သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္
ေမာင္စြမ္းရည္
မတ္ ၃ဝ၊ ၂၀၀၉
ေမာင္စြမ္းရည္
မတ္ ၃ဝ၊ ၂၀၀၉
သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ ကြယ္လြန္ၿပီ ဆုိတဲ့ သတင္း ဟာ ၂ဝဝ၉ မတ္ ၂၇ ရက္မွာ ေနာ္ေဝက ဒီမုိကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံက ေမာင္ဘုန္းျမတ္က လွမ္းေျပာလုိ႔ ၾကားသိလုိက္ရေတာ့ ခ်က္ခ်င္း စကား ျပန္မေျပာႏုိင္ခဲ့ဘူး။သူ႔ကို ေဆးရုံတင္ထားတယ္ ဆုိတာေတာ့ သတင္း ရထားပါတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ ေခတ္ၿပိဳင္ကုိ ပုိ႔ထားတဲ့ ‘ဦးသန္႔နဲ႔ေဆးလိပ္’ ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေက်ာင္းသား ဘဝက အတူ အိပ္၊ အတူ စားခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ေဆးလိပ္ အလြန္ အကြၽံေသာက္ၾကတဲ့ တင္မုိး၊ ကုိကုိးကြၽန္းေလးေမာင္၊ ညြန္႔ေအး (အင္းဝ) တုိ႔ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကၿပီး ၾကည္ေအာင္ပဲ က်န္တယ္လုိ႔ ထည့္ေရးလုိက္ပါေသးတယ္။ ေမာင္သာႏုိးနဲ႔ လူထုစိန္ဝင္းတုိ႔ကေတာ့ ေစာေစာကပဲ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးလဲ ေဆးလိပ္ စြဲခဲ့ၾကသူေတြပါပဲ။ ဦးသန္႔ကလဲ ေဆးလိပ္စြဲသူပါ။ ေဆးျပင္းလိပ္သမားပါ။ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ ပါးေစာင္ကင္ဆာနဲ႔၊ တျခား စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႔ တဲ့ ကြယ္လြန္ရပုံ ႏွစ္မ်ဳိး ေရးထားေပမဲ့ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ကင္ဆာပါပဲ။ လူေတာ္ လူခြၽန္ေတြ ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ အရြယ္ေကာင္းတုန္း ကြယ္လြန္ၾကရတဲ့ အတြက္ ႏွေမ်ာတသ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကုိလဲ ရန္သူ ဘီလူးႀကီးလုိ မုန္းမိပါတယ္။ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္ လုံးဝ မေသာက္ဖူးခဲ့သူဆုိေတာ့ ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တက်က္က်က္ ျဖစ္ခဲ့ရတာကို ျပန္လည္ သတိရမိပါတယ္။ ခုေတာ့ လြမ္းစရာ “ရန္ပြဲ” မ်ားပါ။
အိပ္ရာထရင္ ၾကည္ေအာင္က အရင္ညက လက္က်န္ေဆးလိပ္ကုိ မီးညွိၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ တန္းသြားတယ္။ အထူးတြဲတာက ကုိကုိးကြၽန္း ရက္ ၅ဝ အစာငတ္္ခံ တုိက္ပြဲမွ က်ဆုံးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေလးေမာင္ (ျမင္းၿခံ) နဲ႔ပါ။ သူတုိ႔ခ်င္း မိတ္ဖြဲ႔မိၾကတာကလဲ စာေပနဲ႔ စတင္တာ မဟုတ္ဘဲ (ရတနာပုံေဆာင္မွာ ေနစဥ္က) ေဆးလိပ္ မီးညွိရင္းက စတင္တာပါ။ အိပ္ရာထရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ အတူသြားၿပီး နဂါးေဆးလိပ္ တမတ္ဖုိး ဝယ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္က်က်ထဲကုိ ေဆးလိပ္တအုပ္လုံးရဲ႕ အစီခံေတြ စုၿပံဳႏွစ္ၿပီး သူ႔အကႌ်အိတ္ကပ္ထဲကုိ ထဲ့ထားပါတယ္။ အဲဒါကုိ “လဖိရည္နဲ႔ႏွပ္ထားတာ”လုိ႔သူကေခၚတယ္။ ဘယ္သူေတာင္းလုိ႔မွမေပးဘူး။ လုိခ်င္ရင္ ဝယ္ေပးမယ္ တဲ့။ သူႏွပ္ထားတာကိုေတာ့ မေပးပါဘူး။
ၾကည္ေအာင္ဟာ အေနအထုိင္ အေျပာအဆုိ အလြန္ ရုိးပါတယ္။ ဘုိေကကုိ ပါးပါး တုိတုိ ထားတယ္။ ဆီ မလိမ္းတတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မာ ပါတယ္။ မ်က္ခုံး ထူတယ္။ လုံခ်ည္ အကႌ်ကေတာ့ ခ်ည္ထည္ေတြပဲ အဝတ္မ်ားတယ္။ လုံခ်ည္ေတြက ေရႊဘုိဆိတ္ခြံ၊ ဓာတ္ေဆးဆုိး လုံခ်ည္အနီ၊ အစိမ္း ကြက္စိတ္ေလးေတြကုိ ဝတ္ေလ့ရွိတယ္။ လုံခ်ည္တုိတုိ ဝတ္တယ္။
ၾကည္ေအာင္က အင္းဝသားပါ။ တကၠသုိလ္ တက္ေတာ့ မႏၱေလး တကၠသုိလ္ ရတနာပုံေဆာင္မွာ ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ ေရႊျပည္ေအးေဆာင္မွာ ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလး ယုိးဒယားေစ်း ေတာင္ဖက္က သူ႔အစ္မ အိမ္က ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။ ၁၉၅၆ခုႏွစ္မွာ တကၠသုိလ္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အတူ ေရာက္တယ္။ သက္တူ ရြယ္တူေတြ ျဖစ္လုိ႔ “က်ယ္ေလာင္”လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ နာမည္ရင္းက “ၾကည္လင္” တဲ့။
သူ စာ စေရးတာကုိ မႏၱေလး “ဗဟုိရ္စည္” သတင္းစာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႔မိပါတယ္။ ဆရာ ေဇယ်ရဲ႕ အက္ေဆးေလးေတြကုိ အတုယူေရးတာပါ။ ကေလာင္ အမည္က “အင္းဝေအာင္ေဆြ” တဲ့။ ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြကလဲ ေအာင္ေဆြ အမည္နဲ႔ အားကစား ေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနတာ ေတြ႔ရလုိ႔ ဒီနာမည္ကုိ ဆက္မသံုးေတာ့ဘူး။ သူ တကၠသုိလ္ေရာက္စက ေနတဲ့ ရတနာပုံေဆာင္မွာ သူ႔အခန္းေရွ႔က ျဖတ္သြားရင္ “ထမင္းမဝ အေခ်ာင္ေသမယ့္၊ အင္းဝေကာင္ေတြ” လုိ႔ က်ေနာ္က ေအာ္ဟစ္ ႏူတ္ဆက္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ သူက သူစာေရးေနတာကုိ လူသိမွာ သိပ္ရွက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲသလုိ ေနာက္သြားေလ့ ရွိတာကုိလဲ စိတ္တုိတတ္ပါတယ္။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ မႏၱေလးက ေဒၚအုန္း (လူထုေဒၚအမာနဲ႔အတူ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူ) တုိ႔ အင္းဝကုိ လာရင္း စစ္ေဘးေရွာင္ရင္း “အင္းဝဂုဏ္ရည္” ဆုိတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေလး ဖြင့္ၿပီး စာသင္ေပးခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ ကုိေလးနဲ႔ အတူ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းကေန စာေပ အေျခခံ ရခဲ့ပါတယ္။ ကုိေလးက တကၠသုိလ္ကုိ အရင္ေရာက္တယ္။ ဖဲရုိက္ေနတာ မ်ားၿပီး စာေမးပြဲ က်လုိ႔ ဥပစာ ေအာင္ၿပီး ထင္ပါရဲ႕၊ ေက်ာင္းဆရာ ထြက္လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းထြက္မွ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တြဲမိတာပါ။ ၾကည္ေအာင္က ေက်ာင္းမွာ ျမင္းၿခံသား၊ ျမင္းၿခံသူေတြနဲ႔ပဲ အတြဲမ်ားလုိ႔ သူ႔ကုိ ျမင္းၿခံသားလို႔ပဲ အထင္ခံရပါတယ္။ အင္းဝသား ဆုိလုိ႔ သူတြဲတာ က ညြန္႔ေအး (အင္းဝ) ေခၚ ကုိကံညြန္႔ပါပဲ။ ညြန္႔ေအးလဲ ေစာေစာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာလုပ္သြားပါတယ္။ သူလဲ ေဆးလိပ္အေသာက္လြန္လုိ႔ ကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာပါတယ္။
မႏၱေလး တကၠသုိလ္ မဂၢဇင္းမွာ က်ေနာ္အတြင္းေရးမႈး လုပ္ေတာ့ ၾကည္ေအာင္က အဂၤလိပ္စာ အယ္ဒီတာပါ။ ေမာင္သိန္းႏုိင္(ဂုဏ္ထူး) က ျမန္မာစာ အယ္ဒီတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ကေလာင္ရွင္အသင္းမွာေရာ၊ ေက်ာင္းသားတပ္ဦး တကသ နဲ႔ ဗကသ မွာေရာ သံခဲ၊ သံဒုတ္တုိ႔ အေဖ (ကုိစုိးဝင္းေမာင္) ရယ္၊ ဖုိးသံေခ်ာင္းရယ္၊ ျမင္းၿခံ ေအာင္သူရယ္။ ကဗ်ာ ဆရာ ေလးေမာင္ရယ္ အတူ တဲြၿပီးလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ တုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ ေလးေမာင္တုိ႔က ေရွာင္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္ပါတယ္။ ႏွစ္ဦးလုံး ရွက္တတ္လုိ႔ အသင္းအပင္းေတြကုိ ေရွာင္ၾကတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဝရမ္းေျပးရ၊ ေတာင္တန္းေတြက်၊ ကြၽန္းေတြ က်သည္အထိ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရွာပါတယ္။
ၾကည္ေအာင္အေၾကာင္း ေျပာရင္ ေလးေမာင္ အေၾကာင္းကလဲ မပါမျဖစ္ကုိ တြဲေျပာေနမိတာပါ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးမွာ တျခား တူညီတာက ခုက ကြယ္လြန္သည့္အထိ လူပ်ိဳႀကီးေတြပါပဲ။ ၾကည္ေအာင္က ရည္းစားေတာင္ မယ္မယ္ရရ ထားဖူးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ “ေခ်ာင္းၾကည့္မဲ့ျပန္” အဆင့္ပါပဲ။ သူရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက “နန္းေရွ႕သူ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဟာ သူ႔ခ်စ္သူအေၾကာင္း စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဖြဲ႔တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူက ႏႈတ္ကလဲ ဖြင့္မေျပာဖူးလုိက္တဲ့ အျပင္၊ စာနဲ႔လဲ မလွမ္းလိုက္ရ ရွာပါဘူး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ တြဲထုတ္တဲ့ “စိၾတ” ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကိုပဲ လက္ေဆာင္ ေပးဖူးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါလဲ မိန္းကေလးလက္ထဲ မေရာက္ပါဘူး။ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)က အဲဒီအေၾကာင္း ဝတၳဳတုိ တပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ရယ္ရမလုိ၊ လြမ္းရမလုိပါပဲ။
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္အသင္းမွာ စာေပကိစၥေတြ လုပ္ၾကေတာ့ တင္မုိးက အသင္းရဲ႕ စာစဥ္ေတြ စာအုပ္ေတြ အျဖစ္ ထုတ္ၾကရေအာင္လုိ႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ အားလံုး တက္တက္ ၾကြၾကြနဲ႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ထုတ္စရာ စာအုပ္ အသင့္မရွိၾကလို႔ တင္မိုးရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို စုၿပီး “ဖန္မိးအိမ္” ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကုိ ၁၉၅၉ မွာ ထုတ္တယ္။ စာေပဗိမာန္ဆု အေပးခံရေတာ့ အားတက္ၾကတယ္။ စာေပေလာကမွာ တင္မုိးဆိုတဲ့ နာမည္ကို ဘယ္သူမွ မၾကားဖူးေသးဘူး။ “ဖန္မီးအိမ္” ထုတ္မွ ဒီကေလာင္အမည္ကို စသံုးတာဆုိေတာ့ ဆုရတဲ့-အခါ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆက္ထုတ္စရာမရွိေတာ့ ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီး “စိၾတ” ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကို ၁၉၆ဝမွာ စာစဥ္ ၂ အျဖစ္ထုတ္ၿပီး ၾကည္ေအာင္ ေမာင္စြမ္းရည္ ဆုိတာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာပါ။ ဒီကေလာင္နာမည္ ႏွစ္ခုစလံုးဟာလဲ စာေပေလာကမွာ အစိမ္းသက္သက္ေတြပါပဲ။
၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္တဝုိက္မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ တဂုိးကဗ်ာေတြကိုပဲ သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနၾကပါတယ္။ တဂုိး ရာျပည့္ပြဲနဲ႔လဲ ၾကံဳေတာ့ တဂိုးစာအုပ္ေတြ၊ တအုပ္ခ်င္းေရာ၊ ေပါင္းခ်ဳပ္ေရာ ထြက္လာတဲ့အခါ မလြတ္တမ္း ဝယ္ဖတ္ၾကပါတယ္။ တဂိုးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အိႏၵိယ ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ၊ ပါရွန္ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြကိုပါ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၾကရာမွာ အကဲဆံုးက ၾကည္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုတခု ေဘးမွာ ဗယာေၾကာ္ေရာင္းေနတဲ့ အူရဒူကဗ်ာဆရာႀကီး တဦးကုိပါ ၾကည္ေအာင္က မိတ္ဖြဲ႔ၿပီး မႏၱေလးတကၠသုိလ္ရဲ႕ စာဆုိေတာ္ေန႔ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာ ပင့္ဖိတ္ ရြတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္သာႏုိး ဘာသာျပန္တဲ့ အုိမာခုိက္ယမ္ရဲ႕ ရုဘာအီယတ္ ကဗ်ာစာအုပ္ အမွာစာကို ၾကည္ေအာင္ ေရးပါတယ္။ အဲဒီအမွာစာမွာ ၾကည္ေအာင္ဟာ အိႏၵိယ၊ ပါရွန္စတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဘယ္ေလာက္စြဲတယ္ ဆိုတာ သိရပါလိမ့္မယ္။
“စိၾတ” ဆိုတာ တဂုိးရဲ႕ ကဗ်ာ စာအုပ္တအုပ္ အမည္ပါ။ အဂၤလိပ္လို Chitra (ခ်စ္တရ) ပါ တ့ဲ။ အဓိပၸာယ္က “ဆန္းၾကယ္ျခင္း” ပါတဲ့။ ေပၚ ဦး သက္ ကုိလဲ သူပဲ သြားၿပီး မ်က္ႏွာဖံုးအပ္ေတာ့ ေပၚဦးသက္ကလဲ အဆန္းတၾကယ္ ဆဲြေပးလုိက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးလာၾကၿပီး လံုးခ်င္း စာအုပ္ေတြ ထုတ္လာၾကပါတယ္။ “လမင္းတရာ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို လူထုတိုက္က ထုတ္ပါတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း၊ လူထုအယ္ဒီတာ ေမာင္ေတာလူဆိုတာက က်ေနာ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အမႈေဆာင္ စတင္လုပ္တဲ့ ႏွစ္မွာ ဥကၠဌပါ။ အမည္ရင္း ကိုေစာလြင္တဲ့။ ကုိေစာလြင္က သူ႔သားအလတ္ တေယာက္ကို “လမင္းတရာ”လုိ႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ခုသူက သြားဆရာဝန္ အျဖစ္နဲ႔ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိစ္ၿမိဳ႔မွာ ေနထုိင္ပါတယ္။ “လမင္းတရာ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္လဲ ရန္ကုန္မွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ စာအုပ္ ထုတ္ေဝေရး လုပ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူလဲ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိစ္ကို ေရာက္ေနပါတယ္။ လမင္းတရာစာအုပ္က အမ်ိဳးသားစာပဆုရပါတယ္။ က်ေနာ့္ အရင္ ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကုိေလး ရပါတယ္။
က်ေနာ္ ဗမာျပည္မွာ ေနာက္ဆံုးထုတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလဲ လူထုတိုက္ကပဲ ထုတ္ေပးပါတယ္။ “အေမ့ေခၚသံ”တဲ့။ ၁၉၉၇ က ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ တည္းျဖတ္ စီစဥ္ၿပီး အမွာစာေရးတာက သူငယ္ခ်င္း ၾကည္ေအာင္ပါပဲ။ အဲဒါဟာ သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ပံုႏွိပ္စာလဲ ျဖစ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရံုးမွာ ေဟာေျပာပြဲေတြကုိ အင္းဝ ညီေနာင္ ႏွစ္ဦး နဲ႔ပဲ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး ကုိ စစ္အစုိးရက စာေရးခြင့္ေရာ၊ ေဟာေျပာခြင့္ေတြပါ ပိတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကဗ်ာစာအုပ္ အမွာစာဟာ သူရဲ႕ေနာက္ဆံုး ပံုႏွိပ္စာလုိ႔ ေျပာလုိက္ရျခင္းပါ။
စိၾတ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ လူထုေဒၚအမာနဲ႔ တင္မိုးတုိ႔က အမွာစာ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ “ဒုဌဝတီမွ ဧရာဝတီသို႔” ကဗ်ာစာအုပ္မွာေတာ့ ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္က အမွာစာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ၾကည္ေအာင္က တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ၾကည္ေအာင္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ “မႏၱေလး တကၠသိုလ္ သားအိမ္ ၀မ္းဗိုလ္က ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ အျမႊာကဗ်ာဆရာသံုးေကာင္” လို႔ က်ေနာ္ရဲ႕ အေမ့ေခၚသံကဗ်ာစာအုပ္ အမွာစာမွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကုိ သီးျခားေရးရာမွာ “ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အျမႊာညီအစ္ကို မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းေျပာရင္ ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းပါမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းေျပာရင္ သူ႔အေၾကာင္းပါမယ္။ ဒါ မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ ကိစၥ။ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းေနဘက္လည္းဟုတ္၊ သူငယ္္ခ်င္းလဲ ျဖစ္ျပန္၊ ပထမဦးဆံုး ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ အတူတူ တြဲၿပီး ထုတ္ခဲ့ၾကတာ “စိၾတ” (၁၉၆ဝ) ကဗ်ာစာအုပ္ေလးပဲ တဲ့။
တင္မုိးနဲ႔ က်ေနာ္ ျပည္ပေရာက္ေနေတာ့ သူက ကုိေလးနဲ႔ က်န္ရစ္တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး တြဲၿပီး အဖမ္းခံၾကရတာလဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ကို စာေရးခြင့္၊ ေဟာေျပာခြင့္ ပိတ္တယ္ ဆိုေတာ့ အလြန္ မတရားတာပဲ။ သူတုိ႔ကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ စာကုိသာ ပိတ္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ ခုေတာ့ ဘာမွ မေရးရဘူး ဆုိေတာ့ မတရားလြန္းပါဘူး။ သူေျပာတဲ့ အမိတကၠသုိလ္ရဲ႕ အျမႊာသားသံုးဦး အနက္ က်ေနာ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က သံုးေယာက္စာ စာေတြ ဆက္ေရးရင္း ဒီမုိကေရစီေရး၊ ညီညြတ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲဝင္သြားရေတာ့မွာပါလားလုိ႔ ခံစားရပါတယ္။ လမင္းတရာ သာတဲ့ ေခတ္ကို ညီညီညြတ္ညြတ္ ခ်ီတက္ၾကပါစုိ႔။
ေမာင္စြမ္းရည္
မတ္ ၂၇၊ နယူးေယာက္
Comments