တင္ေမာင္သန္း - လၾတ္လပ္ေသာစိတ္ ရဲႚ ကဗဵာ

လၾတ္လပ္ေသာစိတ္ ရဲႚ ကဗဵာ
တင္ေမာင္သန္း
ဇူလိုင္ ၂၈၊ ၂၀၀၇
(ဖန္မီးအိမ္ စာေပခဵစ္သူမဵား၏ ကဗဵာဆရာ တင္မိုး ၆လဴပည့္ အမႀတ္တရ စာစု စာအုပ္ မႀ ေကာက္ႎုတ္သည္)

ဆရာဂဵမ္း ကို လူအရ ကဵေနာ္ သိပ္ေလးစားမိတဲ့ အဓိက အေဳကာင္း႒ကီး ၂ ရပ္ ရႀိပၝတယ္။ တစ္ခုက ရိုးစင္း ရိုးသားမႁ ဴဖစ္႓ပီး၊ ေနာက္တစ္ခုက အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပၝပဲ။ အဴခားသူေတၾမႀာလည္း ဒီအရည္အေသၾး ၂ ရပ္ ရႀိတတ္ဳကပၝတယ္။ ဒၝေပမယ့္ ဆရာဂဵမ္းမႀာ ေတၾႛရတဲ့ အရည္အေသၾးေတၾက သူမဵားနဲႛမတူပၝဘူး။

ဆရာဂဵမ္း ရိုးစင္း၊ ရိုးသားပံုက ေပၝင္းဳကည့္မႀ သိရတာမဵႂိး မဟုတ္ပၝဘူး။ ေတၾႛတာနဲႛ သိလုိက္တာမဵႂိး။ ဴမင္လိုက္တာနဲႛ ထိသၾားတာမဵႂိး။ ဒၝေပမယ့္ ဆရာဂဵမ္းအေဳကာင္း ေဴပာဳကတိုင္း တဴခားသူေတၾအေဳကာင္း ေဴပာတဲ့အခၝ ဳကားရခဲတဲ့ အသံုးအႎႁန္းတစ္ရပ္ကုိ အ႓မဲလို ဳကားရတာကေတာ့ ထူးဴခားပၝတယ္။ အဲဒီ စကားကေတာ့ ဆရာဂဵမ္းက "အင္မတန္ ခဵစ္စရာေကာင္းတာ" ဆိုတဲ့ စကားပၝပဲ။ အခု ဒီစာ ေရးေနတဲ့အခဵိန္မႀာ ဆရာဦး၀င္းေဖ ရဲႚ ေလ နဲႛ အဲဒီစကားကို ကဵေနာ္ နားမႀာ ဳကားေနပၝတယ္။

"ဘဂဵမ္း က အင္မတန္ ခဵစ္စရာေကာင္းတာ … "

ဂဵမ္း ရဲႚ ရိုးစင္း ရိုးသားပံုကို "၀င္းေဖ ေလ၊ ၀င္းေဖ ဟန္" နဲႛ ေဴပာမႀ အပီဴပင္ဆံုး ေပၞတယ္လိုႛ ကဵေနာ္ ခံစားရပၝတယ္။ ဒီ အသံုးအႎႁန္းက လူ႒ကီးသူမေတၾကို သံုးႎႁန္းခဲဘိဴခင္း။ ကေလးေတၾကို သံုးႎႁန္းတဲ့ အသံုးအႎႁန္း။ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ရႚဲ စကားလံုးကို ယူသံုးရရင္ … ဆရာဂဵမ္းရႚဲ ရိုးစင္း ရိုးသားပံုက အရၾယ္ေရာက္သၾားသူတိုင္းရႚဲ "ေပဵာက္ဆံုးသၾားေသာ နိဗၱာန္"နဲႛ ဆိုင္ပၝတယ္။ တဴခားသူေတၾနဲႛ ကၾဲဴပားေနတာလည္း ဒၝပၝပဲ။ တဴခား အရၾယ္ေရာက္႓ပီးသူေတၾရႚဲ ရိုးစင္း ရိုးသားပံုမႀာ အဲဒီ နိဗၱာန္ မရႀိေတာ့ဘူးေလ။ ကဵေနာ္တိုႛေတၾ ရိုးစင္း ရိုးသားဳကပံုက ဘ၀ရဲႚ အစၾန္းအထင္းေတၾနဲႛကိုး။ ဆရာဂဵမ္းက အဲဒီ ကဵေနာ္တိုႛ ကိုယ္စီကုိယ္စီရဲႚ "ေပဵာက္ဆံုးသၾားေသာ နိဗၱာန္" ကို သူႛႎႀလံုးသားထဲ သယ္ထားတာ။

ဆရာဂဵမ္းရႚဲ အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကလည္း တဴခားသူေတၾနဲႛ မတူဘူး။ သူႛရဲႚ အဖိႎႀိပ္ မခံတဲ့စိတ္မႀာ လၾတ္လပ္တဲ့စိတ္က အမဵား႒ကီး ေဖာက္ယႀက္ေနႎုိင္တယ္လိုႛ ကဵေနာ္ မႀန္းဆဳကည့္ပၝတယ္။

အဖိႎႀိပ္ခံေနရတဲ့ အေဴခအေနမႀာ စိတ္အေဴခအေန ၄ ရပ္ ရႀိတယ္လိုႛ ကဵေနာ္ ထင္တယ္။ အဖိႎႀိပ္ခံတဲ့ စိတ္၊ ေရႀာင္ေဴပးတဲ့ စိတ္၊ အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့ စိတ္၊ လၾတ္လပ္တဲ့ စိတ္ တိုႛပၝပဲ။ ကဵေနာ္ရႚဲ စာေရးဆရာ/အယ္ဒီတာ အေတၾႛအ႒ကံႂေပၞမႀာ အေဴခခံ႓ပီး ကဵေနာ္ အဲသလို နားလည္ပံုကို ေဴပာပၝမယ္။

စာေပေလာကမႀာ ေနႛစဥ္သံုးတဲ့ ဖိႎႀိပ္ေရး ယႎၨရားက စာေပစိစစ္ေရးပၝ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ သူ႒ကိႂက္႒ကိႂက္ မ႒ကိႂက္႒ကိႂက္ ႎႀစ္ေပၝင္းမဵားစၾာ ဳကာလာတဲ့အခၝ အဲဒီ ဖိႎႀိပ္ေရး ယႎၨရား႒ကီးကို ကိုယ့္စိတ္ထဲမႀာ ရံုးဖၾင့္ခၾင့္ ေပးမိလဵက္သား ဴဖစ္သၾားတတ္ပၝတယ္။ အဲဒီ ရံုးက စိတ္ဴဖစ္စဥ္အရ ဴဖစ္လာတာမိုႛ အလိုအေလဵာက္ ဖိႎႀိပ္လာပၝတယ္။ အဲဒၝကို ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ဆင္ဆာဴပန္လုပ္တာ လုိႛ ကဵေနာ္တိုႛ ေဴပာဳကေပတာေပၝ့။ ဖိႎႀိပ္တဲ့ အစိုးရက ဆင္ဆာလုပ္ေနတာ မဟုတ္ပၝဘူး။ ကိုယ္က ဖိႎႀိပ္တဲ့အစိုးရ ေနရာယူ႓ပီး ... ကိုယ့္ဘာသာ ဆင္ဆာလုပ္ေနတာ ဴဖစ္ပၝတယ္။

အဖိႎႀိပ္ခံတဲ့စိတ္ ဆိုတာ ဒီသေဘာကို ကဵေနာ္ ေဴပာခဵင္တာပၝ။ ကိုယ့္ရဲႚစိတ္ အစိတ္အပိုင္းတခဵႂိႛက အဖိႎႀိပ္ခံလုိက္ရံုတင္ မကေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ဴဖစ္လာတဲ့ ကိုယ့္ရဲႚ အဖိႎႀိပ္ခံစိတ္က တဴခား ကိုယ့္စိတ္ေတၾကိုလည္း ဴပန္ဖိႎႀိပ္လာေတာ့တာကိုး။ ကာလ တစံုတရာအထိ ကိုယ့္စိတ္မႀာ အဲသလို ဴဖစ္တာကို မသိပၝဘူး။

ဘာေဳကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ဴဖစ္ေနတာကို ကုိယ့္ဘာသာ ဴပန္႓ပီး ဆင္ေဴခေပးလိုႛ ရတာကိုး။

အဲဒီ ဆင္ေဴခကေတာ့ စစ္အစုိးရရဲႚ ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတၾ ဴဖစ္ပၝတယ္။ ကိုယ့္ရဲႚ အဖိႎႀိပ္ခံစိတ္ေဳကာင့္ ဴဖစ္လာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတၾအားလံုးကို အဴပင္မႀာရႀိတဲ့ အဲဒီ ဖိႎႀိပ္မႁေတၾအေပၞ ပံုခဵလိုႛ ရေပတာကိုး။ ကိုယ့္မႀာ အဖိႎႀိပ္ခံစိတ္ ဴဖစ္ေနတာကို အဲဒီ ဆင္ေဴခနဲႛ ေနလိုႛရသၾားပၝတယ္။

ဒၝေပမယ့္ ကာလတစ္ရပ္ ေရာက္တဲ့အခၝမႀာေတာ့ အဲသလို ကုိယ္ကိုယ္တိုင္ကုိက ဖိႎႀိပ္တာကို လက္ခံေနတာပၝလား ဆိုတဲ့ သိစိတ္က ေပၞလာတတ္ပၝေလေရာ။ ဒီအခၝ ေရၾးစရာ ၂ ရပ္ ေပၞလာတယ္။ အဖိႎႀိပ္မခံဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲႛ ေရႀာင္ေဴပးတဲ့ စိတ္ပၝပဲ။

မဵားေသာအားဴဖင့္က ေရႀာင္ေဴပးဳကပၝတယ္။ ေရႀာင္ေဴပးတဲ့အခၝ ဘာဴဖစ္လာသလဲ။ သေႎၭတည္စ စိတ္ကူးေတၾ၊ အေဳကာင္းအရာေတၾ သားပဵက္ကဵသၾားပၝေတာ့တယ္။ ေဴပာစရာရႀိတာ၊ ေဴပာသင့္မႀန္း သိလဵက္နဲႛကို စာေရးဆရာ ကိုယ္ႎႁိက္က ဖဵက္ခဵပစ္လုိက္ဳကတာ ဴဖစ္ပၝတယ္။ စာေရးဆရာ၊ ကဗဵာဆရာေတၾကို အဖိႎႀိပ္ခံအေဴခအေန ခင္ဗဵား ႒ကိႂက္သလား ေမးဳကည့္ရင္ လက္တစ္ဆုပ္ ႎႀစ္ဆုပ္စာ ကလၾဲလိုႛ အားလံုးလုိလုိက မ႒ကိႂက္ဘူး လိုႛ ေဴဖဳကမႀာပၝ။ ဒၝေပမယ့္ အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့ စာကို ေတၾႛရမႀာကေတာ့ အဲဒၝနဲႛ ေဴပာင္းဴပန္။ လက္တစ္ဆုပ္ ႎႀစ္ဆုပ္စာပဲ ရႀိပၝလိမ့္မယ္။

ဆရာဂဵမ္းမႀာ အဲဒီ ကဗဵာေတၾ ရႀိတယ္။ သူက ေရႀာင္မေဴပးဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကို ကုိယ္ေကဵာ္ႎုိင္တယ္။ ဒၝက ဘ၀မႀာ ေတာ္ေတာ္ အေရး႒ကီးတဲ့ စိတ္အရည္အေသၾးတစ္ရပ္ပၝ။ သူက အဖိႎႀိပ္ မခံဘူး။ အဖိႎႀိပ္ခံ အေဴခအေနအတၾင္းမႀာ အဲဒီေခတ္၊ အဲဒီ အေဴခအေနကို သူ ဘယ္ေလာက္ ထိပ္တိုက္ေတၾႛ႓ပီး ေဴပာေနသလဲ ဆုိတာနဲႛ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲႚ အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့စိတ္ကို ကဵေနာ္ကေတာ့ မႀန္းဆဳကည့္ပၝတယ္။ ဴပည္ပေရာက္မႀ ေရးတဲ့ကဗဵာေတၾကို ကဵေနာ္ ေဴပာေနတာ မဟုတ္ပၝ။ ဆရာဂဵမ္းမႀာ အဲသလို အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့ ကဗဵာေတၾ အမဵား႒ကီးရိႀပၝတယ္။ ကဗဵာဆရာတိုင္းမႀာ အဲသလို ကဗဵာေတၾ အမဵား႒ကီး ရႀိဳကတာ မဟုတ္ပၝဘူး။

အဖိႎႀိပ္ မခံတဲ့စိတ္နဲႛ ေရးတဲ့အခၝ ... ဆရာဂဵမ္းရဲႚ ေနာက္ ထူးဴခားခဵက္တစ္ရပ္ကေတာ့ လၾတ္လပ္တဲ့ စိတ္သေဘာနဲႛလည္း ေရးတာပဲ ဴဖစ္ပၝတယ္။

လၾတ္လပ္တဲ့စိတ္ ဴဖစ္လာတဲ့အခၝမႀာေတာ့ ကိုယ့္ရဲႚစိတ္ကုိ ဖိႎႀိပ္မႁက ဖိစီးထားတာ ေတာ္ေတာ္နည္းသၾားပၝ႓ပီ။ အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့စိတ္ ဆိုတာက ဖိႎႀိပ္မႁကို တံုႛဴပန္ေနတာ ဴဖစ္ပၝတယ္။ ဒၝေဳကာင့္ စိတ္ရဲႚဗဟုိဟာ ဖိႎႀိပ္မႁ ဴဖစ္႓မဲ ဴဖစ္ေနတတ္ေလေသးရဲႚ။

ဒၝေပမယ့္ စာေရးဆရာ၊ ကဗဵာဆရာ တစ္ေယာက္မႀာ လၾတ္လပ္တဲ့ စိတ္ေပၞလာ႓ပီဆုိရင္ သူက အဲဒီ ဖိႎႀိပ္မႁကို ခၾာ႓ပီး ဖိႎႀိပ္မႁကို တံုႛဴပန္လာတတ္ပၝတယ္။ ကိုယ့္စိတ္က ဖိႎႀိပ္မႁ ခဵည္တိုင္မႀာ ႓ငိ႓ပီး၊ ဖိႎႀိပ္မႁကို တံုႛဴပန္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ပၝဘူး။ ခဵည္တိုင္မႀာ ဘယ္ေလာက္႓ငိမ႓ငိ ကိုု,ေလ၊ အသံုးအႎႁန္း ခဵဥ္းကပ္ပံုေတၾနဲႛ ဴမင္ႎုိင္တယ္ ထင္ပၝတယ္။

အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့စိတ္ ကဲေနတဲ့ စာေတၾမႀာ အမုန္း၊ ေဒၝသ၊ ခၝးသီးမႁ၊ နာဳကည္းမႁေတၾ ေတၾႛရတတ္ပၝတယ္။ စာေရးဆရာ ကဗဵာဆရာရဲႚ ယံုဳကည္ခဵက္ေတၾ၊ အစၾဲေတၾ၊ ႎုိင္ငံေရးေတၾနဲႛ ယႀက္ေဖာက္ေနတတ္ပၝတယ္။ ဖန္တီးမႁထက္ တံုႛဴပန္မႁသေဘာက စာေတၾမႀာ လၿမ္းေနတတ္ပၝတယ္။ မိုးေ၀ကဗဵာေတၾက အဲသလို ကဗဵာမဵႂိးေတၾေပၝ့။

ဆရာဂဵမ္းက ကဗဵာေတၾကို အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့စိတ္နဲႛ ေရးတာပၝ။ ဒၝေပမယ့္ တ႓ပိႂင္တည္းမႀာ လၾတ္လပ္တဲ့ စိတ္သေဘာ အမဵား႒ကီး ပၝေနပၝတယ္။ (ဆရာ (ဦး)၀င္းေဖရႚဲ ၀တၪႂတိုုေတၾက အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့ စိတ္ထက္ လၾတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲႛ ေရးတဲ့ စာေတၾ ဴဖစ္တယ္လိုႛ ကဵေနာ္ ထင္ပၝတယ္။)

ဆရာ့ကဗဵာေတၾ ဖတ္ရင္ ဆရာ့စိတ္ ခဵည္တိုင္ မ႓ငိတာ ကဵေနာ္ ခံစားလိုႛရပၝတယ္။ ဒၝက ဗုဒၭဘာသာ၀င္ ဴမန္မာတစ္ေယာက္အတၾက္ ဘ၀မႀာ သိပ္အေရး႒ကီးေပတာေပၝ့။ ကဵေနာ္တိုႛရဲႚ ဘာသာတရားမႀာ အဴမင့္ဆံုးက ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက အသံုးအႎႁန္းအတုိင္း သံုးရရင္ ... "လၾတ္လပ္ေသာ စိတ္" ေပပဲကိုုး။ ဘ၀မႀာ ခဵည္တိုင္ေတၾက အမဵား႒ကီး။ ခဵည္တိုင္လၾတ္ဴခင္းကိုက ကဵေနာ္တိုႛရဲႚ ဘာသာတရား ဴဖစ္ပၝတယ္။

ဒၝ့အဴပင္ ခဵည္တိုင္လၾတ္ဴခင္းဟာ ႎုိင္ငံေရး အရလည္း အေရး႒ကီးပၝတယ္။ ခဵည္တိုင္မလၾတ္တဲ့ စိတ္က တံုႛဴပန္ခဵက္ေတၾပဲ ထၾက္ပၝတယ္။ ထိုးထၾင္းဖန္တီးခဵက္ မထၾက္တတ္ပၝဘူး။ အဖိႎႀိပ္ မခံတဲ့စိတ္က "ဖဵက္" တာဴဖစ္႓ပီး၊ လၾတ္လပ္တဲ့စိတ္က "ဴပႂ"တာ ဴဖစ္ပၝတယ္။ ဒီ စိတ္သဘာ၀ ၂ ရပ္လံုး အားေကာင္းေနရင္ စာေတၾ ကဗဵာေတၾမႀာ ကၾဲဴပားပံုကို ပၝးပၝးေလးပဲ ေတၾႛရတတ္ပၝတယ္။

ဒီေထာင့္က ကဵေနာ္ ဳကည့္လိုက္တဲ့အခၝ ... ဆရာဂဵမ္း ဟာ အဖိႎႀိပ္မခံသူ တစ္ေယာက္မ႖သာ မဟုတ္ေတာ့ပၝ။ "လၾတ္ေဴမာက္ေရးခရီးသည္" တစ္ေယာက္လည္း ဴဖစ္ေနပၝတယ္။ လူႛအဖၾဲႛအစည္းတစ္ရပ္မႀာ လၾတ္ေဴမာက္ေရး ခရီးသည္ေတၾ မဵားလာတဲ့အခၝမႀသာ လၾတ္လပ္ေရးနဲႛ ႓ငိမ္းခဵမ္းေရးက တာရႀည္တည္တံ့တတ္ေပတာေပၝ့။ ဒၝေဳကာင့္လည္း ဆရာ့ရဲႚ အဖိႎႀိပ္မခံတဲ့ စိတ္ေဳကာင့္သာမက၊ လၾတ္လပ္တဲ့ စိတ္ေဳကာင့္လည္း ဆရာ့ကုိ ကဵေနာ္ ဳကည္ညိႂရတာပၝ။

ဆရာ ဟာ ေပဵာက္ဆံုးသၾားေသာ နိဗၱာန္္ကို ႎႀလံုးသားထဲမႀာ သယ္ရင္း၊ ဘာသာတရား နိဗၱာန္ဴဖစ္တဲ့ လၾတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲႛ ကဗဵာေတၾကို ဖၾဲႛဆိုခဲ့တဲ့ ကဗဵာဆရာ႒ကီးတစ္ေယာက္ ဴဖစ္ေဳကာင္းပၝခင္ဗဵာ။ ။

_{(ပန္းခဵီသရုပ္ေဖာ္ - ပန္းခဵီ ထိန္လင္း၊ ဖန္မီးအိမ္ စာေပခဵစ္သူမဵားရဲႚ ဆရာ ဦးတင္မိုး ၆လဴပည့္ စာအုပ္ကို မိုးမခမႀတဆင့္ မႀာႎိုင္ပၝတယ္၊)}