ပဥၤမဴမန္မာနုိင္ငံေတာ္တည္ေထာင္ခန္း (၅)

ပဥၥမျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္တည္ေထာင္ခန္း (၅)
ေအာင္ေ၀း
ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၀၀၈

ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ က်ေနာ္အမွတ္ရတယ္။ “ခ်ဳပ္ေန႔က်ဴးက၊ ႐ူးမူးတုန္လ့ဲ၊ ကုိးရာမ့ဲဟု၊ က်ီးက့ဲသုိ႔လွ်င္ မေတြးခ်င္။ ခင္ပုပ္လည္းငွက္၊ ညဥ့္လည္းနက္၊ ထြက္၍တုိက္ခုိက္သည္တကား” တ့ဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ေတြထဲမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ အသက္ေပးကာကြယ္တုိက္ခုိက္သြားသူေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ထိန္းသိမ္းခံေနရသူေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘ၀ေရာ၊ မိသားစုေရာ၊ အနာဂတ္တခုလုံးပါ ေမွာင္အတိက်သြားခ့ဲရသူေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ သမုိင္းမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ ဖက္တြယ္ၿပီး အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဒီမုိကေရစီ မရမခ်င္း ဆက္လက္ တုိက္ပဲြ၀င္ေနတ့ဲသူေတြ စသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ လုိလားသူ၊ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သား၊ သူရဲေကာင္းေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရပ္တည္ရင္ဆုိင္ခ့ဲၾကတာပါ။

အခ်ိန္တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ မညီညြတ္ဘဲ ရိွေကာင္းရိွမယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးဟာ ညီညြတ္သြားၾကတာပဲမဟုတ္လား။ တုိက္ပဲြမရိွရင္ ညီညြတ္ေရး မရိွႏုိင္ဘူး။ တုိက္ပဲြရိွေနလုိ႔သာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အခ်င္းခ်င္း ေက်ာခ်င္းကပ္၊ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး ရန္သူကုိ ရင္ဆုိင္ရတာပဲ မဟုတ္လား။

တုိက္ပဲြဟာ အေရးႀကီးတယ္။ တုိက္ပဲြဟာ လုိအပ္တယ္။ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ တုိက္ပဲြလုိအပ္ခ်က္ရဲ႕ အႀကီးမားဆုံး ျပယုဂ္ပဲေပါ့။ ဒီ ရွစ္ေလးလုံး တုိက္ပဲြစဥ္ႀကီးထဲမွာ အားလုံးဟာ ညီညြတ္ခ့ဲၾကတယ္။ အားလုံးဟာ စည္း႐ုံး စုစည္းခ့ဲၾကတယ္။

ဗကသ၊ တကသ၊ မင္းကုိႏုိင္၊ ကုိကုိႀကီး၊ မုိးသီးဇြန္ စတ့ဲ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေနာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူလူထုႀကီးဟာ တညီတညြတ္တည္း လုိက္ပါခ့ဲၾကတယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ျပည္သူရဲေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ဒီမုိကေရစီတုိက္ပဲြထဲ ခုန္၀င္လာခ့ဲၾကတယ္။

ညီညြတ္ျခင္းရဲ႕ ရလဒ္ဟာ မဆလ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ႏုိင္ခ့ဲတာပါပဲ။

၈၈ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြ ေသြးနဲ႔ ခင္းခ့ဲတ့ဲ သမုိင္းလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သမုိင္းသိစိတ္ရိွတ့ဲ၊ အစဥ္အလာႀကီးတ့ဲ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္း ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ၊ ဒီမုိကေရစီေရး တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြ၊ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြ၊ တတ္သိပညာရွင္ေတြ၊ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ စသည္ျဖင့္ လူႀကီးေတြလည္း အတူလုိက္ပါ ေလွ်ာက္လွမ္းခ့ဲၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ... ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ႕ အဆုံးသတ္ခန္းကေတာ့ မလွပႏုိင္ခ့ဲရွာပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အ႐ုိးေတြ ေတာင္လုိပုံေအာင္ တုိက္ယူခ့ဲရတ့ဲ ဒီမုိကေရစီ အလင္းေရာင္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ျပတင္းမွာ လင္းလက္ေတာက္ပမယ္ ႀကံ႐ုံရိွေသးတယ္၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းယူသြားတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ခံလုိက္ၾကရတယ္ေလ။

ေအာင္ပဲြကုိ လုယူခံလုိက္ရတာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ခံျပင္းစရာ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ တာ၀န္ေက်ခ့ဲၾကပါၿပီ။

တကယ္ေတာ့ ရန္သူက ေတာ္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ တခ်က္ည့ံလုိက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တၿပဳံႀကီး သမုိင္းသင္ခန္းစာေတြ၊ သမုိင္းေနာင္တေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ ၀င္တုိက္မိခ့ဲၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္တုိ႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ What is to be done?

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ တခုကုိ လက္လႊတ္ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရၿပီး၊ တခုကုိ ျပန္လည္ရရိွခ့ဲတယ္လုိ႔ ဆုိပါရေစ။

လက္လႊတ္ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရတာကေတာ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားအျပား ေသာင္းနဲ႔ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး နယ္စပ္ကုိ ေရာက္ရိွသြားၾကရတာပါပဲ။ (ေနာင္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေပၚထြန္းလာတာကေတာ့ သမုိင္းရဲ႕ ႀကီးမားတ့ဲ လက္ေဆာင္ပါ။)

ျပန္လည္ရရိွလုိက္တ့ဲတခုဆုိတာကေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (NLD)အပါအ၀င္ လူထုလူတန္းစား၊ ေက်ာင္းသား၊ တုိင္းရင္းသား ႏုိင္ငံေရးပါတီအင္အားစုေတြပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီကာလ ျပည္တြင္းမွာ က်န္ရစ္တ့ဲ တုိက္ပဲြ၀င္ရဲေဘာအားလုံးဟာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ အလံေတာ္ေအာက္မွာ စု႐ုံးလုိက္ၾကတယ္ေလ။

အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အလံေတာ္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ အေတြးအေခၚက ဆင္းသက္ေပါက္ဖြားလာတဲ့ တုိက္ပဲြေခၚသံပဲ ျဖစ္တယ္။ NLD ကုိ စတင္တည္ေထာင္စဥ္ ပါတီအလံလုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားၾကတ့ဲအခ်ိန္မွာ ဦးေအာင္ႀကီးက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တံဆိပ္က ‘ကေဒါင္း’ကုိ လုပ္ဖုိ႔ အႀကံျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ‘ကေဒါင္း’က ေပ်ာ့တယ္၊ ၈၈မ်ဳိးဆက္အပါအ၀င္ ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ မမိွတ္မသုန္ တုိက္ခုိက္ခ့ဲတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အသိအမွတ္ျပဳ၊ ဂုဏ္ျပဳတ့ဲအေနနဲ႔ ‘ခြပ္ေဒါင္း’ကုိလုပ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ့ဲတာပါ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ေခတ္၊ စတုတၳျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ကုိ စည္း႐ုံး တည္ေထာင္စဥ္ တုန္းကလည္း ဒီ ‘ခြပ္ေဒါင္း’နဲ႔ပဲ ပထမလြတ္လပ္ေရးကုိ တုိက္ယူခ့ဲၾကၿပီ။ အခုတခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေခတ္ ပဥၥမျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္ခန္းမွာလည္း ဒီ ‘ခြပ္ေဒါင္း’နဲ႔ပဲ၊ ဒီအစဥ္အလာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးကုိ ဆက္လက္တုိက္ယူသြားရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ အေရးအႀကီးဆုံးကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ညီညြတ္ဖုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး လက္နက္မခ်ဖုိ႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္ပဲြကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယုံၾကည္ေနဖုိ႔ပါပဲ။

စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးက သံဃာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေသြးကြက္ေတြ မေျခာက္ေသးပါဘူး။

“ခင္ပုပ္လည္းငွက္၊ ညဥ့္လည္းနက္၊ ထြက္၍တုိက္ခုိက္သည္တကား” တ့ဲ။ ထြက္၍ တုိက္ခုိက္သူေတြရဲ႕ တပ္ဦးမွာေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ တလူလူ လြင့္ေနဆဲပဲ မဟုတ္ပါလား။

(မွတ္ခ်က္-၂၀၀၈ ဇူလုိင္ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ RFAသတင္းဌာနက ထုတ္လႊင့္ခ့ဲေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။)