ျမန္မာလူရည္ခၽြန္သံုးဦး ရာျပည့္
ေမာင္စြမ္းရည္္
ဇန္နဝါရီ ၂၉၊ ၂ဝဝ၉
ေမာင္စြမ္းရည္္
ဇန္နဝါရီ ၂၉၊ ၂ဝဝ၉
“ပူေဇာ္ထိုက္သူ ပူေဇာ္မူ မွတ္ယူမဂၤလာ” ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ မဟုတ္ပါ။ ကမာၻ႔လူသား တရပ္လံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ပူေဇာ္ထိုက္သူ မပူေဇာ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ လူ႐ိုင္းေတြ၊ မယဥ္ေက်းသူေတြ၊ ေအာက္တန္းက်သူေတြလို႔ ဆိုရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာ ပူေဇာ္ထိုက္သူ ပူေဇာ္ေရးမွာ တာဝန္ေက်ၾကပါရဲ႕လား ဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ အလြယ္နဲ႔ စဥ္းစားႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဒီႏွစ္မွာ ျမန္မာလူရည္ခၽြန္ သံုးဦးတို႔ရဲ႕ သက္တမ္း ႏွစ္တရာျပည့္တဲ့အခါနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ပါတယ္။ ပညာရွိ စာဆို ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္၊ သတင္းစာဆရာ ဝတၳဳေရးဆရာႀကီး ေမာင္ထင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔တို႔ဟာ ၁၉ဝ၉ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားၾကသူေတြ ျဖစ္လို႔ ဒီႏွစ္မွာ ဆရာႀကီးတို႔ရဲ႕ သက္တမ္းဟာ (၁ဝဝ) ျပည့္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကို ျပည္တြင္းျပည္ပ လူငယ္ေတြ သတိျပဳမိၾကၿပီး ရာျပည့္ပြဲေတြ လုပ္ၾကမယ္၊ ရာျပည့္စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကမယ္လို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ရွိ စိတ္ထားကို ခ်ီးက်ဴး ဝမ္းေျမာက္ၾကရမွာ ျဖစ္သလို အနာဂတ္အတြက္လည္း ဝမ္းသာရပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ မွတ္ခ်က္ျပဳ မိန္႔ဆိုထားခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းဟာ အလြန္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ “ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာစာေပသမိုင္းဟာ ေက်းဇူးတရားႏွင့္ အစျပဳခဲ့တယ္” တဲ့။ ပုဂံေခတ္မွာ ျမန္မာစာေပကို အပီအသ စတင္ ေရးသားႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကာလမွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ျမေစတီေက်ာက္စာ ေခၚ ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာဟာ ဖခင္ကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ စာျဖစ္ေၾကာင္း အမ်ား သိရွိၾကၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ရာဇကုမာရ္ဟာ သားအရင္းျဖစ္လို႔ ထီးေမြ နန္းေမြကို ရထိုက္သူျဖစ္ေပမယ့္ သားရွိတာကို မသိေသးတဲ့ ဖခင္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးက ေျမးျဖစ္သူ အေလာင္းစည္သူကုိ ထီးနန္းအေမြ ေပးလိုက္ခဲ့တယ္။
ဒီကတိကို မဖ်က္လိုတဲ့အတြက္ သားအရင္းကို လယ္ေျမဆု၊ ရြာစား ၿမိဳ႕စားဆုေလာက္သာ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားက ဖခင္ေက်းဇူးကို သိတတ္၊ ဆပ္ေပးတဲ့အျပင္ ဖခင္ ခိုင္းေစသမွ်ကိုလည္း စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေတြ (ပိဋကတ္တိုက္ေတြ) တည္ေဆာက္ၿပီး၊ ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ေသခ်ာ စစ္ေဆးေရးသားၿပီး လႉဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းဟာ ေက်းဇူးတရားနဲ႔ စခဲ့တယ္လို႔ ဆရာႀကီးက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ခုေခတ္ လူငယ္ေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတရားသိတတ္မႈ၊ ပူေဇာ္ထိုက္သူ ပူေဇာ္မႈအတြက္ သူတို႔ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ေတြကို ပူေဇာ္ရင္း အားက်မႈေတြ ျဖစ္ထြန္းလာပါမယ္။
ကဗ်ာဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ဟာ ေခတ္သစ္ ျမန္မာစာေပသမိုင္းမွာ အဓိကစာဆိုတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ကေလးကဗ်ာ၊ ကေလးစာေပရဲ႕ ဖခင္တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသံုးဖတ္စာ၊ သက္ႀကီးဖတ္စာ၊ “အသံုးလံုး” ဖတ္စာ ျပဳစုေရးနဲ႔ စြယ္စံုက်မ္း ျပဳစုေရးတုိ႔မွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဘိဓာန္ ျပဳစုေရးကိုလည္း တသက္လံုးဘဝကို ျမႇဳပ္ႏွံၿပီးလုပ္ခဲ့တာပါ။
ဒီေခတ္ဟာ ျပည္သူေတြ အဖိႏွိပ္ ခံေနရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြဘက္က တသက္လံုး ရပ္တည္သြားတဲ့အတြက္ ျပည္သူခ်စ္ အမ်ဳိးသားစာဆိုႀကီး အျဖစ္ ျပည္သူေတြ ေလးစားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာႀကီး ေမာင္ထင္ဟာ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ အတူ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရၿပီး ဂႏၳေလာကမွာလည္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာႏွစ္ဘာသာနဲ႔ စာေရးခဲ့သူ ျဖ စ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ျပင္ပေရာက္ၿပီး ၿမိဳ႕အုပ္ျဖစ္မွ “ၿမိဳ႕အုပ္မင္းဘံု႐ံုကဗ်ာမ်ား” ကို လူထုဦးလွရဲ႕ ႀကီးပြားေရး မဂၢဇင္းမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္စမ္းေခတ္ စာဆိုေတြထဲက ဝတၳဳရွည္ေရးသူ အျဖစ္ “ငဘဝတၳဳ” နဲ႔ မွတ္တိုင္ ထူခဲ့ပါတယ္။
သတင္းစာဆရာမ်ားဥကၠ႒၊ စာေရးဆရာမ်ားအသင္း ဥကၠ႒၊ အသံလႊင့္ဌာန ၫႊန္ၾကားေရးဝန္ စသျဖင့္ တာဝန္မ်ားလည္း ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစာေပအျဖစ္ ေယာမင္းႀကီး အတၳဳပၸတိၱႏွင့္ ရာဇဓမၼ သဂၤဟက်မ္းတို႔ကို ျပဳစု တည္းျဖတ္ျခင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို “ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္” အျဖစ္ ေလ့လာ ေရးသားခဲ့ျခင္းတုိ႔ဟာ ထူးျခားတဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဦးသန္႔ကေတာ့ ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔ရယ္လို႔ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဂႏၳေလာကေခတ္ကတည္းက စာေပ ေရးသားခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦးအျဖစ္ သာမက အာရွတိုက္သားတဦး အေနနဲ႔ အဦးဆံုး ေပါက္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥေတြကို ဣေႃႏၵရရ ေျဖရွင္း ဦးေဆာင္ခဲ့သူတဦးအျဖစ္ ကုလသမဂၢရဲ႕ အထင္ရွားဆံုး ေခါင္းေဆာင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီးရယ္လို႔ အမ်ားက သိျမင္ ေလးစားတာကို ခံယူခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါတယ္။
“စာေပဂ်ာနယ္” မွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအစ ေလးစားထိုက္တဲ့ စာေပေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ ဘဝနဲ႔ စာေပဆိုင္ရာ အထူးထုတ္ေတြကို အယ္ဒီတာ ေမာင္ေသြးသစ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးသလို၊ ခုအခါ ေမာင္စိမ္းနီ၊ ေမာင္တင္သစ္ စတဲ့ အယ္ဒီတာေတြက “ပိေတာက္ပြင့္သစ္”၊ “ျမန္မာသစ္” မဂၢဇင္းတို႔မွာ ျပဳစု ေဖာ္ထုတ္ေနၾကတာေတြဟာလည္း အလြန္ ေကာင္းပါတယ္။
ဂ်ပန္က မိုးေသာက္ၾကယ္၊ အာဟာရ၊ အလင္းအိမ္၊ ေမခ စတဲ့ စာေစာင္ေတြ၊ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက မာယာမဂၢဇင္း၊ သစၥာမဂၢဇင္းနဲ႔ မိုးမခ၊ ယေန႔ဗမာ စတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာလည္း အလားတူ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ “ပင္မေရစီး” နဲ႔ “ျပင္ပေရစီး” ေပါင္းစပ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ျပည္ပမွာ ျပည္တြင္းထက္ ေကာင္းတာက စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရွိျခင္းပါပဲ။ ျပင္ပမွာက ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ၊ ဦးဝိစာရ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ ဦးႏု၊ ဦးသန္႔၊ တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ကိုေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္) စတဲ့ ျပည္တြင္းမွာ စစ္အစိုးရက ပိတ္ဆို႔ တားျမစ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ အတၳဳပၸတၱိေတြကို ေရးသင့္ ေရးထိုက္တာ ျပည့္စံုေအာင္ ေရးလို႔ရပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ သမိုင္းတို႔၊ စာေပတို႔ မေလ့လာ မထိေတြ႔ခဲ့ရဖူးတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ သမိုင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြအေၾကာင္းကို အက်ယ္အျပန္႔ သိရွိခြင့္ ရလာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား ရွိလာတယ္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြကလည္း ျမန္မာေတြကို ေဆြမ်ဳိးလို ကူညီၾကတာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္္ ျမန္မာလူငယ္ေတြက ႏွစ္စဥ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ အဂၤလန္၊ ေနာ္ေဝ၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ ၾသစေၾတးလ်ကို ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြထက္ လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဖြဲ႔ ကြဲေနရင္လည္း တူတာ တြဲလုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုရီးယား (ေတာင္) နဲ႔ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြလည္း ပိုလို႔ လုပ္ေဆာင္လာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
မႏွစ္က စာဆိုေတာ္ေန႔မွာ ဂ်ပန္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီရာျပည့္ပြဲ လုပ္တယ္။ ဒီႏွစ္ ၂ဝဝ၉ မွာေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေလးတခု လုပ္ၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ဦးသန္႔ရာျပည့္ပြဲ လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး အဖဲြ႔ အစည္းေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရး အဖဲြ႔အစည္းဝင္ မဟုတ္သူေတြေရာ ပူးေပါင္း လုပ္ၾကမယ္။ ျပည္တြင္းက စာေရးဆရာေတြကို ဖိတ္လို႔ရရင္ ဖိတ္ၾကမယ္။ ျပည္ပေရာက္ စာေရးဆရာေတြ၊ စာေပပညာရွင္ေတြကို ဖိတ္ၿပီး စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ လုပ္ၿပီး စာအုပ္ထုတ္ၾကမယ္။ စာတမ္းေပါင္းခ်ဳပ္ေတြ ထုတ္ၾကမွလည္း အဖတ္တင္မွာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြကို ပီတိျဖစ္မိလို႔ ေဝမွ်လိုက္တာပါပဲ။ ။
[ မူရင္း - ေခတ္ၿပိဳင္အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ၊ http://khitpyaing.org ]
Comments