ေျပာစရာေတြလည္း တပံုႀကီးရွိေသးတယ္ အမွတ္ [၃၆၉]
ေသာတရွင္မ်ား က်န္းမာေတာ္မူၾကပါစရွင္ ...
မာေအးခ်စ္တဲ့ ေသာတရွင္ေတြ၊ ဂီတဝါသနာရွင္ေတြ အားလံုး မာေအးရဲ႕ အသံေလး ၾကားရတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
ေသာတရွင္တို႔ေရ ... ဒီကေန႔ ေဆာင္းခ်မ္းျမျမ ေဖေဖၚဝါရီလထဲက အကဲပါတဲ့ မာေအးတို႔ အမွတ္တရေတြကို လိုလိုလားလား ျမန္မာလမ်ားမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ မွတ္မထားမိပါလိမ့္လုိ႔ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေနမိပါတယ္ရွင္။
ျမန္မာ ျပကၡဒိန္မွာက လဆန္းနဲ႔ လဆုတ္တို႔နဲ႔ လမျပည့္မီရက္၊ လျပည့္ၿပီး ေနာက္ရက္ဆိုတာေတြက အမွတ္ရခက္ေနလို႔မ်ားလားေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ရက္ (၃၀) ျပည့္တဲ့ လနဲ႔ (၂၉) ရက္ပဲရွိတဲ့ တလ ျခားတဲ့ ကာလေတြကလည္း၊ ရက္စံု ရက္မစံု လကၤာေလးလို ျပန္ျပန္ရြတ္မွ သတိရတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိလို႔ေနမွာပါ။ ခ်စ္ေဆြတို႔ေရာ သတိရေသးရဲ႕လား။ တန္ခူးရက္မစံု (၂၉)၊ ကဆုန္ရက္စံု (၃၀)၊ နယုန္ရက္မစံု (၂၉)၊ ဝါဆုိရက္စံု (၃၀)၊ အဲ့ဒါေလးမ်ိဳး မူလတန္းမွာ ဆိုဖူးခဲ့တာဘဲ၊ အဲ… ေခတ္ေတြကလဲ ေျပာင္း စနစ္ေတြကလဲ ေဂ်ာင္းကုန္ၾကေလေတာ့ မာေအးတို႔ ေခတ္က ေသးေသးမႊားမႊား ကေလးမ်ား မွတ္ရလြယ္ေစေအာင္ အသံထည့္ရြတ္ အာဂံုေဆာင္ေစခဲ့တဲ့ ကဗ်ာသံလိုလို လကၤာသံလုိလုိ စာခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ… ေၾသာင္း ဒူေဝဒူေဝ သြားဟုန္ဟုန္ ေရစုန္မွာ ေမ်ာရွာေလၿပီလားမွ မသိဘဲေလ။ ခုေနခါမွာ ေခတ္ေရွ႕ေျပးလြန္လြန္းလို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ ေဝဒတို႔ ေဗဒတို႔ အလိုအရ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္- ရက္ေကာင္းရက္ဆိုး သိဘုိ႔ကလိုေသးေတာ့ သကၠရာဇ္ေတြ လေတြေလာက္ကိုေတာ့ အေရးစိုက္ဦးမွာပါေနာ္၊ မာေအးတို႔လို တျခားတဖက္ေရာက္ ျမန္မာျပည္ေပါက္ေတြကေတာ့ ဇာတိေရႊေျမက အဘိုးအဘြား မိဘ ဆရာသမားေတြရဲ႕ အေမြ၊ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေနာင္တက္လာမယ့္ အမ်ိဳးေကာင္းသား သမီးေတြမွာပါ တည္ေနေစ့ခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ က်ိဳးစား တာစူထားၾကပါတယ္။ ေထရဝါဒ ဘုန္ေတာ္ႀကီးမ်ား သီတင္း သံုးေတာ္မူၾကရာ ေက်ာင္း (၆) ေက်ာင္းဟာ၊ လာအို၊ သီရိလကၤာနဲ႔ မြန္ေက်ာင္း ျမန္မာေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
တျမန္မေန႔ညေနမွာ မာေအးတို႔ ေဇတဝန္ေက်ာင္းက အားေကာင္းေမာင္းသန္ေတြ စုၿပီး ထမနဲပြဲ အတြက္ ထမနဲ ထိုးၾက ႏွဲၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေဟာဒီ အမယ္အိုေပါက္စနက ငယ္ဘဝလိုဘဲ ေနမရ ထိုင္မရ သြားခ်င္လွ ျဖစ္ရပါတယ္။ စိတ္က က်န္းက်န္းမာမာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္လ်က္ပါလုိ႔ ဆိုရေပတဲ့ အတြင္း ကလီစာေတြက်ေတာ့ ဟိုေရႊ႕တတ္၊ ဒီေျပာင္းတတ္ထားတာေတြ ရွိတယ္ေလ၊ ဘာေတြလုပ္လို႔ရမွာမွ မဟုတ္ဖဲ။ ထမနဲ ထိုးၾက ႏွဲၾကမယ့္ သားေတာ္ေမာင္ေတြကို သြားကေလးၿဖီးျပရံုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ “တို႔ အေမ လာအားေပးတယ္ေဟ့” လို႔ ဝမ္းသာ အားတက္ၾကမယ္ေပါ့ရွင္။
တကယ့္ပြဲပါဘဲ၊ ထမနဲႏႊဲေနၾကတာ၊ ႏွဲေနၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ၊ မာေအးတို႔ရဲ႕ ရဟန္းသားေတာ္ ေရႊေက်ာင္းေပ်ာ္ကလည္း ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း အစင္းသိ အတြင္းသိေတြမို႔ ဘိန္းေမာင္းနဲ႔ ပို႔ခိုင္း၊ လာကူတဲ့လူတိုင္းကလဲ တေဟးေဟးနဲ႔ အားေပး၊ ေနာက္ေန႔က်ရင္လွဴရခ်ည္ေသး၊ စားရခ်ည္ေသး ဆိုတာဘဲ ေတြးေနၾကမွာပါဘဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ သီခ်င္းသမားကိုး၊ အခ်ိန္ကိုက္ စာကိုက္တာေလးေတြ ရွာေဖြေတြးေတာေနတာေပါ့။
အခု မာေအး ညည္း လိုက္တဲ့ ဒီသီခ်င္းပိုဒ္ကေလး မွတ္မိေသးလားဟင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇါတ္ကားထဲမွာ ေမေမဝင္း သီဆိုခဲ့တဲ့ “ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ” သီခ်င္းေတြကေပါ့။
ခ်စ္ေဆြတို႔ ... ထမနဲကို ေရွးတုန္းက “ယာဂု” လို႔မ်ား ေခၚသလား မသိဘူးရွင္၊ စာဆိုအေက်ာ္ ဖိုးသူေတာ္ ဦးမင္းဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး စပ္ဆိုတဲ့ တပုဒ္မွာဆိုရင္ “တမာငံုႏု၊ စံုေက်းဥလွ်င္၊ ယာဂုငယ္လွဴေတာ္၊ ေလးတန္ ေဆာ္ႏွင့္” အဲ့ဒီလို ေရးထားလုိ႔ပါ။ ဒါနဲ႔ “တပို႔တြဲ” ေခၚတဲ့လဆီကိုလည္း စိတ္ကေပါက္သြားလို႔၊ စာေတြ ေလွ်ာက္ရွာ ဖတ္မိျပန္ပါေရာ…။
“တပို႔တြဲ” ဆိုတဲ့စာကို ပုဂံေခတ္က ေက်ာက္စာေတြမွာ “တပိုဝ္ထြယ္” လုိ႔ ေရးထိုးပါသတဲ့။ “တဝမ္းပူ” ရယ္၊ ဒုတိယစာလံုးက “ပေစာက္လံုးတင္တေခ်ာင္းငင္၊ ဝ သတ္၊ ပိုဝင္” ရယ္၊ တတိယ စာလံုးက ”ထဆင့္ထူးဝဆြဲ ယပက္လက္သတ္၊ ထြယ္” ရယ္၊ ”တပိုဝ္ထြယ္” လုိ႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုဂံေခတ္က “ယပက္လက္သတ္တဲ့ အသံနဲ႔ ေနာက္ပစ္တဲ့အသံက အတူတူ ျဖစ္ေနေတာ့ကာ ဒီဖက္ေခတ္ အသံထြက္နည္းအရ “အယ္၊ အဲ့၊ အဲ” လို႔ ရြတ္ႏိုင္တာနဲ႔ “တပို႔တြဲ” အသံထြက္တာလို႔ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးလတ္ရဲ႕ ျမန္မာလ အမည္မ်ား စာအုပ္မွာ ေတြ႔ရပါတယ္ရွင္။
အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ထန္းဖူးထန္းခိုင္တံတို႔ကို ကိုင္းညႊတ္တြဲက်ေစေအာင္ ျပဳလုပ္သည့္လလို႔ ေရးသားပါတယ္ရွင္၊ အေၾကာင္းရင္းခံကေတာ့ ျပာသုိမွာ ခြာညိဳသင္းၿပီးတဲ့ေနာက္၊ အထက္အညာ ထန္းေတာေပါတဲ့ ေဒသေတြမွာ အလြန္အသံုးက်တဲ့ ထန္းပင္အဖို၊ ထန္းပင္အမေတြက ထန္းႏို႔ေတြ ထန္းသီးေတြ ရလာေစမယ့္ အဖူးတံ အခုိင္တံေတြ ထြက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကို “ထန္းပို႔” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ “တပို႔” လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ထန္းအဖိုပင္ရဲ႕ “တပို႔” ဖူးတံကေန တထြာအညိဳအရွည္ရွိတဲ့ ဖူးတံကေလးေတြ ထပ္ၿပီး ထြက္လာပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီဖူးတံေလး အေခ်ာင္း ေလးေတြ သံုးေလးေခ်ာင္း စုစည္းၿပီး လွီးျဖတ္တဲ့အခါ ထန္းရည္ခ်ိဳ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္က်လာေတာ့တာမို႔ ထန္းႏို႔လို႔ ေခၚပါတယ္တဲ့ရွင္။
အဲ့ဒီလို ထန္းရည္ခ်ိဳခံရာမွာ အလြယ္တကူ ျဖစ္ရေလေအာင္၊ ေအာက္ဖက္ကို ကိုင္းညႊတ္သြားေအာင္၊ တြဲက်သြားေအာင္ ထန္းသမားက ျပဳျပင္ေပးရပါတယ္။ ထန္းႏို႔တံေတြ တဲြေပါက္ေနတဲ့ တပို႔ေခ်ာင္းအမႀကီးက အစ ထန္းဖူးတံ ထန္းခိုင္တံ၊ ထန္းလက္ေတြကို အပင္ေပၚတက္ အခက္အလက္ေတြၾကား သန္႔ရွင္းနင္းခ် ကိုင္းက်ေအာင္ ျပင္ေပးရတာပါ။ ဒါကို “ထန္းရည္နင္းတယ္” လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဘိဓါန္မွာေတာ့ “တပို႔တြဲ” ကို ထန္းဖူးထန္းခုိင္တို႔အား ေအာက္သို႔ ကိုင္းညြတ္ဆြဲကိုင္းေအာင္၊ တြဲက်ေအာင္ ျပဳလုပ္သည့္လ၊ ထန္းရည္နင္းလ၊ ျမန္မာ တဆယ့္ႏွစ္လတို႔တြင္ ဆယ့္တလေျမာက္ေသာလ၊ ကံုရာသီလို႔ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ေရွးက စာဆိုေတာ္ မယ္ေခြေရး ”အဲ ကေလး” တပိုဒ္ေတာ့ နားစိုက္လိုက္ပါဦး။
လ တပုိ႔တဲြနဲ႔ ထမနဲ
မာမာေအး
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၁
မာမာေအး
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၁
(မူရင္းအသံလႊင့္ေဆာင္းပါးကုိ ဤေနရာ http://www.bbc.co.uk/burmese/programmes/2011/02/110224_mmaye.shtml တြင္ နားဆင္ႏုိင္သည္)
ေသာတရွင္မ်ား က်န္းမာေတာ္မူၾကပါစရွင္ ...
မာေအးခ်စ္တဲ့ ေသာတရွင္ေတြ၊ ဂီတဝါသနာရွင္ေတြ အားလံုး မာေအးရဲ႕ အသံေလး ၾကားရတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
ေသာတရွင္တို႔ေရ ... ဒီကေန႔ ေဆာင္းခ်မ္းျမျမ ေဖေဖၚဝါရီလထဲက အကဲပါတဲ့ မာေအးတို႔ အမွတ္တရေတြကို လိုလိုလားလား ျမန္မာလမ်ားမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ မွတ္မထားမိပါလိမ့္လုိ႔ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေနမိပါတယ္ရွင္။
ျမန္မာ ျပကၡဒိန္မွာက လဆန္းနဲ႔ လဆုတ္တို႔နဲ႔ လမျပည့္မီရက္၊ လျပည့္ၿပီး ေနာက္ရက္ဆိုတာေတြက အမွတ္ရခက္ေနလို႔မ်ားလားေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ရက္ (၃၀) ျပည့္တဲ့ လနဲ႔ (၂၉) ရက္ပဲရွိတဲ့ တလ ျခားတဲ့ ကာလေတြကလည္း၊ ရက္စံု ရက္မစံု လကၤာေလးလို ျပန္ျပန္ရြတ္မွ သတိရတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိလို႔ေနမွာပါ။ ခ်စ္ေဆြတို႔ေရာ သတိရေသးရဲ႕လား။ တန္ခူးရက္မစံု (၂၉)၊ ကဆုန္ရက္စံု (၃၀)၊ နယုန္ရက္မစံု (၂၉)၊ ဝါဆုိရက္စံု (၃၀)၊ အဲ့ဒါေလးမ်ိဳး မူလတန္းမွာ ဆိုဖူးခဲ့တာဘဲ၊ အဲ… ေခတ္ေတြကလဲ ေျပာင္း စနစ္ေတြကလဲ ေဂ်ာင္းကုန္ၾကေလေတာ့ မာေအးတို႔ ေခတ္က ေသးေသးမႊားမႊား ကေလးမ်ား မွတ္ရလြယ္ေစေအာင္ အသံထည့္ရြတ္ အာဂံုေဆာင္ေစခဲ့တဲ့ ကဗ်ာသံလိုလို လကၤာသံလုိလုိ စာခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ… ေၾသာင္း ဒူေဝဒူေဝ သြားဟုန္ဟုန္ ေရစုန္မွာ ေမ်ာရွာေလၿပီလားမွ မသိဘဲေလ။ ခုေနခါမွာ ေခတ္ေရွ႕ေျပးလြန္လြန္းလို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ ေဝဒတို႔ ေဗဒတို႔ အလိုအရ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္- ရက္ေကာင္းရက္ဆိုး သိဘုိ႔ကလိုေသးေတာ့ သကၠရာဇ္ေတြ လေတြေလာက္ကိုေတာ့ အေရးစိုက္ဦးမွာပါေနာ္၊ မာေအးတို႔လို တျခားတဖက္ေရာက္ ျမန္မာျပည္ေပါက္ေတြကေတာ့ ဇာတိေရႊေျမက အဘိုးအဘြား မိဘ ဆရာသမားေတြရဲ႕ အေမြ၊ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေနာင္တက္လာမယ့္ အမ်ိဳးေကာင္းသား သမီးေတြမွာပါ တည္ေနေစ့ခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ က်ိဳးစား တာစူထားၾကပါတယ္။ ေထရဝါဒ ဘုန္ေတာ္ႀကီးမ်ား သီတင္း သံုးေတာ္မူၾကရာ ေက်ာင္း (၆) ေက်ာင္းဟာ၊ လာအို၊ သီရိလကၤာနဲ႔ မြန္ေက်ာင္း ျမန္မာေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
တျမန္မေန႔ညေနမွာ မာေအးတို႔ ေဇတဝန္ေက်ာင္းက အားေကာင္းေမာင္းသန္ေတြ စုၿပီး ထမနဲပြဲ အတြက္ ထမနဲ ထိုးၾက ႏွဲၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေဟာဒီ အမယ္အိုေပါက္စနက ငယ္ဘဝလိုဘဲ ေနမရ ထိုင္မရ သြားခ်င္လွ ျဖစ္ရပါတယ္။ စိတ္က က်န္းက်န္းမာမာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္လ်က္ပါလုိ႔ ဆိုရေပတဲ့ အတြင္း ကလီစာေတြက်ေတာ့ ဟိုေရႊ႕တတ္၊ ဒီေျပာင္းတတ္ထားတာေတြ ရွိတယ္ေလ၊ ဘာေတြလုပ္လို႔ရမွာမွ မဟုတ္ဖဲ။ ထမနဲ ထိုးၾက ႏွဲၾကမယ့္ သားေတာ္ေမာင္ေတြကို သြားကေလးၿဖီးျပရံုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ “တို႔ အေမ လာအားေပးတယ္ေဟ့” လို႔ ဝမ္းသာ အားတက္ၾကမယ္ေပါ့ရွင္။
* (ဘိန္းေမာင္းတိုက္သံ တီးလုံး)
တကယ့္ပြဲပါဘဲ၊ ထမနဲႏႊဲေနၾကတာ၊ ႏွဲေနၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ၊ မာေအးတို႔ရဲ႕ ရဟန္းသားေတာ္ ေရႊေက်ာင္းေပ်ာ္ကလည္း ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း အစင္းသိ အတြင္းသိေတြမို႔ ဘိန္းေမာင္းနဲ႔ ပို႔ခိုင္း၊ လာကူတဲ့လူတိုင္းကလဲ တေဟးေဟးနဲ႔ အားေပး၊ ေနာက္ေန႔က်ရင္လွဴရခ်ည္ေသး၊ စားရခ်ည္ေသး ဆိုတာဘဲ ေတြးေနၾကမွာပါဘဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ သီခ်င္းသမားကိုး၊ အခ်ိန္ကိုက္ စာကိုက္တာေလးေတြ ရွာေဖြေတြးေတာေနတာေပါ့။
“တပို႔တြဲ… ေပါက္လဲငယ္ထိန္ထိန္လွ်ံ… ေတးဖြဲ႔သံတစာစာနဲ႔… ထမနဲပြဲလဲႏႊဲၾကသည္”
အခု မာေအး ညည္း လိုက္တဲ့ ဒီသီခ်င္းပိုဒ္ကေလး မွတ္မိေသးလားဟင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇါတ္ကားထဲမွာ ေမေမဝင္း သီဆိုခဲ့တဲ့ “ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ” သီခ်င္းေတြကေပါ့။
ခ်စ္ေဆြတို႔ ... ထမနဲကို ေရွးတုန္းက “ယာဂု” လို႔မ်ား ေခၚသလား မသိဘူးရွင္၊ စာဆိုအေက်ာ္ ဖိုးသူေတာ္ ဦးမင္းဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး စပ္ဆိုတဲ့ တပုဒ္မွာဆိုရင္ “တမာငံုႏု၊ စံုေက်းဥလွ်င္၊ ယာဂုငယ္လွဴေတာ္၊ ေလးတန္ ေဆာ္ႏွင့္” အဲ့ဒီလို ေရးထားလုိ႔ပါ။ ဒါနဲ႔ “တပို႔တြဲ” ေခၚတဲ့လဆီကိုလည္း စိတ္ကေပါက္သြားလို႔၊ စာေတြ ေလွ်ာက္ရွာ ဖတ္မိျပန္ပါေရာ…။
“တပို႔တြဲ” ဆိုတဲ့စာကို ပုဂံေခတ္က ေက်ာက္စာေတြမွာ “တပိုဝ္ထြယ္” လုိ႔ ေရးထိုးပါသတဲ့။ “တဝမ္းပူ” ရယ္၊ ဒုတိယစာလံုးက “ပေစာက္လံုးတင္တေခ်ာင္းငင္၊ ဝ သတ္၊ ပိုဝင္” ရယ္၊ တတိယ စာလံုးက ”ထဆင့္ထူးဝဆြဲ ယပက္လက္သတ္၊ ထြယ္” ရယ္၊ ”တပိုဝ္ထြယ္” လုိ႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုဂံေခတ္က “ယပက္လက္သတ္တဲ့ အသံနဲ႔ ေနာက္ပစ္တဲ့အသံက အတူတူ ျဖစ္ေနေတာ့ကာ ဒီဖက္ေခတ္ အသံထြက္နည္းအရ “အယ္၊ အဲ့၊ အဲ” လို႔ ရြတ္ႏိုင္တာနဲ႔ “တပို႔တြဲ” အသံထြက္တာလို႔ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးလတ္ရဲ႕ ျမန္မာလ အမည္မ်ား စာအုပ္မွာ ေတြ႔ရပါတယ္ရွင္။
အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ထန္းဖူးထန္းခိုင္တံတို႔ကို ကိုင္းညႊတ္တြဲက်ေစေအာင္ ျပဳလုပ္သည့္လလို႔ ေရးသားပါတယ္ရွင္၊ အေၾကာင္းရင္းခံကေတာ့ ျပာသုိမွာ ခြာညိဳသင္းၿပီးတဲ့ေနာက္၊ အထက္အညာ ထန္းေတာေပါတဲ့ ေဒသေတြမွာ အလြန္အသံုးက်တဲ့ ထန္းပင္အဖို၊ ထန္းပင္အမေတြက ထန္းႏို႔ေတြ ထန္းသီးေတြ ရလာေစမယ့္ အဖူးတံ အခုိင္တံေတြ ထြက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကို “ထန္းပို႔” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ “တပို႔” လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ထန္းအဖိုပင္ရဲ႕ “တပို႔” ဖူးတံကေန တထြာအညိဳအရွည္ရွိတဲ့ ဖူးတံကေလးေတြ ထပ္ၿပီး ထြက္လာပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီဖူးတံေလး အေခ်ာင္း ေလးေတြ သံုးေလးေခ်ာင္း စုစည္းၿပီး လွီးျဖတ္တဲ့အခါ ထန္းရည္ခ်ိဳ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္က်လာေတာ့တာမို႔ ထန္းႏို႔လို႔ ေခၚပါတယ္တဲ့ရွင္။
အဲ့ဒီလို ထန္းရည္ခ်ိဳခံရာမွာ အလြယ္တကူ ျဖစ္ရေလေအာင္၊ ေအာက္ဖက္ကို ကိုင္းညႊတ္သြားေအာင္၊ တြဲက်သြားေအာင္ ထန္းသမားက ျပဳျပင္ေပးရပါတယ္။ ထန္းႏို႔တံေတြ တဲြေပါက္ေနတဲ့ တပို႔ေခ်ာင္းအမႀကီးက အစ ထန္းဖူးတံ ထန္းခိုင္တံ၊ ထန္းလက္ေတြကို အပင္ေပၚတက္ အခက္အလက္ေတြၾကား သန္႔ရွင္းနင္းခ် ကိုင္းက်ေအာင္ ျပင္ေပးရတာပါ။ ဒါကို “ထန္းရည္နင္းတယ္” လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဘိဓါန္မွာေတာ့ “တပို႔တြဲ” ကို ထန္းဖူးထန္းခုိင္တို႔အား ေအာက္သို႔ ကိုင္းညြတ္ဆြဲကိုင္းေအာင္၊ တြဲက်ေအာင္ ျပဳလုပ္သည့္လ၊ ထန္းရည္နင္းလ၊ ျမန္မာ တဆယ့္ႏွစ္လတို႔တြင္ ဆယ့္တလေျမာက္ေသာလ၊ ကံုရာသီလို႔ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ေရွးက စာဆိုေတာ္ မယ္ေခြေရး ”အဲ ကေလး” တပိုဒ္ေတာ့ နားစိုက္လိုက္ပါဦး။
xxxခ်ိဳးဥမွ တိမ္စံုေလ၊ သတၱဗိသွ်၊ နကၡတၱႏွင့္ ယွဥ္ၾကမလြဲ၊ တပို႔တြဲ၌ ေပါက္လဲငံုကင္း၊ ထန္းရည္နင္းၾကသည္၊ ႏွင္းထံုထံုငယ္ႏွင့္ေလးxxx
မူရင္း - ဘီဘီစီအသံလႊင့္ဌာန၊ ျမန္မာပုိင္းအစီအစဥ္ http://www.bbc.co.uk/burmese/programmes/2011/02/110224_mmaye.shtml
Comments