ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စာေပအႏုပညာ (၂၅)
ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ အတၳဳပၸတၱိစာေပ
ထိန္လင္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၀၉
ေခတ္တစ္ခုရဲ႕ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းဟာ အဲဒီေခတ္မွာ ရွင္သန္ေနသူေတြအေပၚ မူတည္သလို ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးက်ဳိးေတြကိုလည္း အဲဒီေခတ္အခါမွာ ရွင္သန္ေနသူေတြပဲ အနီးဆံုး ခံစားၾကရပါတယ္။ အတိတ္ေခတ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းေမြဆိုးေမြေတြကို ေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြမွာ ခံစားရတာျဖစ္ေပမယ့္ လတ္တေလာ ခံစားရတာကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာအခ်ိန္ကာလမွာ ရွင္သန္ေနၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို လူထုရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္၊ အေျခခံအခြင့္အေရး စတဲ့ အရာေတြ ျပည့္စံုႏိုင္မွာျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ဆိုးၿပီ၊ စနစ္ဆိုးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သမွ်အားလံုး ဆိုးဝါးတဲ့အေျခအေနေတြေအာက္မွာပဲ ရုန္းကန္ရွင္သန္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုရွင္သန္ရတဲ့အခါ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာေတြ ဆံုးရႈံးရမွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာလည္း ပါဝင္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိေခတ္ကာလမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိဘူးဆိုတာကေတာ့ အမ်ားျပည္သူ သိၿပီးသားကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
စာေပလြတ္လပ္ခြင့္မရွိတဲ့အခါ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေစမယ့္ အေရးအသားေတြ၊ ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာထား အျမင္ေတြကို စာေရးသူေတြက ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရသလို၊ ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႔အေျခအေနမွန္ေတြ၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို စာဖတ္သူ သို႔မဟုတ္ ျပည္သူလူထုက သိခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနႀကီးမွာ ႏွေျမာစရာ အျဖစ္ဆံုးကိစၥကေတာ့ အတၳဳပၸတၱိစာေပ လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း သက္ဆိုင္ရာ အုပ္စိုးသူေတြရဲ႕ အာဃာတေတြ အမုန္းေတြ အၿငိဳးအေတးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္က ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူေတြ၊ ေလးစားထိုက္သူေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မရွိပါဘူး။ စာေပနယ္ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားေသာ အႏုပညာရွင္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုထင္ရွားတဲ့ပုဂၢဳိလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဆက္စပ္ပတ္သက္ၿပီ၊ အာဏာပိုင္ေတြ မႀကိဳက္တဲ့ဘက္မွာ ရပ္တည္တဲ့သူ ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း ေဖာ္ျပခြင့္ေတြ ပိတ္ပင္ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အကယ္၍မ်ား ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
စာအုပ္အထူႀကီးေတြ အတြဲလိုက္ ထုတ္ေဝထားတဲ့ အာရွတိုက္က တခ်ဳိ႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြကေတာ့ ခုထက္ထိ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထြက္ေပၚလာျခင္းမရွိပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဦးသန္႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စတဲ့သူေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မထြက္ေပၚႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတဲ့ကာလက တိုေတာင္းၿပီး ကိုလိုနီေခတ္ထက္ ပိုၿပီး ပိတ္ပင္တားဆီးခံရတဲ့အခ်ိန္က ရွည္လ်ားလွပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ အုပ္စိုးသူေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အလိုေတာ္ရိေတြကလည္း မထင္ရင္မထင္သလို ကန္႔သတ္မႈေတြက လုပ္ေလေတာ့ ဘာမွ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဒီလို ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြက သမိုင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြအတြက္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္အတြက္ နစ္နာသလို ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ ဆံုးရႈံးမႈေတြလည္း ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္မႈ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့သူေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မႈေတြေၾကာင့္ သမိုင္းအခ်က္အလက္ေတြ ဆံုးရႈံးႏိုင္တဲ့အျဖစ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
မၾကာေသးခင္က ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ အေတြးအျမင္စာေစာင္မွာ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္း ဦးသက္ထြန္းရဲ႕ ဦးသန္႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဦးသန္႔အေပၚ ဦးေနဝင္းက အထင္လြဲမွားၿပီး ဘာေၾကာင့္ စိတ္ကြက္သြားတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေရးသားထားပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္မွာ အဓိကပတ္သက္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္တဲ့ ဦးသန္႔၊ ဦးႏု နဲ႔ ဦးေနဝင္းတို႔အေၾကာင္း ထည့္သြင္းေရးသားထားတဲ့အတြက္ အရင္က မသိထားသူေတြအဖို႔ အင္မတန္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီအခ်က္အလက္ေတြက ဦးသန္႔ ကြယ္လြန္ၿပီး ၃၅ ႏွစ္၊ ဦးႏု ကြယ္လြန္ၿပီး ၁၄ ႏွစ္၊ ဦးေနဝင္း ကြယ္လြန္ၿပီး ၇ ႏွစ္ ၾကာျမင့္မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍သာ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးအထိ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ မရႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္သူလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေနာက္လူေတြ သိႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းအလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္ရပ္ေတြက ဒီလို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိရင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္က အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ သခင္ျမရဲ႕ သားမက္ေတာ္သူ သခင္ခင္ေအာင္ဆီ လူငယ္ေတြ သြားေရာက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲအတြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေမးျမန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ သခင္ခင္ေအာင္ရဲ႕ ေျပာစကားေတြကို ကက္ဆက္နဲ႔ အသံဖမ္းယူခဲ့သလို၊ ဓာတ္ပံုေတြလည္း ရိုက္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိ အေခါက္ေခါက္ သြားေရာက္ၿပီး ေမးျမန္းၾကတဲ့အခါ တခ်ဳိ႔ေသာ သမိုင္းတြင္မယ့္ မထင္မရွား အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ကို တိုက္ထုတ္ဖို႔ လွ်ဳိ႔ဝွက္ျပည္ပခရီးက ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သခင္ေအာင္ဆန္းက ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ဌာနခ်ဳပ္ကို ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာ သခင္ခင္ေအာင္နဲ႔ ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္က တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လိုက္ဖမ္းေနတဲ့အတြက္ ဌာနခ်ဳပ္ကို မသြားဖို႔ ေျပာၿပီး သခင္ျမတို႔ဆီ ေခၚသြားတဲ့အေၾကာင္းမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ စုစည္းၿပီး ဂ်ပန္အကူအညီနဲ႔ စစ္ပညာသင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ အကယ္၍ ကားေပၚမွာ သခင္ခင္ေအာင္နဲ႔ မဆံုျဖစ္ခဲ့ဘဲ အဂၤလိပ္က သခင္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းမိသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ အစီအစဥ္လည္း တမ်ဳိးတဖံု ေျပာင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြက သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြထဲက အလွည့္အေျပာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စစ္အာဏာပိုင္ေတြက ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ဒီလူငယ္ေတြကို အႏၲရာယ္ျပဳမယ့္အရိပ္အေယာင္ ရွိလာတဲ့အတြက္ ဆက္ၿပီးမလုပ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ ရထားတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မသိမ္းထားႏိုင္ဘဲ တကြဲတျပား ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကာယကံရွင္ သခင္ခင္ေအာင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သလို အက်ပ္အတည္းေအာက္မွာ သိမ္းထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြလည္း ဘယ္ေလာက္ ရွိႏိုင္ဦးမလဲ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးေအာက္မွာ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။
တကယ္ေတာ့ အတၳဳပၸတၱိစာေပ ထြန္းကားမွ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခြင့္ရွိမွ အတိတ္က လူေတြအေၾကာင္း သိႏိုင္သလို၊ ေခတ္စနစ္ေတြအေပၚ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေလ့လာသံုးသပ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ဆိုတာက သမာသမတ္ရွိတဲ့ အတၳဳပၸတၱိေရးသားႏိုင္သူေတြ ေပၚေပါက္ဖို႔လိုအပ္တာ မွန္ေပမယ့္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အပါအဝင္ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ရရွိဖို႔က ပိုၿပီးလိုအပ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြ မျပည့္စံုႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြက ကိုယ့္ရဲ႕မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် က်န္ရစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းသင့္သလို စာေပပညာရွင္မ်ားကလည္း ရႏိုင္သေလာက္ စုေဆာင္းေဖာ္ထုတ္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွသာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္သမိုင္းကုိ ေႏွာင္းလူေတြ ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါ ပုဂံရာဇဝင္ကို တုတ္ထမ္းေျပာရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြက ကင္းေဝးမွာျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္သူမ်ား ေအးခ်မ္းတဲ့အရိပ္ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခြင့္ရရွိပါေစ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ထိန္လင္း (၂၄၊ ၁၊ ၂ဝဝ၉)
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၆ ရက္ ေနာ္ေဝအေျခစိုက္ ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ၏ ထုတ္လႊင့္ခ်က္အား ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။
တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို လူထုရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္၊ အေျခခံအခြင့္အေရး စတဲ့ အရာေတြ ျပည့္စံုႏိုင္မွာျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ဆိုးၿပီ၊ စနစ္ဆိုးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သမွ်အားလံုး ဆိုးဝါးတဲ့အေျခအေနေတြေအာက္မွာပဲ ရုန္းကန္ရွင္သန္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုရွင္သန္ရတဲ့အခါ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာေတြ ဆံုးရႈံးရမွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာလည္း ပါဝင္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိေခတ္ကာလမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိဘူးဆိုတာကေတာ့ အမ်ားျပည္သူ သိၿပီးသားကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
စာေပလြတ္လပ္ခြင့္မရွိတဲ့အခါ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေစမယ့္ အေရးအသားေတြ၊ ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာထား အျမင္ေတြကို စာေရးသူေတြက ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရသလို၊ ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႔အေျခအေနမွန္ေတြ၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို စာဖတ္သူ သို႔မဟုတ္ ျပည္သူလူထုက သိခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနႀကီးမွာ ႏွေျမာစရာ အျဖစ္ဆံုးကိစၥကေတာ့ အတၳဳပၸတၱိစာေပ လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း သက္ဆိုင္ရာ အုပ္စိုးသူေတြရဲ႕ အာဃာတေတြ အမုန္းေတြ အၿငိဳးအေတးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္က ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူေတြ၊ ေလးစားထိုက္သူေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မရွိပါဘူး။ စာေပနယ္ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားေသာ အႏုပညာရွင္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုထင္ရွားတဲ့ပုဂၢဳိလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဆက္စပ္ပတ္သက္ၿပီ၊ အာဏာပိုင္ေတြ မႀကိဳက္တဲ့ဘက္မွာ ရပ္တည္တဲ့သူ ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း ေဖာ္ျပခြင့္ေတြ ပိတ္ပင္ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အကယ္၍မ်ား ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
စာအုပ္အထူႀကီးေတြ အတြဲလိုက္ ထုတ္ေဝထားတဲ့ အာရွတိုက္က တခ်ဳိ႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြကေတာ့ ခုထက္ထိ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထြက္ေပၚလာျခင္းမရွိပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဦးသန္႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စတဲ့သူေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မထြက္ေပၚႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတဲ့ကာလက တိုေတာင္းၿပီး ကိုလိုနီေခတ္ထက္ ပိုၿပီး ပိတ္ပင္တားဆီးခံရတဲ့အခ်ိန္က ရွည္လ်ားလွပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ အုပ္စိုးသူေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အလိုေတာ္ရိေတြကလည္း မထင္ရင္မထင္သလို ကန္႔သတ္မႈေတြက လုပ္ေလေတာ့ ဘာမွ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဒီလို ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြက သမိုင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြအတြက္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္အတြက္ နစ္နာသလို ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ ဆံုးရႈံးမႈေတြလည္း ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္မႈ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့သူေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မႈေတြေၾကာင့္ သမိုင္းအခ်က္အလက္ေတြ ဆံုးရႈံးႏိုင္တဲ့အျဖစ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
မၾကာေသးခင္က ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ အေတြးအျမင္စာေစာင္မွာ သံအမတ္ႀကီးေဟာင္း ဦးသက္ထြန္းရဲ႕ ဦးသန္႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဦးသန္႔အေပၚ ဦးေနဝင္းက အထင္လြဲမွားၿပီး ဘာေၾကာင့္ စိတ္ကြက္သြားတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေရးသားထားပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္မွာ အဓိကပတ္သက္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္တဲ့ ဦးသန္႔၊ ဦးႏု နဲ႔ ဦးေနဝင္းတို႔အေၾကာင္း ထည့္သြင္းေရးသားထားတဲ့အတြက္ အရင္က မသိထားသူေတြအဖို႔ အင္မတန္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီအခ်က္အလက္ေတြက ဦးသန္႔ ကြယ္လြန္ၿပီး ၃၅ ႏွစ္၊ ဦးႏု ကြယ္လြန္ၿပီး ၁၄ ႏွစ္၊ ဦးေနဝင္း ကြယ္လြန္ၿပီး ၇ ႏွစ္ ၾကာျမင့္မွ ထြက္ေပၚလာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍သာ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးအထိ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ မရႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္သူလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေနာက္လူေတြ သိႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းအလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္ရပ္ေတြက ဒီလို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိရင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္က အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ သခင္ျမရဲ႕ သားမက္ေတာ္သူ သခင္ခင္ေအာင္ဆီ လူငယ္ေတြ သြားေရာက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲအတြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေမးျမန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ သခင္ခင္ေအာင္ရဲ႕ ေျပာစကားေတြကို ကက္ဆက္နဲ႔ အသံဖမ္းယူခဲ့သလို၊ ဓာတ္ပံုေတြလည္း ရိုက္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိ အေခါက္ေခါက္ သြားေရာက္ၿပီး ေမးျမန္းၾကတဲ့အခါ တခ်ဳိ႔ေသာ သမိုင္းတြင္မယ့္ မထင္မရွား အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ကို တိုက္ထုတ္ဖို႔ လွ်ဳိ႔ဝွက္ျပည္ပခရီးက ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သခင္ေအာင္ဆန္းက ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ဌာနခ်ဳပ္ကို ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာ သခင္ခင္ေအာင္နဲ႔ ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္က တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လိုက္ဖမ္းေနတဲ့အတြက္ ဌာနခ်ဳပ္ကို မသြားဖို႔ ေျပာၿပီး သခင္ျမတို႔ဆီ ေခၚသြားတဲ့အေၾကာင္းမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ စုစည္းၿပီး ဂ်ပန္အကူအညီနဲ႔ စစ္ပညာသင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ အကယ္၍ ကားေပၚမွာ သခင္ခင္ေအာင္နဲ႔ မဆံုျဖစ္ခဲ့ဘဲ အဂၤလိပ္က သခင္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းမိသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ အစီအစဥ္လည္း တမ်ဳိးတဖံု ေျပာင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြက သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြထဲက အလွည့္အေျပာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စစ္အာဏာပိုင္ေတြက ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ဒီလူငယ္ေတြကို အႏၲရာယ္ျပဳမယ့္အရိပ္အေယာင္ ရွိလာတဲ့အတြက္ ဆက္ၿပီးမလုပ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ ရထားတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မသိမ္းထားႏိုင္ဘဲ တကြဲတျပား ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကာယကံရွင္ သခင္ခင္ေအာင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သလို အက်ပ္အတည္းေအာက္မွာ သိမ္းထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြလည္း ဘယ္ေလာက္ ရွိႏိုင္ဦးမလဲ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးေအာက္မွာ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။
တကယ္ေတာ့ အတၳဳပၸတၱိစာေပ ထြန္းကားမွ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခြင့္ရွိမွ အတိတ္က လူေတြအေၾကာင္း သိႏိုင္သလို၊ ေခတ္စနစ္ေတြအေပၚ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ေလ့လာသံုးသပ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ဆိုတာက သမာသမတ္ရွိတဲ့ အတၳဳပၸတၱိေရးသားႏိုင္သူေတြ ေပၚေပါက္ဖို႔လိုအပ္တာ မွန္ေပမယ့္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အပါအဝင္ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ရရွိဖို႔က ပိုၿပီးလိုအပ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြ မျပည့္စံုႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြက ကိုယ့္ရဲ႕မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် က်န္ရစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းသင့္သလို စာေပပညာရွင္မ်ားကလည္း ရႏိုင္သေလာက္ စုေဆာင္းေဖာ္ထုတ္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွသာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္သမိုင္းကုိ ေႏွာင္းလူေတြ ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါ ပုဂံရာဇဝင္ကို တုတ္ထမ္းေျပာရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြက ကင္းေဝးမွာျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္သူမ်ား ေအးခ်မ္းတဲ့အရိပ္ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခြင့္ရရွိပါေစ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ထိန္လင္း (၂၄၊ ၁၊ ၂ဝဝ၉)
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၆ ရက္ ေနာ္ေဝအေျခစိုက္ ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ၏ ထုတ္လႊင့္ခ်က္အား ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။
Comments