Moe Sal Nay - Mother & Son

ရင္ရဲ့ အနမ္း

မိုးစဲေန

ေအာက္တိုဘာ ၂၈၊ ၂၀၀၉

ေဆာင္းအႀကိဳ ေရာ္ရြက္ေတြနဲ႔
တုပထားတဲ့ ပိေတာက္ေတာအုပ္တခုလံုးကို
ရင္နဲ႔နမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ကိုယ္လြမ္းတာ
ရာဇ၀တ္မႈေျမာက္တယ္ဆိုရင္
ျပည္ေျပးတေယာက္ရဲ့ရင္အံုကို
ျမားအစင္းစင္းနဲ႔ ပစ္ခတ္ပါ။
သားက အေမ့ကို လြမ္းတဲ့အခါ
မစၥစပီျမစ္ႀကီးေဘးမွာ ထိုင္တယ္
မစ္ခ်ီကန္ပင္လယ္ေသႀကီးရဲ့
ခ်ိခ်ိနဲ႔နဲ႔လႈိင္းေတြကို ေငးတယ္
အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္တယ္။
အေမက သားကိုလြမ္းတဲ့အခါ
ႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္က
က်ေနာ္႔ကို ေထြးေပြ႔ခဲ႔တဲ့ အႏွီးေလးကို
အေမ ေငးေနမလား
အေမ မေရးတတ္ေပမဲ့
အေမ့မ်က္ရည္ေတြက ကဗ်ာပါ
အေၾကကြဲရဆံုး ကဗ်ာပါ။
အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္မွာ
ရင္အံုေပ်ာက္ေနတဲ့ ၾကက္ကေလးေတြလို
က်ေနာ္ …
လက္တြန္းလွည္းေလးေတြနဲ႔ အထီးက်န္ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတဲ့
အေမေတြကို ခ်စ္တယ္အေမ။
အေမ ေနမေကာင္းဘူး
ၾကားရတိုင္း
မိုင္ေထာင္ခ်ီ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့
က်ေနာ္႔ေျခေထာက္ေတြကို
က်ေနာ္ မုန္းတယ္။
က်ေနာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္တိုင္း
အေမခ်က္တဲ့ ကံစြန္းရြက္ခ်ည္ရည္ဟင္းေလး
စားခ်င္တယ္အေမ။
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္
အေမ ရယ္ေမာႏိူင္ပါေစ
အေမ ရယ္ေမာတိုင္း
က်ေနာ္က ၾကယ္ေလးတစင္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အေမ့ကို မနမ္းရတဲ့အခါ
ေဆာင္းအၾကိဳ ေရာ္ရြက္ေတြနဲ႔
တုပထားတဲ့ ပိေတာက္ေတာအုပ္တခုလံုးကို
ရင္နဲ႔နမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ … အေမ။

၂၂ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉ - ညေန ၆း၃၈ နာရီ