္ဘဲ လြန္က်ဴးေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္ကို သတိျပဳမိၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ခ်မ္းသာေသာတိုင္းျပည္တစ္ခုတြင္ အေနၾကာလာေသာအခါ ေငြေၾကးျပည့္စုံမႈ က ငါးပါးသီလကို ဘယ္ေလာက္အေထာက္အမျဖစ္ေစသလဲဆိုတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ခ်မ္းသာေသာ တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ျပည္သူအမ်ားစုမွာ အေျခခံသီလလုံျခဳံေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ကိုယ့္မိသားစု ၾကက္သားစားရ ဖို႔အေရး အိမ္မွာၾကက္ေမြးထားသူေတြမရွိ။ ငါးဟင္းစားခ်င္လုိ႔ ငါးပက္စရာမလုိ။ ဒါဆို လူခ်မ္းသာေတြအားလုံးက သူေတာ္ ေကာင္းေတြခ်ည္းပဲလားဟု ေမးစရာရွိသည္။ သည္လုိလည္း မဟုတ္ရ ပါေလ။ ျပည္သူအမ်ားစု၏ ပ်မ္းပွ်ႏႈန္းကို ဆိုလုိျခင္းျဖစ္သည္။
ေခတ္ကိုက ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ပိုက္ဆံရွိမွတဲ့ေလ။ လူဆင္းရဲေတြအားလုံးက ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားေနၾကသူေတြဟုလည္း အထင္မေရာက္ေစလုိ။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ ရိပ္သာ အမ်ားစုတြင္ ရွိေနတတ္ၾက သည့္သူမ်ားမွာ ေငြေၾကးအထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စုံသူေတြမ်ားပါသည္။ သည္ ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေငြေၾကးျပည့္စုံမႈက ဘ၀ရဲ႕အေျခခံသီလကို ဘယ္အတိုင္းအတာထိ အေထာက္အကူျဖစ္ေစ တယ္ဆိုတာကို သိျမင္နိုင္ပါသည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈက လူမႈဘ၀ကို ဘယ္လုိျခိမ္းေျခာက္ေနသည္ဆုိတာကို တီးမိေခါက္မိရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳး စီးပြါးေရးေကာင္းသည့္စနစ္ကို မတည္ေဆာက္နိုင္လွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္ျပီး ဆင္းရဲၾကရပါလိ္မ့္မည္။ က်ေနာ္တုိ႔အမ်ားစု ဆင္းရဲလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာတရား လည္း ပို၍ေတာက္ပ နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြ ပညာမတတ္လွ်င္ က်ေနာ္ တို႔ကို ပညာတတ္သည့္နိုင္ငံ ပညာတတတ္သည့္လူမ်ိဳးေတြက လႊမ္းမိုးလာပါလိမ့္မည္။ စနစ္ေကာင္းမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား အလြန္လုိအပ္ ေနပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္သည့္ ပညာေရးစနစ္၊ စီးပြါးေရးစနစ္၊ က်န္းမာေရးစနစ္ေတြ နလန္ျပန္ထူနိုင္ဖို႔ စနစ္ ေကာင္းေတြရွိဖို႔နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြရွိဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အားလုံး ၾကိဳးစားၾကရပါမည္။ ကိုယ္မစြမ္းနိုင္ဘူးဆိုလွ်င္လည္း တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထားျပီး စြမ္းနိုင္သူေတြ၊ ဦးေဆာင္နိုင္သူေတြကို ေနရာေပးဖို႔ လုိပါသည္။
ဆင္းရဲမြဲေတမႈဟုဆိုရာ၌ ပစၥည္းဥစၥာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားမြဲေတမႈဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းရွိသည္ဟု ဆုိပါသည္။ အူမမေတာင့္လည္း သီလေစာင့္လုိ႔ရသည္ဟု ဆိုသည့္တိုင္ သည္ႏွစ္မ်ိဳးလုံးခ်ိဳ႕တဲ့မႈက က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳး၊ က်ေနာ္တို႔ ဘာသာ၊ သာသနာရဲ႕ ေတာက္ပတဲ့ ပုံရိပ္ေတြကို မႈန္၀ါးသြားေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲေလ။
ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ၊ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာကို ေရးျခစ္လုိက္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ကို "လူက ဘာမွအျဖစ္မရွိဘဲ ဂိုက္ေပး ၾကမ္းေနေသးတယ္"ဟု စြပ္စြဲႏွိပ္ကြပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ယခုအခ်ိန္အခါသည္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၃၊၁၃၊၂၀၁၆